"Καλά, τηλεόραση δεν βλέπεις;"

Νωρίς το πρωί σήμερα, που έφτασα στην ΕΡΤ για να κάνω την εκπομπή μου στο Τρίτο Πρόγραμμα, είδα την ώρα που στάθμευα το αυτοκίνητό μου, μία γυναίκα να μαλώνει έναν νεαρό άνδρα της υπηρεσίας ασφάλειας (security) του Ραδιομεγάρου, όπψς συνηθίσαμε πομπωδώς να το λέμε.

Βγήκα από το αυτοκίνητο όταν ο "μονομερής καυγάς" (αφού μόνο η γυναίκα φώναζε) είχε πιά τελειώσει. Εκείνη, κατευθύνθηκε με γοργά, νευρικά βήματα προς την κεντρική είσοδο, και την άκουσα να λέει: "Ντροπή σας! Θά έπρεπε, τουλάχιστον, να ξέρετε ποιοί εργαζόμαστε εδώ".

Ο νεαρός "σεκιουριτάς" στεκόταν εμβρόντητος λίγα μέτρα μπροστά μου, και όταν με είδε να βγαίνω από το αυτοκίνητο, κινήθηκε κάπως φοβισμένα προς το μέρος μου, ωσάν να αναζητούσε κάποιον να πεί τον καυμό του, να βγει από το σοκ στο οποίο, προφανώς, βρισκόταν.

"Τι έγινε;", τον ρώτησα.
"Μου έβαλε τις φωνές. Με ταπείνωσε.", απάντησε.
"Γιατί;"
"Μας έχουν πεί να ζητάμε να δουμε την ταυτότητα όποιου μπαίνει στον χώρο, και η κυρία αρνήθηκε. Της εξήγησα ότι ειμαι καινούργιος εδω, και ότι κάνω μόνο αυτό που μου είπαν ότι πρέπει να κάνω. Εκείνη, όμως, συνέχισε να είναι απότομη μαζί μου, να μήν θέλει να μου δείξει ταυτότητα, και στο τέλος μου είπε, με πολύ έντονο ύφος: Είσαι και τυφλός κιόλας, δεν βλέπεις τηλεόραση;"

Προφανώς η επηρμένη κυρία, που δεν ξέρω ποιά ήταν (φαίνεται πως ούτε και εγω βλέπω τηλεόραση!), ήθελε να πεί στον νεαρό άνδρα, πιθανώς και σε όλο το πανελλήνιο, ότι είναι υποχρέωσή του να την γνωρίζει, όχι επειδή ειναι υπάλληλος της ΕΡΤ, αλλά επειδή ειναι τηλεοπτική περσόνα! Ο συμπαθής και ευγενέστατος "σεκιουριτάς", που δεν πρέπει να ήταν περισσότερο από 30 ετών, φαινόταν, και ήταν, πολύ στενοχωρημένος.


"Τρέμω, κύριε. Με έκανε να αισθανθώ σκουπίδι. Ποτέ, κανείς δεν μου έχει μιλήσει έτσι", είπε.

Είχα χάσει, όμως, και εγω τα λόγια μου. Πρωί-πρωί τώρα, να ξεκινάς έτσι τη μέρα σου - μέρα γιορτινή, των Φώτων. "Το σκουπίδι είναι αυτή, φιλαράκο", είναι το μόνο που μούρθε αυθόρμητα, και είπα. "Δεν αξίζει, για αυτήν, να χαλάσεις την διάθεση και την ημερα σου".

Και φευγοντας, κάπως βιαστικά, γιατί όπου ναναι άρχιζε και η εκπομπή, είδα το παιδί να είναι δακρυσμένο. Ναί, τον "σεκιουριτα". Που τους έχουμε του "πεταματού", που βλέπουμε στο πρόσωπό τους "έναν άλλον μπάτσο", και εκδηλώνουμε σε αυτούς τον χειρότερό μας ευατόν. Αυτόν, που αθροιστικά, έχει φέρει, όχι μόνο την ΕΡΤ, αλλά και όλη την Ελλάδα, στα χάλια που ειναι σήμερα.

