ΚΑΘΡΕΦΤΗ-ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙ ΜΟΥ...*

«ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ», ΕΛΕΓΕ Ο ΟΥΙΝΣΤΟΝ ΤΣΕΡΤΣΙΛ, «ΕΙΝΑΙ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΩΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΣΟ ΨΗΦΟΦΟΡΟ». ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΝ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΑ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΕ ΤΟΝ ΨΗΦΟΦΟΡΟ ΣΕ ΠΡΟΒΑΤΟ.

Είμαστε όλοι «περίεργη ράτσα», σ’ όποιο σινάφι κι αν ανήκουμε. Ποιοι είναι οι χειρότεροι απ’ όλους; Δεν ξέρω. Όλοι (όχι αφ’ εαυτού, αλλά εκ τοίς πράγμασι) διεκδικούμε τα πρωτεία. Για να αρχίσω από μας, λένε πως οι δημοσιογράφοι είμαστε «Θεός φυλάξοι». Λένε, όμως, και για τους δικηγόρους, που είναι «Παναγία βοήθα», αν και μερικές φορές δεν φτάνει ούτε αυτή η βοήθεια. Για τους πανεπιστημιακούς πάλι, ισχυρίζονται κάποιοι ότι «η βυζαντινή τους ίντριγκα» δεν έχει ταίρι. Μη πούμε για τους γιατρούς, μη πούμε για στελέχη μεγάλων εταιρειών, πολυεθνικών και μη, που παντού βλέπουν εχθρούς και είναι συνεχώς με το μαχαίρι στο χέρι να το μπήξουν στον άλλον πισώπλατα. Ως και ένας διάσημος σεφ της Αθήνας, μου μιλούσε προχθές για συναδέλφους του με έναν τρόπο που, εάν πράγματι όπως έλεγε τους εκτιμούσε πολύ, δεν θέλω κάν να σκέφτομαι τι χειρότερο θα έβρισκε να πει αν δεν τους εκτιμούσε…

Γενικά πάντως, όπως έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος, είμαστε όλοι «μια ωραία ατμόσφαιρα». Αλλά, εάν θα έπρεπε από όλα αυτά τα «περίεργα σινάφια» να ξεχωρίσουμε τον «πιο χειροτερότερο», τον «πιο άπαιχτο» απ’ όλους, τον πιο «σηκώνω τα χέρια μου ψηλά», νομίζω πως εκείνο των πολιτικών ξεχωρίζει παρασάγγας.

Μία πρώτη εξήγηση είναι ίσως ότι αποτελούν ένα αμάλγαμα ξεχωριστών σιναφιών (δικηγόρων, δημοσιογράφων, ιατρών, καθηγητών, εμπειρογνωμόνων, κλπ), που κάποια στιγμή αποκόπτονται από την μήτρα τους και συνεχίζουν ως «κάτι άλλο», κρατώντας θαρρείς από τον προγενέστερο βίο τους ό,τι χειρότερο μπορεί να εφεύρει ή να σκεφτεί ο άνθρωπος.

Την εντυπωσιοθηρία, αγραμματοσύνη και «επιφανειακότητα» πολλών δημοσιογράφων. Την υπεροψία και τον ναρκισσισμό πολλών ιατρών. Την αμετροέπεια, ατέρμονη ρητορική δεινότητα και κομπορρημοσύνη των δικηγόρων. Την αλαζονεία και ανασφάλεια των πανεπιστημιακών. Την επιθετικότητα, αγένεια και τον εργασιακό φασισμό στελεχών επιχειρήσεων. Την μη ειλικρινή γλυκολαλιά μερικών εκπροσώπων της ιεραρχίας, που θέλουν να τάχουν πάντα με όλους καλά. Των σεφ τα τόσο νόστιμα «μαγειρέματα».

Ε, … βάλτε τα λοιπόν όλα αυτά, και άλλα τόσα από άλλα σινάφια, μέσα στο μίξερ κι ανακατέψτε τα, και «ιδού, Κύριε, ο πολιτικός σας».

Μια δεύτερη εξήγηση για την τόσο … ξεχωριστή τάξη των πολιτικών, είναι η δύναμη που τους έχει εκχωρηθεί, ή που από μόνοι τους έχουν υφαρπάξει. Η δύναμη, ως γνωστόν, αλλοιώνει τους ανθρώπους. Τους χαλάει. Κάποια στιγμή, πολλοί από δαύτους έχουν άσχημο τέλος. Αλλά μέχρι να έρθει αυτό, έχουν καταστρέψει κόσμο και κοσμάκη.

Η απόκτηση όλης αυτής της δύναμης, επιτυγχάνεται συνήθως με την δημαγωγία. Αυτή τους αποφέρει ψήφους, οι ψήφοι μεταφράζονται σε οφίτσια, και τα οφίτσια είναι το κατεξοχήν θερμοκήπιο της συναλλαγής, της διαπλοκής και της διαφθοράς. Η δημαγωγία, εάν υπήρχε δικαιοσύνη πραγματική, θα έπρεπε στις σύγχρονες δημοκρατίες να τιμωρείται ως έγκλημα μέγιστο. Ο πολιτικός να πηγαίνει σπίτι του ισοβίως. Και εκείνος που δεν κατάλαβε και ψώνισε την δημαγωγία του να μην μπορεί για κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα να ξαναψηφίσει. Τόσο μεγάλο έγκλημα είναι…

Ο Ανδρέας Παπανδρέου έγινε λαοπρόβλητος που λέμε επειδή είχε τέχνη στο να υπόσχεται πολλά και να μοιράζει ψίχουλα. Ρίγη συγκινήσεως σκορπούσε στα πλήθη όταν έλεγε ότι θα διώξει τις βάσεις του ΝΑΤΟ και ότι θα βγάλει την Ελλάδα από την τότε ΕΟΚ, που την θεωρούσε «ίδιο συνδικάτο». Οι βάσεις, μια μέρα έφυγαν αό μόνες τους. Τις πήραν οι Αμερικάνοι, αφήνοντας τον Ανδρέα και τον κόσμο ακόμα να φωνάζουν «έξω οι βάσεις του θανάτου». Από την ΕΟΚ, ευτυχώς, δεν φύγαμε. Διότι ο Ανδρέας, μπορεί να ήταν ο λαϊκιστής όπως κι ο Τσίπρας  που υπόσχεται μόλις εκλεγεί να σκίσει τα Μνημόνια, αλλά σε αντίθεση με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν τουλάχιστον έξυπνος.

(*) Από την εβδομαδιαία στήλη μου "¨Προσωπικές Οπτασίες" στο ένθετο Φιλgood της κυπριακής εφημερίδας "Φιλελεύθερος"