ΕΚΠΟΜΠΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ...

Καλημέρα από τη Λεμεσό - υποψία φθινοπώρου, με τη θερμοκρασία στους 23 βαθμούς!

ΠΑΡΑΞΕΝΟ ον ο άνθρωπος. Ζει, για παράδειγμα, μερικές από τις ωραιότερες, καιρικά, μέρες του χρόνου, και παρόλ’ αυτά γκρινιάζει. Και μόλις πέσει λίγο η θερμοκρασία για να γίνει πιο συμβατή με την εποχή, «αμάν, κρυάδα», παραπονιέται!

ΤΟΝ ρωτάς «γιατί;», και σου απαντά «μα δεν είναι φυσιολογικό τέλος Νοεμβρίου να έχουμε καλοκαίρι». Την ίδια στιγμή όμως, μπαίνει στο σουπερμάρκετ και αγοράζει ένα τελάρο φράουλες!

Σαν σήμερα, 1865, η πρεμιέρα στη Ζυρίχη αυτής της εξαίσιας πιανιστικής σύνθεσης του Μπράμς, "Παραλλαγές σε ένα θέμα του Παγκανίνι".

Καιρό έχει να κάνω εκπομπή - τρία χρόνια τώρα κυνηγάω αυτό το "πράγμα" που το λέν "επικαιρότητα", και δεν το έχω πιάσει ούτε μια φορά! Έχω, βλέπετε, τη κακή συνήθεια να θέλω να καταλάβω κάτι, και έτσι πάντα καθυστερώ να δώσω την είδηση. Με εγκαλούν για αυτοί οι κατά καιρούς εργοδότες μου, και τους καταλαβαίνω. Σημασία στην εποχή μας έχει να προλαβαίνεις τους άλλους, κι όχι να χάνεις καιρό προσπαθώντας να σκεφτείς.

Συνεχίζουμε με Γκέοργκ Φίλιπ Τέλεμαν - από τους αγαπημένους μου



Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι δημοσιονομικά η Κύπρος τα έχει καταφέρει μια χαρά, αλλά δεν είμαι σίγουρος εάν η δημοσιονομική τακτοποίηση είναι αρκετή για να πει μια χώρα ότι πραγματικά έχει ξεπεράσει τη κρίση.

Πιστεύοντας ακράδαντα ότι η κρίση, στην Ελλάδα και στη Κύπρο, πιθανότατα και αλλού, δεν είναι πρωτίστως οικονομική, φοβούμαι πως όλα τα κακώς κείμενα που κυριάρχησαν τόσα χρόνια στη ζωή μας θα εξακολουθούν να είναι εδώ.

Πολλά δείγματα αυτής της χρόνιας ασθένειας έχω εντοπίσει και σε αυτή τη ολιγοήμερη επίσκεψή μου στο νησί. Είναι τόσο κραυγαλέα και απεχθή, που για μένα η δημοσιονομική τακτοποίηση δεν λέει απολύτως τίποτα.

Η απληστία μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, η ζηλοφθονία, η ματαιοδοξία, η διαφθορά, η επιδειξιομανία, η έπαρση, είναι όλα ακόμα εδώ.

Ο Γκάντι έλεγε ότι για να κερδίσει η Ινδία την πραγματική της ανεξαρτησία, "θα πρέπει πρώτα εμείς να αποδείξουμε ότι την αξίζουμε". Και τόνιζε ακόμα πως "εάν αντικαταστήσουμε την βία των Αγγλων με δική μας βία, την απληστία τους με δική μας απληστία, την βούληση επιβολής τους επί τν ασθενέστερων με αντίστοιχη δική μας πρακτική, τότε καλύτερα να παραμείνουμε ως έχουμε, και να ξεσηκωθούμε μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι για πραγματική υπέρβαση".

