Καλημέρα, πουλάκια της Κυριακής!
Κρύας, αλλά ηλιόλουστης εδώ στην Αθήνα. Έχοντας επιστρέψει από την εκκλησία, με εικόνες ωραίων ανθρώπων, όπου η σιωπή και η σεμνότητά τους είναι το καλύτερο αντίδοτο του θορύβου και της αμετροέπειας που βιώνουμε "έξω".
Είπα, λοιπόν, να κάνω εκπομή εδώ, σήμερα. Με τα μόνα μέσα που διαθέτω, και στα οποία οποία, ευτυχώς, κανένα συνδικάτο, καμμία "μεταρρύθμιση", και κανένα θεσμικό ή μή όργανο δεν μπορεί να βάλει χέρι.
Αυτό το κόμματι, το δεύτερο μέρος, ένα υπέροχο, μελωδικό και λίγο μελαγχολικό, για μένα, αντάντε από την Σονάτα για Πιάνο και Βιολί σε Λα μείζονα, έργο με αριθμό καταλόγου Κέχελ Κ.526, και με ερμηνευτε΄ς την Elizabeth York στο βιολί και τον Fadi Deeb στο πιάνο, το άκουγα χθες όλη μέρα στο αυτοκίνητο, κάνοντας μερικε΄ς αρκετά μακρυνές διαδρομές.
Είχα καιρό να βάλω μουσική στο αυτοκίνητο, και νοιώθω ντροπή γι' αυτό. Σαν νάχω προδώσει ένα αγαπημένο μου πρόσωπο.
Δυστυχώς, κυρίως λόγω της δουλειάς μου που τώρα απαιτεί όχι μόνο να είμαι ενημερωμένος, αλλά και να μαθαίνω τις ειδήσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται, έχω κολλήσει στο ραδιόφωνο, και κυρίως στο ενημερωτικό. Εδώ, ακούω τον Σκάϊ.
Αυτές οι σονάτες, λοιπόν, του Μότσαρτ μου ακούγονται πάντοτε σαν μιά φρέσκα, υπέροχη καινούργια ιδέα. Κι αν κάποιος απ' όλους τους μεγάλους κλασικούς συνθέτες έχει σε πλεόνασμα αυτό το χάρισμα, να σε εκλπήττει συνεχώς με την μουσική του ιδιοφυία, αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Μότσαρτ.
Η εκτέλεση που έχω εγώ, και που ακόμα δεν βρήκα καλύτερή της, με τους Ιτζχάκ Πέρλμαν στο βιολί και τν Ντάνιελ Μπάρενμποιμ σο πιάνο. Κυκλοφορεί σε CD αό την Deutsche Grammophon, αν δεν είστε από εκείνους τους κατά φαντασίαν πατριώτες που ό,τι γερμανικό, ή με Γερμανία, τους προκαλεί οργή, που στην ουσία είναι φόβος και ενοχή για τον εαυτό τους.
Ο φίλος μου ο Νίκος, που ζει και εργάζεται πάνω από 40 χρόνια στη Γερμανία, και σίγουρα δεν είναι "γερμανολάγνος", μου λέει ότι διαβάζει καθημερινά τον γερμανικό Τύπο και παρακολουθεί όσο μπορεί τα άλλα ΜΜΕ, "και σε διαβεβαιώ Χρήστο ότι σε σχέση με τα δημοσιεύματα και μεταδιδόμενα στην Ελλάδα για τους Γερμανούς, αυτά εδώ για τους Έλληνες είναι πταίσματα".
Θάθελα ν' ακούγαμε τώρα τον κ. Νόλλ, αό το αμόγελο της Τζοκόντας του Μάνου Χατζιδάκι.
Αυτό που μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό με τρομάζει. Ακούω και διαβάζω κυβερνητικές δηλώσεις, και είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνω διαφορετικά πράγματα απ' όσα εκείνοι θέλουν να καταλάβουμε.
Σε λεπτομέρειες δεν μπαίνω, δεν είναι άλλωστε και του ύφους της "εκπομπής" να καταγίνεται με αυτό που ονομάζουμε "μικροπολιτική" - όρος, που πιθανώς εφευρέθηκε για να περιγράψει το πνευμαικό και ψυχικό μέγεθος εκείνων που την ασκούν.
Το ενδιαφέρον (και η στενοχώριά μου) εστιάζεται στην πολιτική παραπλάνηση των πολιτών, με τη χρήση μιας γλώσσας, ή καλύτερα μιας διαλέκτου, χαρακτηριστικό γνώρισμα της οποίας είναι η διαστρέβλωση της αλήθειας.
