ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: "ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ"

"Μετά από δύο μήνες συνειδητής σιωπής, ήρθε πιστεύω η ώρα να μιλήσω, ... ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ", έγραψε σήμερα το πρωί στο tweet του ο πρώην βουλευτής και υπουργός του ΠΑΣΟΚ, επί κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, Γιάννης Ραγκούσης. (@gragkousis).

Το κείμενο που αναδημοσιεύουμε εδω στο filoftero, και δημοσιεύεται στα "ΝΕΑ Σαββατοκύριακο". αφορά δημοσιεύματα που επέκριναν τον κ. Ραγκούση για την επαγγελματική εκμετάλλευση ακίνητης περιουσίας του στην Πάρο. 

Το θεωρώ ένα σημαντικό, θέλω να πιστεύω έντιμο κείμενο, και ως εκ τούτου γενναίο. Το αναδημοσιεύω, ακόμα, διότι θεωρώ ότι απεικονίζει καταστάσεις μιας εποχής, αλλά επίσης διότι έρχεται να σταθεί απέναντι σε κριτικές που, πολύ συχνά, ασκούνται χωρίς πλήρη γνώση όλων των δεδομένων, και ως εκ τούτου είναι ακοπροαίρετες και επιθετικές.

Επισημαίνω, βεβαίως, ακριβώς επειδή ζύμε μέρες αδέσποτες, ότι τον κ. Ραγκούση δεν τον γνωρίζω προσωπικά, ουδέποτε έχουμε συναντηθεί πρόσωπο με πρόσωπο, και μόνο μία φορά έχουμε μιλήσει στο τηλέφωνο για να του ζητήσω συνέντευξη από τον Γ.Παπανδρέου για την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", αίτημα μάλιστα που δεν έγινε αποδεκτό.

Όπως μπορεί να διαβάσει κάποιος και στο facebook όπου ανάρτησε το κείμενό του αυτό ο κ. Ραγκούσης, δεν είναι λίγοι εκείνοι που, παρόλο που δέχονται ότι ό άνθρωπος "καλά τα λέει", και ότι τελικά έχει δίκιο, εντούτοις και πάλιν τον εγκαλούν διότι "γιατί δεν τα έλεγες τότε;".

Εγώ, δεν θα πω ότι το ερώτημα είναι άτοπο. Θα πω όμως, επειδή είναι πλέον καραμέλλα στο στόμα του καθενός, ότι απάντηση σε αυτό οφείλουν να δώσουν και οι περισσότεροι αό αυτούς που το θέτουν, σε σχέση και με τις δικές τους δραστηριότητες.

Κακά τα ψέμματα. Πόσοι από μας, τόοοοοτε, ξέραμε αλλά κάναμε τις πάπιες; Πόσοι από μας βλέπαμε, αλλά κοιτάζαμε αλλού; Πόσοι από μας βουτούσαμε το δάχτυλο στο μέλι παρόλο που ξέραμε ότι δεν έπρεπε;

Γιατί, λοιπόν, έπρεπε να "μιλήσει τότε" μόνο ο Ραγκούσης, και ο κάθε Ραγκούσης, και δεν έπρεπε να κάνουμε το ίδιο και εμείς;

Ξέρω την απάντηση: Διότι αυτοί έχουν την δύναμη. Αυτοί έχουν την εξουσία.

Σύμφωνοι. Γι' αυτό και το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης αναλογεί σε αυτούς. Αυτούς που αποφάσιζαν για μας.

Αλλά όχι πάντα "χωρίς εμάς", όπως λέει το τραγούδι του Παπακωνσαντίνου.

Αποφάσιζαν για μας, μαζί με μας. Αν δεν τους το ζητούσαμε ευθέως, επωφελούμασταν από τα αποτελέσματα των αποφάσεών τους, όσοι αό εμάς έβλεπαν και βλέπουν ακόμα τον ρόλο του πολίτη σε μιά κοινωνία ως ρόλο συναλλαγής με την εκάστοτε πολιτική κατάσταση.

Αυτα, λοιπόν από μέμνα ως εισαγωγή. Ιδού τώρα το άρθρο του κ. Ραγούση.

PERSONA GRATA: Γιώργος Μαυρωτάς

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΥΡΩΤΑΣ, 47, Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Χημικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου της Αθήνας, παλιός διεθνής υδατοσφαιριστής, είχε μία από τις πιο εύστοχες αντιδράσεις στο χυδαίο tweet  που έγραψε για τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου ο Έλληνας ανεξάρτητος βουλευτής, Νίκος Νικολόπουλος, κάποτε υφυπουργός επί Νέας Δημοκρατίας, τώρα Αντιπρόεδρος της Ένωσης για την Πατρίδα και τον Λαό, στην οποία συνυπάρχει με τους Χρήστο Ζώη, Παναγιώτη Ψωμιάδη και Βύρωνα Πολύδωρα (έχει σημασία που αναφέρω και αυτά τα ονόματα…), και στο οποίο αναφερόμαστε πιο πάνω στο Persona Non Grata. Συγκεκριμένα, σε δικό του tweet, ο Γ.Μαυρωτάς μας υπενθυμίζει, και καλά κάνει, ότι «για κάθε έναν Νικολόπουλο υπάρχουν και μερικές δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόροι – μην το ξεχνάμε αυτό». Αν ψάξουμε δε, και θυμηθούμε τον αριθμό των ψήφων που χαρίσαμε σε ανθρώπους σαν κι αυτόν, τους 3 τώρα συνοδοιπόρους του, και πλείστους άλλους, ίσως διαπιστώσουμε ότι τελικά έχουμε και τους πολιτικούς που μας αξίζουν.

ΥΓ: Πραγματικά, δεν ξέρω ποιούς απεχθάνομαι περισσότερο. Πολιτικούς σαν τον Νικολόπουλο, τον Ψωμιάδη, τον Πολύδωρα, τον Καμμένο, και άλλους πολλούς από κάθε κόμμα, ή αυτούς που τους ψηφίζουν;

PERSONA NON GRATA: Νίκος Νικολόπουλος

O βουλευτής Αχαϊας, γενικός γραμματέας του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος και Αντιπρόεδρος της Ένωσης για την Πατρίδα και τον Λαό, Νίκος Νικολόπουλος, 56. Μαθαίνοντας προφανώς την είδηση για την πρόταση γάμου που δέχτηκε ο Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, Ξαβιέ Μπετέλ, από τον σύντροφό του Ντεστενέ Γκοτιέ, έκρινε σκόπιμο, ίσως και ευφυές για τα δικά του νοητικά μέτρα, να γράψει το ακόλουθο tweet: «Από την Ευρώπη των εθνών-κρατών,στην Ευρώπη των... πουσταριών!!!». Ο Μπετέλ Ξαβιέ πληροφορήθηκε προφανές το περιεχόμενο του αισχρού tweet το πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας και φλογερού επαναστάτη κατά του μνημονίου και υπέρ της δικής του περί ηθικής φιλοσοφίας, και του έγραψε το εξής: «Γεια χαρά. Έμαθα ό,τι κάτι θέλεις να μου πεις, αλλά δεν γνωρίζω ελληνικά. Συγγνώμη». Κακώς του απάντησε ο Λουξεμβούργιος πρωθυπουργός, δίνοντας αξία σε ένα τίποτα.

