ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΑΡΘΡΟΥ

Το άρθρο μου "Go Home" (προτροπή προς Ελληνες πολιτικούς), το απέσυρα προσωρινώς, γιατί θα δημοσιευτει στο aixmi.gr, και για λόγους δεοντολογίας έκρινα ότι μπορω να το δημοσιεύσω εδω όταν θα έχει "κατέβει" από εκεί.

Χ.Μ.

Πως ... ξεγέλασα το BBC!

 Ειναι αργά. Συνεχίζεται η συζήτηση στη Βουλή για το Μεσοπρόθεσμο. Ακούω ομιλητές (κυρίως από τα 2 μεγάλα κομματα), που δεν θα έπρεπε να μιλάνε. Είναι άνθρωποι που τους ξέρουμε από παλιά. Ολοι τους, κυβέρνησαν. Ολοι τους, έκαναν δηλώσεις τότε, που οι ίδιοι δεν θυμούνται, αλλά κάποιοι πολίτες, ευτυχώς, δεν ξεχνούν. Ολοι έχουν πεί ψέμματα. Ολοι ειναι ανακόλουθοι. Ολοι έχουν εμπαίξει τους ψηφοφόρους, και έχουν βυθίσει τον τόπο στην μεγαλύτερη δυστυχια των τελευταίων 40 χρόνων.

Οι της Νέας Δημοκρατίας ομιλούν λές και δεν υπήρξαν εκείνοι που έβαλαν την ταφόπλακα στην Ελλάδα. Οι του ΠΑΣΟΚ απαντούν λές και ξέχασαν πως αναρρηχίθηκαν εκείνοι στην εξουσία, χωρίς στοιχειώδη γνώση της πραγματικότητας (εκτός εάν την είχαν, και έκαναν τις πάπιες), με ψέμματα πολλά, και αλαζονεία όμοια με εκείνην των αντιπάλων τους.

Ούτε ένας από αυτούς δεν έχει ζητήσει συγγνωμη. Ακόμα και οι διαφωνούντες και αποχωρήσαντες, χρησιμοποιούν την ίδια θλιβερη επιχειρηματολογία που χρησιμοποιεί κάθε πολιτικός ο οποίος διαφοροποιείται, συνηθως από συμφέρον, και σίγουρα όχι από γνησια αισθηματα. Λίγοι έχουν πάει σπίτια τους - ο Φλωρίδης, φερ ειπείν, που ειναι από τις καλές περιπτώσεις. Οι περισσότεροι διατηρούν την βουλευτική τους πολυτέλεια, αλλά ο λόγος τους είναι πενιχρός. Δεν εμπνέουν κανέναν, και φυσικα κανέναν δεν έχουν πείσει. Ο Λιάνης, ο Δημηαράς, η Σακοράφα, οι υπόλοιποι.


Μοιάζουν, όλοι τους, με θλιβερούς κληρονόμους που διαγωνίζονται να δείξουν ποιός αγαπά περισσότερο τον εκλιπόντα, μόνο για να αρπάξουν τα λεφτά του. Δεν έχουν συναίσθηση ότι ο τόπος βούλιαξε κιόλας, και ότι οι καυγάδες τους είναι άνευ αντικειμένου.


Μιά μικρή ευκαιρία τους δόθηκε όταν διεφάνη στον ορίζοντα, αμυδρή, η πιθανότητα να συνεργαστούν, αλλά την σκότωσαν με τον πιο γελοίο τρόπο που έχει υπάρξει ποτέ στην παγκόσμια πολιτική. "Μού είπες", "σου είπα", "μαμά, μου πήρε το αυτοκινητάκι", "μπαμπά, με είπε βλάκα".

Μόλις, προ ολίγου, άκουσα τον Στυλιανίδη, της Νέας Δημοκρατίας. Και αμέσως μετα κάθησα στο λάπτοπ να γραψω μια μικρή περίλησηψη των όσων είπε, για μία ανταπόκρισ στο ραδιόφωνο του BBC. Πέντε λεπτά μετα την ομιλία του, και δεν μπόρεσα να θυμηθω τίποτα απ΄όσα είπε. Θα μπορουσε να ηταν λόγος βουλευτή του ΠΑΣΟΚ όταν ο κ. Στυλανίδης και η παρέα του στην εξουσία. Εψαξα, λοιπόν, στο αρχείο μου, και βρηκαν ανάλογη ομιλία, από παλιότερα, του κ. Πρωτόπαππα, και την έδωσα αυτήν, ως προερχόμενη από τον κ. Στυλιανίδη, στο BBC. Σιγά μη καταλάβει κάποιος τη διαφορά!

... κι ο Ηλιος παγωνει

Σήμερα αποχαιρετίσαμε στη Λεμεσσό το Μενάκι.

"Σας απαγορεύω, κυριε Πρωθυπουργε"

Με επιστολή της προς τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, η κόρη του αείμνηστου συνθέτη Μάνου Λοΐζου, Μυρσίνη Λοΐζου, δηλώνει ότι απαγορεύει στο εξής να ακούγεται στις κομματικές συγκεντρώσεις το τραγούδι-ύμνος του ΠΑΣΟΚ «Καλημέρα Ήλιε», που είχε γράψει ο πατέρας της το 1974. «Το τραγούδι αυτό καλημερίζει τον Ήλιο, την ελπίδα, την αλληλεγγύη, και την προσμονή ενός ολόκληρου λαού, για δημοκρατία και ελευθερία. Εσείς όμως, είστε υπεύθυνοι για την πιο βαθιά, πνευματική, αξιακή, ηθική, και πολιτισμική καταχνιά που θα μπορούσε να έχει ποτέ αυτός ο τόπος. Ως εκ τούτου, σας απαγορεύω ρητά και κατηγορηματικά, να χρησιμοποιείτε έργο ή μέρος του έργου του Μάνου Λοΐζου, σε οποιαδήποτε κομματική σας εκδήλωση ή δραστηριότητα» υπογραμμίζει στην επιστολή της η κυρία Λοίζου.  Την παραθετω ολοκληρη..

» Κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ. Γνωρίζω εκ των προτέρων, ότι αυτή η κίνησή μου είναι συμβολική, εν τούτοις η συνείδησή μου, και η αξιοπρέπειά μου ως ενεργού πολίτη μου επιβάλλει να σας γνωστοποιήσω τα εξής: Ο πατέρας μου Μάνος Λοΐζος αγωνίστηκε με τον δικό του τρόπο, για αξίες όπως η Ελευθερία, η Δημοκρατία, και η Κοινωνική Δικαιοσύνη. Προσπάθησε να υπηρετήσει μέσω της τέχνης του, τα οράματα και τις αξίες ενός καταπιεζόμενου λαού, ο οποίος με πολύ κόπο, αίμα και δάκρυα αγωνίστηκε για την Δημοκρατία, την οποία τόσο βάναυσα του την στερούσαν. Αφού αυτός ο λαός κατοχύρωσε με πολλούς αγώνες τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα τα οποία στην Ευρώπη είχαν κατακτηθεί χρόνια πριν, έρχεστε σήμερα και όπου δικαιώματα βάζετε ευκαιρίες.

» Τα δικαιώματα στην εργασία, την υγεία, την παιδεία, την ποιότητα ζωής, τον πολιτισμό, τα έχετε κάνει ένα απέραντο fast track έξυπνων επενδύσεων, ξεπουλώντας όχι μόνο τον δημόσιο πλούτο αυτή της χώρας, αλλά και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

» Τόσα χρόνια σας ακούω να χρησιμοποιείτε το 'Καλημέρα Ήλιε' στις κομματικές σας συγκεντρώσεις. Παλιότερα, απλά με ενοχλούσε αισθητικά καθώς και με πλήγωνε, εξαιτίας αφενός της υποκρισίας σας, -διότι οι δικές σας αξίες επέβαλαν και έναν βαθιά εξουσιαστικό τρόπο ζωής, και δημιούργησαν σκλάβους αντί για ελεύθερους ανθρώπους, και ενεργούς πολίτες- και αφετέρου διότι οι δικές σας αξίες δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με αυτό που προσπαθεί να πει το συγκεκριμένο τραγούδι. Τώρα όμως πλέον εξοργίζομαι, γιατί δείχνει ότι δεν έχετε καταλάβει τίποτα από τους αγώνες του λαού και των εργαζομένων, πράγματα τα οποία ενέπνευσαν τον πατέρα μου, και του έδωσαν και μια αντίστοιχη στάση ζωής στην καθημερινότητά του ως πολίτη, και στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του.

» Το τραγούδι αυτό καλημερίζει τον Ήλιο, την ελπίδα, την αλληλεγγύη, και την προσμονή ενός ολόκληρου λαού, για δημοκρατία και ελευθερία. Εσείς όμως, είστε υπεύθυνοι για την πιο βαθιά, πνευματική, αξιακή, ηθική, και πολιτισμική καταχνιά που θα μπορούσε να έχει ποτέ αυτός ο τόπος. Ως εκ τούτου, σας απαγορεύω ρητά και κατηγορηματικά, να χρησιμοποιείτε έργο ή μέρος του έργου του Μάνου Λοΐζου, σε οποιαδήποτε κομματική σας εκδήλωση ή δραστηριότητα. Βέβαια ίσως να απαντήσετε ότι το έργο του Μάνου Λοΐζου ανήκει στον λαό. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο όμως και η συγκεκριμένη πράξη εκ μέρους μου. Επειδή όπως αποδείχτηκε δεν είστε, και ούτε ήσασταν ποτέ μέρος αυτού του λαού, και δεν έχετε πλέον κανένα δικαίωμα και καμία νομιμοποίηση να συνεχίζετε να τον εξαπατάτε.

» Ο Ήλιος άλλωστε, είναι δικός μας, και όχι δικός σας. Δεν μπορεί κανείς να μας τον πάρει. Και δεν θα μας τον πάρει».

Μυρσίνη Λοΐζου

Παγκαλος για διορισμούς των δημοσιων υπαλλήλων: "Εμείς σας αγοράζαμε. Εσείς, γιατί πουλιόσασταν;" (Κάπως έτσι τα λέει για την συναλλαγή πολιτικών-δημοσιων υπαλλήλων, και μεταξύ μας, δεν έχει και πολύ άδικο).

Από το γραφείο του Αντιπροέδρου της κυβέρνησης, κ. Θεόδωρου Πάγκαλου, λάβαμε το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της συνέντευξης που έδωσε στην ισπανική εφημερίδα "El Mundo" στις 25.06.2011. Μιλάει για το μιμητικό σύνδρομο των "Αγανακτισμένων", εξηγεί "γιατί με μισούν τόσοι πολλοί;", αναφερεται στους φοροφυγάδες ιατρούς "που το παίζουν Μητέρα Τερέζα", επιμένει στο "μαζί τα φάγαμε", προσθέτοντας ότι στο αλισβερίσι "σε διορίζω-με ψηφίζεις", έχουν ευθυνη "και εκείνοι που πουλησαν τη ψήφο τους".

Το δημοσιεύω εδώ αυτούσιο, και όσοι πιστοι για σχόλια προσέλθετε.

Η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι ενάντια στο νέο πακέτο μέτρων λιτότητας.

