ΔΕΝ ξέρω αν είναι για γέλια ή
για κλάματα η ιστορία αυτή με τον κιτσάτο οίκο ανοχής, φέρων την ονομασία «Ναός
της Αφροδίτης», στην σχετικά άγνωστη για πολλούς, απόμερη ημιορεινή κοινότητα
της Επαρχίας Λεμεσού, Παλώδια, στη Κύπρο.
ΑΠΟ το ελάχιστο ρεπορτάζ που
έκανα, έμαθα ότι εκεί κοντά υπάρχει το Μέλαθρον Αγωνιστών της ΕΟΚΑ, με Στέγη
Ηλικιωμένων, Ιατρικό Κέντρο, Μονάδα Αποκατάστασης και ένα εκκλησάκι, των Αγίων
Αναργύρων, η εκκλησία του χωριού, Αγιος Νικόλαος, ένα πεδίο βολής, νομίζω, ένα καταπληκτικό
σουβλατζίδικο, …, αυτά! Τι άλλο να ζητήσει μια μικρή κοινότητα; Άραγε…
ΟΧΙ, πάντως, αυτό που
εγκατέστησαν οι Βάρβαροι. Και, για να μην παρεξηγηθώ, τους αποκαλώ έτσι όχι
γιατί πήγαν και έστησαν εκεί ένα μπορντέλο, αλλά γιατί με αυτό που έστησαν εκεί
έδειξαν με πόση ευκολία μπορεί να κάνει κανείς μια ολόκληρη περιοχή, αν όχι και
μια ολόκληρη χώρα, να φανεί ως τέτοιο!
ΘΑ πω ακόμα, ότι ο «οίκος
ανοχής» (που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί λέγεται έτσι…), ουδόλως με ενοχλεί,
ίσα-ίσα θεωρώ ότι στο μέτρο και στον χώρο που του αναλογεί, προσφέρει και
υπηρεσίες στους μη έχοντες που το κορμί τους κλείναι. Η αισθητική βαρβαροτητα,
όμως, αυτού του εκτρώματος στην Παλώδια, καθώς και η «μαφιόζικη επιβολή» του
στο περιβάλλον και στους κατοίκους της περιοχής, από εκείνους που το
εμπορεύονται, με κάνουν πραγματικά έξαλλο.
ΠΙΟ παλιά, όταν όλα και όλοι
είχαμε «τη θέση μας» στην κοινωνία, τα σπιτάκια με τα κόκκινα φωτάκια ήταν
σεμνά, καταχωνιασμένα σε στενάκια περιοχών που ονομάζονταν κακόφημες, αλλά στην
πραγματικότητα, ώσπου νάρθουν τα ναρκωτικά και οι «νταβατζήδες ΑΕ», ήταν
γνήσια, ατόφια και με την αισθητική που τους έπρεπε.
ΧΑΜΗΛΑ φώτα. Παλιά έπιπλα.
Πλαστικά λουλούδια. Παντόφλες που δεν τολμούσε να τις φορέσει κανείς, αλλά ήταν
εκεί, πλάι στο κρεβάτι τακτοποιημένες, νερό στη λεκάνη, πρόσωπα σκυμμένα που
ψιθύριζαν, ανάσες βαριές, ζεστές, αγωνιώδεις, «καλή, ρε φίλε;», και ένα
τρανζίστορ που παιάνιζε από τραγούδια μέχρι και ειδήσεις και σκέτς.
ΘΕΛΩ να πω: Τα σπίτια με τα
«κόκκινα φανάρια», ήταν σε μέρη της πόλης που δεν ήταν πέρασμα για όλους. Δεν
είχαν δίπλα τους σουπερμάρκετ, φούρνους και φαρμακεία, ούτε και παιδικές χαρές
– για όνομα του Θεού. Ήταν σε περιοχές της νύχτας, όχι της άγριας, απλά της
νύχτας που, αν είναι να αμαρτήσει, το θέλει το σκοτάδι της.
ΤΩΡΑ – εδώ και χρόνια δηλαδή
– η σωματεμπορία πήγε σύννεφο στη Κύπρο. Και το σύννεφο απλώθηκε παντού,
φτάνοντας ως και στις παρυφές των σπιτιών μας, κάποτε και μέσα σε αυτά. Τα
παιδιά μας έμαθαν την ύπαρξή τους από το δημοτικό. Και εμείς – άστα φίλε μου
παλιέ – τα εντάξαμε στην καθημερινή μας διαδρομή, σπίτι, γραφείο, γυμναστήριο,
καφενείο, άντε και μια αρπαχτή σαν όλες τις άλλες που επίσης υιοθετήσαμε.
ΑΝ για κάτι έχω να επαινέσω
την προηγούμενη κυβέρνηση, είναι το κλείσιμο των ναών του ηλεκτρονικού τζόγου,
που μαζί με αυτόν προωθούσαν και το εμπόριο σαρκός. Κέρδιζες στις φρουτομηχανές
ή στο καζίνο, ήθελες και «κάτι ωραίον» να το γιορτάσεις. Έχανες, πάλι, τα μαλιοκέφαλά σου, να δεις στη
στεναχώρια πως ταιριάζει η σεξουαλική εκτόνωση!
ΗΤΑΝ και αυτοί, οι οίκοι του
κίτς, απλωμένοι σε ολόκληρη τη πόλη μας. Μεσοτοιχία με το Rent a
Car και με την εκκλησία του Προφήτη Ηλία, μεγάλη η χάρη
Του. Και κάπως έτσι, καταφέραμε στη Κύπρο να σκοτεινιάσουν και οι ημέρες μας! Η
γλυκιά ενοχή να γίνει χυδαία επίδειξη. Και η «καμαρούλα μια σταλιά» να γίνει
«Ναός της Αφροδίτης», γαμώ τη κοινωνία μου, γαμώ!...
(*) Δημοσιεύτηκε στη στήλη μου "Πρόσωπα & Προσωπεία" στον "Φιλελευθερο" Κύπρου.
No comments:
Post a Comment