Παρόλο που στη Κύπρο είναι πιο σοβαροί, πιο οργανωμένοι, ώς κράτος, από ότι εμείς στην Ελλάδα, εξακολουθώ να πιστευω ότι δεν είναι έτοιμοι για την μεγάλη υπέρβαση, και ότι οι περισσότεροι προτιμούν να επιστρε΄ψουν στην πρότερη ζωή τους, και μάλιστα σε μια χώρα μοιρασμένη _"εμείς από εδώ, εκείνοι από εκεί".

Μακάρι να κάνω λάθος!

Ο ΘΕΣΜΙΚΟΣ ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ

Του Ευάγγελου Βενιζέλου*

Η παταγώδης διάψευση της αντιμνημονιακής δημαγωγίας και η πρώιμη κρίση νομιμοποίησης της κυβέρνησης λόγω ριζικής μεταστροφής στην οικονομική πολιτική έχουν πολλαπλές αξιακές, θεσμικές και αισθητικές επιπτώσεις. Η κυβέρνηση απέκτησε όχι μόνο εθνικολαϊκιστικά αλλά και αυταρχικά χαρακτηριστικά. Διέπεται από μια εργαλειακή αντίληψη περί θεσμών που συχνά εκφράζεται με τρόπο απροκάλυπτο και κυνικό. Τίθεται εν έτει 2015 ζήτημα δημοκρατίας και κράτους δικαίου. Όχι για να εφαρμοστεί μια «αριστερή» ή έστω «ριζοσπαστική» πολιτική, αλλά για να εδραιωθεί η εξουσία μιας κλειστής ομάδας προσώπων που καθοδηγεί την κυβέρνηση και την κυβερνητική πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ με τη σύμπραξη αφανών κυβερνητικών εταίρων.

– Οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες ευτελίζονται. Υπό το πρόσχημα μνημονιακών υποχρεώσεων εισάγονται τώρα προς κύρωση με ένα νομοσχέδιο δώδεκα διαφορετικές ΠΝΠ, δηλαδή δώδεκα διαφορετικοί ουσιαστικοί νόμοι!

– Η κυβέρνηση νιώθει την άνεση να μιλάει εκ μέρους της Δικαιοσύνης και να προαναγγέλλει κινήσεις της. Δημόσιοι λειτουργοί αντικαθίστανται λόγω άσκησης προαναγγελθείσας ποινικής δίωξης.

– Η εσωτερική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης πλήττεται καίρια. Πειθαρχικές διώξεις κατά εισαγγελικών λειτουργών που κατέχουν κομβικές θέσεις ασκούνται, ανακαλούνται, επαπειλούνται. Η επιλογή της ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων γίνεται στον ΑΠ τον Ιούνιο δύο ημέρες πριν από την κένωση των θέσεων, ενώ στο ΣτΕ και το ΕΣ με καθυστέρηση τεσσάρων μηνών.

– Οι συνταγματικά προβλεπόμενες ανεξάρτητες αρχές παύονται νομοθετικά χωρίς την προϋπόθεση της ταυτόχρονης αντικατάστασης των μελών τους!

– Ο επικεφαλής της Υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ. αντικαθίσταται με αοριστολογίες και υπαινιγμούς για λόγους αποτελεσματικότητας της υπηρεσίας του που είχε επαινεθεί για την αποτελεσματικότητά της από τον αρμόδιο υπουργό λίγες εβδομάδες πριν.

– Πρώην υπουργός καταθέτει, με προτροπή της κυβέρνησης, στις εισαγγελικές αρχές στοιχεία για πιθανή τέλεση ιδιαιτέρως σοβαρών εγκλημάτων και οι υπουργοί Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης ζητούν με μηνυτήρια αναφορά την ποινική δίωξη όχι όσων ενδεχομένως ενέχονται στις αποκαλυπτόμενες πράξεις αλλά αυτών που κατέστησαν τα στοιχεία προσιτά στη Δικαιοσύνη και των μέσων ενημέρωσης που πληροφόρησαν σχετικά την κοινή γνώμη!

