«Οι Έλληνες, όταν βρεθούν μπροστά στον γκρεμό, πηδούν μέσα».

Στις 13 Ιουνίου 2012 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Lifo και στο www.lifo.gr, το παρακάτω άρθρο του καθηγητή, συγγραφέα και επί σειρά ετών διευθυντή της ελληνικής έκδοσης του National Geographic, Νίκου Σ. Μάργαρη, ο οποίος δυστυχώς, λίγο μετά, στις 26 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς, εγκατέλειπε τον μάταιο τούτο κόσμο.

Η ματαιότης του οποίου, μπορεί να πει κάποιος, αναδεικνύεται και μέσω αυτού του μικρού άρθρου, με τις μεγάλες αλήθειες του.

Όλως τυχαίως έπεσα επάνω σ’ αυτό, γυρεύοντας στο Ίντερνετ μερικά στοιχεία για τον Γιάννη Σπράο, για να χρησιμοποιήσω σε ένα άρθρο μου που έγραψα για την κυπριακή εφημερίδα «Φιλελεύθερο». (Θα το δημοσιεύσω εδώ, μεθαύριο).

Διαβάζοντάς το, το άρθρο του καθηγητή Μάργαρη (για μένα, ο

Θάνατος δεν σβήνει τους τίτλους των ανθρώπων), αναρωτήθηκα πάλι αν έχει σημασία τελικά που κάποιοι αξιόλογοι άνθρωποι συνεχίζουν, χωρίς φόβο και πάθος, να γράφουν πράγματα που δεν τα θέλει η εποχή μας;

Ποιος τα διαβάζει, εκτός από όλους εμάς (τους λίγους, φοβούμαι), που είμαστε της ίδιας σκέψης – ας το πω έτσι – και όχι εκείνης της «Ελευθεροτυπίας», όπου εργάστηκα κι εγώ επί χρόνια και που, όσο περνά ο καιρός και μαρινάρονται καλύτερα οι σκέψεις, όλο και λιγοστεύουν για μένα τα καλά πράγματα που πρόσφερε στη κοινωνία ετούτη η εφημερίδα;

Αμέτρητα άρθρα γράφονται κάθε μέρα σε εφημερίδες, μπλογκς και σάϊτς. Το οξύμωρο σε αυτόν τον τόπο είναι ότι τα περισσότερα άρθρα αφορούν τα ίδια, πολύ λίγα θέματα, που απασχολούν το χωριό μας.

Σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο, του άρθρου γνώμης, προηγείται το γεγονός, η πληροφορία. Εμείς, δεν τάχουμε αυτά. Τα υποθέτουμε. Ή τα μαθαίνουμε από τρίτους και τέταρτους.

Η δημοσιογραφία της πρωτογενούς είδησης έχει πεθάνει. Επιβιώνει – για λίγο ακόμα, είμαι σίγουρος – μόνο η δημοσιογραφία της άποψης. (Αυτό, άλλωστε, που κάνω κι εγώ τώρα, πανάθεμά με!, αλλά βρείτε μου ένα Μέσον που να θέλει δημοσιογραφία της έρευνας και του ψαξίματος, χωρίς κομματικές επιχειρηματικές και άλλες πιέσεις, και εγώ θα την υπηρετήσω αμέσως και τσάμπα!).

Ο καθηγητής Σπράος, πχ, όπως θα διαβάσετε τώρα στο εξαιρετικό ατό σημείωμα του Νίκου Σ. Μάργαρη, παρήγαγε έρευνα. Συνδύασε το ψάξιμο με τη γνώση. Επεξεργάστηκε τα στοιχεία με το νου και όχι με τη καρδιά (αυτό του προσάπτουν οι λαϊκιστές της Αριστεράς!...). Και έδωσε τροφή για διάλογο, που κανείς δεν ήθελε να κάνει, και προβληματισμό που κανείς δεν είχε.

Τίποτα δεν άλλαξε, και τίποτα δεν θα αλλάξει στην Ελλάδα, στο προσεχές μέλλον, λοιπόν. Ό,τι και να λένε οι αριθμοί, το θέμα είναι να απαλλαγούμε από τα νούμερα!...

