ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΕΣ, ΖΗΤΩ Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

Του
Λευτέρη Κουσούλη
(Πολιτικός Επιστήμων)

Πόσο μας αρέσουν οι βεβαιότητες! Η αλήθεια είναι ότι οι αυτονόητες και αυθόρμητες απαντήσεις, ασκούσαν πάντα μια γοητεία. Έδιναν μια ασφάλεια. Διαμόρφωναν μια συνθήκη ηρεμίας. Η αμφιβολία κουράζει. Η δοκιμασία της αναζήτησης μας ταλαιπωρεί. Και τα δύσβατα μονοπάτια της γνώσης μας προκαλούν ανασφάλεια και άγχος.

Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε στην Ελλάδα, την εποχή των βεβαιοτήτων. Των εύκολων λύσεων και των δεδομένων απαντήσεων.

Κάποιοι είχαν τις λύσεις για όλα. Ο κόσμος, χωρισμένος στα δύο, εξασφάλιζε μια απλή ερμηνεία στα βασανιστικά ερωτήματα των ημερών και της ύπαρξης. Το καλό και το κακό, ήταν ένας εύκολος οδηγός για όλους. Ένα ερμηνευτικό πλαίσιο τακτοποίησης των πραγμάτων για κάθε σκέψη που τρομάζει, μπροστά στην αλλαγή και στο άγνωστο.

Και ξαφνικά, έρχεται η καταιγίδα της κρίσης. Και οι βεβαιότητες καταρρέουν. Θρύψαλα που τα παίρνει ο ισχυρός άνεμος του χρόνου και της ιστορίας. Άφωνοι μπροστά στις νεκρές βεβαιότητες, χωρίς απλουστευτικούς οδηγούς και παγωμένες πυξίδες, καλούμαστε να ανακαλύψουμε νέους δρόμους. Νέους προσανατολισμούς και νέους τόπους αναφοράς.

ΙΔΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Παραλάβαμε τον Παράδεισο, και το μετατρέψαμε σε χωματερή για όλα εκείνα που δημιουργήσαμε καταστρέφοντάς τον. Ένα καταπληκτικό βίντεο.

 

ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΜΑΣ...

Μικρό χρονικό της κρίσης μεταξύ 2010-2012, μέσα από χαρακτηριστικές στιγμές που αποτύπωσε σ' αυτό το βίντεο ο "τυραννόσαυρος".
 

Athens_Tyrannosaurus from George on Vimeo.

ΚΙ ΑΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΟΥΣΕ ΤΟ ΛΕΥΚΟ;

Εξαιρετικό άρθρο του Χρήστου Αρβανίτη, στον χθεσινό «Φιλελεύθερο» της Κύπρου, ανήμερα του β’ γύρου των προεδρικών εκλογών. Αντίπαλοι, ο Νίκος Αναστασιάδης (γενικότερα από τον χώρο της Δεξιάς), που ήρθε πρωτος με 45% περίπου την προηγούμενη Κυριακή, και ο Σταύρος Μαλάς (γενικότερα από τον Αριστερό χώρο), που συγκέντρωσε μόλις 27% περίπου. Τρίτος, ο ανεξαρτητος Γιώργος Λιλλήκας, έμεινε απέξω. Αλλά οι ψήφοι του, σήμερα, εί ναι περιζήτητοι, κυρίως από τον Μαλά, που έχει πολλά χιλιόμετρα να διανύσει μέχρι να φτάσει το 50% = 1 ψήφο που απαιτείται για να εκλεγεί Πρόεδρος.

Φαίνεται, όμως, ότι ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος ή δεν θα πάει καθόλου να ψηφίσει, ή θα ψηφίσει «λευκό». Οι δύο μονομάχοι δαιμονοποιούν και την μία επιλογή, και την άλλη. Παπαγαλίζουν κάτι σαχλαμάρες περί «ιερού καθήκοντος απέναντι στη Δημοκρατία», που είναι πολύ μεγάλη συζήτηση, που μάλλον πρώτους αυτούς δεν συμφέρει να την κάνουμε.

Όπως και ναχει, το ερώτημα που τίθεται, και σε αυτό παίρνει θέση ο αρθογράφος του «Φ», είναι «πώς εφαρμόζεται η απόφαση των πολιτών να μην εγκρίνουν κανέναν υποψήφιο;»

 

ΕΓΩ, Ο ΗΛΙΘΙΟΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ!...

Ν' αγοράσω σπίτι,  ή να ενοικιάσω;

 

 

 

