"Είδος μεικτόν, αλλά νόμιμον"*

Του Ευάγγελου Βενιζέλου

Θα ξεκινήσω με τον δράστη του βιβλίου. Ο Θανάσης Νιάρχος είναι ένας αεικίνητος και ακαταπόνητος άνθρωπος των γραμμάτων. Η έννοια του ανθρώπου των γραμμάτων είναι πολύ πιο σύνθετη και πολύ πιο βαθιά από την έννοια του συγγραφέα ή από την έννοια του επιμελητή εκδόσεων ή από την έννοια του διανοούμενου δημοσιογράφου που είναι γεμάτος ιδέες και για τα έντυπα στα οποία εργάζεται και για τους εκδοτικούς οίκους με τους οποίους συνεργάζεται γιατί αυτή είναι η φυσική του ροπή. Ο Θανάσης Νιάρχος είναι ένας πραγματικός εμψυχωτής των γραμμάτων. Είναι ένας ρέκτης. Και αυτό το αποδεικνύει και με την έκδοση αυτή στον εκδοτικό οίκο Ιωλκός που νομίζω ότι παραπέμπει στον γενέθλιο τόπο του.

Τα εξαίρετα εισαγωγικά κείμενα του Κώστα Γεωργουσόπουλου και του Νίκου Δήμου και ο επίλογος του επιμελητή εξηγούν πλήρως τη λογική που διέπει τη συγκρότηση του τόμου.

Όταν ο Θ. Νιάρχος ήρθε να με προϊδεάσει για την εκδοτική του ιδέα, τον ρώτησα: «και ο Παπαδιαμάντης;». Μου απάντησε ότι ο Παπαδιαμάντης έχει γράψει χριστουγεννιάτικα διηγήματα πολύ σημαντικά, αλλά όχι χρονογραφήματα. Άρα έθεσε επί τάπητος τη διάκριση μεταξύ διηγήματος και χρονογραφήματος. Η αλήθεια είναι ότι ο Παπαδιαμάντης, παρότι δεν ανθολογείται, εν τούτοις παρίσταται στο βιβλίο. Είναι αντικείμενο κάποιων από τα πιο σημαντικά αυτά χρονογραφήματα. Είναι ο μεγάλος απών, αλλά και ο μεγάλος παρών του βιβλίου αυτού.

Η δεύτερη μεγάλη μου έκπληξη, όχι ένσταση, ήταν το γεγονός ότι κυκλοφορεί μια ανθολογία με χρονογραφήματα χριστουγεννιάτικα σε μια χώρα, όπως είναι η Ελλάδα, που είναι χώρα πασχαλιάτικη. Γιατί είναι χώρα καλοκαιρινή. Θερινή, για να γίνω ίσως πιο αντιληπτός πολιτικά. Ή έστω ανοιξιάτικη, που είναι ένα βήμα πριν από τη θερινή κατάσταση των πραγμάτων. Και επίσης είναι μια χώρα νησιωτική. Θαλασσινή. Πρωτίστως όμως είναι μια χώρα ορθόδοξη. Έχουμε μάλιστα την ιδιορρυθμία, θα έλεγα την πολυτέλεια, να γιορτάζουμε το Πάσχα με το παλαιό ημερολόγιο και να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα με το νέο ημερολόγιο. Αυτό δεν είναι αυτονόητο για όλες τις ορθόδοξες χώρες.

Έχει επίσης σημασία το γεγονός ότι τα Χριστούγεννα είναι εκτεθειμένα σε αυτό τον κίνδυνο παραβίασης της πολιτικής ορθότητας, υπό τη Δαμόκλειο σπάθη της οποίας ζούμε. Αν η έκδοση αυτή γινόταν, για παράδειγμα, στις ΗΠΑ, θα είχαμε πολύ μεγάλο πρόβλημα να εξηγήσουμε γιατί μιλάμε για Χριστούγεννα, γιατί γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, καθώς το πολιτικά ορθό είναι να λέμε ότι γιορτάζουμε τις διακοπές ή ταυτολογικά τις γιορτές και άρα θα έπρεπε να μιλήσουμε για χρονογραφήματα σε σχέση με τις γιορτές και μετά να διευκρινίσουμε ότι μιλάμε για τις χειμωνιάτικες διακοπές, για τις γιορτές στις οποίες στολίζουν τις πόλεις με γιρλάντες, κ.ά. Πάντως θα έπρεπε με υπεκφυγές, συνεκδοχικά να ορίσουμε τι είναι τα Χριστούγεννα. Τα οποία επιπλέον είναι το προοίμιο για μια πολιτική γιορτή, πέρα από τη γιορτή του Μεγάλου Βασιλείου, που είναι η Πρωτοχρονιά, γιατί είναι η αλλαγή του πολιτικού έτους, δεν είναι η αλλαγή του θρησκευτικού έτους, που είναι η Ίνδικτος, η 1η Σεπτεμβρίου. Και ακολουθούν τα Θεοφάνια, παλαιά Χριστούγεννα. Ανοίγουν τη μεγάλη θεολογική ιστορία της σχέσης του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου με τον Ιησού.

Ο Παύλος Νιρβάνας, που περιλαμβάνεται στους ανθολογούμενους, διατύπωσε τον ορισμό του χρονογραφήματος με έναν τρόπο ο οποίος είναι λειτουργικός ακόμη και στις μέρες μας.

Το χρονογράφημα είναι ένα επίκαιρο σχόλιο, το οποίο είναι κατά βάση κοινωνικό, δεν είναι ευθέως πολιτικό. Σε αυτό το continuum τι είναι οικονομικό, τι είναι κοινωνικό, τι είναι πολιτικό, τι είναι εθνικό, ας πούμε ότι το χρονογράφημα τοποθετείται σε σχέση με αυτά που ορίζουμε prima vista ως κοινωνικά ζητήματα. Αλλά όταν προσπαθήσει να δει κανείς λίγο βαθύτερα τη θεματολογία, αντιλαμβάνεται ότι αυτά είναι κατεξοχήν πολιτικά ζητήματα, ζητήματα που αφορούν κρίσιμες ανθρώπινες συμπεριφορές.

Αν δει κανείς την τυπολογία των χρονογραφημάτων, θα διαπιστώσει ότι αυτή είναι επικίνδυνα τεράστια. Ακόμη και αν θέλει να περιοριστεί στη θεματολογία και στην τυπολογία του χριστουγεννιάτικου χρονογραφήματος, είτε του παλαιότερου είτε και του νεότερου, του τρέχοντος, θα δει ότι και αυτή είναι εντυπωσιακά μεγάλη. Ας καταγράψουμε τύπους χριστουγεννιάτικων χρονογραφημάτων που εν μέρει ανθολογούνται και εν πολλοίς γράφονται ακόμη.

Έχουμε θεολογικό χρονογράφημα, το οποίο μπορεί να είναι είτε ορθόδοξο είτε θρησκειολογικό. Ο Βασίλης Βασιλικός έχει γράψει ένα τέτοιο πολύ σημαντικό κείμενο που ανθολογείται και έχει τα χαρακτηριστικά της παιγνιώδους θρησκειολογίας σε σχέση με τα Χριστούγεννα.

Λαογραφικό χρονογράφημα που δεν είναι απλά και μόνο τα έθιμα, τα δώρα, τα γλυκά, τα κάλαντα, το δέντρο, το καραβάκι – άλλη ιδεολογική σύγκρουση πολύ σημαντική – , τα γεύματα, τα δείπνα, οι οικογενειακές συγκεντρώσεις, η αλληλεγγύη των γενεών, αλλά και ζητήματα πολύ βαθύτερα τα οποία θυμίζουν αυτό που ανοίγεται ως ψυχαναλυτικό πεδίο σε κάθε οικογενειακή συγκέντρωση. Ας θυμηθούμε πόσα λαμπρά έργα, θεατρικά και κινηματογραφικά, έχουν υπάρξει γύρω από ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι που ενώνει τα μέλη μιας οικογένειας. Τι δράματα ανοίγονται εκ του λόγου αυτού και μόνο.

Επίσης είναι πολύ συχνά ανθρωπολογικό το χριστουγεννιάτικο χρονογράφημα, καθώς στις γιορτές τίθενται συχνά αρχαϊκά ζητήματα, αναμετριόμαστε με έννοιες όπως ο χρόνος, η ύπαρξη, το πού πάμε.

Τώρα το λέμε εθελοντισμό και κοινωνικό ακτιβισμό, και αυτό είναι αντικείμενο του χριστουγεννιάτικου χρονογραφήματος. Παλιά ήταν απλώς η φιλανθρωπία των Χριστουγέννων.

Ταξιδιωτικό χρονογράφημα. Τα χριστουγεννιάτικα ταξίδια είναι πάντα ένα πολύ σημαντικό αντικείμενο χρονογραφήματος.

Χρονογραφήματα προσωπικών αναμνήσεων και εξομολογήσεων. Η μοναξιά και η μελαγχολία μέσα στη χαρά των άλλων λόγω γιορτών ενέπνευσε χρονογραφήματα, αλλά και μυθιστορήματα, και διηγήματα, και ποιήματα, και έργα του αναπαραστατικού λόγου.

Επειδή δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την απειλή της πολιτικοποίησης, είναι πολύ συχνά ειρηνιστικό το χριστουγεννιάτικο χρονογράφημα, ίσως λίγο παιδικά ειρηνιστικό τις περισσότερες φορές.

Προγραμματικό, καθώς γίνονται αναδρομές, προγραμματισμοί και απολογισμοί.Αστικό. Που κάποιοι θα το γράφανε και με ύψιλον, γιατί είναι το χρονογράφημα της πόλης. Ο διάκοσμος, οι δραστηριότητες των κατοίκων, οι επιλογές της δημοτικής αρχής.

Το γαστρονομικό χρονογράφημα το χριστουγεννιάτικο είναι ένα ανερχόμενο είδος.

Το βιβλιολογικό χρονογράφημα, καλή ώρα. Το φωτογραφικό. Και το απλώς ατμοσφαιρικό.

