Βάλε κι 'άλλη αγάπη στο τραπέζι

Κάποτε, ένας Έλληνας μονχός βρέθηκε από το Άγιον Όρος στη Κωνσταντινούπολη. Αργά κάποιο απόγευμα, μπήκε σε ένα εστιατόριο να φάει κάτι. Διάλεξε το συγκεκεριμένο εστιατόριο, μου είπε, γιατί ο κατάλογος είχε φωτογραφίες των πιάτων και μπορουσε, αφού δεν μιλούσε τούρκικα, να δείξει στον σερβιτόρο το φαγητό που ήθελε. Διάλεξε όσπρια. Ρεβύθια. Και ζήτησε ακόμα λίγες ελιές και ψωμί.

Οπως τόχει συνήθειο, ο μοναχός κάνει μιά μικρή προσευχή πρίν από το φαγητό. Πρίν το κάνει, όμως, είδε ότι όλοι γύρω του, τον περιέργάζονταν επίμονα. Προς στιγμή σκέφτηκε να μήν προκαλέσει τους Τουρκους, οι περισσότεροι των οποίων πρέπει να ήταν μουσουλμάνοι, και να κάνει την προσευχή καθιστός, από μέσα του, και τον σταυρό του νοητά. Από την άλλη όμως, αισθάνθηκε ότι κάτι τέτοιο θα πρόδιδε την αγάπη του για τον Θεό, και αμέσως στάθηκε σεμνά, είπε ψιθυριστά την συντομη προσευχή του και ξανακάθισε. Εκείνο που τον εντυπωσίασε όμως, ήταν ότι μαζί του σηκώθηκαν όσοι πελάτες του μαγαζιού κάθονταν δίπλα στο δικό του τραπέζι, και σε ένδειξη σεβασμού έμειναν όρθιοι μέχρι να τελειώσει την προσευχή του.

Ηταν όλοι τους Τουρκοι, μου είπε ο καλόγερος, και μάλιστα ένας από αυτούς έστειλε το γκαρσόνι να τον ρωτήσει εάν θα δεχόταν από αυτόν, ώς συμβολικό, φιλικό κέρασμα, ένα ποτήρι κρασί, ή κάτι άλλο. Ο μοναχός ευχαρίστησε, και παράγγειλε ένα κρασάκι κόκκινο.

Θυμήθηκα την ιστορία αυτή καθώς, πρόσφατα, βρέθηκα αρκετές φορές να συντρώγω με φίλους σε σπίτια η σε εστιατόρια, και σκέφτηκα πως εάν έκανα εγω, ή οποιοσδήποτε άλλος, την προσευχή και τον σταυρό μου πρίν και μετά το φαγητό, οι ίδιοι οι Χριστιανοί φίλοι μπορεί και να με κορόιδευαν ή να με χλεύαζαν. Σίγουρα, όμως, πολύ λίγοι θα έκαναν αυτό που έκαναν οι μή Χριστιανοί Τουρκοι της Πόλης - δηλαδή να σταθούν και αυτοί όρθιοι ώς ένδειξη σεβασμού.

Ισως να ακούγεται παρατραβηγμένο όλο αυτό, αλλά εκείνο που θέλω να πώ, είναι ότι εμείς στην Ελλάδα, αλλά και στη Κύπρο, δεν ξέρω τελικά πόσο εκτιμούμε και σεβόμαστε πραγματικα τα όποια προσωπικά πιστεύω, ιδεολογικά, πολιτικά, θρησκευτικά, του όοιου ανθρωπου, όχι μόνον του ξένου, αλλά ακόμα και του δικού μας.

Οι αντιδράσεις, μάλιστα, εναντίον εκείνων που επέλεξαν, έστω και αργά στη ζωή τους, έστω και αφήνοντας πίσω τους "βεβαρυμένο ... ποινικό μητρώο", να ακολουθήσουν τον δρόμο της Εκκλησίας, ανακαλύπτω συχνά ότι είναι πολύ σκληρές, άδικες και, ως έναν βαθμό, αδιανόητες.

Για παράδειγμα, έχω δεί βλέμματα σχεδόν απαξιωτικά να στρέφονται εναντίον επιβάτη αεροπλάνου που, μέσα στη Μεγάλη Σαρακοστή, στη πτήση Αθήνας-Λάρνακας, ρώτησε την αεροσυνοδό που σερβίριζε το φαγητό, εάν υπάρχει κάτι νηστίσιμο για να φάει. Και όμως, πολύ φυσιολογικά οι ίδιοι αυτοί επιβάτες θα αντιμτώπιζαν, φερ ειπείν, την επιθυμία κάποιου συνεπιβάτη τους για ένα πιάτο για χορτοφάγους. Vegetarian, όπως το λέμε...

Ας μήν επεκταθώ, όμως, περισσότερο σ' αυτό. Ειναι μεγάλο το θέμα, νομίζω, και δεν έχει να κάνει μόνο με τη θρησκεία. Ανακαλύπτω, δυστυχ΄λως, ότι η δημοκρατικότητα πολλών ανθρωπων υφίσταται μόνο μεσα στα όρτια της δικής τους "επικράτειας". και αυτό με γεμίζει θλίψη ανείπωτη.