Μου ήρθε μεσω μέιλ. Φαντάζομαι ότι θα το έλαβαν κι άλλοι. Με κέντρισε το ερώτημα που έχω στον τίτλο αυτού του post: Τελικά, συμφέρει να αγοράζεις σπίτι, ή να ενοικιάζεις; Αρκετά χρόνια πριν, και προτού προχωρήσω και εγω στην αγορά σπιτιού, το οποίο ακόμα προσπαθώ να αποπληρώσω, ένα καλός φίλος, chartered accountant και partner σε μεγάλη ελεγκτική εταιρεία στο Λονδίνο, μου έλεγε ότι εκείνος εκ πεποιθήσεως είναι εναντίον της αγοράς. Πρώτον, διότι του αρέσει να αλλάζει σπίτια, δεύτερον γιατί δεν θέλει να έχει σκοτούρες με συντήρηση και επιδιορθώσεις, και τρίτον "επειδή δεν συμφέρει". Μου έβαλε, μάλιστα, κάτω τα νούμερα, που βεβαίως δεν συγκρατώ ως σήμερα. Η ουσία, όμως, είναι ότι εάν δεν το αγοράσεις το σπίτι, όπως έκαναν πολλοί τότε, στη χρυσή δεκαετία του ΄80 στο Λονδίνο, και να το πουλήσεις αμέσως ή λίγο μετα και να βγάλει ένα γρήγορο και εύκολο κέρδος, στο τέλος θάσαι χαμένος. Καλά, τον είχα ρωτήσει, δεν θα έχω ένα σημαντικό περιουσιακό στοιχείο, να το ενοικιάζω σε κάποιον ώστε το ενοίκιο να πληρώνει το στεγαστικό μου, να το έχω και για τις σπουδές του παιδιού μου, και στο τέλος να του το αφήσω κιόλας κληρονομιά; Και πάλι ο φίλος μου είχε βγάλει το μπλοκάκι του, έκανε κάποιους υπολογισμούς, από τους οποίους το ρεζουμέ ηταν: εάν αυτά τα χρήματα που θα δώσεις προκαταβολή να πάρεις το σπίτι, και στη συνέχεια για να πληρώνεις τις δόσεις του στεγαστικού δανείου, τα επένδυες σε έναν έντοκο λογαριασμό στο όνομα του γιού σου, στο τέλος της ημέρας θα δεις οτι θα του άφηνες πολύ περισσότερα χρήματα στη τράπεζα απ' όσα θα μπορούσε ποτέ να του αποφέρει η πώληση ενός σπιτιού που, το πιθανότερο, (επειδή δεν μιλάμε και για κανένα παλάτι στο Κένζινγκτον η στο Χάμστεντ), δεν θα σου απέφερε και κάποια φοβερή τιμή.

 

Λοιπόν, αυτήν την ιστορία θυμηθηκα όταν έλαβα αυτό το μέιλ, που βεβαίως έχει και προσαρμογή στο σενάριο της κρίσης που βιώνουμε τώρα, και που όταν αγοράζαμε τα σπίτια μας βεβαίως δεν περνούσε κάν από το μυαλό μας ότι θα μπορουσαμε να φτάσουμε σ' αυτό το σημείο. Μια υποσημείωση μόνο: Το ξέρω ότι έχει "τρυπες" το σενάριο που περιγράφεται, αλλά αλήθειες τις λέει. Και πάνω σ' αυτές τις αλήθειες θα ήθελα να προβληματιστούμε λίγο...

 

Η ΜΙΑ (ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ) ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΥ ΣΥΝΕΛΗΦΘΗ...

Χειροπέδες στην Ελένη Τεγοπούλου, αδελφή της εκδότριας Μάνιας, για ανεξόφλητες εισφορές προς το ΙΚΑ, πέρασε η ΕΛ.ΑΣ. το μεσημέρι του Σαββάτου.

Σύμφωνα με το newsit.gr η 46χρονη Ελένη Τεγοπούλου συνελήφθη στην περιοχή του Νέου Κόσμου για μη καταβολή εργοδοτικών και εργατικών εισφορών προς το ΙΚΑ. ύψους 266.359,27 ευρώ.

Βάσει των ίδιων πληροφοριών οι οφειλές προς το ΙΚΑ αφορούν την εταιρεία Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε της οποίας η Ελένη Τεγοπούλου είναι Αντιπρόεδρος.

Η συλληφθείσα οδηγήθηκε στον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών.

Σχόλιο: Ξανατίθεται το ερώτημα, πως γίνεται μία επιχείρηση που κήρυξε χρεοκοπία καί δεν πλήρωσε στους υπαλλήλους της ούτε δεδουλευμένα, ούτε αποζημιώσεις, και που τώρα αποκαλύπτεται ότι μία από τις εκδότριες οφείλει τόσα λεφτά και στο ΙΚΑ, να ξανακυκλοφορεί σαν να μην τρέχει τίποτα;

Εάν είναι "άλλη Ελευθεροτυπία" αυτή που κυκλοφορεί τώρα, να μας το πουτν. Ή μάλλον να το πουν στον κοσμάκη που δεν είναι υποχρεωμένος να ξέρει, και νομίζει ότι είναι η "παλιά".

Εάν είναι η παλιά Ελευθεροτυπία, τότε (ως εφημερίδα που υπερασπιζόταν το δίκαιο των εργαζομένων), να φανεί συνεπής προς τις υποχρεώσεις της και να τους πληρώσει.

Διαφορετικά: δεν μπορεί να κάνεις τον προοδευτικό, ή/και τον αναρχοαυτόνομο (που πουλάει πολύ τελευταία), και στη συμπεριφορά σου να είσαι "μία από τα ίδια" με εκείνους που κατά τα άλλα κατηγορείς.

 

Η ΠΕΣΤΡΟΦΑ

Ήταν τέτοια μέρα, που λέτε, σαν σήμερα το 1818 όταν,  μετά από μερικά ποτηράκια κόκκινου κρασιού σε σπίτι φίλου του, ο  Φραντς Σούμπερτ συνέθεσε επί τόπου το τραγούδι «Η Πέστροφα» («Die Forelle»), που θα αποτελέσει τη βάση του περίφημου κουιντέτου του για πιάνο βιολί, βιόλα,  βιολοντσελλο και νοτραμπάσο, σε Λα μείζονα. Εμείς, θα την απολαύσουμε την "Πέστροφα" εδώ, στην ... τραγουδιστική της εκδοχή, με τον σπουδαίο Γερμανό βαρύτονο Ντίτερ Φίσερ Ντίσκαου, με τον Αγγλο πιανίστα Τζέραλντ Μουρ να τον συνοδεύει στο πιάνο.

Καλημέρα, και καλή ακρόαση.
 

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΟΛΑΝΤ, ΧΩΡΙΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ...

Περιγράφω την επίσκεψη Ολάντ, όχι ως δημοσιογράφος, αλλά ως blogger! (Προφανώς και είμαι είρων, αλλά δεν έχω δει να αναφέρεται στο καταστατικό της ΕΣΗΕΑ, και αλλοίμονο εάν δεν έχω δικαίωμα ούτε σε αυτό!).

