ΙΣΩΣ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΟΥ κ.ΠΑΠΟΥΛΙΑ ΩΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ*

Μ’ ένα μήνυμα που, απευθυνόμενο στους σημερινούς Έλληνες, τους υπενθυμίζει ποιες ήταν οι αρετές που έκαναν τους πατεράδες και παππούδες τους να πολεμήσουν εναντίον του φασισμού και του ναζισμού στο έπος του ’40 για την ελευθερία και ανεξαρτησία της πατρίδας, σφράγισε την παρουσία του και φέτος, αλλά πιθανότατα για τελευταία φορά με το τωρινό του αξίωμα, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας.

«Εύχομαι με ενότητα, με αλληλεγγύη, με αγάπη ο ένας στον άλλο να ξετυλίξουμε τις αρετές εκείνες που ξετύλιξαν εκείνοι που αγωνίστηκαν και σκοτώθηκαν στα αλβανικά βουνά», δήλωσε ο κ. Παπούλιας, αμέσως μετά την ολοκλήρωσης της στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη.

«Η κρίση – πρόσθεσε -  δεν θα μας νικήσει. Υποφέρουμε αλλά πρέπει να δώσουμε τη μάχη για την ξεπεράσουμε».

Στην ίδια παρέλαση τον Οκτώβριο του 2011, η κατάσταση ήταν πολύ έκρυθμη καθώς από νωρίς το πρωί πλήθος κόσμου αποδοκίμαζε σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο που είχε μεταβεί στη Θεσσαλονίκη για την παρέλαση της 28^ης, θεωρώντας τον υπεύθυνο για την οικονομική κρίση στην χώρα.

Αποδοκιμάστηκε έντονα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας που, όπως και ο τότε υπουργός Άμυνας Πάνος Μπεγλίτης αλλά και άλλα πολιτικά στελέχη, είχε αναγκαστεί να αποχωρήσει.

«Λυπάμαιι πολύ. Πρέπει να ντρέπονται. Εγώ ήρθα για να τιμήσω τη Θεσσαλονίκη και κάποιοι δεν ήθελαν να γίνει η παρέλαση. Εγώ στα 15 μου πολέμησα για την πατρίδα. Δεν μπορούν να με λένε προδότη», είχε δηλώσει τότε ο κ. Παπούλιας ο οποίος, όπως δήλωσε στο ΚΥΠΕ άνθρωπος που είναι κοντά του από τη αρχή της προεδρίας του, δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ «εκείνη την πικρή εμπειρία».

Σήμερα, ο κ. Παπούλιας δεν έκρυβε την ικανοποίησή του για την παρέλαση, την οποία χαρακτήρισε «εξαιρετική» από πάσης απόψεως.

Αναφερόμενος στο στρατιωτικό μέρος της, είπε ότι «είμαστε δυνατοί για να αποτρέψουμε οποιαδήποτε απειλή» και θύμισε ότι σήμερα «είναι μέρα μνήμης, εξαιρετικής τιμής και σεβασμού σε αυτούς που το 1940 πολέμησαν και ανέτρεψαν τις φασιστικές ορδές του Μουσολίνι».

Ο Κάρολος Παπούλιας, 85 ετών, εξελέγη Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας στις αρχές του 2005, προταθείς από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. Μετά από 5 χρόνια, το 2010, έγινε ο 3^ος Πρόεδρος που εξελέγη 2^η φορά.

Η τωρινή θητεία του λήγει τον ερχόμενο Φεβρουάριο 2015, και η εκλογή νέου προέδρου πυροδοτεί ήδη συζητήσεις και σενάρια, όχι τόσο για το πρόσωπο που θα προταθεί, όσο για το εάν θα μπορεσει το όποιο πρόσωπο να εκλεγεί από την παρούσα Βουλή. Σε περίπτωση που αυτό δεν καταστεί εφικτό, θα προκηρυχούν εκλογές, όπως προβλέπει το Σύνταγμα.

Δεν υπάρχει πρόνοια που να περιορίζει το πόσες φορές μπορεί να είναι κάποιος Πρόεδρος, αλλά η ηλικία του κ. Παπούλια, όπως επίσης και το γεγονός ότι κανένα κόμμα ως τώρα, μολονότι όλα δηλώνουν ότι τον εκτιμούν,  δεν έχει αναφερθεί καν στην πιθανότητα να είναι και αυτός πάλι υποψήφιος, δείχνουν ότι η σημερινή παρέλαση ηταν για αυτόν, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μάλλον η τελευταία του.

(*) Ανταπόκρισή μου, νωρίτερα σήμερα στο Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΚΥΠΕ), διαθέσιμο και στο www.cna.org.cy

ΚΑΠΟΙΟ ΑΓΑΛΜΑ ΠΟΥ Μ' ΕΙΔΕ...

ΠΩΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ, ΑΡΑΓΕ, ΕΝΑ ΑΓΑΛΜΑ, ΕΝΑ ΜΩΣΑΪΚΟ, ΕΝΑ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΑΚΡΑ ΕΞΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ; ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ ΣΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ, ΠΟΥ ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΡΟΣΚΑΙΡΟ, ΕΠΑΡΧΙΩΤΙΚΟ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ…

Μόνο όταν στάθηκε το ολόκομψο, μα τον Δία, ταγέρ της Chanel, μπροστά από το ολόγυμνο άγαλμα του Παιδός του Κριτίου, κατάλαβα ότι η πραγματική ομορφιά ήταν στο μαρμάρινο σώμα από την μία, και στα υπέροχα αμυγδαλωτά μάτια της Αμάλ Αλαμουντίν από την άλλη. Το άγαλμα, σαν ναλεγε «κοίταξε με». Και τα μάτια, σαν ν’ αποκρίνονταν «σε κοιτώ». Έτσι, ξεκίνησε μια σχέση…

ΓΙΑ ΜΕΝΑ, η σχέση του κάθε ανθρώπου με την Ιστορία του (που τι άλλο είναι από το παρελθόν που βιώνεται ακόμα και προτού υπάρξει;), έχει αδιαμφισβήτητα το κοίταγμα μιας καθαρής ματιάς. Από αυτήν, γεννιούνται παραστάσεις παλιές, και προκύπτουν εξηγήσεις καινούργιες. Ίσως και παιχνίδια…

ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΜΑΙ ξανά την Ιστορία με μια ουλή κατάπληξης και σύγχυσης στο μυαλό. Απουσίαζα όταν δίδασκαν εθνική ανάγκη. Παιδί ήμουν ακόμα, και απείχα πολύ από κει που μπορούσε να μ’ αγγίξει ηρωική εξήγηση. Πανέμορφες μέρες παρολ’ αυτά, τα παιχνίδια μου εντός, γέρνοντας ανάλαφρα, πάντοτε, προς την λανθασμένη κατεύθυνση – πόσο μαγικοί, αλήθεια, οι λασπωμένοι δρόμοι που έκτιζα κάτω από την μουριά μου, τραγουδώντας…, ή ουρλιάζοντας μάλλον, τους πατριωτικούς μου ύμνους – βίρα! Και άντε μπρος ξανά, εδώ, τώρα.

ΙΣΤΟΡΙΑ επιβιβασμένη, και η λάσπη μαζί της. Οι δάσκαλοί μου, πάντοτε κάπου πέρα, «έλα τώρα», με προτρέπουν. Ήρθε πάλι η στιγμή για το χαρωπό, εθνικό μας καρουσέλ. Πόσο συναρπαστικό! Και πόσο μακρύς ο λασπωμένος δρόμος. Κάτω από τη μουριά μου, περνώντας  μέσα από την καλύβα του επιστάτη, λίγο πιο πέρα από τον ορατό ορίζοντα της ψευδαίσθησης.

ΕΜΠΡΟΣ! Πάμε ξανά. Έν-δυό-τρία μαρς. Στην 25^η, τρέχα! Ειν’ η ώρα να απαγγείλω το συνηθισμένο μου ποίημα. «Της πατρίδας μου η σημαία, έχει χρώμα γαλανό». Η κατεύθυνση μιας γραμμής που πάντα φαίνεται ίσια, κι όμως… Ά, ναι. Θυμάμαι. Πήρα πολύ χρόνο να φτάσω ως εκεί. Στριφογύριζα, έπεφτα, έκλαιγα, περιπλανιόμουνα, έβρισκα, συνέχιζα να πηγαίνω. Στο πουθενά!

