... ΚΙ ΕΝΩ ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΔΟΥΛΕΙΕΣ!

ΠΕΜΠΤΗ βραδυ, στο κέντρο της Αθήνας. Έκτη σειρά στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Το έργο, Η Τρελλή του Σαγιώ. Καιρό έχει να με συγκλονίσει τόσο ένα κείμενο. Είναι του Γάλλου δραματουργού Ζαν Ζιρωντού. Γράφτηκε το 1942, παίχτηκε το 1945. Πόσο συνταρακτικά σμίξανε ξάφνου, ένα βράδυ στην Αθήνα της παρακμής, οι εποχές και τα πρόσωπά της.

ΕΚΕΙΝΗ, μια κοντέσα με τα όλα της. Τρελλή τη λένε, επειδή αγαπά τη ζωή, και θεωρεί όλους τους ανθρώπους άγια πλάσματα του Θεού, και ντύνεται πολύχρωμα και παρδαλά. Γύρω της, «οι τελευταίοι ελεύθεροι άνθρωποι». Ενας τραγουδιστής, ένα γκαρσόνι, μία ανθωπόλις, ένας ρακοσυλλέκτης, ένας μικροπωλητής, ένας ναυαγοσώστης, ένας ταχυδακτυλουργός, ένας εξερευνητής, μια κοπελιά που περιμένει αυτόν στον οποίο θα πει «σ’ αγαπώ».

ΕΞΩ, ο κόσμος αλλάζει. (Η Αθήνα μου, είναι νεκροζώντανη. Το θέατρο λειψό από κόσμο. Μερικοί, είναι στη συγκέντρωση του Τσίπρα στην Ομόνοια, πιο πάνω. Οι πολλοί είναι σπίτια τους, στις τηλεοράσεις. Δηλαδή πουθενά. Και κάποιοι άλλοι, σχεδιάζουν δουλειές).

AYTOI κάτι μαγειρεύουν οι λωποδύτες, λένε στην Τρελλή οι φίλοι της. Απ’ ότι πήρε τα’ αυτί μου, θέλουν να καταστρέψουν το Σαγιώ. Να το γκρεμίσουν από τα θεμέλια. Δεν θ’ αφησουν τίποτα όρθιο. Θ’ ανασκάψουν τα πάντα. Θα καταστρέψουν τα πάντα.

Μα τι ψάχνουν να βρουν επιτέλους;

ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ.

ΜΑ τι να το κάνουν; Αφού έχουμε ηλεκτρισμό…

ΠΟΛΕΜΟ, ασχήμια, δυστυχία.

ΕΛΑ τώρα, λέει εκείνη, πάντα αθώα. Αμα βγεις έξω, ο κόσμος είν’ ωραίος κι ευτυχισμένος. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού, και οι άνθρωποι δεν μπορούν να το αλλάξουν.

ΑΧ, κυρία κόμισσα! Να της το πούμε παιδιά; Έλα παλιατζή, εσύ που ξέρεις να μιλάς, πέσ’ το.

ΚΥΡΙΑ κόμισσα, ο κόσμος δεν πηγαίνει καλά. Έχει γίνει μια εισβολή, και η ζωή δεν είναι πια όμορφη. Και δεν είναι ευτυχισμένη εξαιτίας αυτής της εισβολής. Που άρχισε εδώ και καιρό.

ΑΠΟ τότε δεν περνά ημέρα χωρίς να χαθεί ένας από τους παλιούς γνωστούς μας, και χωρίς την θέση του να καταλάβει ένας από τους καινούργιους.

ΠΩΣ είναι αυτοί οι καινούργιοι; Τι δουλειά κάνουν;

ΔΕΝ μιλάνε, ψιθυρίζουν. Δεν τρέχουν, δεν βιάζονται. Όταν ανταμώνουν μουρμουρίζουν και ανταλλάσσουν λίρες μεταξύ τους. Στα κρυφά. Χαζομεράνε γύρω από το Χρηματιστήριο, όμως δεν πουλάνε τίποτα. Συχνάζουν κοντά στα σπίτια που κατεδαφίζονται. Όμως δεν δουλεύουν. Έξω από τους κινηματογράφους κοιτάζουν την ουρά, όμως μέσα δεν μπαίνουν. Κι όμως, ό,τι γίνεται στο Χρηματιστήριο, και στους δρόμους, και παντού, είναι κατά διαταγή τους. Κι’ από’ όλα βγάζουνε λεφτά. Είναι τα’ αφεντικά!

ΕΙΝΑΙ οι Πρόεδροι των Διοικητικών Συμβουλίων εικονικών εταιρειών. Οι ταμίες ανύπαρκτων επιχειρήσεων. Γενικοί Γραμματείς φιλανθρωπικών σωματείων που κάνουν κερδοσκοπία. Δημοσιογράφοι που δεν γράφουν ποτέ σε εφημερίδα. Μεσάζοντες που κερδίζουν διακόσια τοις εκατό. Συνεννοούνται όλοι. Υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον. Είναι δεμένοι με το συμφέρον τους πιο σφικτά απ’ ότι είναι δεμένος  ορειβάτης με το σκοινί του.

ΕΣΕΙΣ, τι κάνετε, κύριε πόλισμαν; Γιατί δεν τους πιάνετε τόσον καιρό;

ΑΔΥΝΑΤΟΝ. Είναι πονηροί. Τους κυνηγάμε, αλλά μόλις τους πλησιάζεις μεταμορφώνονται. Πλησιάζω στον κύριο συνήγορο, γίνεται αντιπρόεδρος. Στον αντιπρόεδρο, γίνεται πρόεδρος. Στον πρόεδρο, επίτιμος πρόεδρος. Στον ταμία, γίνεται συνταξιούχος. Στον κομπιναδόρο, γίνεται εφοπλιστής.

ΑΛΛΟΙ είναι πλούσιοι, άλλοι φτωχοί. Όλοι όμως είναι άπληστοι.

Α, τότε είναι χαμένοι. Διότι αν είναι άπληστοι, θα είναι και αφελείς.

                                      ************

Την αφέλεια, είν’ αλήθεια ό,τι εύκολα την νικάς. Η κόμισσα τους ξεγέλασε και τους εγκλώβισε στα έγκατα της παρισινής γης, να γυρεύουν εσαεί τα πετρέλαια που από μόνα τους δεν φέρνουν ευτυχία παρά μόνο αν οι άνθρωποι δεν περιμένουν από αυτά για να γίνουν ευτυχείς.

Η παράσταση, η θεατρική, τελειώνει την 1^η Ιουνίου. Αξίζει να την δειτε, από 10 ευρω είναι το εισιτήριο, όσο 3 σουβλάκια με άθλιο γύρο και μια κοκα κόλα. Διαφορετικά, κάπου πουλιέται, δεν μπορεί, το βιβλίο του Ζυρωντού…

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΕΛΑΤΤΩΘΩ...

Από μικρός, ό,τι ήθελα να προστατέψω από τους άλλους, ό,τι φοβόμουν να χάσω, το’χωνα σ’ έναν λάκκο στον παιδότοπό μου και το σκέπαζα με χώμα.