Ήρθε, λοιπόν, στην Ελλάδα, προερχόμενος από την Ινδία. Το προεδρικό αεροσκάφος της Γαλλικής Δημοκρατίας προσγειώθηκε στο "Ε.Βενιζέλος" λίγο μετα τις 11, υπό συνεχή, ελαφρά βροχή.

Τον υποδέχτηκε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, μαζί με μια ομάδα υπουργών της κυβέρνησής του. Μεταβαίνουν, εν πομπή, στο Μέγαρο Μαξίμου. Όλοι οι δρόμοι ανοικτοί. Όλη η Αθήνα, κλεισμένη.

Οι δημοσιογράφοι απεργούν σήμερα, διότι η ΕΣΗΕΑ αποφάσισε ότι είναι καλύτερα για αυτούς να καλύψουν την προγραμματισμένη για αύριο πανελλαδική απεργία κατα των μέτρων λιτότητας, παρά  την σημερινή επίσκεψης Ολάντ.

Οι δεινόσυαροι, μπροστα στην, επί χρόνια τώρα, ηγεσία της ΕΣΗΕΑ, μοιάζουν τελευταία λέξη της μόδας.

(Εγω, γραφω ως μπλογκερ, στο προσωπικό μου ηλεκτρονικό ημερολόγιο - όχι ως δημοσιογράφος, σε κάποιον εργοδότη που δεν διαθέτω πιά!)

ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ. Η ΜΟΝΗ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ!...

Πρόσωπα

 

ΖΟΡΝΤΙ ΡΟΥΡΑ, 45, πρώην ποδοσφαιριστής της Μπαρτσελόνα, και τώρα προσωρινός προπονητής της, μέχρι να γίνει καλά ο κανονικός κόουτς της ομάδος, Τίτο Βιλανόβα, 44, ο οποίος ακολουθεί θεραπευτική αγωγή (ακτινοθεραπεία και χημοθεραπεία) στο νοσοκομείο Memorial Sloan-Kettering της Νέας Υόρκης, έπειτα από χειρουργική επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε  λίγο πριν τα περασμένα Χριστούγεννα για αφαίρεση όγκου στο λαιμό.

Το γεγονός ότι η, κατά πολλούς, κορυφαία ομάδα στον κόσμο, και με προυπολογισμό πολλών εκατομμυρίων ευρώ, εμπιστεύεται την τεχνική καθοδήγησή της σε έναν υπηρεσιακό προπονητή (ο Βιλανόβα βρίσκεται στην Αμερική εδώ και έναν μήνα, και δεν αναμένεται να επιστρέψει πριν τα μέσα Μαρτίου), είναι ενδεικτικό του ότι σε τούτο το σωματείο τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Η Μπαρτσελόνα δεν κυνηγάει ποτέ «μεγάλα ονόματα». Τα δημιουργεί! Και τα δημιουργεί επάνω στη δική της «φιλοσοφία», και με τον δικό της τρόπο δουλειάς.

ΑΠΛΗΡΩΤΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ!...

"Κακό", αλλά καλό! Ανέκδοτο για Εβραίο, από τον φίλο μου τον Φάνη. Ελπίζω να μην μου κάνει καταγγελία ο Δημητράς του Helsinki Watch, για ρατσισμό!

Ένας Εβραίος προσπαθεί πολύ καιρό να μιλήσει με τον Θεό .
Μετά από μεγάλη επιμονή (χαρακτηριστικό των εβραίων), τα καταφέρνει.
- Θεέ μου, έχω μια επιχείρηση, ένα εστιατόριο και τα πάω πολύ καλά.
- Αυτό είναι καλό, λέει ο Θεός.
- Ναι, αλλά ξέρεις, Κύριε, αυτό το εστιατόριο δεν το άνοιξα εγώ, αλλά ο πατέρας μου.
- Και;
- Λοιπόν, στην πραγματικότητα ούτε αυτός το άνοιξε, ήταν από τον παππού μου.
- Και;
- Λοιπόν, ούτε ο παππούς μου το άνοιξε, το κληρονόμησε από τον προπάππου μου.
- Καταλαβαίνω, είναι μια οικογενειακή επιχείρηση, αλλά ποιο είναι το πρόβλημα;
- Λοιπόν, ο προπάππους ούτε αυτός το άνοιξε, αλλά το κληρονόμησε από τον πατέρα του...
- Καταλαβαίνω άνθρωπέ μου, αλλά πού θες να καταλήξεις στο τέλος; Στον Ιησού;
- Ακριβώς εκεί Θεέ μου, εκείνο τον Μυστικό Δείπνο δεν τον πλήρωσε κανείς μέχρι τώρα..


 

ΕΝΑ ΜΠΑΡ ΑΠ' ΤΑ ΠΑΛΙΑ

Δεν είναι μπαράκι. Είναι μπαρ. Κανονικό, με όλη τη σημασία της λέξης. Το μπαράκι είναι "έλα να τα πούμε". Το μπάρ, "έλα να πιούμε".

Κάπου διάβασα ότι εαν ζούσες σημερα ο Χέμινγκουεϊ κι ερχόταν στην Αθήνα, στο Osterman θα πήγαινε. Είναι δίπλα στην Πλατεία της Αγίας Ειρήνης (Αιόλου), μεταξύ Περικλέους (αρ.10) και Ερμού, και στεγάζεται εκεί όπου υπήρχε παλιά το υφασματοπωλείο του Συμεωνίδη.

Η αναδιαμόρφωση του χώρου έγινε με υψηλή αισθητική, και με "λίγα πράγματα". Κυριαρχούν τα ράφια πίσω από το μπάρ, μεγάλα, και με απόσταση το ένα από το άλλο, αντί για υφάσματα, ποτά, και αυτά όχι στριμωγμένα.