Ενώ ο κατήφορος προκαλεί επιτάχυνση αφ' εαυτού, οι αντιδράσεις είναι δυστυχώς ακόμη ανιστόρητα χαλαρές. Απαιτείται άμεση και καθολική κινητοποίηση στο όνομα της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Δεν υπάρχουν περιθώρια για ιδιώτευση ή αφ' υψηλού θεώρηση τέτοιων προβλημάτων που στην κλίμακα όχι μόνον των αξιών αλλά και των κινδύνων είναι πάνω από οτιδήποτε άλλο.

(*) Η μόνη σοβαρή αντιπολίτευση

ΕΚΛΟΓΙΚΕΥΤΕΙΤΕ!*

*Άρθρο του κ. Θάνου Τζήμερου στο facebook του, για τις αυριανές, 22/11, εκλογές στη Νέα Δημοκρατία.

Αύριο, ένα κόμμα για το οποίο έχω γράψει μύρια όσα (αρνητικά) έχει εκλογές. Αν είχαμε απλώς μια ανεπαρκή κυβέρνηση, θα έλεγα ότι το καλύτερο σενάριο θα ήταν να εκλεγεί πρόεδρος ένα από τα παλαιοκομματικά "φαβορί", να βουλιάξει η ΝΔ, να πέσει σε μονοψήφιο ποσοστό στις επόμενες εκλογές, να διαλυθεί στη συνέχεια, ώστε οι βαρώνοι μαζί με το μπαλέτο της ελαφρολαϊκής δεξιάς να πάνε να συναντήσουν τους παλιούς τους γνώριμους (Μπαλτάκους, Καμμένους, Νικολόπουλους, Πολύδωρες, Ψωμιάδηδες κ.λπ.) να απεγκλωβιστούν οι κεντροδεξιοί φιλελεύθεροι (ψηφοφόροι και στελέχη) και να φτιάξουμε ένα σοβαρό ευρωπαϊκό κόμμα που θα χτίσει τη χώρα από τα ερείπια.

Όμως έχουμε την χειρότερη μεταπολεμική κυβέρνηση στην Ευρώπη. Και δεν έχουμε καθόλου χρόνο. Κάθε μέρα που περνάει μάς πηγαίνει όλο και βαθύτερα στην άβυσσο. Μού σηκώνεται η τρίχα όταν σκέφτομαι ότι με τόσους κινδύνους γύρω μας και με τέτοια διάλυση της οικονομίας και του κράτους, οι τύχες μας είναι στα χέρια ψυχικά διαταραγμένων, απατεώνων και ηλίθιων. Ο θίασος του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να φύγει χθες.

Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο μια ανανεωμένη φιλελεύθερη ΝΔ με πρόεδρο Κυριάκο ή Άδωνι. Κάνω έκκληση στους πολιτικούς ή διαδικτυακούς μου φίλους να πάνε αύριο, κλείνοντας την μύτη από την παλαιοκομματική μπόχα που αναδίδει αυτό το απολιτικό μόρφωμα, και να ψηφίσουν, αγνοώντας το συναίσθημα και προτάσσοντας τη λογική. Κι αν προϋπόθεση είναι η τυπική έστω εγγραφή στη ΝΔ, ας πάει και το παλιάμπελο. Ας γραφτούν για μια μέρα ή έστω για μια εβδομάδα αν υπάρξει δεύτερος γύρος. Αν εκλεγεί ένας από τους δύο φιλελεύθερους υποψήφιους, η πολιτική τράπουλα ξαναμοιράζεται. Αν βγει ένας από τους άλλους δύο, η χώρα θα οδηγηθεί σε μια μακρά και πολύ πικρή περίοδο απόλυτης απαξίωσης, και στο εξωτερικό και στο εξωτερικό, με οδυνηρότατες συνέπειες.

Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Η Ελλάδα ξανακατέβηκε σήμερα στους δρόμους, απεργώντας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα μέτρα που ψηφίστηκαν, αλλά και για εκείνα που πρόκειται να έρθουν με την νέα δανειακή σύμβαση.