Είναι φυσικό. Και εγώ το ίδιο. Η ερώτηση είναι αν μπορούμε να μην εφαρμόσουμε αυτά τα μέτρα. Η απάντηση είναι «όχι».
Τι θα συμβεί την ερχόμενη Τρίτη στο ελληνικό Κοινοβούλιο, όταν θα ψηφιστεί το νέο πακέτο μέτρων λιτότητας;
Πιστεύω ότι θα κερδίσουμε και ότι οι βουλευτές μας θα ψηφίσουν ξανά με συντεταγμένο τρόπο. Πιστεύω πως το πακέτο των βραχυπρόθεσμων και μεσοπρόθεσμων μέτρων με τα οποία ουσιαστικά προσπαθούμε να θέσουμε το πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων θα εγκριθεί χωρίς μεγάλες δυσκολίες. Και μετά θα ψηφιστούν οι συγκεκριμένοι νόμοι που θα επιτρέψουν την πραγματοποίηση των φορολογικών μεταρρυθμίσεων, το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης των δημόσιων επιχειρήσεων και τα υπόλοιπα. Εκεί είναι πιθανόν να παρουσιαστούν προβλήματα. Δεν ξέρω αν κάποιοι από τους βουλευτές μας θα ψηφίσουν κατά. Μπορεί. Υπάρχουν ζητήματα για τα οποία πρέπει να εφαρμόζεται κομματική πειθαρχία, όπως για παράδειγμα η ψήφος εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, αλλά αυτό είναι άλλη περίπτωση. Αναμφίβολα, πιστεύω ότι το κόμμα της αξιωματική αντιπολίτευσης, η Νέα Δημοκρατία, θα ψηφίσει υπέρ ορισμένων από αυτά τα μέτρα.
Στους δρόμους υπάρχει ένα κλίμα βαθειάς οργής…
Αυτό που υπάρχει στους ελληνικούς δρόμους είναι το αποτέλεσμα μίμησης αυτού που συμβαίνει στην Ισπανία. Το κίνητρο που ώθησε μερικούς Έλληνες να κατασκηνώσουν στην πλατεία Συντάγματος ήταν η επιθυμία τους να απαντήσουν σε ένα πανό ή σύνθημα των Ισπανών αγανακτισμένων που έλεγε: «Μη μιλάτε πολύ δυνατά γιατί μπορεί να ξυπνήσουν οι Έλληνες». Έτσι, μερικοί Έλληνες, λόγω πληγωμένης περηφάνιας, αποφάσισαν να δείξουν στους Ισπανούς ότι δεν κοιμόντουσαν και ότι και αυτοί διαμαρτύρονταν και κατασκήνωναν σε πλατείες. Έπειτα, κάποιοι από τη Βαλένθια αποφάσισαν να φτάσουν περπατώντας στη Μαδρίτη, και αμέσως, μια ομάδα ατόμων από τη Σπάρτη αποφάσισε να έρθουν περπατώντας στην Αθήνα. Υπάρχει μια μεγάλη επιρροή. Αλλά οι πιο μεγάλες συγκεντρώσεις που καταγράφηκαν στην πλατεία Συντάγματος έφτασαν τα 50.000 άτομα. Πρόκειται για έναν σημαντικό αριθμό, αλλά δεν είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που κάποια μέσα επικοινωνίας θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε.
Πώς είναι να είστε ένα από τα πιο μισητά πρόσωπα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα; Στην πλατεία Συντάγματος ακούγονται πολλά τραγούδια και συνθήματα εναντίον σας…
Ναι, στην Αθήνα υπάρχουν άνθρωποι διαφόρων ειδών. Μερικοί με μισούν επειδή είμαι χοντρός. Άλλοι με μισούν επειδή είμαι γέρος. Άλλοι με μισούν επειδή ανήκουν σε κόμματα ή ομάδες κομμουνιστικές ή αναρχικές, εναντίον των οποίων καταφέρομαι γιατί δε σέβονται τη δημοκρατία και την ελευθερία. Αυτοί της άκρας δεξιάς με μισούν επειδή είμαι ένας μετριοπαθής άνθρωπος και δεν μοιράζομαι την παράνοιά τους ότι υπάρχει μια συνομωσία εναντίον της Ελλάδας. Αλλά η πλειοψηφία του κόσμου με μισεί επειδή λέω την αλήθεια. Κοιτάξτε: εγώ είμαι 73 ετών, είμαι στο τέλος της πολιτικής μου σταδιοδρομίας και λέω αυτό που σκέφτομαι. Και μια μέρα στη Βουλή είπα ότι τα χρήματα του χρέους της Ελλάδας τα ξοδέψαμε όλοι οι Έλληνες μαζί, και ο κόσμος θύμωσε. Αλλά είναι αλήθεια.
Αλλά ήταν οι ελληνικές κυβερνήσεις, όχι οι πολίτες μου δημιούργησαν αυτή την τεράστια τρύπα των 350 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού ελλείμματος είναι αποτέλεσμα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και των συντάξεων. Και θέλετε να μάθετε γιατί έχουν ξοδευτεί τόσα χρήματα για μισθούς δημοσίων υπαλλήλων και για συντάξεις; Γιατί το πολιτικό σύστημα λειτουργούσε για πολλά χρόνια με αυτόν τον τρόπο: προσλάμβανε κόσμο στο δημόσιο με αντάλλαγμα την ψήφο του. Αλλά είναι ο κόσμος που πουλούσε την ψήφο του, άρα και αυτοί είναι συνυπεύθυνοι. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι.

Κάθε φορά υπάρχουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι που πιστεύουν ότι το καλύτερο για την Ελλάδα θα ήταν να κήρυττε στάση πληρωμών, να έβγαινε το ευρώ και να επέστρεφε στη δραχμή…

Όσοι το λένε αυτό είναι εξαιρετικά ηλίθιοι. Ακόμα και αν το λένε αναλυτές, καθηγητές πανεπιστημίου ή οικονομολόγους, πρόκειται για μια τεράστια ηλιθιότητα. Το να επιστρέψουμε στη δραχμή, σημαίνει ότι την επόμενη ημέρα, οι τράπεζες θα ήταν περικυκλωμένες από ανθρώπους που θα προσπαθούσαν να πάρουν τα λεφτά τους, ο στρατός θα έπρεπε να τους προστατεύσει με τανκς γιατί η αστυνομία δε θα ήταν αρκετή, θα υπήρχαν ταραχές παντού, τα μαγαζιά θα ήταν άδεια, κάποιοι άνθρωποι θα πηδούσαν από τα παράθυρα… Και θα ήταν επίσης καταστροφικό για όλη την οικονομία της Ευρώπης. Γιατί πιστεύετε ότι οι εφημερίδες όλου του κόσμου ασχολούνται τόσο με την Ελλάδα; Δεν είναι ότι τους ενδιαφέρει η Ελλάδα, είναι γιατί αυτό που μπορεί να συμβεί θα έχει σημαντικές συνέπειες για όλο τον κόσμο.
Το θέμα είναι ότι εδώ και ένα χρόνο η ελληνική κυβέρνηση έχει υιοθετήσει ένα πακέτο μέτρων λιτότητας και δεν λειτούργησαν.

Έχουμε καταφέρει να μειώσουμε το έλλειμμα από το 15% στο 10%. Και το να μειωθεί το έλλειμμα κατά 5% είναι κάτι πολύ καλό, είναι κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στην ευρωζώνη.

Αλλά ζητάτε ένα νέο δάνειο επειδή βρίσκεστε το χείλος της χρεοκοπίας, δεν είναι έτσι;
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η μείωση του ελλείμματος θα έπρεπε να είχε πραγματοποιηθεί τόσο μέσω της μείωσης των δαπανών όσο και μέσω της αύξησης των εσόδων με φορολογικά μέτρα, και αυτό το τελευταίο δεν λειτούργησε αρκετά καλά. Αλλά πρόκειται επίσης και για ένα πρόβλημα δικαιοσύνης, γιατί το να μειώσουμε τις δημόσιες δαπάνες σημαίνει ότι έπρεπε να μειώσουμε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και τις συντάξεις ενώ αυτοί που φοροδιαφεύγουν είναι επιχειρηματίες και άνθρωποι με λεφτά.
Η φοροδιαφυγή είναι, αναμφίβολα, ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα της Ελλάδας.

Ναι. Από την μια πλευρά, σε σύγκριση για παράδειγμα με την Ισπανία ή την Πορτογαλία, η φορολόγηση είναι πολύ χαμηλή. Και σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε το γεγονός ότι πράγματι, η φοροδιαφυγή είναι πολύ εκτεταμένη. Μόνο στον δρόμο που είναι εδώ κάτω, στην Πατριάρχου Ιωακείμ, έναν από τους πιο ακριβούς της πόλης, συνελήφθησαν 140 γιατροί που είχαν τεράστια ιατρεία, εντυπωσιακά γραφεία, βοηθούς, γραμματείς.. και δήλωναν ότι κέρδιζαν 2000 ευρώ το μήνα, λες και ήταν η Μητέρα Τερέζα.
Τον περασμένο χρόνο προκαλέσατε έντονες συζητήσεις όταν δηλώσατε ότι η Γερμανία πρέπει να πληρώσει την Ελλάδα για την ναζιστική κατοχή.

Αν τα πράγματα περιπλεχθούν την Τρίτη, αν δεν καταφέρουν να εγκριθεί το πακέτο μέτρων και η ΕΕ δε σας δώσει το δάνειο, τι θα συμβεί;
Εγώ πιστεύω ότι θα καταφέρουμε να εγκριθούν τα μέτρα. Αν δεν έχουμε αυτά τα χρήματα πριν τα μεσάνυχτα της 12ης Ιουλίου, θα πραγματοποιηθεί το τρομακτικό σενάριο που σας περιέγραψα για την περίπτωση που θα εγκαταλείψουμε το ευρώ…
Αφήστε με να σας εξηγήσω: όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ελλάδα, εγκατέστησαν μια ελληνική κυβέρνηση συνεργασίας, την οποία ανάγκασαν να υπογράψει μια συμφωνία με την οποία οι Γερμανοί μπορούσαν να πάρουν όλο το χρυσό που υπήρχε στην Τράπεζα της Ελλάδας. Και πιστεύω ότι θα έπρεπε να μας επιστρέψουν αυτό το χρυσό, γιατί είναι δικό μας και μας το έκλεψαν. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι Γερμανοί επέστρεψαν στους νόμιμους κατόχους τους ιδιοκτησίες που είχαν κατασχεθεί στην Ανατολική Γερμανία από τους κομμουνιστές το 1945, και δε μας επιστρέφουν τον δικό μας χρυσό.http://antiproedros.gov.gr/2011/06/27/2196

Ενας μπλόγκερ που «κυνηγά» αγάλματα

...ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ, σιγά σιγά αλλά στα σίγουρα, αυτές οι ανθρώπινες ιστορίες μας που δημοσιεύονται στην «Κυριακάτικη», που αναρτώνται την ίδια μέρα στο site της εφημερίδας (www.enet.gr), και ταυτόχρονα στο δικό μας ιστολόγιο (www.filoftero.blogspot.com), μας φέρνουν φίλους καινούριους, προτάσεις για πρόσωπα αξιόλογα και, όπως λέμε στην άχρωμη δημοσιογραφική γλώσσα, «ενδιαφέροντα θέματα». Ο Γιώργος Λιγνός, που από το blog του (http://maecenas.capitalblogs) μας είχε επισημάνει τις «Δίκες των Πτωμάτων», έγραψε προ ημερών για τον Βερνάρδο Βολογιάννη, και μας προέτρεψε: «να πας να τον βρεις». Είναι ένας απλός, δημόσιος υπάλληλος, που κυνηγάει γλυπτά κι αγάλματα!

Εργάζεται στην ΕΥΔΑΠ, στο τμήμα διοικητικής μέριμνας και μεταφοράς (αυτό που καθιερώθηκε με τον αγγλικό όρο logistics), εδώ και 24 χρόνια. Τώρα είναι στα 54 του και η δουλειά, όχι η εργασία, τον κουράζει. Το ετήσιο εισόδημά του έχει μειωθεί κατά περίπου 24%, αλλά πιο πολύ τον ενοχλεί και τον «ρίχνει» η γενική κατήφεια, ή αδιαφορία, αλλά και η επιθετικότητα που η κρίση αυτή επέφερε στην κοινωνία μας.

«Τα μέτρα είναι σκληρά, και απάνθρωπα. Στοχεύουν και βαραίνουν τους πιο ασθενείς. Δεν είναι μόνο η μείωση των εισοδημάτων που μας τσακίζει, αλλά κυρίως το αίσθημα της αδικίας. Το κράτος είναι εκείνο που εφηύρε τη βολική λύση των επιδομάτων για να συμπληρώνει τους χαμηλούς μισθούς που έδινε, και τώρα όχι μόνο τα κόβει, αλλά κατηγορεί εμάς που τα αποδεχόμασταν» λέει με φωνή ήρεμη, διόλου συνδικαλιστική, και έτοιμος να αναγνωρίσει ότι μπορεί και από την μεριά μερίδας εργαζομένων «να υπήρξαν ακρότητες και υπερβολές».

Είναι, βεβαίως, εναντίον της ιδιωτικοποίησης των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, όπως λέγονται. «Το νερό, το ρεύμα και οι επικοινωνίες είναι εθνικά αγαθά» λέει, και δεν είναι καθόλου βέβαιος ότι, εάν περάσουν ολοκληρωτικά στα χέρια ιδιωτών, θα παρέχονται «και στον τελευταίο πολίτη αυτού του τόπου, στην πιο απομακρυσμένη περιοχή του».

Μέσα σ' ένα τέτοιο, βαρύ σκηνικό, ο καθένας μετρά και ξαναμετρά τα αποθέματά του, όπως λέει και ο φίλος μου ο Γιώργος. Εύλογα ξεκινάμε από τα οικονομικά, συνεχίζουμε με τα υπόλοιπα. Ο καθένας κάνει τις προσθαφαιρέσεις του και αν θέλει και το σταυρό του. Είναι μερικές φορές όμως που η ίδια η ζωή σε διδάσκει φέρνοντας στον δρόμο σου καθημερινούς ανθρώπους με τα ίδια προβλήματα, ίσως και περισσότερα, που όμως κατορθώνουν και σηκώνονται λίγο ψηλότερα από όλους μας. Ο Βερνάρδος (και ευτυχώς όχι μόνον αυτός) είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Η δημιουργικότητα και η καινοτομία δεν βρίσκονται μόνο στο μυαλό αλλά και στην ψυχή.

