ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ...

 

Γερμανοί εισαγγελείς άσκησαν σήμερα ποινική δίωξη εναντίον του Πρόεδρου της ποδοσφαιρικής ομάδας της Μπάγερν Μονάχου, φετινής πρωταθλήτριας Ευρώπης, με την κατηγορία της φοροδιαφυγής. Εδώ στην Ελλάδα, ο χώρος του ποδοσφαίρου μοιάζει να είναι «ανέγγιχτος», με την έννοια ότι όλοι ξέρουμε, ή φανταζόμαστε, ότι «το παιχνίδι δεν παίζεται με κανόνες δικαίου», και όμως δεν είδαμε κανέναν δικαστικό λειτουργό, έστω για τα μάτια του κόσμου, να ανοίγει λιγάκι αυτόν τον φάκελο. Λίγο. Κάτι μπορεί να βρει, βρ’ αδερφέ. Αλλά κι αν δεν βρει, καλύτερα. Θαχουμε να λέμε ότι τουλάχιστον έχουμε το πιο καθαρό ποδόσφαιρο στον κόσμο…

ΥΓ: Όσοι φάκελλοι ψευτοάνοιξαν, απλώς επιβεβαίωσαν ότι οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες, και δη οι πρόεδροι, είναι untouchables...

H ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΜΟΥ, Η ΤΣΙΠΟΥΡΑ, Η ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ, ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ, ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΜΟΥ, Ο ΜΟΤΣΑΡΤ, Ο ΚΕΔΙΚΟΓΛΟΥ!

Κυριακή απομεσήμερο - αρχή γραφής 2:31.

Μα είναι μέρα αυτή, είναι ώρα τώρα, είναι εποχή καλέ, μες το κατακαλόκαιρο, να κάθεσαι στο κομπιούτερ, στην Αθήνα (αν και θαταν χειρότερο αν το'κανες σε κάποια παραλία, κάποια εξοχή), να φυλλομετράς (εξ ου και το filoftero!) εφημερίδες, και ν' αραδιάζεις εδώ τις σκέψεις και τις μουσικές σου;

Το κακό δεν είναι ότι μπορεί να σου το πούν φίλοι, αλλά ότι το λές εσύ σ' αυτούς με προφανή στόχο να σε λυπηθούν! Αφού, βεβαίως, έχεις καταλυπηθεί πρώτος εσύ τον εαυτό σου...

Είναι πολύπλοκο, όμως, το "θέμα", και ίσως νάχει και ψωμί. Γι' αυτό ας αρχίσουμε κλασικά, και συνεχίζουμε κατοπιν. Ο διάσημος Δανός ομποϊστας Χένρικ Τσάϊμ Γκόλντσμιτ, ερμηνεύει εδώ το Gabriel's Oboe, από την μουσική που έγραψε ο Ένιο Μορικόνε για την ταινία The Mission (Η Αποστολή), του Ρόλαντ Τζόφε.

Όσοι, λίγοι, πιστοί, προσέλθετε. Καλή ακρόαση.

Έλεγα, λοιπόν, γι' αυτήν την "παράξενη μελαγχολία" που σε πιάνει όταν είσαι μόνος σου, ιδίως τα Σαββατοκύριακα, όταν δεν χτυπάει το τηλέφωνο (που κάποτε δεν σταματούσε), κι' όταν παρασύρεσαι στην άρρωστη, δίχως άλλο, σκέψη "καλά, τι κάνω εγω εδώ τώρα, όταν οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί μου είναι ...", κι αρχίζεις ν' αραδιάζεις μέρη, και τόπους, και παραλίες, και μαγαζιά, όπου κτύπησες πολλές κάρτες, και  ... άστα να πάνε!

Δεν είναι μόνο "παράξενη" η μελαγχολία αυτή, που λες. Είναι  αχρείαστη και επιβλαβής. Δεν την έχεις καμία ανάγκη, και σου κάνει και κακό.

ΠΟΙΗΣΗ-ΜΟΥΣΙΚΗ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΜΙΑ ΓΡΑΜΜΗ.....

ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΑΤΡΑΣ

 

Ηχόραμα: Ιόνιο Πορεία Δυτικά

Δημήτρης Ταλιάνης, Διονύσης Καρατζάς, Γιώργος Αθανασακόπουλος

 

Ημερομηνία: Παρασκευή 02.08.2013

Ώρα εκδήλωσης: 21.30

Τόπος εκδήλωσης: Αίθριο Παλαιού Δημοτικού Νοσοκομείου

Είσοδος: 10 €

Ενας φωτογράφος κι ένας ποιητής ο Δημήτρης Ταλιάνης κι ο Διονύσης Καρατζάς, περιηγήθηκαν το Ιόνιο και αποτύπωσαν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους σε φωτογραφίες και σε λέξεις. Κυνήγησαν ανατολές, στήνοντας του ήλιου καρτέρι στα βουνά και στο πέλαγος. Ανεβοκατέβηκαν φεριμπότ και αυτοκίνητα, έτρεξαν, αλλά και παραφύλαξαν, να συλλάβουν το ιόνιο φως σε ζωντανά νερά που αντανακλούν ελευθερίες, σε βράχους που δοκιμάζουν τους ανέμους και σε γειτονιές που ξέρουν από χρώματα κι από παραμύθια. Πάλεψαν με σκιές και με σιωπές. Και πρόλαβαν τη δύση την ώρα της προσευχής και της υπόσχεσης.

Στις φωτογραφίες και στις λέξεις ο μουσικός Γιώργος Αθανασακόπουλος, άκουσε τον παλμό των δικών του βιωμάτων και αναμνήσεων. Αυθόρμητα, οι τρεις δημιουργοί ξαναταξίδεψαν στο Ιόνιο, με μόνη αποσκευή την ειλικρίνεια των συναισθημάτων τους. Ο Δημήτρης Ταλιάνης με τις φωτογραφίες του, χωρίς να περιγράφει, εκφράζει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των τοπίων ως ιδιαίτερες στιγμές ψυχής. Ο Διονύσης Καρατζάς βλέπει εικόνες και συλλαβίζει την ομορφιά στην εσωτερική γλώσσα της αλήθειας. Ο Γιώργος Αθανασακόπουλος, με δικές του συνθέσεις έντεχνης σύγχρονης μουσικής από φυσικά όργανα, δημιουργεί τον ρυθμό της εικόνας και του ποιητικού λόγου.

Τρεις μορφές τέχνης –ποιητικός λόγος, μουσική και φωτογραφία– συνυπάρχουν επί σκηνής και ακολουθούν τις διαδρομές της συγκίνησης, όπως αποτυπώθηκε στην ευαισθησία και τη σκέψη των δημιουργών.

Το ηχόραμα «Ιόνιο, πορεία δυτικά» προβάλλει την ομορφιά του Ιόνιου τοπίου, παραλληλίζοντας τα νερά, τους βράχους και τους ανέμους και βοηθώντας στην προσπάθεια έκφρασης του αθέατου. Ο θεατής – ακροατής, μέσα από ήχους, λέξεις και εικόνες, θα ταξιδέψει σε μέρη άγνωστα ίσως αλλά οικεία, στη διάθεση του να δοκιμαστεί στο φως και στους μύθους του Ιονίου πελάγους, που χωρίζει και μαζί ενώνει, που ξεπροβοδίζει και ταυτόχρονα υποδέχεται.

Σ’ αυτό το ιδιότυπο ηχόραμα συμμετέχει το μουσικό σχήμα “Vibrato”:

Μαντολίνα: Γιώργος Γεωργιάδης, Σάνη Πέττα

Βιολί: Νίκος Μαυρίδης

Κιθάρες: Φώτης Τσιλεμέκης, Μαρία Τριανταφυλλοπούλου

Κόντρα Μπάσο: Βιλέν Καραπετιάν

Φωνητικά : Δέσποινα Κριμπά

 

Προπώληση Εισιτηρίων

Βιβλιοπωλείο Discover, Πατρέως 30, 2610 624.916

Δισκοπωλείο Musical, Ρήγα Φεραίου 127, 2610 620.222

Οπτικά Καραμούζης, Μαιζώνος 92, 2610 221.989

ΨΑΧΝΩ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΜΟΥ Σ'ΕΝΑ ΑΛΑΤΙ!

Το άρπαξα απερίσκεπτα από το ράφι ενός σουπερμάρκετ, και το πρόσεξα καλύτερα πριν από λίγο όταν το χρησιμοποίησα. Η μάρκα, Schwartz, με παραπέμπει σε Γερμανία. Δεν έπεσα και πολύ έξω. Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1889 από τον Ουίλλιαμ Σβάρτς, γιο Γερμανού μετανάστη στο Χάλιφαξ, του Καναδά.

Ναι, αλλά επάνω στο μπουκαλάκι, γράφει και κάτι άλλο, που με μπέρδεψε ακόμα πιο πολύ. "By Appointment to Her Majesty the Queen", που σημαίνει ότι το συγκεκριμένο προιόν, το θαλασινό αλάτι Schwartz, έχει την έγκριση και πιθανώς και την προτίμηση της Αυτού Μεγαλειότητος, της Βασίλισσας της Αγγλίας, Ελισάβετ της Β'.

