ΚΑΤΣΕ ΝΑ Τ' ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΤΩΡΑ, ΠΑΠΑΔΗΜΟΥΛΗ!

Από κάποιον έπρεπε να τ ακούσει επιτέλους ο παριστάνων τον αξιοπρεπή της Αριστεράς, Δημήτρης Παπαδημούλης, εκτός βεβαίως των περιπτώσεων βέβαια που άφηνε τον εαυτό του ελεύθερο, ιδίως στα νυχτερινά πολιτικά talk shows των διαφόρων καναλιών όταν ξεχνούσε το στοιχειώδες σαβουάρ βίβρ ότι όταν μιλάει κάποιος, δεν τον διακόπτεις συνεχώς, παρά μόνο περιμένεις πρώτα να τελειώσει και μετά να πάρεις τον λόγο.

Αίφνης, ενοχλήθηκε που ο άλλοτε σύντροφός του στο ΚΚΕ εσωτερικού και αργότερα στον Συνασπισμό, Σπύρος Λυκούδης, έχω αποχωρήσει από την ΔΗΜΑΡ, με πολύ έντιμο, καθαρό και, θα πρόσθετα, απόλυτα δικαιολογημένο τρόπο, αποφάσισε να συνεργαστεί στις επερχόμενες εκλογές με το Ποτάμι του Σταύρου Θρεοδωράκη.

Και έγραψε τότε, ο Παπαδημούλης, στο Twitter του, τον εξής εξυπνακισμό:

«O "κεντρώος" Θεοδωράκης, αφού πήρε στελέχη από τη Δράση (Μάνος), πήρε και τον Λυκούδη, γιατί "εκπροσωπεί την Αριστερά που θέλουμε". Θλίψη…»

Δεν χόρτασε όμως ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, και σε δεύτερη ανάρτησή του πρόσθεσε:

«Ο Θεοδωράκης: Αφού λανσάρισε το λαϊκίστικο σλόγκαν "πολιτική χωρίς πολιτικούς", τώρα "διευρύνεται", με τα υπόλοιπα του κομματικού συστήματος... ».

Αυτά τα «υπόλοιπα του κομματικού συστήματος», δεν είναι βέβαια τα θλιβερά απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ που έσπευσα να προσκολληθούν στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ένας πρώην σύντροφός του που ποτέ δεν έδωσε λαβή για τέτοιου είδους σχόλια.

Όσο και αν εκτιμώ όμως την πολιτική μετριοπάθεια και την ανθρώπινη, έμφυτη ευγένεια του Σπύρου Λυκούδη, δεν μπορώ να πω ότι δεν χάρηκα που «τα πήρε στο κρανίο» με τα φτηνιάρικα σχόλια του Παπαδημούλη, και του απάντησε όπως του άξιζε.

«Ήταν βέβαιο πως η συμπόρευσή μου με το Ποτάμι θα προκαλούσε σε πολλούς ταραχή και εκνευρισμό. Ιδιαίτερα στους γνωστούς κομπλεξικούς και ζηλόφθονους. Στην απρόκλητη προσωπική επίθεση εναντίον μου του Δημήτρη Παπαδημούλη, θα μπορούσα να απαντήσω με προσωπικές αναφορές για τον ίδιο που θα τον έκαναν – και το ξέρει – να μην μπορεί να σταθεί. Δεν θα το κάνω. Η πολιτική ζωή του τόπου ασφυκτιά. Ας την υπερασπίσουμε με πολιτισμένο διάλογο οι υπόλοιποι και ας αφήσουμε τον Παπαδημούλη στον δικό του 'κόσμο'».

Όπερ έδει δείξαι, που λέμε και στα μαθηματικά, κλείνοντας οριστικά την επίλυση ενός προβλήματος.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Όσοι παρακολουθούν το filoftero και γνωρίζουν πέντε πράγματα από την δημοσιογραφική μου πορεία αρκετά χρόνια τώρα, ξέρουν ότι τις πολιτικές κοκορομαχίες (που συνηθίσαμε να τις αποκαλούμε «αντιπαραθέσεις»), τις απεχθάνομαι όπως ο διάολος το λιβάνι. Είναι στιγμές όμως που, βλέποντας να επιπλέουν τελικά στον τόπο μας οι φελλοί του αγενούς και προκλητικού λόγου, και ελάχιστα, από την άλλη, να ακούγονται οι ψύχραιμες και λογικές φωνές, νοιώθεις ότι η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός και το «δώσε τόπο στην οργή» δεν είναι πάντα ο ενδεδειγμένος δρόμος. Μερικοί φελλοί, που επιπλέουν επί χρόνια, ίσως χρειάζεται κάπου-κάπου να βρουν τον μάστορά τους. Και να τους βυθίσει.

Ερμόδωρος-Βενιζέλος και τελευταία ελπίδα*

Το φαινόμενο να απαξιώνεται ή και να διώκεται κάποιος που υπήρξε ήρωας ή κορυφαίος και πρόσφερε μεγάλες υπηρεσίες στη πατρίδα του, δεν είναι ελληνικό αλλά παγκόσμιο. Και φυσικά σ’ αυτές τις περιπτώσεις, πάντα υπήρχε κι ένα κατηγορητήριο που κατέτασσε τους διώκτες του στην πλευρά του καλού και έδειχνε το θύμα ως κακό. Πάντα; Όχι πάντα. Υπάρχει μια εξαίρεση, κι αυτή είναι ελληνικής μοναδικής παραγωγής.

Τον 5ο π.Χ. αιώνα, στην Ιωνική Έφεσο, ζούσε ο σπουδαίος πολίτης Ερμόδωρος. Φιλόσοφος, νομομαθής, φίλος και μαθητής του σοφού Ηράκλειτου. Ουδείς αμφέβαλλε για τις εξαιρετικές του ικανότητες και ουδείς προέβαλλε ποτέ οποιαδήποτε αντίρρηση για την αξία του. Όμως, δια του οστρακισμού, του γνωστού θεσμού της Αθηναϊκής και Ιωνικής δημοκρατίας, ο Ερμόδωρος εξορίστηκε για δέκα χρόνια από την πατρίδα του. Το εξωφρενικό της ιστορίας δεν είναι φυσικά μια ακόμη άδικη εξορία, είναι το επιχείρημα των Εφέσιων προκειμένου να απαλλαγούν απ’ αυτόν. «Κανένας από μας να μην είναι πιο άξιος, κι αν υπάρχει τέτοιος, να φύγει και να ζήσει αλλού και με άλλους»

Απίστευτο κι όμως αληθινό. Ο Ερμόδωρος εξορίστηκε, έφτασε στη Ρώμη και ήταν αυτός που συνέταξε την Ρωμαϊκή Δωδεκάδελτο, την πρώτη συγκροτημένη νομοθεσία της Ρώμης.

Αλλά οι Εφέσιοι απαλλάχθηκαν από τον καλύτερό τους πολίτη και έγιναν όλοι … ίσιοι.

Το ιστορικό απόσπασμα το μεταφέραμε, για να δοκιμάσουμε τον συνειρμό με την περίπτωση του Β. Βενιζέλου. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αν εξαιρέσουμε εκείνους που θεωρούν ότι σφάλαμε που δεχτήκαμε μνημονιακή βοήθεια ενώπιον χρεοκοπίας και κακώς δεν αρχίσαμε στα χαστούκια τους Ευρωπαίους για να μας δώσουν κι άλλα λεφτά για μαζικούς διορισμούς, σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι αναγνωρίζουν την προσφορά και την αξία του ΒΒ. Ακόμη δε κι αν κάποιος έχει να επισημάνει κάποια λάθη, δεν μειώνεται η αξία ενός τιτάνιου έργου που έφερε εις πέρας. Περί της ικανότητας του, δύσκολα θα βρεις ένσταση ακόμη και στους ορκισμένους εχθρούς του.

Πως γίνεται λοιπόν ο ίδιος να βρίσκεται στις προτιμήσεις των συμπολιτών του, προτελευταίος, με τελευταίο το Μιχαλολιάκο, και το κόμμα του να τρέχει δημοσκοπικά στις πεντέξι μονάδες;

Πρόκειται άραγε για μιά ψυχοπαθολογική συμπεριφορά ανάλογη μ’ αυτή των Εφέσιων;

Κατά τη γνώμη μας, μιά πλευρά του φαινομένου, ξεφεύγει όντως από την επιστήμη της πολιτικής και έχει να κάνει με συναισθηματικές αποστάξεις που θα τις μελετήσει κάποτε άλλη επιστήμη. Διότι η πολιτική εξετάζει τα γεγονότα, το μέγεθος της χρησιμότητας των πολιτικών και των πράξεών τους και όχι την αύρα της προσωπικής συμπάθειας ή αντιπάθειας που εκπέμπει. Δεν είναι λίγοι λοιπόν αυτοί που τον αποδοκιμάζουν και τον απεχθάνονται, παρατηρώντας ως ελαττώματα το πάχος του και τα σατανικά του μάτια. Είναι ολοφάνερο ότι η εκρηκτική ευφυΐα του δημιουργεί αισθήματα κατωτερότητας, όπως εκείνη του Ερμόδωρου.

Αλλά αυτή η πλευρά, στη περίπτωση του ΒΒ δεν είναι η μόνη. Διότι υπάρχει και η ιστορία του πριν από τα τελευταία τέσσερα χρόνια που έρχεται να συνδυαστεί με το προσόν της ευφυΐας του, και να προβληματίσει.