Κάθε λάκκος είχε κι από έναν φόβο μου.

Κάποτε, σκέφτηκα να ξεθάψω μερικούς, να δω αν μπορούσα να τους αντικρύσω στα ίσα, αλλά δεν το’ κανα. Αντίθετα, πρόσθεσα κι άλλο χώμα, ώσπου σχηματίστηκε εκεί ένα μικρό βουναλάκι, στην κορυφή του οποίου φύτεψα βολβούς διαφόρων λουλουδιών.

Ήρθε, τότε, καιρός που άνθισαν όλοι μαζί, οι φόβοι μου. Και προσκαλούσα στον παιδότοπο φίλους και φίλες να τους δείξω πόσο όμορφοι είναι όταν τους έχεις θαμμένους.

Μερικοί μου ζήτησαν να φυτέψω και τους δικούς τους εκεί, στους μικρούς μου λόφους, διάσπαρτους στην αυλή του σπιτιού όπου μεγάλωσα. Τους είπα «εντάξει», αλλά όταν έφευγαν, πάλι τους δικούς μου φόβους φύτευα και όταν άνθιζαν κι αυτοί, τους φώναζα και τους έλεγα πως είναι δικού τους.

Μεγάλωσε πολύ ο κήπος μου. Τον καμάρωναν όλοι. Στην κοινότητα τον βράβευσαν μάλιστα, ως τον πιο ωραίο της γειτονιάς, και μου έδωσαν ένα σακί από σπόρους σπάνιων λουλουδιών εξωτικών χωρών, να κάνω τους φόβους μου παραδεισένιους.

Δόξα τω Θεώ, δεν μου έλειπε ποτέ η πρώτη ύλη. Πάντα είχα κάτι που ήθελα να κρύψω. Και συνεχώς στοίβαζα πράγματα από πάνω.

Μέσα μου ήμουν άδειος, μα ένοιωθα βαρύς όσο δεν περιγράφεται. Απ έξω, οι φίλοι θαύμαζαν λουλούδια, και στους διαγωνισμούς κηπουρικής δεν έμεινε βραβείο που να μην κερδίσω.

Επιστρέφοντας σπίτι μετά από κάθε τέτοια λαμπρή τελετή, κλεινόμουν στη γωνιά μου κι έκλαιγα γοερά. Έδινα συνέχεια υποσχέσεις στον εαυτό μου ότι θα γκρεμίσω όλα τα ψευτοανθισμένα βουναλάκια, ότι θα ξεριζώσω τους φόβους μου, και ότι θα τους αντιμετωπίζω πλέον μόνος μου, φανερά, χωρίς να τους σκεπάζω με τίποτα.

Αυτό το βασανιστικό παιχνίδι κράτησε χρόνια. Τόσα, που δεν μπορώ να τα μετρήσω. Κι η επιθυμία μου να ελαττωθώ, είναι ακόμα εκεί…

ΦΩΤΙΕΣ ΑΝΑΨΕ Ο ΠΡΩΗΝ, ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΝΥΝ

Σαφέστατη πολιτική διακήρυξη χαρακτηρίζουν στην Αθήνα έγκυροι αναλυτές την ασυνήθιστη, για τις περιστάσεις, μακρά «και καλά προετοιμασμένοι», όπως λένε, δήλωση του πρώην Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, αμέσως μετά την άσκηση του εκλογικού του δικαιώματος σε δημόσιο σχολείο της περιοχής της Νέας Ερυθραίας στα βόρεια προάστια της Αθήνας.

Η δήλωσή του είχε διάρκεια 2.30 λεπτών, και αναμενόταν με ενδιαφέρον μετά την αποκάλυψη που έκανε ο νύν πρόεδρος του κόμματος και Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, Ευάγγελος Βενιζέλος, ότι ο κ. Παπανδρέου του έστειλε e-mail στο οποίο του επισήμανε ότι «σαφώς και τα κάνω δήλωση υποστήριξης της παράταξής μας».

Ο πολιτικός συντάκτης της εφημερίδας «Καθημερινή», Γιώργος Τερζής, παρατήρησε ότι «δεν είναι άνευ σημασίας το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου δεν ανέφερε καν την λέξη Ελιά», που είναι ο νέος, ευρύτερος πολιτικός κεντροαριστερός σχηματισμός του οποίου ηγείται το ΠΑΣΟΚ, και που είναι αυτός που δοκιμάζεται σήμερα στις Ευρωεκλογές.

«Σίγουρα, η δήλωση αυτή δεν είναι αυτό που περίμενε, ως στήριξη, ο κ. Βενιζέλος από τον προκάτοχό του», συμπλήρωσε ο Τερζής.

Ο κ. Παπανδρέου άρχισε την δήλωσή του με μία αναδρομή της πολιτικής κατάστασης επί των δικών του ημερών ως πρωθυπουργού.

«Το ΠΑΣΟΚ προσέφερε τα τελευταία 40 χρόνια πολλά στον τόπο και την Δημοκρατία την Αλλαγή. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές για την πατρίδα μας, σηκώσαμε ένα βάρος που δεν μας αναλογούσε. Κάναμε την μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή στα χρονικά, αψηφώντας πολιτικό κόστος, σκεπτόμενοι μόνο το εθνικό συμφέρον, και βέβαια την απειλή μιας χρεοκοπίας», είπε.

Και αυτά, συνέχισε, «τα κάναμε μέσα σε μια Ευρώπη, συντηρητική, που υπέκυπτε στις φοβίες και τις πιέσεις των αγορών, αντί να ορθώσει συλλογικά το ανάστημα για μια άλλη πολιτική. Μια πολιτική αλληλεγγύης, που θα σεβόταν τον πόνο προσαρμογής όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά και πολλών άλλων λαών».

Δεν αναφέρθηκε καθόλου ο κ. Παπανδρέου στην σημερινή τριπλή εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα και, εκφράζοντας ότι ο κύκλος των περασμένων, στα οποία αναφέρθηκε πριν, «κλείνει πια», πέρασε κατευθείαν στην επόμενη μέρα δίνοντας, κατά τους αναλυτές, και το δικό του «σαφές πολιτικό στίγμα πλεύσης από εδώ και πέρα».

Όσον αφορά την Ευρώπη, από αύριο κιόλας, λέει, «πρέπει ν απαντήσουμε στις συντηρητικές επιλογές και να παλέψουμε για μια Ευρώπη δημοκρατική, κοντά στον πολίτη, που σπάει τον φαύλο κύκλο της ανεργίας, και εμπεδώνει μια κοινωνία πιο ανθρώπινη».

Στην εσωτερική πολιτική σκηνή, τόνισε ότι «δεν πρέπει να αφήσουμε στη μέση αυτό που ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ», εννοώντας «να απελευθερώσουμε τις παραγωγικές δυνάμεις από το πελατειακό πολιτικό σύστημα και τις εξαρτήσεις από τα πάσης φύσεως κατεστημένα, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για ένα κράτος δικαίου, διαφάνειας και ισονομίας. Να μπορούμε, δηλαδή, να σταθούμε στα δικά μας πόδια».