Κι αυτό, όμως, εξηγείται. Πρώτον, σκέφτηκα, ο Καναδάς είναι μέλος της Κοινοπολιτείας, και η Βασίλισσα της Αγγλίας, ως προστάτιδά του, δικαιούται να επιλέγει για την βασιλική της κουζίνα ένα δικό του προϊόν. Και δεύτερον ότι, όπως διαβάζω στο site της Schwartz, από το 1984 η εταιρεία εξαγοράστηκε από την βρετανική McCormick, που είσης ειδικεύεται στην συσκευασία και εμπορία εκλεκτών μπαχαρικών απ' όλο τον κόσμο.

Η ταμπέλλα στο συγκεκριμένο προιόν, γράφει Mediterranean Salt, γεγονός που με συγκινεί αφάνταστα, καθότι με φέρνει όλο και πιο κοντά στις ρίζες μου - έτσι, τουλάχιστον, νομίζω. Εντάξει, λέω, η McCormick συσκευάζει, όπως αναγράφεται στο μπουκάλι, το αλάτι αυτό κάπου "in the EE", δηλαδή στην Ε.Ε. Άρα, σκέφτομαι, έχω 1 στις 28 πιθανότητες να συγκεντρώνεται αυτό το εξαίσιο μεσογειακό άλας στη δική μου χώρα. Ή μάλλον, όχι. Οι πιθανότητες είναι 1 στις 7, αφού τόσες μόνο είναι οι μεσογειακές χώρες, που ειναι και μέλη της Ε.Ε. Δηλαδή: Ελλάδα, Κύπρος, Κροατία, Σλοβενία, Ιταλία, Γαλλία και Ισπανία.

Ναί, αλλά το μπουκάλι λέει "προιόν συσκευασθέν στην ΕΕ". Άρα, χειροτερεύουν πάλι, για μένα, τα πράγματα, αφού μπορεί να το παίρνουν το αλάτι από πλείστες άλλες μεσογειακές χώρες, (20 μέτρησα στον χάρτη που είδα), και απλώς να το συσκευάζουν μετά σε χώρα-μέλος της ΕΕ.

Κάπου εδω, λοιπόν, παραδίδω το πνεύμα. Το θάλασσινό, μεσογειακό αλάτι που αγόρασα, μπορεί να είναι από το Μαρόκο ή το Άλγέρι, να έχει συσκευασθεί στο Βέλγιο, να ανήκει πλέον σε βρετανική, πολυεθνική εταιρεία, και μάλιστα υπό την έγκριση της Βασίλισσας, και να έχει ρίζες στον Καναδά και στη Γερμανία.

Καί καλά τότε, εγώ που ζώ σε χώρα που είναι στην Μεσόγειο, που παράγει θαλασσινό αλάτι, που είναι μέλος της ΕΕ,που έχει μετανάστες και στον Καναδά και στη Γερμανία, και που, έστω, δεν έχει την έγκριση της Βασίλισσας, αλλά δεν γαμιέται, γιατί αγόρασα αυτό το μπουκάλι από δικό μας σουπερμάρκετ;

Διότι ηλίθιε, ηκούσθη τότε μία βροντώδης φωνή από το υπερπέραν, ούτε το σουπερμαρκετ απ' όπου το αγόρασες είναι ελληνικό, κι άς έχει ελληνικό όνομα, κι ας πουλάει τα μεσογειακά αλάτια πιο φτηνά απ' ότι τα γνήσια ελληνικά.

Συγχίστηκα!

ΜΑΚΕΛΕΙΟ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ

Γιατροί φροντίζουν τους τραυματίες στον δρόμο. (Φωτο: Ασοσιέιτεντ Πρες)

Στο Κάϊρο περισσότεροι από 100 άνθρωποι έχουν χάσει μέχρι στιγμής τη ζωή τους σε συγκρούσεις ανάμεσα σε οπαδούς του ανατραπέντος Προέδρου της Αιγύπτου Μοχάμεντ Μόρσι, και εκείνους που υποστηρίζουν τον στρατό που τον "έρριξε".

Οι συγκρούσεις ξεκίνησαν χθες βράδυ, και συνεχίζονται μέχρι τώρα. Το BBC μεταδίδει ότι υπάρχουν και πλέον των 1000 τραυματιών, ενώ η κατάσταση παραμένει έκρυθμη.

Δεκάδες χιλιάδες οπαδοί του Μόρσι παραμένουν συγκεντρωμένοι μέσα και γύρω από το τζαμί Rabaa al-Adawiya στο Καϊρο. Διαδηλώνουν υπέρ της άμεσης απελευθέρωσης του ρώην Προέδρου, ο οποίος βρίσκεται στα χέρια των στρατιωτικών, σε άγνωστο μέρος, από τις αρχές αυτού του μήνα που ανετράπη.

Την εβδομάδα αυτή οι στρατιωτικοί απηύθυναν επίσημα κατηγορίες εναντίον του Μόρσι, μία από τις οποίες είναι εκείνη της συνωμοσίας με την παλαιστινιακή οργάνωση Χαμάς, η οποία έχει στενούς δεσμούς με το κόμμα της Μουσουλμανικής Αδερφότητας του ανατραπέντος προέδρου.

Ο στρατός προσπαθεί, λέει, να καταστείλει τα επεισόδια γύρω από το τζαμί, αλλά οπαδοί της Αδερφότητας ισχυρίζονται ότι οι πυροβολισμοί που πέφτουν δεν είναι για εκφοβισμό, αλλά "στόχο έχουν να μας δολοφονήσουν εν ψυχρώ". Στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκαν νεκροί και τραυματίες, οι γιατροί επιβεβείωσαν ότι τα τράυματα των περισσοτέρων ήταν από σφαίρες.

                                                         *************

Για άμεση και έγκυρη ενημέρωση, προτείνω τα tweets:
@sommervillebbc, του ανταποκριτή του BBC Quentin Sommerville. Και
@bbclysedoucet, της πιο έμπειρης ανταποκρίτριας δυτικής χώρας στη Μέση Ανατολή, Lyse Doucet.

NIGHTFLIGHT

Νυχτερινή εκπομπή, καλησπέρα σας. Ποιοί είστε; Πού είστε; Πόσοι είστε; Δεν ξέρω. Πέρασε καιρός από την τελευταία μας εκπομπή. Εγώ, τις παίζω τις μουσικές μου στο σπίτι, ή όπου αλλού βρεθώ, έτσι κι αλλιώς. Και τα λόγια μου, ενδιάμεσα, τα λέω. Πότε φωναχτά, πότε από μέσα μου. Είναι άλλο, όμως, να ξέρεις ότι κάποιος σε ακούει, καί άλλο να το φαντάζεσαι ή να το υποθέτεις - αν και έχει και αυτό τη χάρη του.

Κάνει ζέστη απόψε. Είμαι στη βεράντα του σπιτιού μου. Φύλλο δεν κουνιέται. Αυτοκίνητο δεν περνά - παράξενο, γιατί ο δρόμος αυτός έχει πάντα κίνηση. Που να πήγαν όλοι;  Εδώ που μένω, στα βόρεια, καλώς υποθέτω, νομίζω, ότι οι πιο πολλοί έχουν μεταναστεύσει στη Ψαρρού. Ούτε κάν στη Μύκονο.

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, με Ρέμο! Αλλά με Μάνο Πυροβολάκη να πάει κάτω καλύτερα. Πως λέμε "βότκα με λεμόνι", "τζιν με τόνικ", άντε και "κρασί με ένα παγάκι"; Κάτι τέτοιο.

Μπορεί να βγώ.... Ωραίο ποτό!

 

Εδώ είμαστε! "Μικρές Ιστορίες", νυχτερινές σήμερα, παραμονή του Αγίου Παντελεήμονα, μεγάλη η χάρη του. Στο μοναστήρι του, εδω στη Νέα Πεντέλη, έχει αγρυπνία αόψε, αλλά δεν αξιώθηκα. Πέρυσι, τέτοια μέρα, είχα πάει κι ηταν πολύ όμορφα, κατανυκτικά, ούτε ψίθυρο δεν άκουγες, μόνο το κελάιδημα από κάτι νυχτοπούλια...

 

Πάνος Τζανετής, "Τι σου'κανα και μ' εγκατέλειψες", τραγούδι του Γιώργου Ζαμπέτα σε στίχους Κώστα Μάνεση.

Με ρωτάνε πολλοί "τί γίνεται με την ΕΡΤ;"
Τους απαντώ "δεν ξέρω", και το εννοώ.
Νομίζω, μάλιστα, πως δεν θέλω να ξέρω. Διότι αυτό που αισθάνομαι ότι πάει να γίνει, απέχει πολύ μακρυά από εκείνο που θεωρούσα ότι έπρεπε να γίνει εφ' όσον έπαιρνε κάποιος τοις μετρητοίς τα λόγια εκείνων που την έκλεισαν, και μιλούσαν για "νέα δημόσια ραδιοτηλεόραση", χωρίς τα βαρίδια και τις αμαρτίες του παρελθόντος.