Η δουλειά του, η... κανονική, είναι στο γραφείο. Στην ΕΥΔΑΠ, όπως είπαμε. Η εργασία του, αυτή που, όπως λέει, δίνει πραγματικό νόημα στη ζωή του, είναι έξω. Στο δρόμο. Γυρνάει με τις ώρες, «πολύ περπάτημα, φίλε», σχεδόν όλες τις περιοχές της πόλης, κάποτε και πέραν αυτής, βρίσκει, σταματά και τα φωτογραφίζει. Εχει αγοράσει μία μηχανή Nikon, αλλά του φαίνεται περίπλοκη και δυσκολόχρηστη, και βολεύεται μια χαρά με ένα μάλλον μεσαίας κατηγορίας, παλιό κινητό.

Στη συνέχεια, φροντίζει να μάθει «την ταυτότητα του γλυπτού». Ποιος το έφτιαξε; Πότε το έφτιαξε; Ποιον και τι συμβολίζει; Και αυτές τις λίγες, απλές, μα και τόσο χρήσιμες πληροφορίες, που οι περισσότεροι από εμάς αγνοούμε εντελώς, φροντίζει κατόπιν, μαζί και με την ανάλογη φωτογραφία, να τα αναρτά στο ιστολόγιό του, το www.glypto.wordpress.com, καθώς επίσης και στον ιστότοπο www.glyptothiki.gr, που είναι κάτι σαν οι δικές του γκαλερί.

Κάνει αυτή τη δουλειά εδώ και περίπου 5 χρόνια, έχοντας «χαρτογραφήσει» με πολύ κόπο, με χρήματα από τα ελάχιστα που του περισσεύουν, αλλά και απίστευτο μεράκι, τα δημόσια έργα πέραν των 400 καλλιτεχνών. Μια τεράστια βάση δεδομένων. Φυσικά, το δημόσιο γλυπτό τον έφερε και στο έργο του γλύπτη. Ετσι, μέσα από την ιδιότυπη αυτή αφετηρία έφτιαξε ένα corpus της ελληνικής γλυπτικής.

«Από μικρός μου άρεσε η γλυπτική. Οπως και η αρχιτεκτονική των κτιρίων. Οσο περνούσαν τα χρόνια, έβρισκα ότι με συνάρπαζε ό,τι καλαίσθητο εκτίθεται στον δημόσιο χώρο».

Δυστυχώς, όμως, οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τους δημόσιους χώρους δεν φαίνεται να έχουν τέτοιες ωραίες ευαισθησίες. Πιο πολύ τους ενδιαφέρει να δώσουν άδεια λειτουργίας μιας καφετέριας σε ένα πάρκο ή μια πλατεία, παρά να καλέσουν έναν γλύπτη να φιλοτεχνήσει ένα έργο σύγχρονο που να δώσει ένα στίγμα στην περιοχή.

Τα γλυπτά, όπως και τα αγάλματα, ακόμα και τα παραδοσιακά με τα αυστηρά ιστορικά πρόσωπα, είναι για τον Βερνάρδο (δική του προτροπή είναι να τον αποκαλούμε έτσι, με το μικρό του όνομα) «πολύτιμες στάσεις και ωραίες αναφορές στην καθημερινή μας ζωή». Για να λέμε και του στραβού το δίκιο όμως, μπορεί οι τοπικοί μας άρχοντες να προτιμούν την καφετέρια από ένα γλυπτό (αφού, έτσι κι αλλιώς, από την πρώτη θα εισπράξουν και χρήμα, νόμιμο ή όχι), αλλά και ο κόσμος δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την εικαστική αναβάθμιση της περιοχής του.

«Είχα πάει, θυμάμαι, στην Καισαριανή, και περπατούσα ατέλειωτες ώρες αναζητώντας δημόσια γλυπτά και αγάλματα. Σταμάτησα μια κυρία και τη ρώτησα εάν ξέρει κάτι. Μάλλον με απέχθεια, μου απάντησε ότι "υπάρχουν κάτι παλιοσίδερα εκεί απάνω, στην πλατεία". Πήγα, λοιπόν, εκεί, και βρήκα ένα ωραιότατο μνημείο της Εθνικής Αντίστασης, με τέσσερις φιγούρες, που ελάχιστοι γνωρίζουν».

Το φωτογράφισε ο Βερνάρδος και το ανέβασε και αυτό στο blog του, όπου τον «πετύχαμε» αυτές τις μέρες να... παρακολουθεί το 1ο Συμπόσιο Γλυπτικής της Πάρου, το «Παρία Λίθος», που πραγματοποιείται στο νησί από τις 5 Ιουνίου και ολοκληρώνεται στις 2 Ιουλίου. Εκεί, στον χώρο των Αρχαίων Λατομείων, 6 γλύπτες, υπό τον συντονισμό του γλύπτη και καθηγητή Θεόδωρου Παπαγιάννη, δημιουργούν τα μαρμάρινα γλυπτά τους τα οποία στη συνέχεια θα παραμείνουν μόνιμα στον πεζόδρομο που οδηγεί στα Λατομεία.

Αυτή η έξοχη ιδέα των Συμποσίων Γλυπτικής, που είναι κάτι σαν «ανοικτό, ελεύθερο εργαστήριο», όπου μπορεί να πηγαίνει ο καθένας και να βλέπει τους δημιουργούς επί το έργον, ξεκίνησε το 1959 από τον Αυστριακό Καρλ Πραντλ, στην Αυστρία, και έκτοτε γίνεται σε όλο τον κόσμο. Η πόλη των Αθηνών (σαν δήμος, εννοώ) δεν έχει κάνει τέτοιο συμπόσιο.

Ο Βερνάρδος Βολογιάννης, κατά σύμπτωση, γεννήθηκε στην Αυστρία, στο Γκρατς, από αυστριακό πατέρα και ελληνίδα μητέρα. Ηρθε στην Ελλάδα πολύ μικρός. Μεγάλωσε στη Νεάπολη Εξαρχείων, και πήγε σχολείο στη Λεόντειο. Θυμάται ότι, σε όλη τη διαδρομή προς και από το σχολείο του, χάζευε στο δρόμο «τα ένδοξά μας αγάλματα». Προτιμά τα πιο σύγχρονα γλυπτά, αλλά έχουν και αυτά, τα πατριωτικά όπως τα λέει, ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. Σήμερα, μένει στον Χολαργό. Εκ της τύχης εργένης («τι να κάνουμε, δεν μου έλαχε», λέει), σε ένα εξαιρετικά λιτό και μικρό διαμέρισμα, που θύμιζε κελί μοναχού, αλλά πολύ γεμάτο από ιδέες, σκέψεις και έγνοια για το προχώρημα της δουλειάς του.

Τα έκανε, και τα κάνει όλα μόνος του. Εμαθε κομπιούτερ για να μπορέσει να γίνει μπλόγκερ. Αυτό δηλώνει σήμερα ως «εργασία του». Λεφτά δεν θα βγάλει ποτέ από αυτό, ούτε και το περιμένει. Περιμένει, όμως, όταν (όπως συνέβη πρόσφατα με τον «Ριζοσπάστη», όπως λέει) κάποιος κάνει χρήση των φωτογραφιών που με τόσο κόπο βγάζει, «τουλάχιστον να αναφέρει από πού τις πήρε». Στην Ελλάδα της ολοκληρωτικής ασυδοσίας, τέτοιες μικρές, αλλά σημαντικές «απαιτήσεις» μοιάζουν γραφική πολυτέλεια. Δυστυχώς.


*Το δημόσιο γλυπτό είναι η μόνη μορφή τέχνης που έχουμε μπροστά μας χωρίς εμείς να επιδιώκουμε να τη δούμε, εκτός αν είμαστε τουρίστες. Είναι εκεί, μας περιμένει. Συχνά μπαίνουμε σε έναν ανομολόγητο διάλογο μαζί του. Αρκεί, εκεί που περπατάμε τρέχοντας, να σταθούμε μια στιγμή και να κοιτάξουμε τι έχουμε γύρω μας...


ΥΓ: Το κομματι δημοσιευεται στη σελίδα "Ανθρωπων Εργα & Ημερες" στη σημερινή "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία"

Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΟΣ

Το Ελληνικό Σεξολογικό Ινστιτούτο (ΕΣΙ) διεξήγαγε έρευνα σε τυχαίο δείγμα 1.348 ενήλικων ανδρών για τους λόγους που τους αρέσει ο στοματικός έρωτας από μια γυναίκα:
* 5,23% απάντησε ότι τους αρέσει η αίσθηση.
* 7,46% απάντησε ότι τους αρέσει η κυριαρχία.
* 87,31% απάντησε ότι τους αρέσει η ησυχία.

ΔΩΡΕΑΝ ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ, ΗΓΕΤΗΣ!

Ενα βιντεάκι από τον φιλο μου Γιωργο Γεωργαλλίδη, που μου'φτιαξε τη μέρα. Το μοιράζομαι με όλους.

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ: Κολοκυθόπιτα Χωριάτικη

 

Τα κολοκύθια είναι στα καλύτερα τους τώρα, βρείτε τα λίγο μεγάλα, όχι τα πολύ μικρα και ... βουρ για κολοκυθόπιτα ! Κάπου έχει πάρει το μάτι μου ότι έχει δώσει μια παρόμοια συνταγή κολοκυθόπιτας ο πολύ καλός σεφ - δημιουργός του εστιατόριου Ανετον στο Μαρούσι Βασίλης Καλλίδης ( ο οποίος έχει "ξανοιχτεί" πολύ και φοβάμαι οτι έτσι αρχίζει και η πτώση όπως ο Λαζαρου που στο Βαρούλκο τρως πλέον πολύ μέτρια).  Αυτή λοιπόν η πολύ εύκολη συνταγή αρέσει επειδή ξεφεύγει εντελώς απο τις πίτες που ξέρουμε με τα φύλλα πάνω-κάτω που όταν κρυώσουν συνήθως το φύλλο τους δεν τρώγεται. Τρώγεται και κρύα πολύ ευχάριστα ενώ η επιτυχία της είναι ... εξασφαλισμένη, αρκεί να μπουν όλα τα υλικά !.

ΚΟΛΟΚΥΘΟΠΙΤΑ  ΧΩΡΙΑΤΙΚΗ

2 κιλά κολοκύθια
400 γραμμ.   φύλλο κρούστας
300 γραμμ τυρί φέτα
2 γιαούρτια αγελαδινά 2%, όχι στραγγιστά
4 αυγά
½  φλ. ελαιόλαδο
2 κοφτές μπέϊκιν πάουντερ
αλάτι
μπόλικο φρέσκο πιπέρι
⅓  φλ. ψιλοκομμένο άνηθο (προαιρετικά)

Πρώτα τρίψτε στον τρίφτη τα κολοκύθια, βάλτε τα σε ένα σουρωτήρι αφού τα αλατίσετε με 1 κ.σ. αλάτι και αφήστε τα καμμιά ώρα να στραγγίξουν τα πολλά υγρά τους πατώντας τα λίγο από πάνω.

Ανοίξτε το πακέτο με το φύλλο κρούστας, βγάλτε ένα ένα τα φύλλα, τσαλακώστε τα λίγο και βάλτε τα σε ένα ταψί στους 100-120 βαθμούς ώστε να ξεραθούν, Γυρίστε τα μετά από 15’ και από την άλλη μεριά να ξεραθούν  εντελώς. Αφού κρυώσουν τρίψτε τα αλλά όχι σε πολύ μικρά κομμάτια.

Σε μεγάλη λεκάνη  βάλτε τα τριμμένα κολοκύθια, τα δύο γιαούρτια, ρίξτε τα αυγά αφού τα έχετε λίγο χτυπήσει , προσθέστε την φέτα σε κομματάκια, το ελαιόλαδο, το μπέϊκιν, αλάτι και πολύ πιπέρι. Ψιλοκόψτε και προσθέστε του και άνηθο αν σας αρέσει, του πάει νομίζω πολύ (όχι μαϊντανό !).

Προσθέστε τα φύλλα τμηματικά στη λεκάνη και ανακατέψτε καλά το μείγμα. Λαδώστε ένα ταψί, ρίξτε αλεύρι η σιμιγδάλι να πάει παντού και στα τοιχώματα και αδειάστε μέσα το μείγμα.

Ψήστε στους 180 βαθμούς για 1 ώρα περίπου.

Ο Μπέος έστησε...