Η "μπάρα" πλατιά και σιδερένια, καθόλου ψυχρή. Είναι ό,τι πρέπει για να απολαύσει κάποιος και ένα πιάτο φαγητού, αν και εγω, στο συγκεκριμένο μαγαζί, προτιμώ τον χώρο εκείνο μόνο για αληθινούς πότες.

Ευτυχώς, το μενού δεν έχει T-Bone και άλλους γαστρονομικούς ... νεολογισμούς. Λίγα και καλά, με έμφαση στα κρύα πιάτα.

Άρτια λίστα κρασιών, και καταπληκτικά κοκτέϊλς, λένε οι φίλοι μου που αρέσκονται στο είδος - εγώ όχι και τόσο.

Η μουσική πολύ καλά, γέρνει περισσότερο προς τζαζ, και στην σωστή ένταση ήχου. Την ακούς, αλλά ακους και εκείνον η εκείνην με τους οποίους συνομιλείς.

Το όνομά του, το πήρε από την ταινία "The Osterman Weekend" του Σαμ Πεκινπά.

Αξίζει, πραγματικά, τον κόπο να το επισκεφθείτε, αλλά μην το πείτε σε πολλούς. Κάντε αυστηρή επιλογή ανθρώπων, μη το πάρουν είδηση οι επώνυμοι και γίνει χάβρα!

ΥΓ.: Εγω το λέω σε σάς, γιατί σας εντάσσω όλους στους "λίγους και καλούς".

ΟΙ ΠΟΥΡΟΥΔΕΣ, ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ

Η μόνη έκπληξη του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών της Κύπρου ήταν ότι τα exit-polls των 5 μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών του νησιού, έπεσαν απελπιστικά έξω και προέβλεψαν ότι δεν θα υπάρξει δεύτερος γύρος.

Έδιναν στον Νίκο Αναστασιάδη (Πρόεδρο του δεξιού ΔΗΣΥ), ποσοστό κοντά στο 52%, που ήταν αρκετό, όχι μόνο για να εκλεγεί Πρόεδρος, αλλά για να κάνει τους οπαδούς του στην γεννέτειρά του, Λεμεσό, να πάρουν τον αυτοκίνητόδρομο για Λευκωσία κορνάροντας πανηγυρικά!

Στα μισά της διαδρομής αναγκάστηκαν να γυρίσουν πίσω, γιατί η γρήγορη καταγραφή των υπαρκτών, πλέον, επίσημων αποτελεσμάτων, έδειχνε ότι το ποσοστό του δεν θα ξεπερνούσε τελικά το 45% (όπως και έγινε), και ότι θα έπρεπε να φυλάξουν «τες πουρούδες τους» (η κόρνα, στα κυπριακά), για την επόμενη Κυριακή.

Τότε, αντίπαλοςτου Νίκου Αναστασιάδη, θα είναι ο γενετιστής Σταύρος Μαλάς, ο οποίος συγκέντρωσε ποσοστό γύρω στο 27%, υποστηριζόμενος από το αριστερό ΑΚΕΛ, και πλέον κάνει όνειρα τρελλά.

«Νάτος, νάτος, ο Πρόεδρός μας», φώναζαν κάτω από το μπαλκόνι των γραφείων του ΑΚΕΛ οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του κόμματος, που όταν πιάσουν όμως στα χέρια τους καμιά αριθμομηχανή, θα συνειδητοποιήσουν ότι ο «Πρόεδρός τους», για να γίνει κανονικός Πρόεδρος, πρέπει να πάρει στον β’ γύρο σχεδόν όλο το ποσοστό, 25% περίπου, που πήρε ο τρίτος υποψήφιος, ο ανεξάρτητος Γιώργος Λιλλήκας.

Από την άλλη, ένα 5%, μόλις, αυτού του ποσοστού, χρειάζεται ο Αναστασιάδης, για να περάσει το 50% και για να ξαναξεκινήσουν οι αυτοκινητοπομπές των συντοπιτών του στη Λεμεσό για τη Λευκωσία να τον αποθεώσουν ως Πρόεδρο. On hold, εν τω μεταξύ, θα παραμείνει και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, ο οποίος είναι προγραμματισμένο να τραγουδήσει στην θριαμβευτική «ενθρόνιση» του νέου Προέδρου, σε ένα κλειστό γυμναστήριο που φέρει το όνομα «Τάσσος Παπαδόπουλος»...

ΤΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΑ

Του Περικλή Κυπραίου




Οι άνθρωποι ανέκαθεν είχαν

μια ασυνήθιστα πρόχειρη άποψη για τη ζωή τους.

Ρωτώντας ο ένας τον άλλον «πώς πάει»;

απαντούσαν με μηχανική ευχέρεια: «τα συνηθισμένα»

πάντα είχα έντονη την απορία, ποια είναι αυτά

και σε τι ακριβώς είχαν συνηθίσει;

Η σκέψη ότι και εγώ είχα συνηθίσει να μην αρκούμαι σε ό,τι φαίνεται

δεν αποθάρρυνε τα ερωτηματικά.

Τι σήμαινε άραγε το «έξις δευτέρα φύσις;»

Και με την πρώτη τί γινόταν;

Με τι όρους είχαν συμφωνήσει

για να παραβλεφθεί η φυσική προτεραιότητα;

Μπερδεμένος ξεκινούσα, μπερδεμένος κατέληγα.

Τα ερωτήματα όμως δεν ήταν -ευτυχώς-ποτέ συνηθισμένα!

Τις «παλιές καλές μέρες» τότε που η σκέψη

λίγο απείχε από τον διωγμό

«τα συνηθισμένα» ήταν μια ακριβής δοσολογία δηλητηρίου

που οι παρενέργειές του εξουδετερώνονταν ύπουλα

από μια παρδαλή, αλλόκοτη απόχρωση που εμείς οι ίδιοι

σαν γελοίοι μόδιστροι ντύναμε την ζωή μας.