Μεγάλες συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις, με κύριο σύνθημα «δεν αντέχουμε άλλο», και με απαίτηση να τερματιστούν τα μέτρα λιτότητας που, όπως είπαν οι ομιλητές σε όλα τα συλλαλητήρια, πλήττουν τα χαμηλά και μεσαία στρώματα της κοινωνίας.

Ήταν η πρώτη, μεγάλη, πανελλαδική εκδήλωση διαμαρτυρίας κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, από τότε που ανέλαβε πρώτη φορά την εξουσία τον Ιανουάριο. ‘Ένα πανό στο μπλοκ των προσκείμενων στο ΚΚΕ εργατικών συνδικάτων έγραφε «σας δοκιμάσαμε και σας».

Στις απεργιακές κινητοποιήσεις ωστόσο έλαβε μέρος και το εργατικό τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ, με το σύνθημα «όχι άλλα νεοφιλελεύθερα μέτρα», επιρρίπτοντας την ευθύνη για «την αναγκαστική υπογραφή νέας δανειακής σύμβασης» στις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Ακούστηκε πολύ, επίσης, από τους διαδηλωτές το σύνθημα «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη», που ήταν ίσως το πιο δημοφιλές σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση, και με το οποίο εναντιωνόταν στο ενδεχόμενο να περάσει στο προηγούμενο μνημόνιο το μέτρο της αναγκαστικής εκποίησης των κατοικιών όσων αδυνατούν να αποπληρώσουν το στεγαστικό τους δάνειο.

Το θέμα των μη εξυπηρετούμενων «κόκκινων δανείων», είναι ίσως το πιο ακανθώδες στις τρέχουσες διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με του δανειστές, από την έκβαση του οποίου θα εξαρτηθεί και η εκταμίευση της πρώτης δόσης των 2 δις, από τα 86 δις του νέου δανείου.

Ο πρωθυπουργός έχει διαβεβαιώσει τον λαό και έχει διαμηνύσει πάντως και στους εταίρους ότι η πρώτη κατοικία όσων αποδεδειγμένα αδυνατούν να πληρώσουν το δάνειό τους θα προστατευθεί από τους πλειστηριασμούς.

Τα «κόκκινα δάνεια», η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και οι επερχόμενες μεγάλες αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα, είναι τα θέματα που κυριάρχησαν στις σημερινές απεργιακές κινητοποιήσεις.

Η πανελλαδική απεργία κηρύχτηκε αό τις δύο μεγαλύτερες εργατικές ενώσεις της χώρας, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που εκπροσωπούν εργαζόμενους στον δημόσιο και στον ιδιωτικό χώρο.

Το εργατικό συνδικάτο του ΚΚΕ, ΠΑΜΕ, πραγματοποίησε όπως πάντα ξεχωριστή συγκέντρωση. Μέλη του φώναζαν αντικυβερνητικά συνθήματα και κρατούσαν μεγάλα μπαλόνια που έγραφαν «Τα Λόγια του Αλέξη».

Ο Πρωθυπουργός ήταν στη Μάλτα, στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ για το προσφυγικό πρόβλημα.

«Την ώρα που οι Έλληνες εργαζόμενοι βγαίνουν στους δρόμους να διαδηλώσουν, ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται για πρώτη φορά στην άλλη πλευρά των οδοφραγμάτων», μετέδωσε το πρακτορείο Bloomberg  για τη σημερινή γενική απεργία, προσθέτοντας ότι πολλά από τα συνθήματα που ακούστηκαν στρέφονταν κατά του Πρωθυπουργού.

Στη σχετική ανάρτησή του, το Bloomberg ανέφερε ότι «τα συνδικάτα φώναξαν τα ίδια συνθήματα που κάποτε ο Τσίπρας χρησιμοποιούσε εναντίον των αντιπάλων του».