ΥΓ.: Λίγη ώρα μετά την πρώτη ανάρτηση, ο βουλευτής επανήλθε με μία … διόρθωση, «Μετά τις χυδαίες επιθέσεις & τον οχετό ύβρεων απαντώ: "Από την Ευρώπη των Εθνών στην Ευρώπη των Κίναιδων".. δηλαδή αυτών που κινούν την αιδώ», κάνοντας τα πράγματα ακόμα χειρότερα.

ΣΗΚΩΝΕΤΕ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΤΟ ΚΑΘΙΣΜΑ ΣΑΣ;

ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟΣ συνεπιβάτης (ΕΣ) στο αεροπλάνο. Έχει τύχει σε όλους μας νομίζω, αν και δεν αποκλείεται καμιά φορά ο συγκεκριμένος τύπος, ο ΕΣ, να είμαστε και εμείς οι ίδιοι. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα θέλει να βάλει και τα δύο του χέρια πάνω στα μπράτσα του καθίσματος. Εκείνος που θα μιλάει ασταμάτητα και δυνατά, ακόμα και με κάποιον που πρώτη φορά τον γνωρίζει. Εκείνος που θα σπρώξει για να μπει ή να βγει από το αεροπλάνο πρώτος. Εκείνος που θα σταθεί μπάστακας πάνω από το κεφάλι σου για να μιλήσει με κάποιον γνωστό του στην … γύρω περιοχή.

ΚΑΙ βεβαίως, last but not least, θα υπάρχει πάντα εκείνος που θα κάθεται μπροστά σου και θα κατεβάσει όλη τη πλάτη του καθίσματος για να αναπαυθεί ως πασάς, ή και εσύ που θα είσαι από πίσω και θα σπρώξεις απότομα τον μπροστινό σου ακόμα και αν κατέβασε ελάχιστα το κάθισμά του, χωρίς να σου περιορίσει καν τον ζωτικό σου χώρο. Τις περισσότερες φορές, όλα αυτά προκαλούν έναν μικρό ή μεγαλύτερο εκνευρισμό, που συνήθως εκτονώνεται εύκολα με ένα «σας παρακαλώ», μία «συγγνώμη», και ένα συγκαταβατικό χαμόγελο.

ΚΑΠΟΙΕΣ φορές, όμως, γίνεται της κακομοίρας. Και αυτό ακριβώς συνέβη προχθές στην Αμερική, στην πτήση 1462 της United Airlines, που πετούσε από το Νιούορκ της Νέας Υόρκης, στο Ντένβερ του Κολοράντο. Ένας επιβάτης, ας τον λέμε «πισινό», τοποθέτησε στο μπροστινό του κάθισμα έναν μηχανισμό με κλειδαριά που εμποδίζει τον μπροστινό επιβάτη, συγκεκριμένα γυναίκα ήταν και ας τη λέμε «μπροστινή», να κατεβάσει το κάθισμά της. Ο μηχανισμός αυτός ονομάζεται Knee Defender (μόνο οι Αμερικανοί μπορούσαν να ανακαλύψουν μια τέτοια μαλακία!), κοστίζει $21,95, και απαγορεύεται η χρήση του…

Ο ΠΙΣΙΝΟΣ καθόταν σε κάθισμα μεσαίας θέσης της σειράς 12. Είχε ανοίξει το τραπεζάκι του και μαχόταν με το λάπτοπ. Η μπροστινή προσπάθησε να κατεβάσει το κάθισμα, ο πισινός μάλλον θα είχε σαρκασμό ζωγραφισμένο σ’ όλο του το πρόσωπο, η γυναίκα του πέταξε ένα ποτήρι νερό στο πρόσωπο για να του το ισιώσει, και τότε επενέβησαν οι αεροσυνοδοί και ζήτησαν από τον πισινό να αφαιρέσει τον παράνομο μηχανισμό. Αυτός αρνήθηκε, ο καυγάς μεγάλωσε, ο πιλότος ενημερώθηκε και αποφάσισε να προσγειώσει το αεροπλάνο στο κοντινότερο αεροδρόμιο, στο Σικάγο, όπου εκπρόσωποι της Υπηρεσίας Ασφάλειας Πτήσεων παρέλαβαν τους δύο επιβάτες για τα περαιτέρω.

ΤΟ περιστατικό κρίθηκε ως ζήτημα αρμοδιότητας της Υπηρεσίας Επιβατών, δηλαδή όχι αστυνομικής φύσεως, και πλέον είναι στα χέρια της Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας (FAA) των ΗΠΑ να επιβάλει πρόστιμα, εάν κρίνει ότι πρέπει. Αυτό μάλλον θεωρείται βέβαιο όμως, καθότι η United αναγκάστηκε να κάνει ενδιάμεσο σταθμό που μεταφράζεται σε αρκετά χρήματα, προκειμένου να διασφαλίσει την ησυχία των υπολοίπων επιβατών. Οι αμερικανικές εφημερίδες γράφουν ότι, το αναμενόμενο πρόστιμο μπορεί να είναι έως και $25.000 για τον κάθε επιβάτη, αν και ο πισινός μάλλον θα πληρώσει πιο πολλά, επειδή ακριβώς είναι πισινός!

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ

Του

Λευτέρη Κουσούλη*

Διάβασα τις προάλλες στο vima.gr ένα άρθρο του Αντώνη Καρακούση, «Ζώντας σε έναν σαπισμένο κόσμο». Είναι μια καταγραφή, όπως λέει, της τρέχουσας «παγκόσμιας» επικαιρότητας. Κείμενα όπως αυτό, φέρουν μέσα τους μια εγγενή απαισιοδοξία μαζί με μια απογοήτευση για το καλύτερο που δεν ήρθε, για το καλύτερο που δεν έρχεται.

Και, όμως, πρέπει να βλέπουμε καθαρά. Ούτε η αθεμελίωτη αισιοδοξία μας ταιριάζει, ούτε η απογοήτευση μας πρέπει. Οφείλουμε να βλέπουμε ψύχραιμα τον κόσμο. Το δικό μας μικρό κόσμο, τον ελληνικό μας μικρόκοσμο, μαζί και σε σχέση με την παγκόσμια ροή.

Συχνά οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτό που ζούμε θα υπάρχει για πάντα. Ή αυτό που κάποια στιγμή υπήρξε, καλύτερο ίσως, ποτέ δε θα διαταραχτεί. Είναι η εσώτερη ελπίδα μας για τη διάρκεια του καλού. Αντίληψη βαθιά συντηρητική, που έχει διαποτίσει δεκαετίες τώρα Αριστερά και Δεξιά.

Η απογοήτευση από τον ανήσυχο, επικίνδυνο και «σαπισμένο» κόσμο, προκύπτει από την ανομολόγητη πεποίθηση ότι κάποια στιγμή ο κόσμος θα ειρηνεύσει. Θα υπάρξει, δηλαδή, μια περίοδος παγκόσμιας ισορροπίας και γαλήνης, όπου οι συγκρούσεις θα υποχωρήσουν και θα εξαφανιστούν και η συνύπαρξη θα είναι πιο εύκολη, ίσως δημιουργική και καρποφόρα για όλους.

Απέναντι σε αυτή την αυταπάτη της τελικής ειρήνευσης θα μπορούσε κανείς να πει με το όπλο της γνώσης και την επιλογή της κατανόησης «καλώς ή κακώς, ευτυχώς, ο κόσμος κινείται». Και πάντα θα κινείται. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό που χθες δεν ήταν νοητό, αύριο μπορεί να υπάρξει σαν νέα πραγματικότητα.