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΧΑΜΕΝΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ - Η παρακμή του δυτικού ανθρώπου

Tου
Θανάση Δρίτσα(*)

Είναι βέβαιο ότι μετά τη βιομηχανική επανάσταση σταθερά αυξήθηκε η εξάρτηση των ανθρώπων  από τυποποιημένες μορφές μαζικής εργασίας και σήμερα απαιτούνται περισσότερες ώρες εργασίας έναντι χαμηλότερης αμοιβής. Τη μορφή της καταναγκαστικής εργασίας με στόχο το κέρδος επέβαλλε προοδευτικά η λευκή φυλή στα πλαίσια της αποικιοκρατικής της επέκτασης στον πλανήτη.

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Το ερώτημα σήμερα τίθεται από τον εκ Γερμανίας φίλο και αναγνώστη Νίκο Ζ.:

Τα κράτη όλα ανεξαιρέτως , οι τράπεζες  όλες χρωστούν, οι επιχειρήσεις είναι καταχρεωμενες όπως και τα νοικοκυριά . Ποιος δανιζει τέλος πάντων όλους αυτούς;
Ποιος έχει να παίρνει όλα αυτά τα τρισεκατομυρια και που τα βρικε για να τα δανιζει ;
Οι απαντήσεις σας στα comments, η στο bavzer@gmail.com

"Αυτά είναι του Χαλιμά..."

Του

Παντελή Μπουκάλα (*)

Τόσο στις ιστοσελίδες όσο και στις σελίδες των εφημερίδων που αναπαρήγαγαν την προς Ρωμαίους επιστολή του, είδα ότι ο πεζογράφος κ. Νίκος Παπανδρέου, της γνωστής μοιραίας οικογένειας, υπογράφει ως «Ν. Τρότκσυ (παρατσούκλι), κατά κόσμον Νίκος Παπανδρέου». «Τρότκσυ»; Και ουχί Τρότσκυ; Μπα, αναγραμματισμός θα ’ναι, δεν μπορεί. Τσακώθηκαν δυο γραμματάκια πάνω στο πληκτρολόγιο, το κάπα και το σίγμα, ποιο θα μπει πρώτο και ποιο δεύτερο, νίκησε για μια φορά το κάπα, και ιδού ο Λέων Τρότσκυ αναβαπτιζόμενος σε Ν. Τρότκσυ. Είναι στη μοίρα άλλωστε του ονόματος του Ρώσου επαναστάτη να ταλαιπωρείται στα ελληνικά: Στη δίκη της «17 Νοέμβρη» ο πρόεδρος του δικαστηρίου έλεγε και ξανάλεγε «τροσικιστές» με την ίδια ξινίλα και αποστροφή που θα έδειχνε αν έλεγε «βασιβουζούκοι» ή «βάνδαλοι».

Δεν ξέρω σε ποια επαναστατική περίοδο της ζωής του απέκτησε ο κ. Ν. Παπανδρέου το τροτσκιστικό του παρατσούκλι. Το κείμενό του πάντως στην ιστοσελίδα «iefimerida», με το οποίο ξιφούλκησε υπέρ του αδερφού του Γεωργίου, δείχνει ότι τυγχάνει τύπος άκρως παρορμητικός. Κι έτσι όπως γράφει εν βρασμώ ψυχής, τα ελληνικά του εκτίθενται ανοικονόμητα και λαθοβριθή, κάθε άλλο παρά ελληνικά λογοτέχνη. Σε ορισμένες φράσεις χάνει η μάνα το παιδί, το δε ρήμα χάνει το υποκείμενό του. Σε κάποιο σημείο η Χαλιμά των αραβικών παραμυθιών αλλάζει φύλο και γίνεται ο Χαλιμάς: «Αυτά είναι του χαλιμά» γράφει ο κ. Ν. Παπανδρέου και διαβάζουμε εμβρόντητοι εμείς. Ονομα διγενές και τρικατάληκτο, λοιπόν. Η Χαλιμά, ο Χαλιμάς - τα χάλια μας. Γλωσσικά και όχι μόνο.