Πίσω από όλα αυτά που φαίνονται πολλά, καραδοκεί ένας ενιαίος κίνδυνος που είναι ο κοινός παρανομαστής. Ο κίνδυνος της κοινοτοπίας. Διότι αυτό από το οποίο κινδυνεύει το χρονογράφημα εκ γενετής είναι να είναι κοινότοπο. Να είναι ένα σχόλιο περί του τίποτα. Απορία ψάλτου βήξ.

Οπότε, φαντάζομαι τον κόπο που έκανε ο Θανάσης Νιάρχοςπροκειμένου να βρει κείμενα που μπορούν να αναμετρηθούν με τον χρόνο. Κείμενα που συνιστούν «εφήμερο σπέρμα», όπως τιτλοφόρησε κάποτε μια συλλογή του ο Γ. Π. Σαββίδης. Και το εφήμερο σπέρμα πρέπει, όταν το ανασύρεις, να αποδείξει ότι αντέχει στον χρόνο. Και καλά πριν από δέκα χρόνια. Πριν από εκατό χρόνια; Πώς να αντέξει στον χρόνο. Ενώ η ανθολόγηση φαίνεται ως ένα ωραίο λογοτεχνικό μνημόσυνο, παλαιότερων συγγραφέων και χρονογράφων, συνιστά και μια απειλή γιατί μπορεί να δούμε το έργο τους να εξαφανίζεται.

Η πρόχειρη αυτή τυπολογία ήταν ίσως χρήσιμη προκειμένου να απαντήσουμε στο ερώτημα: το χρονογράφημα τι είναι; Είδος λογοτεχνικό ή είδος δημοσιογραφικό;

Όπως θα έλεγε ο εθνικός μας ποιητής, ο ποιητής της μνήμης, για να αναφερθώ σε ένα πρόσφατο κείμενο του Κώστα Γεωργουσόπουλου στα «Νέα», είναι «in modo misto genuino» («είδος μεικτόν, αλλά νόμιμον»).Είναι ένα είδος στο οποίο συνυπάρχουν αφενός μεν δημοσιογραφούντες λογοτέχνες, αφετέρου δε λογοτεχνίζοντες δημοσιογράφοι. Είδος συνεπώς και λογοτεχνικού και δημοσιογραφικού λόγου.

Επειδή παρουσιάζουμε ένα βιβλίο στις μέρες του Διαδικτύου, αυτό το οποίο πρέπει τώρα να περιμένουμε είναι το τι χρονογραφήματα θα γράφουν οι περσόνες του Διαδικτύου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Θα είναι ίσως τα χρονογραφήματα της post-truth. Τα χρονογραφήματα της μετα-αλήθειας. Η οποία δεν είναι ψέμα. Είναι πρόσληψη, είναι η δική μου αλήθεια. Μπορεί να διαδίδω fake news και να ισχυρίζομαι ότι αυτή είναι η δική μου αίσθηση των πραγμάτων και έτσι μπορεί να λαμβάνονται πολύ σημαντικές αποφάσεις. Από την εκλογή του προέδρου των ΗΠΑ μέχρι τη διαμόρφωση μιας ολόκληρης εθνικής στρατηγικής η οποία ψηφίζεται και ξαναψηφίζεται από ένα εκλογικό σώμα.

Αυτά όλα θα αποτελέσουν πολύ σύντομα, είμαι βέβαιος – γιατί δεν τον προλαβαίνεις τον Θανάση Νιάρχο –, το αντικείμενο μιας νέας ανθολογίας. Ίσως του δίνω μια ιδέα. Άλλωστε, στην πραγματικότητα, εκδοτικές πρωτοβουλίες όπως αυτή του Θανάση Νιάρχου είναι στιγμές στη μάχη κατά της κοινοτοπίας του κακού που φοβούμαι ότι θα εντείνεται ως απειλή.

Καλά Χριστούγεννα και καλή Πρωτοχρονιά.

---

* Το κείμενο αποδίδει τον κορμό της ομιλίας του Ευ. Βενιζέλου στην παρουσίαση του βιβλίου του Θ. Νιάρχου «Καλήν εσπέραν, άρχοντες» (εκδόσεις Ιωλκός) στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, μαζί με τους Βασίλη Βασιλικό, Ντόρα Μπακογιάννη, Δημήτρη Νανόπουλο, Βαγγέλη Χρόνη στις 10.12.2016. Αναδημοσιεύεται στο «Βήμα της Κυριακής», 25.12.2016

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Το αεροβόλο

Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Όλος ο Δεκέμβρης καλοκαιρινός στη Ροδεσία. Τα σχολεία είχαν διακοπές. Ο Λευτέρης ήταν-δεν-ήταν δέκα ετών. Στο σπίτι ήταν μόνος. Ο μπαμπάς στη δουλειά, η μαμά στο σπίτι της αγγλίδας γειτόνισσας Υβόν και προετοίμαζαν το Christmas Cake, τα αδέρφια του σε πάρτι γενεθλίων. Στην αυλή, κάτω από την μουριά, είχαν μαζευτεί κάτι μαυροπούλια που τον φόβιζαν και τα μισούσε. Νάχα το αεροβόλο τώρα, σκέφτηκε. Και μεμιάς κινήθηκε προς τα μέσα, στο δωμάτιο των γονιών του, όπου ο μπαμπάς είχε την οπλοθήκη του. Απαγορευμένη περιοχή. Κι ότι βρήκε ανοικτή η στενόμακρη σιδερένια πόρτα, ήξερε πως ήταν δόλωμα δοκιμασίας της πειθαρχίας του. Κι όμως, ενέδωσε. Ο πειρασμός να ξεκάνει τα απαίσια μαυροπούλια ήταν μεγάλος. Τράβηξε το αεροβόλο, άρπαξε και μια χούφτα σκάγια και βγήκε έξω. Ήξερε να το χειρίζεται, και ήταν καλός σκοπευτής. Ο μπαμπάς του, που μόνο όταν ήταν μαζί τον άφηνε να το χρησιμοποιήσει, του’ λεγε καμαρώνοντας «θα γίνεις καλός κυνηγός γιε μου, αλλά ώσπου να το επιτρέψω εγώ, μόνος το όπλο δεν θα το αγγίξεις». Το ζύγισε καλά στον δεξί ώμο, και η κάννη αναπαύτηκε σταθερά στην αριστερή του παλάμη. Σημάδεψε το πιο κοντινό μαύρο πουλί και πυροβόλησε. Σηκώθηκε κοκκινόχωμα της αυλής, σηκώθηκαν και όλα τα μαυροπούλια μ’ ένα φτερούγισμα τρομακτικό στην ακοή του. Σαν ν’ ανακατευόταν το σύμπαν. Αστόχησε. Shit. Γύρισε να επιστρέψει το όπλο στη θήκη του. Γύρισε, όμως, εκτάκτως κι ο μπαμπάς για ν’ αλλάξει ρούχα και να πάει σε σοβαρό ραντεβού. Τον πήρε από το αυτί και τον τράβηξε μέσα, χωρίς να πει λέξη. Το βράδυ στο τραπέζι, δεν υπήρχε πιάτο στη δική του θέση. Κατάλαβε γιατί, δεν χρειαζόταν ν’ αναζητήσει  εξηγήσεις. «Όταν γίνεις 15», του’χε πει ο μπαμπάς, όταν του απαγόρευε να βάλει χέρι στα όπλα. Την επόμενη μέρα, Σάββατο, είχε αποκλειστεί και από την εκδρομή για ψάρεμα. Έμεινε σπίτι, μουτρωμένος. Όπως όλα τα παιδιά όμως, πολύ γρήγορα επανέκτησε το χαμόγελό του. Κι όταν ήρθαν τα Χριστούγεννα, ακτινοβολούσε από χαρά. Κοιμήθηκε νωρίς την Παραμονή, σκεφτόμενος τα πιθανά δώρα που θα έβρισκε το πρωί κάτω από το δέντρο. Δεν φανταζόταν ποτέ ότι μόλις ξετύλιγε το χριστουγεννιάτικο χαρτί και άνοιγε το μακρόστενο, χαρτονένιο κουτί, θα έβλεπε μέσα ένα ολοκαίνουριο αεροβόλο. «Δικό μου;», ψέλλισε. «Δικό σου», απάντησε χαμογελώντας ο μπαμπάς. Και δεν χρειάστηκε να πει τιποτ’ άλλο. Έτσι έμαθε ο Λευτέρης τι θα πει πειθαρχία.

Καλημέρα, από μια χώρα κολλημένη!...

Διαβάζοντας καμιά φορά τα σχόλια στο facebook, πάλι στην ίδια διαπίστωση καταλήγω. Από τη μία όσοι στιγματίζουν κάτι που συμβαίνει τώρα. Από την άλλη, όσοι αντιλέγουν "ναι αλλά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι αμέτοχοι;" - όπως γράφει εδώ ο πρώτος κύριος. Συμπέρασμα: Μια χώρα που οι πολίτες της δεν μπορούν να συνεννοηθούν. Μιλούν μια γλώσσα ποδοσφαιρική. "Ο διαιτητής μας έσφαξε". "Ναi, αλλά πέρυσι πήρατε πρωτάθλημα με πέτσινα πέναλτι". Κι αρχίζουν μετά να βρίζονται. Δεν μπορεί να προχωρήσει έτσι η χώρα. Ξεκολλήστε!

Αυτό γράφτηκε με αφορμή την ανάρτηση του Γιάννη Λοβέρδου για ουρές που σχηματίζουν Έλληνες και ξένοι πολίτες στο κέντρο της Αθήνας για να λάβουν βοήθημα, δηλαδή τροφή, από το πρόγραμμα «Φαγητό και Καρδιά» του Ιδρύματος Στέλιου Χατζηιωάννου.

