Δύο καταφάσεις...

Στο αμφιθέατρο ενός αμερικανικού πανεπιστημίου, κάνει διάλεξη ένας φιλόλογος σε ακροατήριο φοιτητών, και μεταξύ άλλων λεει τα εξής:
- Σε πολλές γλώσσες, δύο αρνήσεις μας κάνουν μια κατάφαση. Σε άλλες γλώσσες, δύο αρνήσεις δίνουν άρνηση. Δεν υπάρχει όμως σε καμιά, μα καμιά γλώσσα ,η περίπτωση που δύο καταφάσεις να δίνουν άρνηση.
Οπότε ακούγεται από το ακροατήριο η φωνή του Έλληνα φοιτητή:
-Ναι, καλά.!!!!!

Μη ταίζετε την αρκούδα!...

Εκείνοι που ξέρουν κάτι τις παραπάνω από εμάς (που νομίζουμε, πάντα, ότι τα γνωρίζουμε όλα), έχουν κουραστει να μας λένε «παιδιά, μην τις ταίζετε τις αρκούδες, γιατί θα συνηθίσουν στον δικό σας τρόπο ζωή (του να ταίζετε, δηλαδή, εκείνους που θέλετε να καλοπιάσετε), και δεν θα μπορέσουν ποτέ τους να απεξαρτηθούν από αυτόν, να γίνουν ανεξάρτητες και να μάθουν να φροντίζουν τον εαυτό τους.»

Και ιδού, λοιπόν, η κατάντια της σημερινής αρκούδας. Στρογγυλοκάθησε στον μαλακό της πο-πό, και τα περιμένει πια όλα από το Κράτος.

Οι Γιώργηδές μου!...

Λίγοι, και καλοί.

-- Αυτός που συνήθως προσφωνώ με τη φράση "έλα ρε Τζόρτζ". Το ... Αρμενάκι μου. Δεν θα γράψω πολλά λόγια γιατί, ολιγόλογος εκείνος, δεν του αρέσουν. Αν είχαμε τη δύναμη να διαλέγουμε από ρπίν τα αδέρφια μας, θάταν από τους πρώτους.

-- Ο Γιαννουλόπουλος, του BBC - έτσι τον ξέρω. Εάν λίγο, στη ζωή μου, άνοιξε κάπως το μυαλό μου και ξεκόλλησε από δογματισμούς ή έμμονές της άγνοιας, ένα μεγάλο μέρος το οφείλω σ' αυτόν. Ο ίδιος είναι από τα πιο καλά μυαλά που γνώρισα ποτέ. Χωρίς ούτε σταγόνα έπαρσης. Μοιραζόμαστε και 2 μεγάλες αγάπες. Η μία, πολύ πονεμένη, είναι η ΑΕΚ. Η άλλη, ειναι η μαγειρική. "Η συνταγή για την Καιτούλα", που μνου έδωσε κάποτε (σπαγγέτι με τόνο, λεμόνι, μαιντανό και καυτές πιπερίτσες), είναι από τα μεγάλα μου σουξέ. Αλλά την Καίτη δεν την κατέκτησα. Ηταν αλλεργική στο λεμόνι!

-- Ο Γιωργάρας μου, ο Μαντζαβίνος! Ηγέτης, και άρχοντας. Πηγαίος. Χειμαρρώδης. Και με καρδιά μικρού παιδιού. Ειναι από εκείνους του ανθρωπους που, ό,τι και αν τους ζητήσεις, θα σου πουν αμέσως "ναι", και τα το κάνουν.

-- Ο Γιώργος ο Νταλάρας. Ο "δυσκολότερος" να γράψω για αυτόν, γιατί στη χώρα μας, δυστυχώς, ο έπαινος για, και η φιλία με, έναν άνθρωπο που εμπιτει στη κατηγορία των "επωνύμων", σαν να χρειάζεται ... απολογία! Αρνούμαι να προβώ σε τέτοια. Ειναι φίλος μου όπως είναι ο "Τζόρτζ", ό "Γιωργάρας", καί όλοι οί άλλοι. Είναι εντάξει άνθρωπος. Ντόμπρος. Ίσιος. Και περνάμε καλά, όποτε βρισκόμαστε.

-- Γιώργος Παπαστεφάνου. Από τους πιο γλυκούς ανθρωπους που γνωρισα ποτέ μου. Ειναι ο "φύλακας άγγελός" μου στις εκπομπές του Τρίτου, διορθώνοντας τα λάθη μου, και δίνοντάς μου κουράγιο εκεί που νοιώθω πολύ χάλια. Η ευγένειά του σπανίζει. Οι γνωσεις του για τη μουσική και το ραδιόφωνο, ίσως μοναδικές στην Ελλάδα. Οι εκπομπές του είναι αιώνιος θυσαυρός για την Ελληνική Ραδιοφωνία.  Όσο τον γνωρίζω, τόσο πιο νέος μου φαίνεται. Τον αγαπώ πολύ.

-- Ο Γιώργος Λιγνός. Άν μιλούσαμε με ποδοσφαιρικούς όρους, που ευτυχώς δεν το κάνουμε, θα έκανα λόγο για "καινούργιο απόκτημα". Η γνωριμία μας μετράει λίγους μήνες. Ειν' ένας άνθρωπος σπάνιος. Ανηκει στη γενιά που σημερα, όπως λένε, παλεύει με τις τύψεις της. Εκείνος δεν έχει λόγο να το κάνει. Ισως γιατί, μία "επίσκεψή" του στον άλλον κόσμο άλλαξε τα δεδομένα της σκέψης καθώς και τις προτεραιότητές του. Το ιστολόγιό του www.maecenas.capitalblogs.gr είναι, για μένα, από τα καλύτερα της μπλογκόσφαιρας. Αυτό που βγαινει από τα κείμενά του, αυτό ακριβώς ειναι ο Γιώργος. Τόσο καθαρός κι ωραίος.

-- Ο Ψάλτης. Που μου δίνει την ανείπωτη χαρά να είμαι παρατηρητής (καθόλου τυπικός) της ποιητικής του αποκάλυψης. Η πρωτη του συλλογή "Επιστροφή στην Ενιαία Χωρα" (Εκδόσεις Ικαρος), μ' έχει κάνει συνεχώς να αγωνιώ "πότε θα βγει η δευτερη;". Ηταν πρώην "αφεντικό" μου στον "Δίεση". Αλλά άρχισα να τον νοιωθω ακόμα πιο κοντα μου όταν έπαψε να ειναι. Γιατί τότε μπόρεσα να εκτιμήσω πόσα μου έδωσε.