ΤΗΝ προηγούμενη εβδομάδα είχαμε την Αμάλ στην Αθήνα. Το γεγονός, σημαντικό για αυτό που είναι, όχι για κείνο που φαίνεται. Θέλουμε τη δημοσιότητα, αλλά όχι μόνη της. Θέλουμε τα Μάρμαρα για να επαναπατριστούν στο Φως τους – όχι να τα καλωσορίσουμε με πανηγύρια στην αρχή, όπως όταν επιστρέφει σπίτι μετά από σπουδές το ξενιτεμένο παιδί μας, και πολύ γρήγορα το «πνίγουμε» μέσα στην καθημερινότητα και το σκοτάδι μας. Μετατρέποντας τον επαναπατρισμό σε ενσωμάτωση…

ΤΟ «χωριατιλίκι» του Έλληνα για μία ακόμη φορά υπερκάλυψε την ουσία και σε τούτο το θέμα. Η Ιστορία μπλέχτηκε με τον διεστραμμένο μας πατριωτισμό (του στυλ «γιατί να τάχουν τα Γλυπτά μας οι κωλοεγγλέζοι;), κι έγινε link έξω από το Μαξίμου, να μας κλαίν ρέγγες και να γελούν όλοι της Γης οι πικραμένοι. Τα Μάρμαρα ήταν το «παρεμπιπτόντως» των ζωντανών ρεπορτάζ. Εκφωνηθέντα από νεκροζώντανα κύτταρα,  κρατώντα όλως τυχαίως μικρόφωνα.

Το κομμάτι αυτό δημοσιεύτηκε στη στήλη "Προσωπικές Οπτασίες" στον κυριακάτικο Φιλελεύθερο, Κύπρου, 19.10.2014

"Εδώ, η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία. Πέθανε προ πολλού"*

*Αναδημοσιεύω σήμερα άρθρο του δημοσιογράφου Κώστα Κωνσταντίνου στην εφημερίδα «Πολίτης», αναφορικά με την υπόθεση του πρώην Υπουργού και Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου, Χριστόδουλο Χριστοδούλου, ο οποίος παραδέχτηκε στο δικαστήριο ότι διέπραξε το αδίκημα της φοροδιαφυγής στις 6 από τις 13 κατηγορίες που αντιμετωπίζει. Η μία από τις κατηγορίες είναι ότι δεν δήλωσε ποσό 1 εκατ. ευρώ που κατατέθηκε στο όνομα εταιρίες της κόρης του, Α.C. Christodoulou Consultants, και μία άλλη πτυχή των κατηγοριών αφορά τον λόγο και τον τρόπο απόκτησης του ποσού αυτού, καθώς και την μεταφορά του από λογαριασμό που τηρείτο στην Marfin Egnatia Bank Ελλάδος στην κυπριακή Marfin Laiki.

Το άρθρο του Κώστα Κωνσταντίνου αναδεικνύει πολλές πτυχές της ζοφερής πολιτικοκοινωνικής κατάστασης στη Κύπρο, και επικεντρώνεται ιδιαίτερα σε ένα στοιχείο, εκείνο της ΗΘΙΚΗΣ, που εάν υπήρχε, δεν θα είχαμε φτάσει στη σημερινή κατάπτωση.

Θυμώνουν κάποιοι όταν το γράφω. Και κάποιοι άλλοι ωρύονται. Ένας λόγος περισσότερος για να το γράψω για άλλη μία φορά, σήμερα που πάει και γάντι.

Το μεγαλύτερο κακό που μας έκαναν οι Εγγλέζοι ήταν ότι έφυγαν και μας άφησαν. Και μάλιστα στα χέρια των αγωνιστών (των παιδιών και των εγγονιών τους) και των παπάδων. Τα περισσότερα από τα κακά που μας οδήγησαν στο σημερινό μας χάλι από εκεί ξεκίνησαν. Κι αυτή τους την απάνθρωπη συμπεριφορά δεν πρόκειται τους τη συγχωρέσω ποτέ.

Τον τελευταίο μήνα, ένα από τα ζητήματα τα οποία κυριάρχησαν στην επικαιρότητα ήταν και αυτό της μίας από τις υποθέσεις του πρώην υπουργού και διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας Χριστόδουλου Χριστοδούλου, ο οποίος παραδέχθηκε ενοχή για τη γνωστή υπόθεση του ενός εκατομμυρίου ευρώ το οποίο πήρε από την εταιρεία Focus.

Ο κ. Χριστοδούλου αναμένει να ακούσει μεθαύριο Δευτέρα την ποινή του. Απλώς. Τα ενδεχόμενα είναι τρία και μόνο: (1) Καταδίκη σε φυλάκιση, (2) καταδίκη σε φυλάκιση με αναστολή, η οποία όμως δεν παύει από το να θεωρείται φυλάκιση και (3) χρηματικό πρόστιμο.

Όπως και να έχει όμως, από τη στιγμή που παραδέχθηκε, ενδεχόμενο αθώωσης δεν υπάρχει. Είναι ΕΝΟΧΟΣ. Για το ότι ξεγέλασε ένα κράτος το οποίο έναντι αδρότατης αμοιβής υπηρετούσε για χρόνια και αναλόγως συνταξιοδοτείται. Και μάλιστα από αξιώματα εξαιρετικά σοβαρά, κάτι το οποίο κάνει αυτό που παραδέχθηκε ότι διέπραξε πολλαπλασίως σοβαρότερο.

Αυτά, τη Δευτέρα. Την Τρίτη, την επομένη δηλαδή της ανακοίνωσης της ποινής, στη γενέτειρά του, το Αυγόρου, θα κορυφωθούν οι εκδηλώσεις του χωριού και του σωματείου τους «ΘΟΙ» για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου οι οποίες ξεκίνησαν χθες.

Τα γνωστά. Έπαρση σημαίας, εωθινό, πανηγυρική δοξολογία και εθνικό μνημόσυνο του ήρωα του χωριού (του 1955-59, όχι του 1940) Γεώργιου Κάρυου, χαιρετισμός από τον πρόεδρο της κοινότητας Παναγή Μιχαηλά και, φυσικά, ο πανηγυρικός. Τον οποίο φέτος θα εκφωνήσει «ο Πρώην Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας κ. Χριστόδουλος Χριστοδούλου». Όπως το ακούσατε. Το αντέγραψα από το πρόγραμμα.

Ο κ. Χριστοδούλου είναι έξυπνος άνθρωπος. Δεν νομίζω να ρίσκαρε το ρεζιλίκι να πάνε εκεί οι χωριανοί και ο πρόεδρος της κοινότητας να ανακοίνωνε ότι ο κύριος ομιλητής έπρεπε να αντικατασταθεί διότι τον έκατσαν μέσα. Ουδεμία σκιά θέλω να αφήσω εις βάρος του δικαστηρίου. Ουδείς γνωρίζει εάν θα τον φυλακίσει ή όχι. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος σ’ αυτό.

Ωστόσο, αυτό που μάλλον συμβαίνει είναι πως ο κ. Χριστοδούλου πιστεύει, για κάποιον δικό του λόγο, ότι εάν υπάρξει ποινή φυλάκισης αυτή θα είναι με αναστολή. Τόσο μάλιστα που έχει φτιάξει και το πρόγραμμά του για την επομένη, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για την επίδειξη ενός οποιουδήποτε και στοιχειώδους σεβασμού έναντι της δικαιοσύνης.

Ο πρώην υπουργός και διοικητής, κι αυτό το έχει δείξει το μέχρι σήμερα ύφος του στη διάρκεια της δικαστικής διαδικασίας με όσα αλαζονικά και αδιανόητα είπε, με κορυφαίο εκείνο το ότι έχει δώσει στον τόπο περισσότερα από όσα πήρε (έναν ανδριάντα συνεπώς του τον οφείλουμε), ανήκει σε μια κάστα ανθρώπων οι οποίοι έχουν χάσει εδώ και χρόνια την επαφή τους όχι μόνο με τη σεμνότητα, αλλά και με την πραγματικότητα.

Μια κάστα της οποίας τα μέλη, όντας πανίσχυρα για χρόνια, έμαθαν να αλωνίζουν όπως ήθελαν, θεωρώντας ότι είναι κάτι διαφορετικό από όλους τους υπόλοιπους κουτόβλαχους οι οποίοι ζουν σ’ αυτό το νησί. Και σε κάποιο βαθμό έχουν δίκαιο.