Η εφημερίδα που δημοσίευσε την είδηση, το Πρώτο Θέμα, βγήκε με τον δραματοποιημένο τίτλο «Απίστευτες Εικόνες για μια γκοφρέτα στο κέντρο της Αθήνας». Πιθανώς να υπήρχαν και γκοφρέτες στο πακέτο με τα τρόφιμα που διατίθεται στους ανθρώπους, αλλά είναι γνωστή και η δική μας δημοσιογραφική απληστία, να θεωρούμε ότι η απλή παράθεση μιας είδησης δεν αρκεί, και χρειάζεται να την γαρνίρουμε με διάφορα μπαχάρια.

Ο Γιάννης σχολίασε «Να που καταντήσαμε. Να στέκονται στην ουρά, όχι μόνο μετανάστες, αλλά και (μέχρι πρότινος) νοικοκυραίοι για 4 γκοφρέτες. Είναι αδιανόητο. Ντροπή. Θλίψη»,

Και ακολούθησαν τα comments που με έκαναν να γράψω το πιο πάνω σημείωμα. Στα οποία δεν θα δώσω συνέχεια, διότι θα ήταν ακριβώς σαν να διέψευδα τον εαυτό μου. Δηλαδή, να κολλούσα και εγώ στον καυγά της κερκίδας!

Επιβήτορες...

Αυτό το μόνιμο, πλάγιο γελάκι του Παππά, προδίδει τα λόγια που θέλει αλλά δεν μπορεί να πεί ανοικτά, και που είναι "εγώ, θα σας γ.... όλους"! Τι πράγμα είναι τούτο Χριστέ μου σ' αυτόν τον τόπο με τον πλεονασμό επιβητόρων που μπλέξαμε, οι πλείστοι εκ των οποίων μάλιστα μας κυβερνούν τώρα; Ιδού μερικά χαρακτηριστικά case studies: Τσίπρας, Καμμένος, Πολάκης, Φίλης, Κατρούγκαλος, Πάντζας, αλλά και θηλυκού γένους ... επιβήτορες, όπως Αυλωνίτου, Βαγενά, Καφαντάρη, Γεροβασίλη, Καββαδία, και last but not least η Σία. Αυτό το είδος, το τίγκα στην τεστοστερόνη, μου θυμίζει έντονα τους Έλληνες χούλιγκαν των γηπέδων, που όταν παίζει η ομάδα τους καλά, βάζει γκόλ και κερδίζει, αντί να το χαρούν και να το πανηγυρίσουν μεταξύ τους, στρεφονται προς τους αντιπάλους, τους κάνουν έεεε-ώωωπ τη γνωστή επιβητορική χειρονομία, και βρίζουν εν χορώ τη μάνα τους και τον τόπο καταγωγή τους. Τον Πειραιά, τη Λεωφόρο, την Τουρκία, την Θεσσαλονίκη, κλπ. Τόχω δει πολλές φορές αυτό το έργο με το αγαπημένο μου ΑΕΚάκι. Βάζουμε ένα γκόλ στον Πλατανιά ή την Καλλονή ας πούμε, και η εξέδρα των σκληροπυρηνικών φωνάζει "γ... ο Θρύλος κι ο Πειραιάς". Ε, το ίδιο κάνουν στη Βουλή ο Τσίπρας, ο Παππάς και οι λοιποί πολιτικοί χουλιγκάνοι.

ΥΓ. Και οι άλλοι, μη νομίζεται. Αντί να σιωπούν και να ασχοληθούν με το παιχνίδι, αρχίζουν και αυτοί να ανταποδίδουν. Θεωρώντας πως μόνο έτσι παίζεται το παιχνίδι και καταξιώνεσαι στην Ελλάδα.

Το βήμα των αχρήστων

Όταν βλέπω δημοσιογράφους που είναι ή θεωρούνται ικανοί, να καλούν σε τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές τους εκπομπές πολιτικούς ακατάλληλους, με μόνο γνώμονα ότι είναι προκλητικοί στον λόγο τους, άρα θα αποφέρουν τηλεθέαση/ακροαμαγικότητα, θυμώνω και χάνω όποια εκτίμηση μπορεί ή δεν μπορεί να τους εχω. Πριν λίγο στο ραδιόφωνο του Σκάι, άκουσα τον Τάκη Χατζή να προαναγγέλλει ότι στην κυριακάτική του εκπομπή θα έχει καλεσμένους τον Πρόεδρο της Ενωσης Κεντρώων Βασίλη Λεβέντη και τον υφυπουργό Επικρατείας Τέρενς Κουίκ. Γιατί; Τι μπορούν να πουν οι συγκεκριμένοι κύριοι, που να ενδιαφέρει τους πολίτες, να τους πληροφορήσει για κάτι που ήδη γνωρίζουν, ή που να συνεισφέρει έστω κατ' ελάχιστον στην βελτίωση της πολιτικής κατάστασης της χώρας; Απολύτως τίποτα. Προσκαλούνται μόνο για να γίνει σαματάς, και να φανεί ο δημοσιογράφος ότι τους "μπαίνει". Το ίδιο έκαναν σχεδόν όλοι στην τηλεόραση. Ο Χατζηνικολάου. Ο Πρετεντέρης. Οι της πρωινής και μεσημβρινής "ενημέρωσης" επίσης. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις. Ο Παπαχελάς, ο Τσίμας, και ίσως κάποιοι άλλοι που μου διαφέυγουν τώρα και τους ζητώ συγνώμη. Όπως και νάχει η πάγια δημοσιογραφική υπεκφυγή, ότι "πρέπει να ακούγονται όλες οι απόψεις", δεν με βρίσκει σύμφωνο και δεν την αγοράζω!

Liquid Acrobat As Regards The Air

Κάθομαι, που λέτε, στην άκρη του νέφους, και παρακολουθώ ένα-ένα τα κάποτε μεγάλα και συγκλονιστικά θέματα της επικαιρότητας να σβήνουν από προσώπου πατρίδος. Ίσως νάναι και σωτήριο τελικά αυτό το εφήμερο των ασήμαντων ειδήσεων για όσους επιλέγουν να τις παρακολουθούν. Διαφορετικά, τα φαινόμενα ψυχικής διαταραχής φοβούμαι πως θα ήταν πολλαπλάσια. Σιγά-σιγά δε, βλέπω να γίνεται κι ένας ωραιότατος διαχωρισμός: Κάποιοι μένουν εκεί, κολλημένοι στην οθόνη των ευτελών πραγμάτων. Κάποιοι, υγιώς, έχουν αποστασιοποιηθεί. Κι εγώ, που δεν πίστεψα ποτέ μου στις αγέλες, από το νέφος μου το βαρύ, αναπαυτικά καθήμενος, ένθερμα χειροκροτώ αυτήν την διάσπαση των ατόμων.

Και να τώρα, for the few that are here around, ένα διαμαντάκι παλιό, από το The Incredible String Band στο Red hair. Για μία κοκκινομάλλα, λέτε; Δώστε βάση στα λόγια, και προπαντός στην ενορχήστρωση.

Γεια χαρά!

ΑΠΟΝΕΜΩ ΒΡΑΒΕΙΑ...

Μεσ’ από τον συρφετό των ημερών γυρεύω με λαχτάρα λίγα έστω πρόσωπα/απρόσωπα, ας είναι και φανταστικά δεν πειράζει, , για να απονείμω εις αυτά, για λόγους που εν πάση περιπτώσει θα επινοήσω αυθαίρετα, μια οποιαδήποτε τιμητική διάκριση.

Θυμάμαι φερ ειπείν τον τροχονόμο της Λεωφόρου Κηφισιάς στο ύψος της Αγίας Βαρβάρας που έβλεπε τα’ αυτοκίνητα να περνούν χαρίζοντάς τους χαμόγελο, με αποτέλεσμα να απορρυθμίζεται τότε ο ασυνήθιστος σε χαμόγελα οδηγός, που πατούσε εξ αυτού πιο δυνατά το γκάζι, έφευγε γρηγορότερα το αμάξι και έτσι, από αμηχανία σε χαμόγελο, ρυθμιζόταν η κίνηση. Δεν τον βλέπω πια εκείνον τον τροχονόμο της Κηφισίας με το λεβέντικο μουστάκι. Φαντάζομαι πως θα’χει συνταξιοδοτηθεί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει πάρει και σύνταξη.

Βρίσκω επίσης την Πετρούλα. Μια Νύμφη των Ολίγων Υδάτων, που’χει μαζέψει γύρω της μια μικρή λίμνη.

Τιμώ ένα σκουπιδάκι που δεν πρόλαβε να γίνει στοίβα. Ένα δολλάριο που κρατιέται ακόμα στα χαμηλά του. Και το παλιό βιολί του Μιχάλη μου, που ήταν κάποτε πιο μεγάλο απ’ ότι όλος ο κόσμος του. 

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

Ντροπή! Αλλά δεν εκπλήττομαι...

Η απόπειρα κατάσχεσης εις βάρος της Athens Review of Books για λογαριασμό του Ν. Κοτζιά με πρωταγωνιστή της εκτέλεσης τον Ι. Κ. Μαντζουράνη

Παρά τις υποχρεώσεις του ως εκπροσώπου του «κράτους δικαίου» νέου τύπου, ο Ιωάννης Κ. Μαντζουράνης αυτές τις ημέρες έχει να φέρει εις πέρας και μιαν άλλη σημαντική υπόθεση: να προχωρήσει στην αναγκαστική εκτέλεση εις βάρος τηςAthens Review of Books για λογαριασμό του Νίκου Κοτζιά, υπουργού των Εξωτερικών. Μας κοινοποίησε ήδη το «εκτελεστό απόγραφο» της σχετικής δικαστικής απόφασης ζητώντας να του καταβάλουμε λύτρα 18.311,59 ευρώ. Άμεμπτος νομικός, κατόρθωσε να κερδίσει στο Εφετείο Αθηνών τη δίκη που είχε εγείρει ο «εντολέας» του Κοτζιάς. Αρχικά ζητούσε αποζημίωση 250.000 ευρώ, με αφορμή τη δημοσίευση μιας επιστολής στην ARB που τον αξιολογούσε ως «τον πιο ακραίο και φανατικό, σκληρό και αμείλικτο κνίτη της γενιάς μας/του, έναν πραγματικό γκαουλάιτερ του σταλινισμού». Έκτοτε, με μεθοδεύσεις οικείες στο παρελθόν του, ο Κοτζιάς προσπαθεί να φιμώσει την Athens Review of Booksκαι αν είναι δυνατόν να την κλείσει.