Αλλά φυσικά δεν είναι γλωσσικό το ζήτημα, ούτε οικογενειακό. Πολιτικό είναι, παρότι στα μέρη μας και τα γλωσσικά και τα οικογενειακά ζητήματα, πολιτικά είναι. Ο κ. Ν. Παπανδρέου, θυμωμένος (εξ ου και οι γλωσσικές ατασθαλίες, υποθέτουμε), εμφανίζεται σαν αυθεντικός ερμηνευτής της βουλήσεως του υψηλού αδερφού του και σαν ο μοναδικός γνήσιος υπερασπιστής του, τώρα που στρέφονται εναντίον του ακόμα και τα πνευματικά ή πολιτικά τέκνα του. Και στην προσπάθειά του να φιλοτεχνήσει την αγιογραφία του δρακοντοκτόνου Γεωργίου, να τον εμφανίσει με ωραίο πράσινο φωτοστέφανο, τον παρουσιάζει σαν εισηγητή, σε παγκόσμιο επίπεδο, της Υπουργικής Δημοκρατίας. Γράφει λοιπόν (κι εγώ παραθέτω με σέβας, «αυτούσια και χωρίς αλλαγές», όπως έπραξαν και οι υπεύθυνοι της ιστοσελίδας): «Πιο ελεύθερα πρωθυπουργός να αφήνει τους υπουργούς του, χωρίς ενδείξεις, αλλά περιμένοντας πρωτοβουλίες δικές τους, δεν έχει περάσει. [...] Μεγαλύτερη δυνατότητα ανεξάρτητης δράσης υπουργών δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία μας»...

Η αλήθεια είναι ότι επί Γ.Α. Παπανδρέου έγιναν πολλά που δεν είχαν ξαναγίνει. Πολλά και παραμυθένια. Και μόνον ένας Χαλιμάς θα μπορούσε να τα περιγραψει καλά, για να τα μάθουν οι επόμενες γενιές και να καμαρώνουν.

(*) Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» της 4^ης Ιανουαρίου 2012, και είναι συνέχεια της αρθρογραφίας που έχει «απλωθεί» παντού, με αφορμή την απάντηση που έγραψε ο αδελφός του πρώην Πρωθυπουργού, Νίκος Παπανδρέου, υπογράφοντας ως «Νίκος Τροτσκυ», σε άρθρο που έγραψε ο δημοσιογράφος Χρήστος Ράπτης «για τον μοιραίο πρωθυπουργό ΓΑΠ». Το άρθρο του Ραπητ και η απάντηση του «Τρότσκυ», δημοσιεύονται πιο κάτω, σε τούτο το blog.

Το μανιφέστο του ενός

Του
ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ*

Στο περιθώριο της βαριάς στασιμότητας που επικρατεί στο ΠΑΣΟΚ, ορισμένοι υποψήφιοι πρωταγωνιστές ετοιμάζουν – διαβάζουμε – μανιφέστο για το νέο ΠΑΣΟΚ. Προσπερνώντας το φαντασιακό και έωλο του εγχειρήματος - δεν μπορεί να νοηθεί νέο ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ μόνο να αυτοκαταλυθεί μπορεί – οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι όποιος επιχειρεί να γράψει ένα νέο μανιφέστο πιθανόν κάτι να συνεισφέρει. Έχει, όμως, νόημα το μανιφέστο μιας ομάδας εξουσίας που εμφανίζεται να υπάρχει, για να επιχειρήσει την ανανέωση ενός απονεκρωμένου μηχανισμού εξουσίας; Προφανώς και δεν έχει κανένα νόημα. Σήμερα, στην αυγή του 2012, με την Ελλάδα να βρίσκεται στη βαθύτερη πολιτική κρίση που γνώρισε ποτέ, νόημα έχει μόνο το μανιφέστο του ενός. Το μανιφέστο δηλαδή του κάθε πολίτη ξεχωριστά, που μετά την εμπειρία των δύο τελευταίων ετών, η ίδια η ζωή τον καλεί, καλεί τον καθένα μας, να αυτοπροσδιοριστεί στη νέα, δύσκολη και επίπονη πορεία που έχουμε μπροστά μας. Σήμερα ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα ούτε μανιφέστα από άλλους πρέπει να περιμένουν, ούτε λύσεις να προσδοκούν. Οι ίδιοι είναι η λύση. Οι ίδιοι και η συνείδησή τους. Άλλες, έξωθεν, λύσεις δεν υπάρχουν. Σήμερα όσο ποτέ, κάθε αυτοπροσδιοριζόμενη ελεύθερη συνείδηση με το δικό της μανιφέστο στο χέρι, καλείται να συναντηθεί με άλλες ελεύθερες συνειδήσεις, σε μια πορεία αυτοανασυγκρότησης και ανασυγκρότησης της χώρας.  Το 2012 θα γίνουν εκλογές. Το φεουδαρχικό μόρφωμα εξουσίας που χρεοκόπησε ηθικά, πολιτικά και οικονομικά τη χώρα, θα επιχειρήσει αυτο-ωραιοποιούμενο να κερδίσει χρόνο. Απέναντι και εναντίον αυτού οφείλει να υψωθεί το μανιφέστο του ενός. Ποιοι είμαστε; Τι θέλουμε; Που θέλουμε να πάμε; Με ποιο περιεχόμενο; Ποιο νόημα; Ας δώσει ο κάθε πολίτης τη δική του απάντηση, γράφοντας το μανιφέστο του εαυτού του.

