Μεσ’ από τον συρφετό των ημερών
γυρεύω με λαχτάρα λίγα έστω πρόσωπα/απρόσωπα, ας είναι και φανταστικά δεν
πειράζει, , για να απονείμω εις αυτά, για λόγους που εν πάση περιπτώσει θα
επινοήσω αυθαίρετα, μια οποιαδήποτε τιμητική διάκριση.
Θυμάμαι φερ ειπείν τον τροχονόμο της Λεωφόρου
Κηφισιάς στο ύψος της Αγίας Βαρβάρας που έβλεπε τα’ αυτοκίνητα να περνούν
χαρίζοντάς τους χαμόγελο, με αποτέλεσμα να απορρυθμίζεται τότε ο ασυνήθιστος σε
χαμόγελα οδηγός, που πατούσε εξ αυτού πιο δυνατά το γκάζι, έφευγε γρηγορότερα
το αμάξι και έτσι, από αμηχανία σε χαμόγελο, ρυθμιζόταν η κίνηση. Δεν τον βλέπω
πια εκείνον τον τροχονόμο της Κηφισίας με το λεβέντικο μουστάκι. Φαντάζομαι πως
θα’χει συνταξιοδοτηθεί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει πάρει και σύνταξη.
Βρίσκω επίσης την Πετρούλα. Μια Νύμφη
των Ολίγων Υδάτων, που’χει μαζέψει γύρω της μια μικρή λίμνη.
Τιμώ ένα σκουπιδάκι που δεν πρόλαβε
να γίνει στοίβα. Ένα δολλάριο που κρατιέται ακόμα στα χαμηλά του. Και το παλιό
βιολί του Μιχάλη μου, που ήταν κάποτε πιο μεγάλο απ’ ότι όλος ο κόσμος του.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
No comments:
Post a Comment