Και τέλος, σε έναν λόγο που κατά πολλούς έχει σαφέστατο «χαρακτήρα πολιτικού μανιφέστου», είπε ότι πέρα από την δημοσιονομική προσαρμογή, υπάρχει και το όραμα.

«Το όραμα για μια Ελλάδα ανεξάρτητη. Από αύριο, αυτό είναι το διακύβευμα για τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου».

Από τον Νοέμβριο του 2011 που αναγκάστηκε, υπό την πίεση των καταστάσεων που προέκυψαν όταν είπε στα κορυφαία κλιμάκια της ΕΕ ότι θα ζητήσει δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός για τα Μνημόνια, να υποβάλει την παραίτησή του από την πρωθυπουργία και αργότερα από την ηγεσία του κόμματος, οι σχέσεις του με τον διάδοχό του, Ευάγγελο Βενιζέλο, που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ποτέ ρόδινες, επιδεινώθηκαν περισσότερο.

Μετά από ένα μακρύ διάστημα απουσίας του από την ενεργό ανάμιξη στην εσωτερική πολιτική, επικεντρώνοντας την δραστηριότητά του σε διαλέξεις σε πανεπιστήμια και διάφορα ινστιτούτα του εξωτερικού, ο κ. Παπανδρέου τάραξε τα νερά τον περασμένο Μάρτιο όταν, κατά την ψήφιση του ενός Πολυνομοσχεδίου στη Βουλή, από την οποία και εξαρτάτο εάν η χώρα θα λάμβανε την επόμενη δόση της οικονομικής βοήθειας από τους δανειστές της, εκείνος καταψήφισε την διάταξη που αφορούσε την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Λίγο μετά, ο κ. Παπανδρέου έλαβε μέρος στην παρουσίαση βιβλίου πρώην Ευρωβουλευτού του ΠΑΣΟΚ, της Μαριλένας Κοππά, σε εκδήλωση της Δημοκρατικής Αριστεράς, στην οποία εκείνη έχει πλέον  προσχωρήσει.

Αυτά προκάλεσαν την έντονη αντίδραση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελου Βενιζέλου, και άλλων στελεχών του κόμματος, που δήλωσαν ότι ο άλλοτε πρόεδρος και γιός του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ «συμπεριφέρεται σαν να ανήκει σε άλλο κόμμα».

Η σημερινή «δήλωση-προκήρυξη Παπανδρέου», όπως χαρακτηρίζεται από τα ΜΜΕ στην Ελλάδα, κυριαρχεί πλέον στην επικαιρότητα και όπως εκτιμά ο πολιτικός συντάκτης της «Καθημερινής», Γιώργος Τερζής, από αύριο, και αναλόγως των εκλογικών αποτελεσμάτων, «θα πρέπει να αναμένουμε εξελίξεις στον χώρο της παράταξης».

Ανταπόκριση του υπογράφοντος στο Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων, ΚΥΠΕ 

25/5/2014   12:30. Ο τίτλος είναι διαφορετικός εδώ.

ΜΙΑ ΑΠΩΛΕΙΑ, ΣΑ ΝΑΤΑΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ

Μια φίλη του twitter, η Μαρία, έγραψε σήμερα, "το απόγευμα αποχαιρετάμε τον αγαπημένο φίλο @Fondeus στο Κιβέρι Αργολίδας".

Δεν τον ήξερα. Δεν τον έκανα follow, ούτε και εκείνος εμένα.

Μπήκα στον λογαριασμό του, και βρήκα το τελευταίο tweet του στις 14 Μαϊου, να γράφει "Χωρίς Ανάσα", και να παραπέμπει σε δικό του blog,  breathe-in-the-words.blogspot.gr, με τον ελληνικό τίτλο "Αναπνέοντας".

Διάβασα το Χωρίς Ανάσα, πιθανώς το τελευταίο του κείμενο, και το παραθέτω εδώ:

Αναζητώ μια παραλία όχι πολύ μεγάλη μια σταλίτσα ας είναι που να 'χει καθαρά νερά ζεστά βότσαλα και σκιά από όχι πολύ ψηλά βράχια έτσι που να βολεύει για έναν απογευματινό ύπνο από αυτούς που ναι μεν είναι απόγευμα αλλά ξεχνάς τι ώρα είναι και κυρίως ξεχνάς πού βρίσκεσαι και δεν υπάρχει ένα χέρι να σε σκουντήξει να ξυπνήσεις γιατί και τα άλλα χέρια σαν κι εσένα κοιμούνται και δε θέλουν να τα ξυπνήσουν άλλα χέρια και συνειδητοποιείς τελικά ότι είστε πολλοί σ'αυτή την έρημη κατά τ' άλλα παραλία που είναι μια σταλίτσα κι έχετε έρθει όλοι για να σας νανουρίσει το κύμα παρά για να κάνετε μπάνιο αλλά δε θα δώσετε και λογαριασμό για το τι ήρθατε να κάνετε αρκεί που χαζεύεις τη θάλασσα για ώρες πριν ξαπλώσεις και ηρεμεί η ψυχή σου από το συνεχές ντάπα ντούπα που δεν ξέρεις αν είναι της πόλης ή της καρδιάς σου αλλά θες να σταματήσει επιτέλους.
Θα 'ρθεις;

Και μας χαρίζει στη συνέχεια το υπέροχο αυτό τραγούδι, The Sea, από το άλμπουμ Big Calm των Morcheeba

Καλό ταξίδι, άγνωστέ μου φίλε.

ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ (και όχι μόνο)

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Αχμέτ Τανσέλ, που δημοσιεύτηκε στις 9 Μαϊου 2014, στο http://www.birgrupyazar.com/bir-istanbul-hikayesi/, για το πώς «γεννήθηκε» στην Τουρκία το ποδόσφαιρο, για τα ξεχωριστά πρωταθλήματα μουσουλμάνων και μη μουσουλμάνων, δηλαδή ημών, των Ρωμιών, και για τους ξεριζωμένους Έλληνες (άσχετα αν ο Αχμέτ και οι ουδέτεροι προτιμούν τον όρο «ανταλλαγή πληθυσμών»), που ήρθαν στην Ελλάδα, ίδρυσαν την ΑΕΚ στην Αθήνα, και τον ΠΑΟΚ στην Θεσσαλονίκη, και ένοιωθαν πάντα ξένοι. Όπως λένε και οι πρόσφυγές μας που ήρθαν από κεί, «απ’ την Τουρκία μας έδιωξαν, και στην Ελλάδα δεν μας ήθελαν»