Μέσα στην αντιφατικότητά του ο σύγχρονος κόσμος, αναζητεί έναν δρόμο. Παράλληλα όμως στο βάθος, ο κάθε συντελεστής και παίχτης αναζητεί το δικό του δρόμο κυριαρχίας. Το ζήτημα είναι, και ιδιαίτερα για μας τους Έλληνες, πώς στέκεται κανείς απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα.

Πώς οργανώνεται πολιτικά, ώστε, μέσα σε ένα πάντα ανήσυχο, επικίνδυνο και μεταβαλλόμενο κόσμο, να πετυχαίνει στο μέτρο του εφικτού τον αυτοπροσδιορισμό του, να αποφασίζει τον προσανατολισμό του και να καθορίζει την πορεία του. Μεμψιμοιρίες, απογοητεύσεις και φρούδες ελπίδες δεν έχουν θέση στη σύγκρουση που βρίσκεται και θα βρίσκεται σε εξέλιξη.

(*) Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο aixmi.gr και στο www.lefteriskousoulis.gr υπό τον τίτλο "Ο Κόσμος Που Κινείται". Με την άδεια του πολιτικού επιστήμονα Λευτέρη Κουσούλη, αναδημοσιεύεται και εδώ. Ευτυχώς δεν έχουν εκλείψει από τον τόπο μας οι ψύχραιμες και λογικές φωνές.

ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΦΙΛΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Στη φωτογραφία ο μέχρι τώρα ανταποκριτής του BBC στην Αθήνα, Mark Lowen, στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», αποχαιρετώντας την Ελλάδα, αφού από τον εόμενο μήνα, Σεπτέμβριο, αναλαμβάνει νέα καθήκοντα στην Κωνσταντινούπολη. Το BBC τα κάνει αυτά! Αλλάζει πόστα στους συνεργάτες του, είτε αυτοί είναι στην Αγγλία, είτε σο εξωτερικό. Και το κάνει διότι, όπως και οι πολιτικοί που άμα καθίσουν σε μία καρέκλα καλομαθαίνουν, έτσι και οι δημοσιογράφοι εάν μείνουν σε ένα πόστο για πολύ, θα παραγνωριστούν με ανθρώπους του συστήματος και αυτό δεν είναι καλό. Πέραν τούτου, το BBC θεωρεί πως αυτή η «ανακύκλωση προσώπων» βοηθά τον ίδιον τον δημοσιογράφο. Στην δε περίπτωση του Lowen, που είναι από τους καλύτερους που διαθέτει ο Οργανισμός, είναι ιδιαίτερη η πρόκληση μετά την Ελλάδα να μεταφερθείς ως ανταποκριτής στην Τουρκία. Οι συγκρίσεις θα είναι αναπόφευκτες. Οι εμπειρίες πολλές. Οι προκλήσεις αμέτρητες. Ήταν, και είναι καλός φίλος και του εύχομαι δύναμη, καλή τύχη και, όπως πάντα, να πιστεύει μόνο όσα βλέπει και ακούει ο ίδιος. Πολύ συγκινητικό δε ήταν το τελευταίο του tweet που έγραψε λίγο πριν φύγει, σημειώνοντας (και το αποδίδω όπως ακριβώς το έγραψε): «So farewell #Greece, I love you in all your beauty and madness. Thanks for the best 3 years of my life. Θα τα πούμε!».

CAPTAIN, MY CAPTAIN. IN MEMORIAM: Robin Williams, 1951-2014

ΡΟΜΠΙΝ ΟΥΙΛΛΙΑΜΣ, από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς του Χόλιγουντ. Ο θάνατός του, σε ηλικία μόλις 63 ετών, στις 11 Αυγούστου, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία, και σόκαρε όσους τον αγάπησαν τόσο, που τον ένοιωθα δικό τους άνθρωπο. Στα τηλεφωνήματα που ανταλλάξαμε με φίλους για να μοιραστούμε το κακό μαντάτο και να πούμε τις πρώτες κουβέντες του πόνου και της αμηχανίας, όλοι, μα όλοι, πήγαμε πίσω στην ταινία «Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών» (The Dead Poet’s Society), του 1989, που μας είχε συνταράξει, και είχε τροφοδοτήσει άπειρες σκέψεις και συζητήσεις μας.

ΣΤΗΝ ταινία εκείνη, ο Ουίλλιαμς υποδύετο τον ρόλο του καθηγητή Αγγλικών Τζον Κήτιγκ, σε ένα αυστηρό ιδιωτικό σχολείο αρρένων. Την ομιλία του, με τίτλο Carpe Diem, που σημαίνει «Άδραξε την Ημέρα», σχεδόν την είχαμε αποστηθίσει όλοι, θυμάμαι, στα χρόνια εκείνα που γκρεμίζονταν οι πολιτικές ιδεολογίες, που μας είχε καταβάλει η μιζέρια της σφιγμένης γροθιάς, και αναζητούσαμε ένα διαφορετικό, δυνατό νόημα στη ζωή μας. Η σκηνή, δεν φεύγει από μέσα μας…

ΜΠΗΚΕ μέσα στη τάξη σφυρίζοντας χαρούμενα. Έκανε τον γύρω της, και βγήκε έξω, σφυρίζοντας πάλι. Μετά από ελάχιστα λεπτά ξαναγύρισε, και είπε στους εμβρόντητους μαθητές του, «ελάτε λοιπόν, ακολουθήστε με – τι κάθεστε;». Έπειτα, τους μάζεψε σ’ έναν διάδρομο του κτιρίου, και τους πέταξε τη φράση Carpe Diem. «Ξέρετε γιατί έγραψε αυτήν την φράση ο ποιητής; Διότι είμαστε τροφή για σκουλήκια, αγόρια μου. Διότι, το πιστεύετε ή όχι, κάθε ένας από εμάς σ’ αυτό το κτίριο, μια μέρα θα σταματήσει να αναπνέει, θα παγώσει, και θα πεθάνει. Ελάτε εδώ τώρα, και χαζέψτε μερικές φωτογραφίες από το παρελθόν. Έχετε περάσει από εδώ πολλές φορές, δεν νομίζω ότι τις έχετε κάν κοιτάξει.

ΟΛΑ αυτά τα πρόσωπα που βλέπετε δεν είναι και πολύ διαφορετικά από εσάς, έτσι δεν είναι; Ίδια κουρέματα. Γεμάτοι από ορμόνες, όπως και σείς. Άτρωτοι, όπως νομίζετε και εσείς ότι είστε. Ο κόσμος όλος είναι τα στρείδι τους. Πιστεύουν ότι προορίζονται για σπουδαία πράγματα, όπως πολλοί από εσάς. Το βλέμμα τους είναι γεμάτο από ελπίδα, όπως και το δικό σας. Νομίζετε ότι περίμεναν μέχρι που ήταν πια αργά για να πετύχουν στη ζωή τους έστω ένα ελάχιστον από εκείνο που ήταν ικανοί να πετύχουν; Διότι, όπως βλέπετε κύριοι, αυτά τα αγόρια στις φωτογραφίες μπροστά μας είναι τώρα κοπριά που θρέφει νάρκισσους. Αλλά, αν ακούσετε πολύ προσεκτικά, θα ακούσετε να σας ψιθυρίζουν την κληρονομιά που σας άφησαν. Εμπρός λοιπόν, πλησιάστε και στήστε αυτί. Το ακούτε; Carpe, carpe diem. Αδράξτε την ημέρα, αγόρια, κάντε τη ζωή σας συναρπαστική, αξιοσημείωτη».