Διάφορα ωραία, που κυκλοφορουν από μπλογκ σε μπλογκ:

-O Mπέος έστησε τη δημιουργία του κόσμου. Ηταν να γίνει σε 8 μέρες, αλλά το είχε παίξει under
-Ο Μπέος «έστησε» παιχνίδι Over ημίχρονο Under Τελικό!
-Ο Μπέος έστειλε τον Εφιάλτη στις Θερμοπύλες. Μετά είδαν ότι είχε παίξει 2πλο τους Πέρσες...
-Ο Μπέος είναι σε θέση να «στήσει» μπλόκο στην τροχαία...
-Φήμες λένε ότι ο Μπέος «έστησε» και το Δαβίδ Vs Γολιάθ.
-Ο Μπέος έχει «στήσει» παιχνίδι και σε κομπολόι
- Ο Μπέος είχε «στήσει» και τις εκλογές του 2000, ΝΔ στο ημίχρονο και ΠΑΣΟΚ τελικό.
-Oι Αγγλοι ανακάλυψαν το ποδόσφαιρο όταν βρήκαν ένα σημαδεμένο κουπόνι του Μπέου
-Στο σχολείο ο Mπέος έφαγε αποβολή επειδή «έστησε» τα μήλα
-Ο Μπέος «έστησε» διπλό τον αγώνα Chuck Norris vs Bruce Lee με άσο το. ημίχρονο.
-Ο Μπέος «έστησε» τον αγώνα σκάκι Κασπάροφ εναντίον του Η/Υ της IBM.
-Ο Μπέος «έστησε» και το Χαβάη 5-0.
--Στο τελευταίο παιχνίδι που έστησε ο Μπέος, η Χαβάη κέρδισε 6-0
-Ο Μπέος έχει «στήσει» τα κινούμενα σχέδια, γι' αυτό κερδίζουν πάντα οι καλοί στο τέλος
-To αγαπημένο ποτό του Μπέου είναι βότκα με ''στημένο'' λεμόνι.

Ηθικώς, βαρυποινίτες

"Η υπόθεση των στημένων αγώνων ούτε μας αφορά ούτε μας αγγίζει", δήλωσε ο μεγαλομέτοχος και Πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, κ. Ευάγγελος Μαρινάκης, ο οποίος ειναι στον κατάλογο των 68 ονομάτων για τα οποία υπάρχει εισαγγελική απόφαση απαγόρευσης της εξόδου από τη χώρα. Στον κ. Μαρινάκη, που έχει στενές σχέσεις με αρχηγό πολιτικού κόμματος, και στον  κ. Αθ. Κανελλόπουλος, πρώην πρόεδρο της ΕΠΑΕ, και αδελφό του κ. Ανστασιου Κανελλόπουλου, αντιεισαγγελέως του Αρείου Πάγου, ασκήθηκε ποινική δίωξη για απλή συνέργεια σε εγκληματική οργάνωση και απλή συνέργεια σε δωροδοκία για αλλοίωση αποτελέσματος.

Από το έγκυρο αθλητικό site contra.gr, οι παρακάτω σπαρταριστοί διάλογοι μεταξύ Μπέου (το μπουμπούκι του ποδοσφαίρου), Κανελλόπουλου και Μαρινάκη ("Ουτε μας αγγίζει, ούτε μας αφορά"). Δεν ξέρω σε ποιόν βαθμό αποδεικνύεται ποινικα η "εμπλοκή" τους, αλλά ηθικά ειναι κιόλας βαρυποινίτες:
Την 19-2-2011, διεξήχθη και ο αγώνας «Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός», με αποτέλεσμα 2-1. Ο Αχιλλέας ΜΠΕΟΣ, συνομιλεί αρχικά με τον Λουκά Σ.......Ο για το αποτέλεσμα του ντέρμπι και αμφότεροι κάνουν λόγο για ξεκάθαρη «αλλοίωση του αποτελέσματος», καθώς το γκολ του Τσιμπούρ ήταν οφσάιντ, το γκολ του Κατσουράνη ήταν καθαρό και ο Τοροσίδης έκανε πέναλτι, ο δε Λουκάς αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «αυτά τα πράγματα δεν έχουν γίνει ούτε επί Κοκαλιάρη», αναφερόμενος στον Θωμά ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟ, ενώ αργότερα ο Αχιλλέας ΜΠΕΟΣ (Α) συνομιλεί για τον συγκεκριμένο αγώνα με τον Θανάση ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟ (Θ) και αναφέρουν τα εξής:
«Α: Τι γίνεται, που είσαι;
Θ: Στο γήπεδο.
Α: Ακόμη εκεί είσαι;
Θ: Να φύγουν ο κόσμος να φύγουμε.
Α: Τι λέει ο Βαγγέλης, χαρούμενος ο Βαγγέλης;
Θ: Τον έπιασε η καρδιά του, λιποθύμησε απ' αυτό εδώ πέρα. Το γκολ ήταν κανονικό, να το ξέρεις αυτό, ε.
Α: Ε;
Θ: Το ματς το είδες;
Α: Το γκολ του Τσιμπούρη οφσάιντ, το γκολ του Κατσουράνη είναι καθαρό και το πέναλτι του Τοροσίδη είναι καθαρό. Αλλοίωση αποτελέσματος είναι.
Θ: Για ξαναπέστο.
Α: Το γκολ που έβαλε ο Τσιμπούρης είναι οφσάιντ.
Θ: Του Τσιμπούρη είναι οφσάιντ;
Α: Ναι. Του Κατσουράνη είναι καθαρό και το πέναλτι του Τοροσίδη είναι χέρι καθαρό και δεν το δίνει. Μη του το λες μωρέ γ... τα, άκου τι σου λέω.
Θ: Κοίταξε στα δυο πρώτα συμφωνώ, στο γκολ του Τσιμπούρη γιατί ήταν οφσάιντ; Αφού ήτανε ίο παίκτες.
Α: Πιο μπροστά απ' τη μπάλα είναι, παίρνει την κεφαλιά και είναι μόνος του μπροστά είναι σε θέση οφσάιντ.
Θ: Το γκολ του Κατσουράνη ο παίκτης ήταν στο δοκάρι μέσα, πώς και το ακύρωσε αυτός ο από κει, ο επόπτης ήτανε... ήτανε γ...τα.
Α: Υπάρχει πρόβλημα έχε υπόψη σου.
Θ: Ναι.
Α: Πες του να με πάρει τηλέφωνο να του πω.
Θ: Τι πρόβλημα όταν λες;.
Α: Θα του την πέσουνε αδερφάκι μου, πρέπει να τους προφυλάξει τώρα μη τους δείρουνε δε καταλαβαίνετε; Κοιμάστε όρθιοι, πες του να με πάρει.
Θ: Τους τρεις λες, έτσι;
A: Ναι.
Θ: Ναι πολύ, το ξέρω τώρα.
Α: Πες του να με πάρει τηλέφωνο, ήδη εγώ το 'μαθα.
Θ: Έχει πάει στα αποδυτήρια κάτω.
Α: Εντάξει μετά θα τον πάρω γω.
Θ: Θα του πω να σε πάρει. Να σου πω, τι ώρα παίζουμε 17:00 η ώρα παίζουμε εμάς αύριο;
Α: 15:00.
Θ: 15·:00, το δείχνει η τηλεόραση, το δείχνει, ε;
Α: Το δείχνει ναι.
Θ: Να σου πω, πώς το βλέπεις τώρα εσύ με το... που... κάτω η Τρίπολη ο γ... που... λέγαμε να κερδίσουμε και το κερδίσαμε προχθές, λέγαμε αν μπορέσει και μπει κάποιος διαιτητής που να "ναι, να μην το κυνηγήσει. Πως το βλέπεις τον Αστέρα Τρίπολης τώρα, πέφτει τώρα;
Α: Ακόμη είναι νωρίς, αλλά τώρα είναι σε δύσκολη θέση, γιατί δεν θα το δώσει το παιχνίδι κι ο Πανσερραϊκός τώρα, έχει πρόβλημα γ... τον.
Θ: Όχι ο Πανσερραϊκος να μην το δώσουν με τίποτα να τους πεις, πρέπει να φύγει ο Μποροβίλος από τη μέση το 'χουμε πει αυτό.
Α: Εντάξει θα τα πούμε».
«Τα γα...σα στο 92»
Μετά από λίγα λεπτά δε ο Βαγγέλης ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ (Β) τηλεφωνεί στον Αχιλλέα ΜΠΕΟ (Α) από το κινητό τηλέφωνο του Θανάση ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ:
«Α: Έλα συγχαρητήρια.
Β: Έτσι, τέτοιο γ... θέλανε τα μ..., στο 92.
Α: Άκου να σου πω όμως.
Β: Ήτανε μια φορά τυχερός ο Ολυμπιακός.
Α: Συγχαρητήρια ρε παιδάκι μου λέμε, τελείωσε τώρα το πανηγύρι. Ακου τι θέλω να σου πω τώρα. Επειδή πήρα τα ένα μήνυμα έτσι; Πρέπει να τους προστατέψεις καμιά βδομάδα 10 μέρες.
Β: Έτσι, έτσι.
Α: Μ ακούς;
Β: Εντάξει.
Α: Οπωσδήποτε είναι αυτό.
Β: Τι εννοείς, ποιους απ'όλους;
Α: Τον Καλόπουλο και τον Τρύφωνα, [ενν. τον Δημήτρη ΚΑΛΟΠΟΥΛΟ, διαιτητή και τον Σπύρο ΤΡΥΦΩΝΑ, Β' βοηθό διαιτητή-παρατηρητή του αγώνα].
Β: Εντάξει.
Α: Μ ακούς; Σου μιλάει ο φίλος σου, υπάρχει πρόβλημα, με πήραν τηλέφωνο.
Β: Εντάξει. Τελείωσε, τελείωσε».
«Προστάτεψε τον Καλόπουλο και τον Τρύφωνα»
Περί ώρα 22:46, ο Αχιλλέας ΜΠΕΟΣ τηλεφωνεί ξανά στον Βαγγέλη ΜΑΡΙΝΑΚΗ και τον συμβουλεύει να προστατεύσει τον Καλόπουλο και τον Τρύφωνα, γιατί υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και θα υπάρξουν αναδράσεις, λέγοντάς του χαρακτηριστικά «πρέπει οπωσδήποτε να βάλεις το μαχαίρι στο λαιμό του Πιλάβιου την Κυριακή να τον βάλει [ενν. τον Καλόπουλο] έστω και τέταρτο..., μην τους περάσει ρε παιδάκι μου είναι σημαντικό για σένα αυτό», ενώ περί ώρα 23:07, ο Θανάσης ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ τηλεφωνεί στον Αχιλλέα ΜΠΕΟ και αναφέρουν τα εξής:
«Α: Αυτό που έγινε σήμερα έχεις υπόψη σου είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο που έχει γίνει μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα. Αλλοίωση αποτελέσματος. Εν πάση περιπτώσει εμείς καλώς έγινε, με το φίλο μας έγινε, αλλά από κει και πέρα πρέπει να πάρει τα μέτρα του. Τώρα δηλαδή πρέπει να τους προστατέψει και τους δυο. Να στείλει δυο παιδιά στη Θεσσαλονίκη και δυο παιδιά στην Κέρκυρα για τις επόμενες 10-15 μέρες να ξεχαστεί. Θα τους κοπανήσουν να ξέρεις, άμα δεν το κάνει αυτό.
Θ: Ναι. Αυτός που ακύρωσε το γκολ ο επόπτης ήτανε του συνδέσμου Κερκύρας;
Α: Κερκύρας ναι. Ναι, Τρύφωνας. Θ: Να σου πω, έχουνε σχέση με το Μπανάνα; Α: Με ποιον;
Θ: Με το Μπανάνα έχει σχέση αυτό;
Α: Δεν το ξέρω δε νομίζω, μπορεί κιόλας να 'χει. Μπορεί και να έχει. Μπορεί και να έχει αλλά δε μιλάει κιόλας. Ο Ολυμπιακός έχε υπόψη σου πολύ τραγικός στο 2ο ημίχρονο ειδικά γ... τα.
Θ: Στο 2ο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ καλύτερος. Στο 1ο ήταν ο Ολυμπιακός, στο 2ο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός...
Α: Ναι. Και πρέπει οπωσδήποτε να πιέσεις τον τέτοιον να μην τιμωρήσουνε τον Καλόπουλο, τον Πιλάβιο. Την Κυριακή, δηλαδή, πρέπει να παίξει ο Καλόπουλος έστω 4ος·
Θ: Παίζει... είναι ο Τομπάζης, ο οποίος τον έχει αναλάβει ο πρώην φίλος μας και πρόεδρος, αλλά οι πληροφορίες λένε οι δημοσιογράφοι ότι λένε ότι και να γίνει δε μπορεί να κάνει τίποτα, θα τον βάλει 6: 00/6: 30 οπότε περνάει πειθαρχική.
Α: Άμα γίνει αυτό γ... το. Αν γίνει αυτό γ... το, γιατί δεν μπορείς κύριε να παίρνεις κάποιον να σε βοηθήσει, και μετά να τον στέλνεις... δε θα σε βοηθήσει κανένας μετά ξανά. Κατάλαβες; Η δύναμη δηλαδή είναι ότι... Θ: Εμένα έτσι μου είπε ένας δημοσιογράφος που έβγαινα έξω, ο (ακατάληπτο) ότι και να κάνει ο Ταμπόζης οι πληροφορίες μου λένε ότι δε μπορεί να τα (ακατάληπτο). Γιατί είναι τρία τα αυτά, είναι και το πέναλτι του Τοροσίδη που λένε όλοι...
Α: Μετά ρε παιδί μου είναι και μ... οι άνθρωποι, βάζει γκολ ο Μιραλάς, βγάζει τη φανέλα του, είναι ορισμός της κίτρινης και δεν του δίνει κίτρινη. Δείχτη ρε μ..., γιατί να εκτεθείς εσύ; Μ... έκανε ο παίκτης, μπορεί να σου πει κανείς τίποτα; Είναι ζώα οι άνθρωποι ρε π..., στο πέναλτι ήθελες να βοηθήσεις το έδειξες, εκεί όμως ευθύνεται ο παίκτης, αιγ... θα μου πάρουν εμένα τη σφυρίχτρα γιατί εσύ έκανες μ...; Δηλαδή είναι βαρύ αυτό, αυτός είναι ο ορισμός της κίτρινης. Βγάζεις τη φανέλα σου δείχνει κίτρινη παγκοσμίως, κατάλαβες;
Θ: Ε βέβαια.
Α: Και δεν του δείχνει. Άντε πήγαινε γ... τότε, αφού είσαι μ.... Και τον θέλαμε τώρα να μας βοηθήσει στο Κύπελο, πάει τώρα.