Το ποδόσφαιρο που ήταν ξενόφερτο στα Οθωμανικά εδάφη αγαπήθηκε πάρα πολύ και παρακολουθήθηκε με ενδιαφέρον από τους Μουσουλμάνους Τούρκους νέους. Γιατί όμως δεν έπαιζαν ποδόσφαιρο οι Μουσουλμάνοι Οθωμανοί  παρόλο που το αγαπούσαν τόσο πολύ; Ο λόγος γιατί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία υπό την επίδραση του δεσποτισμού, το ποδόσφαιρο ως ξενόφερτη-άπιστη (γκιαούρ) εφεύρεση απαγορευόταν αυστηρά στους Μουσουλμάνους Τούρκους νέους κι όποιος τολμούσε καταδικαζόταν σε φάλαγγα (κτύπημα στις φτέρνες- μέθοδος σωματικού σωφρονισμού). Όμως οι Οθωμανοί νέοι είχαν ήδη εμβολιαστεί μέχρι το κόκαλο με το γλυκό αυτό μικρόβιο. Με πλαστές ταυτότητες αλλοδαπών εμφανίζονταν στις ομάδες των μη μουσουλμάνων. Οι δικοί μας Αχμέτ, Μεχμέτ με πλαστές ταυτότητες και φορώντας σταυρό στον λαιμό μετονομάζονταν σε Γιώργο και Αγκόπ. Η κωμικοτραγική μεριά της υπόθεσης ήταν ότι οι νέοι μετά τον αγώνα αφαιρούσαν τον σταυρό από το λαιμό, πήγαιναν για ντους και αμέσως στο δρόμο για το τζαμί. Οι ομάδες των Ρωμιών οι Κουρτουλούσπορ και Ερμής, των Αρμενίων η Ταξίμσπορ και των Εβραίων το Ματζάμπι, ήταν οι πιο ισχυρές της εποχής.

Στις αρχές του 1900 άρεται η απαγόρευση και οι σύντροφοι του Ατατούρκ ιδρύουν τον πρώτο επίσημο αθλητικό σύλλογο, τον Οθωμανικό Αθλητικό Σύλλογο Μπεσίκτας. Το ποδόσφαιρο, εισήλθε στο σώμα του Συλλόγου το 1910. Εκείνη την εποχή οι μη μουσουλμανικές ομάδες διεξήγαγαν τις Κυριακές αγώνες μεταξύ τους και έτσι δημιούργησαν το Πρωτάθλημα της Κυριακής. Ωστόσο, αργότερα οι τουρκικές ομάδες που ιδρύθηκαν όπως η Γαλατσαράι, η Φενέρμπαχτσε, καθιέρωσαν το Πρωτάθλημα της Παρασκευής με τους αγώνες που γίνονταν μεταξύ τους. Αυτό προκάλεσε την αντίδραση των μη μουσουλμανικών ομάδων που συμμετείχαν στο Πρωτάθλημα της Κυριακής. Το 1910, η Μπεσίκτας -που χάρη στον Κύριο Σερέφ ιδρύθηκε το τμήμα ποδοσφαίρου, φυσικά θέλησε να συμμετάσχει στο Πρωτάθλημα της Παρασκευής μαζί με τις άλλες τουρκικές ομάδες, αλλά για άγνωστο λόγο αντιτίθενται εντελώς η Γαλατασαράι και η Φενέρμπαχτσε. ‘Ετσι αναγκαστικά η Μπεσίκτας παίρνει μέρος στο πρωτάθλημα των μη μουσουλμανικών ομάδων, στο Πρωτάθλημα της Κυριακής και  κατά το δεύτερο έτος γίνεται ο αήττητος πρωταθλητής. Τώρα καταλάβατε για είχαν αντίρρηση η Γαλατασαράι και η Φενέρμπαχτσε; Δεν πειράζει, κανένα πρόβλημα. Ήδη η Μπεσίκτας έχει εκδικηθεί και τις δυο ομάδες, στο Πρωτάθλημα της Ιστανμπούλ που δημιουργήθηκε αργότερα.

Από της 13 Νοεμβρίου 1918 μέχρι της 6 Οκτωβρίου 1923, η Κωνσταντινούπολη ήταν υπό κατοχή. Στους αγώνες που διεξήχθηκαν κατά την περίοδο αυτή οι διαιτητές συμπεριφερόταν καλύτερα στις μη μουσουλμανικές ομάδες. Ο τουρκικός λαός που δεν ήταν συνηθισμένος στην σκλαβιά, ενοχλήθηκε πολύ από την κατάσταση αυτή. Σιγά σιγά στα Οθωμανικά εδάφη δυνάμωνε το εθνικιστικό κίνημα. Από την κατάσταση αυτή επηρεάστηκε ο μη μουσουλμανικός λαός και οι μη μουσουλμανικές ομάδες. Η ομάδα των Ρωμιών, ο Ερμής ιδρύθηκε το 1886. Το 1914 μετονομάστηκε σε Πέρα. Στης 6 Οκτωβρίου 1923 μετά την κατοχή της Κωνσταντινούπολης το Πέρα αισθανόταν άβολα, έτσι με το πρόσχημα ενός τουρνουά ποδοσφαίρου στη Γαλλία εγκατέλειψε τη χώρα. Μετά την Συνθήκη της Λωζάννης άρχισε η ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Οι Ρωμιοί της Τουρκίας μεταφέρονταν στην Ελλάδα και οι Τούρκοι της Ελλάδας μεταφέρονταν στην Τουρκία. Μόνο στους Ρωμιούς της Κωνσταντινούπολης δόθηκαν προνόμια διότι η καρδιά του εμπορίου της Κωνσταντινούπολης ήταν οι μη μουσουλμάνοι. Η ομάδα Πέρα που εγκατέλειψε τη χώρα με πρόσχημα το τουρνουά ποδοσφαίρου στη Γαλλία, δεν θα επέστρεφε ξανά στη χώρα μας. 

Μετά το τουρνουά πήγε μόνιμα στην Ελλάδα. Πέρα, είναι η ονομασία της σημερινής περιοχής Μπέηογλου και πήρε την ονομασία αυτή μετά την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας. Οι Ρωμιοί του Πέρα που έμειναν πίσω, προς ανάμνηση της ομάδας τους που έφυγε στην Ελλάδα, το 1923 ίδρυσαν τον Μπέηογλουσπορ (Αθλητικός Σύλλογος του Πέρα). Την ομάδα Τάξιμσπορ της αρμένικης κοινότητας, την θεωρούσαν αντίπαλο τους. Ο Καντίρ Αϊτάτς και κάποιο διάστημα ο Λευτέρης Κιουτσούκαντωνιαδης φόρεσαν τη φανέλα του Μπέηογλουσπορ. Το Μπέηογλουσπορ ήταν το καμάρι της Ρωμαίικης κοινότητας.
Μερικοί από τους Πέραληδες που μετανάστευσαν στην Ελλάδα ίδρυσαν το 1924 την ΑΕΚ και μερικοί, το 1926 το ΠΑΟΚ. Τα αρχικά της ΑΕΚ σημαίνουν Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως. Τα χρώματα της είναι κίτρινο-μαύρο και το σύμβολο της είναι ο βυζαντινός αετός. Καλά, νομίζετε ότι η ΑΕΚ ησύχασε αφ’ ότου μετανάστευσε από την Πόλη; Όχι βέβαια. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού που είναι φανατικοί Έλληνες εθνικιστές, τους αποκαλούσαν «Τουρκόσπορους» επειδή ήρθαν από την Πόλη. Όπως ακριβώς και με τους οπαδούς της Celta Vigo που αποκαλούσαν  «Τούρκους» τους οπαδούς της Deportivo La Coruna. Και οι οπαδοί της ΑΕΚ έχουν υιοθετήσει αυτό το παρατσούκλι. Ο Λευτέρης Κιουτσούκαντωνιαδης είχε κερδίσει την αγάπη των οπαδών της ΑΕΚ, παρ’ όλο που συμμετείχε μόνο σε 5 αγώνες της ΑΕΚ.

