Μα, κάτι παραφουσκωμένα παντελόνια!*

«Κανείς δεν θα τολμήσει να σταματήσει τα γεωτρύπανά μας», δήλωσε χθες ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Και εγώ, δεν μπορώ να δραπετεύσω από την προκλητική σκέψη ότι όλοι αυτοί οι υπηρέτες του κατ’ επίφαση δημοκρατικού καθεστώτος του Ερντογάν, με πρώτο και καλύτερο αυτόν, φυσική επέκταση θα πρέπει να θεωρούν το γεωτρύπανο ως φυσική επέκταση του πέους τους.

Ο Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα: «Η Άγκυρα κάνει πάντα αυτό που λέει». Άλλος ένας με πριαπισμό.

ΥΓ, για να μη παρεξηγούμαστε: Η στήλη δεν έκρυψε ποτέ το ενδιαφέρον της περισσότερο για τα προσωπεία παρά τα πρόσωπα. Η ματιά της έχει πάντα και ψυχογραφικά στοιχεία, που συντίθενται από συμπεριφορές, διαχείριση και μεταφορά λόγου, γλωσσικές ερμηνείες του σώματος, ιστορικές επιρροές και άλλα πολλά. Ασφαλώς πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και η υποκειμενικότητα αυτής της ματιάς – μη τα ρίχνουμε όλα δηλαδή στην επιστήμη!

Εικονογράφηση: Το ύφος του κ. Τσαβούσογλου στη φωτογραφία που επιλέγουμε σήμερα, νομίζω ενισχύει τα … επιδημιολογικά μας συμπεράσματα.

Πολλά στοιχεία αυτής της ίδιας ψυχοπαθολογικής κατηγορίας συναντάμε και στη περίπτωση του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος επέστρεψε στη Ουάσιγκτον από το βατερλώ της προεκλογικής του εκστρατείας στην Οκλαχόμα, υπό τους ήχους πένθιμων τραγουδιών με τα οποία έντυσαν εκατοντάδες χρήστες των σόσιαλ μίντια την σκηνή που κατεβαίνει από το Προεδρικό ελικόπτερο και προχωρεί βαριά-βαριά προς τον Λευκό Οίκο. Το είπαν Walk of Shame, και πρώτο-πρώτo το εμβληματικό Walk of Life των Dire Straits, προφανώς για να … αναπτερώσουν το πεσμένο λίμπιντο του ανθρώπου που πάντα θέλει να δείχνει τον ανδρισμό του.

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ μίλησε σε κλειστό στάδιο χωρητικότητας περίπου 20.000 στη πόλη Τούσλα, στο οποίο όμως είχαν προσέλθει περίπου 6200. Εάν γίνονταν αύριο οι εκλογές, πιθανόν να τις έχανε. Θα γίνουν όμως τον Νοέμβριο…

(*) Από τη στήλη μου Πρόσωπα & Προσωπεία στον "Φιλελεύθερο" της Κύπρου σήμερα.

Πρόβα στην Ερμούπολη

Ένας παχύς, μελαγχολικός και αξιολύπητος άνθρωπος, κάθεται αμήχανος και ετοιμόρροπος σε μια αίθουσα στην Ερμούπολη, όπου μέλη μιας ορχήστρας προβάρουν τραγούδια της χαράς.

Η αίθουσα φωταγωγείται από παντού, σαν να έχουν εισβάλει σε αυτήν όλες οι Κυκλάδες. Το φως θαμπώνει τα πρόσωπα. Η μουσική τα ομορφαίνει.

Ο παχύς κύριος, είναι καιρός τώρα που συνήθισε να βλέπει θαμπά. Να μην ξεχωρίζει μορφές, ούτε εκφράσεις, ακόμα και μουσικές που ήταν κάποτε ό,τι πιο ευδιάκριτο και καθάριο υπήρχε στη ζωή του.

Η ορχήστρα προβάρει εύθυμα παιδικά τραγούδια. Η χορωδία τα απογειώνει. Μία καρδερίνα, με περίεργα δεμένα τα μαλλιά, κάπως παλιομοδίτικα, και με στόμα πλούσιο απ’ το κοκκινάδι, κερδίζει τη προσοχή του παρατημένου κύριου, που όμως δεν ξέρει πώς να την εκδηλώσει.

Το πιο πιθανό είναι να το καταπιεί αυτό που πάει να αισθανθεί. Είναι το μόνο πράγμα που έμαθε να κάνει καλά στη ζωή του. Ο παχύς κύριος.

(Καλοκαίρι 2016, Σύρος)