«Από σήμερα μπορεί να γίνει ένα νέο, πιο δυναμικό ξεκίνημα, με κλιμάκωση της λαϊκής πάλης. Ο κάθε τόπος δουλειάς, η κάθε γειτονιά, ο κάθε κλάδος πρέπει να γίνει κάστρο αντίστασης, διεκδικητικού αγώνα και αλληλεγγύης», δήλωσε ο γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Δημήτρης Κουτρσούμπας.

Στο συλλαλητήριο έλαβε μέρος και το κόμμα «Λαϊκή Ενότητα», που αποκόπηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ όταν ομάδα βουλευτών της προηγούμενης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας καταψήφισε την νέα δανειακή σύμβαση.

Όλα τα «πρώτα ονόματα» αυτής της ομάδας, όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Δημήτρης Στρατούλης, ο Κώστας Ήσυχος, η Νάντια Βαλαβάνη και άλλοι, βάδιζαν μπροστά-μπροστά στο μπλοκ της «Λαϊκής Ενότητας» και φώναζαν αντμνημονιακά συνθήματα.

Προς το τέλος της πορείας των εργαζομένων προς το Σύνταγμα, ομάδα νεαρών που αυτοαποκαλούνται «αντιεξουσιαστές» αποκόπηκαν από τους υπόλοιπους, και αφού σκέπασαν τα πρόσωπά τους με κουκούλες, άρχισαν να πετούν πέτρες και αυτοσχέδιες βόμβες μολότωφ στις αστυνομικές δυνάμεις, που απάντησαν με χρήση χημικών.

Οι κουκουλοφόροι άρχισαν να κατηφορίζοντας προς τα Εξάρχεια, όπου συνήθως παίζεται κάθε φορά η τελευταία, ολονύχτια πράξη των συγκεντρώσεων, με φθορές σε κτίρια και αυτοκίνητα, και με κυνηγητό από την αστυνομία στους στενούς δρόμους της περιοχής.

Προχωρώντας προς τα Εξάρχεια, οι «αντιεξουσιαστές» πέρασαν και από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην οδό Χαριλάου Τρικούπη, και έριξαν και εκεί μερικές μολότοφ.

«ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ…»

ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ανταποκριτής εκτάκτως!

ΣΗΜΕΡΑ απεργεί πάλι όλη η Ελλάδα. Δεν το λέω απαξιωτικά αυτό το «πάλι». Μελαγχολία μου φέρνει.

ΚΑΤ’ αρχάς, απεργεί κάποιος όταν μένει μακριά από την εργασία του για να διαδηλώσει υπέρ όποιου δεν έχει δουλειά, αλλά και για να μην κινδυνέψει και χάσει και εκείνος την δική του. Αυτοσυντήρηση λέγεται αυτό. Κάποιοι το συγχέουν και με αλληλεγγύη.

ΑΥΤΗ, είναι άλλο πράγμα. Άλλου μεγέθους έννοια. Προϋποθέτει αίσθημα. Έγνοια. Ανθρωπιά. Χρειάζεται να βλέπει κανείς το πρόβλημα του δίπλα σαν νάναι δικό του. Απαιτεί συμπαράσταση. Προσφορά. Φροντίδα. Και προσπάθεια ο αγώνας ο συνολικός να συμβαδίσει με τον άλλον, τον πιο μοναχικό.

ΣΗΜΕΡΑ, πάλι, θα γίνουν στην Αθήνα ξεχωριστές συγκεντρώσεις με καθαρά αντιμνημονιακό χαρακτήρα, και κύριο σύνθημα «όχι άλλα μέτρα, δεν αντέχουμε άλλο». Το Κομμουνιστικό Κόμμα, κατά παράδοσιν, θα κάνει το δικό του συλλαλητήριο. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτήν την ταξικότητα και στις εργατικές διεκδικήσεις – αλλά τέλος πάντων, έπαψε καιρό τώρα να καταλαμβάνουν στο μυαλό μου μέσα χώρο τα ευτράπελα της ούτω καλούμενης «Αριστεράς» στην Ελλάδα.