ΙΝ MEMORIAM: Λόρδος Ρίτσαρντ Άτενμπορο, 1924-2014

Και μόνο την ταινία «Γκάντι» να γύριζε στην πολυκύμαντη ζωή του αυτός ο σπουδαίος Βρετανός ηθοποιός και σκηνοθέτης, θα ήταν αρκετό για την αφεντιά μου να τον κατατάξει στο δικό της «πάνθεον των αθανάτων». Είναι, θαρρώ, από τις πολύ λίγες κινηματογραφικές στιγμές όπου ένας σκηνοθέτης καταφέρνει να αποτυπώσει, σε όλα τα επίπεδα, τη ζωή και το έργο μιας τόσο μεγάλης προσωπικότητας έτσι που, δίχως ίχνος υπερβολής και εντυπωσιασμού, να κάνει εκατομμύρια ανθρώπους σε κάθε γωνιά του κόσμου, που ήξεραν λίγο ή και καθόλου τον Γκάντι, να τον μάθουν, να τον εκτιμήσουν και να κάνουν την ιδεολογία και φιλοσοφία του «πιστεύω» και πεποίθηση. Από την άλλη, όμως, ευτυχώς που ο Άττενμπορο, που πέθανε την Κυριακή 24 Αυγούστου σε ηλικία 90 ετών, ούτε άρχισε ούτε και σταμάτησε την σταδιοδρομία του με τον Γκάντι. Ξεκίνησε βασικά ως ηθοποιός. Και ήταν μάλιστα ο πρώτος ντετέκτιβ στην … ατελείωτη θεατρική παράσταση της Ποντικοπαγίδας της Άγκαθα Κρίστι. Και ως ηθοποιός, έβαλε τη δική του σφραγίδα στο σινεμα. Η New York Times, στην νεκρολογία της για τον Άττενμπορο, τον ονομάζει «Γίγαντα του Βρετανικού Κινηματογράφου». Επανέρχομαι, όμως, στον «Γκάντι» για να καταδείξω πόσο σπουδαίος ήταν. Η ιδέα της ταινίας στριφογύριζε χρόνια στο μυαλό του. Δεν είχε όμως τα λεφτά, και κανείς δεν του τάδινε. Πούλησε το σπίτι του στο Λονδίνο, πανάκριβά έργα τέχνης που είχε συλλέξει επί χρόνια, και τάδωσε όλα για την ταινία. Το συνολικό της κόστος έφτασε, τότε, τα 22 εκατ. δολάρια. Κανείς δεν πίστευε ότι η ταινία αυτή θα έβγαζε τα λεφτά της. Το πίστευε μόνο αυτός, όμως, και τούτο αρκούσε. Δεν τσιγκουνεύτηκε ούτε σεντ στα γυρίσματα. Μόνο στην τελική σκηνή με την κηδεία του Γκάντι, πλήρωσε περίπου 300.000 κομπάρσους! Η ταινία, όταν βγήκε πιά στους κινηματογράφους, μέχρι και σήμερα που ακόμα πουλάει, έβγαλε τα χρήματά της 20 φορές. Απόδειξη ότι, όταν αγαπάς και πιστεύεις κάτι, το πετυχαίνεις. Λόρδε μου: Ένας άνθρωπος που είδε 23 φορές ως τώρα τον «Γκάντι» σου, και τον έκανε δικό του, ευχαριστώ και ο Θεός να σε αναπαύσει εν ειρήνη.

ΚΥΠΡΟΣ: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΡΠΑΤΗΣΑΜΕ ΑΚΟΜΑ

Η Είδηση

Την προκήρυξη του 6ου διαγωνισμού Επιχειρηματικών Βραβείων Δικοινοτικής Συνεργασίας 2014 (Stelios Award for Business Co-operation in Cyprus) ανακοίνωσε ο Σερ Στέλιος Χατζηιωάννου, ιδρυτής της easyJet, εμπνευστής πολλών καινοτόμων ιδεών και δημιουργός επιτυχημένων επιχειρήσεων.

Σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση, στόχος των Βραβείων του Φιλανθρωπικού Ιδρύματος Στέλιος, που έχουν πλέον καταστεί θεσμός, είναι η προώθηση και η ανάπτυξη της επιχειρηματικής συνεργασίας μεταξύ Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων επιχειρηματιών του νησιού.

Όπως αναφέρεται, σε ειδική τελετή απονομής των βραβείων που θα πραγματοποιηθεί περί τα μέσα Οκτωβρίου στη Λευκωσία, ο Σερ Στέλιος Χατζηιωάννου θα βραβεύσει 10 επιχειρηματικές ομάδες με το ποσό των 10.000 ευρώ την κάθε μια.

Το Σχόλιο

Πιστεύω ακράδαντα ότι και τέτοιες πρωτοβουλίες κρατούν ζωντανές τις ελπίδες για μία ρεαλιστική λύση του Κυπριακού. Ενός προβλήματος, που έχει απομονωμένη θαρρείς την σημαντικότερη παράμετρό του, που είναι οι πολίτες του νησιού, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι.

Όσο οι πολίτες αυτοί θα άγονται και θα φέρονται από πολιτικά  και κρατικά συμφέροντα που θα τους υπόσχονται λύση δίχως προοπτική, λύση δεν θα υπάρξει.

Όσο κάποιοι θα βολεύονται από την λιμνάζουσα κατάσταση στο νησί, κυρίως επειδή πλούτισαν εύκολα και γρήγορα εξαιτίας της κατάστασης, είναι ανώφελο να συνταχθεί κάποιος με αυτούς, ακόμα και εάν θεωρητικά διαλαλούν ότι θέλουν «δίκαιη και βιώσιμη λύση».

Η καλώς εννοούμενη επιχειρηματικότητα, φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Συνεργάζονται. Συνεννοούνται. Μαθαίνει ο ένας από τον άλλον. Προσφέρουν εργασία. Παράγουν πλούτο. Ανοίγουν πόρτες. Δίδουν ευκαιρίες.

Ο επιχειρηματίας – και αναφέρομαι μόνο σε εκείνον που έχει Παιδεία, ήθος, εντιμότητα και αρχοντιά – είναι ένας άνθρωπος που ψάχνει και βρίσκει λύσεις. Που προσπαθεί συνεχώς να γίνεται καλύτερος. Που ξέρει ότι το δικό του κέρδος είναι και κέρδος άλλων ανθρώπων, κέρδος της ίδιας του της χώρας.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ!...

ΧΕΝΡΙ ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΘΟΡΟΟΥ, 1817-1862, Αμερικανός συγγραφέας, ποιητής και φιλόσοφος, γνωστός περισσότερο για το αριστούργημά του Walden, ένα βιβλίο που εμπεριέχει τις σκέψεις του για το πώς είναι να ζει κάποιος με τον πιο απλό τρόπο, κάτι που πολλοί από εμάς δεν ξέρουμε τι σημαίνει ή, εάν το ξέραμε κάποτε, τώρα το έχουμε ξεχάσει.