(*) Ο Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας, ιδρυτής της εταιρείας "Λέγειν & Πράττειν", www.legeinandprattein.gr, που δραστηριοποιείται στον χώρο του στρατηγικού σχεδιασμού και της στρατηγικής επικοινωνίας.

Ο "ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΓΑΠ, Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ "Ν.ΤΡΟΤΣΚΥ", ΚΑΙ ... "ΜΠΑ ΣΕ ΚΑΛΟ ΜΑΣ!", ΓΕΛΑΣΑΜΕ ΠΑΛΙ.

Στις 28.12.2011, ο δημοσιογράφος Χρήστος Ράπτης δημοσίευσε στην ηλεκτρονική εφημερίδα www.iefimerida.gr, υπό τον τίτλο "ΓΑΠ: Το θλιβερό τέλος ενός προβληματικού "ηγέτη"", το εξής άρθρο:

"Τελικά, μοιάζουν να επιβεβαιώνονται όσοι πιστεύουν ότι στη ζωή επιλέγεις το τέλος που δικαιούσαι. Η χθεσινή χαοτική συνεδρίαση του διευρυμένου Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ ήταν οι τίτλοι τέλους μιας προβληματικής ηγεσίας σε ένα από τα μεγαλύτερα κόμματα της χώρας, που έφερε την Ελλάδα στα πρόθυρα της διάλυσης και το ΠΑΣΟΚ ένα βήμα πριν από την καταστροφή.
Ο Γιώργος Παπανδρέου που επί δεκαετίες μεταμφιέστηκε σε έναν δημοκράτη και φιλελεύθερο πολιτικό υπήρξε βαθύτατα εξουσιομανής και κολλημένος στην καρέκλα. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης έφυγαν με αξιοπρέπεια. Ακόμα κι αυτοί που ανήκαν στα μεγάλα μεταπολεμικά τζάκια της χώρας. Ο γέρος Καραμανλής όταν διαισθάνθηκε ότι τέλειωσε ο πολιτικός του χρόνος το 1978 μεταπήδησε στην Προεδρία της Δημοκρατίας αφήνοντας στους διαδόχους του την ηγεσία του κόμματος. Ο Μητσοτάκης όταν έχασε τις εκλογές του 1993 έπραξε το ίδιο. Είχε μάλιστα φροντίσει να δηλώσει πριν τις εκλογές ότι αν έχανε θα έφευγε από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Και τήρησε το λόγο του. Το ίδιο έκανε και ο Σημίτης το 2004 χωρίς να δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα στο διάδοχό του, Γιώργο Παπανδρέου. Τα ίδια έκανε και ο Κώστας Καραμανλής το 2009, ανοίγοντας το ίδιο βράδυ της ήττας του στις βουλευτικές εκλογές τις διαδικασίες αντικατάστασής του στη Νέα Δημοκρατία. 
Αντιθέτως, ο Γιώργος Παπανδρέου ακόμα και τώρα που όλα έχουν τελειώσει αρνείται πεισματικά να προφέρει τη λέξη «παραιτούμαι». Αν ανατρέξει κανείς σε όλους τους δημόσιους λόγους αυτού του δήθεν δημοκράτη ηγέτη, δεν θα βρει ποτέ τη λέξη «παραίτηση», λες κι αυτή η λέξη είναι άγνωστη στο λεξιλόγιο του. Θυμηθείτε πως έφυγε πριν από μερικούς μήνες από την πρωθυπουργία. Η αποχώρηση ήταν πάντα