-- Ο βαφτιστικός μου. Ειμαι σίγουρος πως, όταν μεγαλώσει πιο πολύ και μπορέσουμε να επικοινωνούμε σε διαφορετική βαση, θα γίνουμε και καλοί φίλοι.

-- Ο Καιρός. Συννεφιασμένος εδω και και μήνες. Αλλά θα φτιάξει. Που θα πάει; Ειναι πιο στέρεες οι παλιές βάσεις, παρά οι ... δαφνοστεφανωμένες καινούργιες. Ελπίζω.

Εξω οι παρατάξεις από τα πανεπιστήμια

Ρεπορτάζ του Θαναση Tσιγγανα στην "Καθημερινή" της 21.04.2011*


ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Ρηξικέλευθες προτάσεις για την αποκομματικοποίηση των ελληνικών πανεπιστημίων και για το άσυλο, που σπάνια βγαίνουν από χείλη πολιτικών ή πανεπιστημιακών, και οι οποίες έχουν προκαλέσει ήδη αίσθηση, κατέθεσε στη φοιτητική και ακαδημαϊκή κοινότητα ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Ο κ. Γιάννης Μπουτάρης, μιλώντας προχθές το βράδυ στο αμφιθέατρο του Τμήματος Χημείας, από τα έδρανα του οποίου πέρασε στο παρελθόν, κάλεσε τους φοιτητές να ξεφορτωθούν την κάθε μορφή κομματικοποίησης από τα πανεπιστήμια. «Η κομματικοποίηση του πανεπιστημίου είναι ο Μουμπάρακ που έχει καθίσει στο σβέρκο της σπουδάζουσας νεολαίας μας. Ηρθε το πλήρωμα του χρόνου να τον ξεφορτωθείτε», ανέφερε ο δήμαρχος και τάχθηκε υπέρ της αλλαγής του τρόπου διακυβέρνησης των πανεπιστημίων ως αναγκαίας προϋπόθεσης για την ανάπτυξη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Οπως είπε, η σημερινή πρακτική βλάπτει την ιερή σχέση διδάσκοντος και διδασκομένου, δεν μπορεί να συγκεραστεί με τη σχέση εκλεγόμενου και εκλογέα, δεν επιδέχεται βελτιώσεις, πρέπει απλά να καταργηθεί. «Οποιος ισχυρίζεται ότι αυτό το σύστημα διακυβέρνησης είναι υγιές ή ότι επιδέχεται βελτίωση πλέον δεν εθελοτυφλεί, απλά ψεύδεται». «Ποια πρόταση υιοθετώ; Τη διά παντός αποχώρηση των κομματικών παρατάξεων, των φοιτητικών νεολαιών από τη μέθοδο επιλογής, όποια κι αν είναι αυτή, των διοικητικών αρχών των τμημάτων, σχολών και πανεπιστημίων της χώρας», τόνισε.
Μαζί με την αποκομματικοποίηση του πανεπιστημίου ο κ. Μπουτάρης προέτρεψε τους φοιτητές να διεκδικήσουν και την κατάργηση του ασύλου, «που όχι μόνο επιβαρύνει την ήδη βεβαρημένη διακυβέρνηση και απαξιώνει το σπουδαστικό βίωμα των παιδιών, αλλά κάνει το πανεπιστήμιο απωθητικό στην κοινωνία της πόλης που το περιβάλλει». «Στη Θεσσαλονίκη», πρόσθεσε ο δήμαρχος, «που έχουμε το καλύτερο και πιο μεγάλο κεντρικό αστικό κάμπους της χώρας, η σημερινή κατάστασή του μας απωθεί από το να εμπλακούμε με το πανεπιστήμιο με δημιουργικό τρόπο, μια που το πανεπιστήμιο αποπνέει ατμόσφαιρα γκέτο».

Αριστοτέλειο

Αναφερόμενος ειδικά στο ΑΠΘ, υποστήριξε ότι πρέπει εκτός των άλλων να επιδιώξει και σε συνεργασία με τον δήμο την αξιοποίηση των κληροδοτημάτων, να αναζητήσει χορηγίες («είναι ανεπίτρεπτο σήμερα οι πρυτανικές αρχές της χώρας να μη διαθέτουν στρατηγική άντλησης χορηγιών, τα γνωστά ως development offices»), ακόμη και από ιδιώτες, μεγάλες επιχειρήσεις, παλαιούς αποφοίτους, για να αναβαθμίσει τη λειτουργία του.
Οταν κάποιος από το ακροατήριο παρατήρησε ότι οι απόψεις του μπορεί να είναι σήμερα μειοψηφικές, σχολίασε ότι αυτό δεν έχει σημασία αλλά το σημαντικότερο είναι ότι υπάρχουν απόψεις και κατατίθενται στον δημόσιο διάλογο.


* Οπως σχολιάζει και ο φίλος του μπλογκ Βασίλης Φραντζολάς, "Να και ένα αισιόδοξο μήνυμα από ένα "νέο"πολιτικό, με καθαρό αμόλυντο μυαλό".

Η ΩΡΑΙΟΤΕΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΠΟΤΕ

Η 9η Συμφωνία του Λουντβιχ Φαν Μπετόβεν. 'Ολος ο κόσμος ξέρει τουλάχιστον δύο πράγματα για τον Μπετόβεν. Πρωτον, ότι ηταν κουφός, και δέυτερον, ότι έγραψε "ένα κομμάτι" που πάει "Ντα-ντα-ντα-νταμ...". Η ταινία Copying Beethoven σε σκηνοθεσία Ανιέσκα Χόλλαντ, απ' όπου και το βίντεο που παραθέτω σήμερα, παραμονές Μεγάλης Εβδομάδας, μιλάει για κάτι διαφορετικό: για έναν γίγαντα που τα πόδια του είναι μέσα σε μιά τρυπα μπανιέρα, και το κεφάλι του αισωρείται ακόμα πάνω από τα σύννεφα, ακουγοντας τον Θεό, που ειναι η μόνη, και τελευταία φωνή που μπορεί να ακούσει. Είναι η ιστορια ενός τζίνι από τις Χίλιες και Μία Αραβικές Νύχτες, που η Φυση κλείδωσε μέσα σε μία μπουκάλα, όπου δεν μπορουσε να ακουει τον παραμικρό ήχο, αλλά στριφογύριζε μεσα σ' αυτήν τόσο βίαια, που την έσπασε τελικά από μέσα, κάνοντας θρύψαλα όλον τον κόσμο τών ήχων. Η ταινία αυτή, που την συστήνω ανεπιφύλακτα, είναι, όπως λέει η σκηνοθέτις, η ιστορία ενός "όχι ευχάριστου τυπου", απεριποίητου, ακατάργαστου, που μύριζε, είχε μαλλιά βρωμικα και ατακτοποίητα, που έγραφε απελπιστικά μεγάλης διάρκειας συμφωνίες με σολίστες και χορωδίες, και έπειτα κάποια κουαρτετα εγχόρδων, που χρειάζονταν πολλών εβδομάδων πρόβες, γιατί κανένας νορμάλ μουσικός δεν μπορούσε εύκολα να διαβάσει τις παρτιτούρες. Η ταινία αυτή (δηλαδή η ιδια η ζωή του Μπετόβεν), είναι η ιστορία "ενός βάρβαρου ανθρωπου, που ειχε μιά θεότρελλη ιδέα": ότι η Απόλυτη Ομορφιά χρειάζεται και μιάν Ασχήμια για να επιζήσει, και ότι το Απόλυτο Χάος μερικές φορές έχει πράγματι την όψη του Χάους. Κανείς, ποτέ, δεν το είχε ξανασκεφτεί αυτό: έκτοτε, όλοι οι μουσικοί σκέφτονται πως θα καθαρίσουν τον τόπο από "την τόση ακαταστασία που άφησε πίσω του" ο Μπετόβεν. Η ταινία αυτή, με τον Έντ Χάρις στον ρόλο του Μπετόβεν, και την Νταϊάν Κρούγκερ στο ρόλο της νέας φοιτήτριας-συνθέτριας, Άννα Χόλτς, που εστάλη σ' αυτόν από έναν φίλο του για να του αντιγράφει, σε παρτιτούρα, τις νότες που αυτός συνέθετε, μοιαζει πολύ με την άλλη ιστορία της Πανέμορφης και του Τέρατος. Οι οποίοι, σε αυτήν την περίπτωση, αφήνει ο ένας τον άλλον ελεύθερο!


Το βίντεο που επιλέγω σημερα για τους φίλους του blog, είναι κατα την επίσημη πρεμιέρα της 9ης, στη Βιέννη, όταν ή Ανν Χόλστ αναλαμβάνει, την τελευταία στιγμή, να καθοδηγήσει τον κουφό Μπετόβεν, μεσω της παρτιρούρας του έργου. Κανένας από τους θεατές δεν περίμενε να ακούσει αυτό που τελικά άκουσε. Θα το δείτε και στα πρόσωπά τους. Θα το αισθανείτε, ίσως, και στο δικό σας.


Καλή Ανάσταση.

Ο πρωτος θυμός...

Για μία ακόμη φορά βιάστηκα να κρίνω, και να κατακρίνω έναν άνθρωπο, και τον αδίκησα. Μια κουβέντα "έφυγε", εγω την πηρα τοις μετρητοίς, προέταξα τον εγωισμό μου, δηλαδή δεν μπήκα κάν στον κόσπο να σκεφτώ "μήπως δεν το εννοούσε όπως το άκουσα;", άρχισα να δημιουργω μέσα μου θυμό, και συνεχώς να τον τροφοδοτώ με αρνητικές σκέψεις, πάντα με αφετηρία και τέρμα τον εγωσιμό μου, ώσπου ήρθε η στιγμή της ανόητης έκρηξής μου. Αυτή η πρώτη, εν θερμώ αντίδραση, είναι πάντα η χειρότερη. Αντί να λύνει προβλήματα, τα οξύνει. Ειναι σαν εκείνο το γνωστό περιστατικό που κάποιος στον δρόμο πέφτει επάνω σου, εσύ τσαντίζεσαι και τον βρίζεις, "στραβός είσαι, Χριστιανέ μου;", του πετάς, και πρίν προλάβει να σου αποκριθεί, τον βλ΄λεπεις να κρατά άσπρο μπαστουνάκι! Συγγνώμη Ίωνα.

ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΝΑ'ΝΑΙ ΛΥΠΗΤΕΡΟ;

Γιατί σημερα το πρωί, Κυριακή 17 Απριλίου, μάθαμε τα άσχημα μαντάτα ότι ο Νίκος Παπάζογλου, μετα από αγώνα με τον καρκίνο, έφυγε από τη ζωή, και πάει να τραγουδήσει αλλού. Εδω, θα θυμόμαστε εκείνο το υπέροχο "Χαράτσι" του που ηταν, μαζί με τα βιβλία μας, το πρωτο πράγμα που έμπαινε στο σακκίδιο όταν, πρίν ακόμα "σκάσει" μύτη το καλοκαιρι, εμείς σαλπάραμε για τα νησιά. Πόσοι έρωτες; Πόσες νύχτες απίστευτης ανεμελιάς; Πόσα όνειρα, που όλα έβγαιναν αληθινά! Κι έπειτα, οι μπουατ. Στην Πλάκα, στα πανεπιστημια, εδω και στο εξωτερικό. Με τα παιδιά στο Κέντ, η πρωτη μας "ελληνική μπουάτ", με τον Χρηστο, τον Γιώργο τον Σκευοφύλακα, την Ελενα, το Κουρέλι, και όλους τους άλλους, να "λιώνουν" με τον "Αυγουστο", και οι Εγγλέζοι να μας ρωτάνε επ΄μονα. "μα γιατί το τραγούδι ναναι λυπητερό;", και μείς ν' αποκρινόμαστε "που να σας εξηγάμε τώρα, ξενέρωτοι". Και εκείνο το κόκκινο φουλάρι του Νίκου. Πόσοι δεν το "κλέψαμε". Πόσοι δεν ... επωφεληθήκαμε από την, τότε, γοητεία του; Εκείνςο το κράτησε ώς το τέλος. Λένε πως και στο νοσοκομείο ακόμα, την ύστατή του στιγμή, το είχε δίπλα του. Να το πάρει μαζί στο ταξίδι το μεγάλο. Εκεί όπου "ουκ έστι πίκρα και στεναγμός". Στο καλό, Νίκο. Και ευχαριστούμε.