Πιστευω απλώς, πως εάν επέστρεφε στη ζωή μας το οικογενειακό τραπέζι, κάθε μέρα, και γύρω από αυτό, πριν βυθιστούμε στα πιάτα μας, ευχαριστούσαμε τον Θεό (ή όποιον Θεό στον οποίο κάποιος επιλέγει να πιστέψει, ακόμα και στον, κατ' αυτούς, ανύπαρκτο Θεό) για όσα ετοιμζόμαστε να απολαύσουμε, θα ήμασταν όλοι μας καλύτεροι άνθρωποι, και οι οικογένειές μας πολύ πιο αγαπημένες.

ΡΟΔΟ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

Ιδού και το ομώνυμο τραγούδι του Sting

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ

«Πώς ο στρατοδίκης και ο υπουργός μού έγραψαν το ρεπορτάζ»

Ενας παλιός δημοσιογράφος, 23χρονος ρεπόρτερ το 1951, αποκαλύπτει σήμερα το άγνωστο και, κατ' αυτόν, στημένο σκηνικό της απόπειρας διακοπής της πρώτης δίκης του Νίκου Μπελογιάννη

ΕΙΝΑΙ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ του 1951, και στο στρατοδικείο της Αθήνας, στη μεγάλη αίθουσα του Εφετείου στην οδό Σανταρόζα, αρχίζει η πολύκροτη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη. Ενας από τους δημοσιογράφους που καλύπτουν τη δίκη είναι και ο 23χρονος, τότε, ρεπόρτερ του «Εθνικού Κήρυκα», Σωτήρης Οθωναίος. Μία μέρα τον προλαβαίνει στην είσοδο της αίθουσας ένας συνάδελφός του και του λέει ότι τον γυρεύει ο πρόεδρος του δικαστηρίου, ο αντισυνταγματάρχης της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης Ανδρέας Σταυρόπουλος. «Τι με θέλει;», ρωτά τον φίλο του. «Δεν ξέρω», του απαντά εκείνος, «αλλά μοιάζει να σε συμπαθεί».

Ο δικαστής ανακοινώνει ότι διακόπτει προσωρινά τη δίκη, γιατί τον φώναξε στο γραφείο του ο τότε υπουργός Στρατιωτικών της κυβέρνησης Πλαστήρα, ναύαρχος Αλέκος Σακελλαρίου, «και είναι ζήτημα επείγον». Αναχωρώντας, πλησιάζει τον νεαρό ρεπόρτερ του «Κήρυκα», του χαμογελά και του λέει «ελάτε μαζί μου εσείς κύριε Οθωναίε, έχω κάτι να σας πω».