Διότι πέρα από το τι νομίζει ο ίδιος ο πρώην υπουργός και διοικητής της Κεντρικής, όσο υπάρχουν σ’ αυτόν τον τόπο άνθρωποι με το επίπεδο των μουχταρέων του χωριού του, οι οποίοι μετά από αυτό που παραδέχθηκε και τα όσα είπε αλλά και την επομένη της επικείμενης ανακοίνωσης της ποινής του από τη δικαιοσύνη τού αναθέτουν να εκφωνεί και πανηγυρικούς κορυφώνοντας τις εκδηλώσεις του χωριού και του (επιδοτούμενου από το κράτος;) σωματείου του, όσο λοιπόν το επίπεδο ανθρώπων σ’ αυτή τη χώρα παραμένει τόσο θλιβερά χαμηλό και κατάπτυστο, η χώρα αυτή δεν μπορεί να ελπίζει.

Θα ήθελα και εδώ να δω τον Σωκράτη Χάσικο να τραβάει το αφτί του κοινοτάρχη, όπως πολύ σωστά έκανε και με τον Βέργα. Αλλά, ειδικά στα πολύτιμα για τον ΔΗΣΥ Κοκκινοχώρια, κάτι μου λέει πως δεν θα το κάνει. Αυτό είναι η άλλη  βασικότερή μας κακοδαιμονία. Για αυτό λοιπόν, όσο αυτά υπάρχουν ακόμη, ελπίδα δεν υπάρχει. Απλά.

Υστερόγραφο: Πάντως εάν φυλακιστεί τελικά ο κ. Χριστοδούλου, μην αποκλείετε καθόλου το ενδεχόμενο να απευθυνθεί στους συγχωριανούς του με μήνυμα μέσα από το κελί. Τον έχω άξιο...

25/10/2014

ΥΓ2: Όλα τα άρθρα του Κ.Κωνσταντίνου δημοσιεύονται στο http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-V=stiles&_FCATEGORY=110004&-b20&-Sr&-dstiles.html&_VSECTION=1100&_VCATEGORY=110004 

ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΟΛΑΤΣΙΟ*

Επειδή το φαγητό, εκτός απ’ όλα τα άλλα που λέμε, ή και που μάθαμε να λέμε, είναι «και αναμνήσεις», λέω να κάνω ποδαρικό εδώ στο bostanistas με κάτι τόσο ευτελές, όσο και μια κούνια ξύλινη σε πάρκο, που Θεός να το κάνει και τέτοιο.

Ήταν, όμως, ο παιχνιδότοπός μου, και το λάτρευα.

Όταν περνούσε δε η ώρα και η μαμά αποφάσιζε ότι είχα πεινάσει, με περίμενε στη κουζίνα το κολατσιό των ονείρων μου.

Ένα γενναίο κομμάτι από χωριάτικο ψωμί, ανοιγμένο στη μέση, αλειμμένο με βούτυρο που μύριζε τέτοιο, και δεν ακουγόταν ούτε σαν excel, ούτε σαν κάτι που προσπαθούν να σου το πασάρουν ως φάρμακο.

Έπειτα, που λέτε, το χωριάτικο με το βούτυρο αγκάλιαζαν μια φέτα κασέρι, κάποτε και κεφαλοτύρι, μαζί με μορταντέλα, μια στρογγυλή φέτα ντομάτας και λίγο αλατοπίπερο.

Τίποτ’ άλλο!

Ο φούρνος, αυτό το ψωμί είχε. Το χωριάτικο. Κι είχε τη στάμπα του στη μνήμη της γεύσης μου. Βάλ’το ανάμεσα στα χιλιάδες που βγήκαν έκτοτε, κλείσε μου τα μάτια, μπούκωσέ μου τα όλα με όποια σειρά θες, και στοιχηματίζω τη ψυχή μου ότι στο χωριάτικο θα δεις πως ζωγραφίζεται χαμόγελο πάνω σ’ ένα πρόσωπο.

Το τυρί και το αλλαντικό μπορεί να ήταν δευτερεύοντα, με την έννοια ότι θα μπορούσες να τα αντικαταστήσεις με ένταμ, ας πούμε, και ζαμπόν, αλλά εμένα ο συνδυασμός κασέρι-μορταντέλα ήταν εκείνος που με απογείωνε.

Μόνο όταν ερχόταν η γιαγιά από τες Αφρικές και έφτιαχνε το δικό της κυπριακό χαλούμι και χοιρομέρι (διαδικασία που έπαιρνε πολλούς μήνες ώσπου να καταλήξουν αμφότερα σε σάντουιτς), ε τότε ο συνδυασμός, πάντα με το χωριάτικο ψωμί, δεν σε απογείωνε απλώς, σε εκτόξευε!

Εδώ, θα σας πω κι ένα μικρό μυστικό, που σε πολλά τέτοια τυρο-αλλαντικά σάντουιτς χωράει ανάμεσα σε αυτά και το βουτυρωμένο ψωμί. Λέγεται Marmite, κατά την αγγλική εκδοχή, και Vegemite κατά την Αυστραλέζικη.

Χαρακτηρίζεται ως yeast extract, δηλαδή εκχύλισμα μαγιάς, και εκτός από αυτό περιέχει εκχύλισμα βύνης κριθαριού, κρεμμυδιού, σέλερι, και άλλων πραγμάτων που δεν θέλετε να ξέρετε, και που κι εγώ δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να … διερευνήσω.

Για μένα, υπερέχει σαφώς το αυστραλέζικο. Και δεν με εκπλήττει καθόλου αυτό αφού, ως γνωστόν, οι Βρετανοί πάντοτε ξεπερνιούνται από εκείνους που κάποτε κατέκτησαν, υποδούλωσαν και κυβέρνησαν.

Δείτε στο ράγκμπι, που τους πατάνε οι Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί. Δείτε στο κρίκετ όπου τους κάνουν σκόνη οι Ινδοί, οι Σριλανκέζοι και οι Τζαμαϊκανοί. Δείτε τώρα και στο ποδόσφαιρο που, στην ίδια τους την επικράτεια γινήκανε αποικία Ισπανών, Βραζιλιάνων, Πορτογάλων, ακόμα και Ελλήνων. Δείτε και στη ναυτιλία όπου οι Κύπριοι τους πήραν και τα σώβρακα.

Λοιπόν, Vegemite και Marmite. Αμφότερα κατάλληλα και για χορτοφάγους, και πωλούνται εδώ σε μερικά σουπερμάρκετ. Μία απάλειψη σε ψωμί, ειδικά αν είναι και τοσταρισμένο, είναι θεϊκή.

Από τα παιδικά μου χρόνια, έχουν την ίδια συσκευασία, το ίδιο μπουκάλι. Και μετατρέπουν τις γευστικές μου αναμνήσεις και σε οπτικές. Μιαν άλλη φορά, θα σας ανοίξω το pantry μου! Που στην Αφρική ήταν ολόκληρο δωμάτιο – τώρα εδώ, μια μεγάλη ντουλάπα.

Εκεί, είναι τα «απαραίτητά μου». Εκείνα που δεν λείπουν ποτέ. Και το εννοώ το «ποτέ». Υπάρχουν πάντα και τα αναπληρωματικά – ακόμα και όσων δεν βρίσκω εδώ, και τα φέρνω από το εξωτερικό. Είναι το μικρό μου, γαστρονομικό θησαυροφυλάκιο.

Μια φορά, όταν μπήκαν κλέφτες στο σπίτι, εκεί έτρεξα πρώτα να δώ αν κάτι έλειπε. Ευτυχώς, οι διαρρήκτες πεινάνε για άλλα πράγματα.

Αυτά, λοιπόν, για σήμερα. Αρκετά για κολατσιό. Χωριάτικο, και … ξερό ψωμί! Τα ξαναλέμε.

(*) Aρθρο μου που δημοσιεύεται στο bostanistas.gr, γαστρονομικό αδερφάκι του πολιτικού protagon.gr

ΕΚΠΟΜΠΗ ΨΗΦΟΥ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ!

Ακουγοντας πριν λίγο τον Αλέξη Μητρόπουλο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλους βουλευτές του ίδιου κόμματος, με πόσο πάθος και πόση αποφασιστηκότητα λένε ότι θα ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΝ από όλα τα ξένα όργανα και κυβερνησεις, όσο ισχυρά και ισχυρές και αν είναι, να διαγράψουν το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους, σκέφτομαι ότι εάν με το ίδιος πάθος και την ίδια αποφασίστικότητα ΑΠΑΙΤΟΥΣΑΝ από τά όργανα και τις κυβερνήσεις της διεθνούς κοινότητας να λύσουν αμέσως το Κυπριακό, σήμερα θα έγραφα το μπλογκ μου από την Κερύνεια.