υπαινικτική, ίσως προέκυπτε από τα συμφραζόμενα αλλά τη λέξη παραιτούμαι δεν την πρόφερε ποτέ. Ίσως γιατί αυτός ο κατ' εξοχήν εκπρόσωπος της οικογενειοκρατίας είχε γαλουχηθεί με τη βεβαιότητα ότι ένας «πρίγκηπας» δεν παραιτείται ποτέ αφού γεννιέται για να κυβερνάει. Ίσως να πίστεψε την ολέθρια εκείνη αρλούμπα του πρώην συνεργάτη του Νίκου Κοτζιά που με την βεβαιότητα του σταλινικού αυταρχισμού τον είχε προτρέψει μετά τις εκλογές του 2007 να μην εγκαταλείψει το κόμμα. «Ένας Παπανδρέου», είπε τότε ο Κοτζιάς «δεν παραιτείται ποτέ!» Αυτή η φράση συνοψίζει ίσως το δράμα της ελληνικής πολιτικής ζωής, μιας χώρας που κυβερνήθηκε συχνά από ανίκανους και επικίνδυνους κληρονόμους. 
Ο Γιώργος Παπανδρέου, που χτες ήταν η σκιά του εαυτού του, εγκατελειμένος από φίλους και αντιπάλους υπήρξε εσωκομματικά ένας από τους πιο αυταρχικούς και αντιδημοκρατικούς ηγέτες της Μεταπολίτευσης. Το μειλίχιο χαμόγελο έκρυβε μια δεσποτική εσωκομματική διακυβέρνηση που βασιζόταν στην οικογένεια, σε μια διεφθαρμένη γραφειοκρατία και σε πιστούς υπαλλήλους τυφλά αφοσιωμένους στην ηγεσία. 
Φεύγοντας ο Παπανδρέου αφήνει πίσω του ένα κόμμα διαλυμένο, διεφθαρμένο, αναποτελεσματικό και σε πλήρη αναντιστοιχία με την κοινωνία. Από το 2004 που ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξε καμία ουσιαστική δημοκρατική μεταρρύθμιση, καμία αλλαγή στην εσωκομματική λειτουργία του ΠΑΣΟΚ που να επιβεβαιώνει όλες εκείνες τις διακηρύξεις που έκανε περί νέας εποχής και αλλαγών στη λειτουργία του κόμματος του. Αντιθέτως, στηρίχθηκε στην πιο σκληρή και αναχρονιστική πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ, αυτήν που ζούσε στη σπηλιά του '81 και δεν μπορούσε να αντιληφθεί την αυτομεταρρύθμιση που μεσολάβησε έκτοτε στην ελληνική κοινωνία.
Ίσως με την αποχώρηση του Γιώργου Παπανδρέου να κλείνει οριστικά ο κύκλος της οικογενειοκρατίας στην Ελλάδα που δημιούργησε τόσα δεινά στη χώρα και ευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά για τα μεγάλα αδιέξοδα που ζούμε σήμερα. Οι διάδοχοί του είναι πλέον καταδικασμένοι, αν θέλουν να επιβιώσει σε έναν πολιτικό οργανισμό η Κεντροαριστερά, να τα αλλάξουν όλα και να σβήσουν αυτή τη θλιβερή και ίσως τραγική παρένθεση της οικογενειοκρατίας."

Δυό μέρες μετά, ο αδελφός του πρώην πρωθυπουργού, Νίκος Παπανδρέου, υπογράφοντας, περιπαικτικά, ώς "Ν.Τρότσκυ", έστειλε το εξής άρθρο-απάντηση στην iefimerida:

"Πρώτον
Είναι ο πρώτος και μοναδικός πρωθυπουργός από τότε που θυμάμαι έφυγε οικειοθελώς από την πρωθυπουργία. Παραιτήθηκε. Και το είχε προτείνει (να παραιτηθεί) και τον Ιούνιο αλλά για λόγους κακιάς διαχείρισης από πλευρά ΣΑΜΑΡΑ χάλασε - η θριαμβολογία της ΝΔ μόλις το πρότεινε ότι "αν είμαι ΕΓΩ το πρόβλημα, φεύγω" ακολούθησε με το "Ο Φαήλος έδιωξε τον Παπανδρέου" και έτσι χάλασε η πρόταση. Ουδεμία σχέση είχε με "οικογενειακές" παρεμβάσεις. Αυτά είναι του χαλιμά. Άρα προσφέρθηκε να παραιτηθεί αλλά ο μεγάλος διαπραγματευτής της δεξιάς Σαμαράς (αλήθεια, μπορείτε να μου πείτε μια επιτυχία του στα 30 χρόνια πολιτικής του ζωής;) δεν ήξερε πως να το χειριστεί.
Μετράν τα λόγια ή οι πράξεις; Παραιτήθηκε ή όχι από την πρωθυπουργία; Και έλεγε ο ΓΑΠ εξάρχής, δεν με ενδιαφέρει να ξαναβγώ, να σώσω τη χώρα από την χρεοκοπία θέλω. Το έχουμε ξαναδεί; Να μην υπολογίζει τα γκάλοπ; Και φυσικά το πακέτο το "προδοτικό" της 26 Οκτωβρίου το πέρασαν τα μήντια ως "καλό για τη χώρα" μόλις έφυγε ο ΓΑΠ. Το ίδιο πακέτο των 180 δις συν haircut.... Τόση υποκρισία έχουμε ξαναδεί; "Θα φύγει ο ΓΑΠ και θα πάρει τα μέτρα μαζί του" έλεγαν.. Αμ δε.
Δεύτερον, ως προς την δημοκρατία του; Πιο ελεύθερα πρωθυπουργός να αφήνει τους υπουργούς του, χωρίς ενδείξεις, αλλά περιμένοντας πρωτοβουλίες δικές τους, δεν έχει περάσει. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΔΙΝΕ ΕΝΤΟΛΕΣ (Σε στυλ Καραμανλή και Ανδρέα) και γι' αυτό κατηγορήθηκε. Το αντίθετο. Λειτουργούσε με κλίμα συναίνεσης πάντα.. Ο ΓΑΠ περίμενε να αναλάβουν και πρωτοβουλίες οι υπουργοί τους.... το έκαναν όμως; Μεγαλύτερη δυνατότητα ανεξάρτητης δράσης υπουργών δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία μας. Τι έκαναν; Κρίνονται όλοι τους σήμερα.
Δημοκρατία στο μάξιμουμ. Αν οι περισσότεροι υπουργοί περίμεναν να κινηθούν ΜΟΝΟ με άνωθεν εντολές δείχνει ένα είδος ραγιαδισμού που φαίνεται το θέλουμε... Η υπερδημοκρατία του ΓΑΠ τον έφαγε και όχι το αντίθετο.
Το ότι δεν "παραιτείται" από αρχηγός του ΠΑΣΟΚ τι σχέση έχει με την δημοκρατία; Επειδή το θέλουν τα μήντια; Έλεος.
Αυτά για σήμερα, μια μέρα πριν αλλάξει το έτος!
Ν. Τροτκσυ (παρατσούκλι)
Κατά κόσμον, Νίκος Παπανδρέου"

Στην ιστοσελίδα του "Βήματος", χθες 2.1.2012, ο Αντώνης Καρακούσης (από τους καλύτερους οικονομικούς συντάκτες που έχουμε), έγραψε, υπό τον τίτλο "Το γράμμα του αδελφού", το ακόλουθο σχόλιο, το οποίο, νομίζω, ανακεφαλαιώνει με τοιν καλύτερο τρόπο αυτήν την ... όπερα μπούφα!:

"Τι ύφος, τι στυλ, πόση λεπτότητα και η γλώσσα υπέροχη σε μια επιστολή όντως ξεχωριστή, ιδιαίτερη και αλήθεια εμπνευσμένη και γραμμένη από τον συγγραφέα - αδελφό του ηγέτη, που ήθελε να μας σώσει και για να το επιτύχει κυβέρνησε με ελευθερία τους αθεόφοβους υπουργούς του, οι οποίοι τι έκαναν για να τιμήσουν την δημοκρατικότητα και την ελευθερία που τους προσέφερε;
Τίποτε, κατά τον επιστολογράφο, μόνο περίσσευμα αχαριστίας και θράσος απύθμενο επέδειξαν και επιδεικνύουν, απαιτώντας, άκουσον - άκουσον, από τον χαλίφη να παραιτηθεί και από την αρχηγία του κόμματος.