Ασυλο ελεύθερης αλητείας *

Tου Πασχου Mανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr

O Τζέιμς Γουότσον είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή επιστήμονας. Μαζί με τον Φράνσις Κρικ είναι αυτοί που αποκάλυψαν το θαύμα της ζωής, την διπλή έλικα του DNA. Γι’ αυτό τιμήθηκαν με το Νομπέλ Ιατρικής. Πριν από μερικά χρόνια έκανε κάποιες δηλώσεις για το μέλλον της Αφρικής που θεωρήθηκαν ρατσιστικές. Ο ίδιος είπε ότι δεν τις εννοούσε, αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό.
Ο Τζέιμς Γουότσον προφανώς δεν ήξερε ότι στην Ελλάδα υπάρχει νομοθετικά κατοχυρωμένο το άσυλο που εξασφαλίζει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Προφανώς ξέρει τον άρρητο κανόνα που ισχύει στα πανεπιστήμια ακόμη και της Μποτσουάνα. Οι επιστημονικές διαμάχες είναι σκληρές, αλλά γίνονται με ευπρέπεια. Δεν διανοείται κανείς να λογοκρίνει κανένα, ούτε να τον φιμώσει. Πόσω δε μάλλον να τον προπηλακίσει.
Ετσι όταν τον κάλεσαν να μιλήσει σε συνέδριο Χημείας, νόμιζε ότι πήγαινε σε ΑΕΙ χώρας του Πρώτου Κόσμου. Ή έστω του Τρίτου Κόσμου. Πίστευε ότι η ακαδημαϊκή κοινότητα είχε φροντίσει να περιφρουρήσει τον χώρο από ποικιλώνυμους αλήτες . Ισως πάλι να νόμιζε ότι οι πανεπιστημιακοί μας, αν διαπίστωναν ότι δεν μπορούν να περιφρουρήσουν την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, θα καλούσαν τον αρμόδιο γι’ αυτές τις υποθέσεις, δηλαδή την Αστυνομία.
Φευ! Στην ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα επικρατούν τα «ανθρωπάκια», όπως είχε γράψει επιτυχώς προ καιρού ο κ. Αλέξης Παπαχελάς. Αυτά τρέμουν την ισχύ των τραμπούκων που διαφεντεύουν τα πανεπιστήμια. Οι τελευταίοι χτίζουν τους καθηγητές μέσα στα γραφεία τους (και μετά οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο κ. Τάσος Κουράκης, τρέχουν να τους αθωώσουν στα δικαστήρια), προπηλακίζουν όποιον θέλει να εκφράσει διαφορετική άποψη, ξυλοφορτώνουν «ενοχλητικούς» πανεπιστημιακούς όπως τον κ. Γιάννη Πανούση ή τον πρόεδρο του Παιδαγωγικού Tμήματος κ. Iωάννη Παπαδάτο. Κι όμως ουδείς -της πολιτικής ηγεσίας συμπεριλαμβανομένης- δεν μπορεί να ψελλίσει μια απλή κουβέντα και την απλή λύση: Το άσυλο δεν προστατεύει πια την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Προστατεύει μόνο τους αλήτες που διαφεντεύουν τα ΑΕΙ και απειλούν ακόμη και 84χρονους σεβάσμιους καθηγητές. Αντιτίθεται στην ελευθερία διακίνησης των ιδεών. Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταργηθεί; Η ανοχή στην παρανομία το μόνο που παράγει είναι περισσότερη αλητεία.

*Το άρθρο δημοσιεύεται κατόπιν άδειας από τον Πάσχο Μανδραβέλη. Άρθρα του μπορεί να βρείς κάποιος στο http://www.kathimerini.gr/, και στο http://www.medium.gr/. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα τέτοιες φωνές.

Ο (και) πανεπιστημιακός μας φασισμός

Μια ομάδα κουκουλοφόρων έχει συγκεντρωθεί έξω από αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Πάτρας, όπου εκφωνεί λόγο ο Αμερικανός καθηγητής βιολογίας Τζέϊμς Γουότσον, 83 ετών, ο οποίος αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Ιατρικής.

Ο χαρακτηρισμός «κουκουλοφόρος» χρησιμοποιείται εκ μέρους μου αναγκαστικά, μη έχων καμία διάθεση άλλωστε, ούτε και ενδιαφέρον ιδιαίτερο, για τις ενδυματολογικές επιλογές των συγκεκριμένων ατόμων. Η πρόθεσή τους να διαμαρτυρηθούν επειδή το Πανεπιστήμιο τιμά έναν άνθρωπο που οι ίδιοι θεωρούν ρατσιστή, μετατρέπεται σε «ακτιβιστικό τσίρκουλο» από την στιγμή που δεν έχουν καν το θάρρος να «ταυτοποιήσουν» την διαμαρτυρία τους. Να πουν, δηλαδή, «αυτοί είμαστε, δεν κρυβόμαστε, δεν ντρεπόμαστε, δεν φοβόμαστε, λέμε ανοικτά τη γνώμη μας». Αυτό, είναι πολιτισμός. Αυτό, είναι δημοκρατία. Το «άλλο», που ζούμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, είναι απροκάλυπτος φασισμός.

Το 2007, ο κ. Γουότσον προκάλεσε έντονες αντιδράσεις διεθνώς με την δήλωσή του στους Sunday Times του Λονδίνου ότι είναι «έμφυτα κατηφής για το μέλλον της Αφρικής», επειδή «όλες οι κοινωνικές μας πολιτικές βασίζονται στο γεγονός ότι η πνευματική τους κατάσταση (εννοεί τους μαύρους) είναι ίδια με τη δική μας, ενώ όλες οι έρευνες (εννοεί επιστημονικές) λένε ότι αυτό μάλλον δεν συμβαίνει».