«Περπατάμε στην Πανεπιστημίου, στο δεξί πεζοδρόμιο, προς το υπουργείο Στρατιωτικών, γωνία Πανεπιστημίου και Κριεζώτου. Προχωρώντας, ο δικαστής μου λέει "να δεις που ο Σακελλαρίου θα με πιέσει να διακόψω τη δίκη". Φαίνεται τσατισμένος και βρίζει τον υπουργό, "τον Χριστό του, την Παναγία του". Κάποια στιγμή βγάζει ένα χαρτί από την τσέπη και μου λέει "πάρ' το στου Ευαγγελίδη", που ήταν ένα φωτογραφείο εκεί κοντά, στο Σύνταγμα, "και ώσπου να τελειώσω με τον υπουργό, πάρε από εκεί κάποιες φωτογραφίες που έχω αφήσει, και ξαναγύρνα να με περιμένεις". Του λέω "εντάξει πρόεδρε", αλλά μ' είχαν ζώσει τα φίδια. Γιατί μου τα λέει όλ' αυτά; Γιατί σε μένα; Τι σημαίνουν;»
Ο ρεπόρτερ σπεύδει στο φωτογραφείο, αρχή Μητροπόλεως, παραλαμβάνει τις φωτογραφίες, «φωτογραφίες στούντιο, που τον έδειχναν χαμογελαστό με ένα τσιμπούκι στο στόμα», και επιστρέφει γρήγορα στην Κριεζώτου.
«Μετά από λίγη ώρα κατεβαίνει ο Σταυρόπουλος, και μου λέει ότι ο υπουργός Στρατιωτικών Σακελλαρίου του είπε πως είναι επιθυμία της κυβέρνησης να διακόψει τη δίκη γιατί υπάρχουν μεγάλες αντιδράσεις, και ότι εκείνος ακούμπησε τότε το πιστόλι στο τραπέζι, και του απάντησε "δεν σταματώ τη δίκη, αλλά εάν με διατάσσετε να το κάνω, προτιμώ να αυτοκτονήσω εδώ και τώρα". Τότε, πάντοτε κατά τον Σταυρόπουλο, ο υπουργός του είπε "εντάξει, δεν χρειάζεται να φτάσεις ώς εδώ", και έφυγε από το γραφείο του».
Οι δυο τους, δικαστής και ρεπόρτερ, ξεκινούν να επιστρέψουν στη Σανταρόζα. Στην εφημερίδα την άλλη μέρα το θέμα ήταν πρωτοσέλιδο. Ονόματα και λεπτομέρειες δεν αναφέραμε. Δεν μπορούσαμε, άλλωστε, και γι' αυτό δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ ονόματα, ούτε και η περιγραφή που σας αποκαλύπτω σήμερα, για πρώτη φορά. Απλώς έγραψα ότι "ο υπουργός Στρατιωτικών κάλεσε τον πρόεδρο του στρατοδικείου και του μετέφερε την παράκληση της κυβερνήσεως να σταματήσει η δίκη, πράγμα που δεν δέχτηκε ο πρόεδρος, ο οποίος είπε στον υπουργό εγώ δεν θα τη σταματήσω, αλλά εάν επιμείνετε και με διατάξετε, εγώ θα αυτοκτονήσω. Και εκεί έληξε το θέμα, με τον υπουργό να υποχωρεί". Βεβαίως έγινε πάταγος την επόμενη μέρα, και δημοσιεύσαμε και τις φωτογραφίες του Σταυρόπουλου, που με είχε στείλει να πάω να πάρω από το φωτογραφείο, στο Σύνταγμα».
Ο κ. Οθωναίος, 85 ετών σήμερα, είναι σίγουρος ότι όλη αυτή η ιστορία ήταν στημένη (και είναι, πρώτη φορά που τη διηγείται με όλες τις λεπτομέρειές της) και ότι πίσω από αυτήν «ήταν οπωσδήποτε ο ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών), που ήθελε να ρίξει τον Πλαστήρα».
«Εκείνο που δεν γράφτηκε ποτέ μέχρι τώρα, ήταν πως μεθοδεύτηκε, κατά τη γνώμη μου, το πράγμα, ώστε να μάθω εγώ την είδηση, όπως αυτοί ήθελαν, και να την γράψω. Ή μάλλον, να μου δώσουν το ρεπορτάζ έτοιμο. Και αποδεικνύεται ότι ήταν προετοιμασμένη αυτή η υπόθεση, ώστε να γίνει όλος αυτός ο ντόρος, να φανεί ότι η κυβέρνηση παρεμβαίνει στο έργο της Δικαιοσύνης και να φαγωθεί ο Πλαστήρας».
Για να καταλάβει, όμως, κάποιος καλύτερα αυτά που λέει ο κ. Οθωναίος, ίσως θα πρέπει να τα συνδέσει με τα πολιτικά γεγονότα εκείνης της εποχής. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι παίχτηκαν πολιτικά παιχνίδια και εξυπηρετήθηκαν πολιτικές σκοπιμότητες, τόσο του μετεμφυλιακού καθεστώτος όσο και του ξένου παράγοντα. Διίστανται οι απόψεις όσον αφορά το βαθμό εμπλοκής σ' αυτήν την, κατά πολλούς, «σκηνοθεσία της δίκης», του κέντρου υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα.
Κατά τον Πότη Παρασκευόπουλο («Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», εκδόσεις Κάκτος), η παρουσία του μετέπειτα δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου στα μέλη του στρατοδικείου «δημιουργεί σήμερα την υπόνοια ότι η σύνθεση του δικαστηρίου ήταν επιλεγμένη από την ηγεσία του ΙΔΕΑ» και αυτό, γράφει, δεν έγινε για να εξασφαλιστεί «η μεγαλύτερη δυνατόν ποινή» στους κατηγορούμενους, αλλά είχε σχέση «με τη μάχη που θα δινόταν για την αναβολή της δίκης». Με την άποψη Παρασκευόπουλου συμφωνεί και ο ιστορικός Τάσος Βουρνάς («Υπόθεση Μπελογιάννη», εκδόσεις Τολίδη).
Οπως και να έχει, η πρώτη δίκη Μπελογιάννη δεν ακυρώθηκε. Συνεχίστηκε, και ολοκληρώθηκε στις 16 Νοεμβρίου, με την καταδίκη 12 κατηγορουμένων σε θάνατο - ανάμεσά τους βεβαίως ο Νίκος Μπελογιάννης και η εγκυμονούσα σύζυγός του Ελλη Ιωαννίδου (γνωστή ως Ελλη Παππά). Οι θανατικές καταδίκες, που βασίστηκαν στο μεταξικό νόμο 509 («Περί ανατροπής του κρατούντος πολιτικού και κοινωνικού συστήματος»).
Στις 15 Φεβρουαρίου 1952 άρχισε στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών η δεύτερη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη, μέλους της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Μαζί του ακόμα 28 άνθρωποι, κατηγορούμενοι με τον αναγκαστικό νόμο 375 του 1936 περί κατασκοπείας. Και αυτή η δίκη τελειώνει με τη θανατική καταδίκη 12 κατηγορουμένων, ανάμεσά τους οι Μπελογιάννης, Ιωαννίδου, Μπάτσης, Αργυριάδης κ.ά. Κυριακή (ημέρα που ούτε οι Γερμανοί δεν κάνανε εκτελέσεις), 30 Μαρτίου του 1952, τέσσερις από τους 12 θανατοποινίτες, οι Μπελογιάννης, Μπάτσης, Αργυριάδης και Καλούμενος (στην Ελλη Ιωαννίδου, μολονότι η ίδια δεν το ήθελε και απαιτούσε να πεθάνει με τον άνδρα της, δόθηκε χάρη επειδή μόλις είχε γεννήσει), οδηγήθηκαν στο απόσπασμα και εκτελέστηκαν.
Ο Σωτήρης Οθωναίος δεν ήταν στη δεύτερη δίκη. Λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση της πρώτης δίκης πήρε την απόφαση να μεταναστεύσει, και έφυγε για τη Δυτική Αφρική. Εζησε και εργάστηκε στη Τανζανία και στην Κένυα για περίπου 60 χρόνια, και τώρα επέστρεψε στη πατρίδα.
Θυμάται ότι «ο Μπελογιάννης ήταν ένας πολύ ήσυχος άνθρωπος, ολιγόλογος. Σχεδόν κάθε μέρα έφτανε στο δικαστήριο κρατώντας ένα γαρίφαλο, και το έπαιζε στα χέρια του». Οταν έμαθε, στην Αφρική, ότι τον εκτέλεσαν, έκλαψε. Μήνες μετά, είδε και το περίφημο σκίτσο του Πικάσο, που εκείνος, ως ρεπόρτερ, είχε ήδη εντυπώσει ως εικόνα ανεξίτηλα στη μνήμη του.