Και η Νεα Υόρκη νομιμοποιησε τους γκέι γάμους



Φωτογραφία AP

 Η Νέα Υόρκη ειναι από χθες, Παρασκευή, η μεγαλύτερη πολιτεία στις ΗΠΑ όπου θα επιτρέπονται οι γάμοι μεταξύ ομοφιλόφυλων ζευγαριών. Η ελεγχόμενη από τους Ρεπουμπλικανούς Γερουσία, ενεκρινε με ψήφους 32 υπέρ και 29 εναντίον, τον νόμο που νωρίτερα ειχε ψηφίσει η κατω Βουλή, στην οποία έχουν πλειοψηφία οι Δημοκρατικοί. Η πολιτεία της Νέας Υόρκης ειναι η 6η στην Αμερική που νομιμοποιεί τους γκέι γάμους. Ο κυβερνητης της Νεας Υόρκης, Άντρου Κουόμο, υπέγραψε το σχετικό διάταγμα, που θα έχει εφαρμογή σε 30 μέρες από σήμερα. Οι ομοφιλόφυλοι και οι υποστηρικτές τους, βγηκαν στους δρόμους της πόλης πανηγυρίζοντας, και φωνάζοντας "καιρός ήταν". Καθολικοί ιερείς εξέφρασαν την αποδοκιμασία και την οργή τους.

"Εφυγε" ο επιθεωρητής Κολόμπο

O ηθοποιός Πίτερ Φόλκ, που είναι περισσότερο γνωστός για τον ρόλο του ως επιθεωρητής Κολόμπο στην ομώνυμη τηλεοπτική, αστυνομική σειρά του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου NBC, έφυγε από τη ζωή προχθες, Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011, στο σπίτι του στο Μπέβερλι Χίλς. Ηταν 84 ετών. Τα τελευταία χρόνια υπέφερε από άνοια. Στον ρόλο του Κολόμπο, ήταν αξεπέραστος. Ολοι θυμόμαστε τον ατσούμπαλο, ακατάστατο ντετέκτιβ, με την μπεζ καμπαρτίνα του και τα ακατάστατά του μαλλιά, που μασούσε το πούρο του, και μιλούσε λίγο, με φωνή χαμηλή και βραχνή. Η τηλεοπτική σειρά παίχτηκε από το 1971 έως το 1979. Μεταδιδόταν μία φορά κάθε τρεις εβδομάδες. Προτάθηκε στον Φολκ να γίνει εβδομαδιαία, αλλά αρνηθηκε διότι δεν ήθελε, λέει, να δουλεύει πολύ. Ήταν εποχές που περισσότεροι άνθρωποι κοστολογούσαν ακριβότερα τον ελεύθερο τους χρόνο, δηλαδή την ποιότητα της ζωής τους, παρά τα ασφυκτικά ωράρια και τους υπέρογκους μισθούς.

Αν ακούς...

Ας αρχίσουν οι χοροι...

Εννέα συλλήψεις για στημένα παιχνίδια στο στοίχημα του ΟΠΑΠ. Μεταξύ άλλων ο Σταύρος Ψωμιάδης, ο Αχιλλέας Μπέος και ο Γιώργος Τσακογιάννης, μεγαλοπαράγοντες της Καβάλας, του Ολυμπιακού Βόλου και του Ηλυσιακού. Συνελήφθησαν ακόμα  ένας προπονητής, ένας πρώην ποδοσφαιριστής του Πιερικού καθώς και τέσσερις ακόμη «μπουκς» που φέρεται να διοργάνωναν τους ύποπτους αγώνες και τα στοιχήματα. Πληροφορίες αναφέρουν ότι ανάμεσα στους προσαχθέντες είναι και ο γιός παράγοντα μεγάλης αθηναικής ομάδας, που φέρεται να εμπλέκεται στο "στησιμο" αγωνα της ομάδας του με ακριτική ομάδα, για τη Σουπερ Λίγκα.
Τη σχετική έρευνα πραγματοποιεί η Υποδιεύθυνση Δίωξης Οργανωμένου Εγκλήματος της ΕΛΑΣ σε συνεργασία με τις δικαστικές αρχές και το ΣΔΟΕ, ύστερα από σχετικό φάκελο που έστειλε στις ελληνικές αρχές η UEFA για 40 στημένα παιχνίδια. Επιβαρυντικά στοιχεία φέρεται να έχουν προκύψει για τους προσαχθέντες σχετικά με σειρά αγώνων της Α' και Β' Εθνικής, που είχαν χαρακτηριστεί από την UEFA ως «ύποπτοι» ή ακόμη και ως «άκρως διεφθαρμένοι» για την εξέλιξη των οποίων είχαν υπάρξει στοιχήματα μεγάλων ποσών και οι επιτήδειοι είχαν κέρδη πολλών εκατομμυρίων ευρώ.

 

Ας αρχίσουν οι χοροί έστω και από το ποδόσφαιρο. Νά ξεβρωμίσει ο τόπος απ' όλα τα λαμόγια που τόσα χρ΄νια σουλατσάρουν στη κοινωνία μας ανανόχλητοι, προβαλλλόμενοι μάλιστα και ως superstars του σύγχρονου, και θλιβερού ελληνικού lifestyle. Μπουζούκια, γκόμενες, σκάφοι, πούρα, μαγιές, τσαμπουκάδες και νταηλίκια.

Και εγενετο σκοτος!

Πόσο μακρινές, αλήθεια, οι μέρες που υπερχείλιζε το ΠΑΣΟΚικό "ποτάμι της χαράς", από τα ορμητικά νερά της "ανανέωσης". Καινούργια πρόσωπα, καινούργιες ιδέες, άλλο ύφος, άλλη αισθητική, οικολογικό προφίλ, πράσινη ανάπτυξη, υβριδικά αυτοκίνητα, open gov, i Pad, και υποσχέσεις ότι "θα τα αλλάξουμε όλα".


Το αποτέλεσμα αντικατοπτρίζεται θαυμάσια στον σημερινό ανασχηματισμό, από τον οποίο προκύπτει κυβέρνηση του "παλιού, καλου ΠΑΣΟΚ", όπως λένε πανηγυρίζοντας οι νοσταλγοί του.


Πάγκαλος ακλόνητος. Βράχος. Ρέπας, Καστανίδης, Κουκουλόπουλος, Παντελής Οικονόμου, Χριστε μου!, σε ποιά χέρια εναποθέτουμε το μέλλον μας. Και Μιλτιάδης Παπαιωάννου, που τον ανακάλεσαν από μόνιμο σχολιαστη του Ολυμπιακού από το Σταδιο Καραισκάκη, και τον έκαναν Υπουργό Δικαιοσύνης. Λίγους ανέφερα, ενδεικτικά, για να μήν πάθουμε και υπερδοσολογία του "παλαιού και δοξασμένου".


Αλλά, και όπου αλλού κοιτάξεις, όμοιες θλιβερές, παλαιολιθικές εικόνες αντικρυζεις. Εικόνες μιας ξεπερασμένης Ελλάδος, που δεν θέλει να αφησει τον εαυτό της τουλάχιστον να γεράσει με αξιοπρέπεια. Δεν ειναι θεμα ηλικίας. Υπάρχουν 80άρηδες που γνωρίζω, οι οποίοι ειναι πιο νέοι από την Φώφη Γεννηματά, τον Γιαννη Μαγκριώτη (σε όλες τις κυβερνησεις μεσα, τι δόντι έχει ο άνθρωπος?), και την κα. Ξενογιαννακοπούλου.


Στο "παλιό ΠΑΣΟΚ", ή αν το κανουμε μια λέξη "Παλιοπασόκ", δεν αρέσουν οι τεχνοκρατες. Τούς θεωρουν "ασχετους με την πολιτική", αλλα ουτε ένας ΠΑΣΟΚος δεν παραδεχεται ότι και εκείνος, ο Παντελής Οικονόμου, ας πουμε, τι σκαμπάζει απο οικονομία?


Εκει λοιπον που, μερικες μερες πριν, είχαμε πιστεψει ότι ήταν θέμα χρόνου πλεον να ενισχυσουν την κυβερνηση και καποια άτομα από τον "πραγματικό κόσμο" της κοινωνιας, άτομα που ξερουν τι παει να πει εργασία, τι πάει να πει να θετεις εναν ρεαλιστικό στοχο και να τον πετυχαίνεις, προσγειωθήκαμε απότομα πάλι, και κατάπιαμε μία ακόμη απογοήτευση. Σε όλον τον κόσμο υπάρχουν κυβερνησεις που στηρίζονται και από τεχνοκρατες/επαγγελματίες/όπως θέλετε πειτε τους. Και πάνε καλά. Σε καμμία χωρα όμως, ούτε καν στη δικη μας, υπάρχει περίπτωση να μπουν αυτοί του "παλιού ΠΑΣΟΚ" σε μία κανονική δουλειά και να πάνε καλά. Αποδεικνύεται πως το μόνο μαγαζί που μπορεί να τους εργοδοτήσει, ειναι η κυβέρνηση. Η εκάστοτε κυβέρνηση. Νυν και αεί, και εις τους αιώνες των αιώνων. Αμην.

IQ κομοδίνου

... από την άλλη, ξέρετε, δεν αρκεί η επιθυμία κάποιου να για επιτυχει έναν στόχο του. Πρέπει να έχει και την ικανότητα να το κάνει. Ικανότητα που, απορρέει από τον συνδυασμό, ψυχής, σώματος, και πνευματος. Οι "δόσεις" εξαρτώνται από το "αντικείμενο ενασχόλησης". Ολα, όμως, ειναι απαραίτητα. Στο δικό μας, πολιτικό στερέωμα, και δη σε επίπεδο κορυφής, η σημαντικότερη, ίσως, από τις τρεις αυτες αρετες, η πνευματικότης (πιο απλά, το νιονιό), σαν να εκλείπει ολότελα. Αυτό ειναι και το μεγάλο πρόβλημά μας

"Τι να μας πουν, μωρέ, οι αδερφάδες;"

Κάποια στιγμή, στην εκπομπή στο Δεύτερο σήμερα, έκανα ένα πικρό, παραπονιάρικο σχόλιο με αφορμή το γεγονός ότι μόλις μπήκα στην ιστοσελίδα του BBC, είδα "φάτσα-κάρτα", για μία ακόμη φορά, τη χώρα μου. Έλεγε για την νέα υποβάθμιση από την Standard & Poors, που μας χαρακτηρίζει πλέον ώς τη χειρότερη χώρα στον κόσμο ια να δανείσει κάποιος χρήματα.

Έλεγα πόσο θυμωμένος νοιώθω, όχι τόσο με τους οίκους αξιολόγησης (που και αυτοί ειναι πιράνχας τρομερά), αλλά με τους δικούς μας διαχειριστές της εξουσίας που έφεραν τη χωρα σ' αυτά τα χάλια, και μας έχουν κάνει όλους να ντρεπόμαστε ν' αντικρύσουμε άνθρωπο.

Πράγματι, όπου κι άν ταξιδεύω, όποτε κάποιος ξένος με ρωτάει "τί γίνεται βρε παιδί μου με την Ελλάδα;", δεν έχω πλέον κανένα επιχείρημα για να υπερασπιστώ, λίγο έστω, τον τόπο μου. Παλιά, δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου. Θυμάμαι τα χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του τόπου, που και τότε η πολιτική σήψη στην Ελλάδα ήταν βαθιά. Ημουν στο Λονδίνο, ανταποκριτής, και με καλούσαν αριά και που στα κανάλια για να σχολιάσω τα τεκταινόμενα στη χωρα μου. Παρόλο που ήξερα, και αισθανόμουν ότι και τότε είχαμε πάρει "τη ζωή μας λάθος", με έναν σχετικά εύκολο ελιγμό έβρισκα επιχειρήματα για να υπερασπιστω τη χωρα μου.