Κι εδώ πρέπει να πάρουμε τα πράγματα κάπως από την αρχή. Τα ζητούμενα στην τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα, από την σκοπιά των Ευρωπαϊστών «μνημονιακών» είναι δύο. Αφ’ ενός η σωτηρία της χώρας και αφ’ ετέρου η μεταρρύθμιση πάντων των θεσμών που παρήγαγαν την κρίση ώστε να μην επιστρέψουμε σε νέες κρίσεις. Το ΠΑΣΟΚ και ο ΒΒ είναι οι μόνοι οι οποίοι συμμετείχαν αταλάντευτα και από την αρχή στο σχέδιο αποκατάστασης. Σε ότι αφορά τις μεταρρυθμίσεις ως προαπαιτούμενο της οικονομικής βοήθειας και σωτηρίας μας, αλλού πέτυχαν, αλλού πασάλειψαν κι αλλού απέτυχαν. Και ασφαλώς δεν έχει σημασία να κρίνουμε εδώ αν φταίνε για το κατώτερο των προσδοκιών αποτέλεσμα, οι αντιστάσεις των συντεχνιών ή οι μικρές δυνάμεις της συγκυβέρνησης. Σημασία έχει ότι αυτές οι όποιες μεταρρυθμίσεις επιβλήθηκαν από την τρόικα και η κυβέρνηση τις διεκπεραίωσε με το πιστόλι της χρεοκοπίας στο κεφάλι. Από μόνο του το γεγονός, δεν αποδεικνύει τις μεταρρυθμιστικές προθέσεις του ΠΑΣΟΚ και του ΒΒ αλλά μόνο την διαχειριστική του ικανότητα να εκτελέσει ένα συνολικό σχέδιο – μονόδρομο. Η ιστορία θα του πιστώσει μεν την συνεισφορά του στην σωτηρία, αλλά εκκρεμεί η συμβολή του στο μέλλον της μεταρρυθμιστικής πολιτικής που έχει ανάγκη η χώρα.

ΙΝ MEMORIAM: Σεραφείμ Φυντανίδης (1937-2014). Μια τελευταία συνάντηση.

Στη 1 το μεσημέρι σήμερα από το Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας θα πούμε το «ύστατο χαίρε» στον Σεραφείμ Φυντανίδη, τον επί 31 χρόνια διευθυντή της «Ελευθεροτυπίας», που απεβίωσε ανήμερα Χριστουγέννων, στις 9μμ, στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο από ανακοπή καρδιάς.

«Αυτή είναι η είδηση», όπως θα μου’λεγε κι ο ίδιος μελετώντας το χειρόγραφό μου, συμπληρώνοντας  «γράψε τώρα όλα τα υπόλοιπα, όπως τα έζησες και τα ένοιωσες εσύ».

Εμ, εδώ είναι που δυσκολεύομαι, και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα τα καταφέρω. Το πιθανότερο είναι να βγει το αυριανό φύλλο χωρίς το δικό μου κείμενο…

Έχω μια εικόνα μπροστά μου, ολοζώντανη. Κι ας είναι πρόκληση αυτήν την ώρα τέτοια βαριά λέξη να ξεστομίζω.

Συναντηθήκαμε τυχαία στην περιοχή πίσω από το Χίλτον, Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου, γύρω στις 11 το πρωί. Εγώ πήγαινα στο ξενοδοχείο να καλύψω την επίσκεψη Νταβούτογλου στην Αθήνα, ο κύριος Σεραφείμ πήγαινε δίπλα, στις εκδόσεις Πατάκη.

Στις 12 Νοεμβρίου, ούτε ένα μήνα πριν δηλαδή, είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο του «31 Αξέχαστα Χρόνια στο Ξύλινο Τιμόνι της Ελευθεροτυπίας». Της εφημερίδας που κυβέρνησε σαν πραγματικός καπετάνιος, ως το 2007 που τον «πέταξε έξω», η Μάνια Τεγοπούλου, κόρη του εκδότη της, Κίτσου.

Τον έριξε πολύ τον κύριο Σεραφείμ ο τρόπος που του συμπεριφέρθηκε η κόρη του εκδότη Κίτσου Τεγόπουλου, που είχε πεθάνει 1 χρόνο πριν. Γέρασε μέσα σε λίγα λεπτά. Και δεν συνήλθε ποτέ από εκείνο το κτύπημα. Ούτε όμως και η εφημερίδα, που στα χέρια μιας μη ικανής στη συνέχεια διάδοχης κατάστασης, βυθίστηκε γρήγορα και αύτανδρη.

Έκτοτε, δεν έβγαλε από το μυαλό του τη σκέψη να γράψει ένα βιβλίο για όλη την πορεία του. Δεν μπορούσε να δεχτεί ότι μία απόφαση που του ανακοινώθηκε στον διάδρομο της εφημερίδας θα μπορούσε να θέσει τέλος σε όλα όσα έζησε και πέτυχε στην «Ελευθεροτυπία», και να τα διαγράψει με μια μονοκοντυλιά.

Γι’ αυτό κι ήταν πολύ χαρούμενος εκείνο το πρωινό της 5^ης Δεκεμβρίου που βρεθήκαμε απρογραμμάτιστα στον δρόμο, και σχεδόν άρχισε να μου διαβάζει απ’ έξω αποσπάσματα από το βιβλίο του.

«Έγραψα και για τη στήλη σου, τα Πρόσωπα και Προσωπεία, θυμάσαι που κάθε χρόνο τέτοιες μέρες διαλέγαμε το Πρόσωπο της Χρονιάς; Έγραψα για όλους που γράφατε ό,τι θέλατε, και τάκουγα εγώ μετά από διάφορους, αλλά ποτέ από τον Κίτσο. Έγραψα, για το Πανόραμά μας, που κάναμε τον κόσμο να λαχταρά πότε θάρθουν οι μέρες να δεί τις ταινίες που διάλεγε ο Νίνος. Έγραψα για την κοινή μας αγάπη, την ΑΕΚ, άχ βρε Χρηστάκη, πόσο μου λείπει ο Δημήτρης ο Πριμυκύριος (σ.σ.: αγαπημένος συνάδελφός μας από τα Νέα, τρελός ΑΕΚάρας κι αυτός, που πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο), έγραψα για όλους που φύγανε, φίλοι μου, αδέρφια, παιδιά μου. Έγραψα και για το Σίτι, θυμάσαι που με πήγες εκεί στο Πανεπιστήμιο, και τους μίλησα για την εφημερίδα μας και την δημοσιογραφία στην Ελλάδα που δεν έχει κίτρινες φυλλάδες σαν την Sun, που νάξερα….».

Και συνέχιζε έτσι, ατέλειωτα, σαν μικρό παιδί. Να λάμπει που το βιβλίο του, «με ούτε έναν μήνα κυκλοφορίας, έχει γίνει κιόλας μπεστ σέλερ». Και έλεγα μέσα μου, την αξίζει αυτήν την χαρά, διότι δεν τράβηξε λίγα τα τελευταία χρόνια. Και χάρηκα όσο δεν λέγεται που έμαθα ότι ο Λευτεράκης του, «να δεις Χρηστάκη τι καλό παιδί έχει γίνει, καλή πάστα, και πόσο τον καμαρώνουμε η Βιργινία κι εγώ».

Κι εκεί, στον πλαϊνό δρόμο του Χίλτον, κάθετο στη Βασιλίσσης Σοφίας, κάτω από μια μεγάλη νεραντζιά, αποχαιρετιστήκαμε.

«Χάρηκα πολύ που σας είδα, κύριε Σεραφείμ».

«Να τα πούμε. Μη χαθείς».

                                      ***********

Άλλα να γράψω, δεν μπορώ.

Για το πώς ήταν η σχέση μαζί του στη δουλειά, τα γράφει θαυμάσια ο Γιάννης Παντελάκης σ’ αυτό το σημείωμά του στο protagon, μόλις μαθεύτηκε ότι ο «σερ» πέθανε.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=38519

ΕΛΛΑΣ, ΕΛΛΗΝΩΝ, ΝΕΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ*

Π​​ιθανότατα οι αναρχικοί της Μεταπολίτευσης αστειεύονταν με το σύνθημα «Σύνταξη στα δεκαοκτώ, στράτευση στα εκατό». Σίγουρα δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι η «ουτοπία» τους θα γινόταν πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2014. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Καθημερινής» (20.12.2014) από το σύστημα «Ηλιος» προκύπτει ότι το 3,3% των 10.722 νέων συνταξιούχων –που έλαβαν κύρια σύνταξη για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο– ήταν ηλικίας κάτω των 25 ετών!

Και αυτό δεν είναι καν το χειρότερο: οι μισοί σχεδόν νέοι συνταξιούχοι του Δεκεμβρίου (4.794, ήτοι 44,7%) ήταν μεταξύ 51 και 61 ετών, ενώ από 62 έως 67 ετών ήταν μόνο το 21,3%. Να σημειώσουμε ότι εννιά από τους δέκα νέους συνταξιούχους (90%) που έλαβαν σύνταξη τους τελευταίους 4 μήνες, από τα πρώην ειδικά ταμεία των ΔΕΚΟ και των τραπεζών, είναι κάτω των 62 ετών.

Τι συμπέρασμα βγάζουμε από τα παραπάνω; Τον Δεκέμβριο του 2014, ο αριθμός των συνταξιούχων ανέρχεται σε 2.654.913 άτομα και η ετήσια συνταξιοδοτική δαπάνη ανήλθε στα 27,7 δισ. και κάτι ψιλά. Σε δέκα χρόνια –και χωρίς νέες χαριστικές τροπολογίες– το κόστος των συντάξεων στην ελληνική οικονομία θα είναι ίσο με ένα ΑΕΠ· του παλιού καλού καιρού, εννοείται. Τα αναφέρουμε αυτά για να βοηθήσουμε την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου επί του Ελληνικού Χρέους (ΕΛΕ) που θα ξεκινήσει το 2024 και θα τροφοδοτεί τους «Αγανακτισμένους» του μέλλοντος με συνθήματα του τύπου «Ρε και ου και αα και αα, πείτε μας πού πήγαν τα λεφτά».

Να σημειώσουμε ότι η προηγούμενη ΕΛΕ ξεκίνησε με πολλά ταρατατζούμ το 2010, αλλά ακόμη δεν έχει εκδώσει πόρισμα για να ξέρουμε ποιοι «τα έφαγαν». Την υπάρχουσα ΕΛΕ πιθανότατα θα μπορούσε να βοηθήσει ο κ. Φίλιππος Σαχινίδης, ο οποίος απαντώντας σε ερώτηση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ (3.10.2014) επισήμανε: «Αν είχαμε σταθεροποιήσει τη συνεισφορά του προϋπολογισμού στο επίπεδο του 2001, η χώρα θα είχε τουλάχιστον 75 δισ. λιγότερο χρέος από αυτό που είχε το 2009. Με λίγα λόγια, 1 στα 4 ευρώ, περίπου, που χρωστούσε η χώρα το 2009 οφειλόταν στο γεγονός ότι τη δεκαετία του 2000 και νωρίτερα κανείς δεν προνόησε να ανακόψει αυτή την ανησυχητική πορεία αύξησης της χρηματοδότησης των Ταμείων από τον προϋπολογισμό».