ΕΧΟΥΜΕ αναφερθεί πολλές φορές στο βιβλίο αυτό, όπως και στο άλλο μνημειώδες έργο του Resistance to Civil Government, δηλαδή Αντίσταση στην Αστική Κυβέρνηση ή, όπως αλλιώς είναι γνωστό, Κοινωνική Απειθαρχία. Πρόκειται για μία έκθεση, στην ουσία, με την φιλοσοφική αλλά και πρακτική θεώρησή του για την πολιτική και κυρίως για το πώς μπορεί κάποιος, χωρίς βία, να αντισταθεί σε μία άδικη κατάσταση. Το έργο του αυτό έχει επηρρεάσει πολλούς πολιτικούς, όπως τον Τολστόϊ, τον Γκάντι και τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ.

ΣΗΜΕΡΑ, παρουσιάζουμε σε δική μας, αυθαίρετη μετάφραση από τα αγγλικά, απόσπασμα ενός άλλου κειμένου του που βρίσκουμε στο έργο του The Journal, 1837-1861. Αναφέρεται στο «Υπέροχο Δώρο του να Μεγαλώνεις», και γράφτηκε λίγο μετά την συμπλήρωση των 40 του χρόνων. Όπως συνήθιζε, χρησιμοποιούσε ένα πραγματικό γεγονός που βίωσε ο ίδιος, και το παρουσίαζε ως παραβολή.

«ΕΙΔΑ τον Μπρουκς Κλάρκ που είναι τώρα γύρω στα 80, γερμένος σαν τόξο, να προχωρά γοργά στον δρόμο, ξυπόλυτος ως συνήθως, μ’ ένα τσεκούρι στο χέρι. Βιαζόταν ίσως λόγω της επίπτωσης που είχε ο κρύος καιρός επάνω στις γυμνές του πατούσες. Όταν έφτασε κοντά σε μένα, πρόσεξα ότι εκτός από το τσεκούρι στο ένα χέρι, κρατούσε και τα παπούτσι του στο άλλο, γεμάτα με μήλα με μικρούς ρόζους και έναν νεκρό κοκκινολαίμη.

ΚΟΝΤΟΣΤΑΘΗΚΕ και μου μίλησε για λίγο. Είπε ότι περάσαμε ένα σεβαστό φθινόπωρο και ίσως να μας περιμένει τώρα ένας κρύος καιρός. Τον ρώτησα αν είχε βρει το πουλάκι νεκρό, και μου απάντησε “όχι”. Το’χε βρει, είπε, με το φτερό σπασμένο και το σκότωσε για να μην υποφέρει. Πρόσθεσε ακόμα ότι είχε βρει μερικά μήλα στο δάσος, και μιας και δεν είχε με τι να τα κουβαλήσει, τα έβαλε μες τα παπούτσια του. Πρόσεξα ότι είχε και αρκετά μες τες τσέπες του.

ΤΟ παλιό του παλτό, σκισμένο σε λουρίδες, κρεμόταν από πάνω του, φτάνοντας ως κάτω στα γυμνά του πόδια λες κι ηταν παντέλονο. Ηταν σαν πρόσκοπος που βγήκε βόλτα στο δάσος ένα το κρύο απόγευμα, να ιδεί τι θάβρισκε, όπως θάκανε ένα μικρό παιδί. Με ευχαρίστησε που έβλεπα αυτόν τον ηλικιωμένο άνθρωπο, με τόση εξασθενημένη λαβή επάνω στη ζωή, διπλωμένο, σχεδόν διπλό, κι όμως να απολαμβάνει τα δειλινά της ζωής του.

ΜΕ τίποτα δεν θα αποκαλούσα παράξενη αυτήν την παιδική του χαρά που βρήκε κάτι στο δάσος και που το κουβαλούσε στο σπίτι του ένα οκτωβριανό δειλινό, για να το προσθέσει ως έπαθλο στη χειμερινή του τροπαιοθήκη.  Όχι, κάθε άλλο! Ήταν ένας ευτυχής συνταξιούχος της Φύσης, ικανός να εξασφαλίζει το φαγητό του με μια βόλτα στο δάσος.

Α, ναι! Χίλιες φορές καλύτερος ο δικός του κοκκινολαίμης παρά η δικιά σας γαλοπούλα. Τα παπούτσια του γεμάτα από μήλα από τα δικά σας βαρέλια. Θα είναι πιο γλυκά, και θάχουν μια καλύτερη ιστορία πίσω τους… Ο άνθρωπος σε προχωρημένη ηλικία είναι όσο ανεκτικός και ευτυχής, όσο ένα βρέφος. Εάν ο κ. Κλαρκ ήταν πιο νέος, με το που θα με έβλεπε θα πέταγε τα μήλα και θα φορούσε τα παπούτσια του από ντροπή. Αλλά τα γηρατειά είναι πιο αντρίκια. Πιο γενναία. Έχουν μάθει να ζουν. Και βρίσκουν, όπως και τα βρέφη, λιγότερες δικαιολογίες…»

ΥΓ.: Εικονογράφηση από το βιβλίο «Από τον Henry Hikes στον Fitchburg», ένα παιδικό βιβλίο για την φιλοσοφία του Thoreau.

ΣΕ ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο,ΤΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΙΩΑΝΝΑ ΜΠΟΥΡΑΖΟΠΟΥΛΟΥ, 46, Ελληνίδα λογοτέχνης, συγγράφει μυθιστορήματα και θεατρικά. Ο πολύς κόσμος ξέρει το βραβευμένο βιβλίο της «Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;» (2007), το οποίο δεν έχω διαβάσει αλλά σίγουρα θα το κάνω έχοντας μόλις ολοκληρώσει την ανάγνωση του «Η ενοχή της αθωότητας», που πρωτοκυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Καστανιώτη, και που κάθε σελίδα του τη γύριζα σχεδόν με μανία, αλλά ταυτόχρονα δεν ήθελα και να τελειώσει. Μου’χαν μιλήσει φίλοι καλοί και καλλιεργημένοι για αυτήν την νέα συγγραφέα που γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Και πράγματι, έσπευσα αμέσως να αγοράσω αυτό το βιβλίο της αλλά, όπως συμβαίνει συνήθως, πήρε σειρά ακαθόριστη στην μεριά εκείνη της βιβλιοθήκης μου όπου, προκλητικά υπομονετικά, με περιμένουν οι συγγραφείς και οι τυπωμένες τους σελίδες.

ΤΟΥΤΟ το μυθιστόρημα, το συστήνω ανεπιφύλακτα σε φίλους και φίλες που έχουν ακόμα ολοζώντανο μέσα τους το σκουλίκι της ανάγνωσης καλών βιβλίων. Η γραφή της Μπουραζοπούλου είναι πλούσια και συναρπαστική. Καιρό είχα να διαβάσω βιβλίο Ελληνα συγγραφέα που να χειρίζεται τόσο καίρια, περιγραφικά, επεξηγηματικά, αλλά και χωρίς ίχνος υπερβολής και εντυπωσιασμού, τον γραπτό λόγο. Η ιδέα του βιβλίου είναι πρωτότυπη, και φαίνεται πως η συγγραφέας βάζει πολλή δουλειά στο να ερευνήσει και να κτίσει την υπόθεσή της πριν αρχίσει το γράψιμο. Η πλοκή είναι συναρπαστική. Κάθε συμβάν, έχει τον λόγο του. Ό,τι συμβαίνει, σου γεννά σκέψεις και προβληματισμούς. Δεν είναι βαρύ βιβλίο και, ευτυχώς δεν είναι ανάλαφρο.