Ο Αμερικανός Καθηγητής Μοριακής Βιολογίας χρησιμοποίησε, στα αγγλικά, την φράση «all our testings». Δεν ξέρω ποια είναι αυτά τα testings, και αν έχουν δημοσιευτεί σε κάποια επιστημονική επιθεώρηση. Εμένα, η επιστήμη δεν με τρομάζει. Μου ανοίγει τα μάτια και εμπλουτίζει τον γεμάτο αμφιβολίες και ερωτήματα εσωτερικό μου κόσμο. Τα ευρήματά της είναι, για μένα, τροφή για σκέψη, και όχι απειλή της υπάρξεως ή της «ιστορικής μου ταυτότητος», όπως πολύ συχνά φοβούμαστε εμείς οι Έλληνες.

Οι θέσεις του κ. Γουότσον για την εξυπνάδα των λευκών και των μαύρων, όσο δεν συνοδεύονται από επιστημονική τεκμηρίωση, με βρίσκουν απέναντί του. Είναι τόσο λεπτό το θέμα αυτό, που χρειάζεται μάλιστα και κάτι παραπάνω από «επιστημονική τεκμηρίωση» (που, μέσα μου, πιστεύω ότι δεν υπάρχει) για να δημοσιοποιηθεί και να επικοινωνηθεί με τον κόσμο.

Όμως, τιποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει την απόπειρα κάποιων κουκουλοφόρων η μη, να εμποδίσουν την ελευθερία λόγου οποιουδήποτε. Δεν θέλω κάν να σκέφτομαι πως θα ξημέρωνε στην Ελλάδα η σημερινή ημερα εάν ο ψευτόμαγκας κουκουλοφόρος που όρμησε στη σκηνή εναντίον του κ. Γουότσον, κατάφερνε πράγματι να τον κτυπήσει στο κεφάλι και να τον τραυματίσει, ή και να τον σκοτώσει. Δεν θα ήξερα που να κρυφτώ από την ντροπή μου, καθώς όλα τα μέσα ενημέρωσης θα έγραφαν πάλι, και τούτη τη φορά δικαίως, για μία χώρα που έχει ξεπεράσει πιά τα όρια της παρακμής, και όπου κάποιοι πολίτες της έχουν πάρει τον νόμο στα χέρια τους.

http://youtu.be/0B2VaX_jOT8

Το έγκυρο επιστημονικό περιοδικό New Scientist έγραφε χθες στην ιστοσελίδα του:

«Τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν έναν νόμο που τον λένε “άσυλο”, ο οποίος κρατά την αστυνομία μακρυά από κάθε πανεπιστημιακό χώρο. Ο νόμος αυτός, ο οποίος δημιουργήθηκε για να επιτρέψει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την ελευθερία του λόγου, σημαίνει ότι όποιος βρίσκεται μέσα σε πανεπιστημιακό χώρο, έχει ασυλία από τιμωρία, ακόμα και εάν προβεί σε εγκληματική πράξη, όπως είναι ας πουμε η επίθεση εναντίον κάποιου με σκοπό να τους προκαλέσεις και σωματική βλάβη».

(http://www.newscientist.com/blogs/shortsharpscience/2011/04/james-watson-menaced-by-hoodie.html)

Δεν υπάρχει για μένα αμφιβολία ότι το περίφημο «άσυλο» πρέπει να καταργηθεί αμέσως. Ηδη, άλλωστε, το έχουν καταργησει οι λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές» και λοιποί του λεγόμενου «χώρου» (που είναι τόσο αόριστος όσο και οι … ιδέες τους), εμποδίζοντας οι ίδιοι, όπως συνέβη με τον καθηγητή Γουότσον, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών.

Σε όλα τα πανεπιστήμια της Αγγλίας, τα πανεπιστήμια έχουν την δική τους ασφάλεια. Δεν πρόκειται για αστυνομικούς με εξάρτηση και νοοτροπία ΜΑΤ. Δεν εκτοξεύουν χημικά, ούτε και επιτίθενται με γκλόμπς εναντίον πολιτών. Είναι, όμως, κέρβεροι, και φυλάνε κάθε πανεπιστημιακό χώρο ως κόρη οφθαλμού. Είναι άριστα εκπαιδευμένοι, και επεμβαίνουν μόνο όταν πρέπει. Ελάχιστες φορές έχει συμβεί αυτό τα τελευταία 10 χρόνια, γιατί και τα ίδια τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας αγαπούν και περιφρουρούν τον χώρο τους.

Οσο θα μένουμε εμείς εδώ εγκλωβισμένοι σε όλες αυτές τις «παλιές κατακτήσεις», οι οποίες στην εποχή τους ήταν καλές και άγιες, τόσο θα διολισθαίνουμε στην πλήρη αναρχία, και θα αφήνουμε τη χώρα μας βορά στις θλιβερές μειονότητες της βίας, καθοδηγούμενες ή μη.

Σήμερα στο Τρίτο Πρόγραμμα, έκανε μία παρέμβαση στην εκπομπή ο κ. Γιάννης Χατζηγώγας, Καθηγητής Πολυτεχνικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Και μας είπε ότι «είναι τελειωμένη πια ιστορία τα ελληνικά πανεπιστήμια», και ότι «ήδη έχουν φύγει οι καλύτεροί μας φοιτητές για έξω, και ετοιμάζονται να φύγουν και άλλα παιδιά, που ψάχνουν να βρουν υποτροφίες για έξω». Υποστηρίζει και αυτός ότι το «πανεπιστημιακό άσυλο» θα πρέπει να καταργηθεί, και ότι η ευθύνη που έχουμε φτάσει «σ’ αυτά τα χάλια» βαραίνει και την ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα.

Προτεινόμενο αρθρο, που τα λέει όλα: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_02/07/2006_189611

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η Πανελλήνια Ένωση Βιοεπιστημόνων καταδικάζει με τον πιο απόλυτο και σαφή τρόπο την απρόκλητη επίθεση που δέχτηκε ο νομπελίστας καθηγητής J. Watson κατά την ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας.

Η κοινωνία οφείλει να απαντήσει σε αυτές τις «μεσαιωνικές» ενέργειες ότι η όποια αντιπαράθεση ιδεών και απόψεων πρέπει να γίνεται με ξεσκέπαστο πρόσωπο, στη βάση ισχυρών επιστημονικών επιχειρημάτων και με τον αρμόζοντα σεβασμό στα πρόσωπα που έχουν αλλάξει την ροή της ιστορίας με τα επιστημονικά τους επιτεύγματα. Στην πραγματικότητα η συμπεριφορά  των κουκουλοφόρων είναι εκείνη που εκφράζει, στην πράξη, όλα αυτά για τα οποία υποτίθεται ότι διαμαρτύρονταν.