Δεν τα πιστεύω όλ' αυτά. Διότι κανείς δεν με έχει πείσει ότι γνωρίζει τί είδους "νέας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης" θέλει; Αντίθετα, όλοι με τους οποίους είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω, έδειχναν να φαντάζονται (ναι, απλώς να φαντάζονται) μια ΕΡΤ σαν την παλιά, αλλά πιο μικρή, λέει, πιο αξιοκρατική και άλλα παρόμοια.

Τι σημαίνει, όμως, πιο μικρή; Όσοι γνωρίζουν 5-6 πράγματα για παραγωγή τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών προγραμμάτων, εύκολα θα σας πουν ότι υπάρχουν, ως προς τούτο, άπειρα σενάρια. Φερ ειπείν, ιδού μερικά ερωτηματικά:
-- Τι είδους εκπομπές θα έχει το ειδησεογραφικό ραδιόφωνο;
-- Θα είναι το γνωστό, απαράδεκτο μοντέλο, να κάνουν 2 άτομα μιας ώρας εκπομπή, με καθόλου ή ελάχιστη προετοιμασία, για να βγαίνουν 5-6 πολιτικοί ή άλλοι παράγοντες στον αέρα, τηλεφωνικώς, και να λένε κάτι σε σχέση με την επικαιρότητα;
-- Κάθε τέτοια εκπομπή, θα έχει 1 ηχολήπτη, 1 μουσικό επιμελητή, 1 που θα κλείνει τα τηλεφωνικά "ραντεβού", και 1-2 να απαντούν τα τηλέφωνα;
-- Θα έχει ειδήσεις ανά ωρα, και τίτλους ανα ημίωρο;
-- Ποιός θα εκφωνεί αυτές τις ειδήσεις;
-- Πόσοι θα τις ετοιμάζουν;

Αν κάποιος ασχοληθεί και απαντήσει τα απλά αυτά ερωτήματα, θα έχει κάνει ένα πρώτο βήμα ως προς το πως μπορεί να φαντάζεται "μια καινούργια ΕΡΤ", τουλάχιστον στο ειδησεογραφικό μερος του ραδιοφώνου. Από εκεί και ύστερα, μπορεί να αρχίσουμε να συζητάμε σοβαρά.

Οχι εγω, πάντως. Διότι φοβούμαι πως ξέρω τις απαντήσεις τους.

Κανείς, δεν θέλει να αλλάξει τίποτα!

Ας ακούσουμε ένα τραγούδι. Έναν ύμνο της blues. Garry Moore, Still Got the Blues.

Παλιά, με την εφηβική μας αφέλεια, λέγαμε ότι "εδω, η κιθάρα κλαίει". Και νομίζαμε πως λέγαμε και καμιά εξυπνάδα...
 

Τι όμορφο μήνυμα έλαβα σήμερα από τον Ανδρέα και την Ευθυμία. Πόσο θα θέλαμε - γράφουν - να ακούσουμε και σήμερα το κλασικό μας ξεκίνημα, και να σας συστήσουμε στα παιδιά μας!

Ακούστε - το λέω και για τους άλλους. Εμείς εδώ, στο filoftero, δεν κάνουμε μνημόσυνο. Δεν θυμόμαστε απλώς τα παλιά. Και δεν θρηνούμε τίποτα. Πιστεύω ακράδαντα, πως αυτή η σχέση θα είναι πάντοτε "ζωντανή", κυρίως επειδή εμείς (εσείς και εγω, δηλαδή) θα την κρατάμε τέτοια.

Το δωράκι για απόψε είναι η μεγάλη Φλέρυ Νταντωνάκη, σε μοιά σπάνια, καταπληκτική ερμηνεία του As Time Goes By. Και μ' αυτό, σας λέω "καληνύχτα", και όνειρα γλυκά!
 

ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΩΜΟ...

Paul Gavarni (1804-1866), "Young Man With Knapsack"

Εδώ, τώρα, που η ζωή γυρίζει, τα συναισθήματα δεν ειν’ εύκολα. Έφυγαν πολύ γρήγορα οι πρώτες στροφές – πόσες να’μειναν, τάχα; Ευτυχώς, δεν ξέρουμε. Αλλά και μόνο να το σκέφτεσαι, είναι τρομακτικό.

Δρόμος υπάρχει ακόμα. Το τέλος όμως είναι πιο ορατό πλέον. Το βλέπεις, και το σκέφτεσαι. Παλιά, σου φαινόταν ατέλειωτος. Δυσανασχετούσες κιόλας. Και βιαζόσουν να «κάψεις» χιλιόμετρα, να μεγαλώσεις πιο γρήγορα.

Η γλύκα, βλέπεις, είναι στη διαδρομή προς την ωρίμανση. Σ’ αυτήν, η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου είναι υπέρμετρη. Τρέχεις με ταχύτητα ιλιγγιώδη. Κι’ άμα πέσεις, τραυματίζεσαι μόνο στο σώμα. Το κόκαλο αν σπάσει, δένει εύκολα. Η πληγή που ανοίγει, πιο γρήγορα επουλώνεται.

Άμα πέσεις όμως στα μισά (και βάλε) του δρόμου σου, ο σοβαρότερος τραυματισμός είναι της ψυχής. Αυτός, πιο δύσκολα θεραπεύεται. Και πονάει αφάνταστα πιο πολύ.

Νομίζεις πως όλος ο κόσμος σε είδε να πέφτεις. Ακούς σχόλια του τύπου «βρε τον καημένο…», και βλέπεις βλέμματα που λένε το ίδιο ακριβώς.

Πέφτοντας στα 20 και 30 σου, σηκώνεσαι πιο εύκολα. Ακόμα κι αν όλα ως τότε σου πήγαν λάθος, δεν είναι δύσκολο να ξαναρχίσεις απ’ το μηδέν. Πόσοι και πόσοι, άλλωστε, δεν πήραν καλύτερο δρόμο και δεν πρόκοψαν στη ζωή τους έπειτα από πέσιμο σε μικρή ηλικία και ξεκίνημα απ’ το τίποτα;

Γιατί, όμως, τα γράφω όλ’ αυτά τώρα;

"OI ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ"

Άρθρο του έγκριτου Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στο τμήμα Νομικής του Πανεπιστήμιο Αθηνών, κ. Σταύρου Τσακυράκη, που δημοσιεύεται στο blog του, http://tsakyrakis.wordpress.com/
Με όλον τον σεβασμό στους δύο "επιφανείς γέροντες" στους οποίους αναφέρεται, επιτέλους κάποιος έπρεπε, με τρόπο σεμνό και εμπεριστατωμένο, να σπάσει το ταμπού ότι πρέπει να δεχόμαστε αμάσητα όσα κατά καιρούς λένε...

Το 1995 σκέφτηκα να καλέσω τον Norberto Bobbio για μια ομιλία στην Αθήνα με θέμα το μέλλον της Αριστεράς. Αρνήθηκε την πρόσκληση λέγοντας ότι βρίσκεται προς το τέλος της ζωής του και δεν είχε τίποτα να πει για το μέλλον. Ήταν 86 χρονών και έζησε άλλα 8 χρόνια. «Κάνω τον απολογισμό της ζωής μου», είπε, «δεν βλέπω πια μπροστά αλλά πίσω».

Ο Bobbio μου έρχεται στο μυαλό, όποτε διαβάζω δηλώσεις των επιφανών γερόντων της εποχής μας, του Μίκη Θεοδωράκη και του Μανώλη Γλέζου. Σε αυτές δεν υπάρχει ίχνος απολογισμού της μακράς και πολυτάραχης ζωής τους. Το παρελθόν είναι πάντα ένδοξο, γεμάτο επιτεύγματα. Δεν υπάρχει ποτέ η παραμικρή νύξη για τυχόν λάθη ή αστοχίες.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΝΕΟΠΛΟΥΤΟΙ ΠΕΤΟΥΣΑΝ ΓΑΡΥΦΑΛΛΑ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟ ΤΟΥ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ!...

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΜΟΣ, πραγματικό όνομα Αντώνης Πασχαλίδης, 43, δημοφιλής τραγουδιστής. Πολλύς ντόρος έγινε αυτές τις μέρες στην Ελλάδα γύρω από ένα πάρτι στην κοσμοπολίτικη Ψαρού της Μυκόνου όπου τραγούδησε ενώπιον πλήθους «επωνύμων» του επιχειρηματικού και λάϊφσταϊλ κόσμου, αλλά και για τη φράση του «παιδιά, αν ήταν εδώ σήμερα ο Σόϊμπλε και μας έβλεπε, θα σηκωνόταν και θα περπατούσε ο π...ς». Χθες o Αντωνης Ρέμος, που γεννηθηκε στη Γερμανία, προέβη σε μία διευκρινιστική δήλωση, λέγοντας πως επρόκειτο όσα είπε για τον κ. Σόϊμπλε ήταν «το χιούμορ του μέσου Έλληνα», προσθέτοντας «σ’ αυτούς ανήκω κι εγω, και με αυτόν τον τρόπο αντιδρούμε στην σκληρή, σημερινή πραγματικότητα στην οποία μας έχουν επιβάλει να ζούμε». Ο υπογράφων επέκρινε χθες, από τη στήλη αυτήν, τον όντως πολύ καλό τραγουδιστή, όχι επειδή σατίρισε τον Σόϊμπλε, αλλά επειδή σατίρισε μία φυσική αδυναμία του, το ότι δηλαδή ο άνθρωπος είναι ανάπηρος, και αυτό δεν μπορώ να το αποδεχτώ με τίποτα. Επίσης, επικρίναμε έντονα τους θαμώνες του πάρτι που, ακούγοντας τον Ρέμο να λέει τα πιο πάνω, πανηγύριζαν και χειροκροτούσαν σαν χούλιγκαν των γηπέδων.