Να σημειώσουμε ότι η υπάρχουσα ΕΛΕ ξεκίνησε από μια ιδέα του καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας Κώστα Λαπαβίτσα. «Τα πρώτα πρακτικά βήματα για την Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου ξεκίνησαν το φθινόπωρο του 2010 από το Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης. Η Πρωτοβουλία απέκτησε μεγαλύτερη ώθηση με αφορμή σχετική πρόταση για τη συγκρότηση ΕΛΕ από την ανεξάρτητη βουλευτή Σοφία Σακοράφα... Εκτοτε έχει αγκαλιαστεί και έχει στηριχθεί από ένα πολύ ευρύτερο κοινό που μάχεται ενάντια στο Μνημόνιο και στις εξοντωτικές πολιτικές λιτότητας που επιβάλλουν κυβέρνηση - ΔΝΤ - Ε.Ε.» (1.5.2011).

Τα σημειώνουμε όλα αυτά όχι μόνο για να θυμόμαστε, αλλά διότι οι περισσότεροι από αυτούς ετοιμάζονται να μας σώσουν, υποσχόμενοι μεταξύ άλλων ότι θα αυξήσουν και τις συνταξιοδοτικές δαπάνες. Γι’ αυτούς ο κ. Σαχινίδης είχε μια καλή συμβουλή: «Μην ξανοίγεστε στα βαθιά νερά, γιατί μπορεί να πάρετε εντολή να κυβερνήσετε και τότε θα υποχρεωθείτε να συνομιλήσετε –για πρώτη φορά στην ιστορία σας– με την οδυνηρή πραγματικότητα».

(*) Άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή 25.12. 2014, υπό τον τίτλο "Συνταξιούχοι στα 18".

ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ, ΜΠΗΚΕ ΚΑΙ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΣΤΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ ΕΚΛΟΓΗ...

Φωτογραφία (ΑΠΕ) απο την 2η ψηφοφορία, απ τη πτέρυγα της ΧΑ

Μέσα στις πολλές ασκήσεις επί χάρτου που πραγματοποιούνται από πολιτικούς και δημοσιογράφους εν όψει της 3^ης και καθοριστικής ψηφοφορίας για εκλογή Προέδρου την ερχόμενη Δευτέρα, 29 Δεκεμβρίου, προέκυψε από χθες και η μεταβλητή «Χρυσή Αυγή».

Το ακροδεξιό εθνικιστικό κόμμα – όπως το ίδιο επιλέγει να αυτοαποκαλείται -  διαθέτει 16 βουλευτές, αφού 2 από τους 18 που εξελέγησαν στις εκλογές του Ιουνίου 2012, ο Στάθης Μπούκουρας και ο Χρυσοβαλάντης Αλεξόπουλος, αποκήρυξαν το κόμμα, ανεξαρτητοποιήθηκαν και στην 2^η ψηφοφορία ψήφισαν υπέρ της υποψηφιότητας του Σταύρου Δήμα.

Από αυτούς τους 16, οι 8 βρίσκονται προφυλακισμένοι, αντιμετωπίζοντας την κατηγορία της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης. Ανάμεσα σε αυτούς, είναι ο αρχηγός του κόμματος, Νίκος Μιχαλολιάκος, καθώς και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπός του, Ηλίας Κασιδιάρης.

Στις 2 πρώτες ψηφοφορίες για Πρόεδρο, επετράπη και στους φυλακισμένους βουλευτές της Χρυσής Αυγής να συμμετάσχουν, και οι 16 δήλωσαν «παρών», που αντιστοιχεί με «όχι» στον προταθέντα για νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Ξαφνικά, μετά την 2^η ψηφοφορία, ενέσκυψαν σε πολιτικά πηγαδάκια και δημοσιογραφικά στέκια το σενάριο της υπερψήφισης της υποψηφιότητας Δήμα από όλους ή από όσους βουλευτές της Χ.Α. χρειαστεί για να εκλεγεί.

Εάν δεν αλλάξουν τα 168 «ναι» που έλαβε ο κ. Δήμας στην ψηφοφορία της Τρίτης, χρειάζεται άλλες 12 ψήφους για να εκλεγεί Πρόεδρος και να αποφευχθούν πρόωρες εκλογές.

Από τις πολλές αντιδράσεις που προκάλεσε αυτό το «σενάριο Χρυσής Αυγής», η πρώτη ήρθε από τον ίδιο τον κ. Δήμα, ο οποίος δήλωσε ευθαρσώς πως «σεβόμενος τους δημοκρατικούς θεσμούς, δεν πρόκειται να δεχτώ να εκλεγώ Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας με ψήφους της Χρυσής Αυγής».

Ο Αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών, Ευάγγελος Βενιζέλος, επαίνεσε την θέση που πήρε ο κ. Δήμας, χαρακτηρίζοντάς την «απλή και αυτονόητη, που τιμά τον ίδιο αλλά και υπογραμμίζει το ήθος της Δημοκρατίας».

Ταυτόχρονα, δύο βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, η Ντόρα Μπακογιάννη και ο αδελφός της Κυριάκος Μητσοτάκης, επίσης ξεκαθάρισαν ότι εάν διαπιστώσουν ότι βουλευτές της Χ.Α. έχουν σκοπό να ψηφίσουν υπέρ του κ. Δήμα, τότε αυτοί «και άλλοι πολλοί βουλευτές της ΝΔ που γνωρίζουμε», όπως είπαν, θα ψηφίσουν «παρών».

Η βουλευτής Επικρατείας κ. Μπακογιάννη δήλωσε ότι «Η ΝΔ δεν μπορεί να επιτρέψει ένα τέτοιο φαινόμενο» τόνισε και υποστήριξε πως και ο ίδιος ο προεδρικός θώκος δεν θα έχει το «κύρος που του αναλογεί» αν ο κ. Δήμας εκλεγεί χάρη στην ψήφο «ενός κόμματος που κατηγορείται για εγκληματική οργάνωση».

Ο δε υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Κυριάκος Μητσοτάκης, είπε «εγώ δεν πρόκειται να συμπράξω με τη δική μου ψήφο στη νομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής μέσα από την προεδρική εκλογή. Θα πω “παρών” και δεν θα το κάνω μόνο εγώ».

Σε άλλο μήκος κύματος ήταν η αντίδραση του Προέδρου των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Πάνου Καμμένου, ο οποίος σημείωσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter ότι: «Δεν δέχεται να βγει πρόεδρος ο Σταύρος Δήμας με ψήφο της Χ.Α., αλλά μόνο με τους αποστάτες των κομμάτων, και τον Μπούκουρα. Δεν το περίμενα».

Σε όλα αυτά τα σενάρια, που είναι δύσκολο να εκτιμήσει κάποιος πόσο αξιόπιστα είναι, αλλά εν πάση περιπτώσει από τη στιγμή που προκλήθηκαν οι πιο πάνω αντιδράσεις καθίστανται άξια αναφοράς, η Χρυσή Αυγή απαντά με τρόπο που είναι σαν να λέει ότι «λογαριάζετε χωρίς τον ξενοδόχο».

Ο προφυλακισμένος στον Κορυδαλλό αρχηγός του κόμματος, Νίκος Μιχαλολιάκος, απάντησε στα όσα είπε ο ίδιος ο υποψήφιος πρόεδρος, Σταύρος Δήμας, λέγοντάς του «να μην αγωνιά, διότι δεν πρόκειται να εκλεγεί ούτως ή άλλως, αλλά σίγουρα δεν θα εκλεγεί με τις ψήφους της Χρυσής Αυγής».

Στο ίδιο πνεύμα, χαρακτηρίζοντας «γελοιότητες» τα σενάρια που φέρουν στελέχη της να ψηφίσουν Δήμα στην 3^η ψηφοφορία, απαντά το Γραφείο Τύπου της οργάνωσης.

ΣΗΜ: Σημερινή, 24.12.2014, ανταπόκριση του υπογράφοντος στο Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΚΥΠΕ), www.cna.org.cy

ΣΗΜΕΡΑ Η 2η ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ

Στις 12 το μεσημέρι της Τρίτης 23 Δεκεμβρίου πραγματοποιείται, μέσα σε κλίμα που έχει δηλητηριαστεί από καταγγελίες για χρηματισμό βουλευτών αλλά και από δηλώσεις που αφήνουν υπόνοιες για παράνομες ενέργειες, η 2^η ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Η 1^η ψηφοφορία την περασμένη Τετάρτη απέβη ανεπιτυχής, και εάν συμβεί το ίδιο στην 2^η, όπου επίσης απαιτείται η θετική ψήφος 200 από τους 300 βουλευτές, τότε η Βουλή θα προχωρήσει στις 29 Δεκεμβρίου στην 3^η και οριστική ψηφοφορία με όριο τις 180 ψήφους.

Μοναδικός υποψήφιος μέχρι στιγμής, και χωρίς να υπάρχουν εί του παρόντος ότι μπορεί να υπάρξει κι άλλος, είναι ο πρώην υπουργός της Νέας Δημοκρατίας και Επίτροπος Περιβάλλοντος και Εργασίας στην Ε.Ε. Σταύρος Δήμας.

Κατά την 1^η ψηφοφορία, υπέρ του τάχθηκαν 160 βουλευτές. Η κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχει κοινοβουλευτική δύναμη 155 βουλευτών.

Οι 5 που στήριξαν την υποψηφιότητα Δήμα ήταν οι ανεξάρτητοι βουλευτές Σπύρος Λυκούδης, Γρηγόρης Ψαριανός, και Κατερίνα Μάρκου (και οι 3 προερχόμενοι από την Δημοκρατική Αριστερα, ΔΗΜΑΡ), Γιώργος Νταβρής (πρώην των ΑΝΕΛ), και Χρήστος Αηδόνης, που αποστασιοποιήθηκε από το ΠΑΣΟΚ όταν έφυγε κι ο Ανδρέας Λοβέρδος, και παραμένει ανεξάρτητος.

Ήδη, 3 ακόμα βουλευτές από το μπλοκ των ανεξαρτήτων έχουν δηλώσει ανοικτά ότι θα ψηφίσουν υπέρ του κ. Δήμα. Είναι ο Βασίλης Οικονόμου (πρώην της ΔΗΜΑΡ), ο Γιάννης Κουράκος (πρώην των Ανεξάρτητων Ελλήνων) και η βουλευτής Δωδεκανήσων, ανεξάρτητη προερχόμενη και αυτή από τους ΑΝΕΛ, Μίκα Ιατρίδη.