Και δυστυχώς είχαμε ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ να μας αρέσει!

Τώρα που «τα πράγματα άλλαξαν»- αχ αυτός ο πλούτος της γλώσσας μας

ακόμα κι αυτός μας φταίει, τι τις ήθελε αυτές τις απρόσωπες εκφράσεις;-

Τώρα λοιπόν δύσκολα γίνεται λόγος για «συνηθισμένα»

τώρα ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ στην γύμνια μας!

Ακριβώς όπως οι πρωτόπλαστοι!

Με την γεύση του παλιού δηλητηρίου ακόμα

στην γλώσσα και στην μνήμη μας

μετακινούμε «άρον-άρον» και χωρίς κανόνες τα πιόνια

στην σκακιέρα της ευθύνης!

Το «φύλλο συκής»της άγνοιας δεν μας προφυλάσσει από την έκθεση

ούτε καν -κυρίως μάλλον-μπροστά στον εαυτό μας .

Στο περιστατικό που ο Ιησούς καταράστηκε την συκιά

η αλληγορία και το προφητικό στοιχείο

ήταν εξόχως σημαντικότερα από το «παράδοξο» της πράξης.

Η αγάπη Του ακόμα και για τα λάθη των ανθρώπων ήταν «ασυνήθιστη»!

Μάλλον όμως ξεχείλιζε η ιερή οργή Του,

όταν οι άνθρωποι τα θεωρούσαν «συνηθισμένα».


 

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΣΧΗΜΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ...

... Μόνο φτωχές, λέει ο φίλος μου ο Φάνης που μου'στειλε αυτή τη φωτογραφία, πληροφορώντας με ότι τραβήχτηκε σε διαγωνισμό που έγινε τον Ιούνιο του 2008 για το ποιά από τις 9 εικονιζόμενες κυρίες θα πετύχαινε την εντυπωσιακότερη μεταμόρφωση (best makeover). Μέσα σε 12 μόλις ώρες παρασχέθηκε σε όλες η καλύτερη δυνατή περιποιηση ομορφιάς (καθαρισμός προσώπου, φροντίδα δοντιών, κομμωτήριο, κλπ), και στο τέλος μία επιτροπή αποφάνθηκε ότι ...

... the winner is...

... η κυρία που είναι 2η από αριστερά!

ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΚΑΝΕ Ο ΖΑΡΝΤΙΜ, Ε;

Ο Ολυμπιακός του Μίτσελ, που κάποιοι, ειδικοί της ποδοσφαιρικής σαχλαμάρας, βιάστηκαν την εβδομάδα αυτή να πουν ότι φέρει κιόλας τη σφραγίδα του νέου του προπονητή, έφαγε μια ξεγυριστή 3άρα από την ισπανική Λεβάντε, πραγματοποιώντας εμφάνιση που όλοι εμείς οι εκτός ολυμπιακής παντοδυναμίας κακόμοιροι οπαδοί,  οι συνηθισμένοι σε κακό ποδόσφαιρο, είχαμε χρόνια να απολαύσουμε!

Είμαι σίγουρος δε, ότι θα γελούσαν και τ’ αυτιά του πρώην προπονητή των «ερυθρόλευκων», του Πορτογάλου Ζαρντίμ, που αν και είχε την ομάδα αήττητη στην Ελλάδα και πολύ αξιοπρεπή (αναλόγως των δυνατοτήτων της) στο Τσάμπιονς Λήγκ, διώχτηκε από τους παντογνώστες του λιμανιού με την δικαιολογία ότι «η ομάδα δεν προσέφερε θέαμα». Έ, προσέφερε χθες!

Ο ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ, ΥΠΟ ΑΝAΣΥΝΤΑΞΗ...

Τον τελευταίο καιρό που φούντωσε πάλι η συζήτηση για το έλλειμμα της Ελλάδος την επίμαχη περίοδο 2009-2010, όταν και οδηγηθήκαμε στους Μηχανισμούς Στήριξης και στα Μνημόνια, δεν σταμάτησε να χτυπάει το τηλέφωνο στο πολιτικό γραφείο του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή.  «Πρόεδρε, πρέπει επιτέλους να λύσεις τη σιωπή σου», τον προτρέπουν ενθουσιωδώς πρώην και νυν βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, μέλη του κόμματος, πολιτικοί φίλοι και συνεργάτες, οι περισσότεροι από τους οποίους προφανώς επιθυμούν και την ενεργοποίησή του πάλι.

Το «ενθουσιωδώς» απορρέει από το γεγονός ότι με την άσκηση ποινικής δίωξης, πρόσφατα, κατά του Προέδρου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, Ανδρέα Γεωργίου, «για παραποίηση δημοσιονομικών στοιχείων», θεωρούν ότι δικαιώνεται ο πρώην πρωθυπουργός, που εξαρχής φώναζε ότι «πάνε την Ελλάδα στο ΔΝΤ με γυάλινα πόδια και ψεύτικα στοιχεία».

Όμως, δεν είναι έτοιμος, και δεν θέλει να μιλήσει τώρα. «Εάν μπω σε αντιπαράθεση, ξαναμπαίνω στην πολιτική, και αυτό δεν το επιθυμώ», απαντά στερεότυπα σε όσους τον πιέζουν να βγει από την σιωπή του. «Κάποια μέρα, θα μιλήσω ιστορικά», κλείνει τη κουβέντα.

 

ΟΥΤΟΠΟΣ FOR PRESIDENT!