Επειδή ο χειριστής της εκτέλεσης Ι. Μαντζουράνης μας κοινοποίησε το «εκτελεστό απόγραφο» κινώντας έτσι τη διαδικασία εκτέλεσης της απόφασης του Εφετείου και μάλιστα λίγες μέρες πριν από τη δίκη στον Άρειο Πάγο επί αναιρέσεώς μας, η AthensReview of Books δηλώνει ότι δεν πρόκειται να υποκύψει: Φυσικά δεν πρόκειται να του δώσουμε ούτε ένα ευρώ, περιμένοντας να δούμε πόσα σκαλιά θα κατέβει ακόμη ο Κοτζιάς έστω και στη δική του κλίμακα αξιών. Ας αποτολμήσει λοιπόν να κλείσει το περιοδικό, για να μη μείνει η παραμικρή αμφιβολία για την πανδήμως γνωστή σταλινικότητά του. Παραμένουμε ψύχραιμοι και περιμένουμε από τον Ι. Μαντζουράνη να προχωρήσει σε κατάσχεση για λογαριασμό του φανατικού υμνητή των καθεστώτων Χόνεκερ και Γιαρουζέλσκι.

Θυμίζουμε εν συντομία για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει την υπόθεση ότι:

Οι δικαστές του Εφετείου Αθηνών κ.κ. Ερωτοκρίτου, Φώσκολος και Μπλέτα αποφάσισαν ότι ο Κοτζιάς όχι μόνο δεν υπήρξε φανατικός σταλινικός, αλλά αντιθέτως: «Και ναι μεν απεδείχθη ότι ο ενάγων [: Ν. Κοτζιάς] υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ»[το οποίο ιδρύθηκε το 1924],όμως «ούτε και από τα κείμενά του που επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι προκύπτει ο θαυμασμός του για το εν λόγω απολυταρχικό καθεστώς και η διαφήμισή του».

Τέτοιες εξωφρενικές αποφάνσεις είναι προορισμένες να καταστούν ανέκδοτο. Με δυο λόγια, υπήρξε συνιδρυτής του ΚΚΕ αλλά ούτε καν θαυμαστής των κομμουνιστικών κομμάτων και καθεστώτων! Το ότι είναι λ.χ. συγγραφέας του βιβλίου ακραίας προπαγάνδας «Η Πολωνία κι εμείς» δεν αποδεικνύει τίποτε… Ακόμη κι αν ο ίδιος ομολόγησε δημοσίως προ της δίκης πως «κατ’ εντολήν του κόμματός μου έγραφα ανοησίες»!

Ο υπουργός Εξωτερικών μάλιστα διέπραξε απάτη επί δικαστηρίω μαζί με συκοφαντική μας δυσφήμηση, δηλώνοντας ότι δήθεν κατείχε θέσεις Καθηγητού στα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης, του Χάρβαρντ κ.α., και ισχυριζόμενος ότι εμείς λάβαμε ως αντάλλαγμα «σημαντικές κρατικές θέσεις» για να τον πλήξουμε, γιατί είναι αντιμνημονιακός αγωνιστής – ισχυρισμούς τους οποίους οι δικαστές προφανώς βρήκαν απόλυτα φυσιολογικούς. Τις απαντήσεις των παραπάνω πανεπιστημίων που τον διαψεύδουν στείλαμε στους 27 υπουργούς Εξωτερικών της ΕΕ. Την υπόθεση αυτή έφερε στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη (βλ. τα πρακτικά στοgoo.gl/Y12E5D).

Κατά της σκανδαλώδους κακοδικίας του Εφετείου ασκήσαμε αναίρεση στον Άρειο Πάγο η οποία έχει προσδιοριστεί να εκδικαστεί στις 24 του προσεχούς Οκτωβρίου. Στους δικαστές στείλαμε εξώδικες προσκλήσεις ζητώντας να μας ζητήσουν συγγνώμη, επιφυλασσόμενοι των λοιπών δικαιωμάτων μας. Υποβάλαμε εναντίον τους αναφορά, για την οποία ο αρμόδιος αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου αποφάνθηκε ότι «δεν υπερέβησαν τα ακραία όρια της λογικής»! (Για περισσότερα βλ. http://athensreviewofbooks.com/?p=2421)

Διεκδικούμε το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, αντιστεκόμαστε στο καθεστώς ανελευθερίας του λόγου. Είμαστε υπερήφανοι για την επταετή ιστορία της Athens Review of Books.

Το «εκτελεστό απόγραφο» της ντροπής θα μείνει ανεκτέλεστο και οι δράστες του θα μείνουν στην ιστορία του σκοταδισμού, μιας εκτός ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού «δικαιοσύνης». Το «εκτελεστό απόγραφο» της ντροπής στα χέρια του χειριστή της εκτέλεσης Μαντζουράνη συμβολίζει κάτι περισσότερο, δεδομένων των πανελλήνια γνωστών ανδραγαθιών του στο πλευρό των Κοσκωτά-Κουτσόγιωργα.

Αναδημοσίευση  από το site του The Athens Review of Books, athensreviewofbooks.com

Εκπομπή του Σαββατόβραδου

Καλησπέρα και καλωσορίσατε σε μία εκτός προγράμματος εδώ στον filoftero όπου, όπως λέει και ο υπίτιτλός μας, συλλέγουμε σκόρπια φύλλα σκέψης. Κι επειδή ακόμα αφήνω το μυαλό μου να μπερδεύεται με άσκοπα πράγματα, τόσο μάλιστα που να θέλω να ανακατευτώ κιόλας με αυτά, να τα ερμηνεύσω, να τα σχολιάσω, και να ξεγελαστώ μάλιστα πως μπορώ ακόμα και να τα επηρρεάσω, λέω να τα σβήσω μεμιάς ξεκινώντας από αυτήν, την αγαπημένη μου Σονάτα για πιάνο, αρ.20, του Μπετόβεν, με τον Άλφρεντ Μπρέντελ.



Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με τις τηλεοπτικές άδειες, αλλά και εκείνα των ερχόμενων στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, είναι γεγονότα κενού περιεχομένου. Όσο και εάν προσπαθούν εκείνοι που τα παράγουν (το λέω αυτό διότι από μόνα τους δεν συμβαίνουν) να τα καταστήσουν σημαντικά και να αναγκάσουν τους ευκολόπιστους και ακαλλιέργητους να ενδιαφερθούν, η ίδια η ζωή, ίσως όχι με την ευκολία που θα θέλαμε, τα αποδυναμώνει και τα εξευτελίζει. Ας μη χάσουμε ποτέ λοιπόν αυτήν την διάσταση πραγμάτων. Θα είναι σαν να έχουμε ενδώσει στην φριχτή πλάνη του φασισμού...

Εδώ, ο Myles Kennedy, for whoever dares for real adventure. Take it!..

Πως μπορούν, πες μου, να θέλουν να τοποθετούνται για τα πάντα; Βλέπω, φερ ειπείν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έναν από τους πολλούς ανθρώπους που γκρέμισαν μέσα μου την έννοια της εκτίμησης, να στέκεται μπροστά σε μια προτομή, να βγάζει από την τσέπη του ένα χαρτί, και απ' έξω αμέσως μετά να βγάζει ένα λογίδριο γεμάτο από ηθικές παροτρύνσεις προς ένα ορατό αλλά κυρίως αόρατο πλήθος που δεν τον ακούει - ειν' αλλού. Τι είναι αυτό το πράγμα; σκέφτομαι. Ποια ανάγκη καλύπτουν και εξυπηρετούν όλες αυτές οι επιτηδευμένες χαζοτελετές; Κοιτάζω πέρα από τον προτομή, που ακόμα δεν γνωρίζω σε ποιόν ανήκει, και βλέπω έναν ουρανό ορθάνοιχτο σε αλήθειες που δεν έχουν ποτέ ειπωθεί. Νοιώθω αέρα να με αποπλανεί σε έρωτες που δεν χρειάζεται να ανακοινωθούν. Και οσμίζομαι αιθέρια αρώματα να πλημμυρίζουν τη ψυχή μου. Πως είναι δυνατόν, λοιπόν, να στέκομαι εκεί, στην άκρη του γεγονότος, και να κρατώ σημειώσεις απ' τον λόγο του Παυλόπουλου που ήδη μου έχει αποσταλεί σε e-mail με την ένδειξη embargo;

Και μερικά σκόρπια πριν πάμε για ύπνο.

Στην Αγγλία και στην Ουαλλία το πιο δημοφιλές όνομα πιά για αγόρια είναι Μοχάμεντ *** Χιλιάδες πολίτες πήραν τους δρόμους το Σάββατο στη Βρετανία, διαδηλώνοντας ειρηνικά υπέρ της παραμονής της χώρας τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Που σημαίνει ότι τα δημοψηφίσματα δεν είναι "ιερά και όσια", και κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να τα αμφισβητήσει. Το "μετά την απομάκρυνση εκ του καταστήματος, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται", είναι εφεύρεση της ελλκηνικής παρανόησης ή και άγνοιας του όρου after sales services *** Ο δικτάτορας Πρόεδρος της Ζιμπάμπουε Ρόμπερτ Μουγκάμπε, απαντώντας σε νέες φήμες που τον ήθελαν νεκρό, είπε "πέθανα, πράγματι, αλλά έχω αναστηθεί". Που, εάν είναι αληθές, σημαίνει ότι πράγματι δεν υπάρχει Θεός τότε *** Σε λίγες μέρες επιστρέφω στην κεκαυμένη ζώνη! *** Μη χάσετε την ιταλική ταινία "Που πάω Θεέ μου", που παίζεται σε αρκετούς θερινούς κινηματογράφους. Είναι η ιστορία ενός Ιταλού δημοσίου υπαλλήλου που αρνείται να αποχωρήσει οικειοθελώς, όση αποζημίωση και αν του δίδουν, διότι μεγάλωσε από παιδί με το δόγμα της μονιμότητας μιας κρατικής θέσης. Σπαρακτικό και, όσον αφορά εμάς τους Έλληνες, αυτοβιογραφικό! *** Εδώ σας καληνυχτίζω. Η ώρα είναι κιόλας 1.50. Σε λίγο, ξημερώνει Κυριακή!

ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΚΑΤΑΠΕΣΕΙ ΑΥΤΗ Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ

Του Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου κ. Σταύρου Τσακυράκη, για αυτό το απίστευτο τσίρκο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που βιώνουμε με τις τηλεοπτικές άδειες. 

"Μου φαίνεται ότι υπάρχει ένα ακαταμάχητο επιχείρημα υπέρ της αντισυνταγματικότητας των 4 αδειών τηλεοπτικών σταθμών. Η τηλεόραση, όπως το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες, είναι medium ενημέρωσης και λόγου. Η ελευθερία του λόγου που κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα αφορά και τα μέσα έκφρασης του λόγου, απαγορεύει στην κρατική εξουσία να τα περιορίζει. Δεν επιτρέπεται με άλλα λόγια στην κρατική εξουσία να ορίσει ότι 20 μόνο εφημερίδες ή 20 ραδιοφωνικοί σταθμοί ή 4 τηλεοπτικοί σταθμοί επιτρέπονται γιατί αυτόν τον αριθμό σηκώνει η αγορά ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Η συνταγματική προστασία υπαγορεύει να υπάρχουν τόσες άδειες τηλεοπτικών σταθμών όσες είναι δυνατές τεχνολογικά. Η οικονομική βιωσιμότητα των ΜΜΕ δεν είναι κάτι που αφορά την κρατική εξουσία. Όποιο μεσο δεν τα βγάζει πέρα δεν παίρνει θαλασσοδάνειο, κλείνει. Αφήστε που με την σύγχρονη τεχνολογία είναι βέβαιο ότι σε λίγο καιρό δεν θα έχει νόημα να συζητούμε καν για περιορισμένο αριθμό αδειών. Οι διαθέσιμες συχνότητες θα είναι περισσότερες από τους ενδιαφερόμενους".

Πες'τε τα χρυσόστομε καθηγητά μου, αλλά αυτοί που πρέπει δεν θα σας καταλάβουν. Διότι δεν θέλουν να καταλάβουν. Άλλα σχέδια έχουν κατά νου. Και τα σχέδια αυτά, για εμάς που καταλαβαίνουμε, είναι ακαταλαβίστικα!

Προσθέτω δε, ότι τεράστια συμβολή σε αυτό το άθλιο τσίρκο φέρουν και οι ιδιοκτήτες-εκπρόσωποι των καναλιών, Έλληνες επιχειρηματίες, που δέχτηκαν να συμμετάσχουν σε αυτήν την εξευτελιστική διαδικασία. Το επιχείρημα ότι μέχρι τώρα επικρατούσε ραδιοτηλεοπτικό χάος δεν μπορεί να είναι δικαιολογία για αυτό το πράγμα που βιώνουμε εδώ και λίγες μέρες, και που υποβαθμίζουν τη χώρα στην κατηγορία χοιροστασίου.

Απορίας άξιον...

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί σοκάρονται και συγκινούνται με τις φωτογραφίες και τα δημοσιεύματα για τις αγριότητες που συμβαίνουν εδώ και περίπου πέντε χρόνια τώρα στη Συρία, ειδικά στο Χαλέπι και στην Χομς. Είμαι και εγώ ένας από τους πολλούς. Και τώρα που άρχισα να μαθαίνω το facebook, κάνω άπειρα share κειμένων και φωτογραφιών, και κάπως έχω την ψευδαίσθηση ότι ξοφλάω. Δεν ξέρω, όμως, ποια είναι η επέκταση αυτής της συγκίνησης, αυτού του σοκ. Το follow-up, μιας και όλοι πλέον δημοσιογραφούμε. Δεν προτείνω κάτι συγκεκριμένο, ούτε και ενθαρρύνω κανέναν σε φιλανθρωπική κινητοποίηση. Εξερευνώ απλώς εάν κάτι μένει μέσα μας, και πως αυτό το κάτι θέλει και μπορεί ο καθένας να το επεξεργαστεί και να το πάει λίγο παραπέρα. Ο μακαρίτης ο Αντώνης ο Σαμαράκης, μου έλεγε ότι "αρκεί και η ανησυχία". Πιο συγκεκριμένα, "να μην ησυχάζεις, κάτι θα βγει". Σκέφτομαι λοιπόν, εάν και κατά πόσο οι εικόνες αυτές, κυρίως των μικρών παιδιών που έχουν ένα επιπρόσθετο συναισθηματικό βάρος, είναι ικανές να ενεργοποιήσουν μία διαδικασία εσωτερικής θεώρησης τέτοια στον καθένα, που να δώσουν μεγαλύτερο και ισχυρότερο νόημα στην "αντίδραση" παρά ένα απλό μου like ή retweet; Τι λέτε;

Μικρές Ιστορίες

Μεταμεσονύχτια εκπομπή, προσωπικού χαρακτήρα!

Καλησπέρα, αν και ξέρω ότι κοιμάσαι. Το πρωί θα σε ξυπνήσω όμως με αυτό. Το αλέγκρο από το πρώτο μέρος του κονσέρτου για 2 μαντολίνα του Βιβάλντι.



Ήθελα να σε ρωτήσω "που χάθηκες;", αλλά έτσι λένε όλοι όσοι δεν το εννοούν πραγματικά, Από τη άλλη, ποτέ δεν συμβιβάστηκα με την ιδέα ότι χάνονται οι άνθρωποι. Απλώς απουσιάζουν. Και όσο και αν μας πληγώνουν, καμιά φορά αυτή η απουσία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουν να επιστρέψουν. Αντίθετα, εκείνοι που χάνονται δεν ξαναγυρίζουν ποτέ. Εσύ, ψυχούλα μου, απλώς έλειπες... 

Πολλές φορές πάλι, οι άνθρωποι αναρωτιούνται "γιατί το έκανα αυτό;", αλλά ξέρουν πως πραγματική απάντηση σ' αυτό δεν υπάρχει. Η μάλλον, υπάρχει στον Εκκλησιαστή της Παλαιάς Διαθήκης. Την μελοποίησε ο μεγάλος Πίτερ Σίγκερ, και το ερμηνεύει εδώ με την Τζούντι Κόλινς. "Για κάθε τι υπάρχει μια εποχή, και μια στιγμή για κάθε σκοπό κάτω από τον Ουρανό. Μια στιγμή γέννησης, άλλη στιγμή θανάτου. Εποχή της σποράς και εποχή του θερισμού. Μια στιγμή που θα γελάς, άλλη στιγμή που θα κλαις".

Έμαθα να δέχομαι γλυκά και τις απογοητεύσεις. Γιατί αυτές, περισσότερο ίσως από κάθε τι άλλο, έχουν πάντα κάτι ισχυρότερο να σε διδάξουν. Όταν έφυγες, θεράπευσα τη πληγή μου όταν κατάλαβα ότι εφ' όσον σε αγαπούσα πραγματικά, έπρεπε να δεχτώ και τις επιλογές σου. Τό' πα σ' έναν φίλο, και με στόλισε αγριάδες. Με τον καιρό όμως, συνειδητοποίησα ότι ο φίλος από καλοσύνη, μου πρόσφερε απλώς παρηγοριά. Μια ασπιρίνη...

Το πιο υποτιμημένο όμως φάρμακο σήμερα, αυτό που θεραπεύει άπειρες αρρώστιες και δεν έχει καμιά παρενέργεια, είναι η ΑΓΚΑΛΙΑ.

Πήγε κιόλας 5. Πρέπει να κλείσω πριν ανοίξουν τα περίπτερα και με γράψουν τα πρωτοσέλιδα! Αγνόησα, βλέπετε, τα τρέχοντα των ημερών, και περπάτησα σε μέρη που δεν τα ίσιωσε καμιά τριβή. Μη νομίζεις πως δεν είχα τις πτώσεις μου. Στην αρχή, γκρεμιζόμουν και μόνο που ενεργοποιούσα τη μνήμη μου.



Καλημέρα!

Μεταμεσονύχτια Εκπομπή στον Κήπο του Νιάρχου

Τις ώρες που η σιωπή επιτρέπει πολλά πράγματα. Συντονιστείτε!

Περπατώντας απόβραδο Πέμπτης στον περιβάλλοντα χώρο αυτού του εικαστικού θαύματος που λέγεται Κέντρο Πολιτισμού Ιδρύματος Σταύρου Νιάρχου, σκεφτόμουν ότι θα ήθελα στη νύχτα των εγκαινίων του τον επόμενο μήνα, το ελληνικό κράτος να απουσίαζε - κι ας είναι σε αυτό που το Ίδρυμα δωρίζει ετούτο το μεγαλειώδες έργο - να γινόταν μία συναυλία με τους Έλληνες Simon & Garfunkel, όπως εκείνη το 1981 στο Central Park της Νέας Υόρκης, και να άρχιζαν με αυτό το τραγούδι. Το Sound of Silence. Τον Ήχο της Σιωπής. Το κοντινότερο δίδυμο σε αυτό το αξεπέραστο αμερικανικό ντουέτο που θα μπορούσα να φανταστώ και να επιλέξω, είναι εκείνο του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα - κι ας μην με εγκαλέσουν παρακαλώ άλλοι άξιοι καλλιτέχνες μας που αγαπώ πολύ. Σε μια τέτοια πρεμιέρα, δεν θα ήθελα παρέλαση τραγουδιστών. Θα μου φάνταζε σαν κονσέρτο με ποσόστωση, και δεν θα γουστάριζα καθόλου.