Σήμερα, "ναι μεν, αλλά" δεν υπάρχει. Και, για να πω την μαύρη αλήθεια, δεν ψάχνω κάν αντεπιχειρήματα. Τα παραμύθια μας τέλειωσαν. Και όσο τα αναμασάμε, τόσο πιο καταγέλαστοι γινόμαστε. Προτιμώ, λοιπόν, όταν τελειώνω τη δουλειά μου, στα ταξίδια μου, να κλείνομαι στο ξενοδοχείο και να μή βλέπω κανέναν.

Τέτοια έλεγα, λοιπόν, σήμερα. Και πολλά από τα τηλεφωνήματα που "έπεσαν" μετα, με έρριξαν ακόμα πιο πολύ στην απογοήτευση και στην μελαγχολία μου. Ολα, είχαν το ίδιο πνευμα: "Να μή διαβάζεις το BBC. Τί να μας πουν οι Εγγλέζοι, οι αδερφαρες! Να κοιτάξουν τα χάλια τους, και να αφήσουν την Ελλάδα ήσυχη. Και εσύ, εάν ντρέπεσαι που εισαι Ελληνας, να σηκωθείς να φύγεις, και να πάς να βρείς τους ντιντήδες τους φίλους σου".

Αυτα τα λόγια, με σφίξανε σαν πένσα, όπως λέει ο Σαββόπουλος. Δεν ειναι σύμπτωμα της κρίσης. Είναι μία από τις πολλές αιτίες της. 

ΤΥΧΑΙΟ; ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ...

Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος κ. Γιώργος Παπανδρέου έχει γεννέθλια την ερχόμενη Πέμπτη. Γεννηθηκε στις 16 Ιουνίου 1952.

Την ημέρα αυτήν, η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του οσίου Μνημονίου, που ηταν επίσκοπος Αμαθούντος στη Κύπρο.

Στο site της Εκκλησίας της Ελλάδος, http://www.ecclesia.gr/, στον Συναξαριστή, η επιβεβαίωση της ... είδησης!

NO COMMENT

Από τον "ανταποκριτή" μας Φάνη Κ., ιδού ένα φωτογραφικό ντοκουμέντο, από την Ελλάδα του 2011, που ίσως από μόνο του να είναι και η απάντηση στην ερώτηση "καλά, πως φτάσατε ώς εδώ;"

Κρίση "40 καρατίων" και στο κόσμημα

Η «ΑΝΘΡΩΠΟΓΕΩΓΡΑΦΙΑ» της πόλης περνάει φάση μεγάλης μετάλλαξης. Πριν από λίγο καιρό, ήξερες ποιους θα συναντούσες και πού. Σήμερα, ένα κύμα περνάει μέσ' από κτίρια και δρόμους, όπως η θάλασσα που ξεθυμαίνει στα βράχια και εισβάλλει στις κουφάλες. Πλούσιοι και φτωχοί. Αγανακτισμένοι και έκπληκτοι. Βολεμένοι κι ανάστατοι. Αποφασισμένοι, αναποφάσιστοι και φοβισμένοι. Φεύγω από την πλατεία έχοντας ακούσει τις ίδιες ιστορίες από χιλιάδες στόματα. «Η κρίση των φτωχών ανθρώπων». Πάω δίπλα, στην απαστράπτουσα Βουκουρεστίου. Και μπαίνω σ' ένα από τα πιο ιστορικά κοσμηματοπωλεία της πόλης. Εδώ, τι γίνεται άραγε; Πόσα καράτια πιάνει ο σάκος; Αναρωτιέμαι...


Φωτογραφία: Πάνος Πετρόπουλος

Ο Αντώνης Βουράκης του Δημητρίου, γεννηθείς στην Αθήνα το 1946, κοσμηματοπώλης τρίτης γενιάς. Ξεκίνησε ο Γιάννης Βουράκης, ο παππούς. Συνέχισε ο πρωτότοκος γιος του, Αντώνης, «που ήταν κι ο φυσικός μου πατέρας, αλλά πέθανε 15 μέρες αφ' ότου γεννήθηκα».

Δηλώνει «του Δημητρίου» σήμερα, γιατί «είχα την τύχη να με υιοθετήσει ο αδελφός του, ο Δημήτρης, ο οποίος και με μεγάλωσε, και κυριολεκτικά θυσίασε τη ζωή του, παντρευόμενος τη μητέρα μου, και μη κάνοντας άλλα παιδιά».

Μετά τον θάνατο του Αντώνη, λοιπόν, του φυσικού του πατέρα, συνέχισαν την επιχείρηση ο Χρήστος, ο Αγγελος και ο Δημήτρης. Ο Αγγελος ήταν το μυαλό, και κρατούσε τα ηνία. Δολοφονήθηκε, Φλεβάρη του 1979, μέσα στο μαγαζί, από ένοπλους ληστές. Ηταν η πρώτη ληστεία κοσμηματοπωλείου στην Αθήνα, μετά φόνου. «Μαζί ήμασταν στο κατάστημα και μόλις 15 λεπτά πριν είχα αποχωρήσει για να πάω στο σπίτι μου». Το φονικό έγινε στο ίδιο μαγαζί που υπάρχει από το 1926 μέχρι και σήμερα στη Βουκουρεστίου 8, απέναντι από το Θέατρο Παλλάς.

Το κόσμημα έθρεψε όλη την οικογένεια Βουράκη, περίπου οκτώ δεκαετίες τώρα. Παράπονα δεν έχουν, «γενναιόδωρα μας φέρθηκε η ζωή». Μεγαλώνοντας η οικογένεια, μεγάλωσαν και τα προβλήματα. Τριβές, διενέξεις, «τους συγγενείς δεν τους διαλέγεις», χωρίσανε. Στο «ιστορικό κατάστημα» έμεινε αυτός.

«Η Ελλάδα έχει τρομερή παράδοση στο κόσμημα. Από τα αρχαία χρόνια. Δες τι βγάζουν στις ανασκαφές. Αρχαία νομίσματα μέχρι και δακτυλίδια, σκουλαρίκια, αριστουργήματα. Και οι άνδρες φορούσανε κοσμήματα, ακόμα και σκουλαρίκια. Το κόσμημα είναι είδος πολυτελείας. Ομως έχει και αυτό την αξία του, τη θέση του στην κοινωνία. Η ιδιαίτερη στιγμή που θα φορέσεις ένα δαχτυλίδι, θα σε συντροφεύει όλη σου τη ζωή. Αν έλειπαν αυτές οι μικρές χαρές από τη ζωή μας, θα μαραίνονταν οι άνθρωποι».

Στη Βουκουρεστίου υπάρχουν περί τα 40 κοσμηματοπωλεία. Μοναστηράκι, Μητροπόλεως, Πανεπιστημίου άλλα τόσα. «Στο βαρύτερο κόσμημα, (εννοεί το πιο ακριβό), που είναι η κατηγορία της δικής μου επιχείρησης, υπάρχουν 3-4 χιλιάδες έλληνες πελάτες που κάνουν τον γύρο των καλών κοσμηματοπωλείων.

Οσον αφορά τον τουρίστα, υπήρχε εποχή που ερχόντουσαν Αμερικανοί και αφήνανε πολλά λεφτά και στο κόσμημα. Τώρα πια, όχι. Ενας από τους λόγους είναι ότι η Αθήνα, πότε λόγω του νέφους, πότε λόγω των απεργιών, των διαδηλώσεων και των επεισοδίων, έχασε τον τουρισμό της, τη γοητεία της. Δεν έρχεται πια στην πρωτεύουσα ο τουρίστας, παρά μόνο για λίγες ώρες, να πάει στην Ακρόπολη, και να φύγει μετά στα νησιά».

Παλιότερα, δεν υπήρχε αμερικανός τουρίστας που να μην φύγει από την Ελλάδα με κάποιο κόσμημα. Ηταν πολύ φτηνό και ποιοτικώς άριστο. «Τώρα μ' αυτήν την κατάρα που λέγεται ευρώ, έχουμε γίνει ίσως η ακριβότερη χώρα στον κόσμο».

Γιατί το λέτε «κατάρα»;
«Γιατί παρέσυρε ενοίκια, παρέσυρε μισθούς, όλα».

Την περασμένη εβδομάδα, ο κ. Βουράκης βρέθηκε στη Μεσσηνία, να λαμβάνει μέρος στο διεθνές τουρνουά γκολφ, επαγγελματιών-ερασιτεχνών της Aegean, και άκουσε από μια παρέα φίλων του, που πήγαν κάποιο βράδυ σε μία ψαροταβέρνα στη Μαραθόπολη, και πλήρωσαν, 10 νοματέοι, λογαριασμό 1.200 ευρώ -2 μεγάλα ψάρια, μεζέδες, σαλάτες και 3 μπουκάλια λευκό κρασί της περιοχής.

«Αν το μεταφράσουμε σε δραχμές, είναι 400.000. Με τόσα λεφτά, τρώγαμε όλο το μαγαζί. Μόλις 9 χρόνια πέρασαν από τη δραχμή. Ε, δεν γίνεται να αυξήθηκαν τα πάντα δέκα χιλιάδες φορές επάνω. Ενα εκατομμύριο το στρέμμα, σου λέει ο άλλος. Τι έχει, βρε παιδί μου, αυτό το στρέμμα; Κοιτάσματα πετρελαίου; Αφήστε. Χάσαμε τον έλεγχο σε όλα. Γι' αυτό καταντήσαμε εδώ».

Ναι, αλλά δεν επωφελήθηκε και ο δικός του κλάδος από το «πάρτι» των τελευταίων 15 χρόνων;
«Βεβαίως. Και δεν μπορώ να έχω παράπονο. Αλλά μέσα μου διαισθανόμουν ότι κάπου εδώ υπάρχει μεγάλη φούσκα, που θα σκάσει και θα μας πάρει όλους. Ο Ελληνας είναι καλοπερασάκιας. Ζει για το σήμερα, και δεν σκέφτεται το αύριο. Θέλει την πολυτέλειά του, θέλει και την επίδειξή του. Και μην νομίζετε ότι μόνο οι πλούσιοι αγοράζουν κοσμήματα ακριβά. Υπήρχε εποχή που έμπαιναν στο μαγαζί άνθρωποι που ήταν εμφανές ότι βρέθηκαν ξαφνικά με πολλά χρήματα στο χέρι, που δεν ήξεραν πώς να τα ξοδέψουν».

Σήμερα, κοντεύει το 40% η πτώση του τζίρου στον κλάδο. Ως και οι «καλοί πελάτες» εξαφανίστηκαν, ή λιγόστεψαν τις αγορές τους. Είναι είδος πολυτελείας το κόσμημα, «και θα ήταν παράλογο να μην πληγεί ο κλάδος μας». Ταυτόχρονα, όμως, θεωρεί ότι η μετατροπή του κέντρου της πόλης σε ένα ατέλειωτο συλλαλητήριο έχει σκοτώσει κάθε εμπορική δραστηριότητα. Και είναι στεναχωρημένος.

Τα μέτρα που έχουν εξαγγελθεί τον ενοχλούν, λέει, γιατί πάλι στο στόχαστρό τους είναι ο απλός, μέσος οικογενειάρχης. «Αυτός που πια, ακόμα και το γάλα του παιδιού του δυσκολεύεται να αγοράσει. Νομίζετε ότι μπορεί να υπάρχει άνθρωπος, πλούσιος ή φτωχός, που να είναι υπερήφανος που ζει σήμερα σε μια τέτοια χώρα; Εγώ, σίγουρα δεν είμαι. Δεν μπορείς, κύριε, με το ένα χέρι να αυξάνεις τη φορολογία στους ανθρώπους, και με το άλλο να του παίρνεις μέρος του μισθού του, και μέρος της σύνταξής του. Είναι άδικο, και σκληρό».

Στην εποχή του, δεν τον ρώτησε κανένας εάν ήθελε να γίνει κοσμηματοπώλης. Εάν ο πατέρας σου ήταν, θα γινόσουν και εσύ. Επιλογή δεν είχες. «Δεν μου έλειψε τίποτα, αλλά ζηλεύω τα σημερινά παιδιά που έχουν πολλές επιλογές και κυρίως την ελευθερία να κάνουν αυτό που θέλουν. Η μικρή κόρη μου, μου λέει "μπαμπά, δεν μου αρέσει το σχολείο, μου αρέσει η μόδα". Εάν έλεγα εγώ κάτι τέτοιο στους γονείς μου, θα έτρωγα σκαμπίλι που θα έβλεπα τον κόσμο ανάποδα. Εχω ελπίδα στα παιδιά που έχουν άποψη, και που διεκδικούν».