Το όνομά του είναι Κώστας Κυριάκου, και όλοι τον ξέρουν ως "Ούτοπο". Αυτό το όνομα χρησιμοποιεί και ο ίδιος πάντου και πάνττα. Είναι 1 από τους 11 υποψήφιους των εκλογών της ερχόμενης Κυριακής για την ανάδειξη νέου Προέδρου της Κύπρου, ποιυ θα αντικαταστήσει τον οπωσδήποτε αναντικατάστατο Δημήτρη Χριστόφια, ο οποίος μόνο εάν γίνονταν εκλογές με δικαίωμα ψήφου στον Θάνο Μικ΄ρούτσικο, τον Χρηστο Θηβαίο και τον Βασίλη Παπακωσταντίνου θα έβγαινε παμψηφεί.

Λοιπόν, ο κ. Ούτοπος είναι φοβερή περίπτωση, και αναλαμβάνω καμπάνια υπέρ του. Το blog του www.outopos.wordpress.com, έχει στην προμετωπίδα του τη φράση "Ούτοπος για Πρόεδρος", και από κάτω, συμπληρωματικά, τα λόγια: "Επαναστατείστε, εξεγερθείτε, γαμ... τους τα κέρατα!".

Το βιογραφικό του, και το πολιτικό του μανιφέστο, όπως το διατυπώνει ο ίδιος, έχει ως εξής:

"Ο Κώστας Κυριάκου (Ούτοπος) γεννήθηκε στις 10 Ιουνίου του 1958. Ο πατέρας του κατάγεται από τον Άγιο Ερμόλαο και η μητέρα του από την Σύσκληπο. Υπηρέτησε στο πεζικό με τον βαθμό του έφεδρου ανθυπολοχαγού ενώ σπούδασε στην Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης με δικά του φυσικά έξοδα. Είναι Γεωργός – Συγγραφέας και είναι χωρισμένος με τρία παιδιά.
Μιλάει Ελληνικά και λίγα Αγγλικά. Του αρέσει η ποιοτική Ελληνική μουσική και η γυμναστική, ενώ αγαπάει την φύση. Λατρεύει τα σπορ αν και δεν υποστηρίζει κάποια ομάδα ιδιαίτερα. Παρακολουθεί ελάχιστα τηλεόραση και δεν διαβάζει εφημερίδες. Δεν πάει ποτέ διακοπές ενώ οδηγεί ένα Fiat Tembra.
Το αγαπημένο του χρώμα είναι το πράσινο. Δεν πηγαίνει εκκλησία και δεν νηστεύει ποτέ. Προσέχει όμως την διατροφή του και το αγαπημένο του φαΐ είναι ο μουσακάς. Από ποτά του αρέσει ο χυμός και δεν πίνει ποτέ αλκοόλ
Όταν νικήσει την καλπονοθεία και εκλεγεί θα οικοδομήσει σωστά όλες τις πόλεις και θα απαγορεύσει κάθε ιδιωτικοποίηση. Θα απαγορεύσει κάθε κακή συνήθεια και θα δώσει βαρύτητα στην υγεία των ανθρώπων μέσα από ένα σύστημα καλών συνηθειών. Τέλος θα απαγορεύσει τον γάμο μεταξύ ανδρών και γυναικών, αντιπροτείνοντας ένα καθεστώς ελεύθερου έρωτα."

"…το πρώτο πράγμα που ’κανε ο Θεός είναι το ταξίδι" Το βλέμμα του Οδυσσέα του Θόδωρου Αγγελόπουλου Ημερολόγιο γυρισμάτων"

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μετάιχμιο, με αυτόν τον τίτλο.

Το κείμενο αυτού του βιβλίου δεν ξεκίνησε ποτέ για να γίνει ένα βιβλίο που θα δημοσιοποιηθεί. Για κάποιον λόγο που ακόμα δεν ξέρω, όταν αρχίσαμε το γύρισμα της ταινίας αποφάσισα να καταγράφω κάθε μέρα ό,τι συνέβαινε, με το θυμικό και την ένταση που το εισέπραττα εγώ.
Τον Απρίλιο του 1995, τη μέρα της γιορτής-έκπληξης που οργάνωσε η Φοίβη στο σπίτι τους για τα εξηκοστά γενέθλια του Θόδωρου, λίγες μέρες πριν η ταινία πάει στις Κάννες, του χάρισα τα τρία χειρόγραφα τετράδια αυτού του Ημερολογίου λέγοντάς του: «Όταν το διαβάσετε θα μου κόψετε την καλημέρα γιατί στις μισές και παραπάνω σελίδες, σας βρίζω». Γέλασε, το πήρε και μου είπε: «Τότε μπορεί και να ’χει ενδιαφέρον».
Λίγες μέρες μετά, μου τηλεφώνησε σκασμένος στα γέλια και μου είπε πως αυτό το κείμενο πρέπει οπωσδήποτε να εκδοθεί γιατί είναι η πιο «μπρούτα» –την έχω ακόμα στο μυαλό μου αυτή τη λέξη– καταγραφή του τι είναι γύρισμα μιας δικής του ταινίας. Εγώ δεν πίστευα αυτό που άκουγα αλλά εκείνος επέμεινε. Πήρε τα τρία χειρόγραφα τετράδια που του χάρισα στο γραφείο του και τα τοποθέτησε στο ράφι δίπλα απ’ την καρέκλα του, μ’ έβαλε να περάσω το κείμενο σε γραφομηχανή και προσπάθησε να βρει εκδότη για να βγει το βιβλίο. Η έκδοση αυτή δεν κατάφερε να γίνει τότε.
Αποφάσισα να συμβεί αυτή η έκδοση τώρα, με το ίδιο ακριβώς κείμενο, χωρίς καμία «καλλωπιστική» επέμβαση, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, επειδή ο ίδιος ο Θόδωρος ήθελε να συμβεί τότε.