ΠΛΑΚΑ μεγάλη, αν και θλιβερή, έχει και η ανακοίνωση στελεχών του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ που καλούν και τα δικά τους μέλη να δώσουν «βροντερό παρόν» στο σημερινό συλλαλητήριο. Με πιο απλά λόγια, κατανοητά, όχι κομματίστικα, να κατέβουν στους δρόμους και να διαδηλώσουν εναντίον του εαυτού τους.

ΑΥΤΟΙ ψήφισαν την κυβέρνηση που παίρνει τα μέτρα. Αυτοί την στηρίζουν, λέγοντας ότι «δεν είχε άλλη επιλογή». Αυτοί την ξεχωρίζουν από τους άλλους, λέγοντας πως «εμείς, τουλάχιστον, διαπραγματευόμαστε». Αυτοί, όταν κυβερνούσαν οι άλλοι  φώναζαν «όχι στο μνημόνια», τώρα το έχουν ψηφίσει, το λένε όμως «δανειακή συμφωνία», και σήμερα θα ενώσουν την φωνή τους με τους υπόλοιπους που θα κραυγάζουν «όχι άλλα μέτρα».

ΔΕΝ μπορώ να σκεφτώ άλλο διεστραμμένο μυαλό που θα μπορούσε να γράψει ένα τέτοιο σενάριο!

ΚΙ όμως είναι αληθινό. Το ζούμε κάθε μέρα, και η τραγωδία είναι ότι κοντεύουμε να το συνηθίσουμε!

ΤΟ σημερινό σύνθημα, κατά το ήμισύ του τουλάχιστον, δηλαδή κατά το μέρος που λέει «δεν αντέχουμε άλλο», είναι το πιο αληθινό. Το μόνο που αντιπροσωπεύει όλους μας, έστω για διαφορετικούς λόγους.

ΣΗΜΕΡΑ, «δεύτερο ημίχρονο» του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, εξακολουθούμε να βιώνουμε το παράλογο της ελληνικής πολιτικής σε όλο του το φάσμα. Η αντιπολίτευση, τραγικά απούσα, απασχολείται με το δικό της «κουαρτέτο» υποψηφίων για την Προεδρία, εκδίδει δεκαπέντε χιλιάδες δελτία τύπου και non-papers κάθε μέρα ανταλλάσσοντας  βλακώδη «σου’πα – μού’πες» με την κυβέρνηση, σοβαρές προτάσεις δεν διατυπώνονται από κανέναν και για τίποτα, …, να γιατί όλοι σήμερα καταντήσαμε να συμφωνούμε, επιτέλους, σε ένα κοινό σύνθημα «δεν αντέχουμε άλλο».

ΘΑ κάνω, όπως πάντα, τον καθιερωμένο μου γύρο σε όλες τις εστίες διαμαρτυρίας. Θα καταγράψω πάλι κουβέντες που θα εκπλαγώ εάν έχουν αλλάξει έστω και μία στίξη τους. Θα φασκελώσουμε πάλι τη Βουλή. Θα βρίσουμε τους εαυτούς μας, δηλαδή.  Σίγουρα θα αντικρύσω άπειρα πρόσωπα που έχω ξαναδεί άπειρες φορές. Θα αναζητήσω, όπως πάντα, τους «καινούργιους». Στους οποίους και θα εκτονώσω την περιέργειά μου:

-- Από πού ήρθες;

-- Γιατί ήρθες;

-- Πως τα βγάζεις πέρα;

-- Έχεις δουλειά;

-- Πληρώνουν;

-- Από πότε είσαι άνεργος;

-- Τι σκέφτεσαι;

-- Γιατί δεν φεύγεις;

-- Είναι καλύτερα τώρα από πριν;

-- Από πού ενημερώνεσαι;

-- Απελπίζεσαι;

-- Ελπίζεις;

ΑΥΡΙΟ, αναλόγως της σοδειάς, θα σας σερβίρω απαντήσεις. Καλημέρα, και να προσέχετε… 

(*) Από την στήλη μου "Πρόσωπα & Προσωπεία" στην κυπριακή εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 12/11/2015

ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΙ ΕΝΑΝ ΔΡΟΜΟ, ΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ!