Ας έλθουμε στην ομάδα του ΠΑΟΚ, η οποία ιδρύθηκε δυο χρόνια μετά την ΑΕΚ δηλαδή στις 26 Απριλίου 1926. Ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών. Τα χρώματα της είναι μαύρο-άσπρο, όπου το μαύρο συμβολίζει την μετανάστευσή τους από την Πόλη, το άσπρο δε την ελπίδα. Παρά το γεγονός ότι τα χρώματα και το σύμβολο της ομάδας μοιάζουν με της Μπεσίκτας, δεν είναι εκατό τοις εκατό σίγουρο ότι τον ΠΑΟΚ ίδρυσαν οι μετανάστες από το Πέρα που συμπαθούσαν πολύ την Μπεσίκτας. Η ομοιότητα αυτή με τον ΠΑΟΚ αλλά και το ότι είναι η τρίτη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα στην Ελλάδα, έφερε πολύ κοντά τους οπαδούς του ΠΑΟΚ και της Μπεσίκτας. Έτσι  –σε μια εποχή που υπήρχε ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις- όταν η αντρική ομάδα μπάσκετ της Μπεσίκτας  ήρθε στην Ελλάδα για τον αγώνα με τον Άρη, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ φύλαξαν σκοπιά, μέχρι το πρωί, έξω από το ξενοδοχείο όπου έμενε η αποστολή της Μπεσίκτας για να μην τους επιτεθούν οι οπαδοί του Άρη. Στην πραγματικότητα, τα θεμέλια της φιλίας μεταξύ Μπεσίκτας-ΠΑΟΚ τέθηκαν μετά από αυτό το περιστατικό.

Αν δεν υπήρξε η περίοδος του πολέμου, της κατοχής και της ανταλλαγής, πιθανότατα το Μπέηογλουσπορ θα γινόταν η τέταρτη μεγαλύτερη ομάδα της Κωνσταντινούπολης. Ποιος ξέρει…

Μετάφραση: Άννα Παναγιωτίδου

ΤΗΣ ΝΙΚΗΤΡΙΑΣ Η ΑΓΚΑΛΙΑ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΨΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ!...

Ένα εξαιρετικό κείμενο της τηλεκριτικού Αφροδίτης Γραμμέλη σο «Βήμα», σχετικά με το The Voice, και το πώς «ένα πακέτο» έχει περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει παρά ένα πραγματικό διαμαντάκι. Ο τίτλος που συνοδεύει το κομμάτι της είναι «The Voice: Έχεις πακέτο, τελικά…». Εγώ, επέλεξα άλλο.

Ηταν όντως ένα επιτυχημένο τηλεοπτικό πρόγραμμα. Εξαιρετικές φωνές, πλούσιο θέαμα, διάσημοι τραγουδιστές, απενοχοποιημένη συνταγή και ολίγον όνειρο. 

Γιατί στη χώρα που ζούμε, κακά τα ψέματα, κάποια όνειρα έχουν όρια και ειδικά σε ό,τι αφορά το τραγούδι όπου οι προοπτικές είναι περιορισμένες, τα όνειρα συχνά λοξοδρομούν. 

Στο «Voice», το talent show του ΑΝΤ1 που κατάφερε να ανατρέψει το ριάλιτι κατεστημένο και να αφήσει το προβάδισμα στο ταλέντο, συμμετείχαν εκατοντάδες παιδιά τα οποία ονειρεύτηκαν την καριέρα του πενταγράμμου. Μία όμως ήταν η τυχερή: Η Μαρία-Ελενα Κυριάκου, μια νεαρή Κύπρια, μητέρα τριών παιδιών, η οποία κέρδισε το πολυπόθητο τρόπαιο το βράδυ της Παρασκευής αποδεικνύοντας πως σε αυτή τη ζωή τελικά ποτέ δεν είναι αργά. Μέσα σε μια βραδιά όπου η τηλεθέαση άγγιξε αλλά και ξεπέρασε ακόμη και το 70%, μια διαζευγμένη μικρομάνα έγινε σταρ. Ηξερε πως διέθετε εξαιρετική φωνή αλλά δεν τόλμησε πιο νωρίς. Χρειάστηκαν μερικά χρόνια και μια καλή και αξιοπρεπής ευκαιρία για να αλλάξει ρότα.

Δίπλα της το κορίτσι με τη μαγική φωνή, η Αρετή Κοσμίδου, 16 ετών, έφτασε ως το τελευταίο σκαλοπάτι αλλά τερμάτισε δεύτερη. Αναμενόμενο για κάποιους. Η Αρετή, με τη φωνή που διαθέτει και που παραπέμπει στην Μπιοργκ και στη Σινέντ Ο Κόνορ, δεν προσφέρεται για πρόγραμμα στις νυχτερινές πίστες. Λίγο-πολύ της το είπαν και οι coaches: μακάρι να φύγεις έξω, κορίτσι μου, γιατί με αυτή τη φωνή στην Ελλάδα δεν θα κάνεις εύκολα καριέρα. Και είχαν δίκιο. 

Το μουσικό περιβάλλον της Ελλάδας θέλει ακόμη το «πακέτο», όσο και αν το ξορκίζει μέσα από διαδικασίες καλής προθέσεως. Ποιος όμως εξεπλάγη που στο πιο ψηλό βάθρο ανέβηκε η όμορφη, ψηλή, ξανθιά αφήνοντας την «πραγματικά voice-ανακάλυψη» στο δεύτερο; Ελάχιστοι. 

Ακόμη και το κοινό που ψηφίζει έλκεται από το πακέτο. Με αυτό γαλουχήθηκε τηλεοπτικά, αυτό θα συνεχίσει να υποστηρίζει για χρόνια ακόμη. Τα φώτα έσβησαν, η Μαρία-Ελενα νίκησε και όλοι πήγαν σπίτι τους. Κάποιοι ήδη απορροφήθηκαν από σχήματα σε νυχτερινά μαγαζιά, κάποιοι θα συνεχίσουν να ονειρεύονται ότι κάτι μαγικό θα μπορέσει να μεταφέρει τη φωνή τους εκεί που της αξίζει και η νικήτρια θα δοκιμαστεί στην αρένα του θεάματος όπου τα πράγματα αγριεύουν. Οσο για την Αρετή, ίσως το παραμύθι που θέλει το ασχημόπαπο να έχει την τύχη του κύκνου να επαναληφθεί.