 

ΥΓ: Η σκηνή, μου θύμισε ένα περιστατικό που έζησα ως αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς πριν από κάποια χρόνια στο πάλαι ποτέ Διογένης Παλλάς της Αθήνας. Τραγουδούσε, θυμάμαι, ο Γιάννης Πάριος, και στο μπροστινό τραπέζι ήταν μεγάλη παρέα «επωνύμων επιχειρηματιών». Κάποια στιγμή, σε μία γιγαντοοθόνη πίσω, προβλήθηκε η εικόνα του Μίκη Θεοδωράκη, και η «μπροστινή παρέα» άρχισε να ρίχνει γαρδένιες και γαρύφαλλα επάνω στην οθόνη! Ταυτόχρονα, όταν στη οθόνη εμφανίστηκε ο μεγάλος Γρηγόρης Μπιθικώτσης να τραγουδά την «Δραπετσώνα» του Μίκη, (φωτό), ένας από τους θαμώνες, ιδιοκτήτης και μέσων ενημέρωσης, πήρε το μικρόφωνο από τον Πάριο, και άρχισε να τραγουδά με όλη τη δύναμη της φωνής του, το ρεφρέν «εμείς θα ζήσουμε, κι ας είμαστε φτωχοί»!

ΝΑ ΚΑΙ ... ΠΛΑΚΙΤΣΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΪΜΠΛΕ ΟΙ ΝΕΟΠΛΟΥΤΟΙ!

ΚΑΙ, «ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ», στο σύγχρονο, νεοελληνικό θέατρο του παραλόγου στην Ψαρού της Μυκόνου, το πλήθος εβίωσε και συμμετείχε σε μία παρωδία κωμωδίας, που θα έκανε τον Αριστοφάνη να φρίξει, και μια παρά φύσιν επιθεώρηση που θα έκανε τον Σταυρίδη, τον Χατζηχρήστο, τον Αυλωνίτη, τον Λογοθετίδη, τον Ηλιόπουλο, τη Βασιλειάδου και την Βλαχοπούλου, να βγούν από τους τάφους τους και να πλακώσουν στις μάπες όλα τα νεοπλουτέ βλαχομπαρόκ της συγκεκριμένης παραλίας. Αντιγράφω την είδηση από τον ιστότοπο iefimerida.gr:

«ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ στη σκηνή μεγάλου πάρτι σε club στην παραλία της Ψαρούς στη Μύκονο, ο Αντώνης Ρέμος ακούστηκε ξαφνικά να λέει στο ενθουσιώδες κοινό του «αυτό θα δει ο Σόιμπλε και θα περπατήσει ο π@ύστ$ς. Θαύμα παιδιά σηκώθηκε ο Σόιμπλε και περπάτησε ο π@ύστ$ς!». Κυκλοφορεί και σχετικό βίντεο που δείχνει ακριβώς το κλίμα μέσα στο ειπώθηκε η εκρηκτική φράση. Σύμφωνα με πληροφορίες το σκηνικό εκτυλίχθηκε κατά τη διάρκεια πάρτι με πολλούς επώνυμους επιχειρηματίες αλλά και τη Σοφία Βεργκάρα, (σημ.: ποια είναι ρε παιδιά αυτή;), ενώ συνολικά συγκεντρώθηκαν περισσότερα από 1.000 άτομα. Οι μαρτυρίες λένε πως το κέφι ήταν μεγάλο και καταναλώθηκαν μεγάλες ποσότητες σαμπάνιας.»

 

 

ΕΓΩ, λοιπόν, δεν στέκομαι τόσο πολύ στην ατάκα του Ρέμου. Αυτή, εάν λεγόταν στα πλαίσια μιας αληθινής επιθεώρησης, ας το δεχτώ ότι μπορεί να προκαλούσε γέλιο, αν και εμένα, καλαμπούρια με ανάπηρους ανθρώπους δεν μου αρέσουν καθόλου. Μια φορά, μάλιστα, είχα μεγάλη σύγκρουση με τον Τζίμη Πανούση, επειδή σε ένα νούμερό του, κορόιδευε τον τρόπο που περπατά η Μαρία Φαραντούρη, που από μικρή έχει πρόβλημα με το πόδι της. Εκείνο, όμως, που με σόκαρε (αν και δεν θα έπρεπε πιά) από αυτήν την είδηση, είναι το «επώνυμοι επιχειρηματίες», και το «καταναλώθηκαν μεγάλες ποσότητες σαμπάνιας».

ΤΟ συγκεκριμένο ποτό, μου αρέσει παρά πολύ, και δεν μου φταίει σε τίποτα εάν μια χούφτα νεόπλουτοι τόχουν περισσότερο για επίδειξη (το χύνουν, μάλιστα, οι ηλίθιοι, για να δείξουν πόσο χουβαρντάδες είναι), παρά για πόσιν. Μου φταίει, όμως, αυτή ακριβώς η προκλητική συμπεριφορά, ιδίως σε καιρούς που ο περισσότερος κόσμος κυριολεκτικά μετρά, όχι πια την κάθε του δεκάρα, αλλά την κάθε του μπουκιά. Εάν κάποιοι δεν έχουν πονέσει από την κρίση, δεν στενοχωριέμαι καθόλου για αυτό, και μακάρι να είναι καλά οι άνθρωποι. Όμως, εάν θέλουν να κάνουν ρωμαϊκού τύπου γλέντια, ας τα κάνουν στα σπίτια τους.

ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ, ΛΟΙΠΟΝ, ΕΧΟΥΝ ΟΝΟΜΑ

Εξαιρετικό άρθρο του Ευρωβουλευτή του ΑΚΕΛ, Τάκη Χατζηγεωργίου. Μπορεί να διαφωνούμε σε πολλά ζητήμα, αλλά εκείνο που μέ φέρνει πολύ κοντά του είναι ότι είναι από τις λίγους πολιτικούς που γνωρίζω σήμερα οι οποίοι έχουν Παιδεία και αρχές.

Το να είσαι πολιτικός στις μέρες μας τείνει να μοιάζει με ύβρη. Και με απασχολεί το ζήτημα, γιατί ξέρω, ότι η διαφθορά έχει όνομα. Πρέπει να έχει όνομα. Έστω κι αν αναγνωρίζω ότι στη γενική κατακραυγή πάνε (πάμε) όλοι μέσα στο ίδιο καλάθι. Στον πυθμένα του καλαθιού ή στην επιφάνεια έχει μικρή σημασία για τους πολλούς. Νομίζω ότι και οι αθώοι ακόμα και αυτοί έχουν ευθύνη. Έχουν ευθύνη να πιέσουν για απόλυτη και τελική κάθαρση. Έχουν ευθύνη να δουλέψουν για την αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος. Με διαφάνεια και ανοικτές διαδικασίες .

Έχοντας πει αυτά, δεν μπορώ παρά να υποστηρίξω με όλη τη δύναμη της φωνής μου, ότι επιτέλους η διαφθορά έχει όνομα. Μπορεί να είναι ( και είναι) ένα σύστημα που προάγει ή διευκολύνει τη μίζα, την κλοπή και την διαφθορά, αλλά δεν γίνεται να μην ξεχωρίσουμε τα ονόματα των διεφθαρμένων. Και αν η διαφθορά είναι συστημική, εν τούτοις οι κλέφτες έχουν όνομα και επώνυμο.

Γ.ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ...

Παραθέτω σημεία της ομιλίας του βουλευτή και πρώην υπουργού Οικονομικών εί κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου στην Ολομέλεια της Βουλής, χθές 15, κατά την συζήτηση και λήψη απόφασης επί του πορόσματος της Ειδικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής, για το θέμα της περιβόητης πιά Λίστας Λαγκάρντ, που περιθέχει ονόματα ανθρώπων (ανάμεσα σε αυτούς και συγγενείς του κ. Παπακωνσταντίνου) που φέρονται να έβγαλαν χρήματα στο εξωτερικό χωρίς να τα έχουν δηλώσει στις εδώ φορολογικές αρχές.

Ο λόγος που δημοσιεύω αυτό το αρκετά εκτενές απόσπασμα της ομιλίας του κ. Παπακωνσταντίνου, νομίζω πως, και ελπίζω πως είναι αυτονόητος: Αξίζει (για να μην πω και πρέπει) να διαβαστεί. Είναι η άλλη άποψη. Εκείνη του "κατηγορούμενου". Που συνήθως δεν ακούγεται. Ή, αν ακούγεται, ακούγεται ... περιληπτικά, χωρίς να μπορεί ένας σκεπτόμενος πολίτης να σχηματίσει την δική του άποψη.

