O ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΑΡΔΗΣ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΑΦΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ - ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ: "ΕΙΣΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ".

Στο Νεκροταφείο της Παιανίας θα τελεστεί αύριο, Πέμπτη, η κηδεία του μουσικοσυνθέτη Αντώνη Βαρδή, ο οποίος πέθανε τα ξημερώματα της Τρίτης, 2 Σεπτεμβρίου, από επιπλοκές που προκλήθηκαν λόγω καρκίνου στην εγκέφαλο, σε ηλικία 66 ετών.

Η οικογένεια του θανόντος, με ανάρτηση στην προσωπική σελίδα του Αντώνη Βαρδή στο facebook, λέει ότι επιθυμία του ίδιου ήταν να ταφεί στο παρεκκλήσι της οικίας του, αλλά για «γραφειοκρατικούς λόγους» που δεν εξηγεί, επισημαίνοντας μόνο ότι «κανείς δεν μας δίνει χέρι βοηθείας για να εκπληρώσουμε την επιθυμία του να γυρίσει στο σπίτι και να μείνει για πάντα στο παρεκκλίσι του», η κηδεία θα γίνει τελικά στο Νεκροταφείο της Παιανίας στις 11 το πρωί.

Στην ίδια ανάρτηση, η οικογένεια δηλώνει ότι «επιθυμία του Αντώνη είναι να μην έχει στεφάνια και λουλούδια», και ότι σε ανύποπτο χρόνο ο ίδιος είχε πεί «αντί να πεταχτούν αυτά τα χρήματα, θέλω να δοθεί ένα πιάτο φαγητό σε όποιον το έχει ανάγκη» .

Έτσι, η οικογένεια προτείνει οι δωρεές αντί στεφάνων, να γίνουν:
1. Στους άστεγους και άπορους της περιοχής σας.
2. Κοινωνική Κουζίνα «Ο άλλος άνθρωπος», Ο άνεργος εμπνευστής, δημιουργός και επικεφαλής αυτής της ομάδας, είναι ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος
3. Φάρμακα στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού

Εν τω μεταξύ πολύ συγκινητικά λόγια έγραψε στον δικό του λογαριασμό στο facebook ο τραγουδιστής Γιάννης Βαρδής για τον αγαπημένο του πατέρα, ονοματίζοντάς τον ως καλύτερό του φίλο, και απευθυνόμενος σε αυτόν σε πρώτο πρόσωπο:

«Ο,τι και να πω είναι λίγο και τόσο μικρο στο μεγαλείο της ψυχής σου. Ησουν ο καλύτερος φίλος, ο καλύτερος πατέρας, το στήριγμά μου σε οτιδήποτε έκανα, ο αόρατος και ορατός παρατηρητής μου, η αδυναμία μου, η ζωή μου, ο άνθρωπός μου. Μου δίδαξες τον τρόπο σου, το σκεπτικό σου, το φιλότιμο και την αγάπη που είχες για όλους, το να μην κρατάω κάκια σε κανέναν γιατί κανείς δεν το αξίζει. Μου δίδαξες επίσης το χάρισμα να επεξεργάζομαι το καθετί που συμβαίνει, να μη βιάζομαι σε αποφάσεις, να κάνω αργές και σταθερές κινήσεις σε οτιδήποτε στη ζωή μου, μου δίδαξες να συγχωρώ, να μαθαίνω μέσα απ τη σιωπή. Μου δίδαξες σε στιγμές πόνου πώς να με ηρεμείς ακόμα και εκείνες τις δύσκολες στιγμές με ένα σου χαμόγελο. Είσαι πλέον ο άγγελός μου και σε κουβαλάω μέσα μου γιατί είμαι αυτό που ήθελες είμαι... εσύ, με όσα ελαττώματα κι αν κουβαλούσες, όπως έλεγες! Είσαι ο θεός μου... σ' αγαπώ!».