Οι Κατσιμιχαίοι έχουν πολλά στοιχεία που με κάνουν να τους θεωρώ ιδανικούς για μια τέτοια συναυλία, στον συγκεκριμένο χώρο, για το συγκεκριμένο συμβάν, και στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που αυτό πραγματώνεται. Εκπροσωπούν πολλά πράγματα. Το κυριότερο, εκτός από το ίδιο τους το έργο, είναι ότι έχουν μιλήσει μόνο μέσω αυτού. Ήταν, και είναι ακόμα παρόντες σε όλες μας τις στιγμές, ας πούμε από το 80 και μετά. Με φλέρτ, με έρωτα, με διαμαρτυρία, με σαρκασμό, με χιούμορ, με πόνο, ποίηση και στιχάκια της βροχής, με νύχτες, ποτά, ταξίδια, εικόνες από έξω, με μοναξιά, με δωμάτια σκοτεινά, ένα κλειστό, επαναστάσεις και σημαίες τρύπιες, κοντά πολύ και σε απόσταση μεγάλη, με κιθάρα, φυσαρμόνικα και πολλή σιωπή.

Αριστερά το κτίριο της Λυρικής. Δεξιά η Βιβλιοθήκη. Που την είδα με τα ράφια άδεια, έτοιμα όμως να φιλοξενήσουν φως. Αναρωτιέμαι από που θάρθουν όλα αυτά τα βιβλία, να γεμίσουν ράφια τριών ορόφων; Να φωτίσουν έναν λαό που πελαγοδρομεί στο σκοτάδι; Κοιτάζω παντού, αχόρταγα. Αδιάβαστος. Δεν αναζήτησα ενημέρωση από κανέναν, κι ας έχω τόσους γνωστούς που εμπλέκονται εκεί. Δεν μπήκα στο Google. Αγνόησα τα φυλλάδια που είδα στην υποδοχή. Δεν ήθελα να μάθω, μόνο να δω. 

Είχε λίγο κόσμο κι ηλιοβασίλεμα. Ένα κανάλι - ποτάμι το λέω. Που καταλήγει στη θάλασσα, και φαντάζομαι να ξεκινάει από την πόλη επάνω. Τον Ιλισσό, βρε;

Όπως και νάχει, αποκτήσαμε, εκτός από βιβλιοθήκη και καινούργιο σπίτι για την όπερα, και διώρυγα. Η Διώρυγα των Αθηνών - πως σας ακούγεται αυτό;

Γιαν Γκαρμπάρεκ, το Μάρς του Αδερφού Άνεμου.

Κι ο άνεμος, ο ανεπαίσθητος έστω, φέρνει μυρωδικά από χίλια βότανα και αρωματικά φυτά της ελληνικής γης. Λεβάντα, θυμάρι, δενδρολίβανο, φασκόμηλο, δίκταμο, φλισκούνι, αρμπαρόριζα. Οι σκέψεις μου γίνονται τσάι του βουνού, θεραπευτικές.

Λέω πως ο δωρητής χαρίζει, μέσω του κράτους, το έργο σε μένα. Από τη στιγμή όμως που το κράτος δεν έχει σχέση με μένα, ούτε και εγώ με αυτό, ο μόνος που δικαιούται να παραλάβει το δώρο είμαι εγώ. Τουλάχιστον μέχρι να γίνει κανονικό κράτος, και να εκπροσωπεί κάθε πολίτη του. Όχι μόνο τους πελάτες. 

Ως τότε, λοιπόν, ας έχει το κράτος την ψιλή κυριότητα και εμείς την επικαρπία! Είναι άξιο, άμα το αφήσεις αχαλίνωτο και ανεξέλεγκτο, να κάνει ως και συνέδριο του κόμματος ή συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής του ομάδας στο προαύλιο με τα βότανα, στις όχθες της διώρυγας, στο θεωρείο της όπερας, στα Παραμύθια της Χαλιμάς.

Καληνλύχτα!

Το αίσχος της Ελλάδος των πολιτικών καραγκιόζηδων

Η ανάρτηση αυτή της Μαρίας Δεναξά στο facebook, είναι μια από πρώτο χέρι μαρτυρία μιας δημοσιογράφου που έχει δώσει τα διαπιστευτήριά της για την σοβαρή, ευαίσθητη και αμερόληπτη δουλειά της. Είναι μία μόνο πτυχή της άγριας πραγματικότητας στην Ελλάδα σήμερα, που όποιος κυβερνητικός ή άλλος πολιτικός επιχειρήσει να αλλοιώσει φορτώνοντας τις ευθύνες σε άλλους, είναι απλώς καραγκιόζης. Μόνο όποιος εργάζεται σε μία από τις πολλές διαλυμένες υπηρεσίες του κράτους, και όποιος υφίσταται τις επιπτώσεις αυτής της διάλυσης, ξέρει τι συμβαίνει. Και αυτό, συμπυκνώνεται σε μία μόνο φράση: Μας κυβερνούν ανίκανοι και επικίνδυνοι άνθρωποι. Άνθρωποι οι οποίοι, όπως γράφει η Μαρία Δεναξά, αναλώνονται σε μέτρα που, στην καλύτερη περίπτωση, δεν είναι άμεσης ανάγκης. Έχει δίκιο που λέει ότι τον κοσμάκη δεν τον κόφτει το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, το οποίο η κυβέρνηση Τσίπρα-Παππά-Καμμένου έχει αναγάγει περίπου ως σημαία του. Έχει δίκιο που λέει ότι ο καρκινοπαθής που, σαν να μην του φτάνει η αγωνία για την κατάστασή του, θα πρέπει μόνος του μέσα σε ένα διαλυμένο σύστημα υγείας να τρέξει και να κάνει τις εξετάσεις του, παρακαλώντας, εκλιπαρώντας, ικετεύοντας. Αυτός ο ασθενής δεν δίνει δεκάρα για την ΕΡΤ που άνοιξαν οι τωρινοί, ούτε και για την ΕΡΤ που έκλεισαν οι προηγούμενοι. Δεν του καίγεται καρφί αν θα επαναπροσληφθούν ή όχι καθαρίστριες, εάν ο Φίλης θα μονιμοποιήσει τους εκπαιδευτικούς της ιδιωτικής εκπαίδευσης, ή αν θα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές οι 17αρηδες. Δεν θα πω περισσότερα, παρά μόνο τούτο: Δεν αργεί η στιγμή που αυτός ο κόσμος, ο καθημερινά ταπεινωμένος, θα κάνει όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες, είτε με την οργή του, είτε ακόμα και με τον θάνατό του, να μην ξέρουν που θα κρυφτούν. Διαβάστε το κομμάτι:

Αναρωτιέμαι οι πιο αδύναμοι συνάνθρωποι μας, εκεινοι που παλεύουν καθημερινά με την αρρωστια και δεν εχουν κανέναν να τους βοηθήσει, πως τα βγάζουν περα μ αυτο το απάνθρωπο και κατεστραμμένο σύστημα υγείας...

Οι διαλυμένες δομές στα ελληνικα νοσοκομεία και η έλλειψη προσωπικού, συνθέτουν ενα ντροπιαστικό σκηνικό τριτοκοσμικής χώρας, ενώ σε πολλές περιπτώσεις θέτουν σε κίνδυνο - για να μην γραψω συμβάλλουν- στο να χαθούν πλήρως οι στόχοι ίασης, παρα τις φιλότιμες προσπάθειες όσων γιατρών δεν εχουν εγκαταλείψει την προσπάθεια.

Τουλαχιστον δυο φορές το τελευταίο διάστημα βρέθηκα με φρεσκοαφαιρεμένους λεμφαδένες στα χέρια για να τους μεταφέρω σε εργαστηρια για βιοψία. Αμέτρητες και οι φορές -οπως σημερα το πρωι- που χωρίς δεύτερη σκέψη, δέχτηκα να παραδώσω την αιμοληψία στα εργαστήρια.

Κι αυτο ειναι το λιγότερο
Ανα εξάμηνο ο καρκινοπαθής (ή οι συγγενείς του, αν εχει) για να μπορέσει να συνεχίσει τη θεραπεία του, ειναι υποχρεωμένος να μαζεύει τα κομμάτια του και να αποδυκνει οτι όντως παλεύει με το θηρίο...

Με λίγη τύχη και απίστευτη ταλαιπωρία, παίρνει την πολυπόθητη έγκριση απο μια επιτροπή που συνεδριάζει στην Αθηνα, μια μονο φορά την εβδομαδα.
Αν ομως κατι λείπει απο τον φάκελο του -κάτι το οποίο συμβαίνει πολυ συχνά- διακόπτεται η θεραπεία για τουλαχιστον 15 μερες κι ετσι χάνεται πολύτιμος χρόνος για την επιβίωση.

Και να μην μιλήσω για τα άθλια δωμάτια, τις απαξιωτικές συμπεριφορές , την κόλαση στις πολυπληθείς ουρές στην Αγίου Κωνσταντίνου για την παροχή των αντικαρκινικών φαρμάκων, που πρέπει να εφοδιαστεί ο εξαντλημένος ασθενής απο την χημειοθεραπεία.

Για να τελειώνω, η κατάσταση στα περισσότερα νοσοκομεία μας είναι τραγικά απερίγραπτη. Τον άρρωστο κοσμάκη, που βλέπει το εθνικό σύστημα υγείας να καταρρέει και να τον αποτελειώνει, δεν τον νοιάζουν πολιτικοί μου νάνοι οι προεκλογικές κορώνες για τις γερμανικές αποζημιώσεις που δεν θα δοθουν ποτε, μιας κι οπως εχει ξακαθαρίσει η Γερμανία, το ζητημα ειναι ηθικό κι οχι υλικό.
Ούτε η απάτη με τις 4 τηλεοπτικές άδειες, που δήθεν θα χτυπήσουν την διαπλοκή, τον νοιάζει. Στα ματια του, εγκαίνια νοσοκομείων, αεροδρομίων κτλ γίνονται για το θεαθήναι στην προσπαθεια να κρυφτεί μια επικίνδυνη πολιτική ανεπάρκεια άνευ προηγούμενου.