Την περασμένη εβδομάδα το Υπουργικό Συμβούλιο στη Κύπρο έλαβε την απόφαση, κατά πλειοψηφία, όχι ομόφωνα, να ονομαστεί το Διεθνές Αεροδρόμιο της Λάρνακας σε Αεροδρόμιο Γλαύκος Κληρίδης, πρώην Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας που σφράγισε και αυτός δια της πολιτικής του ένα μέρος της σύγχρονης Ιστορίας του τόπου του.

Ο Κληρίδης ήταν επίσης επί σειρά ετών Πρόεδρος του δεξιού κόμματος Δημοκρατικός Συναγερμός (ΔΗΣΥ), και διάδοχός του είναι ο Νίκος Αναστασιάδης που είναι και ο τωρινός Πρέοδρος της Δημοκρατίας.

Ο ευρωβουλευτής του αριστερού ΑΚΕΛ, Τάκης Χατζηγεωργίου, ένα από τα πιο αξιόλογα στελέχη του κόμματος τον οποίο και εκτιμώ πάρα πολύ, έγραψε αυτό το μικρό κείμενο σε σχέση με την ονομασία του αεροδρομίου της Λάρνακας. Συμφωνώ απολύτως με όσα επισημαίνει, προσθέτοντας ότι, όπως ίσως θα θυμούνται οι αναγνώστες και ακροατές του υπογράφοντος, είχα υποστηρίξει και για το θέμα της ονομασίας του νέου αερολιμένα Αθηνών ότι «αρκετά πια με τις ονομασίες των πολιτικών», και πρότεινα να το λέγαμε «Μαρία Κάλας».

Τι πιο ωραίο, αλήθεια, να έρχεσαι από χώρα του εξωτερικού, Έλληνας ή ξένος, και να ακους από τα μεγάφωνα τυ αεροπλάνου αμέσως μετα την προσγείωση «κυρίες και κύριοι, καλωσορίαστε στο αεροδρόμιο Μαρία Κάλας των Αθηνών».

Θα μπορούσε νάταν και πολλά άλλα ονόματα: Κωνσταντίνους Καβάφης, Γιώργος Σεφέρης, Οδυσσέας Ελύτης, Δημήτρης Μητρόπουλος, Γεώργιος Παπανικολάου, και άλλα πολλά.

Από πολιτικούς, γεμίσαμε. Δεν παίρνει άλλο!

Να τι γράφει και ο Τ.Χατζηγεωργίου:

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ...

Επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε η αριστουργηματική ταινία των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, με τους Βασίλη Λογοθετίδη, Νίτσα Τσαγανέα, Λαυρέντη Διανέλλο, Ίλια Λυβικού, Γεωργία Βασιλειάδου, Μίμη Φωτόπουλο και άλλους, που μεταδόθηκε από συνδρομητικό κανάλι στην Ελλάδα ανήμερα της 28^ης Οκτωβρίου.

Η υπόθεση εκτυλίσσεται στα χρόνια μετά την γερμανική κατοχή, και βρίσκει για μία ακόμα φορά τον ελληνικό λαό διχασμένο. Ο Λογοθετίδης, στον ρόλο του Θόδωρου, ενός ευπατρίδη του παλιού καλού καιρού, τότε που το ήθος ήταν η πρώτη αρετή του ανθρώπου, όχι το χρήμα, επέμενε να ζει λιτά και μετρημένα.

Οι συμπατριώτες είχαν εξοκείλει όμως. Εκεί που έτρωγαν χόρτα απ’ τους αγρούς στην κατοχή, τους καλομύρισε το σατομπριάν και θέλαν κρέας κάθε μέρα. Ο Θόδωρος εξακολουθούσε και πήγαινε στη ψαραγορά μια φορά την εβδομάδα, και έφερνε σπίτι ωραία, φρεσκότατα σαφρίδια, όπως έλεγε στην οικογένεια, που όμως δυσφορούσε διότι τα θεωρούσε «φτηνά, παλιόψαρα», και ήθελε συναγρίδες.