Ο βουλευτής του ΚΚΕ Σπύρος Χαλβατζής επικεντρώθηκε σε θέματα εξωτερικής πολιτικής κατά την ομιλία του στην Βουλή στην συζήτηση για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στη κυβέρνηση. Και σε κάποιο σημείο, παραθέτοντας τη θέση του κόμματός του για μη στρατιωτική συμμετοχή της Ελλάδας στις συμμαχικές ειρηνευτικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή σε κανένα επίπεδο, ανέβασε τη φωνή του και ζήτησε να επιστρεψουν αμέσως οι Ελληνες στρατιωτικοί, διότι "η παρουσία τους δεν υπηρετεί καμμία εθνική ανάγκη".

Αλήθεια, κύριε Χαλβατζή; Τόσο "κοντόφθαλμα" τα βλέπετε τα πράγματα; Η απειλή από το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος δεν αφορά και τον τόπο μας; Πρέπει, δηλαδή, να τους πολεμήσουν αυτούς τους τρομοκράτες μόνο εκείνοι που αποτελούν στόχο τους; Και που ξέρετε αν μια μέρα δεν απαγχονίσουν έναν Έλληνα δημοσιογραφο ή εθελοντή εργαζόμενο σε ανθρωπιστική oργάνωση;

Εκτός αν δεν θεωρείτε τρομοκράτες αυτά τα καθάρματα; Τι άλλο να πω;


 Ευγενία (Τζένη) Βαμαβακά, βουλευτής Πειραιά του ΣΥΡΙΖΑ. Η επιτομή του αλαζονικού, ειρωνικού λόγου. "Γιατί φοβάστε τις εκλογές;" αναρωτήθηκε με υφος που έμοιαζε μ' εκείνου ενός μάγκα σε μαγαζί κακόφημο. "Γιατί φοβάστε", απάντησε η ίδια, σε ένα ακόμα δείγμα μεστύ και ευφυούς πολιτικού λόγου.

Τρόμος με πιάνει με τη σκέψη ότι, εάν κυβερνησει ο ΣΥΡΙΖΑ (και αυτό είναι ένα ενδεχόμενο, ας μη κρυβόμαστε), η συγκεκριμένη κυρία μπορεί να αναλάβει υπέυθυνο αξίωμα.

Όχι πως δεν είναι υπεύθυνο και το αξίωμα της βουλευτού. Αλλά όσο και νάναι, άλλο είναι να συμμετε΄χεις σε επτροπές του κυινοβουλίου, να ασκείς ελεγκτικό έργο, να εκφέρεις τη γνώμη σου και να συμμετέχεις σε ψηφοφορίες, και άλλο είναι να ηγείσαι υπουργείου ή οποιασδήποτε κρατικής υπηρεσίας.

Θα πείτε: Η Βαμβακά σε πείρξε τώρα; Τόσοι και τόσοι άχρηστοι, ακόμα και της σημερινής κυβέρνησης, δεν σε εχουν ενοχλήσει;

Βεβαίως και μ' έχουν. Και τους έχω στηλιτεύσει. Όμως, η μόνιμη ελπίδα μου σ' αυτόν τον τόπο, είναι να κάνουμε επιτέλυς και άλλη δουλειά από το να ασκούμε κριτική στους αχρήστους.


 Είναι 3 μέρες που παρακολουθώ, όσο πιο προσεκτικά γίνεται σχεδόν όλες τις ομιλίες βουλευτών και υπουργών στο Κοινοβούλιο, για την πρόταση ψήφου εμπιστοσύνης της κυβέρνησης.

Ένας από τους νέους βουλευτές που μου έκανε θετική εντύπωση, είναι ο Μάξιμος Σενετάκης από τον Νομό Ηρακλείου. Ο λόγος του ήταν καθομιλούμενος, περιεκτικός, και επί της ουσίας όπως λένε και οι Αγγλοι. Κυρίως ήταν ηρεμος λόγος, κάτι που αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο αυτήν την στιγμή που προσπαθώ να παρακολουθήσω τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Στρατούλη, ο οποίος άρχισε την ομιλία του γρυλλίζοντας, και τώρα συνεχίζει γαυγίζοντας.

Ο άγνωστος Σενετάκης ήταν σεμνός και κουστουμαρισμένος (όπως για μένα πρέπει να είναι όλοι οι άνδρες στη Βουλή - καί μάλιστα με γραβάτα), ενώ ο πασίγνωστος Στρατούλης είναι άσεμνος και αγενής στον λόγο του, και απρεπής με την εμφάνισή του ως προς τον θεσμό που εκπροσωπεί (του βουλευτή) και του χώρου στον οποίο ευρίσκεται,

Πριν από τον Στρατούλη και τον Σενετάκη μίλησε η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Φώφη Γεννηματά που, όπως καί άλλοι βουλευτές της συμπολίτευσης, είπε ότι θα ήταν ευχής έργον εν όψει και των δύσκολων διαπραγματεύσεων για την απομείωση του χρέους, να υπήρχε μία ευρεία συναίνειση και - γιατί όχι; - και συνεργασία των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων.

Ανεξαρτήτως εάν μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι συνηθίζεται στην πολιτική να θυμούνται οι πολιτικοί την συναίνεση και την ομοψυχία μόλις αισθανθούν αποδυναμωμένοι πολιτικά, εντύτοις η αλαζονική και απαξιωτική απάντηση του Στρατούλη (που είναι τώρα από την άλλη μεριά και είναι στα πάνω του) ότι "δεν θα συνεργαστούμε ποτέ με όσους κατέστρεψαν τον τόπο και τον λαό του", είναι τόσο βαριά, που εμένα με απωθεί από τέτοιους ανθρώπους, και με τρομοκρατεί για το πως θα είναι και θα συμπεριφέρονται προς όσους δεν είναι μαζί τους όταν θα μεταφέρουν αυτήν την εχθρότητα και διχόνοια στην διάκυβέρνηση της χώρας, εφ' όσον τους την εμπιστευτεί ο λαός.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΕΠΙ ΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΠΑΡΟΧΗ ΨΗΦΟΥ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΝ - ΜΕΡΑ 1η

-- Απόψε λέω να μη κοιμηθούμε.

-- Εγώ έχω Βουλή να παρακολουθήσω. Πρώτη μέρα της "συζήτησης" της πρότασης της κυβέρνησης για παροχή εμπιστοσύνης στον εαυτό της.

-- Δικαιούται να το κάνει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά μια "συζήτηση" που στόχο έχει μόνο να καταμετρήσει η κυβέρνηση την κοινοβουλευτική της δύναμη καθώς πλησάζει η μέρα που η Βουλή θα κληθεί να εκλέξει νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

-- Για να γίνει αυτό, χρειάζονται 180 ψήφοι στην 3η ψηφοφορία. Στην πρώτη και 2η, απαιτούνται 200, αλλά αυτό είναι επιστημονική φαντασία.

-- Ο ΣΥΡΙΖΑ που και για λόγους ψυχιατρικής ανάλυσης προηγείται στις δημοσκοπήσεις με σημαντική (αλλά όχι ικανή για αυτοδυναμία) διαφορά από την Νέα Δημοκρατία, έχει δηλώσει πως "και ο Θεός ο ίδιος αν προταθεί για υποψήφιος Πρόεδρος", αυτός δεν θα τον ψηφίσει. Παρά το γεγονός ότι εσχάτως ο Πρόεδρος του κόμματος έχει κάνει και μερικά ανοίγματα (έστω και ιδιοτελώς) προς τον Ύψιστο.

-- Λοιπόν, περί αυτού η "συζήτηση" που άρχισε σήμερα στη Βουλή. Κι έτσι, ο μέν βουλευτές της συμπολίτευσης θα επιχειρηματολογήσουν υπέρ της συνέχισης του εύθραυστου βίου της κυβέρνησης, οι δε της αντιπολίτευσης θα επωάσουν την δημοσκοπική τους υπεροχή και θα επαναλάβουν την επωδό των ημερών ότι ήρθε η δική τους ώρα στην πολιτική ζωή του τόπου.

-- Προ ολίγου - για να μπούμε στο ψητό της "συζήτησης" - άκουσα τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Δραγασάκη να αναφέρεται σε μεγαλόσχημους της κοινωνίας, επιχειρηματίες, ,μεγαλοεκδότες "ή και μικροεκδότες", που ακόμα έχουν επιρροή στην κυβέρνηση, τέτοια που να μπορούν - λέει - να σηκώνουν το τηλέφωνο και να ζητούν μία φωτογραφική τροπολογία σε κάποιο νομοσχέδιο, ή να αιτούνται να μην τους κυνηγήσουν οι αρχές (φορολογικές κλπ) για οφειλές και άλλες ατασθαλίες τους.