Και ένα υστερόγραφο: ούτε μια αγκαλιά, ούτε ένα νεύμα από τη νικήτρια προς την ηττημένη τη στιγμή της αναγγελίας της νίκης της. Οταν μάλιστα είσαι μητέρα και έχεις δίπλα σου ένα αγχωμένο παιδί στην εφηβεία του, νιώθεις πως πρέπει να πεις τουλάχιστον μια κουβέντα. Στην οθόνη αυτό που είδαμε ήταν σκληρό και αμήχανο. Ευτυχώς υπήρχε ο αληθινός σταρ αυτού του σόου, ο Μιχάλης Κουινέλης, που έδωσε αυτό που έπρεπε σε ένα παιδί που το είχε ανάγκη...

ΜΑΝΑ, ΜΗΤΕΡΑ, ΜΑΝΟΥΛΑ, ΜΑΜΑ

Καλημέρα σε όλους και όλες - ιδίως στις Μαμάδες.

Ξεκινώ τη μέρα εδώ μ' ένα τραγούδι στην Μητέρα των Μητέρων, την Παναγία, με τον αείμνηστο Λουτσιάνο Παβαρότι, και τον σπουδαίο ροκ μουσικό Έρικ Κλάπτον.

Και συνερχίζουμε, με μία φωτογραφία από διαδήλωση στην Αθήνα. Φωτογραφία που, πρωτίστως, απεικονίζει, όχι τον διαδηλωτή, ούτε τους αστυνομικούς, αλλά την αθάνατη Ελληνίδα Μάνα.

Βάλε, παιδάκι μου, τη μπλούζα σου!

Σ' αυτό το σημείο, θα κάνω ένα διάλειμμα, να πάω στο Starbucks της γειτονιάς, να πιώ τον καφέ μου και να διβάσω εφημερίδες. Επανέρχομαι αργότερα.

ΗΡΘΑ ΚΙ'ΑΠΟΨΕ...

Καλησπέρα.

Και πάλι νύχτα είναι, Σαββάτου, πρώτου του Μάη, που κάθομαι εδώ, να μιλήσω μαζί σας, να μοιραστώ σκεψεις και εικόνες που τριγυρνάν μες το μυαλό και τη ψυχή μου, και να σας παίξω λίγες μουσικές που αγαπώ πολύ.

Αρχίζω με ένα κομμάτι από το καλύτερο μιούζικαλ που έχω δει ποτέ, και είδα πολλά, στα χρόνια μου στην Αγγλία. Είναι μία ορχηστρική διασκευή για πάνο και βιολί από τους Piano Guys, του τραγουδιού Bring Him Home από το μιούζικαλ Les Miserables.



Το τραγούδι Bring Him Home, ακούγεται πρός το τέλος του έργου, όταν ο Μαριούς, ο νέος που έχει ερωτευθεί την Κοζέτ, το κορίτσι που πήρε κάτω από τις φτερούγες του ο Γιάννης Αγιάννης όταν πέθανε η μητέρα του, ετοιμάζεται μαζί με τους άλλους φοιτητές στο Παρίσι, να δώσει την πιο κρίσιμη ίσως μάχη στα οδοφράφγματα εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων. Εν όψει της μεγάλης μάχης, όλοι κοιμούνται για να κερδίσουν λίγες δυνα΄μεις. Ο Αγιάννης, που δεν τον παίρνει ο ύπνος, προσεύχεται στον Θεό με αυτό το τραγούδι, παρακαλώντας τον να γλυτώσει τον Μαριούς από την επερχόμενη σφαγή. Ο Θεός, τον άκουσε.

Το τραγούδι ερμηνευει ο  Colm Wilkinson που είχα την τύχη να τον δώ στο έργο, στο Shaftesbury Theatre στο Λονδίνο. Τον βλέπουμε και τον ακούμε εδώ, να τραγουδά πρώτος μαζί με άλλους τρεις τενόρους, τον Simon Bowman, τον Alfie Bowe, και τον John Owen Jones, που όλοι έπαιξαν κατα καιρούς, στη ίδια παράσταση, τον ρόλο του Γιάννη Αγιάννη. Ας τους απολαύσουμε:

Υπέροχο. Και πόσο κοντά στην καρδιά μου, που δεν μπορώ να σας περιγράψω. Ή μάλλον, θα προσπαθήσω:

Ήταν Ανοιξη του 2000 θυμάμαι. Η Μαμά δεν ήταν καλά. Είχε καρκίνο, και έκανε τις θεραπείες της στο Christie's Hospital, ένα από τα μεγαλύτερα αντικαρκινικά νοσοκομεία της Ευρώπης, στο Μάντσεστερ, όπου ζουν και εργάζονται ο αδελφός κι η αδελφή μου.

Εγώ, ξεκλεβα όσο χρόνο μπορούσα για να πηγαίνω τουλάχιστον 10 μέρες τον μήνα εκεί για να είμαι μαζί της και με τα αδέλφια μου. Ξοδεύαμε ώρες μαζί, και μιλάγαμε ασταμάτητα, λες και θέλαμε και οι δυό μας να προλάβουμε, σε όσο χρόνο θα της έδινε ακόμα ο Θεός, να πουμε πράγματα που είχαμε και οι δυό μέσα μας τόσα χρόνια, και δεν μπορέσαμε ποτέ να πούμε ο ένας τον άλλον.

Την αγαπούσα τόσο πολύ, μα δεν της είχα πει ποτέ αυτές τις δυό λέξεις. Και φοβόμουν πως, αν της της έλεγα τότε, θα αισθανόταν ότι πλησιάζει το τέλος της και θα την στενοχωρούσα.

Ένα απόγευμα βαρύ, σαν όλα τα απογεύματα εκείνες τις μέρες, περπατούσαμε στην Oxford Road, και είδα ότι παιζόταν σε ένα θέατρο εκεί το μιούζικαλ Les Miserαbles που ήδη είχα δεί δυο φορές στο Λονδίνου. Ήμουν τυχερός που βρήκα εισιτήριο, και με αρκετή επιμονή, "αντε ρε Μαμά, άντε ρε Μαμά, θα σου αρέσει", την έπεισα να το δούμε.

Ευτυχώς. Ενθουσιάστηκε όσο δεν μπορώ να περιγράψω. Και στη σκηνή που ο Γιάννης Αγιάννης προσευχόταν στον Θεό να έχει κάλα τον Μαριούς, η Μαμά μου εξομολογήθηκε ότι "δεν πέρασε μέρα στη ζωή μου από τότε που σας γέννησα, εσένα, τον Ζήνωνα και τη Ρούλα, που να μήν ζήτησα και εγω το ίδιο για σας από τον Θεό".

Η επόμενή της φράση, όμως, με διέλυσε:

"Σε λίγο θα είμαι κοντά Του, και θα τον ζαλίζω συνέχεια για σάς"

Περπάτησα μίλια και μίλια ως τώρα, και νομίζω, ελπίζω, πως έχω πολλά να περπατήσω ακόμα. Στον δρόμο συνάντησα πολλές θεωρίες.

Μία από αυτές έλεγε "πίστευε και μη ερεύνα", και την απέρριψα δίχως δεύτερη σκέψη.

Μία άλλη, έλεγε "πίστευε με όλη τη δύναμη της ψυχής σου", και την ακολούθησα με ενθουσιασμό.

Δεν μετάνοιωσα ούτε για την μία, ούτε για την άλλη απόφασή μου.