Με ενδιαφέρον αναμένεται η ψήφος του βουλευτή των ΑΝΕΛ, Παναγιώτη Μελά, που στην 1^η ψηφοφορία δήλωσε «παρών» - που ισοδυναμεί με αρνητική ψήφο – αλλά δήλωσε ότι αυτή αντιπροσωπεύει μόνο το 20% του εαυτού του, και ότι «το άλλο 80% θα εκδηλωθεί στις επόμενες ψηφοφορίες».

Πολιτικοί αναλυτές στην Αθήνα εκτιμούν ότι υπάρχει, εν όψει 2^ης ψηφοφορίας, «ισχυρότερη δυναμική» υπέρ του κ. Δήμα, ιδίως μετά το κυριακάτικο διάγγελμα του κ. Σαμαρά που υποχώρησε στην αρχική του θέση για εκλογές στα μέσα του 2016, και είπε ότι εάν εκλεγεί τώρα Πρόεδρος είναι δυνατόν, με συναίνεση, να συμφωνηθεί να διεξαχθούν εκλογές στο τέλος του 2015.

ΤΟ ΓΕΛΟΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΡΑΤΟΣ...

Με το διεφάνησαν ορατά στον ορίζοντα οι πιθανότητες πρόωρης προσφυγής στις κάλπες λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, η Βουλή των Ελλήνων δεν προλαβαίνει να περνάει, ουσιαστικά χωρίς καμμία απολύτως συζήτηση (όπως προβλέπει ο άγραφος νόμος κάθε πολιτισμένου δημοκρατικού κράτους) μία σειρά από τροπολογίες και ρυθμίσεις, προσκολλημένα σε διάφορα άσχετα νομοσχέδια. 

Προ ολίγου πληροφορηθήκαμε από το Υπουργείο Οικονομικών ότι σειρά ρυθμίσεων θεμάτων του υπουργείου περιλαμβάνουν δύο υπουργικές τροπολογίες που κατατέθηκαν στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Υγείας για το Παρατηρητήριο Άνοιας.

Το νομοσχέδιο ψηφίζεται σήμερα από τη Βουλή. Και σύμφωνα με την έγκυρη Ναυτεμπορική, στις εν λόγω τροπολογίες υπάρχουν ρυθμίσεις για: 

• την απόσυρση αυτοκινήτων
• τη μετάθεση έναρξης του Περιουσιολογίου
• τη μετάθεση μέχρι 30 Δεκεμβρίου των τροποποιητικών δηλώσεων ακινήτων Ε9 για το 2014
• την παραγραφή φορολογικών αδικημάτων
• τη φορολόγηση από μεταβίβαση τίτλων
• την αναστολή του φόρου υπεραξίας από μεταβίβαση ακινήτων
• τον τρόπο φορολόγησης τηλεπικοινωνιακών, ραδιοφωνικών, τηλεοπτικών ή ηλεκτρονικών υπηρεσιών.
• την ΕΑΒ
• τον Οργανισμό του Υπουργείου Οικονομικών
• το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
• την Τράπεζα της Ελλάδος.

Εάν απορείτε τώρα τι σχέση μπορεί να έχει το Παρατηρητήριο της Άνοιας με την παραγραφή φορολογικών αδικημάτων, την αναστολή του φόρου υπεραξίας αό μεταβίβαση ακινήτων και τον τρόπο φορολόγησης τηλεπικοινωνιακών, ραδιοφωνικών, τηλεοπτικών ή ηλεκτρονικών υπηρεσιών, ρωτήστε εκείνους που συντάσσουν αυτές τις ρυθμίσεις πάσχοντες, χρόνια τώρα, από επιλεκτική πολιτική άνοια...

Κάτω από το ίδιο νομοσχέδιο του Υπουργείου Υγείας, περνάει και το Υπουργείο Παιδείας κάμποσες δικές του διατάξεις νόμου. Να και το σχετικό Δελτίο Τύπου, μνημείο και αυτό στην προχειρότητα του σύγχρονου (;) ελληνικού κράτους.

Η πλάκα δε, είναι ότι όταν τα αναφέρεις αυτά σε υποτιθέμενους σχετικούς με το θέμα, θα σου πουν ότι δεν υπάρχει τίποτα "μη νόμιμο", αγνοώντας ότι οι συνεδριάσεις στη Βουλή για την ψήφιση τέτοιων διατάξεων γίνεται υπό καθεστώς "επείγοντος", και με διάλογο ανύπαρκτο. Ολοι ξέρουμε δε ότι σε τέτοιο κλίμα ευδοκιμούν πάντα οι ρυθμίσεις και τροποποιήσεις που συνηθίσαμε να ονομάζουμε "φωτογραφικές", από τις οποίες ως γνωστόν επωφελούνται όσο είναι "μέσα στα πράγματα" και μπορούν να τα επηρρεάζουν.

Να ποιούς φοιτητές αξίζει να στηρίξουμε!

Συνήθως μαυρίζει η ψυχή μου όταν, ανοίγοντας το laptop κάθε πρωί για να δω σε μερικά επιλεγμένα ενημερωτικά sites τι γίνεται στον κόσμο. (Σκεφθείτε, ότι αυτό το μαύρο με πλακώνει, έχοντας αποκλείσει από το πακέτο των επιλογών μου όλα τα εύκολα, λαικίστικα και εντελώς αναξιόπιστα sites.).

Σήμερα, λοιπόν, το twitter της Καθημερινής με παρέπεμψε σε μια είδηση, δημοσιευμένη στην χθεσινή, 12/12, έντυπη έκδοσή της, με τίτλο «Συγγνώμη φοιτητών από το ΕΚΠΑ για το “μεγάλο λάθος”».

Τη διάβασα με μεγάλη περιέργεια, πολύ καχύποπτος στην αρχή. Δεν πίστευα ότι θα ήταν αυτό που ήλπιζα. Ήταν ακόμα καλύτερο.

Το κείμενο είναι του Απόστολου Λακασά, και το παραθέτω ως έχει – το σχόλιό μου στο τέλος:

                                               *********************

«Συνάδελφοι συγγνώμη!» Μία εντυπωσιακή απόφαση για τα ήθη των φοιτητικών συλλόγων στα ελληνικά πανεπιστήμια πήρε ο σύλλογος προπτυχιακών φοιτητών του Τμήματος Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του Παν. Αθηνών (ΕΚΠΑ). Χθες, με ψήφισμά του ζήτησε «συγγνώμη από το ΕΚΠΑ, τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία και κάθε οργανισμό που στεγάζεται σε χώρο του ΕΚΠΑ» για την κατάληψη του Κέντρου Λειτουργίας και Διαχείρισης Δικτύου, η οποία προκάλεσε τη διακοπή συνταγογράφησης στα νοσοκομεία και του email των πανεπιστημιακών. Το ψήφισμα εντυπωσιάζει και καταδεικνύει ότι αρχίζουν να γίνονται αισθητές οι ρωγμές στην αήθη αλλά παγιωμένη από δεκαετίες πρακτική των αυθαίρετων καταλήψεων.

Ειδικότερα, «πριν από περίπου μία εβδομάδα συνέβη ένα μεγάλο λάθος. Μια πράξη που έπληξε όχι μόνο εμάς και τους συμφοιτητές μας σε όλο το ΕΚΠΑ, αλλά νοσοκομεία, γιατρούς και συμπολίτες μας εκτός αυτού. Αυτή η πράξη δεν προήλθε από κάποια ακραία οργάνωση οποιουδήποτε χώρου. Δυστυχώς προήλθε από εμάς, πράγμα που μας προκαλεί ειλικρινή ντροπή», λέει το ψήφισμα αναφερόμενο στην υπερψήφιση της πρότασης των νεολαιών ΣΥΡΙΖΑ και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς για κατάληψη στο κέντρο.

«Το Πανεπιστήμιο περνάει μια κρίσιμη περίοδο και βάλλεται από παντού. Οι περικοπές συγγραμμάτων, η υποχρηματοδότηση, οι απολύσεις προσωπικού και οι μετεγγραφές που βρίσκονται μετέωρες είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα όσων συμβαίνουν. Κατανοούμε ότι η παραπάνω απόφαση είναι υπερβολική και λανθασμένη, αλλά παραθέτουμε ταυτόχρονα το πλαίσιο μέσα στο οποίο πάρθηκε. Όχι προσπαθώντας να τη δικαιολογήσουμε αλλά να την αιτιολογήσουμε. Σαν σύλλογος καταδικάζουμε την απόφαση, καταλαβαίνουμε την ευθύνη που μας βαραίνει μιας και (είτε με την ψήφο είτε με την απουσία μας) συναινέσαμε σε αυτήν.Με την επιστολή θέλουμε να εκφράσουμε τη λύπη και τη συγγνώμη μας προς όσους ταλαιπωρήθηκαν λόγω των πράξεών μας. Πιστεύουμε στη Δημοκρατία. Πιστεύουμε στο Πανεπιστήμιό μας. Πιστεύουμε στη χώρα μας. Όπως πιστεύουμε και ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς την αναγνώριση των λαθών μας και τη διόρθωσή τους από εμάς τους ίδιους, ένας τρόπος σκέψης που καλούμε να εφαρμόσουν επίσης οι υπεύθυνοι για το Πανεπιστήμιο, τη δημόσια Παιδεία, τη δημόσια Υγεία, τη χώρα. Σαν κομμάτι της ακαδημαϊκής κοινότητας νιώθουμε υποχρέωσή μας να δώσουμε το μήνυμα ότι η κατάσταση μπορεί να αλλάξει μόνο με λογική, καλή θέληση και συνεχή προσπάθεια. Και αυτό το εφαρμόζουμε πρώτα απ’ όλα εμείς. Δεσμευόμαστε να προβούμε σε σειρά ενεργειών που θα κάνει τη Γενική Συνέλευση του τμήματος πιο αποδοτική. Έτσι, θα ενισχύσουμε τις δημοκρατικές διαδικασίες της σχολής ώστε να ανέβει το ποσοστό συμμετοχής των φοιτητών, ευελπιστώντας σε καλύτερες αποφάσεις πρώτα για τους εαυτούς μας, μετά για το πανεπιστήμιό μας και κατ’ επέκταση για την κοινωνία».

Το σχόλιό μου:

Αυτή η «συγγνώμη» των φοιτητών του Τμήματος Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ), είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει και διαβάσει τον τελευταίο καιρό (ιδίως τις τελευταίες μέρες) στον γκρίζο, σκοτεινό και ασφυκτικό πολιτικό και κοινωνικό μας περίγυρο.