-- Από την οχλαγωγή που δημιουργήθηκε, προερχόμενοι από τα κυβερνητικά έδρανα, καταλάβαινες ότι κάποιοι ενοχλήθηκαν. Δεν καταλαβαίνεις όμως γιατί. Όσο και εάν διαφωνώ με σχεδόν όλες τις θέσεις του κ. Δραγασάκη και του κόμματός του, πραγματικά δυσκολεύομαι να κατανοήσω εκείνους που έγιναν φουρνέλο επειδή ο άνθρωπος είπε κάτι που δεν χρειάζεται καν απόδειξη, πόσω μάλλον ονοματεπώνυμα όπως αξίωσε ο βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ κ. Σταμάτης, που ήταν και ο πιο θιγμένος.

- Το "δώστε ονόματα" είναι ένα χρόνιο αστείο στην Ελλάδα. Στη Βουλή μας το έχουμε ακούσει άπειρες φορές και απ' όλους. Το ίδιο ισχύει και για την προτροπή "στον Εισαγγελέα", που επίσης ακούστηκε απόψε.

-- Όλοι ξέρουν ότι κανείς εκεί μέσα δεν πρόκειται ποτέ να πεί "ονόματα και διευθύνσεις". και ότι κανείς δεν πρόκειται ποτέ να πάει το μπιλιέτο στον Εισαγγελέα.

-- Πέραν όλων των άλλων εξηγήσεων, η πιο απλή είναι ότι ακόμα και εάν ο επιχειρηματίας "χ" έχει πάρει προσωπικά τον Πρωθυπουργό στο τηλέφωνο και του έχει πεί να αλλάξει την τάδε διάταξη, ή να σβήσει το δείνα χρέος του, είναι σχεδόν αδύνατον να το αποδείξει ο καταγγέλλων.

-- Ο κ. Δραγασάκης είπε, απαντώντας στα οργισμένα λόγια του κ. Σταμάτη, "αρχίστε σκαλίζοντας όλες τις τροπολογίες που έχει κάνει η κυβέρνησή σας κατόπιν εισηγήσεων του Μπαλτάκου", δηλαδή του πρώην Διευθυντής του Υπουργικού Συμβουλίου, που απομακρύνθηκε κακήν-κακώς όταν ο Κασιδιάρης έβγαγε στη φόρα μαγνητοφωνημένες συνομιλίες που είχε μαζί του στο γραφείο του στη Βουλή, περί κυβρνητικών παρεμβάσεων στη Δικαιοσύνη ώστε να προφυλακιστούν στελέχη της Χρυσής Αυγής, ανάμεσα στα οποία και ο αρχηγός της Νίκος Μιχαλολιάκος.

-- Για να γίνει όμως αυτό, δηλαδή ενδελεχής έρευνα για τις τροπολογίες που πρότεινε (ή δεν πρότεινε) ο Μπαλτάκος, απαιτείται εκτός όλων των άλλων και μία υγιής "4η Εξουσία", Δηλαδή εις βάθος και ανεπηρρέαστη δημοσιογραφική έρευνα.

-- Αυτό στην Ελλάδα του σήμερα (αλλά και όλων των τελευταίων χρόνων), δεν υπάρχει. Κανένα Μέσον δεν είναι όσο αδέσμευτο χρειάζεται για να ασκηθεί πραγματική ερευνητική δημοσιογραφία.

-- Όλα τα ΜΜΕ έχουν τις εξαρτήσεις και τους περιορισμούς τους. Και όσα δεν έχουν, είναι τόσο μικρά και αδύναμα που δεν μπορούν να αντέξουν το κόστος, ηθικό και υλικό, για να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Επίσης, σημαντικό είναι και το ότι δεν υπάρχει και δημοσιογραφικό προσωπικό επαρκές που να μπορεί να κάνει μία σωστή έρευνα.

-- Ωχ! Κάτσε ένα λεπτό να σβήσω τη τηλεόραση. Αρχισε να μιλάει, δηλαδή να ξερνάει, ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Παναγιώταρος.

-- Άλλο και τούτο πάλι! Όσοι της αντιπολίτευσης ανεβαίνουν στο βήμα, στηλιτεύουν πρώτα την απουσία του Πρωθυπουργού "από αυτήν την πολύ σημαντική συζήτηση" (Το άκουσα πριν λίγο από τον Θεόδωρο Παραστατίδη, βουλευτή Ν.Κιλκίς από το μπλοκ "Ανεξάρτητων Δημοκρατικών Βουλευτών").

-- Όπως κι όλοι οί άλλοι προλαλήσαντες, διαμαρτυρόμενοι για την απουσία του κ. Σαμαρά, έτσι και ο κ. Παραστατίδης θα κατέβει από το βήμα και θα βγεί από την αίθουσα, αφήνοντας ένα ακόμα έδρανο άδειο.

-- Τουλάχιστον ο Πρωθυπουργός είναι σε έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στο Μιλάνο για την απασχόληση.

Αχ! Θέλω λίγη μουσική. Verdi, λέω. Το κομμάτι το ξέρετε καλά. Η ερμηνεία είναι αξεπέραστη. Η σκηνοθεσία, από τις καλύτερες.

-- Αναρωτιέμαι: Πόσοι από αυτούς εκεί μέσα στη Βουλή έχουν παρακολουθήσει ποτέ τους μια όπερα; Με δική τους επλογή, έχοντας αγοράσει εισιτήριο. Έχοντας νοιώσει τη χαρά του να βρίσκεις ένα εισιτήριο για μια μεγαλειώδη παράσταση, και όχι πηγαίνοντας "επί τη ευκαιρία" μιας πρόσκλησης/υποχρέωσης στο Μέγαρο ή στο Ηρώδειο;

-- Σκέφτομαι πως αν υπήρχαν 50 βουλευτές μας που να αγαπούσαν πραγματικά την κλασική μουσική, μπορεί αυτή η αγάπη τους να αντανακλούσε σε όλο το Κοινοβούλιο. Και από μόνη της να καθιστούσε θριαμβευτικά παράταιρους όλους εκείνους τους αχρείους που ο λόγος και η συμπεριφορά τους αποτελεί ύβρι.

-- Έπαρση. Την βλέπω στο στήσιμο, την νοιώθω στο ύφος και την ακούω στον λόγο των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που κάπως έχουν επίγνωση της επερχόμενης επέλασής τους, όπως νομίζουν, αλλά όχι της τραγικής εικόνας και της απογοήτευσης που βγάζουν προς τα έξω.

-- Ο Γιώργος Σταθάκης, που μιλάει τώρα, αποτελεί εξαίρεση σ' αυτόν τον κανόνα, αλλά εμένα δεν με κάνει να νοιώθω καθόλου ήρεμα ότι εάν έλθει το κόμμα του στην εξουσία, θα έχει το οικονομικό της χαρτοφυλάκιο.

-- Εκείνο που με λυπεί στον κ. Σταθάκη είναι ότι, επειδή τον θεωρώ σοβαρό άνθρωπο, θα στενοχωρηθώ πολύ όταν έρθει η ώρα, όντας κυβέρνηση, να κάνει την αναπόφευκτη κωλοτούμπα, και να επιχειρεί μετά να την  δικαιολογήσει.

-- Από τον Στρατούλη και τον Βούτση δεν περιμένω τίποτα. Μια ζωή κωλοτούμπες κάνουν. Από τον Σταθάκη, όμως, περιμένω περισσότερα.

-- Υπουργός Δικαιοσύνης Αθανασίου. Πολύ καλή η ομιλία του όσο αναφερόταν σο έργο του Υπουργείου του. Οταν άρχισε να διαβάζει το ποίημα κατά του ΣΥΡΙΖΑ και τον ύμνο υπέρ "του εργάτη Σαμαρά", μας τα χάλασε.

-- Ευχάριστα με εξέπληξε ο βουλευτής Ευβοίας του ΠΑΣΟΚ Συμεών Κεδίκογλου. Στηλίτευσε πολλά κακώς κείμενα της κυβέρνησης όπως: να διώξει χωρίς σοβαρή δικαιολογία τον Χάρη Θεοχάρη από την γ.γ. Εσόδων τυ Υπουργείου Οικονομικών, να μην έχει εξασφαλίσει από τις ελβετικές αρχές, όπως έχουν κάνει άλλες ευρωπαικές χωρες, πλην Ιταλίας και Ελλάδας, την συνεργασία τους για το άνοιγμα λογαριασμών όσων είναι ύποπτοι για φοροδιαφυγή, να μην έχει καταφέρει να φτιάξει μία ευέλικτη και αξιόποιστη ραδιοφωνία και τηλεόραση στη θέση της ΕΡΤ "που βεβιασμένα" και απρογραμμάτιστα έκλεισε. Επέκρινε, ορθότατα, την κα. Βούλτεψη για τις αχρείαστες παρεμβάσεις της στην ΝΕΡΙΤ για την μή μετάδοση της συνέντευξης Τύπου του κ. Τσίπρα στην ΔΕΘ, καθώς και την ανεκδιήγητη, πράγματι, δήλωσή της κατά την επιχείρηση απομάκρυνσης των τσιγγάνων από το Χαλάνδρι, ότι εκτός από τους τσιγγάνους "ζουν και άνθρωποι εκεί"!

