Ένας παχύς,
μελαγχολικός και αξιολύπητος άνθρωπος, κάθεται αμήχανος και ετοιμόρροπος σε μια
αίθουσα στην Ερμούπολη, όπου μέλη μιας ορχήστρας προβάρουν τραγούδια της χαράς.
Η αίθουσα
φωταγωγείται από παντού, σαν να έχουν εισβάλει σε αυτήν όλες οι Κυκλάδες. Το
φως θαμπώνει τα πρόσωπα. Η μουσική τα ομορφαίνει.
Ο παχύς
κύριος, είναι καιρός τώρα που συνήθισε να βλέπει θαμπά. Να μην ξεχωρίζει
μορφές, ούτε εκφράσεις, ακόμα και μουσικές που ήταν κάποτε ό,τι πιο ευδιάκριτο
και καθάριο υπήρχε στη ζωή του.
Η ορχήστρα
προβάρει εύθυμα παιδικά τραγούδια. Η χορωδία τα απογειώνει. Μία καρδερίνα, με
περίεργα δεμένα τα μαλλιά, κάπως παλιομοδίτικα, και με στόμα πλούσιο απ’ το
κοκκινάδι, κερδίζει τη προσοχή του παρατημένου κύριου, που όμως δεν ξέρει πώς
να την εκδηλώσει.
Το πιο
πιθανό είναι να το καταπιεί αυτό που πάει να αισθανθεί. Είναι το μόνο πράγμα
που έμαθε να κάνει καλά στη ζωή του. Ο παχύς κύριος.
(Καλοκαίρι
2016, Σύρος)
No comments:
Post a Comment