Απομακρύνει από το μυαλό και τη ψυχή μου την οργή και θλίψη για το «πρωταρχικό γεγονός», εκείνο των καταλήψεων, και μου ανάβει μια σπίθα αισιοδοξίας.

Κάποιοι ακραίοι στη συμπεριφορά και στενοί στη σκέψη, θα θυμόσουν με την «συγγνώμη» των συμφοιτητών τους. Και πάλι, όπως πάντα, θα προκαλέσουν αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «αντιπαράθεση» - μία λέξη που έχει κολλήσει μες τα σωθικά μας, κι έχει γίνει μέρος της ζωής μας.

Το «συγγνώμη, έκανα λάθος», δεν το ακούμε συχνά. Λογίζεται ως ήττα από εκείνους που πορεύονται στη ζωή τους μόνο με την ψυχολογία και την «λογική» του χούλιγκαν. Είναι, όμως, μεγαλειώδης πράξη. Διότι, όχι απλώς αναγνωρίζει το λάθος, αλλά θέτει και τις βάσεις να μην επαναληφθεί.

Ταυτόχρονα, το κείμενο των παιδιών, διατυπώνει και το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί κάποιος να παρεκτραπεί, χωρίς ωστόσο να το κάνει αυτό για να δικαιολογήσει την ενέργειά τους.

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι, όπως επισημαίνουν, «οι περικοπές συγγραμμάτων, η υποχρηματοδότηση, οι απολύσεις προσωπικού και οι μετεγγραφές που βρίσκονται μετέωρες είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα όσων συμβαίνουν».

Και, εάν κάποιοι έχουν τους λόγους τους για να παραμένουν τα πανεπιστήμιά μας στα τωρινά τους χάλια, οι φοιτητές του Τμήματος Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του ΕΚΠΑ, δείχνουν ότι ειλικρινά θέλουν αυτό να αλλάξει. Δεν βλέπω πως, και εύκολο μου είναι, όπως κάνουμε συχνά οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, να πω ότι κάποιοι αρμόδιοι θα πρέπει να πάρουν στα σοβαρά αυτό το θέμα, να αφοσιωθούν σε αυτό, και να πάρουν αποφάσεις που θα αλλάξουν ριζικά τον τρόπο με τον οποίο σήμερα «ασκείται» στην Ελλάδα αυτό που λέμε «εκπαίδευση».

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να επαινέσω αυτά τα παιδιά, και να κοινοποιήσω το κείμενο ώστε να μπορέσουμε ίσως, να γίνουμε πιο πολλοί και, ο καθένας με τη φωνή του, να συμβάλει στην αλλαγή που τόσο θέλουμε, και που ελάχιστο φώς υπάρχει στον ορίζοντα ότι θα έρθει.

Τα χαίρια μας εδώ...

Ο Μαικήνας επέστρεψε!

Ο φίλος μου, κατά κόσμος Γιώργος Λιγνός, έπειτα από μακρά περίοδο ηθελημένης αποχής (που για τον ίδιο δεν ήταν καθόλου χαμένη, αλλά για μας τους φίλους και αναγνώστες του, too much και too αισθητή), επανέρχεται στα blogs του capital.gr, με κείμενα που έχουν πάντα κάτι να πουν και που, διαβάζοντάς τα, καταλαβαίνεις αμέσως και εύκολα ότι γράφονται από έναν άνθρωπο που δεν έρχεται απ' το πουθενά, έχει γνώσεις αδιάκοπα επεξεργασμένες (δηλαδή, δεν έμαθε κάτι χθες και το κουβαλάει μαζί του ως "δόγμα" εις τους αιώνες των αιώνων, είναι ορθολογιστής και ρομαντικός - εάν κάποιος μπορεί να καταλάβει ότι υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι - και, last but not least, μία συγγραφική μαεστρία που και την απολαμβάνω, και την ζηλεύω.

Στον θαυμαστό, όσο και "περίεργο" κόσμο του Ίντερνετ, ό Γιώργος είναι από τα πιο πολύτιμά μου πετράδια. Τα κείμενά του τάχω όλα φυλαγμένα, ηλεκτρονικά και τυπογραφικά. Τα τελευταία, τάχω σ' ένα πλαστικό ντοσιέ, διπλα μου στο γραφείο, με μιά στίβα από reference material, δια παν ενδεχόμενο, ανά πάσα στιγμή. 

To filoftero, που μαζεύει "ό,τι συλλέγεται από σκόρπια φύλλα σκέψης", αναδημοσιεύει, με την άδειά του, το πρώτο κείμενό του της "νέας περιόδου".

Welcome back George!

                                                 ****************

Θά ΄ταν 1995 όταν γνώρισα τον Γιώργο Κοτρωνάκη, θετό γυιό της Αγγέλας Παπάζογλου. Κυκλοφορούσε με ένα δικής του έκδοσης αντίτυπο του βιβλιου που εκείνος είχε γράψει, καθ' υπαγόρευση της Αγγέλας, της γυναίκας του γνωστού ρεμπέτη Παπάζογλου. Με μια σπάνια γενναιοδωρία και καλόσυνη μας χάρισε το αντίτυπο που είχε στα χέρια του, γραφοντας και μια ζεστή αφιέρωση.

Αυτή η φράση , τα χαΐρια μας εδώ , καρφώθηκε στο μυαλό μου. Διαβάζοντας το εξαιρετικής αφηγηματικής τεχνικής βιβλίο, προσπαθούσα να καταλάβω το νόημα του τίτλου. Αυτή η τούρκικη λέξη κουβαλούσε μαζί της μια στοχαστική ματιά, μια απαντοχή  για τα βάσανα που εφτανε ίσως και τα όρια μια ιδιότυπης συγχώρεσης. 

Κάποια στιγμή άκουσα μια ηλικιωμένη γυναικα να μου λέει "Α κυρ Γιώργο, τι τα θες, δεν έχει χαΐρι αυτός ο τόπος."

Κι αν εγώ είπα να ξαναπιάσω τούτο εδώ το blog , είναι επειδή τούτες τις μέρες που έχουμε μπεί σε φυγόκεντρη τροχιά, ολοένα και πιο πολύ αναζητώ τη μελαγχολική και στοχαστική ματιά  των παλιών, που με τα χρόνια πάνω στη πλάτη τους,  είχαν μάθει να μην πιστεύουν, ούτε σε αγορές, ούτε σε ευαγγελισμούς και εξαγγελίες κάποιου καλύτερου κόσμου, ούτε σε φίλους ούτε σε εχθρούς. Κι αν δεν έχει χαΐρι τούτος ο τόπος, εμείς τον αγαπάμε  και ολοένα προσπαθούμε να δούμε προκοπή. 

Ένας διαρκής χορός είναι η ζωή, μόνο που τα βήματα βγαίνουν κατά πως πάει η μουσική, κι αν έχεις ταλέντο χορεύεις πιο ρυθμικά και πιο όμορφα, αλλιώς  σέρνεσαι και παρακαλάς να τελειώσει τούτο το μαρτύριο.

Κάπου εδώ μπαίνει και η καρδιά.

Στο τέλος αυτό  που μένει  είναι ο καλός ο λόγος και το νοιάξιμο για τον πλαϊνό σου, για τον φίλο,  γι αυτόν βρε αδερφέ που τον εφερε η ζωή μπροστά  στην πόρτα σου, με τα προβλήματά το και  τις ελπίδες του. Και τούτο που ζητάει απο εμάς είναι να τον ακούσουμε με ειλικρινές ενδιάφερον κι έπειτα αν εχουμε κάτι να του πούμε έχει καλώς, αλλιώς χωρίς πολλά λόγια να τον φιλέψουμε κάτι και να του δείξουμε πως τον υπολογίζουμε. 

Γιαυτά τα χαΐρια είπα να ξαναπιάσω το γράψιμο. 

Χωρίς θυμό, χωρίς υπερβολές,  με έχει κουράσει η  διαρκής δραματοποίηση, άλλωστε η ζωή δεν τελειώνει ποτές, κι αυτό είναι όμορφο. Ετσι δεν είναι; 

Κι αν έχω την τύχη να με διαβάσουν κάποιοι και να νοιώσουν καλύτερα, τότε θα νοιώσω πως ξορκίσαμε το κακό για λίγο.  Κι αντε πάλι απ την αρχή.

Καλά Χριστούγεννα νάχουμε 

Δημοσιευτηκε στο http://maecenas.capitalblogs.gr/listArticles.asp?blid=404 στις 12 Δεκεμβρίου 2014

ΟΙ ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΙ

ΣΤΟΝ δαιδαλώδη κόσμο της ελληνικής πολιτικής, ακόμα και η επιλογή ως υποψηφίου Προέδρου της Δημοκρατίας ενός «καθαρού προσώπου», όπως οι περισσότεροι εκτιμούν πως είναι αυτό του κ. Σταύρου Δήμα, συνοδεύεται πάντα με υπονοούμενα, υποσημειώσεις, υπαινιγμούς, υποθέσεις, και όποια άλλη λέξη αρχίζοντας από «υπ» μπορεί κάποιος να σκεφτεί.

ΤΟ πάθος, όμως, (και μαζί με αυτό «τα πάθη»), που παλαιόθεν χαρακτήριζε τον Έλληνα και στην πολιτική, καθορίζοντας μάλιστα τον κώδικα συμπεριφοράς του σε όλο το φάσμα της, ενεργοποιείται και πάλι σε μία διαδικασία, το τελικό ζητούμενο της οποίας, δεν είναι να αποκτήσει ο τόπος καινούργια κυβέρνηση, αλλά καινούργιο Πρόεδρο.

ΤΟ αστείο της υπόθεσης μάλιστα, είναι ότι αναστατώνεται και ανακατεύεται όλο το πολιτικό σκηνικό του τόπου, τρελαίνονται οι αγορές, αφηνιάζουν τα χρηματιστήρια, και επιβάλλεται ένα κλίμα κινηματογραφικού θρίλερ, για την εκλογή ενός προσώπου, το αξίωμα του οποίου, στην ωραία χώρα «Ελλάς», είναι απελπιστικά διακοσμητικό.