Έτσι που, με την αίσθηση και μόνο της παρουσίας σας, ανοίχτηκα λίγο απόψε, θέλω από εδω, αν ακούει, να στειλω την αγάπη μου όλη στην Τάνια και στον άνδρα της τον Παναγιώτη, που δίνουν τον δικό τους δύσκολο καθημερινό αγώνα, όπως και τόσοι άλλοι άνθρωποι, αλλά πρώτα νοιάζονται τους άλλους.

Καληνύχτα

ΣΚΗΝΕΣ ΚΑΤΟΧΗΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΙΟ ΧΟΡΤΑΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ

Ο υπογράφων έστειλε αυτήν την ανταπόκριση στο Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΚΥΠΕ) την Τετάρτη 30 Απριλίου, με αφορμή την δωρεάν διανομή φρούτων και λαχανικών από τους παραγωγούς και εμπόρους των Λαϊκών Αγορών, διαμαρτυρόμενοι για τα νέα μέτρα της κυβέρνησης. Ο τίτλος ήταν "Σκηνές Κατοχής στις Λαϊκές Αγορές της Αθήνας". Εδώ, τον διαφοροποίησα.

Χιλιάδες πολίτες έσπευσαν από τις 10.30 το πρωί σήμερα σε λαϊκές αγορές στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη όπου, παραγωγοί που διαμαρτύρονται για το σχέδιο νόμου που προωθεί η κυβέρνηση για τον κλάδο τους, μοίρασαν δωρεάν φρούτα και λαχανικά.

Επέλεξαν αυτόν τον τρόπο οι παραγωγοί για να εξηγήσουν στους πολίτες τι λέει το επίμαχο νομοσχέδιο και γιατί αντιδρούν σε αυτό.

Πρόκειται για τον τρόπο που επιλέγονται μέχρι τώρα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους των παραγωγών και εμπόρων, εκείνων που θα καταλάβουν τους πάγκους σε κάθε υπαίθρια Λαϊκή Αγορά, κυρίως στις μεγάλες πόλεις, αλλά και η θέση του καθενός σε έναν δρόμο το μήκος του οποίου μπορεί να κυμαίνεται από 500 μέτρα έως και 1 χιλιόμετρο.

Του Υπουργείο Ανάπτυξης, που είναι αρμόδιο και για τις Λαϊκές Αγορές, θεωρεί ότι παραγωγοί και έμποροι έχουν θωρακίσει «ένα ακόμα κλειστό επάγγελμα», στο οποίο «κυριαρχούν οι παλαιότεροι, πολλοί από τους οποίους κληρονομούν άδειες από τους πατεράδες και παππούδες τους», και αποκλείονται οι νεώτεροι.

Το ΚΥΠΕ βρέθηκε από το πρωί σήμερα σε μία από αυτές τις υπαίθριες αγορές όπου μοιράζονταν δωρεάν φρούτα και λαχανικά στους πολίτες, και συνομίλησε με τον κ. Σταύρο Στρατήγη, 69 ετών, που είναι Πρόεδρος των Παραγωγών Λαϊκών Αγορά στην Β’ Περιφέρεια του Πειραιά, και Αντιπρόεδρος της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Συλλόγων Παραγωγών Αγροτικών Προϊόντων και Πωλητών Λαϊκών Αγορών.

Εκ του αξιώματός του, εκείνος είναι υπεύθυνος για τον καθορισμό κάθε εβδομάδα εκείνων που θα καταλαμβάνουν τις λεγόμενες «κενές θέσεις» στις Λαϊκές της περιφέρείας του. Ο ίδιος, όπως και οι παλαιότεροι, κατέχουν τις λεγόμενες «σταθερές σχέσεις». Αυτές που οι κυβέρνηση θέλει να καταργήσει, και να γίνεται κάθε εβδομάδα κλήρωση «από μηδενική βάση» και με την συμμετοχή κάθε ενδιαφερόμενοι που θα πληροί βασικές προϋποθέσεις πώλησης προϊόντων, μία από τις οποίες προβλέπει να είναι ο ίδιος και παραγωγός.

Ο κ. Στρατήγης, και όσοι αυτόν τον καιρό απεργούν, είναι εναντίον του συστήματος της «νέας κλήρωσης», που θεωρούν ότι «θα αφήσει στον δρόμο πολύ κόσμο που έχει φάει τη ζωή του στις Λαϊκές».

«Όταν ξεκίνησα εγώ, πριν από 38 χρόνια, ήμουν στο τέλος των πάγκων. Τώρα είμαι στο μέσον. Το υπουργείο λέει ότι είμαι προνομιούχος. Στον δρόμο είμαι, τους απαντώ. Πως μπορεί να είμαι προνομιούχος;», μας λέει ο κ. Στρατήγης, εξηγώντας ότι υπάρχουν πάντοτε κενές θέσεις και για άλλους, και ότι ο ίδιος δίνει πάντοτε προτεραιότητα στους ανάπηρους, στους πολύτεκνους και στους παλιότερους, «με αυτήν την σειρά».

Σε κάθε Λαϊκή Αγορά στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις της Ελλάδος, υπάρχουν μεταξύ 400 και 500 πάγκοι. Κάποιοι από αυτούς καταλαμβάνονται από παραγωγούς που πουλάνε οι ίδιοι τα προϊόντα που καλλιεργούν, και κάποια άλλα, λιγότερα όμως, καταλαμβάνονται από εμπόρους που αγοράζουν τα προϊόντα από την Κεντρική Λαχαναγορά, όπου τα πουλάνε οι παραγωγοί.

Κάθε Αγορά έχει την συνδικαλιστική της ηγεσία, που εκλέγεται από παραγωγούς και εμπόρους, και καλύπτει μία από τις εκλογικές περιφέρειες της Ελλάδος.

Η κυβέρνηση, εκτός της εισαγωγής κλήρωσης ανά εβδομάδα από μηδενική βάση, θέλει να αποφασίζουν πια οι Δήμοι, και όχι οι συνδικαλιστές όπως γίνεται μέχρι τώρα, για τον δρόμο στον οποίο θα μπαίνουν οι πάγκοι θα μπορεί ο κόσμος να ψωνίζει. Και αυτό, δεν αρέσει καθόλου στον κ. Στρατήγη.

«Δηλαδή, αν ένας Δήμος αποφασίσει να γίνει μία Λαϊκή σε μικρότερο δρόμο, για να μην ενοχλείται κάποιος δικός τους που μένει στον μακρύτερο, αυτό σημαίνει ότι θα μειωθούν οι πάγκοι και κάποιοι παραγωγοί και έμποροι, εκείνη τη μέρα, στον συγκεκριμένο Δήμο, θα μείνουν χωρίς δουλειά».

Στις Λαϊκές Αγορές που γυρίσαμε σήμερα, οι ουρές που σχηματίζονταν από ανθρώπους που στριμώχτηκαν επί πολλές ώρες για να πάρουν δωρεάν μερικά προϊόντα ήσαν πρωτοφανείς.