Από τη σειρά «Μεγάλες δίκες» της "Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας" θα κυκλοφορήσει την άλλη Κυριακή ο τόμος με τη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη. Τη δίκη που συγκλόνισε όλο τον κόσμο, και έκανε ανθρώπους σαν τον Ζαν Πολ Σαρτρ, τον Πολ Ελιάρ, τον Πολ Μπονκούρ, τον Τσάρλι Τσάπλιν, τον Λουί Αραγκόν, τον Ζαν Κοκτό, τον Χένρι Ουάλας, τον στρατηγό Ντε Γκολ να κάνουν αγωνιώδεις εκκλήσεις για να μην εκτελεστούν ο Μπελογιάννης και άλλοι τρεις σύντροφοί του. Εις μάτην, δυστυχώς...


ΥΓ: Το κομματι δημοσιεύτηκε χθες, Κυριακή 27.02.2011 στην σελίδα "Ανθρωπων Εργα & Ημερες" της "Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας".

GREAT MINDS

                      GALILEO  Great Mind

                       EINSTEIN  Genius Mind

                 NEWTON Extraordinary Mind

                BILL GATES  Brilliant Mind

   GEORGE PAPANDREOU Never Mind


(From my friend Nikos)

ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ

Δύο ανθρωπους, φίλους, γεμάτοι μουσική

PERSONA NON GRATA

Ο εικονιζόμενος ... άνδρακλας, πρόεδρος του Ολυμπιακού, κ. (;) Βαγγέλης Μαρινάκης ο οποίος, αμέσως μετα τον νικηφόρο (αλλά όχι δίκαια) αγώνα της ομάδας του εναντίον του Παναθηναικού, και ακούγοντας τον Γάλλο ποδοσφαιριστή των "πρασίνων", Τζιμπρίλ Σισέ, που δέχτηκε επίθεση από άλλους ... άντρακλες, οπαδούς των "ερυθρολεύκων", να λέει ότι θα φύγει αό την Ελλάδα γιατί ήρθε εδω για να παίξει μπάλλα και όχι για να του τήν πέφτουν αληταράδες, έκανε την εξής δήλωση: "Ας φύγει με φούστες ο Σισέ".

Το είπε αυτό ο κ.(;) Μαρινάκης, επειδή σε πρόσφατη τελετή βράβευσης, ο Γάλλος ποδοσφαριστής εμφανίστηκε με κάτι που θύμιζε φουστανέλλα. Να, αυτό στην φωτογραφία.

Αλλά, στην Ελλάδα όπου "είναι βαριά η ... τάδε του τσολιά", άρα και του κ.(;) Μαρινάκη, υποθέτω, ο άνδρας εξακολουθεί να μετράει με το εάν φοράει ή όχι παντελόνια, καί όχι με το εάν είναι σωστός, έντιμος, ευγενικός, ταπεινός, γενναίος, λογικός, μυαλωμένος, ευαίσθητος και, γενικά, όλα αυτα που λείπουν σε τύπους σαν τον σημερινό Persona non grata.

Η δήλωση Μαρινάκη είναι απολύτως συμβατή με το ποιόν του ανθρώπου. Αλλά εκείνο που προκαλεί μελαγχολία είναι πώς τέτοιοι άνθρωποι καταλήγουν νά έχουν ρόλο στα κοινωνικά μας πράγματα, και να διοικούν ποδοσφαρικές ομάδες. Ο κατήφορός μας δεν έχει τέλος...