Το μονο που ενδιαφερει τον καρκινοπαθή και τον κάθε άρρωστο, ειναι πως θα παλέψει -με όση αξιοπρέπεια του έχει απομείνει- για να βγεί μέσα απο την κόλαση της αρρώστιας κι απο εκείνη στην οποία τον έχετε καταδικάσει τα 5 τελευταία χρόνια, τουλάχιστον!

Κα-κα-κα η κότα!

Η κυβέρνηση, με άτυπη ενημέρωσή της (γιατί άραγε άτυπη, πάλι;), εγκαλεί αντιπολίτευση και ΜΜΕ που, κατά τη γνώμη της, καλλιεργούν εικόνα καταστροφής που στηρίζεται, λέει, στο γεγονός ότι τα καθαρά έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού κατά το μήνα Ιούλιο, εμφανίζονται 354 εκατ. ευρώ κάτω από τον στόχο. Η απόκλιση αυτή, λέει ο μηχανισμός προπαγάνδας του Μαξίμου, αφορά μόνο το συγκεκριμένο μήνα και υπερκαλύπτεται από την ιδιαίτερα θετική πορεία του προηγούμενου εξαμήνου. Έτσι, καταλήγει, για ολόκληρο το επτάμηνο Ιανουαρίου-Ιουλίου τα καθαρά έσοδα τακτικού προϋπολογισμού είναι 422 εκατ. πάνω από το στόχο.

Η ... λεπτομέρεια στην οποία πάντα αποφεύγει να αναφερθεί η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου και οσονούπω και Λεβέντη, είναι ότι η χώρα εδώ και πέραν του ενός έτους, με δική της ευθύνη, βρίσκεται σε καθεστώς ελέγχου κεφαλαίων. Capital controls, στη γλώσσα που δεν κατέχουν. Αυτό, πολύ απλά, και μεταξύ άλλων, σημαίνει ότι όλα τα οικονομικά μεγέθη επηρεάζονται και καθορίζονται από αυτό το γεγονός. Ό,τι, δηλαδή, η οικονομία είναι σε ομηρία! Λειτουργεί υπό ειδικές συνθήκες. Οι επιχειρηματίες δεν μπορούν να κάνουν ανοίγματα ανάπτυξης. Οι τράπεζες με το ζόρι ανοίγουν κάνουλες δανεισμού. Το δημόσιο δεν πληρώνει τον ιδιώτη που του προμηθεύει προϊόν ή του παρέχει υπηρεσία. Αυτά, και άλλα πολλά παρεμφερή, τα προσπερνούν οι αχρείοι, και επιμένουν ότι η οικονομία μας είναι υπό εκτόξευση!

Γι' αυτό και όλο και περισσότεροι πολίτες πια δεν τους λένε μόνο άσχετους, αλλά κυρίως επικίνδυνους.

Η αντιδικία Πύρρου Δήμα και Αυγής, και το σκότος της στοχευμένης πολιτικής διαλέκτου.

Στις 10 Αυγούστου, η εφημερίδα Αυγή, κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Πρωταθλητισμός χωρίς αθλητισμό». Το υπογράφει ο Δημήτρης Χρήστου, ο οποίος ξεκινά με αναφορά στην όντως, κατ' εμέ, σαθρή βιομηχανία παραγωγής πρωταθλητών της άρσης βαρών, και στις προκλητικές σπατάλες που πράγματι έγιναν την εποχή που όλοι φωνάζαμε «κάτσε κάτω από την μπάρα», όπως η ανέγερση του περίφημου «Παλατιού της Άρσης Βαρών» με τις σουίτες και τα massage rooms στην υποβαθμισμένη συνοικία της Νίκαιας, όπου τα παιδιά στα διπλανά σχολεία δεν είχαν καν καλοριφέρ να ζεσταθούν.

Υπέρμαχος της τέλεσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, μειοψηφία τότε στην «Ελευθεροτυπία», είχα γράψει σχετικό άρθρο-ρεπορτάζ για αυτήν την κραυγαλέα πρόκληση.

«Η Άρση Βαρών για παράδειγμα, ήταν μια βιομηχανία εισαγωγής και ελληνοποίησης κατασκευής πρωταθλητών που απογειώθηκε λόγω της τεχνογνωσίας και του ρίσκου του ντοπαρίσματος», γράφει ο Χρήστου στην εισαγωγή του επίμαχου άρθρου του.

Έπειτα, και πάλι ορθώς, αναφέρεται  στον μαζικό  αθλητισμό που, εάν είναι σωστός, λέει, καλλιεργείται πράγματι στα σχολεία. Εγώ θα πρόσθετα όμως ότι συνεχίζεται και στα πανεπιστήμια όπου όμως, σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες του δυτικού κόσμου όπου ανθεί και βασιλεύει, στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια, ο αθλητισμός είναι ανύπαρκτος και για αυτό δεν ευθύνονται μόνο «οι κυβερνήσεις που μας οδήγησαν στα μνημόνια».

Όπως και στα σχολεία, έτσι και στα πανεπιστήμια, οι στρατοί και οι «συμπαθητικοί» του ΣΥΡΙΖΑ, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τον αθλητισμό. Την δική μου εποχή στην Φυσικομαθηματική, για να μπορείς να δώσεις εξετάσεις έπρεπε να έχεις συμπληρώσει συγκεκριμένο αριθμό παρουσιών στη Γυμναστική, που εμείς οι ... επαναστάτες της Αριστεράς εξαγοράζαμε με δήθεν συμμετοχή μας  στις παρελάσεις της 25^ης Μαρτίου ή της 28^ης Οκτωβρίου. Το μόνο σπορ που καλλιέργησαν οι Συριζαίοι και οι αντιεξουσιαστές φίλοι τους, και στο οποίο είναι πρωταθλητές κόσμου, είναι εκείνο της καταστροφής κτιρίων και εγκαταστάσεων, καθιστώντας την εκπαίδευση φέουδό τους. Κλειστό επάγγελμα.

Επιπλέον, ο μαζικός αθλητισμός για τον οποίο, θεωρητικά, κάνει λόγο ο αρθρογράφος της Αυγής, αν είναι να έχει πρότυπο εκείνον των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ όπου εφαρμόστηκε και απέφερε άπειρα παγκόσμια ρεκόρ και ολυμπιακά μετάλλια της ντόπας, καλύτερα να λείπει.

(Σημειώνω εδώ, ότι η παλιά ανανεωτική Αριστερά του Κύρκου, του Παπαγιαννάκη και πολλών άλλων, είχε αποστασιοποιηθεί από εκείνα τα μαζικά πρότυπα. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, όμως, έχει δημιουργήσει μια δική του βερσιόν σοσιαλισμού, που συχνά αποκαλύπτει και γνωρίσματα εκείνης της εποχής του παραπετάσματος).

Ο συντάκτης, εδώ, για να στηρίξει το επιχείρημά του για μαζικό, σχολικό αθλητισμό, κάνει και μία ενδιαφέρουσα αναφορά στις ΗΠΑ, «την πλέον οργανωμένη  - όπως λέει - χώρα σε επίπεδο αθλητισμού και πρωταθλητισμού, με δεκάδες χιλιάδες υποτροφίες σε ταλαντούχους στον αθλητισμό φοιτητές που θέλουν να συνδυάσουν πρωταθλητισμό, μόρφωση και επιστημονική κατάρτιση». Η αναφορά αυτή, προερχόμενη ειδικά από συριζαϊκά στόματα είναι τουλάχιστον ατυχής, αφού μιλάμε για ένα εκπαιδευτικό σύστημα έτη φωτός μπροστά από το δικό μας. Πρώτον, γιατί δεν έχει δώσει στο δημόσιο το μονοπώλιο της εκπαίδευσης. Δεύτερον, διότι εμπλέκει και δεν αποκλείει την επιχειρηματικότητα από τα πανεπιστήμια. Τρίτον, διότι ξοδεύει δις σε έρευνα. Τέταρτον, διότι το ακαδημαϊκό προσωπικό αξιολογείται συνεχώς από την ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα, όχι από κάποιον Φίλη. Πέμπτον, διότι ο αθλητισμός στην Αμερική και στα πανεπιστήμιά της πατάει εξ ολοκλήρου στο μοντέλο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Έκτον, … να συνεχίσω;

Μέσα σε όλα αυτά, λοιπόν, ο αρθρογράφος της Αυγής, πετάει ξαφνικά και ένα ρητορικό ερώτημα, που είναι και εκείνο που προκάλεσε την αντίδραση του πρώην Ολυμπιονίκη και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Πύρρου Δήμα:

«Άλλωστε τι είδους άθλημα είναι αυτό που ένας πρωταθλητής αγωνίζεται μία ή δύο φορές σε τέσσερα χρόνια από Ολυμπιάδα σε Ολυμπιάδα, όπως ο Πύρρος Δήμας; Διότι έτσι δεν αγωνίζεσαι για την τιμή της πατρίδος και τη δόξα του αθλητισμού, αλλά για την τιμή της πατρίδος σου, από τα παχυλά πριμ και τα άλλα ευεργετήματα των αργομισθιών.»

Σε αυτό το ερώτημα, ο Δήμας απάντησε κατ’ αρχάς ότι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, καθώς είναι εξαιρετικά εύκολο, λέει, να διαπιστώσει κανείς τις συμμετοχές του από το 1992 έως το 2004 σε πληθώρα αθλητικών αγωνιστικών διοργανώσεων άρσης βαρών, όπως στους μεσογειακούς αγώνες καθώς και στα ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα. Στοιχειώδης αριθμητική, προσθέτει, αποδεικνύει ότι ασχολήθηκε τουλάχιστον 15 χρόνια σκληρής προπόνησης και στερήσεων με τον πρωταθλητισμό προκειμένου να καταστεί αυτό δυνατόν. Επομένως, «η εν λόγω φράση ξεπερνά τα όρια εκφοράς μίας κρίσης ή γνώμης, παραποιεί γεγονότα εύκολα διαπιστώσιμα και είναι εξόχως μειωτική και προσβλητική της προσωπικότητάς μου ως αθλητή και ειδικότερα Ολυμπιονίκη». Και θεωρεί κατά συνέπεια ότι «η εν λόγω κρίση αποσκοπεί στην απρόκλητη υποτίμηση και προσβολή μου, καθώς με στοχοποιεί, αναφέροντάς με ονομαστικά, και συμπεριλαμβάνοντάς με σε μία ομάδα «ανύπαρκτων» πρωταθλητών που δεν συμμετείχε σε αθλητικές διοργανώσεις, αλλά μόνο κατόρθωνε, άγνωστο πώς και πάντως όχι με νόμιμους και διαφανείς τρόπους να αποσπά ολυμπιακά μετάλλια”.