Μ. ΜΑΝΤΑ
Στο βιβλίο περιλαμβάνονται τα ημερολόγια που κρατούσε η Μαργαρίτα Μαντά στη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Το βλέμμα του Οδυσσέα του Θόδωρου Αγγελόπουλου (Η ταινία τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών). Το υλικό αυτό το οποίο γράφτηκε εν θερμώ από τη συγγραφέα η οποία συμμετείχε στα γυρίσματα ως «σκριπτ».
Το κείμενο διανθίζεται από φωτογραφικό υλικό από τα γυρίσματα καθώς και σχετικά ντοκουμέντα.

Ο ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑΣ

Κυκλοφορούν πολλά κείμενα στο Ίντερνετ, πολλές φορές από άγνωστους σε σένα συγγραφείς και ποιητές. Αρκετά από αυτά, όπως η περίφημη Τελευταία Επιστολή του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, δεν είναι αληθινά. Είναι κατασκευασμένα. Οι ευκολόπιστοι παρασύρονται. Οι καχύποπτοι το ψάχνουν λίγο παραπάνω. Μα είναι τόσο πολλά τα "μαιμουδίσια" κείμενα, που όλοι, λίγο ως πολύ, την πατάμε. Ευχομαι να μην έχει συμβεί το ίδιο με αυτό το ποιημα του Βραζιλιάνου ποιητή, μυθιστοριογράφου, μουσικολόγου, ιστορικού και κριτικού τέχνης, και φωτογραφου, Mário Raul de Morais Andrade (Οκτώβριος 9, 1893 – Φεβρουάριος 25, 1945) που όντως κάνει θραύση στο Διαδίκτυο και που, όσο μπορούσα το έψαξα και νομίζω πως είναι αυθεντικό. Τα λόγια του, αντικατοπτρίζουν αυτό που πολλοί από εμάς αισθανόμαστε σήμερα, που δεν είμαστε πια παιδιά, και που ήδη κατάπιαμε αχόρταγα τις πρώτες καραμέλλες που είχαμε στη σακούλλα...

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ

Στη διαφθορά. Που ακόμα και τώρα, εν καιρώ κρίσης, ζει και βασιλεύει. Γιατρός ζητεί φακελλάκι. Υδραυλικός δεν δίνει απόδειξη. Δημαρχος απαιτεί μπαξίσι για να βγάλει άδεια σε μαγαζί. Καθηγητής θησαυρίζει από ιδιαίτερα και δεν δηλώνει μία.

Χιλιάδες ιστορίες, που βαρεθήκαμε να τις ακούμε και να τις βιώνουμε. Χιλιάδες ιστορίες που μας κάνουμε να νοιώθουμε ανίσχυροι σε ένα κράτος που τους Νόμους τους έχει μόνο για μόστρα, ή μόνο για τους αδύναμους. Ο Ψωμιάδης, της ΑΕΚ, πήρε κι άλλη αναβολή. Όταν, και εαν ξαναπάει η υπόθεση της υπεξαίρεσης χρημάτων από τα ταμεία της ομάδας, θα έχουν κλείσει κιόλας 9 χρόνια.

Το βιντεάκι που ανεβάζω εδώ, δίνει κάποια ελπίδα. Κάποιοι άνθρωποι, είπαν "φτανει πια", και μαζεύτηκαν να δουν τι μπορεί να κάνουν. Ασφαλώς, δεν μπορουν να αντικαταστησουν ουτε την αστυνομία, ούτε τους δικαστές. Μπορουν, όμως, να στείλουν προς όλους, και κυρίως προς τους διεφθαρμένους, ένα ηχηρό μηνυμα που θα λέει "ρε μάγκες, μη νομίζετε ότι δεν σας ξέρουμε", ή "ρε παιδιά, υπάρχουμε και εμείς, που δεν γουστάρουμε αυτήν την κοινωνία που αποτελείτε".

Μπείτε στο site τους. Κι αν σας πείθουν, βοηθήστε τους.
 

ΓΙΟΚΟ ΟΝΟ: Η ΑΙΩΝΙΑ ΧΗΡΑ

 

Η Γιόκο Όνο, μία από τις πιο διάσημες και αμφιλεγόμενες γυναίκες στον κόσμο τα τελευταία 40 και πλέον χρόνια, κλείνει τα 80 της αυτόν τον μήνα, με μία αναδρομική έκθεση στην Schirn Kunsthalle, στη Φρανκφούρτη, από 15 Φεβρουαρίου μέχρι 15 Μαίου.  Η πρωτοπόρος avante-garde καλλιτέχνης και ακτιβίστρια, εκθέτει μερικά από τα έργα που την έκαναν πολύ γνωστή, και άλλο τόσο μισητή. Ως σύντροφος του Τζόν Λένον των Μπιτλς από το 1966, και κυρίως ως χήρα του από τον Δεκέμβριο του 1980, πάντοτε προσπαθούσε να δείξει στον κόσμο την δική της άποψη για την τέχνη, αλλά ένα μεγάλο μέρος του κοινού δεν ήθελε καν να προσπαθήσει να καταλάβει. Έτσι, ως σύζυγος του Λένον ήταν στο επίκεντρο της επικαιρότητος, αλλά ως καλλιτέχνης σπρώχτηκε (και ίσως να την βόλεψε κιόλας) στο περιθώριο.

ΦΥΛΛΟ-ΦΤΕΡΩΝΤΑΣ (Σκόρπιες Σκέψεις)

ΤΖΕΡΙ ΜΠΡΑΟΥΝ, 75, κυβερνήτης της Πολιτείας της Καλιφορνία, που έχει την 9^η ισχυρότερη οικονομία στον κόσμο. Η αυστηρή του δημοσιονομική του πολιτική , με σημαντικές περικοπές που πρέπει να κάνουν οι συμπολίτες του στα συνταξιοδοτικά τους ταμεία, (περικοπές που θα εξοικονομήσουν 55 δις. δολάρια στα επόμενα 30 χρόνια), είδε την εταιρεία αξιολόγησης Standard & Poors να ανεβάζει έστω κατά μία βαθμίδα την πιστοληπτική ικανότητα της Πολιτείας, που με 38 εκατομμύρια κατοίκους είναι η πιο πυκνοκατοικημένη στις ΗΠΑ. Δηλαδή, έχουν κι άλλοι πλούσιοι τα προβλήματά τους. Μην νομίζετε ότι είμαστε μόνο εμείς.