"Ο τυροπιτάς"

Θέλω να ανοίξω ένα τυροπιτάδικο!!!
Επειδή όμως δεν έχω λεφτά, θα ήθελα όσοι περνούν έξω από τον χώρο που σκοπεύω να ανοίξω το τυροπιτάδικο, να μου πληρώνουν τις τυρόπιτες που δεν μπορώ προς το παρόν να τους πουλήσω, έτσι ώστε σε κάποιο χρονικό διάστημα (π.χ. ύστερα από 2 χρόνια) να μπορώ να τους πουλώ τυρόπιτες (τις οποίες φυσικά και πάλι θα πληρώνουν)!!!

Όχι δεν είμαι βλαμμένος, απλά προσπαθώ να ακολουθήσω την ίδια πετυχημένη πρακτική των κοινοπραξιών που έχουν αναλάβει τα έργα οδοποιίας στο εθνικό μας δίκτυο και εισπράτουν διόδια για έργα που δεν έχουν ακόμα κατασκευάσει.

Ευχαριστώ προκαταβολικά για τη συνδρομή σας και επιφυλάσσομαι για την παρασκευή πολύ νόστιμων εδεσμάτων, όταν θα είμαι βέβαια έτοιμος!!!

E-mail που έλαβα από τον φίλο μου Αντωνη Ζ. "Κυκλοφορεί" και σε πολλά άλλα blogs.

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ο εικονιζόμενος Τόνι Άμποτ, ηγέτης του κεντροδεξιού Φιλελεύθερου Κόμματος της Αυστραλίας, που είναι και το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, μιλώντας στο Κοινοβούλιο της χώρας του κατά τη διάρκεια ειδικής συνεδρίασης εις μνήμην των θυμάτων των ολέθριων πλημμυρών στην πολιτεία του Κουήνσλαντ, μεταξύ άλλων συνεχάρη την Πρωθυπουργό της χώρας, Τζούλια Γκίλλαρντ για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνησή της χειρίστηκε την μεγάλη αυτή καταστροφή, που κόστισε τη ζωή σε τουλάχιστον 15 ανθρώπους, άλλοι 60 ακόμα αγνοούνται, και χιλιάδες έχουν εκτοπιστεί από τα μέρη τους. «Μπορεί να μας χωρίζουν μεγάλες πολιτικές διαφορές, αλλά η Πρωθυπουργός σε όλη αυτήν την κρίση έδειξε ότι έχει ηγετικά προσόντα και μεγάλη καρδιά», δήλωσε ο κ. Αμποτ.

Τα σχόλια, προφανώς περιττεύουν.

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ

Tό Blowin in the Wind του Bob Dylan από τους Peter, Paul and Mary.

Τωρα, ανακαλύψαμε και τα "αίθρια"!

Από τον φίλο Βαγγέλη Μαρινάκη, η ακόλουθη επιστολή-μαρτυρία.

"Με αφορμή την ορθότατη ευαισθησία σου σε θέματα τήρησης νόμων με πρόσφατο παράδειγμα αυτό του αντικαπνιστικού νόμου, παραθέτω την εμπειρία μου. Σάββατο βράδυ, εστιατόριο Αdamo, Νέο Ψυχικό.
Με το που μας οδηγούν στο τραπέζι, οσφραίνομαι καπνό και διαπιστώνω πως προέρχεται από το διπλανό τραπέζι. Φωνάζω τον μετρ που μου εξηγεί πως το κάπνισμα απαγορεύεται μεν εντός του εστιατορίου αλλά εμείς καθόμασταν στο αίθριο, όπου και επιτρέπεται. Με συγκράτησε η σύζυγός μου από το να διαμαρτυρηθώ έντονα, τόσο για τον καπνό, όσο και για την κορο'ι'δία, αφού το αίθριο υπήρξε η βεράντα του κτηρίου η οποία όμως είχε περικλειστεί από τζαμαρίες (απλά καθίσαμε στην άλλη πλευρά  του τραπεζιού όπου η όχληση ήταν σαφώς μικρότερη). Δηλαδή βαφτίζουμε ένα χώρο "αίθριο" και
ξεγλυστράμε...Ούτε θέλω να διανοηθώ πως ο ίδιος ο νόμος αφήνει τέτοιο...αίθριο"

ΥΓ.: Δυστυχως, με τόσα προβλήματα να μας ταλανίζουν, αναγκαζόμαστε σ' αυτόν τον τόπο ν' ασχολούμαστε ακόμα με το κάπνισμα, με τα σκουπίδια, και άλλα παρεμφερή...