Επιπροσθέτως, ο Πύρρος Δήμας εγκαλεί τον αρθρογράφο και για την φράση του «διότι έτσι δεν αγωνίζεσαι για την τιμή της πατρίδος και τη δόξα του αθλητισμού, αλλά για την τιμή της πατρίδος σου, από τα παχυλά πριμ και τα άλλα ευεργετήματα των αργομισθιών», θεωρώντας ότι αυτή «συμπληρώνει και επαυξάνει την εξύβριση και συκοφαντική δυσφήμιση που διενεργείται σκοπίμως, κατά τρόπο που να προκαλείται τεράστια βλάβη στην τιμή και την υπόληψή μου, καθώς παρουσιάζομαι εν τέλει ως ένας αργόσχολος, ύποπτος για ντοπάρισμα, τεμπέλης αθλητής που λάθρα κατέκτησα ολυμπιακά μετάλλια σε 4 συνεχόμενους Ολυμπιακούς αγώνες, αποσκοπώντας στα οφέλη που θα αποκόμιζα εγώ προσωπικά από αυτά».

«Προφανώς διέλαθε της προσοχής του συγκεκριμένου συντάκτη το γεγονός ότι εγώ απεμπόλησα την «αργομισθία» μου στον Ελληνικό Στρατό προκειμένου να υπηρετήσω την χώρα μου από τη θέση του βουλευτή Επικρατείας. Και προφανώς δεν γνωρίζει το έργο που απολύτως αφιλοκερδώς προσφέρω, παρουσιάζοντας σε όλα τα σχολεία της χώρας τις αξίες του αθλητισμού, του ολυμπισμού και του ευ αγωνίζεσθαι», καταλήγει ο Δήμας, στέλνοντας ταυτόχρονα εξώδικο σημείωμα προς την εφημερίδα και τον συντάκτη, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο να καταθέσει και αγωγή.

Ο συντάκτης της Αυγής Δημήτρης Χρήστου, απάντησε μέσω της εφημερίδας, με το εξής κείμενο:

«Αγαπητέ κύριε Δήμα, δηλώσατε ότι θιχτήκατε από το συγκεκριμένο άρθρο που έθεσε το θέμα εξαφάνισης της ελληνικής βιομηχανίας παραγωγής Ολυμπιονικών στην Άρση Βαρών. Δηλώσατε πως θιχτήκατε από την κρίση μου, ότι η Άρση Βαρών έτσι όπως εξελίσσεται, δεν είναι πλέον άθλημα, όταν μεταξύ δύο διοργανώσεων Ολυμπιακών Αγώνων οι αθλητές αγωνίζονται μια – δυό φορές. Ενοχληθήκατε από τη φράση, έτσι προγραμματισμένοι μόνο ή κυρίως για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αγωνίζονται για την παρτίδα τους και τα άλλα ωφελήματα. Καθώς τέτοια ωφελήματα δεν υπάρχουν για κανέναν άλλο αθλητή του αθλήματος αυτού στις σοβαρές χώρες, επιτρέψτε μου να το θεωρήσω σοβαρό κίνητρο. Ένας Ολυμπιονίκης που σέβεται την αγάπη και τις τιμές του λαού, προσέχει την υστεροφημία του, την οποία στην περίπτωση σας, πλήξατε σοβαρά, νοικιάζοντας το όνομά σας στο ΠΑΣΟΚ -στη χειρότερη περίοδό του- και επί δύο και κάτι χρόνια που μείνατε βουλευτής σχεδόν άφωνος! Και αν αγαπούσατε πολύ το άθλημα που σας ανέδειξε δεν θα προσπαθούσατε να υπερασπιστείτε τα κακώς κείμενα της εποχής Σγουρού, τότε που είχε μετατρέψει την ομοσπονδία σε κάτι σαν κλαδική του ΠΑΣΟΚ. Αυτή είναι η ελεύθερη γνώμη μου και με αυτή προσπάθησα να φανώ χρήσιμος, αναδεικνύοντας το ζήτημα της εξαφάνισης του αθλήματος και όχι ασφαλώς να σας θίξω προσωπικά».

H τελευταία φράση «δεν είχα σκοπό να σας θίξω προσωπικά», είναι η μόνιμη επωδός στην Ελλάδα εκείνων που είχαν και παραείχαν σκοπό να κάνουν ακριβώς αυτό. Απλώς το λένε κατόπιν εορτής, έπειτα από συμβουλή του δικηγόρου τους, ξέροντας ότι τα δικαστήρια, παρά να μπούνε στην ουσία μιας υπόθεσης, προτιμούν να πουν «να ορίστε, ο άνθρωπος δεν ήθελε να σας θίξει, δεχτείτε το αυτό ως συγγνώμη, και να πάμε όλοι σπίτια μας ευχαριστημένοι».

Είναι για μένα σαφές από το άρθρο του Χρήστου ότι η επιλογή της αναφοράς ειδικά στον Πύρρο Δήμα ήταν επί σκοπού.

Να τι έγραψε στον λογαριασμό του στο facebook ο συγγραφέας και παλιός γνώριμος του ΣΥΡΙΖΑ (υπήρξε βουλευτής του), Πέτρος Τατσόπουλος:

«Δεν ξέρω αν παρακολουθήσατε καθόλου τον "διάλογο" του Πύρρου Δήμα μ' έναν συντάκτη της "Αυγής", όπου, στην τελική, ο συντάκτης τον μέμφεται επειδή κατέβηκε στις εκλογές με το ΠΑΣΟΚ, ενώ αν κατέβαινε με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχα κατέβει εγώ, θα ήταν προφανώς ο σούπερ ντούπερ αθλητής του γαλαξία. Δεν ξέρω. Πολλοί φίλοι μου πιστεύουν ότι η "Αυγή" συν τω χρόνω μεταλλάσσεται σε μια ανοιχτά φασιστική εφημερίδα, υπό την έννοια ότι ενστερνίζεται πλήρως το δόγμα "όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας και δολοφονούμε τον “χαρακτήρα” του με συνοπτικές διαδικασίες". Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ΑΚΟΜΗ φασιστική, αλλά τείνει να γίνει με γοργούς ρυθμούς. Έχει χάσει προ πολλού τη ψυχραιμία της και καθημερινά πυκνώνουν τα άρθρα με πολιτικό βάθος γούρνας. Δεν ξέρω επίσης αν αυτή η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Ελπίζω να είναι».

Αυτό το όποιο δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας, το έχω ζήσει στο πετσί μου τα τελευταία χρόνια σε διάφορα δημοσιογραφικά μαγαζιά, και ξέρω καλά πως μεθοδεύεται, πράγματι με συνοπτικές διαδικασίες, αυτό που ο Τατσόπουλος ονομάζει «δολοφονία χαρακτήρων».

Φράσεις όπως, «να μας πει ο κύριος Τάδε πόσα έπαιρνε όταν εργαζόταν εκεί;», ή «ποιος διόρισε την γυναίκα του στην Δείνα υπηρεσία;», ή «να απαντήσει ο κύρος Ταδόπουλος στο ερώτημα Χ» (και ακολουθεί κάτι που ευθέως καταδικάζει τον κατά ΣΥΡΙΖΑ ένοχο), κλπ, είναι δεδομένη και χιλιοφαρμοζομένη τακτική.

Το έχω διαπιστώσει επίσης και επιστημονικά πια, στα πλαίσια εργασίας που εκπονώ για την «πολιτική διάλεκτο του ΣΥΡΙΖΑ» (The Political Discourse of SYRIZA), φορέας του οποίου είναι βεβαίως η «Αυγή», καθώς και άλλα προσκείμενα σε αυτόν φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Τα επίσημα αλλά και άτυπα δελτία τύπου από το Μέγαρο Μαξίμου, στα υπόγεια του οποίου έχει στηθεί κανονικά ένας ολόκληρος μηχανισμός προπαγάνδας, ξεχειλίζει από αναφορές που στιγματίζουν και πολλές φορές απειλούν όσους δεν είναι με το μέρος της κυβέρνησης, ή που έχουν πει κάτι που αυτή θεωρεί ευθέως ως εχθρική ενέργεια, ενίοτε και ως αντεθνική, εξυπηρετούσα αλλότριους σκοπούς.

Γι’ αυτούς, και άλλους πολλούς λόγους, θεωρώ ότι ο Πύρρος Δήμας καλώς εγκαλεί την εφημερίδα και τον συντάκτη της.

Υ.Γ.: Κάποιοι θα πουν, και ίσως ως έναν βαθμό να έχουν καλό λόγο που το λένε, ότι με τόσα άλλα, πολύ σοβαρά θέματα, να αιωρούνται γύρω μας «πως εσύ, κύριε, αλλά και πλείστοι συνάδελφοί σου, ασχολείσαι τώρα με το τι έγραψε μια βαμμένη φυλλάδα για τον Δήμα;». Η βασική απάντηση που έχω, βρίσκεται ίσως στην τελευταία παράγραφο του κειμένου μου. Η ελευθεροτυπία εν καιρώ κρίσης ανάγεται σε μέγα ζήτημα. Και δεν ασχολούμαστε μόνο εμείς με αυτό. Εδώ όμως υπάρχει και το επιπρόσθετο στοιχείο του δημοσιογραφικού bullying, κυρίως από τα Μέσα εκείνα τα οποία σου δίνουν την εντύπωση πως, «τώρα που ήρθαμε εμείς στα πράγματα,…», και τα υπόλοιπα τα ξέρετε.