Αλλά, νάταν μόνο η διατροφική μας εκτροπή! Πιο πολύ απ’ όλα τον πονούσε ο αλληλοσπαραγμός που έβλεπε να έρχεται, καθώς ο καθένας πίστευε πως μόνο εκείνος είχε δίκιο, και μάλιστα για όλα. «Οι Έλληνες είμαστε ασεβείς», έλεγε. «Δεν μάθαμε τίποτα από την γερμανική κατοχή, αντιθέτως στραφήκαμε ο ένας εναντίον του άλλου».

Κι όποτε γινόταν αυτόπτης μάρτυς ενός τσακωμού μεταξύ Ελλήνων για βλακώδεις πολιτικές διαφορές, και μια φορά παρά λίγο να τον φάνε και λάχανο όταν μπήκε στη μέση για να τους χωρίσει, φώναξε απελπισμένος, «να πάω από χέρι γερμανικό χίλιες φορές, όχι από χέρι ελληνικό ρε παιδιά, όχι από χέρι ελληνικό, για όνομα του Θεού και της Παναγίας!»

Και μια άλλη φορά, όταν η μονάκριβη θυγατέρα του διαμαρτυρήθηκε «πάλι σαφρίδια μπαμπά;», ενώ μια γειτόνισσα φώναζε στον άνδρα της που ενσάρκωνε ο Λαυρέντης Διανέλλος, φίλος του Θόδωρου, «Λευτέρη, οι ντομάτες που μας έφερες  έχουν σκληρή φλούδα, πάρ’τες πίσω στον μανάβη», ο Λογοθετίδης εξεμάνη:

«Πεθύμησα την κατοχή ρε παιδιά, μα τη Παναγία! Πεινάγαμε, ναι. Θάβαμε καθημερινά δικούς μας ανθρώπους, ναι. Αλλά μέσα από την δυστυχία, υπήρχε η ελπίδα. Ζούσαμε στο σκοτάδι, και λαχταρούσαμε το φως. Τώρα, είμαστε στο φώς, αλλά είναι σκοτάδι. Σκοτάδι βαρύ. Και ελπίδα πουθενά».

Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα δεκαετίες τώρα, αλλά το βιώνουμε πολύ έντονα τα τελευταία χρόνια της κρίσης, πρωτίστως ηθικής και κατ’ επέκταση οικονομικής. Εάν καταφέρναμε να τακτοποιούσαμε το πρώτο, θα λύναμε αυτομάτως το δεύτερο, χωρίς να χρειάζεται κανένα μνημόνιο.

Είχαμε μία μικρή αναλαμπή, μέσα στο δεκαπεντάυγουστο όταν πλέον των 200 από τους 300 της Βουλής ψήφισαν, έστω υπό πίεση, έστω την ύστατη για τον τόπο στιγμή, την δανειακή σύμβαση για να μην οδηγηθούμε σε βέβαιη έξοδο από την ευρωζώνη. Είπαμε, «Να! Κάτι πάει να γίνει επιτέλους, κι ας είμαστε πλέον πιο κάτω από την άκρη του γκρεμού».

Η μικρή αυτή ελπίδα όμως διήρκησε όσο το «φου» ενός παιδιού που σβήνει με ενθουσιασμό τα κεριά στην γεννεθλιάτικη τούρτα του. Κι εκεί που νομίζαμε πως θα υπάρξει συναίνεση, όπως πρέπει σε κάθε μεγάλο εθνικό θέμα ακόμα κι αν έχουμε διαφωνίες, οδηγηθήκαμε ξανά σε εκλογές, επικράτησε πάλι κλίμα διχαστικό, και νάμαστε εδώ στα ίδια, να παρακαλάμε να είναι εφιάλτης και όχι πραγματικότητα αυτό που ζούμε.

Α ρε Θόδωρε πόσο δίκιο είχες!...