ΔΕΝ θέλω να προσβάλω το πρόσωπο του προταθέντος κ. Δήμα, που στ’ αλήθεια τον εκτιμώ και τον σέβομαι (μακάρι μάλιστα νάχαμε κι’ άλλους πολλούς σαν κι’ αυτόν, αντί πού’ χουμε απείρως περισσότερους σαν τον Καμμένο, τον Στρατούλη, τον Γιακουμάτο και άλλες μορφές που μού’ ρχονται πρόχειρα στο νου), αλλά αυτή η καταξίωση προσώπων αξίων μόνο όταν είναι να τοποθετηθούν ως πολύτιμα και εύθραυστα κειμήλια, κάτι σαν μπιμπελό από πορσελάνες,  πάνω στο επιβλητικό τζάκι ενός θεσμικού «οικήματος», με γεμίζει θλίψη και οργή συνάμα.

Η ΨΗΦΙΣΗ ή μη του προσώπου αυτού δεν εξαρτάται, δυστυχώς, από το ποιος είναι και τι μπορεί να προσφέρει. Το κριτήριο είναι μόνο «κομματικού συμφέροντος». Οι ΣΥΡΙΖαίοι, ΚΚΕέδες, ΑΝΕΛέοι και άλλοι, θα καταψηφίσουν τον κ. Δήμα διότι θέλουν να πέσει η κυβέρνηση. Και οι πλείστοι ΝΔκράτες, ΠΑΣΟΚοι, και «λοιπές δυνάμεις», θα τον υπερψηφίσουν, όχι για αυτό πού είναι ο άνθρωπος, αλλά μόνο για αυτό που μπορεί να τους προσφέρει η εκλογή του.

Ο ΠΡΟΕΔΡΙΚΟΣ θεσμός, όπως είναι διαμορφωμένος στην Ελλάδα από τότε που τον έγδυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου από πιο ουσιαστικές αρμοδιότητές του, δεν εξυπηρετεί τίποτα. Απολύτως. Ακόμα και αξιόλογα πρόσωπα, δεν μπορούν να προσφέρουν το παραμικρό, εκτός ίσως από μία αναμνηστική φωτογραφία υποδεχόμενοι ξένους ή ντόπιους ηγέτες, ή παριστάμενοι σε παρελάσεις εθνικών επετείων.

ΓΡΑΦΟΥΜΕ κάποτε-κάποτε, εμείς οι αφελείς δημοσιογράφοι, ότι αποτελούν, οι Πρόεδροί μας, «θεματοφύλακες της πατρίδας και των θεσμών της». Κολοκύθια με τη ρίγανη, και συγγνώμη για την παρεκτροπή. Αν είχαν αυτήν την αρμοδιότητα, θα την ενεργοποιούσαν αρκετές φορές ως τώρα, που πράγματι είχε ανάγκη ο τόπος από προστασία των θεσμών του, και από ενίσχυση της εθνικής του υπόστασης.

ΘΑΘΕΛΑ μια φορά έστω, να άκουγα από το Προεδρικό να απελευθερώνεται στεντόρεια, βροντώδης, και αποφασιστική, μια φωνή  που να ξυπνούσε τους Έλληνες, και να τους έλεγε «που πάτε, ωρέ;», «τι ειν’ αυτά που κάνετε;», «ξυπνάτε», «συνέλθετε», «ενωθείτε», «αγωνισθείτε», «σκεφτείτε», «προκόψτε», «ηρεμήστε», «δημιουργήστε». Όλα αυτά, το Σύνταγμα, τα απαγορεύει να ειπωθούν από Πρόεδρο.

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ, χρόνια τώρα στο δημοσιογραφικό κουρμπέτι, να λαμβάνω από το Προεδρικό, σχεδόν κάθε μέρα, Δελτία Τύπου, με λόγια γραμμένα από άλλο χέρι, αποδιδόμενα όμως στον σεβαστό μας Πρόεδρο, πότε για την Γενοκτονία των Αρμενίων, πότε για την Εισβολή των Τούρκων στη Κύπρο, πότε για την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Διαβήτη, πότε για «τις ένδοξες ένοπλες δυνάμεις μας», πότε για την Τρίτη Ηλικία, και πότε για τον Τρίτο Κόσμο. Μία παράγραφος για το καθένα.

ΑΝ είναι, όμως, να έχουμε έναν τέτοιο διακοσμητικό Πρόεδρο, όπως έχουμε δηλαδή (χωρίς ο ίδιος να ευθύνεται για αυτό, παρά μόνο στο ότι αποδέχεται τον ρόλο), ας μην «διαπλέκουμε» τότε το αξίωμά του, ούτε κατ’ ελάχιστον, με τις άλλες λειτουργίες του πολιτεύματός μας, με κύρια και βασική, την εκλογή της εκάστοτε κυβέρνησης.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, είμαι υπέρ Προέδρου με πιο ενισχυμένες, πιο ουσιαστικές αρμοδιότητες. Ο ευνουχισμένος Πρόεδρος, εκείνος που άθελά του γίνεται βορρά παιχνιδιών του κάθε κομπογιαννίτη πολιτικού που θέλει μέσω αυτού να εξασφαλίσει το δικό του οφίτσιο και μέλλον, μου προκαλεί ανείπωτη μελαγχολία. Ιδίως εάν είναι άξιος και ικανός, όπως ο Κωστής Στεφανόπουλος, ο Κάρολος Παπούλιας, και ο μη εκλεγείς ακόμα Σταύρος Δήμας.

Άρθρο μου στη στήλη μου Πρόσωπα & Προσωπεία στον "Φιλελέυθερο" της Κύπρουσήμερα, 10.12.2014 .

Ο ΓΥΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

ΠΟΛΚΑΝ ΣΑΡΚΑΡ, 95. Ένας απλός άνθρωπος από το Μπανγκλαντές, του οποίου όμως ο τρόπος ζωής τον κάνει έναν από τους εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και πολύ περισσότερους, αφανείς και ξεχωριστούς ετούτου του κόσμου. Και πόσο, αλήθεια, τυχεροί είμαστε τα μικρά-μεγάλα κατορθώματά τους φτάσουν, όχι με δική τους αυτοπροβολή, ποτέ, να γίνουν γνωστά σε μας. Πόσο υπέροχα είναι αυτά τα δάκρυα που, στο άκουσμα μιας απλής ιστορίας ανθρώπινης μεγαλοσύνης, ξεγελούν τη προσπάθειά μας να μη ξεφύγουν, και κάνουν ακριβώς αυτό!

ΜΕΓΑΛΗ η εισαγωγή μου και ζητώ συγγνώμη. Αλλά ο ενθουσιασμός μου να σας συστήσω μ’ αυτόν τον σπουδαίο «παππού» είναι τόση, ώστε όπως κάθε ενθουσιασμός να καθίσταται έως και πολύ υπερβολικός – δεν πειράζει. Ο κ. Πόλκαν, λοιπόν, όπως άκουσα στην εξαίρετη ραδιοφωνική εκπομπή Outlook του BBC (από αυτές που αντιστέκονται ακόμα στα φτηνά ραδιόφωνα με τις ασυνάρτητες play list και την δίχως όρια φλυαρία), διανύει κάθε μέρα απόσταση περίπου 8 μιλίων (σχεδόν 13 χιλιόμετρα δηλαδή), κουβαλώντας ένα βαρύ σακίδιο στον ώμο. Μέσα σε αυτό, υπάρχουν βιβλία. Πολλά βιβλία…

ΕΙΝΑΙ μέρος της βιβλιοθήκης του, που την έκτισε με τα χρόνια, και σήμερα αριθμεί περίπου 5.000 βιβλία. Στα σχεδόν 20 χωριά που επισκέπτεται κάθε εβδομάδα, μοιράζει τα βιβλία του σε συνανθρώπους του που, όπως και αυτός, η φτώχεια δεν τους άφησε να πάνε σχολείο, και είτε με βοήθεια, είτε όχι, μαθαίνουν τώρα να διαβάζουν. «Φτωχός», λέει, «δεν είναι όποιος δεν έχει να φάει, αλλά όποιος δεν έχει βιβλίο να διαβάσει».

ΜΕΓΑΛΩΣΕ κι αυτός σε οικογένεια με αναλφάβητους γονείς. Ο πατέρας του πέθανε όταν ο Πόλκαν ήταν μόλις 5 μηνών. Τον υιοθέτησε ο παππούς του, πατέρας της μάνας του. Εκεί γνωρίστηκε με ανθρώπους γραμματιζούμενους. Του άρεσε πολύ να ακούει τοις συζητήσεις τους. Ένας δάσκαλος του είχε μεγάλη αδυναμία. Και επειδή ζούσε σε ‘ένα διπλανό χωριό, του είπε πως εάν πάει να μείνει και εκείνος εκεί, αφού εκεί ζούσε και ένας θείος του, θα αναλάμβανε δωρεάν την μόρφωσή του. Η μητέρα του συμφώνησε, και ο Πόλκαν μετανάστευσε.

Μ’ ΑΥΤΟΝ τον δάσκαλο μαθήτευσε 4 χρόνια, αφού μετατέθηκε αλλού. Ταυτόχρονα όμως, η φτώχεια της οικογένειάς του δεν του επέτρεψε να συνεχίσει μαθήματα. Έπρεπε να βοηθήσει σε δουλειές. Όμως, ο σπόρος της μάθησης είχε εμφυτευτεί μέσα του. Όποιο τυπωμένο γραπτό κείμενο και εάν έβρισκε, ακόμα και σε χαρτί πεταμένο στον δρόμο, το μάζευε και το διάβαζε. «Ενώ όλοι γύρω μυ ήταν φτωχοί, εγώ ένοιωθα πλούσιος διότι ήξερα γράμματα», είπε.

ΤΟ ένα βιβλίο έφερνε το άλλο. Κάποτε έπεσε στα χέρια του ένα θεατρικό έργο. Δεν θυμάται ποιο. Μόνο ότι ήταν κωμωδία. Κι η τύχη τάφερε να έρθει στο χωριό ένας περιφερόμενος θίασος και, όπως συνηθίζεται, ζητώντας από τους ντόπιους να λάβουν μέρος εθελοντικά στη παράσταση, εκείνος προθυμοποιήθηκε από τους πρώτους, και γνώρισε έτσι και τη γλυκιά γεύση του θεατρικού λόγου. Τους άρεσαν οι κωμικοί ρόλοι, και έγινε αγαπητός και διάσημος σε όλη τη περιοχή.