Τα συμβατικά ΜΜΕ στην Ελλάδα, κατά κανόνα θεωρουν τους αναγνώστες, ακροατές, τηλεθεατές και επισκέπτες τους περίπου ως πρόβατα. Όπως τους πείς, πάνε. Ό,τι τους πείς, το χάφτουν. Όπου τους κατευθύνεις, οι πλείστοι προς τα κεί θα κατευθυνθούν.

Κάποια ΜΜΕ το κάνουν αυτό "με τρόπο", έτσι που να φαίνονται ότι είναι σοβαρά και έγκυρα. Και κάποια άλλα το κάνουν ανοικτά, χωρίς προσχήματα, ξεδιάντροπα. Σιχαίνομαι και τις δύο αυτές σχολές χαλιναγώγησης της κοινής γνώμης, αλλά εάν με ανάγκαζε κάποιος με το μαχαίρι στον λαιμό να διαλέξω μία από τις πιο πάνω εκδοχές, νομίζω ότι θα προτιμούσα την δεύτερη, την ξεδιάντροπη.

Τουλάχιστον, με αυτήν, ξέρεις με ποιούς έχεις να κάνεις. Με την άλλη μέθοδο, των σοβαροφανών, μπορεί και να μπερδέψεις τις ... αλήθειες.

Λοιπόν, εγώ δεν είμαι ακόμα έτοιμος να πάρω θέση για τον κ.Παπακωνσταντίνου. Διότι πιστεύω ότι, ούτε από την Εξεταστική Επιτροπή, ούτε από τα ΜΜΕ έχει γίνει μέχρι στιγμής σοβαρή έρευνα για την υπόθεση αυτή. Επιπλέον, επιμένω να ακούω όλες τις πλευρές. Και αν κάποια πλευρά αξίζει, περισσότερο απ' οποιαδήποτε άλλη, να ακουστεί και να μελετηθεί, είναι εκείνη του ανθρώπου που, σχεδόν αποκλειστικά, βάλλεται απ' όλες τις πλευρές.

Όπως πάντα, εδώ στο filoftero, τα σχόλια είναι, όχι απλώς καλοδεχούμενα, αλλά και με ενδιαφέρον αναμενούμενα.

"ΘΑ ΕΡΩΤΕΥΕΣΑΙ ΟΠΩΣ ΕΓΩ"...

 

ΟΛΟ και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό, ακούμε κάποιον αξιωματούχο στην Ευρώπη ή πέραν του Ατλαντικού, να εκφράζει την αισιοδοξία και την πίστη του ότι «με τα νέα δεδομένα στη Κύπρο», είναι μοναδική η ευκαιρία να λυθεί το Κυπριακό και να επανενωθεί το νησί, μετά από 40 χρόνια … τίποτα! Για το οποίο, "τίποτα", ασφαλώς και ευθυνόμαστε και εμείς.

ΤΟ’ΠΕ την εβδομάδα αυτή από την Αμερική και η κα. Βικτόρια Νούλαντ, υποψήφια Υφυπουργός Εξωτερικών για Ευρωπαϊκές Υποθέσεις, καταθέτοντας στη σχετική επιτροπή της Γερουσίας. Το λυπηρό, πέραν από όλα τα δικά μας, τραγικά λάθη, είναι η, κατ’ ουσίαν, ομολογία όσων εκπροσωπούν τις λεγόμενες «μεγάλες δυνάμεις», ότι το timing (δηλαδή, ο πιο κατάλληλος χρόνος) για την επίλυση του Κυπριακού, είναι όταν, είτε από την μία μεριά του νησιού, την κατεχόμενη, είτε από την άλλη, την, ας την πούμε ελεύθερη (διότι πόσο ελεύθερος μπορεί να είναι ένας μισός άνθρωπος), υπάρχει μια σοβαρή αναστάτωση της κοινωνίας, λόγω οικονομικής ή άλλης κρίσης.

ΟΙ αξιωματούχοι αυτοί, που δεν είναι τίποτ’ άλλο από «καθρέφτες μιας εξουσίας που λησμόνησε να κοιταχτεί», δίνουν αξία στο πολυσυζητημένο «Δόγμα του Σοκ» της Ναόμι Κλάιν (αυτής που ο Τσίπρας μπέρδεψε με την Ναόμι Καμπελ και που η αφεντιά μου δεν την έχει και σε μεγάλη υπόληψη), το οποίο λέει ότι αυτοί που θέλουν να καθορίζουν τις τύχες του κόσμου, περιμένουν πως και πως νάρθει μία μεγάλη, φυσική καταστροφή, ένα τσουνάμι ας πουμε, ένας τυφώνας, γιατί όχι και ένας οικονομικός όλεθρος, για να επιβάλουν όσα δεν τους είναι εύκολο να επιβάλουν σε καιρούς ηρεμίας, ευημερίας και ειρήνης.

Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΒΙΑΙΗΣ ΣΙΤΙΣΗΣ

Σ' ένα πρόσφατο βίντεο, το οποίο θα παρακολουθήσετε σε λίγο, με την προειδοποίηση ότι περιέχει σκηνές βίας που είναι αναμφίβολα σκληρές και ενοχλητικές ο υποψήφιος για το βραβείο Γκράμι ράπερ και ηθοποιός Mos Def, καλλιτεχνικό όνομα του Yasiin Bey, δέχτηκε εθελοντικά να υποβληθεί στην δοκιμασία της λήψης τροφής διά της βίας - μέθοδος που χρησιμοποιείται σε απεργούς πείνας κρατούμενους στη στρατιωτική βάση του Γκουαντανάμο. Η ενέργεια αυτή του διάσημου ράπερ έγινε σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της απόφασης της κυβέρνησης Ομπάμα να αναγκάσει δια της βίας τους απεργούς πείνας να τραφούν κατά την μηνιαία περίοδο νηστείας του Ραμαζανίου, που άρχισε από την ανατολή του ηλίου σήμερα, 8 Ιουλίου.

Σύμφωνα με την έγκυρη βρετανική εφημερίδα Γκάρντιαν, η αμερικανική κυβέρνηση  αποφασισε να εφαρμόσει αυτήν την μέθοδο της αναγκαστικής, διά βίας σίτισης ,μόνο από τη δύση του ηλίου και μετά, δηλαδή τη νύχτα, σεβόμενη - λέει - την νηστεία των μουσουλμάνων κατά τη διάρκεια της ημέρας. Όμως, όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, ομάδες και οργανώσεις που υποστηρίζουν τα δικαιώματα των μουσουλμάνων αντέδρασαν έντονα, λέγοντας ότι ότι η συνέχιση της διά της βίας παροχής τροφής στους κρατουμένους, ιδίως κατά την διάρκεια του Ραμαζανίου, είναι διαιτέρως προσβλητική πράξη.

"Πιστεύουμε ότι είναι λάθος να τρέφεις δια της βίας κάποιον οποτεδήποτε, αλλά είναι ακόμα πιο απαράδεκτο να γίνεται αυτό κατα την διάρκεια του Ραμαζανίου", δήλωσε στην εφημερίδα ο Ιμπραίμ Χούπερ του Συμβουλίου Αμερικανο-Ισλαμικών Σχέσεων. Το βίντεο που θα παρακολουθήσουμε τώρα ανέβηκε στο Ίντερνετ από την ανθρωπιστική οργάνωση Reprieve, και δείχνει τον ράπερ Mos Dof να υπόκειται σε αυτήν την απάνθρωπη διαδικασία της δια της βίας σίτισης που, όπως είπαμε, εφαρμόζεται από τους Αμερικανούς στους κρατούμενους του Γκουαντανάμο όταν αυτοί, για όποιους λόγους, κάνουν απεργία πείνας.

Η διαδικασία που ακολουθείται, και που θα δουμε τώρα, βρίσκεται σε ένα εγχειρίδιο που τα μέσα ενημέρωσης κατάφεραν να εξασφαλίσουν από το στρατόπεδο των κρατουμνένων. Οι οδηγίες εφαρμόζονται από εθελοντές ιατρούς, οι οποίοι περνούν έναν πλαστικό σωλήνα μέσα στο ρουθούνι του κρατούμενου, και το κατεβάζουν στο στομάχι του. Ταυτόχρονα ένα είδος φίμωτρου ή μία ειδική μάσκα τοποθετούνται πάνω στο πρόσωπο του απεργού πείνας ώστε να περιοριστούν τα φλέγματά του, αλλά και να εμποδιστεί να δαγκώσει το σωληνάκι. Ακολούθως, μέσω ακτινογραφίας διαπιστώνεται εάν πράγματι η υγροποιημένη τροφή φτάνει στο στομάχι του κρατουμένου. Οπως θα δείτε, όταν το πρώτο σωληνάκι αφαιρείται από τη μύτη του τραγουδιστή, εκείνος δείχνει ότι είναι τόσο συντετριμένος που δεν είναι πλέον σε θέση να αντέξει την τοποθέτηση και δεύτερου σωλήνα.

Είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος ότι ζούμε πια σε έναν πολιτισμένο κόσμο.
 

ΣΚΕΨΕΙΣ ΦΥΛΛΟ ΚΑΙ ΦΤΕΡΟ

«TO ΚΥΠΡΙΑΚΟ είναι το μεγάλο μας εθνικό θέμα», δήλωσε από τη Λευκωσία ο αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος. Και μόνο που το ακούω πια αυτό, ειλικρινά εκνευρίζομαι. Διότι το ακούω χρόνια. Και ξέρω ότι δεν είναι αληθές. Διότι εάν ήταν αληθές, δεν θα χρειαζόταν να το λένε συνεχώς. Διότι θα φαινόταν και στη πράξη.

ΕΥΤΥΧΩΣ που υπάρχει και ο Κύπριος ευρωβουλευτής (ΑΚΕΛ) Τάκης Χατζηγεωργίου, και δεν αφήνει το τεράστιο θέμα της παρακολούθησης των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων Ευρωπαίων αξιωματούχων, αλλά και απλών πολιτών, τόσο στη Γηραιά Ήπειρο, όσο και στις ΗΠΑ από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Και έχει δίκιο που, με συνεχείς επερωτήσεις και παρεμβάσεις του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναδεικνύει την υποκρισία των διαφόρων χωρών.

ΑΠΟ τη μία καταδικάζουν αυτήν την κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και από την άλλη να αντιμετωπίζουν τον Έντουαρντ Σνόουντεν, τον άνθρωπο που ξεκίνησε τις αποκαλύψεις στην εφημερίδα «Γκάρντιαν» περίπου ως τον χειρότερο εγκληματία επί γης. Αρνούνται να του χορηγήσουν πολιτικό άσυλο, φοβούμενοι τις επιπτώσεις που θα γευτούν από την χώρα που είναι έκθετοι σε αυτήν την τρομερή κατασκοπεία.

«Γιατί να μην μπορεί η ΕΕ να δώσει άσυλο και υπηκοότητα σε έναν άνθρωπο, ο οποίος υπερασπίστηκε με την πράξη ένα τόσο υπέρτατο αγαθό;» αναρωτιέται δικαίως ο Ευρωβουλευτής.

ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ & ΥΙΟΣ. Διαβάζω στις εφημερίδες ότι υπάρχει νομικό κώλυμα για την έκδοσή τους στην Ελλάδα, ώστε να καταθέσουν στη δίκη Τσοχατζόπουλου, μιας και ο εξάδελφος του πρώην υπουργού Αμυνας, σαφώς ενέπλεξε τον Κύπριο πολιτικό και τον γιό του, Μιχάλη, στην υπόθεση με τις μίζες και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Από την αρχή, ο κ. Μιχαηλίδης διαλαλεί ότι δεν είχε καμία ανάμειξη στην υπόθεση. Όμως, η απορία ενός αφελούς πολίτη είναι «γιατί, τότε, δεν πάει αμέσως από μόνος του στην Αθήνα, να καταθέσει στη δίκη ώστε να αποδειχτεί πανηγυρικά αυτό που υποστηρίζει;». Το λέει, άλλωστε, και η λαϊκή ρήση: «Καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται». Έτσι δεν είναι, υπουργέ μου;

ΗΛΙΟΣ ΗΛΙΑΤΟΡΑΣ. Υπέροχο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη, το οποίο παραποίησε ο ασυγκράτητος σε όλα Πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων κ. Πάνος Καμένος δίνοντας σε ένα σκάφος αναψυχής του, που μάλιστα το είχε εγγεγραμμένο σε off-shore εταιρεία, το ατυχές όνομα «Iliatoras of London»! Ας μη μιλήσω για IQ, δεν ωφελεί.

ΘΑ ΠΩ μόνο ότι ο εν λόγω Ελλαδίτης πολιτικός, στα πολλά μεγάλα λόγια που συνηθίζει να εκστομεί, είχε εξαπολύσει, και πολύ πρόσφατα μάλιστα, μύδρους εναντίον των «φορολογικών παραδείσων», και όσων συμπατριωτών μας καταφεύγουν σε αυτούς για «να μην πληρώσουν φόρους στην πατρίδα».

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «Τα Νέα», παραθέτει αυτές τις μέρες αδιάσειστα στοιχεία που όχι μόνο αποδεικνύουν την εγγραφή του «Λονδρέζικου Ηλιάτορα» (μη ξεράσω!) σε εταιρεία στο Isle of Man, αλλά αποκαλύπτουν και «συντονισμένες προσπάθειες πατέρα και υιού (υιός είναι ο Πάνος, πατήρ ο Ηλίας) να αποκρυβεί ποιος ήταν ο πραγματικός ιδιοκτήτης του σκάφους, όχι μόνο για πολιτικούς, αλλά και για φορολογικούς λόγους».

ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, θυμήθηκα εκείνο το ωραιότατο τραγούδι της Αφροδίτης Μάνου που λέει «που πας, καραβάκι, με τέτοιον καιρό;». Αναφέρεται στην Ελλαδίτσα μας.

Η ΒΙΑ & ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ ΠΟΛΛΩΝ ΣΧΟΛΙΑΣΤΩΝ

«Έχουμε βία μέσα μας, πολλή. Ημιμάθεια και βία. Δες τα σχόλια κάτω από μία είδηση σε ένα site. Γεμάτα βία. Μίσος του ενός προς τον άλλον», έλεγε ο «δικός μας» Αλκίνοος Ιωαννίδης στις 24 Ιουνίου σε μία συνέντευξή του στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές» του Μέγκα. Και μιας και, προ ολίγου μόλις ολοκλήρωσα το σερφάρισμα-ανάγνωσμά μου στις ηλεκτρονικές σελίδες του Διαδικτύου, κάνοντας και πάλι το λάθος να σταθώ πέραν του δέοντος στα σχόλια των επισκεπτών, έχω να προσθέσω ότι πολλά από αυτά, εκτός από ημιμάθεια και βία, βγάζουν μια απέραντη αγένεια και μια απερίγραπτη κακογουστιά λόγου. Εχω δε την βεβαιότητα πλέον, ότι οι πιο σοβαροί επεισκέπτες-αναγνωστες των sites και εφημερίδων, είναι ή εκείνοι που γράφουν ενυπόγραφα την άποψή τους, ή εκείνοι που δεν γράφουν καθόλου.

ΕΝΑΣ ΠΑΠΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΤΟΥΤΟΥ

 

ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ, 77. Τα πρώτα δείγματα της θητείας του 266^ου προκαθήμενου της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας είναι ελπιδοφόρα για όσους από εμάς θέλουμε την χριστιανική εκκλησία, αλλά και όλες τις άλλες, να βρίσκονται κοντά στον άνθρωπο, ανεξαρτήτως θρησκείας, και όχι να τον καθοδηγούν αφ’ υψηλού. Κατά την διάρκεια πρωινής προσευχής σε παρεκκλήσι του Βατικανού στα τέλη Μαΐου, ούτε 2 μήνες από την εκλογή του, είπε ότι και εκείνοι που δεν πιστεύουν στον Θεό «δεν είναι κακοί άνθρωποι, αρκεί να κάνουν το καλό». Στις αρχές Ιουνίου, γνωστοποιήθηκε ότι ο Πάπας Φραγκίσκος δεν θα κάνει φέτος διακοπές για να μείνει κοντά στους πιστούς που ζουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Λίγες μέρες μετά, στέλνοντας το μήνυμα ότι η Εκκλησία πρέπει να είναι  ταπεινή αλληλέγγυα και φτωχή, είπε: «Ο Άγιος Πέτρος δεν είχε τραπεζικό λογαριασμό. Όταν έπρεπε να πληρώσει τους φόρους, ο Θεός τον έστειλε στη θάλασσα να ψαρέψει και να βρει μέσα στο ψάρι το νόμισμα για να μπορέσει να πληρώσει.». Και χθες, επισκεπτόμενος το νησί της Λαπεντούζα, νότια της Σικελίας,  συναντήθηκε με μετανάστες που βρίσκονται στα προσωρινά κέντρα υποδοχής, ζήτησε από τους κατοίκους του νησιού να προσευχηθούν υπέρ των ψυχών χιλιάδων ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας μετά από μαρτυρικά ταξίδια να προσεγγίσουν τις ακτές της Ευρώπης, και επέκρινε, τέλος, όλους εκείνους, δηλαδή όλους εμάς, που αδιαφορούμε «για την τύχη των μεταναστών». Μακάρι να συνεχίσει έτσι, και να τον μιμηθούν κι άλλοι.

ΠΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ

Ο ΚΑΠΤΕΝ. Γερμανικό λυκόσκυλο που, από το 2006 που πέθανε στην Αργεντινή του αφεντικό του, Μανουέλ Γκούσμαν, ζει πλάι στον τάφο του και, παρά τις προσπάθειες των συγγενών του εκλιπόντος να το απομακρύνουν από το Κοιμητήριο της Βίλλα Κάρλος Πάζ, εκείνο δεν φεύγει. Λίγες μέρες μετα τον ξαφνικό θάνατο του αφεντικού του, ο Κάπτεν εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Η οικογένεια έψαξε παντού, επί μέρες, και έκανε εκκλήσεις μέσω εφημερίδων, ραδιοφώνου, τηλεόρασης και Διαδικτύου. Τίποτα. Μία εβδομάδα μετα τη κηδεία, όταν οι συγγενείς ξαναπήγαν στο νεκροταφείο, βρήκαν τον σκύλο διπλα στον τάφο. Σαν φύλακα – άγγελό! Η έκπληξή τους ήταν μεγάλη, διότι το Κοιμητήριο ήταν μακριά απ το σπίτι, και ποτέ δεν τον είχαν πάει εκεί. Μέχρι σήμερα, λένε, «είναι μεγάλο μυστήριο πως κατάφερε ο Κάπτεν, όχι μόνο να βρεθεί στο νεκροταφείο, αλλά και να εντοπίσει τον τάφο του αφεντικού του». Το προσωπικό του νεκροταφείου, που φροντίζει για την διατροφή του, όπως διαβάζω στο έγκυρο site της Ελληνικής Φιλοζωικής Εταιρείας (http://www.filozoiki.gr), λέει ότι κατά την διάρκεια της ημέρας ο Κάπτεν μπορει να κάνει μερικές βόλτες τριγύρω, «αλλά μόλις η ώρα πάει 6 το απόγευμα ξαπλώνει πάνω στον τάφο του αφεντικού του». Σχόλια περιττεύουν.

Η ΑΜΑΝΠΟΥΡ ΚΑΙ Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΜΙΖΕΡΙΑ

ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΑΜΑΝΠΟΥΡ, 55, Βρετανο-ιρανή δημοσιογράφος, ειδική στην κάλυψη σημαντικών διεθνών εξελίξεων από το CNN. Τις μέρες αυτές με τα γεγονότα στην Αίγυπτο, φάνηκε για μία ακόμη φορά η φτώχεια των δικών μας τηλεοπτικών καναλιών ως προς την άρτια δημοσιογραφική κάλυψή τους. Η Κριστιάν Αμανπούρ, που παρουσίασε το έκτακτο ενημερωτικό πρόγραμμα του CNN για την πτώση της κυβέρνησης Μορσί, ξεκίνησε την σταδιοδρομία της ως μαθητευόμενη στο CNN.

Ο ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ αυτός, όπως και τα περισσότερα μεγάλα και έγκυρα τηλεοπτικά κανάλια του κόσμου, επένδυσε και επενδύει πολλά χρήματα, όχι σε γλαστράκια που παρουσιάζουν πρωινές «γυμναστικούλες» ή μεσημεριανά κουτσομπολιά, για την εκπαίδευση των νέων τους δημοσιογράφων. Δεν είναι τυχαίο που, όποτε συμβαίνει κάτι σημαντικό στο εξωτερικό, ο περισσότερος κόσμος γυρίζει το κουμπί του στο CNN, στο BBC και σε άλλα έγκυρα ξένα κανάλια για την ενημέρωσή του.

ΕΙΧΑΜΕ συναντηθεί με την Κριστιάν Αμανπουρ το 1996 στους Ολυμπιακούς Αγωνες της Ατλάντας, όταν κάναμε το καθιερωμένο «τουρνέ» στις εγκαταστάσεις του CNN εκεί, και μας έλεγε ότι δεν νοείται στο κανάλι αυτό να βγεί ένας δημοσιογράφος στον αέρα εάν δεν κριθεί ότι είναι απολύτως έτοιμος. Το διάστημα της εκπαίδευσης και της μάθησης κοντά σε πιο έμπειρους συναδέλφους, είναι επίπονο, αλλά όχι μακρύ. «Δεν αφήνουν τα άλογα να γεράσουν», μας έλεγε θυμάμαι, «αλλά φροντίζουν να τα βγάζουν στη κούρσα όταν είναι έτοιμοι, και όταν βράζει ακόμα το αίμα τους για δουλειά».

Η ΑΜΑΝΠΟΥΡ είναι παντρεμένη με τον Τζέϊμς Ρούμπιν, πρωην αναπληρωτή υπουγό Εξωτερικών και εκπρόσωπο του Προέδρου Μπιλ Κλίντον, σύμβουλο σήμερα της Χίλαρι Κλίντον και το Μπαράκ Ομπάα. Έχουν έναν γιο, τον Ντάριους (εκ του Δαρείος) Τζον Ρούμπιν, 13, και ζουν όλοι μαζί στη Νέα Υόρκη.

 

ΤΟ γεγονός ότι είναι παντρεμένη με τον Τζέϊμς Ρούμπιν, έγινε αφορμή κατά καιρούς εδω στην Ελλάδα (που αλλού, άραγε;), να διατυπωθεί η άποψη ότι η ανέλιξή της οφείλεται στις ισχυρές διασυνδέσεις του άνδρα της. Η άποψη αυτή, που ευδοκιμεί στη χώρα αυτή όσο και η φαιδρά πορτοκαλέα, δείχνει εκτός των άλλων πόσο παραπλανημένοι και αστείοι είμαστε. Διότι, εάν είχαμε ιδέα του πως "δουλεύουν" μερικά πράγματα σε άλλες χώρες, θα ξέραμε ότι στις περισσότερες από αυτές, και εννοώ τις προηγμένες, αυτές που ειναι πολλά χρόνια μπροστά, πρώτον το να είσαι γνωστός ή συγγενής ενός ισχυρού πολιτικού μπορεί να είναι και μειονέκτημα να μπείς και να εργαστείς σε μερικούς οργανισμούς, ιδίως μέσων ενημέρωσης όπως το CNN, και δεύτερον, ακόμα και εάν σε έβαζε σε μία δουλειά ο ίδιος ο Ομπάμα, εάν δεν άξιζες πραγματικά, δεν θα επιβίωνες ούτε μία ημέρα. Το υψηλό επίπεδο των εκεί εργαζομένων, αλλά και το υψηλό επίπεδο των καταναλωτών (στην Ελλάδα είναι ανύπαρκτα και τα δύο), θα σε απέβαλε αυτοστιγμί!

ΛΑΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ή ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ;

Ιδού το ερώτημα. Εύκολη η απάντηση, για μεγάλη μερίδα του λαού της Αιγύπτου, που πανηγυρίζει για την ανατροπή της πρώτης δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας. Ακόμα ευκολότερη, όμως, για όσους από εμάς εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι Δημοκρατία, με όλα τα κουσούρια της, χωρίς κάλπη δεν μπορεί να υπάρξει. Άρα, «η θέληση του λαού», όπως ακούμε πολλές φορές να λέγεται από προχθές, υποστηριζόμενη από στρατό που με μια απόφασή του καταργεί το Σύνταγμα, όσοι κακή και αν ήταν η κυβέρνηση που υπήρχε, «επανάσταση» δεν μπορεί να ονομαστεί. Εχει πιο καταξιωμένη ονομασία: Χούντα.

IN MEMORIAM: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ (1954-2013)

Έτσι ήταν ο Γιάννης ακριβώς. Όπως στη φωτογραφία

Ο Γιάννης Καραβίδας ήταν όντως "η φωνή της Ελληνικής Υπηρεσίας του BBC". Απ όλους μας που περάσαμε από εκεί (με τον Γιάννη δουλέψαμε μαζί 6 γεμάτα χρόνια από το 1984 ως το 1990), αυτός ήταν ο μόνος, νομίζω, που έλεγε το "Εδώ Λονδίνο" με τον τρόπο που έπρεπε. Όχι, πάντως, δημοσιογραφικά. Όχι πατριωτικά. Όχι δυνατά. Αλλά, ήρεμα, καθαρά, και με εκείνο το υπέροχο στοιχείο του αγγλικού φλέγματος που πάντα τρν διέκρινε.
 
Ήταν, ακόμα, εκείνος στον οποίο έλαχε να πεί στον αέρα για τελευταία φορά το "Εδώ Λονδίνο", τον Δεκέμβριο του 2005, όταν το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών, το Φόρεϊν Όφις όπως το ξέρουμε, πήρε την απόφαση, μαζί με άλλες ραδιοφωνικές υπηρεσίες, να κλείσει και την ελληνική.

Ακόμα και τότε, στην τελευταία εκπομπή, ο Γιάννης τα έκανε όλα the right way, με τον σωστό τρόπο. Δηλαδή, σαν να ήταν μία οποιαδήποτε άλλη, συνηθισμένη ημέρα, και απλώς μετέδιδε από τα στούντιο του Bush House στο Λονδίνο, μία ακόμα είδηση.