Η ΠΕΒ εκφράζει την θλίψη της για το -ευτυχώς μεμονωμένο-, περιστατικό και συγχαίρει την πανεπιστημιακή κοινότητα της Πάτρας για την σύνεση και την υπευθυνότητα που έδειξαν στην αντιμετώπιση του συμβάντος.

Αθήνα 15-4-2011

Το ΔΣ  της ΠΕΒ

Ισλανδία: Δεν πληρώνουμε, δεν πληρώνουμε!

Οι πολίτες της Ισλανδίας αποφάσισαν, για δεύτερη φορά σε δημοψήφισμα, ότι δεν δέχονται η χώρα τους να αποπληρώσει στις κυβερνήσεις της Μεγάλης Βρετανίας και της Ολλανδίας ποσό γύρω στα 4 δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία εξανεμίστηκαν το 2008 όταν κατέρρευσε το τραπεζικό σύστημα της χώρας.

Η ισλανδική τράπεζα Landsbanki είχε αποταμιευτικούς λογαριασμούς στη Βρετανία και στην Ολλανδία υπό την ονομασία Icesave, και όσοι επένδυσαν σε αυτούς έχασαν το προαναφερόμενο ποσό. Όταν κατέρρευσε η Landsbanki το 2008, οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Ολλανδίας αναγκάστηκαν να αποζημιώσουν περίπου 400.000 ανθρώπους, που είχαν επενδύσει στους λογαριασμούς Icesave τις οικονομίες τους. Έμενε μόνο να αποφασίσει η ισλανδική κυβέρνηση το πώς θα επέστρεφε τα χρήματα αυτά.

Η ισλανδική κυβέρνηση επεξεργάστηκε και πρότεινε ένα πεσυμφωνημένο (με Λονδίνο και Αμστερνταμ) σχέδιο αποπληρωμής. Η Βουλή το απεδέχθη, αλλά ο Πρόεδρος Ολαφούρ Ράγκναρ Γκρίμσον αρνήθηκε να υπογράψει το σχετικό διάταγμα, και οδηγηθήκαμε στο πρώτο δημοψήφισμα. Αυτό έγινε το 2010, και το 93% των ψηφισάντων απέρριψε το σχέδιο αποπληρωμής.

Το δεύτερο δημοψήφισμα, αυτό το Σαββατοκύριακο, κατέληξε στο ίδιο αποτέλεσμα, αν και με μικρότερο ποσοστό υπέρ του «όχι».  Τα ποσοστά αυτήν την ώρα (12.00, ώρα Ελλάδος), είναι 58% «όχι», και 42% «ναι». Αυτοί που αρνούνται το σχέδιο αποπληρωμής, ισχυρίζονται ότι ο Ισλανδός φορολογούμενος δεν έχει καμία νομική υποχρέωση να πληρώσει για τις ζημιές μιας ιδιωτικής τράπεζας, και ότι εάν αναγκαζόταν να το κάνει, αυτό θα πρόσθετε ένα ανυπόφορο φορτίο στις πλάτες ολόκληρου του έθνους.

Από την άλλη, οι υποστηρικτές του «ναι», λένε ότι το σχέδιο αποπληρωμής, όσο επώδυνο και να είναι, είναι ο μόνος τρόπος διευθέτησης του ζητήματος, τόσο από απόψεως κόστους, όσο και από απόψεως κύρους της Ιρλανδίας, που έχει βρεθεί αντιμέτωπη με δύο άλλες, πολύ φιλικές της χώρες.

Η υπόθεση θα παραπεμφθεί τώρα σε διεθνές δικαστήριο,  το European Free Trade Association Surveillance Authority, που είναι η Αρχή Επιτήρησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ελευθέρου Εμπορίου. Η διαδικασία αυτή θα διαρκέσει πολλά χρόνια.

(Πηγή: BBC News, Reuters και Associated Press)

Και που να πάς;

