ΡΟΜΠΙΝ ΟΥΙΛΛΙΑΜΣ, από τους
πιο αγαπημένους ηθοποιούς του Χόλιγουντ. Ο θάνατός του, σε ηλικία μόλις 63
ετών, στις 11 Αυγούστου, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία, και σόκαρε όσους τον αγάπησαν τόσο, που τον
ένοιωθα δικό τους άνθρωπο. Στα τηλεφωνήματα που ανταλλάξαμε με φίλους για να
μοιραστούμε το κακό μαντάτο και να πούμε τις πρώτες κουβέντες του πόνου και της
αμηχανίας, όλοι, μα όλοι, πήγαμε πίσω στην ταινία «Ο Κύκλος των Χαμένων
Ποιητών» (The Dead Poet’s Society),
του 1989, που μας είχε συνταράξει, και είχε τροφοδοτήσει άπειρες σκέψεις και
συζητήσεις μας.
ΣΤΗΝ ταινία εκείνη, ο
Ουίλλιαμς υποδύετο τον ρόλο του καθηγητή Αγγλικών Τζον Κήτιγκ, σε ένα αυστηρό
ιδιωτικό σχολείο αρρένων. Την ομιλία του, με τίτλο Carpe Diem, που
σημαίνει «Άδραξε την Ημέρα», σχεδόν την είχαμε αποστηθίσει όλοι, θυμάμαι, στα
χρόνια εκείνα που γκρεμίζονταν οι πολιτικές ιδεολογίες, που μας είχε καταβάλει
η μιζέρια της σφιγμένης γροθιάς, και αναζητούσαμε ένα διαφορετικό, δυνατό νόημα
στη ζωή μας. Η σκηνή, δεν φεύγει από μέσα μας…
ΜΠΗΚΕ μέσα στη τάξη
σφυρίζοντας χαρούμενα. Έκανε τον γύρω της, και βγήκε έξω, σφυρίζοντας πάλι.
Μετά από ελάχιστα λεπτά ξαναγύρισε, και είπε στους εμβρόντητους μαθητές του,
«ελάτε λοιπόν, ακολουθήστε με – τι κάθεστε;». Έπειτα, τους μάζεψε σ’ έναν
διάδρομο του κτιρίου, και τους πέταξε τη φράση Carpe Diem. «Ξέρετε
γιατί έγραψε αυτήν την φράση ο ποιητής; Διότι είμαστε τροφή για σκουλήκια,
αγόρια μου. Διότι, το πιστεύετε ή όχι, κάθε ένας από εμάς σ’ αυτό το κτίριο,
μια μέρα θα σταματήσει να αναπνέει, θα παγώσει, και θα πεθάνει. Ελάτε εδώ τώρα,
και χαζέψτε μερικές φωτογραφίες από το παρελθόν. Έχετε περάσει από εδώ πολλές
φορές, δεν νομίζω ότι τις έχετε κάν κοιτάξει.
ΟΛΑ αυτά τα πρόσωπα που βλέπετε
δεν είναι και πολύ διαφορετικά από εσάς, έτσι δεν είναι; Ίδια κουρέματα. Γεμάτοι
από ορμόνες, όπως και σείς. Άτρωτοι, όπως νομίζετε και εσείς ότι είστε. Ο κόσμος όλος είναι τα στρείδι τους. Πιστεύουν ότι προορίζονται
για σπουδαία πράγματα, όπως πολλοί από εσάς. Το βλέμμα τους είναι γεμάτο από ελπίδα,
όπως και το δικό σας. Νομίζετε ότι περίμεναν μέχρι
που ήταν πια αργά για να πετύχουν στη ζωή τους έστω ένα ελάχιστον από εκείνο
που ήταν ικανοί να πετύχουν; Διότι, όπως βλέπετε κύριοι, αυτά τα αγόρια στις
φωτογραφίες μπροστά μας είναι τώρα κοπριά που θρέφει νάρκισσους. Αλλά, αν ακούσετε
πολύ προσεκτικά, θα ακούσετε να σας ψιθυρίζουν την κληρονομιά που σας άφησαν.
Εμπρός λοιπόν, πλησιάστε και στήστε αυτί. Το ακούτε; Carpe, carpe diem. Αδράξτε την ημέρα, αγόρια, κάντε τη ζωή
σας συναρπαστική, αξιοσημείωτη».
No comments:
Post a Comment