Ο φίλος μου ο Μπάμπης Μεταξάς, που μας ήρθε ουρανοκατέβατος μια μέρα στο BBC, Θεσσαλονικιός, άρρωστος ΠΑΟΚτζής, που μόλις είχε τελειώσει σπουδές στη Σκωτία, και αργότερα έφτασε και να διευθύνει την Ελληνική Υπηρεσία, από τα πιο καθαρά μυαλά που γνώρισα ποτέ μου, έλεγε κάτι πολύ σωστό την ημέρα που ο Γιάννης "έκλεινε" την τελαυταία εκπομπή. Κάτι το οποίο πιστεύω ότι "εκπροσωπεί" όλους όσοι εργαστήκαμε εκεί, και σίγουρα αντικατοπτρίζει το είδος της δημοσιογραφίας που μάθαμε στο Λονδίνο:

"Το BBC μου έδωσε την ευκαιρία να δουλέψω ως δημοσιογράφος στη γλώσσα μου χωρίς ιδεολογικές, πολιτικές και οικονομικές πιέσεις. Δεν με υποχρέωσε να συμβιβαστώ επαγγελματικά. Δεν μου έθεσε τέτοια διλήμματα. Και νομίζω ότι οι ακροατές το ήξεραν αυτό".

Ο Γιάννης Καραβίδας, που έφυγε τόσο γρήγορα από τη ζωή χθες, Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013, στο νοσοκομείο Royal Marsden του Λονδίνου, όπου νοσηλευόταν με λευχαιμία, ήταν αυτό που λέμε "καλλιεργημένος άνθρωπος", κάτι που τόσο σπανίζει στον τόπο μας, ιδίως στον χώρο της δημοσιογραφίας. Ο ίδιος, σπάνια παραδεχόταν ότι είναι δημοσιογραφος. "Δημοσιογράφοι είστε εσείς", έλεγε σε μας τους υπόλοιπους, και μάλιστα με έναν τρόπο απείρως απαξιωτικό. "Εγώ δουλεύω στο BBC ως παραγωγός", συμπλήρωνε πανηγυρικά.

"ΖΕΙΣ, ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ, ΠΩΣ ΤΗ ΒΓΑΖΕΙΣ;"

Του
Αργύρη Κωστάκη*


Τώρα που στέρεψαν τα «κροκοδείλια δάκρυα» του ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένων επαγγελματιών συνδικαλιστών, που εκπροσωπούν το πιό σάπιο κομμάτι της κοινωνίας αλλά και τις δυνάμεις της ακινησίας, μπορώ να σας γράψω γιά την ιστορία ενός έντιμου δημοσιογράφου, όπως μου τη διηγήθηκε ένα απόγευμα. Ενός δημοσιογράφου που ζούσε αποκλειστικά επί 28 χρόνια από τη δουλειά του, όπως επιτάσσει και το καταστατικό της ΕΣΗΕΑ γιά να είναι κάποιος μέλος της.

Αυτός ο άνθρωπος, και δεν έχω κανέναν λόγο να τον αμφισβητήσω, εργάστηκε σκληρά και άοκνα. έκανε τα πάντα. Αλλά τα πάντα, όλα αυτά τα χρόνια. Από τα λαχεία και τα φαρμακεία όταν ξεκίνησε άμισθος, μέχρι ό,τι σημαντικό μπορεί να ζητήσει ένας διευθυντής. Εργάστηκε μόνο στον ιδιωτικό τομέα. Ποτέ στην ΕΡΤ, τη γενική γραμματεία Τύπου, το ΑΠΕ ή κάποιο Γραφείο Τύπου υπουργείου.

Δεν ανήκε σε κανένα κόμμα. Δεν ήταν συγγενής ή φίλος κανενός πολιτικού. Πληρωνόταν αυστηρά με τη σύμβαση που υπέγραφε το σωματείο του. Ούτε ένα ευρώ παραπάνω. Και, μάλιστα, το τελευταίο διάστημα καθώς δεν υπήρχε σύμβαση, μετά από σχεδόν τρείς δεκαετίες προυπηρεσίας αμοιβόταν με μισθό που δεν άγγιζε τα χίλια ευρώ! Τα τελευταία 25 χρόνια εργαζόταν στό ίδιο Μέσο Ενημέρωσης. Σε μία επιχείρηση, δηλαδή. Σε μία εταιρία. Όπως εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικοί υπάλληλοι.

ΟΙ ΜΑΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ!...

"Ευνοϊκές ρυθμίσεις για την εξόφληση οφειλών προς την Εφορία ετοιμάζει το υπουργείο Οικονομικών, έπειτα από συνεννόηση με την αρμόδια Αρχή, ακόμα και για όσους ξεπλένουν χρήμα", διάβαζα χθες στην "Εφημερίδα των Συντακτών", ταξιδεύοντας με τον Ηλεκτρικό. Όταν ξαναδιάβασα την είδηση, ήθελα να τραβήξω τον μοχλό να σταματήσει η αμαξοστοιχία, να βγω έξω και να πάρω λίγο αέρα.

Μου λείπει το θάρρος, όμως, και έμεινα μέσα, παραδομένος στις μαύρες μου σκέψεις.

Εντάξει, καταλαβαίνω το νόημα της επικείμενης ρύθμισης - δεν θα πώ την "λογική" της, διότι λογική δεν υπάρχει εδώ. Σου λέει: αφού έχεις κλέψει εκατό, αντί να σε κυνηγήσω για αυτά τα εκατό, που θα μου κοστίσει, το κυνήγι, ακόμα περισσότερα (με την βραδεία απόδοση Δικαιοσύνης που έχουμε), άσε που μπορει και να μην τα πάρω ποτέ, σου ρίχνω ένα δόλωμα, μια ρύθμιση δηλαδή, να σου τσιμπήσω έστω τα μισά.

Κι έτσι απλά και προκλητικά, γεμίσαμε με ρυθμίσεις σε αυτόν τον τόπο. Ρυθμίσεις πρός όφελος των παρανομούντων, και εις βάρος βεβαίως των νομοταγών.

Τα αυθαίρετα, ρυθμίζονται. Οι κλήσεις της Τροχαίας, κάποια στιγμή διαγράφονται. Τα χρέη που δημιούργησες με το "έτσι θέλω" (και όχι λόγω αντικειμενικής δυσκολίας, πχ να σου χρωστάει το Κράτος λεφτά και να έχεις πέσει έξω), τα τακτοποιείς και αυτά με μια ρυθμισούλα. Κλέβεις μια ποδοσφαιρική ομάδα, ή την ρίχνεις έξω με αλόγιστη διοίκηση, την βάζεις σε ρύθμιση και καθαρίζεις. Παίρνεις επί 40 χρόνια σύνταξη πεθαμένου, το πολύ-πολύ να σου την σταματήσουν, αλλά ούτε λεφτα θα επιστρέψεις, ούτε φυλακή θα πάς για την απάτη. Κλέβεις την δημοτική υπηρεσία στην οποία δουλειες, παίρνεις 9 αναβολές της δίκης, μέχρι που θα παραγραφεί το ποινικό αδίκημα - ρύθμιση είναι κι αυτή, μ νομίζεις. Και τώρα, last bu not least, σου δίνεται και η ευκαιρία, ακόμα και τα μαύρα χρήματα που έχεις ξεπλύνει, να τα "νομιμοποιήσεις".

Ωραία χώρα. Ωραία αντίληψη περί Δικαίου.

Και τι γίνεται, άραγε, με τους άλλους;

Αυτούς που δεν έχουν πάρει ποτέ μαύρο χρήμα για να το ξεπλύνουν;
Που δεν έχουν κτίσει αυθαίρετο;
Που έχουν καταφέρει, οι περισσότεροι με χίλια-δυό ζόρια, να πληρώσουν τα χρέη τους;

Οι μαύρες σκέψεις μου, με παρασέρνουν σε ... άσεμνες διαπιστώσεις.

"Οι μαλάκες της ιστορίας...", λέω, και εννοώ αυτούς που μόλις ανέφερα, είναι μια ζωή το χαλάκι πάνω στο οποίο πατάνε όλοι οι υπόλοιποι απατεώνες για να κρατήσουν τη χώρα ετούτη σε στοιχειώδη λειτουργία. Στην Εντατική, με αναπνευστήρα.

Δεν θά έπρεπε κάποιος, μόλις γίνεται μία ρυθμιση για τους "έξυπνους", να φροντίσει να δοθεί στους "μαλάκες της ιστορίας", ως αντιστάθμισμα βρ' αδερφέ, ένα μικρό μπόνους; Δηλαδή, ρύθμισέ του του άλλου τα ξεπλυμένα χρήματά του, και έλα πές στον "μαλάκα" που τα έχει πεντακάθαρα από την ημέρα που γεννήθηκε, "έλα δω, εσύ ο συνεπής, θα έχεις μία μικρή, συμβολική μείωση της φορολογίας σου, κατά τόσο...".

Όχι πως θα κάνει κάποια σημαντική διαφορά στο Κράτος, αντίθετα, θα μειωθούν λίγο τα έσοδά του. Αλλά θα κάνει λίγο πιο ... μαλακό αυτό το "μαλάκας", και θα δώσει σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν τον "τίτλο", να συνεχίσουν να είναι καθαροί, συνεπείς και έντιμοι. Μόνο έτσι, με επιβράβευση της εντιμότητας αντί με ρύθμιση της ατιμίας, θα υπάρξει κάποια ελπίδα να καταλάβουν μια μέρα οι παράνομοι και αυθαίρετοι ότι η μαγκιά είναι να είσαι εντάξει.Και, μόνο έτσι, θα πάψουν να υπάρχουν και οι "μαλάκες της ιστορίας"...