ΤΙΤΙΒΙΣΜΑΤΑ

(Εκ του Tweeted!)

Δημοσκόπηση χθεσινή: To 27% των Αμερικανών πιστεύουν ότι ο Θεός νοιάζεται που ομάδα αμερικανικού ποδοσφαίρου θα κερδίσει το φετινό Super Bowl – που παίχτηκε σήμερα τα ξημερώματα μετά των San Francisco 49ers, και των Baltimore Ravens. «Πάνω που νόμιζες πως οι Ηνωμένες Πολιτείες των Ηλιθίων δεν θα μπορούσε να είχε τόσους πολλούς», σχολιάζει ο σπουδαίο stand-up κωμικός, πολιτικός σχολιαστής και συγγραφέας William Maher.

 

ΟΠΩΣ καταλάβατε, άρχισα να Tweetάρω. Πολλοί είναι εκείνοι που μου ζητούν να γίνουν followers μου. Δηλαδή, πιστοί μου; Αν είν' αυτό, με τρομάζει. Από την άλλη, έχω ένα πρόβλημμα, από γεννησιμού. Δυσκολεύομαι να πω "όχι". Όσοι μουχτυπούν τη πόρτα, τους ανοίγω. Αλλά έτσι, ξαφνικά, γέμισε το σπίτι μου, και δεν ξέρω πως να τους περιποιηθώ όλους. Μου είναι αδιανόητο νάρθει επισκέπτης και να μην τον τραττάρω με ό,τι καλύτερο έχω. Όμως, έχω και πολύ λίγα τετραγωνικά - πως να φιλοξενήσω τόσους ανθρώπους; Άρχισα, λοιπόν, να βάζω κριτήρια, τουλάχιστον για όσους δεν ξέρω προσωπικά. Ένα από αυτά, είναι η μία γραμμούλα που καλείται να γράψει ο καθένας για να "περιγράψει" τον εαυτό του, στο Tweeter. Για παράδειγμα, με ενθουσιασμό καλωσόρισα τον Γιώργο Γ., που γράφει "Καμμιά δουλειά δεν είναι ντροπή εκτός του ενεχυροδανειστή...". Και χωρίς τύψεις δεν ένοιξα την πόρτα στον Θανάση Κ. που έγραψε "άνοιξε, ρε πούστη!". 

 

 

Ο ΤΣΑΡΛΙ ΠΗΡΕ ΤΟ ΜΕΤΡΟ

150 χρόνια ζωής έκλεισε την εβδομάδα αυτή το λονδρέζικο μετρό, που όλοι το ξέρουμε ως Tube, μια από τις πιο εύστοχες παρομοιώσεις του μάρκετιγκ, που παραπέμπει αμέσως σε «σωλήνα». Δεν νομίζω να υπάρχει ανθρωπος που να έχει επισκεφθεί ή να έχει ζήσει στο Λονδίνο, και να μην έχει κινηθεί με το Tube. Και να έχει «γράψει» σε αυτό, μια δική του, μικρή η μεγάλη ιστορία. Πιο πολύ απ’ όλα, εγω αγάπησα εκείνη την μισο-cockney φωνή, που προσπαθούσε να γίνει και a little bit Oxfordian για να μας προειδοποιήσει με το περίφημο: Mind The Gap. Δηλαδή, «Προσοχή στο Κενό».

27 χρόνια είχε ο Τσάρλις (της Καμίλας) να ανέβει στο λονδρέζικο μετρό, και το έκανε αυτές τις μέρες, μαζί με την συμβία του, για να γιορτάσει την επέτειο, αλλά και για να δείξει στους χορηγούς του (τους Αγγλους πολίτες) ότι έστω και ανά περίσταση μπορεί να είναι ένας από αυτούς.

ΕΓΩ ΛΕΩ "ΜΠΡΑΒΟ" ΣΤΟΝ ΜΠΕΚΑΜ!

150.000 λίρες Αγγλίας, που αντιστοιχούν σε περίπου 175.000 ευρω συμφώνησε ο διάσημος Άγγλος ποδοσφαιριστής Ντέιβιντ Μπέκαμ, 37, να λαμβάνει την εβδομάδα από την γαλλική Παρί Σεν Ζερμέν, για να αγωνιστεί με αυτήν για τους επόμενους 5 μήνες. Αυτό σημαίνει ότι στο διάστημα αυτό, θα εισπράξει περί τα 3.600.000 ευρώ. Το σημαντικό της είδησης όμως, είναι ότι ο Μπέκαμ δήλωσε κατά την ανακοίνωση της υπογραφής της συμφωνίας, ότι όλα αυτά τα χρήματα τα διαθέτει σε ένα ίδρυμα απόρων και άρρωστων παιδιών του Παρισιού.

Εγώ ένοιωσα πολύ ωραία με αυτό που διάβασα, και από μέσα μου φωναξα «μπράβο» στον σπουδαίο αυτόν ποδοσφαιριστή. Πολλοί, όμως, όπως διαβάζω σε αρκετά blogs, δεν έχουν την ίδια θετική με μένα αντίδραση. Θεωρούν την ενέργεια του Μπέκαμ «επικοινωνιακή», και άλλοι, σε σχόλιά τους, πιστεύουν ότι «κάτι τέτοιοι πλούσιοι, ρίχνουν στάχτη στα μάτια της κοινωνίας όταν αποφασίζουν κάποια στιγμή, αφου έχουν θησαυρίσει πέραν κάθε φαντασίας, να κάνουν και λίγη φιλανθρωπία».