Η Λίνα είναι φίλη μου καλή, από τα σχολικά μας χρόνια. Τέλειωσε και αυτή Μαθηματικός, ακολούθησε και υπηρέτησε την επιστήμη. Εγώ, δυστυχώς, την εγκατέλειψα, και κατήντησα δημοσιογράφος. Η Λίνα παντρεύτηκε με τον Τάσο. Καθηγητής και εκείνος, αλλά φιλόλογος. Από τους εξαιρετικούς. Δεν πέρασε μέρα στη ζωή του, όπως μου λέει, που να μην λαχτάρησε να μπει στη τάξη. Ούτε μέρα. Παίρνουν δύο μισθούς, και μέχρι τώρα τους έφταναν. Έχουν δύο παιδιά. Το ένα πάει πανεπιστήμιο, στη Πάτρα. Το άλλο είναι παιδί της μουσικής, και ξημεροβραδιάζεται στο ωδείο και στη μελέτη. Η Λίνα και ο Τάσος, πεισματικά αρνήθηκαν να μπουν στο άγριο κυνήγι των ιδιαίτερων μαθημάτων. Προτίμησαν να στερηθούν κάποια επιπλέον χρήματα, παρά τον χρόνο τους. Δεν μετάνιωσαν ούτε για αυτό. Η φοβερή σχέση τους με τα παιδιά, αλλά και μεταξύ τους, είναι αποτέλεσμα αυτής της σοφής επένδυσης. Με λίγη βοήθεια από τους δικούς τους, για προκαταβολή, αλλά και μ’ ένα βολικό δάνειο από την τράπεζα πριν μερικά χρόνια, για τα υπόλοιπα, αγόρασαν ένα διαμέρισμα στη Νέα Σμύρνη «για επένδυση», αλλά και για καλό συμπλήρωμα των 2 μισθών τους. Η Λίνα, που είναι «το οικονομικό μυαλό» της οικογένειας, τα είχε όλα καλά υπολογισμένα, «και με ρίσκο μηδέν», όπως έλεγε. Κάθε μήνα, η δόση αποπληρωμής του στεγαστικού δανείου ηταν γύρω στα 200 ευρω. Το διαμέρισμα το ενοίκιασαν για 450 ευρω. Πολύ καλή «επιστροφή», όπως θάλεγαν και οι οικονομολόγοι. Τα 250 ευρω επιπλέον, ηταν ένα καλό αποκούμπι. Εδώ και περίπου 1 χρόνο όμως, ο νοικάρης τους δεν πληρώνει. Τον γονάτισε κα αυτόν η κρίση, και χρωστάει 15 μηνών ενοίκια, μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Το δάνειο όμως της Λίνας και του Γιώργου τρέχει. Και το πληρώνουν από τους δύο μισθούς τους που και αυτοί, λόγω των σκληρών μέτρων, αλλά και της συνεχιζόμενης ακρίβειας στα πάντα, έχουν μειωθεί σημαντικά. Είναι πλέον σε απόγνωση τα παιδιά. Η τράπεζα από την οποία πήραν το δάνειο, με την πρώτη, μικρή η μεγάλη καθυστέρηση καταβολής της δόσης, αμολάει τους αγροίκους των εταιρειών «ενημέρωσης» όπως λέγονται, και απειλούν «τα λεφτά μας, η ακολουθούν νομικά μέτρα». Η επίσκεψη στο υποκατάστημα της τράπεζας, με την ελπίδα να βρουν εκεί την κατανόηση του διευθυντή, και να κερδίσουν λίγους μήνες χωρίς ενόχληση ώστε να δουν τι θα κάνουν με τον νοικάρη τους, που αρνείται και να φύγει από το διαμέρισμα, δεν έφερε αποτέλεσμα. Ο τραπεζίτης, που κάποτε τους παρακαλούσε και τους δόξαζε, πλέον τους αντιμετωπίζει και αυτούς ως «ασυνεπείς οφειλέτες». Το «μπλοκάρισμα» των ανθρώπων είναι απόλυτο. Πιθανώς και ο νοικάρης τους να είναι και αυτός «μπλοκαρισμένος» από άλλους οφειλέτες. Και πάει, έτσι, αλυσίδα το πράγμα. Η Λίνα και ο Τάσος, που μέχρι τώρα ήταν υπόδειγμα συνεπών πολιτών και άριστοι στη δουλειά τους, είναι στα πρόθυρα να λοξοδρομήσουν και να κάνουν αυτό που, εκ πεποιθήσεως έως τώρα απέφευγαν: ιδιαίτερα μαθήματα, και μάλιστα χωρίς να τα δηλώνουν. Να ενταχθούν, δηλαδή, στην «μαύρη οικονομία», αφού όλο το σύστημα, του κράτους, των τραπεζών, των επιχειρήσεων, της ίδιας της κοινωνίας, δεν τους επιτρέπει, τελικά, να κάνουν αλλιώς.

Μεγάλωσε κι η Debbie Harry (Blondie), ρε γαμώτο!

Υπάρχουν για μένα πολλοί άνθρωποι που, μέσα μου, παραμένουν αναλλοίωτοι. Οπως τους γνωρισα. Οπως τους αγάπησα. Οπως τους ήθελα. Η Ντέμπι Χάρι ηταν ένας από αυτούς τους ανθρωπους - πολύ ψηλά στη λίστα μου. Οποτε έβλεπα το πρόσωπό της έλεγα πως υπάρχει αθανασία. Την έχασα, όμως, από προσώπου γης για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, και πάντα αναρωτιόμουν "που νάναι άραγε τώρα;", και "τί να κάνει αλήθεια;". Τέτοια ερωτήματα απαντώνται εύκολα από τότε που μπήκε το YouTube στη ζωή μας. Μάς δίνει άριστες πληροφορίες. Μας θυμίζει υπέροχες στιγμές, παλιές. Και πολλές φορές μας χαλάει το όνειρο.
Χρειάστηκε να δώ πολλές φορές αυτό το βιντεάκι για να προσγειωθώ ξανά στην πραγματικότητα, και σιγά-σιγά να αρχίσω να αγαπώ πάλι τα καινούργια πρόσωπα των αγαπημένων μου. Με την παλιά, ατίθαση φατσούλα της Blondie, ήμουν αθεράπευτα ερωτευμένος. Με την καινούργια, που παρατηρώ, και απολαμβάνω τώρα στην "άλλη της ηλικία", ανακαλύπτω πως είμαι ευγνώμων, και όχι πιά στεναχωρημένος. Ευγνώμων που μπορώ να αναγνωρίζω πιά (και όχι να τρομάζω με) το άγγιγμα του χρόνου επάνω μας. Το τραγούδι αυτό, The Tide Is High, ερέθιζε μόνιμα τον νεανικό μου ενθουσιασμό. Η ερμηνεια της, τότε, ηταν αθώα κι ανέμελη. Αυτή εδώ, τώρα, είναι πιο γεμάτη. Και με ενθουσιάζει το ίδιο.

Μην παραδίδεσαι

Ο Πίτερ Γκέϊμπριελ και η Κέϊτ Μπους στην πιο συγκλονιστική "τραγουδιστική" αγκαλιά. Don't Give Up.

Την απεργία μας!...

Υπάρχουν πολλά μέσα ενημέρωσης που εμφανίζονται ότι υπερασπίζονται τα δίκαια των απλών, εργαζόμενων ανθρωπων, και όμως στους δικούς τους εργαζόμενους συμπεριφέρονται με τον χειρότερο τρόπο. Ποιός "τρίτος παρατηρητής", όμως, θα καταφέρει ποτέ να κάνει αληθινό ρεπορτάζ μεσα στα άδυτα των εφημερίδων, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, και να καταγράψει, ίδιως τα τελευταία 2-3 χρόνια, πόσοι "απλοί εργαζόμενοι" στα Μέσα αυτά, έχουν γίνει αντικείμενο απίστευτης ταπείνωσης, έχουν χάσει τη δουλειά τους, έχουν σπρωχθεί στο περιθώριο, έχουν υποστεί άγρια λογοκρισία, έχουν δεί τους μισθούς τους να περικόπτονται μέχρι και 25-30 τοις εκατό, έχουν εισπράξει απίστευτη τρομοκρατία από εργοδότες και διευθυντές. Κι' όμως, εξακολουθούν να εμφανίζονται, στα φύλλα, στις οθόνες και στα ραδιόφωνά τους, ώς υπερασπιστές της "εργατικής τάξης".