ΑΚΟΜΑ κι όταν έγινε φοροεισπράκτορας, το έκανε για δύο λόγους. Πρώτον είχε ανάγκη τα λεφτά, και δεύτερον τον ικανοποιούσε ότι με τα χρήματα που συγκέντρωνε, κυρίως από τους πιο εύπορους, έβλεπε ότι ενισχύονταν οι πιο αδύναμοι. Κτίζονταν σχολεία. Φτιάχνονταν δρόμοι, κλπ. Σιγά-σιγά, με τα λίγα λεφτά που του περίσσευαν, άρχισε να αγοράζει δικά του βιβλία. Αυτά είναι σήμερα ο θησαυρός του. Κι αυτόν τον θησαυρό μοιράζει ακόμα ανοιχτόχερα, αλλά και με τα πόδια. Περπατώντας τόσα χιλιόμετρα κάθε μέρα για να βοηθήσει συνανθρώπους του να διαβάζουν.

* Δημοσιεύτηκε στη στήλη μου Πρόσωπα & Προσωπεία στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος" της Κύπρου

THE BRITISH MUSEUM LOST AN OPPORTUNITY TO SHOW THAT IT, AT LEAST, HAS A HUMAN FACE...

Prime Minister Samaras described the Museum’s decision to allow the transfer of one of the artifacts from the collection of the Parthenon Marbles, on loan to the Hermitage Museum, as a provocative act against the Greek people.

The Greek PM has taken at heart the issue of what people here in Greece don’t like calling The Elgin Marbles.

It was his initiative to invite to invite to Athens legal specialists from London, amongst them the newly wedded Amal Alamudin, to prepare a legal case for the return of the Marbles, should all other political and diplomatic attempts fail.

The return of the Marbles is one of the very few issues that Greeks aren’t divided on, so one could conclude, I think, that Samaras’s angry reaction today could be seen as  a kind of comfort cushion for him in times of immense political and economical problems here at home, where his popularity has fallen significantly in the polls.

People are with him, on this.

And I think they have a point. They feel like a hurt child, complaining “why did you lend them to Russia and not to us at least, since you don’t want to give them back”.

They expected a good will gesture from the British Museum, and to me this is justified. The administration of the British Museum have lost a strategic advantage to offer this gesture firstly to the country where the marbles were their home. This could have been done when the magnificent new Acropolis Museum was inaugurated almost ten years ago, even without Greece asking for it.

If they do it now, it just won’t be the same.

I think the British Museum lost a good opportunity, and now its confrontation again. And actually at high level.

"ΕΦΥΓΕ" ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΧΟΠΟΥΛΟΣ (1938-2014)

Ο καθηγητής ιατρικής και επιδημιολογίας στα πανεπιστήμια Χάρβαρντ και Αθηνών, Δημήτρης Τριχόπουλος, ένας από τους κορυφαίους ερευνητές στον τομέα της πρόληψης νοσημάτων, ιδίως εκείνων που σχετίζονται με τον καρκίνο, απεβίωσε τα ξημερώματα Δευτέρας, 1 Δεκεμβρίου, σε ηλικία 76 ετών.

Πρίν από περίπου μία εβδομάδα είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός με οξύ καρδιακό επεισόδιο, από το οποίο δεν μπόρεσε να ανανήψει.

Θεωρείται ανεκτίμητη η συμβολή του στην ιατρική έρευνα, τα αποτελέσματα και συμπεράσματα της οποίας δημοσιεύτηκαν σε κορυφαίες ιατρικές επιθεωρήσεις σε όλο τον κόσμο. Το επιστημονικό πεδίο που τον ενδιέφερε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια ήταν η σαφής, κατά την άποψή του, διασύνδεση μεταξύ περιβαλλοντικών παραγόντων και καρκινογένεσης.

Έδινε μεγάλη σημασία στην διατροφή των ανθρώπων, υποστηρίζοντας σε διαλέξεις, άρθρα αλλά και τηλεοπτικές του εμφανίσεις σε μερικά από τα μεγαλύτερα δίκτυα του κόσμου, ότι αυτή, η διατροφή, είναι βασικός παράγοντας στην πρόληψη ακόμα και των πιο σοβαρών νοσημάτων.

Ο Δημήτρης Τριχόπουλος ήταν βεβαίως και ένθερμος πολέμιος κατά του καπνίσματος. Είχε υποστηρίξει κάποτε σε μία συνέντευξή του ότι «μια κοινωνία που καπνίζει, δεν μπορεί να προσβλέπει σε πρόοδο, αφού είναι εξ ορισμού άρρωστη». Δεν κουράστηκε να διεκδικεί την απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους δημόσιους χώρους, κυρίως σε εστιατόρια, καφετέριες, και άλλου χώρους συνάθροισης πολλών ανθρώπων, υπογραμμίζοντας σε κάθε ευκαιρία ότι «η κακή συνήθεια του καπνιστή, σκοτώνει και εκείνον που δεν καπνίζει».

Μεγάλη ήταν η απογοήτευσή του όταν τά μέτρα κατά του καπνίσματος, μολονότι Νόμος του κράτους, άρχισαν να ατονούν, στην αρχή, και σχεδόν να καταργούνται στη συνέχεια.

Επίσης, μεταφέροντας στην Ελλάδα την πλούσια ακαδημαϊκή του εμπειρία και έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, είχε δώσει πολλές μάχες με όλες τις πολιτικές ηγεσίες του Υπουργείου Υγείας να θέσουν το θέμα της Δημόσιας Υγιεινής

Ψηλά στις προτεραιότητές τους.

Είχε μιλήσει πολλές φορές για την υγιεινή σε χώρους εργασίας, και είχε υπογραμμίσει τη σημασία τα μαθήματα των παιδιών στα σχολεία να εμπλουτιστούν και με χρήσιμες γνώσεις ιατρικής, διατροφολογίας, και περιβαλλοντολογίας.

Ο Δημήτρης Τριχόπουλος γεννήθηκε το 1938 στον Βόλο. Το 1963 πήρε το πτυχίο του από την Ιατρική Αθηνών και ακολούθησε μετεκπαίδευση στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Λονδίνου, Χάρβαρντ και Οξφόρδης.

Είχε διατελέσει καθηγητής και διευθυντής του Τμήματος Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (1989-1996), καθηγητής Πρόληψης Καρκίνου και διευθυντής του Κέντρου για την Πρόληψη Καρκίνου στο Χάρβαρντ (1993-1997), ήταν καθηγητής και διευθυντής του Τμήματος Υγιεινής και Επιδημιολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από το 1972, αναπληρωτής καθηγητής Ιατρικής Επιδημιολογίας στο Ινστιτούτο Karolinska στη Στοκχόλμη από το 1998 και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από τον Ιούνιο του 1997.

Ο Υπουργός Υγείας Μάκης Βορίδης εξέφρασε «βαθιά θλίψη για την απώλεια ενός ξεχωριστού ανθρώπου και επιστήμονα» που, όπως τόνισε στη συνέχεια,  ήταν «από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους διεθνώς ιατρούς, με φήμη και ικανότητα που ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα και τίμησε την χώρα μας».

ΤΣΙΠΡΑΣ ΣΤΟΝ ΣΚΑΪ: Δεν έχω εξουσιοδοτήσει την Μέρκελ να μιλάει και να αποφασίζει για λογαριασμό όλης της Ευρώπης

Δεν απέκλεισε ο Αλέξης Τσίπρας, σε συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό Σκάϊ, το ενδεχόμενο, με το κόμμα του στην διακυβέρνηση της χώρας και τον εαυτό του στην Πρωθυπουργία, να είναι «πολύ δύσκολα τα πράγματα» στην αρχή όταν μπει σε «σκληρές διαπραγματεύσεις» με τους κοινοτικούς εταίρους για ελάφρυνση του «ασήκωτου ελληνικού χρέους».

Πιστεύει, όμως, ότι «με ισχυρή λαϊκή εντολή στις εκλογές», θα μπορέσει να αντέξει στις όποιες αντιδράσεις και να μεταστρέψει το κλίμα υπέρ «μιας άλλης θεώρησης της κρίσης» που, όπως τόνισε, δεν είναι μόνο ελληνική, «αλλά και όλης της Ευρώπης».

Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας σαν να μην έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι το κόμμα του θα είναι «η βάση της επόμενης κυβέρνησης», είπε ακόμα ότι κι αν ακόμα μερικοί Ευρωπαίοι εταίροι του πουν «όχι» στην διαπραγμάτευση για την μείωση του ελληνικού χρέους, το οποίο τώρα στέκει στο περίπου 175% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ), εκείνος θα επιμένει στις θέσεις του και θα συνεχίσει να εφαρμόζει τις πολιτικές «άμεσης ανακούφισης» που εξήγγειλε τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη.

Στην επισήμανση ότι μία αναμενόμενη αρνητική αντιμετώπισή του θα προέλθει μάλλον από την Γερμανία, ο κ. Τσίπρας απάντησε με εμφαντικό τρόπο ότι ο ίδιος δεν έχει εξουσιοδοτήσει ποτέ την κυρία Μέρκελ, η κανέναν άλλον εν προκειμένω, «να ομιλεί εξ ονόματος όλης της Ευρώπης».

«Είναι μόνο μία, από 28 ηγέτες, προς τους οποίους εμείς θα απευθυνθούμε, και δεν νομίζουμε ότι όλοι τους είναι καθοδηγούμενοι», είπε ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Τόνισε ακόμα ότι οι πολιτικές του θέσεις έχουν «μία σαφέστατη ηθική διάσταση», με την έννοια ότι, όπως είπε, «εμείς δεν μπορούμε να απογοητεύσουμε έναν ολόκληρη κόσμο ο οποίος έχει στηρίξει πολλές ελπίδες σε μας, περιμένοντας να είμαστε διαφορετικοί, και ξαφνικά να ανακαλύψει ότι, αναλαμβάνοντας την εξουσία γινόμαστε ίδιοι με εκείνους».

Επανέλαβε ότι τα ανακουφιστικά μέτρα για τα οποία δεσμεύτηκε στην Θεσσαλονίκη, κοστολογούνται περί τα 2 δις ευρώ, και ότι «αυτά θα δοθούν, ό,τι κι αν γίνει».