-- Ο κ. Κεδίκογλου κατέληξε λέγοντας ότι θα δώσει ψηφο εμπιστοσύνης στη κυβέρνηση παρόλα αυτά. και ο βασικός λόγος, είπε, είναι ότι δεν θεωρεί σοβαρή την αξιωματική αντιπολίτευση, δεν πιστεύει ότι σε όλα όσα στηλιτεύει μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να δώσει αξιόπιστη λύση.

-- Επειδή όμως τώρα γαυγίζει από το βήμα της Βουλής ο Μιχαήλ Αρβανίτης-Αβράμης, βουλευτής Αχαϊας της Χρυσής Αυγής, πάμε σε ένα ακόμα ... διαφημιστικό διάλλειμα, όπως λένε στα ραδιόφωνα, και επιστρέφουμε!

Θανάσης Παπακωνσταντίνου. τις Χαραυγές Ξεχνιέμαι...

-- Επιστροφή στα έδρανα της θλίψης!

-- Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα πολύ να παρακολουθήσω την ομιλία της βουλευτού Μαγνησίας των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Μαρίνας Γεωργίου Χρυσοβελώνη. Νομίζω πως και η ίδια δυσκολεύτηκε να χωνέψει και να διαβάσει καλά το κείμενο που είχε μπροστά της. Τόνιζε τις λάθος λέξεις, έτσι που μία τραγική της αναφορά έφτανε στ' αυτιά μας ως κωμική. Άδειασε όλα τα πυρά της κατά της κυβέρνησης. Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είπε λέξη. Ανέφερε πολλές φορές τον Καραμανλή, προφανώς όχι τυχαία έπειτα από την πρόσφατη "παρέμβαση" του αρχηγού Καμμένου υπέρ του πρώην προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, με την ευακιρία των εορταστικών εκδηλώσεων για τα 40 χρόνια του κόμματος.

-- Και επειδή στα διάφορα σενάρια που κυκλοφορούν για το πρόσωπο που θα προταθεί για την Προεδρία της Δημοκρατίας, παίζει και το όνομα του Κ.Καραμανλή, σκέφτομαι (κάπως ξεδιάντροπα) μήπως με αυτήν την ντρίπλα πειστεί ο Καμμένος να ψηφίσει τον πρώην αρχηγό του, να σώσει την κυβέρνηση του ... κατάπτυστου Σαμαρά, και να επανέλθει στο μαντρί το κυβερνητικό με την ουρά κάτω απλο τα σκέλια.

-- Γιατί γελάτε; Πρώτη φορά έχετε δει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα;

-- Δεν παρακολούθησα επίσης την ομιλία του Γιάννη Δημαρά των Ανεξαρτητων Ελλήνων. Δεν μπορούσα. Στενοχωριέμαι πολύ.

-- Ελα, ησυχία τωρα. Ο Άδωνις!

-- Με τον γνωστο τρόπο του, άλλοτε χειμμαρώδη, πάντα ασυγκράτητο, είπε και αλήθειες που καίνε.

-- Επειτα, ήρθε η Ραχήλ Μακρή. Και, εκεί που νόμιζα ότι τάχα ακούσει όλα, ήρθε ο Βαρεμένος τυ ΣΥΡΙΖΑ και, μα το Θεό, πιο θλιβερή παρουσία στη Βουλή των Ελλήνων (εξαιρουμένης εκείνης των καθαρμάτων της Χρυσής Αυγής) νομίζω πως δεν έχω ξαναδεί.

Καληνύχτα μας, και καλήν αυριανή!

"ΑΝΤΙΚΥΤΗΕRΑ" ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΑ*

*Αναδημοσιεύω σήμερα – άλλωστε αυτό είναι μέρος της «φιλοσοφίας» του filoftero, μαζεύοντας «σκόρπια φύλλα σκέψης» - ένα εξαιρετικό κείμενο (στ’ αλήθεια, εξαίσιο δείγμα δημοσιογραφικής γραφής) της Μαργαρίτας Πουρνάρα στην «Καθημερινή» της 28^ης Σεπτεμβρίου για τα Αντικίθυρα. Το κομμάτι αναφέρεται και στην νέα διεθνή αποστολή στο νησί για αναζήτηση ευρημάτων του περίφημου ναυαγιόυ που ακόμα δεν έχουν εντοπιστεί, αλλά και στο νησί αυτό καθεαυτό και στους λιγοστούς, μα τόσο ωραίους, ανθρώπους του. Με συγκίνησε ιδιαίτερα ο πλοίαρχος του «Βιτσέντζος Κορνάρος», του μόνου πλοίου που εξυπηρετεί το νησί – θα διαβάσετε γιατί.

Στο Google Search, η λέξη «Antikythera» παράγει περίπου ένα εκατομμύριο αποτελέσματα. Είναι μια μικρή μονάχα αντανάκλαση του παγκόσμιου ενδιαφέροντος για το ναυάγιο που βρέθηκε στο νησί αλλά και το τεχνούργημα με τα γρανάζια. Η συστηματική μελέτη του μηχανισμού από διεθνή ομάδα ειδικών τα τελευταία χρόνια και η δημοφιλία της πρόσφατης έκθεσης στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο με το πολύτιμο φορτίο του πλοίου, συνέβαλαν αποφασιστικά να διοργανωθεί μια νέα διεθνής αποστολή στα Αντικύθηρα, ύψους 2-3 εκατομμυρίων δολαρίων που θα ολοκληρωθεί στις 15 Οκτωβρίου. Αμερικανοί, Ελβετοί και Ελληνες χρηματοδότες, επιστήμονες και δύτες ένωσαν τις δυνάμεις τους υπό την εποπτεία της Εφορίας Εναλίων Αρχαιοτήτων. Αναζητούν στον πυθμένα, ευρήματα του ναυαγίου που δεν είχαν ανασυρθεί: ακόμα και ορισμένα τμήματα του μηχανισμού, γλυπτά και χρηστικά είδη.

Οι έρευνες που προηγήθηκαν επιβεβαίωσαν την ύπαρξη και δεύτερου βυθισμένου σκαριού που φέρει τον ίδιο τύπο κεραμικής της ρωμαϊκής περιόδου όπως στο πλοίο του μηχανισμού. Είναι, λοιπόν, πιθανό το σενάριο να συνταξίδευαν και να βυθίστηκαν μαζί. Για να πραγματοποιήσουν τις υποθαλάσσιες αυτοψίες, οι δύτες θα έχουν στη διάθεσή τους τη «διαστημική» στολή Exosuit, ένα σκάφανδρο κατασκευασμένο με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, που δίνει στον χρήστη την αυτονομία να μείνει πολλές ώρες στον βυθό, σε μεγάλο βάθος, και να εργαστεί απερίσπαστα χωρίς τον περιορισμό του χρόνου και την επιβεβλημένη αποσυμπίεση των κλασικών καταδυτικών στολών με μπουκάλες. Είναι η πρώτη φορά παγκοσμίως που το σκάφανδρο θα χρησιμοποιηθεί για την ενάλια αρχαιολογία. Με αυτές τις εξαιρετικές προδιαγραφές και τις υψηλές προσδοκίες όλων, εξελίσσεται αυτήν την περίοδο η εθνικής σημασίας υποβρύχια αποστολή.

«Αγιος» ο πλοίαρχος

Εκτός όμως από τα «Antikythera», υπάρχουν και τα Αντικύθηρα. Αυτό το μικρό νησάκι μεταξύ Κρήτης και Κυθήρων με τους 30 κατοίκους, που είναι σχεδόν ξεχασμένο από τον θεό (και το ελληνικό κράτος). Η «Κ» το επισκέφθηκε πριν από λίγο καιρό. Στον μικρό οικισμό του λιμανιού με τα λιγοστά σπίτια, δεν υπάρχει μόνιμος γιατρός, ούτε ΑΤΜ. Κατά το παρελθόν η κοινότητα είχε απομείνει και χωρίς ακτοπλοϊκή σύνδεση με τον Πειραιά, ένα δυσοίωνο ενδεχόμενο που ακόμα αιωρείται στις κουβέντες με τους ντόπιους, ειδικά για το διάστημα μετά το τέλος Οκτωβρίου, που οι ξένοι θα έχουν φύγει, οι προβολείς θα έχουν σβήσει και θα είναι μόνοι με τη δύσκολη καθημερινότητα.