«Θα φτιάξω site για να πουλάω τα όργανά μου»

Ενας άνθρωπος που «πήρε τη ζωή του λάθος», του έτυχε και η μια αναποδιά στην άλλη, μπήκε στη φυλακή με χρέος περίπου 29.500 ευρώ και βγήκε μαθαίνοντας ότι τώρα οφείλει σχεδόν 6 εκατομμύρια

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ τη σύγχρονη (τρόπος του λέγειν, ασφαλώς), δεν θέλει και πολύ ένας άνθρωπος που ανακατεύεται με το εμπόριο και μπλέκει κάποια στιγμή, από φταίξιμο δικό του ή όχι, με αυτό που ονομάζουμε «κράτος» (που, πλέον, κάποιοι έχουν... επεκτείνει ως λέξη, βάζοντάς της ως πρόθεμα τα ανθρώπινα οπίσθια στην καθομιλουμένη!), να βρεθεί από τη μία μέρα στην άλλη από τον παράδεισο στην κόλαση. Εκεί βρίσκεται ο σημερινός καλεσμένος μας. Και είναι τόσο απελπισμένος, που έχει ήδη βάλει μπρος το σχεδιασμό ενός ιστότοπου για να αρχίσει να πουλάει μερικά ζωτικά του όργανα!