Ο Αντώνης Βουράκης δεν είναι ο συνηθισμένος τύπος επιχειρηματία. Ισως επειδή στην εποχή του, όπως είπε, τα παιδιά έκαναν ό,τι πρόσταζε ο μπαμπάς, κι εκείνος, πιθανώς, είχε και άλλα όνειρα εκτός από το να φτιάχνει και να πουλάει κοσμήματα. Το θέατρο ήταν ένα από αυτά, και το κρατάει ζωντανό, με τριήμερες παραστάσεις μία φορά τον χρόνο, και τα έσοδα να πηγαίνουν για φιλανθρωπικό σκοπό. Στις 9-10-11 Μαΐου φέτος, με την «Θεατροπαρέα 80», που «γεννήθηκε πριν από 12-13 χρόνια από παρέα του σχολείου του, έπαιξε τον Μαυρογιαλούρο στην κωμωδία του Σακελλάριου «Υπάρχει και φιλότιμο». Το έργο είναι σαν να γράφτηκε σήμερα. Οσοι είδαν την παράσταση, τον φωνάζουν «κύριε υπουργέ», και εκείνος τους απαντά «μη λέτε σαχλαμάρες ρε, και με λιντσάρει το πλήθος»! Από τον Μαυρογιαλούρο, του έχει μείνει μια ατάκα, επίκαιρη όσο ποτέ: «Την ανάγκη ενός ασθενούς να εισαχθεί σε νοσοκομείο την διαπιστώνει όχι η ιατρική, αλλά η πολιτική. Είσαι του κόμματος; Εισάγεσαι. Δεν είσαι; Μείνε απ' έξω να ψοφήσεις. Ταινία του 1953, παρακαλώ!».

Δεν ξέρω πόσο μεγάλη ή μικρή είναι η απόσταση μεταξύ της Πλατείας και του κοσμηματοπωλείου. Είναι επικίνδυνοι αυτοί οι συνειρμοί. Καθώς συνομιλώ, όμως, με ανθρωπους «απ’ όλο το φάσμα», ανακαλύπτω, κάποτε και με τρόμο, ότι η αγανάκτησή τους για όσα συμβαινουν έχει «κοινό τόπο». Κλείνουν την τηλεόραση. Προφέρουν καθαρά τη λέξη «κλέφτες», και δεν καταλαβαίνουν «γιατί οι πολιτικοί που ξέρουν ότι είναι, παρεξηγουνται κιόλας»; Θυμούνται τις ψήφους τους που πηγαν χαμένες. Ψάχνουν να βρουν «που πήγαν τα λεφτά;», και βλέπουν δρόμους με λακκούβες, σχολεία με τρύπες, νοσοκομεία χαλάσματα, και ζωή που καταρακυλά.

ΥΓ: Το κομματι δημοσιευτηκε στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", 12.06.2011

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ (Μπολονέζ Ραγκου)

Η Marcella Hazan είναι μεν Μαροκινής καταγωγής αλλά διαπρέπει για πολλά χρόνια στην Αμερική στην... Ιταλική μαγειρική έχοντας γράψει έναν μεγάλο αριθμό βιβλίων κλασικής Ιταλικής κουζίνας. Είναι μπορούμε να πούμε η αντίστοιχη Gulia Child (άλλη εκπληκτική μορφή, την οποία είδαμε πέρυσι στην ομώνυμη  βραβευμένη ταινία με την Μέριλ Στριπ). Τα βιβλία της έχουν μια φρεσκάδα και μια πρωτοτυπία που σπάνια συναντάμε σε βιβλία κλασικής μαγειρικής. Δίνει την δική της εκδοχή χωρίς όμως να αλλάζει την ... ουσία της συνταγής, κάνοντας την πιο ενδιαφέρουσα, προκαλώντας να την δοκιμάσεις για τι κάτι τι καινούργιο στη γεύση που ήδη ξέρεις...  Διάλεξα μια αγαπημένη μου εύκολη και γρήγορη συνταγή για σάλτσα με κιμά η οποία συνοδεύει πολύ καλά σπαγγέτι η πέννες η και χοντρά μακαρόνια. Το μπέϊκον, το κρασί και το λίγο γάλα στο τέλος δίνουν μιά νέα διάσταση στην γνωστή μας σάλτσα alla Bolognese ...

Βασίλης  Φραντζολάς, Food Policy M.Sc, Εκπρόσωπος Δικτύου Καταναλωτών

ΥΛΙΚΑ
600 γραμ.  μοσχαρίσιος άπαχος κιμάς 120 γραμ. μπέϊκον

50 γραμ. φρέσκο βούτυρο

50 γραμμ. ελαιόλαδο

2 μέτρια ξερά κρεμμύδια

2 καρότα

2 κοτσάνια σέλινου (προαιρετικό.)

½ φλ. καλό κόκκινο κρασί

1 φλ. ζωμός κοτόπουλου η χορταρικών η έστω νερό !

½ φλ.  σάλτσα ντομάτας (πασάτα)

Λίγο γάλα (1/2  φλυτζάνι)

Αλάτι, πιπέρι.

Κόψτε σε μικρά κομμάτια τα κρεμμύδια, τα καρότα, το κοτσάνι από το σέλινο το μπέϊκον.  Σε μία κατσαρόλα προσθέστε το βούτυρο και μόλις ζεσταθεί καλά προσθέστετα ψιλοκομμένα λαχανικά μπέϊκον και μετά από 3 λεπτά ρίξτε τμηματικά και τον κιμά ανακατεύοντας συνεχώς.  Προσθέστε το κρασί και ½ φλιτζάνι από τον ζωμό (η το νερό).  Όταν ελαττωθούν αρκετά τα υγρά στην κατσαρόλα προσθέστε και το άλλο ½ φλ.ζωμό και αφήστε να εξατμιστούν αρκετά από τα υγρά. Προσθέστε την σάλτσα ντομάτας και όσο αλάτι και πιπέρι θέλετε (θέλει το αλατάκι του...).

Τέλος, προσθέστε λίγο ζεστόγάλα (1/2 φλυτζάνι)  μέχρι να σκεπαστεί όλος ο κιμάς. Συνεχίστε το βράσιμο σε μέτρια φωτιά μέχρι η σάλτσα να πήξει όσο θέλετε. Σερβίρετε πάνω στα ζυμαρικά που μόλις έχετε βράσει και προσθέστε και λίγη καλή τριμμένη παρμεζάνα.

ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ!

Αλλαγή σκηνικού, καταγράφει το βαρόμετρο της public issue που δημοσιεύει η «Καθημερινή της Κυριακής», καθώς η ΝΔ προηγείται με 31%, έναντι 27% του ΠΑΣΟΚ.

Δεν σώζεται με τίποτα αυτός ο τόπος. 58% των πολιτών του εξακολουθεί να ψηφίζει αυτούς τους δύο.

Ποιούς άλλους να ψηφίσει, θα πείτε;

Κανέναν! Κι άς ευνοήσει η ψήφος όποιον νάναι. Τουλάχιστον το "κανένας" θα καταγραφεί. Και δεν θα χρειαστεί να ξανακόψουμε το χέρι μας...

O ΕΛΛΗΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ

Παράγωγο ενός κόμματος (αριστερου, δεξιού, δεν εχει σημασία, ούτε διαφορά), όπου ο ρομαντισμός της «καθημερινής πάλης» μετατρέπεται πολύ γρηγορα σε «μηχανισμό». Ως γρανάζι του, ο μετέπειτα συνδικαλιστης αρχίζει να αποκτα πελατεία, δύναμη και πολιτικό ρόλο. Υπερασπίζεται με πάθος, και σπάνια με λογική, τον εργασιακό χώρο που τον συντηρεί, αλλά προσέχει ταυτόχρονα και τον πολιτικό σχηματισμό απ’ όπου προέρχεται. Κάποια μέρα θα διεκδικήσει, και πιθανώς θα κερδίσει κιόλας, την βουλευτική του έδρα. Έχει μονίμως επιθετική όψη. Αγριο βλέμμα. Εμφάνιση «ξυλινη», σαν τη γλωσσα που χρησιμοποιεί. Η επιχειρηματολογία του περιορίζεται μόνο σε αυτό που αντιλαμβάνεται ως «δημόσιο συμφέρον». Θεωρεί ότι μόνον αυτός το υπηρετεί και το υπερασπίζεται. Οποιος έχει διαφορετική άποψη, είναι «εχθρός της πατρίδας». Θέλει το κακό του τόπου. Στο κεφάλαιο «εργασιακή εμπειρία», το βιογραφικό του έχει ένα πελώριο κενό. Τι σόι τραπεζικός υπάλληλος μπορείς να εισαι, φερ ειπείν, εάν όλη μερα διαβάζεις εφημερίδες, διαβουλεύεσαι με κομματαρχαίους σου, «οργανώνεις» αντιδράσεις και διαμαρτυρίες, και βγαινεις στα κανάλια; Για να έχεις το δικαίωμα να δηλώνεις «τραπεζικός» ως εργασία σου, θα πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου άξιο (αλλά και να πείσεις και τους άλλους ότι είσαι), ότι, εάν σταματησεις να εισαι συνδικαλιστης, θα μπορέσεις να ξαναδουλέψεις αποτελεσματικά σε αυτήν την ειδικότητα. Εσείς, πείτε μου: εάν ειχατε μία μικρή η μεγάλη επιχείρηση, ποιους από όλους τους συνδικαλιστες που ξέρετε, είτε έχουν γίνει βουλευτές, είτε όχι, θα προσλαμβάνατε; Σε οποιοδήποτε πόστο.

«Διπλή ζημιά απ' τις εισαγωγές τροφίμων»

ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ τα μάζεψε και έφυγε από την Ελλάδα, όταν τα πράγματα, όπως τώρα, δεν πήγαιναν καλά. Δύο φορές ξαναγύρισε, γιατί δεν άντεχε να ρωτάει κάτι τα παιδιά του, και εκείνα να του απαντούν στ' αμερικάνικα. Τώρα, στην απείρως χειρότερη απ' ό,τι τη δεκαετία του '80 κρίση, τα παιδιά μεγάλωσαν, και μόνα τους επέλεξαν να ζήσουν και να εργαστούν στο εξωτερικό. Μείναν πίσω οι γονείς. Θα θέλαν και αυτοί να φύγουν πάλι. Μεγάλωσαν όμως «περισσότερο» απ' ό,τι μεγάλωσαν τα παιδιά τους, και θα μείνουν εδώ. Ελπίζοντας, πάντα, ότι θα 'ρθει μέρα που η Ελλάδα δεν θα διώχνει τα παιδιά της...