Η τωρινή, διπλή 48ωρη απεργία της ΕΣΗΕΑ και των άλλων "οργάνων" μας, δεν έχει κανένα νόημα εάν δεν αναδείξει, καθαρά και ξάστερα, με ονόματα και διευθύνσεις", τέτοιου ειδους προβλήματα του κλάδου.

ΥΓ: Απεργία δημοσιογραφων, κατα την διάρκεια των πιο κρίσιμων ίσως διαβουλεύσεων της λεγόμενης "τρόϊκας" με την κυβέρνηση, με σκοπό τη λήψη κι άλλων, πιο σκληρών μέτρων, είναι άστοχη εντελώς. Και δείχνει ότι ξεχωρίζουμε τους εαυτούς μας από τους άλλους εργαζόμενους που, άν κάτι έχουν ανάγκη τώρα, από ποτέ άλλοτε, είναι σοβαρή και αδιάκοπη ενημέρωση.

Οι πεταμένοι μας φάκελοι

Από τις πιο αποκαρδιωτικές εικόνες που αντίκρισα τελευταία ήταν αυτή που προβλήθηκε στη τηλεόραση και έδειχνε, στην Πολεοδομία της Αγ.Παρασκευής, στην Αθήνα, στοίβες από φακέλους και ντοσιέ, πεταμένες στο πάτωμα σε κάποιους στενούς και άθλιους διαδρόμους. Πολλά έγγραφα είχαν πέσει από τα ντοσιέ και τους φακέλους και είχαν σκορπιστεί εκ γύρω. Πατημένες γόπες από τσιγάρα συμπλήρωναν το αποκρουστικό θέαμα.

Οι φάκελοι αυτοί, περιέχουν στοιχεία. Χρήσιμα και άχρηστα, δεν έχει σημασία. Είναι, όμως, στοιχεία που ζητήθηκαν από τους πολίτες, τα προσκόμισαν οι πολίτες, σίγουρα με κόπο πολύ και ταλαιπωρία μεγάλη, και αποτελούν την «προσωπική τους περιουσία», που ίσως ξαναχρειαστεί να παρουσιάσουν.

Σημασία έχει, επίσης, ότι μία ακόμη κρατική υπηρεσία παρουσιάζει εικόνα ολοκληρωτικής διάλυσης – δεν θα μιλήσω πάλι για «ντροπή», γιατί αυτήν την αισθάνονται μόνον εκείνοι που την εισπράττουν πια, όχι εκείνοι που την προκαλούν. Είναι εύκολο, ακόμα, να στρέψουμε τα βέλη μας προς το «αόρατο Κράτος», και να ρίξουμε πάλι το ανάθεμά μας στους πολιτικούς. Εύκολο, και δίκαιο. Αλλά όχι αρκετό, ούτε και αποτελεσματικό πια.

Το Κράτος, σε κάθε υπηρεσία του, έχει πρόσωπο. Και αυτό το πρόσωπο δεν είναι … αόριστο. Έχει χαρακτηριστικά ανθρώπου. Και όνομα. Κώστας, Πέτρος, Μαρία, Αντιγόνη. Η άθλια Πολεοδομία της Αγ. Παρασκευής έχει διευθυντή, τμηματάρχες και προϊσταμένους. Είναι υποχρέωσή τους, το σπίτι τους να το έχουν σε άψογη κατάσταση. Εάν δεν το νοιώθουν σπίτι τους, να φύγουν.

Άκουσα μερικούς από δαύτους να ψελλίζουν στις τηλεοράσεις κάτι ανόητες δικαιολογίες. Μερικές μόνο είχαν βάση, όπως για παράδειγμα η έλλειψη πόρων. Και πάλι, όμως, ακόμα και ένα πολύ φτωχό σπίτι μπορεί να είναι καθαρό και τακτοποιημένο, εάν ο νοικοκύρης του είναι τέτοιος. Έχω πάει σε αρκετά σπίτια φτωχών ανθρώπων, και αισθάνθηκα άρχοντας. Έχω πάει και σε πολλών πλουσίων, και ένοιωσα ντροπή κι απέχθεια.

Ξέρω και δασκάλους σε σχολεία, που ζορίζονται ακόμα πιο πολύ τώρα με την κρίση. Ο μισθός τους είναι προσβολή για το επάγγελμα που κάνουν. Έχουν χρόνια να φρεσκάρουν τις γνώσεις τους. Η εκπαιδευτική άδεια είναι άγριο ανέκδοτο στην Ελλάδα. Οι αίθουσες όπου διδάσκουν δεν είναι χώροι που μπορούν να δώσουν χαρά και έμπνευση στα παιδιά. Και όμως, οι λίγοι αυτοί εκπαιδευτικοί (και δυστυχώς, ναι, καταντήσαμε το αυτονόητο στην Ελλάδα να είναι η εξαίρεση!), αφήνουν στην άκρη τα υπαρκτά εργασιακά τους προβλήματα, και φροντίζουν, όσο μπορούν, το δικό τους σπίτι – γιατί ως τέτοιο αισθάνονται το σχολείο – να το έχουν και καθαρό, και τακτοποιημένο, και λειτουργικό.

Αυτά τα πεταμένα ντοσιέ της Πολεοδομίας είναι μία ακόμα εικόνα κατάντιας της σύγχρονης, όπως την λέμε, Ελλάδας. Οι στοίβες όλες μαζί, αλλά και κάθε φάκελος ξεχωριστά, «λένε» την ιστορία του κάθε ανθρώπου που έχει την ευλογία, αλλά ταυτόχρονα και τη δυστυχία, να ζει εδώ. «Λένε», επίσης, και την ιστορία όλων εκείνων που τον λεηλάτησαν και εξακολουθούν να τον λεηλατούν. Ένα είναι το βασικό, κοινό χαρακτηριστικό όλων τους: η κραυγαλέα απαιδευσιά τους!

Ολοκληρωτική παράδοση στην μοναξιά

Ο Ρον Μιούεκ, 53 ετών Αυστραλός υπερρεαλιστής γλύπτης, που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Αυτό το έργο έχει τίτλο "Big Man", ύψους 1.98μ. Φιλοτεχνήθηκε το 1998 και, σύμφωνα με τους κριτικούς, "αυτό το έργο εκφράζει την τελειότερη μορφή της μοναξιάς του ανθρωπου".