Βάλε κι 'άλλη αγάπη στο τραπέζι

Κάποτε, ένας Έλληνας μονχός βρέθηκε από το Άγιον Όρος στη Κωνσταντινούπολη. Αργά κάποιο απόγευμα, μπήκε σε ένα εστιατόριο να φάει κάτι. Διάλεξε το συγκεκεριμένο εστιατόριο, μου είπε, γιατί ο κατάλογος είχε φωτογραφίες των πιάτων και μπορουσε, αφού δεν μιλούσε τούρκικα, να δείξει στον σερβιτόρο το φαγητό που ήθελε. Διάλεξε όσπρια. Ρεβύθια. Και ζήτησε ακόμα λίγες ελιές και ψωμί.

Οπως τόχει συνήθειο, ο μοναχός κάνει μιά μικρή προσευχή πρίν από το φαγητό. Πρίν το κάνει, όμως, είδε ότι όλοι γύρω του, τον περιέργάζονταν επίμονα. Προς στιγμή σκέφτηκε να μήν προκαλέσει τους Τουρκους, οι περισσότεροι των οποίων πρέπει να ήταν μουσουλμάνοι, και να κάνει την προσευχή καθιστός, από μέσα του, και τον σταυρό του νοητά. Από την άλλη όμως, αισθάνθηκε ότι κάτι τέτοιο θα πρόδιδε την αγάπη του για τον Θεό, και αμέσως στάθηκε σεμνά, είπε ψιθυριστά την συντομη προσευχή του και ξανακάθισε. Εκείνο που τον εντυπωσίασε όμως, ήταν ότι μαζί του σηκώθηκαν όσοι πελάτες του μαγαζιού κάθονταν δίπλα στο δικό του τραπέζι, και σε ένδειξη σεβασμού έμειναν όρθιοι μέχρι να τελειώσει την προσευχή του.

Ηταν όλοι τους Τουρκοι, μου είπε ο καλόγερος, και μάλιστα ένας από αυτούς έστειλε το γκαρσόνι να τον ρωτήσει εάν θα δεχόταν από αυτόν, ώς συμβολικό, φιλικό κέρασμα, ένα ποτήρι κρασί, ή κάτι άλλο. Ο μοναχός ευχαρίστησε, και παράγγειλε ένα κρασάκι κόκκινο.

Θυμήθηκα την ιστορία αυτή καθώς, πρόσφατα, βρέθηκα αρκετές φορές να συντρώγω με φίλους σε σπίτια η σε εστιατόρια, και σκέφτηκα πως εάν έκανα εγω, ή οποιοσδήποτε άλλος, την προσευχή και τον σταυρό μου πρίν και μετά το φαγητό, οι ίδιοι οι Χριστιανοί φίλοι μπορεί και να με κορόιδευαν ή να με χλεύαζαν. Σίγουρα, όμως, πολύ λίγοι θα έκαναν αυτό που έκαναν οι μή Χριστιανοί Τουρκοι της Πόλης - δηλαδή να σταθούν και αυτοί όρθιοι ώς ένδειξη σεβασμού.

Ισως να ακούγεται παρατραβηγμένο όλο αυτό, αλλά εκείνο που θέλω να πώ, είναι ότι εμείς στην Ελλάδα, αλλά και στη Κύπρο, δεν ξέρω τελικά πόσο εκτιμούμε και σεβόμαστε πραγματικα τα όποια προσωπικά πιστεύω, ιδεολογικά, πολιτικά, θρησκευτικά, του όοιου ανθρωπου, όχι μόνον του ξένου, αλλά ακόμα και του δικού μας.

Οι αντιδράσεις, μάλιστα, εναντίον εκείνων που επέλεξαν, έστω και αργά στη ζωή τους, έστω και αφήνοντας πίσω τους "βεβαρυμένο ... ποινικό μητρώο", να ακολουθήσουν τον δρόμο της Εκκλησίας, ανακαλύπτω συχνά ότι είναι πολύ σκληρές, άδικες και, ως έναν βαθμό, αδιανόητες.

Για παράδειγμα, έχω δεί βλέμματα σχεδόν απαξιωτικά να στρέφονται εναντίον επιβάτη αεροπλάνου που, μέσα στη Μεγάλη Σαρακοστή, στη πτήση Αθήνας-Λάρνακας, ρώτησε την αεροσυνοδό που σερβίριζε το φαγητό, εάν υπάρχει κάτι νηστίσιμο για να φάει. Και όμως, πολύ φυσιολογικά οι ίδιοι αυτοί επιβάτες θα αντιμτώπιζαν, φερ ειπείν, την επιθυμία κάποιου συνεπιβάτη τους για ένα πιάτο για χορτοφάγους. Vegetarian, όπως το λέμε...

Ας μήν επεκταθώ, όμως, περισσότερο σ' αυτό. Ειναι μεγάλο το θέμα, νομίζω, και δεν έχει να κάνει μόνο με τη θρησκεία. Ανακαλύπτω, δυστυχ΄λως, ότι η δημοκρατικότητα πολλών ανθρωπων υφίσταται μόνο μεσα στα όρτια της δικής τους "επικράτειας". και αυτό με γεμίζει θλίψη ανείπωτη.

Πιστευω απλώς, πως εάν επέστρεφε στη ζωή μας το οικογενειακό τραπέζι, κάθε μέρα, και γύρω από αυτό, πριν βυθιστούμε στα πιάτα μας, ευχαριστούσαμε τον Θεό (ή όποιον Θεό στον οποίο κάποιος επιλέγει να πιστέψει, ακόμα και στον, κατ' αυτούς, ανύπαρκτο Θεό) για όσα ετοιμζόμαστε να απολαύσουμε, θα ήμασταν όλοι μας καλύτεροι άνθρωποι, και οι οικογένειές μας πολύ πιο αγαπημένες.