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση, είπε πως δεν θεωρεί ότι τα μέτρα αυτά μπορούν να χαρακτηριστούν «αποτέλεσμα παροχολογίας». Κι επισήμανε ότι εάν ανεβάσεις λίγο την σύνταξη ή και τον μισθό ενός ανθρώπου που σήμερα έχει πέσει κάτω από τα όρια της φτώχειας, «το πιθανότερο είναι ότι αυτός ο άνθρωπος θα ξοδέψει τα λίγα που θα λάβει, δεν θα τα βάλει στην άκρη, και έτσι αυτά θα ξαναμπούν στην οικονομία, δίνοντάς της μια μικρή ένεση, και θα επιστρέψουν πάλι στο κράτος».

Ο κ. Τσίπρας απέκλεισε, ακόμα, το ενδεχόμενο να συμφωνήσει και με τα κόμματα που στηρίζουν την τωρινή κυβέρνηση σε εκλογή ενός προσώπου κοινής αποδοχής για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και εν συνεχεία να οδηγηθεί η χώρα, σε σύντομο χρονικό διάστημα, σε βουλευτικές εκλογές.

Προέβλεψε ότι ο κ. Σαμαράς θα θελήσει «να πολώσει ακόμα περισσότερο την κατάσταση», όσον αφορά την εκλογή Προέδρου, κάτι που χαρακτήρισε «επικίνδυνο και απαράδεκτο».

Θεωρεί ο κ. Τσίπρας ότι μόνο εάν αποστατήσει κάποιος από άλλα κόμματα, ή από το «μπλοκ» των ανεξαρτητοποιημένων, μπορεί να συγκεντρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός των 180 για να εκλεγεί Πρόεδρος, αλλά κάτι τέτοιο, πρόσθεσε, θα μολύνει την πολιτική ζωή του τόπου.

Σε ερώτηση εάν υπονοεί πως όποιος ψηφίσει υπέρ της εκλογής νέου Προέδρου, και δεν προέρχεται από κυβερνητικό κόμμα, θα έχει χρηματιστεί, απάντησε «όχι, αλλά δεν παύει μία τέτοια ψήφος να είναι αποτέλεσμα αποστασίας, που θα έχει προκύψει μέσα από ένα νοσηρό πολιτικό κλίμα που θα δημιουργηθεί».

Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είπε επιπλέον πως εάν το κόμμα του δεν έχει την αυτοδυναμία μετά από εκλογές, θα αναζητήσει συνεργασίες από τον χώρο «της ευρύτερης Αριστεράς, αλλά ακόμα και από όποιον δεν θα έχει συνδεδεμένο το όνομά του με τα κόμματα που, όπως είπε, οδήγησαν τον τόπο «στην καταστροφή».

Είπε ότι δεν ξέρει εάν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του κ. Καμμένου θα καταφέρουν να συγκεντρώσουν το ποσοστό του 4% που απαιτείται για να μπει ένα κόμμα στη Βουλή, αλλά τόνισε πως «μολονότι μας χωρίζει άβυσσος σε αρκετές θέσεις με τους ΑΝΕΛ, ο κ. Καμμένος «έχει επιδείξει μία συνέπεια πολιτική του ενάντια στα Μνημόνια».

Άφησε να εννοηθεί ότι θα αποταθεί και στο ΚΚΕ, μολονότι το τελευταίο έχει αποκλείσει εκ των προτέρων οποιαδήποτε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, και δεν θεωρεί εφικτή κάποια σύγκλιση με το Ποτάμι του κ. Θεοδωράκη το οποίο, όπως τόνισε, βλέπει ότι ρέπει περισσότερο «προς τον μνημονιακό χώρο».

Όσον αφορά την οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσει εφ όσον εκλεγεί, ο λέξης Τσίπρας είπε ότι θα υπάρξουν, κατ’ αρχάς, αλλαγές στις διοικήσεις των τραπεζών στις οποίες το Κράτος είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος, και θα κινηθεί στη γραμμή της τακτοποίησης, με σημαντικό κούρεμα, των οφειλών προς το Κράτος.

Θα απαλλάξει, όπως είπε, τις ασθενέστερες τάξεις «από την υπερφορολόγηση» την οποία υφίστανται σήμερα, και θα φροντίσει ώστε εκείνοι «που έχουν και ακόμα δεν πληρώνουν, να καταλάβουν ότι το πάρτι τέλειωσε».

Σε ερώτηση, πως ορίζει ο ίδιος ποιοι είναι πλούσιοι, και ποιοί είναι στην λεγόμενη μεσαία τάξη, ο κ. Τσίπρας είπε πως δεν απαντιέται ένα τέτοιο ερώτημα τώρα, και επισήμανε ότι εγγυάται όλες τις καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ.

«Κι αν ο κόσμος φοβηθεί ότι εάν έρθετε εσείς, θα χάσει τα λεφτά και τα σπίτια του;», ρωτήθηκε.

«Κάποτε, κάποιοι έλεγαν πως εάν έρθουν οι κομμουνιστές στα πράγματα ο κόσμος θα χάσει τα σπίτια του. Ε, ο κόσμος τα έχασε τα σπίτια του, όχι όμως από τους κομμουνιστές, αλλά από τους τραπεζίτες», απάντησε.

Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ: «Tο πρόσωπο του Έλληνα, της Ελληνίδας που θα θέλαμε να έχει η χώρα και στο εσωτερικό καi στο εξωτερικό".

«Τι είναι αυτό πού μου χαρίζει μια τέτοια τιμή; Ασφαλώς η προσπάθεια μου να δείξω ότι το Βυζάντιο δεν αποτελεί μόνο θεμέλιο της ελληνικής υπόστασης, αλλά συστατικό στοιχείο του ευρωπαϊκού πολιτισμού».

Με αυτά τα λόγια έδωσε το ακαδημαϊκό και προσωπικό της στίγμα η Καθηγήτρια Βυζαντινής Ιστορίας, Δρ. Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, στον λόγο που εκφώνησε μετά την αναγόρευσή της σε Επίτιμη Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η σεμνή τελετή πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί στην Μεγάλη Αίθουσα των Προπυλαίων, στην οδό Πανεπιστημίου στην Αθήνα, σε μία ακόμη περίοδο όπου μεγάλες εντάσεις επικρατούν πάλι στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.

Μάλιστα η κα. Αρβελέρ,  στον επίλογο της ομιλίας της είπε ότι είναι αλληλέγγυα στην προσπάθεια των πρυτανικών αρχών να επαναπροσδιορίσουν, όπως είπε, την έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου «ως άσυλο ελεύθερης διακίνησης των ιδεών». Για την αναφορά της σε αυτό το ζήτημα, που ταλανίζει επί χρόνια την πανεπιστημιακή κοινότητα, με ένα τμήμα της φοιτητικής νεολαίας να μην αποδέχεται ούτε καν την φύλαξη των κτιρίων θεωρώντας ότι με αυτήν «μπαίνει η αστυνομία στα πανεπιστήμια», η διαπρεπής ακαδημαϊκός χειροκροτήθηκε θερμά από τους παριστάμενους.

Η βυζαντινολόγος ιστορικός κα Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, 88 ετών, ήταν η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, το 1967, αλλά και η πρώτη γυναίκα που εξελέγη, το 1976, Πρύτανης του φημισμένου, Πανεπιστημίου στην 700 ετών ιστορία του.

Εκεί γνωρίστηκε με τον μετέπειτα σύζυγό της Ζακ Αρβελέρ, ο οποίος ήταν αξιωματικός του γαλλικού στρατού, και με τον οποίο απέκτησαν μία κόρη.

Στην ομιλία της σήμερα, υπογραμμίζοντας τη σημασία της μελέτης και ανάδειξης της ιστορίας της βυζαντινής περιόδου, μίλησε για «ανανεωμένο βυζαντινισμό» και αναφέρθηκε ιδιαίτερα στους άρρηκτους, όπως είπε, του βυζαντινού κόσμου με τη σημερινή εποχή, την κληρονομιά και τη διαχρονία του βυζαντινού πολιτισμού.

Στο βιβλίο της «Γιατί το Βυζάντιο;», που χαρακτηρίζεται ως ¨απόσταγμα, σχεδόν βιωματικό», από την πολύχρονη και αδιάκοπη μελέτη και διδασκαλία της, η κα. Αρβελέρ απευθύνεται στο ευρύ κοινό με έναν απλό και κατανοητό τρόπο, «σε όσους από τους Νεοέλληνες ταλανίζονται με το πρόβλημα της ελληνικής ιστορικής συνέχειας, αλλά και σους ξένους, κυρίως στους Δυτικοευρωπαίους και τους Αμερικανούς βλαστούς τους, που αρκούνται στην επιλεκτική γνώση του παρελθόντος της», όπως έχει δηλώσει. Με άλλα λόγια, στο βιβλίο της αυτό, εξηγεί το «Γιατί» της βυζαντινής πολιτικής εμβέλειας.

Έτσι, κατά την σημερινή ομιλία της, δεν παρέλειψε να κάνει ιδιαίτερη αναφορά στη σχέση των νεοελλήνων με την Κωνσταντινούπολη και την Αγία Σοφία, αλλά και στη θέση που κατέκτησαν στην ποίηση, στη λογοτεχνία και στη λαϊκή παράδοση. «Χρωστάμε – είπε - στο Βυζάντιο την οικουμενικότητα του μείζονος ελληνισμού. Για τους νεοέλληνες το Βυζάντιο είναι αενάως παρόν».

Ο Πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Θόδωρος Φορτσάκης, αναπτύσσοντας τους λόγους για τους οποίους απονέμεται η ύψιστη αυτή ακαδημαϊκή διάκριση στην κα. Γλυκάτζη Αρβελέρ, είπε ότι αυτοί «ανάγονται όχι μόνο στην επιστημονική διαδρομή της, αλλά και στο γεγονός ότι με το έργο της και τη δημόσια παρουσία της έχει καταστεί μια προσωπικότητα οικεία».

«Είναι το πρόσωπο του Έλληνα, της Ελληνίδας που θα θέλαμε να έχει η χώρα και στο εσωτερικό κα στο εξωτερικό. Ακούγοντας την αισθανόμαστε ότι μετέχουμε κι εμείς στην πορεία της», είπε ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

«Η επιστημονική της σκέψη, ότι το Βυζάντιο αποτελεί τμήμα της ευρωπαϊκής ιστορίας, δεν έχει βρει τη θέση που της αξίζει. Η θέση αυτή παρέχει στην Ελλάδα τη δυνατότητα  να αναπτύξει πληθώρα δράσεων, αλλά η Ελλάδα δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τη σημασία αυτής της δυνατότητας», κατέληξε.