Μα πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο; Το κόμμα είναι δικό μας, τι είναι όλοι αυτοί που θέλουν να μας το πάρουν;

«Αυτά είναι του Χαλιμά», σύμφωνα με τον συγγραφέα- αδελφό του πολυχρονεμένου μας.

Ούτε καν της Χαλιμάς... Και εσείς πάλι αυτό βρήκατε για να αποδώσετε το πρόσωπο; Τι θέλετε να πείτε, ότι ο συγγραφέας δεν ξέρει, ότι γράφει ελληνικούρες και άλλα τέτοια κακεντρεχή;

Είναι η ελευθερία του συγγραφέα, του καλλιτέχνη η αυθαιρεσία αγαπητοί του, είναι η μαγκιά του Νίκου του Τρότσκι (άλλο τούτο πάλι...) που τα βάζει με όλους, και με όλα, με τα μίντια, με τα συμφέροντα, με τους κακούς γενικώς. Ανεξαρτήτως βεβαίως αν όποια πέτρα και αν σηκώσεις από κάτω θα τον βρεις.

Οπως και αν έχει πάντως το γράμμα του αδελφού μόνο σε καλό μπορεί να μας βγει. Γιατί απλούστατα φανερώνει την μακροχρόνια πλάνη μας και μας δείχνει πως δεν είχαμε μάτια να δούμε πόσο απίθανος είναι αυτός ο θίασος των ανικάνων επιγόνων..."

ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΡΙΧΝΕΙ Η ΠΙΣΤΗ

Πανοραμική άποψη από το εσωτερικό του Ι.Ν. Θεοπατορων Ιωακείμ και Άννης, και Αγ.Στυλιανού, στον Αγ.Τύχωνα, Λεμεσό, Κύπρο.

Όσο περισσότερη ώρα περνάει ένας άνθρωπος στην εκκλησία και όσο πιο πιστός είναι στο Θεό, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να έχει μειωμένη πίεση αίματος, σύμφωνα με μια νέα νορβηγική επιστημονική έρευνα, η οποία έρχεται να προστεθεί σε άλλες που επίσης έχουν διαπιστώσει να υπάρχουν οφέλη για την υγεία από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και τον εκκλησιασμό.

Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Νορβηγικού Πανεπιστημίου Επιστήμης και Τεχνολογίας και της Νορβηγικής Σχολής Θεολογίας, με επικεφαλής τον καθηγητή Γιοστέιν Χόλμεν και τον Τοργκίρ Σόρενσεν, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο διεθνές περιοδικό ψυχιατρικής "International Journal of Psychiatry in Medicine", διαπίστωσαν ότι όσο πιο συχνά -τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες- πάνε στην εκκλησία, τόσο χαμηλότερη είναι κατά μέσο όρο η πίεση του αίματός τους, ακόμα και όταν απομονωθούν άλλοι παράγοντες που μπορεί να παίζουν ρόλο.

Μια προηγούμενη αμερικανική μελέτη είχε δείξει μια πιθανή σχέση ανάμεσα στον χρόνο εκκλησιασμού και στο επίπεδο της πίεσης και η νέα έρευνα έρχεται να επιβεβαιώνει αυτή τη σχέση, καταλήγοντας ουσιαστικά στο ίδιο συμπέρασμα, παρόλο που μεταξύ ΗΠΑ και Νορβηγίας υπάρχουν αρκετές διαφορές σε θέματα θρησκευτικών αντιλήψεων. Και στις δύο περιπτώσεις, όσοι άνθρωποι είναι θρησκευτικά ενεργοί, φαίνεται να έχουν καλύτερη υγεία σε σχέση με όσους δεν ασχολούνται με την θρησκεία.