ΕΧΕΙ στοιχεία μυθιστορήματος δρόμου, πολιτικού θρίλερ και γοτθικού παραμυθιού, όπως το χαρακτηρίζει η ίδια στο οπισθόφυλλό του. Η υπόθεση διαδραματίζεται σε μία φανταστική Ευρώπη, πολύ αλλιώτικη από αυτήν που τώρα βιώνουμε. Δεν ξέρω εάν θα την αντέχαμε αυτήν την αλλιώτικη Ευρώπη, σίγουρα όμως στο βιβλίο της η Μπουραζοπούλου μας κάνει να αποζητούμε πτυχές της ως υποκατάστατα των παρεκτροπών της σημερινής, δικιάς μας.

Σ’ ΑΥΤΗΝ την «άλλη Ευρώπη», οι άνθρωποι δεν είναι πολίτες, αλλά επαγγελματίες, και χωρίζονται σε συντεχνίες, ευτυχώς όχι σαν αυτές που ξέρουμε. Έχουν τα όρια και τους όρους τους, και κάθε μία είναι σεβαστή απ΄όλους. Δύο φίλοι, ένας καλλιτέχνης και ένας διανοούμενος (που ανήκουν σε διαφορετικές συντεχνίες, όπου οι ρόλοι δεν μπερδεύονται και οι άνθρωποι, σε αντίθεση με την πικρή διαπίστωση του Τσαρούχη, δεν είναι ό,τι δηλώνουν!) αναλαμβάνουν μια περίεργη αποστολή: διορίζονται συνοδοί κάποιου αθώου κρατούμενου που αντιμετωπίζει την ποινή του θανάτου. Η δίκη του γίνεται δημόσια, ενόσω οδοιπορούν προς τον τόπο εκτέλεσης, διασχίζοντες τις γνωστές μεγάλες οροσειρές της Ευρώπης. Ένορκοι είναι όλοι οι κάτοικοι της Γηραιάς Ηπείρου, οι οποίοι πρέπει να αποφανθούν για το «αν η αθωότητα του υπόδικου δεν είναι παρά μία ενοχή διεστραμμένη, η εάν η ευθυκρισία των δικαστών του δεν είναι παρά μία διαβολή εκλεπτυσμένη».

ΔΕΙΓΜΑ ωριμότητας αυτής της φανταστικής Δημοκρατίας, γράφει η Μπουραζοπούλου – και αυτό είναι σίγουρα τροφή για σκέψη – είναι το να μην επαναλαμβάνει σφάλματα παλαιότερων εκδοχών της. «Παραδείγματος χάριν, ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ένα αγαθό, το οποίο βρίσκεται νόμιμα στην κατοχή κάποιου επαγγελματία και το οποίο είναι επιτακτική ανάγκη να περιέλθει στην κατοχή της πολιτείας. Παλαιότερα καθεστώτα θα υποχρέωναν τον επαγγελματία, που τότε ονομαζόταν πολίτης, να το παραδώσει υπέρ του γενικού καλού, είτε με τη βία είτε δίνοντάς του κάποια αποζημίωση. Στη δεύτερη περίπτωση, η πολιτεία αναγνώριζε τουλάχιστον ότι περιέπιπτε σε αδίκημα – την πρώτη δεν καταδέχομαι καν να τη σχολιάσω – υφαρπάζοντας από τον πολίτη το αγαθό που ο νόμος έθεσε στην κατοχή του και για τούτο αισθανόταν την υποχρέωση να τον αποζημιώσει. Μόνο που έτσι διπλασίαζε την αρχική της ατιμία, γιατί όταν τον πληρώνει, σαν να είναι κλεπταποδόχος, για να του στερήσει κάτι που η ίδια θα έπρεπε να προστατεύει, εγείρεται το εύλογο ερώτημα αν το αγαθό ήταν ορθώς μέχρι τότε στην κατοχή του πολίτη».

Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ (ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟΥ) ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ*

Ένας σοβαρός αντίλογος στην, κατά κανόνα ρηχή δημόσια συζήτηση που γίνεται για την χρεοκοπία της Αργεντινής. Εκφράζεται από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργο Σταθάκη που, εάν ελέγχεται για κάτι, είναι ότι δεν ανέπτυξε αυτές τις απόψεις την εποχή ποιυ ο πρόεδρός του, Αλέξης Τσίπρας ευθαρσώς, και δίχως αστεράκια, δήλωνε στη Βουλή προς τον Γιάννη Στουρνάρα «μακάρι, Υπουργέ, να ήμασταν Αργεντινή». Ούτε από αυτό το κείμενο, λοιπόν, του κ. Σταθάκη, δικαιολογείται από μεριάς Τσίπρα εκείνη η ευχή!..

Άς είναι. Εκείνο πού λείπε σ’ αυτόν τον τόπο είναι ο ορθός λόγος. Η αντιπαράθεση επί πραγματικών γεγονότων και στοιχείων. Και, κυρίως, η αντιπαράθεση να γίνεται από ανθρώπους που:

Α. Έχουν κριτική και αναλυτική σκέψη.

Β. Μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους ότι κάποια γεγονότα είναι πραγματικά και κάποια στοιχεία ακριβή.

Διότι, δυστυχώς, στην εποχή των ανεξέλεγκτων δημοσιολογούντων μέσω Ίντερνετ, η «βάση δεδομένων» τους είναι τρύπια, και η διανοητική τους ψυχραιμία και ικανότητα ελεγχόμενη.

Λυπάμαι που θα ασχοληθώ με την Αργεντινή. Λυπάμαι που ο κ. Σκρέκας δεν παρακολουθούσε τις διαλέξεις μου στο Πανεπιστήμιο Κρήτης που αφορούσαν στην κρίση στην Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα την κρίση της Αργεντινής το 2001. Όμως, αναγκάζομαι να επαναλάβω μερικά στοιχειώδη ιστορικά δεδομένα που θα ήθελα να ξέρουν οι «αργεντινολόγοι» της Ν.Δ., οι οποίοι εμφανίζουν μια πρωτόγνωρη άγνοια δεδομένων.

Πρώτον, η Αργεντινή ήταν σε πρόγραμμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου από το 1995 έως το 2001. Στην Αργεντινή το πρόγραμμα του ΔΝΤ έλεγε το εξής και αυτό εφαρμοζόταν: Πλήρης ιδιωτικοποίηση των πάντων. Το έκαναν. Οι αντίστοιχες εταιρείες της Δ.Ε.Η., του ΟΤΕ, του νερού και τα ταχυδρομεία, νοσοκομεία κ.λπ.

Δεύτερον, πλήρης απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων. Καταργήθηκαν συλλογικές συμβάσεις, μειώθηκαν οι μισθοί , κ.λπ..

Τρίτον, έγινε πλήρης απελευθέρωση των αγορών. Σας Θυμίζουν τίποτε όλα αυτά; Φυσικά έγινε και η δολαριοποίηση, σταθερή ισοτιμία του πέσος με το δολάριο, όπως έκαναν και πολλές άλλες χώρες στην δεκαετία του 90, όταν όλες οι χώρες πίστευαν ότι αν εφαρμόσουν την περίφημη συμφωνία και την συναίνεση της Ουάσιγκτον, ο μονόδρομος ήταν ότι όλες οι χώρες θα ευδαιμονούσαν.