                                                                *******************

Πριν από δεκαπέντε χρόνια ο καθηγητής Σπράος του Πανεπιστημίου του Λονδίνου έκανε μια μελέτη με τίτλο «Οικονομία και συντάξεις: Συνεισφορά στov κoινωνικό διάλoγo». Στον επίλογο έγραφε:

«Τoν τελευταίο αιώνα, κάθε γενιά, μαζί με τις υποχρεώσεις πληρωμής συντάξεωv, περνά στα παιδιά της και τo ασφαλιστικό πρόβλημα. Η συζήτηση γύρω από τo πώς ορίζεται τo πρόβλημα αυτό, σε τι οφείλεται και τι μπορεί να γίνει, έχει και αυτή μια διαχρoνικότητα και μoιάζει να έχει βρει τo ελιξήριo της αιώνιας νεότητας πoυ τόσoλείπει στη γηράσκoυσα κoινωνία συvoλικά.

Ενώ στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες τo σύστημα κoινωνικής πρoστασίας πρoσπαθεί κατά τo δυνατόν να καλύψει ανθρώπινα πρoβλήματα των ασφαλισμένων τoυ, τα ταμεία στην Ελλάδα γνωρίζoυν τoυς συνταξιoύχoυς μόνo ως επιταγές πoυ απoστέλλovται κάθε μήνα. Δεν είναι oύτε σε θέση vα γνωρίζoυν αν στέλνoυν στoν ίδιo πoλίτη, μία, δύo ή δώδεκα επιταγές κάθε μήνα: ο ένας τυχερός με 12 συντάξεις είναι για τα ταμεία 12 χαμηλoσυνταξιoύχoι, o καθένας από τoυς oπoίoυς έχει ίσες ανάγκες με τoυς άλλoυς (…) τα ταμεία ασφάλισης πρέπει να μετεξελιχθoύν από μηχανισμoύς διαχείρισης της (μόνιμης) ασφαλιστικής κρίσης σε oργανισμoύς πρoαγωγής κoινωvικής πρoστασίας - τo βασικό συστατικό τoυ κoινωνικoύ ιστoύ ασφάλειας».

 Όταν δημοσιεύτηκε η μελέτη, οι συνδικαλιστές, είτε ήταν υπουργοί (δείτε τα βιογραφικά τους…), είτε στα συνδικάτα, είτε στα υπόλοιπα κόμματα, αντέδρασαν χωρίς ντροπή, ξεσηκώνοντας τους πάντες. Ένα απόσπασμα από την εισαγωγή και τον επίλογο ενός «βαρύγδουπου» άρθρου στην «Ελευθεροτυπία» είναι ενδεικτικό.

«(…) Γι’ αυτό και επιστρατεύονται “ειδικοί”, όπως ο καθηγητής Σπράος και οι σοσιαλφιλελεύθεροι συνεργάτες του, για να δώσουν “επιστημονικό” χρίσμα στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης(…) Ερώτημα: μήπως οι “ειδικοί” της επιτροπής Σπράου με τις “επιστημονικές” αναλύσεις τους παίζουν απλώς τον ρόλο των καλόγερων του Ροΐδη που βάφτιζαν το κρέας ψάρι για να έχουν την συνείδησή τους ήσυχη ότι δεν παραβίαζαν τους κανόνες για τη νηστεία;».

Ακολούθησε νέα προσπάθεια του καθηγητή Γιαννίτση την οποία ματαίωσε εκ νέου όλος ο καλός κόσμος που έβριζε τον Σπράο και στη συνέχεια ήρθε η σημερινή κατάρρευση που θα είχαμε αποφύγει, αν κάναμε κάτι τότε. Αλλά οι συνδικαλιστές -πέρα βρέχει- συνεχίζουν τα δικά τους.

Οι μισοί, με το βαθύ ΠΑΣΟΚ του κ.Φωτόπουλου αγκαλιά με την κυρία «λεφτά υπάρχουν», βρέθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι μισοί, με τη ρηχή ΝΔ και τον κ.Μανώλη (συνδικαλιστής του ΟΤΕ, αν δεν κάνω λάθος), μετακόμισαν στον κ.Καμμένο.

Φυσικά, δεν έχουν σχέση με τους καλόγερους του Ροΐδη «που βάφτιζαν το κρέας ψάρι». Δεν κάνω οποιαδήποτε πρόβλεψη για το μέλλον πέρα από το γνωστό «οι Έλληνες, όταν βρεθούν μπροστά στον γκρεμό, πηδούν μέσα».

Πηγή: www.lifo.gr