Ο Βαγγέλης Πούλος, 46 χρόνων σήμερα, ξεκίνησε στη γενέτειρά του, Δραβήσκο Σερρών, μία δική του επιχείρηση εμπορίας ποτών το 1996. Πήγαιναν καλά οι δουλειές στην αρχή, και το 1999 άνοιξε μεγάλο παράρτημα στην πόλη των Σερρών, που αργότερα έγινε το κύριο μαγαζί του. Εφτασε να έχει ετήσιο τζίρο κοντά στα 3 εκατομμύρια ευρώ. Τόσα είχε δηλώσει στην εφορία για το έτος 2004.
Στα μέσα εκείνης της χρονιάς, όμως, άρχισε ο κατήφορος, ο δικός του και της επιχείρησης. Ενα περιπετειώδες διαζύγιο, το 2003, σε συνδυασμό με ασφαλιστικά μέτρα (που δεν «πέρασαν»), όπου η πρώην σύζυγος ζητούσε το 50% της επιχείρησης ως «απόκτημα κατά τον έγγαμο βίο», είχαν ως αποτέλεσμα «να χαλάσει το όνομά μου στην αγορά, και να χάσω από τις τράπεζες την πιστοληπτική μου ικανότητα».
Οποια χρήματα είχε τα διέθεσε για να συντηρεί τα παιδιά τους, δύο αγόρια, των οποίων είχε κερδίσει την επιμέλεια, και για να πληρώσει τις υποχρεώσεις του προς τρίτους. Με τις δουλειές όμως να φθίνουν, και τις τράπεζες να μη δίνουν δάνεια («ενώ μέχρι πριν λίγο καιρό με παρακαλούσαν γονατιστοί οι γελοίοι»), άρχισε η συσσώρευση χρεών προς την εφορία (φόρος εισοδήματος και ΦΠΑ).
Το 2005 η επιχείρησή του κατασχέθηκε από τον ιδιοκτήτη του καταστήματος που ενοικίαζε στις Σέρρες. Ετσι, το περίφημο «Πρατήριο Ποτών Ευάγγελου Πούλου», που πωλούσε οτιδήποτε «από σόδα μέχρι και σαμπάνια Κριστάλ», έπαψε να υπάρχει. Ο Βαγγέλης Πούλος συνελήφθη το 2007 γιατί υπήρχαν εναντίον του δικαστικές αποφάσεις για χρέη που δεν πλήρωνε, κάτι ποινικά (τροχαίες παραβάσεις), το αυτεπάγγελτο για μικροποσά ακάλυπτων επιταγών και οφειλές στο ΙΚΑ. Πήγε φυλακή γιατί δεν μπορούσε να εξαγοράσει αυτές τις ποινές, που αντιστοιχούσαν σε περίπου 17.500 ευρώ.
Εφαγε πέντε και κάτι χρόνια, με συγχώνευση, και εξέτισε τα 2/5, γιατί εργαζόταν κάθε μέρα στο κυλικείο των Αγροτικών Φυλακών της Κασσάνδρας. Εξέτισε 1 χρόνο και 2 εβδομάδες. Οταν πήγε στη φυλακή, χρωστούσε, λέει, στην εφορία 29.000 ευρώ (από οφειλές προς εφορία -φόρου εισοδήματος, ΦΠΑ- και τα είχε σε ρύθμιση, περίπου 2.500 τον μήνα). «Αυτά τα 29 χιλιάρικα, όταν βγήκα από τη φυλακή, με κάτι ποινικά, πρόστιμα, προσαυξήσεις και άλλα έξοδα, είχαν φτάσει τις 52.500 ευρώ περίπου».
Τότε τον βρήκαν οι άνθρωποι του ΣΔΟΕ και του είπαν να πληρώσει στην εφορία 180.000 ευρώ για να κλείσουν την 6ετία, και να «καθαρίσει». «Τους λέω, τρελοί είστε μωρέ; Πού να βρω τέτοια λεφτά; Ο,τι πήρατε, πήρατε, κοπρόσκυλα, τους απάντησα, και τους έστειλα στο διάολο». Δεν είχε τίποτα πια στην ιδιοκτησία του. Εμενε σε μια γκαρσονιέρα της μάνας του, μαζί με την άρρωστη εδώ και χρόνια αδελφή του και τα δύο αγόρια.
Αλλά ας γυρίσουμε στην περίφημη περαίωση των 180.000 ευρώ που του ζήτησε το ΣΔΟΕ. Πώς προέκυψε αυτό το ποσό, τον ρωτάω. «Τα πρώτα 3 χρόνια, όταν πήγαινα καλά, είδα ότι πλήρωνα κατά μέσο όρο φόρο το χρόνο γύρω στις 30.000 ευρώ. Το πολλαπλασίασαν λοιπόν αυτό το ποσό επί 6 χρόνια, για την περαίωση, και έβγαλαν 180.000 ευρώ σύνολο. "Πλάκα με κάνετε!", τους είπα, και τους διαολόστειλα πάλι».
Και η συνέχεια; «Επανήλθαν βέβαια. Αυτό το κωλοκράτος δεν σε αφήνει σε ησυχία, σε κυνηγάει ανελέητα. Μου 'ρθε, λοιπόν, ένα χαρτί που ούτε λίγο ούτε πολύ έλεγε ότι μου ζητούσαν περίπου το 1/3 του ετήσιου τζίρου που είχε η επιχείρησή μου τα 6 τελευταία χρόνια. Δηλαδή είχα π.χ. 3 εκατ. τζίρο το χρόνο, και αυτοί ζητούσαν 700.000 - 800.000 για κάθε χρόνο. Σύνολο, όταν έλαβα το κωλόχαρτο, 4 εκατομμύρια και βάλε!».
Τώρα το χρέος του, με πρόστιμα και προσαυξήσεις κάθε μήνα, έχει φτάσει τα 5.940.687,64 ευρώ! Τα 64 λεπτά είπε στο δικηγόρο του να πάει να τα πληρώσει! Τρελάθηκε. «Το έσκισα και το πέταξα το χαρτί, να πα' να γαμηθούν. Εάν είχα και τα κότσια να τους στείλω πακέτο με βόμβα, θα το έκανα».
Δουλειά δεν έχει. Δεν έχει κανένα περιουσιακό στοιχείο. «Κι ακόμα με κυνηγάνε. Ψάχνω να φύγω έξω, να δουλέψω, κάπως. Προσπάθησα να μπαρκάρω αλλά λόγω ποινικού μητρώου δεν μου βγάζουν ναυτικό φυλλάδιο. Εχω κάτι συγγενείς στη Γερμανία που μου είπαν να πάω εκεί, αλλά έχω απαγόρευση εξόδου από τη χώρα. Από παντού με έχουν μπλοκάρει οι πούστηδες! Είπα να μείνω εδώ, να το παλέψω. Αλλά δεν παλεύεται το πράγμα. Είναι τρομοκράτος αυτό που έχουμε. Ασε με! Αν μπορούσα θα πήγαινα να γίνω τούρκος υπήκοος. Τόσο τους έχω σιχαθεί εδώ πέρα».
Είναι απελπισμένος και τσατισμένος. Είπε στο δικηγόρο του ότι θα φτιάξει ένα σάιτ για να αρχίσει να πουλά τα όργανά του. « Ενα νεφρό, λίγο από το συκώτι μου, κανένα μάτι. Μιλάω πολύ σοβαρά».
Τα παιδιά ξέρουν τα πάντα. Του συμπαρίστανται. Είναι και αυτά αγριεμένα. Και συνεχώς απορούν, «σε ποια Ελλάδα μεγαλώνουμε;».
«Πολλά βράδια κοιμήθηκαν νηστικά. Είναι έξαλλοι με τον τρόπο που μου συμπεριφέρεται το κράτος, και γι' αυτό σου λέω ότι κάποια στιγμή θα γίνουν ποινικά τα παιδιά. Εχουν αγανακτήσει. Δεν μπορεί να είμαι εγώ φυλακή και να έρχεται ο γιος μου να με βλέπει και να μιλάμε από τα τζάμια λες και είμαι δεν ξέρω ποιος εγκληματίας. Να 'μαι μέσα με τα πρεζόνια και τις σαβούρες. Τι δουλειά έχω εγώ να βλέπω τον άλλον να βγάζει από τον πισινό του τα προφυλακτικά για να πάρει τη δόση του; Στους 300 κρατούμενους, μόνο 8 Ελληνες ήμασταν. Αφού ξέχασα να μιλάω και ελληνικά για ένα διάστημα».

ΥΓ.: Δημοσιεύτηκε στη σελίδα "Ανθρωπων Εργα & Ημερες" της "Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας", 13.02.2011

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ

ΟΣΟΙ ΠΙΣΤΟΙ...

Οι μόνιμες στήλες "Σκέψη της Ημερας", "Persona Grata", "Persona Non Grata", "Η Ωραία της Ημερας" (φωτογραφία) και "Ενα Τραγούδι για την Ημερα", ζητούν βοήθεια. Οι ιδέες και προτάσεις σας είναι ευπρόσδεκτες, και βεβαίως όσες δημοσιευθούν θα συνοδεύονται από τιμητική αναφορά στους αποστολείς τους.