Οι φίλοι τον φωνάζουν «πολυμήχανο Οδυσσέα». Βασίλης, το κανονικό του όνομα. Βασίλης Φραντζολάς, συνομήλικος του Σαμαρά, όπως λέει χαριτολογώντας, δείχνοντάς μας με τα δάχτυλα το νούμερο «60». Επίσημο επάγγελμα, πολιτικός μηχανικός - τα τι, πώς, πού και πότε, θα τα δούμε στη συνέχεια. Από εκεί και ύστερα, αλλά και ταυτόχρονα πλέον, είναι δεινός μάγειρας, με βιβλίο μαγειρικής βραβευμένο στο εξωτερικό, σύμβουλος και δοκιμαστής ελαιολάδων, κάτοχος μεταπτυχιακού στη Διαχείριση Τροφών από το Λονδίνο, και κατασκευαστής, τώρα, βιοκλιματικών κατοικιών.
Τελειώνοντας το Πολυτεχνείο στην Αθήνα, δούλεψε πρώτα, εδώ σε τεχνική εταιρεία. Στα 30 του, εκεί στην αρχής της δεκαετίας του '80, που τα πράγματα στην Ελλάδα δεν πήγαιναν και πάρα πολύ καλά, πήγε Αμερική, όπου έκανε μεταπτυχιακό στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Γούστερ Tech. Κατασκευαστικό Μάνατζμεντ.
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1982 και το 1986, αλλά «πάλι το μέλλον φαινόταν ζοφερό», και έφυγε ξανά για Αμέρικα, όπου εργάστηκε για 2,5 χρόνια στο Νιου Χέιβεν, Κονέτικατ, σε μία τεχνική εταιρεία. Δηλαδή, έφυγε 2 φορές από την Ελλάδα όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Τώρα, που είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα, δεν φεύγει ξανά, «γιατί μεγαλώσαμε λιγάκι και η επόμενη αναχώρησή μου θα είναι για τον άλλον κόσμο» λέει πικρογελώντας.
Τότε που έφυγε, όμως, και πήγαινε και τόσο καλά στην Αμερική, και μάλιστα μόνο οι ιατρικές εξετάσεις τού έλειπαν για να βγάλει Πράσινη Κάρτα, γιατί ξαναγύρισε; «Τα παιδιά -αφού στο μεταξύ είχε γεννηθεί και ο Τάσος- πήγαιναν στο σχολείο. Και όταν συνειδητοποιήσαμε ότι τα παιδιά μας μιλούσαν μόνο αμερικάνικα εκεί τα βάλαμε κάτω και αποφασίσαμε να γυρίσουμε στην πατρίδα».
Κι όμως, τα 'φερε έτσι η τύχη που, χρόνια αργότερα, ο γιος του ξαναγύρισε στην Αμερική, και εργάζεται εκεί, του αρέσει, καταγίνεται με το Ιντερνετ, έχει και την υπηκοότητα, και η κόρη του είναι στις Βρυξέλλες, παντρεμένη πια. «Μας λείπουν πολύ τα παιδιά, αλλά είμαστε ανακουφισμένοι που κάνουν αυτό που θέλουν, και ότι είναι μακριά από τη σημερινή Ελλάδα» λέει ο κ. Φραντζολάς.
Οταν γύρισαν από την Αμερική, έκανε δική του εταιρεία εδώ και ειδικεύτηκε στη συναρμολόγηση μεταλλικών κτιρίων προκάτ, τα οποία έφερνε από το εξωτερικό. Εκανε, κυρίως, μεγάλα σουπερμάρκετ, αποθήκες για ελληνικές και πολυεθνικές εταιρείες. Το «καμάρι» του, λέει, είναι η στέγη του Ολυμπιακού Γυμναστηρίου Γαλατσίου. Οι δουλειές σήμερα είναι μηδαμινές. Τζίρος ελάχιστος και το προσωπικό συρρικνωμένο. Αναγκάστηκε, λέει, «ξάγρυπνος πολλές νύχτες», να χάσει υπαλλήλους και συνεργάτες με τους οποίους ήταν μαζί πολλά χρόνια. Η «χρυσή του εποχή» ήταν η δεκαετία 1995-2005. Και μέσα σ' εκείνη τη «μεγάλη ευφορία», μπόρεσε και έγραψε το βιβλίο του. Αλλο κεφάλαιο...
Μαγειρική. Πάθος, που το κληρονόμησε από τη μάνα του, σε πολύ νεαρή ηλικία. Για 6 μήνες παράτησε τη δουλειά και αφοσιώθηκε ψυχή τε και... στόματι στο να μαγειρεύει, να δοκιμάζει, να διορθώνει, να φωτογραφίζει, να φτιάχνει το layout, ώστε να δει να γεννιέται το 200 σελίδων βιβλίο του «Γεύσεις της Θάλασσας» (εκδόσεις Πατάκη), με συνταγές για ψάρια και θαλασσινά, που έχει ήδη πουλήσει 10.000 αντίτυπα, και έχει τιμηθεί με το Prix Litteraire Gastronomique από την L'Academie Internationale De La Gastronomie, τον Μάιο του 2006, και το Honourable Mention for the Best Fish and Seafood Cookbook in the World, από το Gourmand World Cookbook Awards, τον Φεβρουάριο του 2005.
Ο πατέρας του είχε και αυτός σχέση με τη διατροφική αλυσίδα, όπως λέμε. Ηταν έμπορος ελαιολάδου στη Σοφοκλέους. Εξ ου και το άλλο πάθος του Βασίλη «για το ευλογημένο αυτό προϊόν των Ελλήνων, που εμείς οι ίδιοι υποτιμούμε και προσβάλλουμε όταν χρησιμοποιούμε σπορέλαια και άλλα επικίνδυνα λάδια στα φαγητά μας».
Στα 58 του χρόνια, ο Βασίλης Φραντζολάς έκανε μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Σόιτι του Λονδίνου στην «Πολιτική Τροφής», Food Policy που, όπως μας εξηγεί, είναι το πώς διαχειρίζεσαι την τροφή, από το χωράφι, μέχρι και τη στιγμή που το τρως. Καλύπτει θέματα της διατροφής και υγείας, οικονομίας της τροφής, της σίτισης του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, την αναδιανομή της γης, τα βιοκαύσιμα που χρησιμοποιούμε και άλλα πολλά.
«Ολες οι χώρες της Ευρώπης έχουν Πολιτική Τροφής. Εμείς, όχι. Στην Αγγλία έχουν κάνει το Food Policy Programme για το 2050. Που σημαίνει: Προς τα πού θα κατευθύνουμε τη γεωργία μας και ποια κατανάλωση θα έχουμε από τον πληθυσμό μας, ώστε να έχουμε επάρκεια τροφών αλλά και καλύτερη υγεία. Εδώ, δεν έχουμε αντιληφθεί τη σοβαρότητα της ανεπάρκειάς μας σ' αυτό το θέμα. Μεγαλώνουμε την εξάρτησή μας από τις εισαγόμενες τροφές, κυρίως στα ψάρια και, πιο πολύ στο βοδινό κρέας, όπου το 95% έρχεται απ' έξω».
Θα πει κάποιος: Γιατί είναι τόσο κακό να τρώω μοσχάρι, ας πούμε, από τη Γαλλία και όχι από την Ελλάδα; Η πρώτη, προφανής απάντηση είναι «για να στηρίξουμε την τοπική οικονομία». Η δεύτερη, που δεν την έχει αντιληφθεί καλά ο περισσότερος κόσμος, έχει να κάνει με τα λεγόμενα Food Miles, που δεν είναι τίποτα άλλο από τη σύγκριση της τιμής ενός προϊόντος με τα μίλια που έχει διανύσει μέχρι να φτάσει στο σουπερμάρκετ, στο χασάπικο ή στο μανάβικο. Μας λέει χαρακτηριστικά ο κ. Φραντζολάς, ότι υπάρχουν κρεμμύδια στους πάγκους μεγάλου, πολυεθνικού σουπερμάρκετ στην Ελλάδα, που έρχονται από τη Νέα Ζηλανδία.
Αυτό, κατά την γνώμη του, «είναι εγκληματικό», γιατί πρώτον δεν ενισχύουμε την τοπική οικονομία (σ.σ.: ενδιαφέρον έχει εδώ η επισήμανση ότι τα ελληνικά κρεμμύδια, τα ξερά, είναι ακριβότερα από τα της Νέας Ζηλανδίας), και κατά δεύτερον «διότι γεμίζουμε με τόνους κρεμμύδια ένα καράβι που θα διασχίσει τον ωκεανό, ξοδεύοντας καύσιμα και ρυπαίνοντας ατμόσφαιρα και θάλασσα, για να έρθει ένα προϊόν σε έναν τόπο που παράγει αυτό το προϊόν».
Ενα θέμα που τον απασχολεί, και που τον ενοχλεί πολύ, είναι ότι, όπως λέει, δεν υπάρχει καν ένα κείμενο πολιτικής για τη διατροφή στην Ελλάδα. «Υπάρχει ένα κείμενο που είχε βγει το 2000, το οποίο όμως το εξαφάνισαν επειδή λέει πράγματα που δεν είναι αρεστά. Λέγεται Διατροφικές Οδηγίες Προς Ενήλικους Ελληνες και πρόκειται για ένα καταπληκτικό κείμενο που έπρεπε να διδάσκεται στα σχολείο και να είναι πυξίδα κυβερνητικής πολιτικής για την τροφή».
Και επισημαίνει ότι, «μεταξύ άλλων «ενοχλητικών» για διαφόρους», το κείμενο αναφέρει και τα εξής: Οτι τα σπορέλαια, σε πειράματα που έχουν γίνει έχουν δείξει ότι προκαλούν καρκινογένεση ακόμα και σε ανθρώπους. «Το παράξενο είναι», -λέει ο Β.Φραντζολάς, «ότι από το ελληνικό κείμενο απουσιάζει αυτή η αναφορά σε ανθρώπους. Επίσης ότι η ποσότητα γάλακτος που χρειαζόμαστε οι ενήλικες είναι 2 μικρομερίδες την ημέρα. Αυτό δεν αρέσει στη γαλακτοβιομχανία, ιδίως όσον αφορά τις γυναίκες, για τις οποίες έχει επικρατήσει ότι πρέπει να πίνουν πολύ γάλα, κάτι που δεν είναι αληθές».

ΥΓ.: Δημοσιεύτηκε στην "Κυριακάτικη" Ελευθεροτυπία, στις 5.6.2011.

Η δύναμη της μουσικής

Ειναι λίγα τα πράγματα τον τελευταίο καιρό που σε κάνουν να νοιώθεις καλά. Που σου φέρνουν χαρά στη ψυχή, και χαμόγελο στο πρόσωπο. Στο ραδιόφωνο, μολονότι το "αντικείμενό" μας - πρωτίστως η μουσική δηλαδή - είναι ευχάριστο, μέσα στο καταθλιπτικό και επιθετικό κλίμα των ημερών, εισπραττουμε και εμείς όλο αυτό το "βαρύ πράμα", όπως άκομψα πολλές φορές το χαρακτηρίζω.

Την περασμένη Παρασκευή, στην εκπομπή Μάνος Σεμπάστιαν Φλόιντ, στο Τρίτο, είπα να ακούσουμε, ολόκληρα, τρία μεγάλα έργα του κλασσικού ρεπερτορίου, και μάλιστα σε σπουδαίες εκτελέσεις.

Ηταν:

1. Το Κοντσερτο για Πιάνο και Ορχηστρα, αρ.4, έργο 58, σε Σολ μείζονα, του Λουντβιχ Φαν Μπετόβεν, με τον Βίλχελμ Κεπφ στο πιάνο, και τον Φέρντιναντ Λάϊτνερ να διευθυνει την Φιλαρμονική του Βερολίνου.

2. Το Κοντσερτο για Πιάνο αρ.27 σε Σι υφεση μείζονα, Κ595, του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, με τον Κλίφορντ Κέρζον στο πιάνο, και τον Μπέντζαμιν Μπρίτεν στο πόντιουμ της Αγγλικής Ορχήστρας Δωματίου. Καί,

3. Το Κοντσερτο για Πιάνο σε Λα ελάσσονα του Ρόμπερτ Σουμαν, με σολίστ τον Ράντου Λουπου, και τον Αντρέ Πρεβέν στην διαύθυνση της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου.

Τα έργα αυτά, ειναι μεγάλα και σε διάρκεια. Τα τρία μαζί, κάλυψαν όλο το 2ωρο της εκπομπης. Αυτό δεν συνηθίζεται στο ραδιόφωνο, και δη σε πρωινή εκπομπή εν ωρα αιχμής, που οι πολλοί ακροατές είναι στο δρόμο πρός την εργασία τους.

Η παρακάτω επιστολή που έλαβα από ακροάτριά μας, ειναι για μένα από τα ωραιότερα δώρα που έλαβα ποτέ, τόσα χρόνια στο ραδιόφωνο. Δεν μου αρέσει να ευλογώ τα γένια μου - μέ ξέρετε, νομίζω. Την αναδημοσιεύω εδω στο blog για να δείξω από τη μία ότι, όσο σκληρές και αν ειναι πιά οι συνθήκες εργασίας για όλους, αξίζει τον κόπο νά κάνουμε όλοι κάτι παραπάνω για να προσφέρουμε στον εαυτό μας και, κυρίως, στους άλλους, λίγη χαρά, και από την άλλη ότι υπάρχουν, ευτυχώς, στην κοινωνία μας ακόμα πολλοί άνθρωποι που έχουν έναν καλό λόγο να πουν.

"Αγαπητέ Κε Μιχαηλίδη
Θα ήθελα, για μια ακόμα φορά, να ευχαριστήσω εσάς και τους συνεργάτες σας για τη δύναμη που μας δίνετε συχνά μέσω της εκπομπής σας, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.
Θα ήθελα να σταθώ στην εκπομπή της περασμένης Παρασκευής 3/6. Κατά τη διαδρομή μου προς δημόσια υπηρεσία και συγκεκριμένα προς το Πολεοδομικό Γραφείο της Παλλήνης, πρόλαβα το μισό (δυστυχώς) από το 4ο κοντσέρτο για πιάνο του Μπετόβεν και ολόκληρο το κοντσέρτο για πιάνο του Σούμαν. Είναι από τις σπάνιες φορές που παρακαλούσα να βρω κίνηση, ώστε να αργήσω να φτάσω στον προορισμό μου. Επειδή, για "κακή" μου τύχη ο δρόμος ήταν ανοιχτός, παρέμεινα για αρκετή ώρα στο χώρο στάθμευσης, μέχρις ότου τελειώσει το έργο.
Έπειτα από αυτό όλα μου φαίνονταν όμορφα, το χωράφι με τα ξερά στάχυα εκεί κοντά, οι άνθρωποι ...και δεν με ενόχλησε καθόλου η απότομη συμπεριφορά του υπαλλήλου της Πολεοδομίας.
Να είστε καλά
Ευδοκία Μοσχάκη"