ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ: Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΚΙ ΟΙ ΚΟΜΠΟΓΙΑΝΝΙΤΕΣ

ΚΑΘΕ φορά που ανακοινώνεται (σε μία πρόταση, μάλιστα, που αρχίζει στα αγγλικά με τις λέξεις, at long last – στα ελληνικά με μία μόνο, «επιτέλους») η επίτευξη, εκτός προθεσμίας πάντα, συμφωνίας με τους δανειστές της Ελλάδος για την εκταμίευση της επόμενης δόσης, όπως συνέβη και προχθες στην Αθήνα μεταξύ κυβέρνησης και τρόϊκας, εκείνο που αισθάνομαι και που δεν είναι πολύ εύκολο να περιγράψω, είναι ένα μίγμα ανακούφισης, εξάντλησης και αγωνίας για την, απολύτως βέβαιη, επανέναρξη της ίδιας διαδικασίας.

 

Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ αυτή αφαιρεί χρόνια ζωής από όλους μας, γιατί μέσα μας έχει φωλιάσει για τα καλά ο φόβος ότι εάν τυχόν κάποια φορά δεν μας δώσει ο γιατρός την δόση μας, δεν θα αντέξουμε και θα τελειώσουμε. Είναι γνωστό ότι ο γιατρός είναι σκληρό καρύδι, και μας ψήνει το ψάρι στα χείλη ώσπου να δώσει το πράσινο φώς για την επόμενη εκταμίευση. Θέλει, λέει, να πειστεί πρώτα ότι όσα συμφωνήσαμε κατά την προηγούμενη επίσκεψη έγιναν. Εκείνο, όμως, που δεν έχει ακόμα αντιληφθεί ο γιατρός, είναι ότι πολύ συχνά ο ασθενής δεσμεύεται «νι, γιατρέ μου, θα κάνω ό,τι πεις», και δεν το κάνει. Εάν μάλιστα ο ασθενής αυτός είναι Ρωμιός, όφειλε να ξέρει, ένας καλός γιατρός, ότι ο λόγος του είναι συμβόλαιο μεν, αλλά συμβόλαιο μη τήρησης των υπεσχημένων!

 

ΑΠΟ την άλλη, και ο ασθενής δεν αντιλαμβάνεται ακόμα, ότι, από την στιγμή που είναι άρρωστος και έχει ζητήσει ο ίδιος βοήθεια – βοήθεια που του έχει δοθεί μάλιστα επί τόπου – εάν δεν ακολουθήσει τις οδηγίες του γιατρού, το πιθανότερο είναι να επιδεινωθεί η κατάστασή του και η επόμενη θεραπευτική αγωγή να είναι ακόμα πιο επώδυνη.

 

ΑΥΤΗ, ας το πούμε έτσι, είναι η συμβατική θεωρία. Η εναλλακτική (διότι, ως γνωστόν, στην ιατρική τίποτα δεν είναι απόλυτο), λέει ότι υπάρχουν και θεραπείας, ίσως και πιο αποτελεσματικές, χωρίς φάρμακα, με ολιστική αντιμετώπιση και με ιδιαίτερη φροντίδα σε αυτό που ονομάζουμε «διατήρηση της ποιότητας ζωής του ασθενούς».

 

ΟΠΩΣ και να έχει όμως, ένα είναι σίγουρο και αδιαπραγμάτευτο. Και στην μία περίπτωση, και στην άλλη, ο ασθενής θα πρέπει πρώτα να καταλάβει και να συνειδητοποιήσει ότι είναι άρρωστος. Δεύτερον, θα πρέπει να θέλει να γένει καλά. Και τρίτον, είτε επιλέξει συμβατικό γιατρό είτε εναλλακτικό, πρέπει να συνεργαστεί μαζί του. Χώρος για μαγκιές, σε μια τέτοια «σύμβαση», δεν υπάρχει. Κι όσοι τις ενθαρρύνουν, απλώς είναι κομπογιαννίτες.