Στο καφενείο/ταβέρνα/μπακάλικο/ταχυδρομείο του κυρ Μύρωνα Πατακάκη, το μόνο μαγαζί, δηλαδή, ανάμεσα στις μικρές προμήθειες από μακαρόνια, ρύζια και κονσέρβες τόνου, ξεχωρίζει η φωτογραφία ενός άνδρα με στολή πλοιάρχου. Δεν είναι συγγενής ούτε καν συγχωριανός. Είναι ο Κεφαλονίτης πλοίαρχος του «Βιτσέντζος Κορνάρος», του πλοίου που κάνει το δρομολόγιο Κρήτη - Πειραιάς, περνώντας από τα Κύθηρα και τα Αντικύθηρα. Ο Δημήτρης Λαδάς είναι για τους Αντικυθήριους μια φιγούρα πατρική, ένας στοργικός άγιος. Ακόμα και αν δεν έχει να πάρει ή να αφήσει κανέναν στο νησί, πηγαίνει με το πλοίο για να τον βλέπουν: «Δεν έχουν άλλη επαφή με το έξω περιβάλλον οι άνθρωποι, παρά το πλοίο. Συχνά όταν φτάνει το καράβι 2 τα ξημερώματα, ακόμα και με κακοκαιρία, μερικοί ξυπνούν για να έρθουν να μας δουν» μας λέει σε μια συζήτηση μέσα στην καμπίνα του. Αλλοι προκάτοχοί του απέφευγαν το λιμάνι του νησιού που είναι το μάτι του βοριά, αλλά εκείνος δεν υπολογίζει καμιά φουρτούνα. Φέρνει μάλιστα λουκουμάδες και εφημερίδες στους κατοίκους και εκείνοι του δίνουν σταμναγκάθι και κατσικάκι.

Το ίδιο νόστιμο φαγητό δοκιμάσαμε και εμείς στην πρόσφατη επίσκεψη στον κυρ Μύρωνα. Παρέα μας ο Γιάννης Γλιτσός, πρόεδρος των απανταχού Αντικυθήριων: «Και πού δεν έχουμε συντοπίτες! Από τη Χιλή ώς την Αμερική και την Αυστραλία, σκορπίσαμε λόγω φτώχειας. Ομως κανένας δεν ξεχνά το νησί, το καλοκαίρι κάνουν όλοι το μακρύ ταξίδι της επιστροφής με παιδιά και εγγόνια. Τον χειμώνα είμαστε 30 άτομα. Ο νεότερος είναι σαραντάρης, ο μεγαλύτερος ενενηντάρης. Αυτό το διάστημα, ο διευθυντής του νοσοκομείου Κυθήρων μας στέλνει γιατρό που κάθεται μία εβδομάδα και ύστερα τον αντικαθιστά άλλος. Ομως και στα Κύθηρα έχουν λιγοστέψει οι αγροτικοί γιατροί και φοβόμαστε ότι παρότι φτιάχτηκε ιατρείο θα μείνουμε χωρίς γιατρό. Κάποια στιγμή πρέπει το κράτος να δει με σοβαρότητα τι θα κάνει με τις μικρές κοινότητες, τα ακριτικά νησιά. Πληρώνουμε τέλη κυκλοφορίας για ένα δίκτυο 6 χλμ. συνολικά. Και περιμένουμε να δούμε πόσο θα μας έρθει ο ΕΝΦΙΑ...».

«Λοιπόν, πόσες γυναίκες ζείτε εδώ;» ρωτήσαμε την κυρία Πόπη Προγουλάκη, που μας δέχθηκε σπίτι της για καφέ και κέρασμα. Δύο παστρικά δωμάτια με τσιμεντένιο πάτωμα, εργόχειρα, φωτογραφίες, μαζί με μια καλαθούνα με νεογέννητα γατιά. «Δεν ξέρω, παιδί μου, δεν μετριόμαστε. Είναι γρουσουζιά. Και στεναχώρια τόσο λίγοι που ’μαστε...». Για μερικούς μήνες υπάρχουν λίγοι νέοι στο νησί. Είναι οι ορνιθολόγοι. Η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία έχει στήσει σταθμό και παρακολουθεί τον μεταναστευτικό ρου των πουλιών, άνοιξη και φθινόπωρο.

Φεύγει κανείς από αυτόν τον αφιλόξενο -από τους αέρηδες - βράχο, με αίσθημα βαρύ για την μοίρα των κατοίκων. Και δεν μπορεί να σκεφτεί ότι από την αποστολή στα «Antikythera» των 2 - 3 εκατ. δολαρίων, στα Αντικύθηρα δεν θα μείνει τίποτα. Μήπως θα έπρεπε να το φροντίσει το ελληνικό κράτος για τα επόμενα τουλάχιστον χρόνια, καθώς η έρευνα θα συνεχιστεί για πολλά ακόμα καλοκαίρια;

ΚΑΘΡΕΦΤΗ-ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙ ΜΟΥ...*

«ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ», ΕΛΕΓΕ Ο ΟΥΙΝΣΤΟΝ ΤΣΕΡΤΣΙΛ, «ΕΙΝΑΙ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΩΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΣΟ ΨΗΦΟΦΟΡΟ». ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΝ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΑ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΕ ΤΟΝ ΨΗΦΟΦΟΡΟ ΣΕ ΠΡΟΒΑΤΟ.

Είμαστε όλοι «περίεργη ράτσα», σ’ όποιο σινάφι κι αν ανήκουμε. Ποιοι είναι οι χειρότεροι απ’ όλους; Δεν ξέρω. Όλοι (όχι αφ’ εαυτού, αλλά εκ τοίς πράγμασι) διεκδικούμε τα πρωτεία. Για να αρχίσω από μας, λένε πως οι δημοσιογράφοι είμαστε «Θεός φυλάξοι». Λένε, όμως, και για τους δικηγόρους, που είναι «Παναγία βοήθα», αν και μερικές φορές δεν φτάνει ούτε αυτή η βοήθεια. Για τους πανεπιστημιακούς πάλι, ισχυρίζονται κάποιοι ότι «η βυζαντινή τους ίντριγκα» δεν έχει ταίρι. Μη πούμε για τους γιατρούς, μη πούμε για στελέχη μεγάλων εταιρειών, πολυεθνικών και μη, που παντού βλέπουν εχθρούς και είναι συνεχώς με το μαχαίρι στο χέρι να το μπήξουν στον άλλον πισώπλατα. Ως και ένας διάσημος σεφ της Αθήνας, μου μιλούσε προχθές για συναδέλφους του με έναν τρόπο που, εάν πράγματι όπως έλεγε τους εκτιμούσε πολύ, δεν θέλω κάν να σκέφτομαι τι χειρότερο θα έβρισκε να πει αν δεν τους εκτιμούσε…

Γενικά πάντως, όπως έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος, είμαστε όλοι «μια ωραία ατμόσφαιρα». Αλλά, εάν θα έπρεπε από όλα αυτά τα «περίεργα σινάφια» να ξεχωρίσουμε τον «πιο χειροτερότερο», τον «πιο άπαιχτο» απ’ όλους, τον πιο «σηκώνω τα χέρια μου ψηλά», νομίζω πως εκείνο των πολιτικών ξεχωρίζει παρασάγγας.

Μία πρώτη εξήγηση είναι ίσως ότι αποτελούν ένα αμάλγαμα ξεχωριστών σιναφιών (δικηγόρων, δημοσιογράφων, ιατρών, καθηγητών, εμπειρογνωμόνων, κλπ), που κάποια στιγμή αποκόπτονται από την μήτρα τους και συνεχίζουν ως «κάτι άλλο», κρατώντας θαρρείς από τον προγενέστερο βίο τους ό,τι χειρότερο μπορεί να εφεύρει ή να σκεφτεί ο άνθρωπος.

