Εκπομπή του Σαββατόβραδου

Καλησπέρα και καλωσορίσατε σε μία εκτός προγράμματος εδώ στον filoftero όπου, όπως λέει και ο υπίτιτλός μας, συλλέγουμε σκόρπια φύλλα σκέψης. Κι επειδή ακόμα αφήνω το μυαλό μου να μπερδεύεται με άσκοπα πράγματα, τόσο μάλιστα που να θέλω να ανακατευτώ κιόλας με αυτά, να τα ερμηνεύσω, να τα σχολιάσω, και να ξεγελαστώ μάλιστα πως μπορώ ακόμα και να τα επηρρεάσω, λέω να τα σβήσω μεμιάς ξεκινώντας από αυτήν, την αγαπημένη μου Σονάτα για πιάνο, αρ.20, του Μπετόβεν, με τον Άλφρεντ Μπρέντελ.



Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με τις τηλεοπτικές άδειες, αλλά και εκείνα των ερχόμενων στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, είναι γεγονότα κενού περιεχομένου. Όσο και εάν προσπαθούν εκείνοι που τα παράγουν (το λέω αυτό διότι από μόνα τους δεν συμβαίνουν) να τα καταστήσουν σημαντικά και να αναγκάσουν τους ευκολόπιστους και ακαλλιέργητους να ενδιαφερθούν, η ίδια η ζωή, ίσως όχι με την ευκολία που θα θέλαμε, τα αποδυναμώνει και τα εξευτελίζει. Ας μη χάσουμε ποτέ λοιπόν αυτήν την διάσταση πραγμάτων. Θα είναι σαν να έχουμε ενδώσει στην φριχτή πλάνη του φασισμού...

Εδώ, ο Myles Kennedy, for whoever dares for real adventure. Take it!..

Πως μπορούν, πες μου, να θέλουν να τοποθετούνται για τα πάντα; Βλέπω, φερ ειπείν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έναν από τους πολλούς ανθρώπους που γκρέμισαν μέσα μου την έννοια της εκτίμησης, να στέκεται μπροστά σε μια προτομή, να βγάζει από την τσέπη του ένα χαρτί, και απ' έξω αμέσως μετά να βγάζει ένα λογίδριο γεμάτο από ηθικές παροτρύνσεις προς ένα ορατό αλλά κυρίως αόρατο πλήθος που δεν τον ακούει - ειν' αλλού. Τι είναι αυτό το πράγμα; σκέφτομαι. Ποια ανάγκη καλύπτουν και εξυπηρετούν όλες αυτές οι επιτηδευμένες χαζοτελετές; Κοιτάζω πέρα από τον προτομή, που ακόμα δεν γνωρίζω σε ποιόν ανήκει, και βλέπω έναν ουρανό ορθάνοιχτο σε αλήθειες που δεν έχουν ποτέ ειπωθεί. Νοιώθω αέρα να με αποπλανεί σε έρωτες που δεν χρειάζεται να ανακοινωθούν. Και οσμίζομαι αιθέρια αρώματα να πλημμυρίζουν τη ψυχή μου. Πως είναι δυνατόν, λοιπόν, να στέκομαι εκεί, στην άκρη του γεγονότος, και να κρατώ σημειώσεις απ' τον λόγο του Παυλόπουλου που ήδη μου έχει αποσταλεί σε e-mail με την ένδειξη embargo;

Και μερικά σκόρπια πριν πάμε για ύπνο.

Στην Αγγλία και στην Ουαλλία το πιο δημοφιλές όνομα πιά για αγόρια είναι Μοχάμεντ *** Χιλιάδες πολίτες πήραν τους δρόμους το Σάββατο στη Βρετανία, διαδηλώνοντας ειρηνικά υπέρ της παραμονής της χώρας τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Που σημαίνει ότι τα δημοψηφίσματα δεν είναι "ιερά και όσια", και κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να τα αμφισβητήσει. Το "μετά την απομάκρυνση εκ του καταστήματος, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται", είναι εφεύρεση της ελλκηνικής παρανόησης ή και άγνοιας του όρου after sales services *** Ο δικτάτορας Πρόεδρος της Ζιμπάμπουε Ρόμπερτ Μουγκάμπε, απαντώντας σε νέες φήμες που τον ήθελαν νεκρό, είπε "πέθανα, πράγματι, αλλά έχω αναστηθεί". Που, εάν είναι αληθές, σημαίνει ότι πράγματι δεν υπάρχει Θεός τότε *** Σε λίγες μέρες επιστρέφω στην κεκαυμένη ζώνη! *** Μη χάσετε την ιταλική ταινία "Που πάω Θεέ μου", που παίζεται σε αρκετούς θερινούς κινηματογράφους. Είναι η ιστορία ενός Ιταλού δημοσίου υπαλλήλου που αρνείται να αποχωρήσει οικειοθελώς, όση αποζημίωση και αν του δίδουν, διότι μεγάλωσε από παιδί με το δόγμα της μονιμότητας μιας κρατικής θέσης. Σπαρακτικό και, όσον αφορά εμάς τους Έλληνες, αυτοβιογραφικό! *** Εδώ σας καληνυχτίζω. Η ώρα είναι κιόλας 1.50. Σε λίγο, ξημερώνει Κυριακή!