ΑΧ, ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ!...

ΔΕΝ ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα η ιστορία αυτή με τον κιτσάτο οίκο ανοχής, φέρων την ονομασία «Ναός της Αφροδίτης», στην σχετικά άγνωστη για πολλούς, απόμερη ημιορεινή κοινότητα της Επαρχίας Λεμεσού, Παλώδια, στη Κύπρο.

ΑΠΟ το ελάχιστο ρεπορτάζ που έκανα, έμαθα ότι εκεί κοντά υπάρχει το Μέλαθρον Αγωνιστών της ΕΟΚΑ, με Στέγη Ηλικιωμένων, Ιατρικό Κέντρο, Μονάδα Αποκατάστασης και ένα εκκλησάκι, των Αγίων Αναργύρων, η εκκλησία του χωριού, Αγιος Νικόλαος, ένα πεδίο βολής, νομίζω, ένα καταπληκτικό σουβλατζίδικο, …, αυτά! Τι άλλο να ζητήσει μια μικρή κοινότητα; Άραγε…

ΟΧΙ, πάντως, αυτό που εγκατέστησαν οι Βάρβαροι. Και, για να μην παρεξηγηθώ, τους αποκαλώ έτσι όχι γιατί πήγαν και έστησαν εκεί ένα μπορντέλο, αλλά γιατί με αυτό που έστησαν εκεί έδειξαν με πόση ευκολία μπορεί να κάνει κανείς μια ολόκληρη περιοχή, αν όχι και μια ολόκληρη χώρα, να φανεί ως τέτοιο!

ΘΑ πω ακόμα, ότι ο «οίκος ανοχής» (που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί λέγεται έτσι…), ουδόλως με ενοχλεί, ίσα-ίσα θεωρώ ότι στο μέτρο και στον χώρο που του αναλογεί, προσφέρει και υπηρεσίες στους μη έχοντες που το κορμί τους κλείναι. Η αισθητική βαρβαροτητα, όμως, αυτού του εκτρώματος στην Παλώδια, καθώς και η «μαφιόζικη επιβολή» του στο περιβάλλον και στους κατοίκους της περιοχής, από εκείνους που το εμπορεύονται, με κάνουν πραγματικά έξαλλο.

ΠΙΟ παλιά, όταν όλα και όλοι είχαμε «τη θέση μας» στην κοινωνία, τα σπιτάκια με τα κόκκινα φωτάκια ήταν σεμνά, καταχωνιασμένα σε στενάκια περιοχών που ονομάζονταν κακόφημες, αλλά στην πραγματικότητα, ώσπου νάρθουν τα ναρκωτικά και οι «νταβατζήδες ΑΕ», ήταν γνήσια, ατόφια και με την αισθητική που τους έπρεπε.

ΧΑΜΗΛΑ φώτα. Παλιά έπιπλα. Πλαστικά λουλούδια. Παντόφλες που δεν τολμούσε να τις φορέσει κανείς, αλλά ήταν εκεί, πλάι στο κρεβάτι τακτοποιημένες, νερό στη λεκάνη, πρόσωπα σκυμμένα που ψιθύριζαν, ανάσες βαριές, ζεστές, αγωνιώδεις, «καλή, ρε φίλε;», και ένα τρανζίστορ που παιάνιζε από τραγούδια μέχρι και ειδήσεις και σκέτς.

ΘΕΛΩ να πω: Τα σπίτια με τα «κόκκινα φανάρια», ήταν σε μέρη της πόλης που δεν ήταν πέρασμα για όλους. Δεν είχαν δίπλα τους σουπερμάρκετ, φούρνους και φαρμακεία, ούτε και παιδικές χαρές – για όνομα του Θεού. Ήταν σε περιοχές της νύχτας, όχι της άγριας, απλά της νύχτας που, αν είναι να αμαρτήσει, το θέλει το σκοτάδι της.

ΤΩΡΑ – εδώ και χρόνια δηλαδή – η σωματεμπορία πήγε σύννεφο στη Κύπρο. Και το σύννεφο απλώθηκε παντού, φτάνοντας ως και στις παρυφές των σπιτιών μας, κάποτε και μέσα σε αυτά. Τα παιδιά μας έμαθαν την ύπαρξή τους από το δημοτικό. Και εμείς – άστα φίλε μου παλιέ – τα εντάξαμε στην καθημερινή μας διαδρομή, σπίτι, γραφείο, γυμναστήριο, καφενείο, άντε και μια αρπαχτή σαν όλες τις άλλες που επίσης υιοθετήσαμε.

ΑΝ για κάτι έχω να επαινέσω την προηγούμενη κυβέρνηση, είναι το κλείσιμο των ναών του ηλεκτρονικού τζόγου, που μαζί με αυτόν προωθούσαν και το εμπόριο σαρκός. Κέρδιζες στις φρουτομηχανές ή στο καζίνο, ήθελες και «κάτι ωραίον» να το γιορτάσεις.  Έχανες, πάλι, τα μαλιοκέφαλά σου, να δεις στη στεναχώρια πως ταιριάζει η σεξουαλική εκτόνωση!

ΗΤΑΝ και αυτοί, οι οίκοι του κίτς, απλωμένοι σε ολόκληρη τη πόλη μας. Μεσοτοιχία με το Rent a Car και με την εκκλησία του Προφήτη Ηλία, μεγάλη η χάρη Του. Και κάπως έτσι, καταφέραμε στη Κύπρο να σκοτεινιάσουν και οι ημέρες μας! Η γλυκιά ενοχή να γίνει χυδαία επίδειξη. Και η «καμαρούλα μια σταλιά» να γίνει «Ναός της Αφροδίτης», γαμώ τη κοινωνία μου, γαμώ!...

(*) Δημοσιεύτηκε στη στήλη μου "Πρόσωπα & Προσωπεία" στον "Φιλελευθερο" Κύπρου.

ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΡΩΜΕ...

Η εικόνα αυτή (του ντράμερ Garro Heedae, 28, από το Vinegar Hill στο Brooklyn, τραβηγμένη από τον Miho Aikawa για το εξαιρετικό site www.slate.com), θα ήταν γνώριμη σε όλους μας, δεν θα ξένιζε κανέναν. Επίσης, δεν θα έλεγε κανείς ότι είναι ένα ενσταντανέ που αποτυπώνει μια στιγμή που θα μπορούσε να συμβεί κάποτε στην καθημερινή ζωή του καθένα. Όχι. Αυτό που βλέπουμε εδώ, δεν είναι «κάποια στιγμή, κάποτε», αλλά μια συνηθισμένη σκηνή σχεδόν κάθε μέρα. Το Slate έκανε ένα καταπληκτικό φωτορεπορτάζ, slate.me/1nUxRCC, την ώρα που «συνηθισμένοι Νεοϋορκέζοι» έπαιρναν το βραδινό τους. Σε ελάχιστες περιπτώσεις «ο πρωταγωνιστής» είναι το φαγητό, όπως συνέβαινε άλλοτε, ακόμα και εάν κάθονται δυο και τρεις στο ίδιο τραπέζι. Κυρίαρχο είναι το laptop, το smartphone και δευτερευόντως η ανοικτή τηλεόραση.