Την εντυπωσιοθηρία, αγραμματοσύνη και «επιφανειακότητα» πολλών δημοσιογράφων. Την υπεροψία και τον ναρκισσισμό πολλών ιατρών. Την αμετροέπεια, ατέρμονη ρητορική δεινότητα και κομπορρημοσύνη των δικηγόρων. Την αλαζονεία και ανασφάλεια των πανεπιστημιακών. Την επιθετικότητα, αγένεια και τον εργασιακό φασισμό στελεχών επιχειρήσεων. Την μη ειλικρινή γλυκολαλιά μερικών εκπροσώπων της ιεραρχίας, που θέλουν να τάχουν πάντα με όλους καλά. Των σεφ τα τόσο νόστιμα «μαγειρέματα».

Ε, … βάλτε τα λοιπόν όλα αυτά, και άλλα τόσα από άλλα σινάφια, μέσα στο μίξερ κι ανακατέψτε τα, και «ιδού, Κύριε, ο πολιτικός σας».

Μια δεύτερη εξήγηση για την τόσο … ξεχωριστή τάξη των πολιτικών, είναι η δύναμη που τους έχει εκχωρηθεί, ή που από μόνοι τους έχουν υφαρπάξει. Η δύναμη, ως γνωστόν, αλλοιώνει τους ανθρώπους. Τους χαλάει. Κάποια στιγμή, πολλοί από δαύτους έχουν άσχημο τέλος. Αλλά μέχρι να έρθει αυτό, έχουν καταστρέψει κόσμο και κοσμάκη.

Η απόκτηση όλης αυτής της δύναμης, επιτυγχάνεται συνήθως με την δημαγωγία. Αυτή τους αποφέρει ψήφους, οι ψήφοι μεταφράζονται σε οφίτσια, και τα οφίτσια είναι το κατεξοχήν θερμοκήπιο της συναλλαγής, της διαπλοκής και της διαφθοράς. Η δημαγωγία, εάν υπήρχε δικαιοσύνη πραγματική, θα έπρεπε στις σύγχρονες δημοκρατίες να τιμωρείται ως έγκλημα μέγιστο. Ο πολιτικός να πηγαίνει σπίτι του ισοβίως. Και εκείνος που δεν κατάλαβε και ψώνισε την δημαγωγία του να μην μπορεί για κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα να ξαναψηφίσει. Τόσο μεγάλο έγκλημα είναι…

Ο Ανδρέας Παπανδρέου έγινε λαοπρόβλητος που λέμε επειδή είχε τέχνη στο να υπόσχεται πολλά και να μοιράζει ψίχουλα. Ρίγη συγκινήσεως σκορπούσε στα πλήθη όταν έλεγε ότι θα διώξει τις βάσεις του ΝΑΤΟ και ότι θα βγάλει την Ελλάδα από την τότε ΕΟΚ, που την θεωρούσε «ίδιο συνδικάτο». Οι βάσεις, μια μέρα έφυγαν αό μόνες τους. Τις πήραν οι Αμερικάνοι, αφήνοντας τον Ανδρέα και τον κόσμο ακόμα να φωνάζουν «έξω οι βάσεις του θανάτου». Από την ΕΟΚ, ευτυχώς, δεν φύγαμε. Διότι ο Ανδρέας, μπορεί να ήταν ο λαϊκιστής όπως κι ο Τσίπρας  που υπόσχεται μόλις εκλεγεί να σκίσει τα Μνημόνια, αλλά σε αντίθεση με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν τουλάχιστον έξυπνος.

(*) Από την εβδομαδιαία στήλη μου "¨Προσωπικές Οπτασίες" στο ένθετο Φιλgood της κυπριακής εφημερίδας "Φιλελεύθερος"

ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΟΛΟ ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟΚΑΣ ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ*

Μια βραδιά «όλο Κύπρος», με μουσική και τραγούδια «όλο Τόκας». Το Ηρώδειο ξεχείλισε από κόσμο και συναισθήματα έντονα που εναλλάσσονταν μεταξύ ενθουσιασμού και συγκίνησης.

Η εκδήλωση ήταν για την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας, αλλά και για το τεμάχισμα, το ’74, της μισής της επικράτειας από τους Τούρκους.

«Είναι δύσκολο να πιστέψω πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας», τραγούδησε ο Νταλάρας, καθώς ο κόσμος, το αισθανόσουν, κρατούσε την αναπνοή και τον λυγμό του.

«Την αγάπη του Μάριου για τη μουσική και το τραγούδι μόνο η αγάπη του για την πατρίδα μπορούσε να την ξεπεράσει», είπε κι’ αυτός με σπασμένη φωνή, πριν τραγουδήσει με όλον τον κόσμο πια το «η μισή μου η πατρίδα».

Είδαμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να σιγοτραγουδά. Το ίδιο και τον Πρόεδρο της Βουλής, κ. Ομήρου. Όπως και τον Στέφανο Στεφάνου του ΑΚΕΛ, και τον πρέσβη στην Αθήνα Κυριάκο Κενεβέζο.

Δεν εκφωνήθηκαν λόγοι. Δεν έγιναν δηλώσεις. « Ήταν από εκείνες τις φορές που ένοιωθες ότι οι πολιτικοί ήταν ένα με τον κόσμο», είπε στο ΚΥΠΕ ο γιατρός Στρατής Παττακός, αδερφικός φίλος του Μάριο Τόκα, που πέθανε στα χέρια του στο νοσοκομείο.

Τά’παν όλα οι τραγουδιστές που ερμήνευσαν τα τραγούδια του. Η Γλυκερία που δεν αξιώθηκε, λέει, να κάνει δίσκο με τον Μάριο Τόκα «διότι δεν προλάβαμε», και που ξεσήκωσε τον κόσμο από την αρχή με το «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη».

Ο Γιάννης Κότσιρας που, με τον «Κόκκινο Ήλιο» μας θύμισε ότι «αυτοί που αγαπάμε, αυτοί που τους θυμόμαστε, όπως αόψε τον Μάριο, δεν πεθαίνουν ποτέ».

Η Δήμητρα Σταθοπούλο που ερμηνευσε καταπληκτικά με τον Δώρο Δημοσθένους το «Σ’ αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη». Ο Δώρος που είπε το «Φωνάζουν οι γειτόνοι», διότι αυτό, τόνισε, του θυμίζει Λεμεσό.

«Τώρα που ερχόμουν στο Ηρώδειο, και βλέποντας όλον αυτόν τον κόσμο, σκεφτόμουν ότι ο μόνος που λείπει απόψε είναι ο Μάριος».

Όχι! Λείπουν κι άλλοι δύο που’ναι μαζί του τώρα εκεί πάνω, σμπλήρωσε αμέσως μετά ο Μίλτος Πασχαλίδης. Είναι ο Δημήτρης (Μητροπάνος) και ο Άλκης (Αλκαίο), και τραγούδησε αμέσως το Κιφ, από τον δίσκο Έντελβαϊς του Τόκα.

Και στον ύστατο στίχο, «Στον ώμο το δισάκι μου σε σας ξαναγυρνώ, φωτιά νερό αέρα μου και χώμα. Δεν βγαίνουνε τα όνειρα σε πλειστηριασμό. Δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα», ξεσηκώθηκε όλο το Ηρώδειο.

Ενθουσιάστηκε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Κουρουμπλής. Το ίδιο και ο Αλέξης Μητρόπουλος από το ίδιο κόμμα. Ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας έδειξε ότι δεν πρέπει να υπάρχει τραγούδι του Τόκα που να μην γνωρίζει.

Δίπλα στον Πρόεδρο Αναστασιάδη ήταν ο Παναγιώτης Τραγάκης, αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, και ο Δημήτρης Κούρκουλας, υφυπουργός Εξωτερικών.

Ηταν επίσης εκεί ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος Βίκτωρ Παπαδόπουλος, και ο διευθυντής του Γραφείου του Προέδρου Παναγιώτης Αντωνίου.

Δεν έφυγε κανείς πριν το τέλος.

Η χήρα του Μάριου Τόκα, Αμαλία, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διοργάνωση της συναυλίας, είπε στο ΚΥΠΕ «δεν ξέρω αν είμαι χαρούμενη ή λυπημένη απόψε». Είναι κάτι τέτοιες στιγμές, συμπλήρωσε, «που ο Μάριος μου λείπει ακόμα πιο πολύ».

Η εκδήλωση, την καλλιτεχνική επιμέλεια της οποίας είχε ο Ηλίας Μπενέτος, και την παρουσίαση-αφήγηση έκανε ο ηθοποιός Στέλιος Μάϊνας, έκλεισε με την «Αννούλα του Χιονιά». Οι φωνές των τραγουδιστών δεν ακούγονταν. Μόνο του κόσμου.

(*) Ανταπόκριση του υπογράφοντος (Χ.Μιχαηλίδη) στο Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΚΥΠΕ), www.cna.org.cy