Όσο μορφωμένος και οξύνους είναι κάποιος, τόσο ευκολότερα διαπιστώνει αυτήν την διαστρέβλωση, και τόσο δυσκολότερα την αντέχει.
Εκείνος που δεν έχει αυτά τα προσόντα, και δυστυχώς είναι πολλοί σαν κι αυτόν, δεν αντιλαμβάνεται το "παιχνίδι", και θεωρεί ότι "αλήθεια" είναι αυτό που του λένε οι ... κατέχοντες.
Η χειρότερη περίπτωση, όμως, είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται απολύτως (όχι από μόρφωση και άσκηση του μυαλού) ότι η αλήθεια διαστρεβλώνεται, αλλά επειδή εξαρχής έχουν ποντάρει σε αυτούς που την διαστρεβλώνουν, κατάντησαν να την πιστεύουν ή υποδύονται ότι την πιστεύουν.
Σε κάθε περίπτωση, τα κίνητρα αυτά "των εγκεφαλικά μικρομεσαίων" όπως τους ονομάζω, είναι απολύτως ιδιοτελή, και εντελώς ξένα προς αυτό που οι υγειώς σκεπτόμενοι αντιλαμβάνονται ως "κοινωνικά επωφελές".
Με πιο απλά, πιο ωμά λόγια: Αυτοί που έχουν καταστρέψει, και που ακόμα καταστρέφουν την Ελλάδα, είναι αυτοί που η έννοια της πατρίδας έχει μόνο ατομικό χαρακτήρα!
Ευανθία Ρεμπούτσικα, Θάλασσα από Ηλιοτρόπια!
Τη Παρασκευή, χάσαμε στην πολυκατοικία την κυρία Μαρία! Ένα από τα πιο ευγενικά πλάσματα που γνώρισα στην ζωή μου. Ίσως διότι - ή μάλλον σίγουρα διότι - καταγόταν από τη Κύπρο, έζησε πολλά χρόνια στην Αγγλία με τον άνδρα της τον κ. Μιχάλη, και στα ύστερά τους ήρθαν στην Ελλάδα.
Ο κ. Μιχάλης, που δυστυχώς έφυγε και αυτός πριν μερικά χρόνια, ήταν ένας σωστός τζέντλεμαν. Και η κα. Μαρία, κυρία με τα όλα της. Γενναιόδωρη και ταπεινή. Μειλίχια και καταδεκτική. Καθωσπρέπει, η πιο σωστή λέξη που βρίσκω να την περιγράψω.
Μέσα σε ένα περιβάλλον που συχνά δοκίμαζε τις αντοχές τέτοιων, ευγενικών και καθωσπρέπει ανθρώπων, η αποστασιοποίηση της κυρίας Μαρίας από τις εσωτερικές έριδές μας, δεν ήταν αδυναμία "μιας γυναικούλας" να τα βγάλει πέρα με τα θηρία, αλλά η δύναμή της ακριβώς να δείξει σε όλους μας ότι η αξιοπρέπεια δεν αποφασίζεται με ψηφοφορίες αλλά κερδίζεται καθημερινά.
Θα μου λείψε το καλωσυνάτο πρόσωπό της όποτε κτυπούσε το κουδούνι, και την έβλεπα από το "ματάκι" να κρατά ένα πιάτο καλμμένο με ασημόχαρτο.
Τι έφερες σήμερα, κυρία Μαρία;
Τίποτα, παιδί μου, απαντούσε, αποκαλύπτοντας έπειτα, μια χαλουμωτή, ένα παστίτσιο, μία αφέλεια, μία κολοκάσι, μία ελιόπιτα, ..., κυπριακά αριστουργήματα, μοναδικά.
Και μια τελευταία λεπτομέρεια, που δεν είναι καθόλου ασήμαντη, και για μένα τα λέει όλα για την κυρία Μαρία.
Είχε, μέχρι το τέλος της, την πιο όμορφη βεράντα στη πολυκατοικία! Η ζαρτινιέρα της πάντοτε περιποιημένη, στολισμένη με τα λουλούδια κάθε εποχής.
Μια-δυο μέρες πριν φύγει, την είδα να στέκεται στη βεράντα, όπως πάντα, και να χαζεύει τα φυτά της. Προφανώς, τ' αποχαιρετούσε!
Γεια σας. Καλό υπόλοιπο Κυριακής
No comments:
Post a Comment