ΝΑ'ΤΑ ΠΑΛΙ ΤΑ ΤΡΑΠΕΖΙΚΑ ΠΙΡΑΝΧΑΣ!...

ΣΤΗΝ Ελλάδα, μόλις φάνηκαν τα πρώτα δείγματα μιας μικρής, έστω, ανάκαμψης της οικονομίας, έκαναν πάλι την εμφάνισή τους τα πιράνχας των τραπεζών, μεταμφιεσμένα σε αόρατα ανθρωπάκια «εκ μέρους κάποιας νομικής υπηρεσίας», για να βάλουν ξανά πίεση σε όσους δανείστηκαν, να αποπληρώσουν τις οφειλές τους.

ΠΟΛΛΟΙ δανειολήπτες διαπίστωσαν ότι, όλο αυτό το διάστημα της σχετικής νηνεμίας, οι τράπεζες συνέχισαν να φορτώνουν με τόκους το οφειλόμενο ποσό. Τυπικώς, έτσι προστάζει το σύστημα. Αλλά αν μείνουμε σε αυτό, τότε τυπικώς τράπεζες δεν θα έπρεπε να υπήρχαν σήμερα στην Ελλάδα.

ΔΙΟΤΙ τυπικώς χρηματοδοτήθηκαν από χίλιες δυό πηγές για να παραμείνουν ζωντανές, και μία από τις πηγές αυτές ήταν και ο κάθε απλός πολίτης.

ΒΕΒΑΙΩΣ, να διεκδικήσεις τα οφειλόμενα. Αλλά να το κάνεις με γενναιοδωρία και ανθρωπισμό. Το γιάπικο υφάκι του παρελθόντος δεν περνάει πια. Και να ξέρετε κάτι, όλοι εσείς που πάτε by the book μόνο όποτε σας συμφέρει:

Ο ΑΠΛΟΣ, καθημερινός άνθρωπος που σας χρωστάει, ακόμα και εάν η οφειλή του προς εσάς είναι αποτέλεσμα αυθόρμητης ή και απερίσκεπτης ενέργειάς, είναι έντιμος και καθαρός. Κάτι που δεν μπορώ να πω για όλους όσους κάθονταν στην άλλη μεριά του πάγκου.

ΘΑ τα πληρώσει τα σπασμένα του. Διότι το χρέος βαραίνει τη ψυχή του, και θέλει να λευτερωθεί απ’ αυτόν τον βραχνά. Εσείς, τραπεζικά και πολιτικά πιράνχας, πότε θα πληρώσετε τα δικά σας σπασμένα;

ΥΓ.: Σχόλιο του υπογράφοντος στον "Φιλελεύθερο" Κύπρου, στηλη "Προσωπικές Οπτασίες".

ΟΦΘΑΛΜΟΣ ΑΝΤΙ ΟΦΘΑΛΜΟΥ;

ΤΟΝ ισχυρισμό του Ισραήλ ότι η Χαμάς χρησιμοποιεί τα παιδιά για ασπίδα, δεν ξέρω αν μπορώ να τον πιστέψω, αλλά σίγουρα δεν μπορώ να τον αποκλείω. Ακόμα κι αν συμβαίνει όμως αυτό, ο βομβαρδισμός στόχων εν γνώσει σου ότι θα κτυπήσεις παιδιά, κανένας πολιτισμός δεν μπορεί να τον αποδεχθεί.

ΘΑ ΠΕΙΣ: Ναι, αλλά απ αυτά τα κτίρια, απ αυτές τις σήραγγες, η Χαμάς εκτοξεύει πυραύλους που πλήττουν άμαχο πληθυσμό και στα δικά μας μέρη.

ΚΑΙ πάλι, κάνεις ό,τι μπορείς για να προστατεύσεις τον δικό σου πληθυσμό, ακόμα και εκκενώνοντας περιοχές, και ταυτόχρονα καταγγέλλεις και εκθέτεις τον εγκληματία. Δεν γίνεσαι και σύ τέτοιος!

ΤΟ κόστος του να έχεις περισσότερους νεκρούς δικούς σου, εφ’ όσον δεν απαντήσεις στις επιθέσεις της άλλης πλευράς, είναι πολύ μικρότερο από εκείνο που τώρα πρέπει να διαχειριστείς έχοντας σκοτώσει εκατοντάδες μικρά παιδιά, ακόμα και μες τα σχολεία τους.

ΔΕΝ υπάρχει δικαιολογία ή άλλοθι για αυτό. Το «οφθαλμός αντί οφθαλμού», για να θυμηθώ πάλι τον Γκάντι, «δεν λύνει κανένα πρόβλημα, απλώς κάνει τον κόσμο πιο τυφλό»!

ΥΓ: Σχόλιό μου στη στήλη "Προσωπικές Οπτασίες" στον σημερινό, 3/7 "Φιλελεύθερο" Κύπρου.

ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΣΕΡ ΤΖΟΖΕΦ...

ΣΕΡ ΤΖΟΖΕΦ ΑΛΑΝ ΜΗΛ, 65, Βρετανός πολιτικός, βουλευτής του Εργατικού Κόμματος από το 1962, γνώριμος σε μας από «την σταθερή υποστήριξη προς την Κύπρο στο εθνικό θέμα», όπως βλέπω να αναγράφεται όποτε γίνεται αναφορά στο όνομά του.

ΣΕ δήλωσή του την εβδομάδα αυτή στο ΚΥΠΕ, είπε ότι «το Κυπριακό θα λυθεί και θα αναρωτιόμαστε γιατί πήρε τόσα χρόνια».

ΚΑΠΩΣ … φιλοσοφική η προσέγγιση του, αλλά φρονώ πως τον προβληματισμό του θα πρέπει να τον απευθύνει πρώτιστα στους ομοεθνείς του πολιτικούς που δεν ήταν δα, και δεν είναι ούτε και τώρα, απλοί παρατηρητές του Κυπριακού.

ΕΑΝ κάποιοι, μάλιστα, εκτός βεβαίως από τους Τούρκους, έχουν δείξει πως καθόλου δεν τους ξεβολεύει το συνεχιζόμενο έγκλημα στη Κύπρο, 40 χρόνια τώρα, αυτοί είναι.

ΕΜΕΙΣ, πάντως, αγαπητέ μου σερ, εάν ποτέ λυθεί το πρόβλημα, καθόλου δεν θα αναρωτηθούμε γιατί πήρε τόσα χρόνια για να συμβεί αυτό. Ξέρουμε το γιατί, όπως το ξέρετε και εσείς.

ΤΟ θέμα είναι να το αποκαλύπτουμε και να το διαλαλούμε ασταμάτητα, ώσπου να γίνουμε κουραστικοί, ενοχλητικοί, ακόμα και σε σας που μας αγαπάτε.

ΣΥΜΠΑΘΕΙΕΣ έχουμε πολλές, αλλά πουθενά δεν μας οδήγησαν. Έμπρακτη υποστήριξη γυρεύουμε. Και, όπως έλεγε κι ο μέγας Γκάντι, όποιος δεν μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά, να μας αφήσει ήσυχους να το κάνουμε μόνοι μας.

(Άρθρο μου, που δημοσιεύεται στον σημερινό, 3/8/2014, "Φιλελεύθερο" Κύπρου, στη στήλη "Προσωπικές Οπτασίες").