Η κ. Ανδρομάχη Παυλοπούλου, συνταξιούχος δασκάλα από τη Νέα Σμύρνη, είπε στο ΚΥΠΕ ότι στηρίζει των αγώνα των παραγωγών, διότι «οι Λαϊκές Αγορές είναι μέρος του λαϊκού μας πολιτισμού, και δεν μπορούν να θέλουν οι κυβερνώντες να τις καταργήσουν».

Ο κ.Νίκος Κουτσούρης, μέλος της Ομοσπονδίας των Παραγωγών Λαϊκών Αγορών, είπε στο ΚΥΠΕ ότι κατά την άποψή του, ο λόγος που η κυβέρνηση θέλει να ανατρέψει την μέχρι τώρα κατάσταση, είναι ότι «οι Λαϊκές τρώνε πελάτες από τα μεγάλα σουπερμάρκετ και η εντολή είναι να τις εξαφανίσουν».

Στη Λαϊκή Αγορά του Κολωνού, από τις μεγαλύτερες της Αθήνας, συναντήσαμε τον ηλικίας 87 ετών, συνταξιούχο δημόσιο υπάλληλο κ. Μενέλαο Ράπτη. Σχολιάζοντας τις ουρές χιλιάδων ανθρώπων για να πάρουν λίγα φρέσκα χόρτα και φρούτα, είπε ότι «η εικόνα μου θύμισε μέρες Κατοχής του ‘41», και ότι «δεν περίμενα ποτέ να ζούσα τέτοιες στιγμές σε μιαν ελεύθερη Ελλάδα».

Οι παραγωγοί ανακοίνωσαν ότι θα συμμετάσχουν αύριο και στην απεργιακή συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς, που διοργανώνεται από τις δύο μεγαλύτερες συνδικαλιστικές ενώσεις της χώρας, την ΑΔΕΔΥ και την ΓΣΕΕ, με κεντρικό σύνθημα «Ποτέ Ξανά Άνεργη Πρωτομαγιά».

ΚΥΠΕ 30/4/2014  Σκηνες Κατοχής στις Λαϊκές Αγορές

ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΞΗΛΩΣΕ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟΠΑΡΑΓΟΝΤΑ

ΝΤOΝΑΛΝΤ ΣΤΕΡΛΙΝΓΚ, 80, Αμερικανός επειχειρηματίας, πρώην δικηγόρος, ιδιοκτήτης της ομάδας Λος Άντζελες Κλίπερς του αμερικανικού επαγγελματικού πρωταθλήματος καλαθόσφαιρας (NBA). Την περασμένη Παρασκευή 25 του μηνός, ο αμερικανικός ιστότοπος TMZ Sports, ανάρτησε ένα ηχητικό απόσπασμα από συνομιλία που φέρεται να είχε ο κ. Στέρλκιγκ στις 9 του μηνός με την φιλενάδα του Β. Στιβιάνο όπου συζητάνε για μία φωτογραφία που ανέβασε εκείνη στο Instagram ποζάροντας μαζί με τον παλαιό αστερα του NBA, Μάτζικ Τζόνσον, και τον γνωστό για την αλαζονεία του επιχειρηματία να της λέει «με ενοχλεί πολύ που δημοσιοποιείς το γεγονός ότι συναναστρέφεσαι με μαύρους ανθρώπους»!

ΑΥΤΗ η ρατσιστική κουβέντα ενός ανθρώπου που είναι ιδιοκτήτης μιας από τις πιο δημοφιλείς ομάδες της Αμερικής, και που έχει στην σύνθεσή της αρκετούς μαύρους παίκτες, προκάλεσε δικαιολογημένα κύμα εντονότατων αντιδράσεων εναντίον του. Ο Πρόεδρος Ομπάμα μίλησε για «απίστευτα επιθετική ρατσιστική δήλωση», και προχθές, Τρίτη 29 Απριλίου, ο επίτροπος του NBA Άνταμ Σίλβερ, φωτό, ανακοίνωσε ότι ο Στέρλιγκ αποκλείεται εφ’ όρου ζωής από κάθε αγώνα καλαθόσφαιρας του κορυφαίου πρωταθλήματος, και ότι του επιβάλλεται χρηματικό πρόστιμο 2,5 εκατ. δολαρίων.

ΕΚΤΟΣ του ότι δεν μπορεί για το υπόλοιπο του βίου του να παρακολουθήσει σε γήπεδο, ζωντανά, οποιοδήποτε παιχνίδι του NBA, του απαγορεύτηκε επίσης η είσοδος στα γραφεία, στο γηπεδο και σε όλες τις άλλες κτιριακές εγκαταστάσεις της Κλίπερς, καθώς επίσης να συμμετέχει σε οποιαδήποτε επιχειρηματική απόφαση που θα αφορά την ομάδα ή το NBA. Στην ουσία, η γενναία αυτή απόφαση του Σίλβερ, σχεδόν εξαναγκάζει τον επιχειρηματία να παραδώσει τις μετοχές του και να εξαφανιστεί!

ΜΠΟΡΕΙ να κατηγορούμε τους Αμερικανούς για πολλά πράγματα, αλλά όσον αφορά την απόδοση δικαιοσύνης τουλάχιστον στη δική τους χώρα, δεν κοιτάνε ποιος είναι ο υπό κατηγορίαν, πόσο βαρύ είναι το όνομά του, από πού κρατά η σκούφια του και πόσο μεγάλο πορτοφόλι διαθέτει. Όταν παραβιάσεις τον νόμο, ή θίξεις αυτό που αποκαλούμε «περί δικαίου αίσθημα» (ο Στέρλινγκ έκανε και τα δύο), τότε θα πληρώσεις, και μάλιστα ακριβά. Είναι πολλές οι φορές, ιδίως τα τελευταία χρόνια με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και με την μόνιμη ασυλία που απολαμβάνουν διάφοροι μεγαλοπαράγοντες της πολιτικής, του αθλητισμού και του επιχειρηματικού κόσμου, που πολύ θα ήθελα, έστω και περιορισμένο χρόνο, να εκχωρούσαμε την διαχείριση της Δικαιοσύνης σε Αμερικανούς!

ΘΑ ενοχληθούν κάποιοι από αυτό, αλλά δεν πειράζει. Εν τη υπερβολή του, προσπαθώ να πω ότι το «κάποιοι να πάνε φυλακή», δεν είναι ένας «φτηνός λαϊκισμός, ενός πολίτη που διψά για αίμα», αλλά αντίθετα ένα δίκαιο αίτημα μιας απόλυτα λογικής κοινωνίας η οποία δεν μπορεί άλλο να ανεχθεί τον εμπαιγμό. Δουλειά των δικαστών είναι να κρατάνε ίσες αποστάσεις από όλα, και ναναι δίκαιοι στην κρίση τους. Όμως, δεν πρέπει ποτέ να γυρίσουν τη πλάτη σ’ εκείνους που προσβάλει ο κάθε Στέρλιγκ, που κλέβει ο «Φ» πολιτικός, που κοροϊδεύει ο «Χ» παράγοντας, και που με αθέμιτα μέσα πλουτίζει ο «Ψ» επιχειρηματίας.