ΚΑΘΕ φορά
που πεθαίνει κάποιος άνθρωπος, από αυτούς που (κακώς) συνηθίσαμε να ονομάζουμε
«επωνύμους», ή και κάθε φορά που ένας συγγραφέας, ζωγράφος, ποιητής, ηθοποιός,
αθλητής, κλπ, πετυχαίνει μία σπουδαία διάκριση, από τα Γραφεία Τύπου των
κομμάτων, ή και από τους έχοντες την ευθύνη της επικοινωνιακής πολιτικής ενός,
όποιου, πολιτικού αρχηγού, αποστέλλεται ένα e-mail προς όλα τα
ΜΜΕ και προς έναν ολόκληρο στρατό από δημοσιογράφους, «με την παράκληση να δημοσιοποιηθεί».
Στα e-mail αυτά
(μπροστά στα οποία οι παιδικές εκθέσεις των μαθητών/μαθητριών φαντάζουν μικρά
αριστουργήματα), το κόμμα ή ο πολιτικός εκφράζουν τα θερμά του «συγχαρητήρια/ή συλλυπητήρια»
για το «χι επίτευγμα», ή τον «ψί θάνατο».
ΚΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ:
Γιατί θα πρέπει να ενδιαφέρει τον πολίτη, εάν ο αρχηγός του τάδε κόμματος
λυπάται που έφυγε από τη ζωή ένας
σημαντικός συνθέτης, ας πούμε, ή να μεταφέρει στους οικείους μιας αθλήτριας που
χάθηκε «πρόωρα και άδικα», τα «θερμά συλληπητήριά» μας; Υπάρχει περίπτωση να
χαιρότανε με έναν θάνατο ο αρχηγός κόμματος; Και αν ήθελε να συλλυπηθεί τους
συγγενείς του εκλιπόντος, γιατί δεν πάει να τους το πει κατ’ ιδίαν στο σπίτι
τους, ή στην κηδεία του αγαπημένου τους προσώπου; Γιατί το κάνουν μέσω των
μίντια; Για να συγκινηθούμε και να πούμε «κοίτα, πόσο νοιάζεται;».
ΣΥΓΓΝΩΜΗ,
αλλά εγώ είμαι από άλλον πλανήτη. Και από τον πλανήτη απ΄όπου έρχομαι εγώ, ο
ανθρώπινος πόνος ή η ανθρώπινη χαρά δεν «εκφράζονται» με e-mails και Δελτία
Τύπου. Αρκεί, για κάθε περίσταση, μόνο μια ζεστή αγκαλιά.
No comments:
Post a Comment