Άλλες επιστημονικές νορβηγικές μελέτες, στο πρόσφατο παρελθόν, είχαν δείξει εξάλλου ότι υπάρχει θετική συσχέτιση ανάμεσα στο χιούμορ και στην χαμηλή πίεση, καθώς επίσης ανάμεσα στην συμμετοχή σε ποικίλες πολιτιστικές δραστηριότητες και στην καλή υγεία. Με άλλα λόγια, εκτός από την πίστη στο Θεό, υπάρχουν και άλλα πράγματα, όπως τα αστεία και ο πολιτισμός, που βοηθούν τον οργανισμό να διατηρείται σε "φόρμα".

Πηγή: www.athina984.gr

ΜΙΑ ΚΑΡΜΕΝ ΦΩΤΙΑ, ΓΙΑ ΤΟ 2012

Η Χαμπανέρα από την όπερα "Κάρμεν" του Ζορζ Μπιζέ με τους Άννα Κατερίνα Αντονάτσι (Κάρμεν), Γιόνας Κάουφμαν (Δον Χοσέ), Ιλντεμπράντο Ντ' Αρκάντζελο (Εσκαμίλλιο), Νόρα Άμσελεμ (Μικαέλλα), την Χορωδία της Royal Opera, και την ορχήστρα της Royal Opera House του Covent Garden, υπό την διεύθυνση του Αντόνιο Παππάνο.


Με τις καλύτερες ευχές σε όλους τους φίλους και όλες τις φίλες του filoftero, για μια χρονιά (παρά την κρίση) με χορό, τραγούδι και φλογερούς έρωτες.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

"Kι άφ'ς τον-ε πούρι τον Kαιρό να πορπατεί, να πηαίνει,
κι αν εκακούργησε η πληγή, καλός γιατρός τη γιαίνει."

Ερωτόκριτος

Ελλάδα: όπου το όλον του κόσμου απευθύνθηκε στον άνθρωπο ως φύσις και τον κλήτευσε...

Που στέφεται το στοχαστικό βλέμμα της Θεάς;
Στο άκρο του αναγλύφου' στο όριο.
Το όριο δεν είναι όμως μόνο περίγραμμα και πλαίσιο, δεν είναι μόνο το σημείο που τελειώνει κάτι.
Η στοχαστική ματιά της Θεάς, δεν κοιτάζει μόνο την αόρατη μορφή των δυνάμει αόρατων έργων.
Η ματιά της Αθηνάς ακουμπά πρωτίστως σε Εκείνο που παλαιόθεν ονομάζεται από τους Έλληνες "φύσις".

Φύσις: εκείνο που αναδύεται αφ' εαυτού εντός του εκάστοτε ορίου που κείται εκεί.
Μόνο εδώ, στην Ελλάδα, όπου το όλον του κόσμου απευθύνθηκε στον άνθρωπο ως φύσις και τον κλήτευσε, μπορούσε και όφειλε η ΑΝΤΙΛΗΨΗ και η ΠΡΑΞΗ του ανθρώπου να ανταποκριθεί σε αυτή την κλήτευση.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ 2.500 ΧΡΟΝΙΑ, ΜΙΑ ΤΕΧΝΗ Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΛΗΤΕΥΣΗ ΠΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ;
ΟΧΙ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

ΜΑΡΤΙΝ ΧΑΪΝΤΕΓΚΕΡ, (Γερμανός φιλόσοφος 1889-1976), από ομιλία στην Ακαδημία Αθηνών, 4 Απριλίου 1967.

Πατέρας και γιος

Οταν δεν ξέρω τι να σου πω, λέω πολλά. Φλυαρώ. Κατακρίνω. Υποδεικνύω. Και φωνάζω κιόλας. Σαν να θέλω να σε σώσω έγκαιρα, από κάτι που έπαθα και εγω άπειρες φορές, στα χρόνια που το ανέκφραστο βλέμμα μου ήταν τοσο χαμένο όσο και το δικό σου τώρα. Να σε προστατεύσω. Να μήν αφήσω καμμιά δυσκολία να σε αγγίξει. Να τις αναλάβω όλες εγω. Δεν γίνεται, αγόρι μου. Δεν πρέπει να γίνεται. Μπορώ να είμαι εκεί, κοντά σου. Αλλά δεν μπορώ να είμαι εσύ! You're still young. I am not. "Look at me, I am old, but I am happy". Take your time, και προχώρα...