Στείλτε ό,τι έχετε ευχαρίστηση στο bavzer@gmail.com

Χίλια ευχαριστώ,
Χρήστος

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ

I Got You Babe (Sonny & Cher), 1965

Μουμπάρακ τέλος

(Φωτο: Ed Ou, για την New York Times)

Ξημέρωσε κανούργια εποχή σήμερα για τους πολίτες της Αιγύπτου, έπειτα από την παραίτηση χθες του επί 30 έτη Προέδρου της χωρας, Χόσνι Μουμπάρακ, ο οποίος όλο αυτό το διάστημα κέρδισε 4 εκλογικές αναμετρήσεις χωρίς αντίπαλο! Προήχθη στο προεδρικό αξίωμα το 1981, όταν δολοφονήθηκε ο Ανουάρ Σαντάτ, στου οποίου την κυβέρνηση ήταν αντιπρόεδρος.

Ανακοινωσε ο ίδιος την παραίτησή του χθες, Παρασκευή, 18 μέρες μετα το ξέσπασμα μεγάλων αντικυβερνητικών διαδηλώσεων, κυρίως στο Κάϊρο, όπου κυριαρχουσε το σύνθημα "Να φύγουν ο κλέφτης και οι συνεργάτες του". Ο Μουμπάρακ, μαζί με την οικογένειά του και τους άνδρες της προσωπικής του φρουράς, π΄λεταξε με ελικόπτερο για την εξοχική του έπυαλη στο θέρετρο Sharm el-sheikh.

Η Αιγυπτος είναι τώρα στα χέρια της ανώτατης διοίκησης των ενόπλων δυνάμεων, υπό την ηγεσία του Υπουργού Άμυνας. Έτσι, ο στρατός, που από το πραξικόπημα του 1952 βρίσκεται "στην καρδιά του αιγυπτιακού συστήματος", όπως λέει ό Τζέρεμι Μπάουεν, διευθυντής του γραφείου Μέσης Ανατολής του BBC στο Κάιρο, καλείται τώρα να εγγυηθεί την απεμπλοκή της χώρας από ένα σύστημα που το ίδιο συντηρούσε και υπηρετούσε για περισσότερα από 60 χρόνια, και την μετάβασή του πρός ένα πιο δημοκρατικό πολίτευμα.

Εν τω μεταξύ, όπως γράφει η σημερινή "Γκάρντιαν", η προσωρινή κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι η Ελβετία "πάγωσε" όλα τα περιουσιακά στοιχεία του Μουμπάρακ και της οικογένειάς του, που εκτιμούνται σε "εκατοντάδες εκατομμύρια".

Φέρεται να έχει και καταθέσεις (διόλου ευκαταφρόνητες μάλιστα) και σε βρετανικές τραπεζες, αλλά πηγες της Τράπεζας της Αγγλίας δηλώνουν ότι δέν μπορεί να διατάξει το άνοιγμα των εκεί λογαριασμών του εάν δεν υπάρξει σχετικό, γραπτό αίτημα από την Ευρπαική Ενωση, τα Ηνωμένα Εθνη ή την νέα αιγυπτιακή κυβέρνηση.

Ειδικοί έχουν υπολογίσει την περιουσία του στα 43,5 δισεκατομύρια στερλίνες. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής αποκτήθηκε μέ επενδύσεις σε βρετανικές και ελβετικές τράπεζες, αλλά και μέ επενδύσεις σε ακίνητα σε Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Λός Αντζελές και σε "παραθαλάσσια φιλέτα" της Ερυθράς Θάλασσας.

Έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα φέρονται να είχαν αναπτύξει η κατά το ήμισυ Ουαλλή σύζυγός του Σουζάν, και οι γιοί του Γκαμάλ και Αλαά.

Μπορεί ο πρώην, πλέον, δικτάτορας (γιατί τί άλλο μπορεί να είναι ένας ηγέτης που εκλέγεται μονίμως χωρίς άλλον υποψήφιο;), νά έλεγε στο διάγγελμά του της περασμένης Πέμπτης ότι "στην Αίγυπτο γεννηθηκα, στην Αίγυπτο θα πεθάνω", αλλά όπως σημειώνει η έγκυρη "Γκάρντιαν", ήδη γίνονται συζητήσεις μεταξύ Αμερικανών, Σαουδαράβων και αξιωματούχων από τα Εμιράτα, "για την ασφαλή μεταφορά του στο Ντουμπάι".

Οπως έλεγε και ο Μαχάτμα Γκάντι, "μπορεί στον κόσμο αυτόν να υπάρχοιυν τύραννοι και δολοφόνοι, που μπορεί για ένα διάστημα να φαίνονται ανίκητοι, αλλά στο τέλος πάντοτε πέφτουν".

MOTHER

Ενα από τα ωραιότερα τραγούδια των Pink Floyd από το The Wall, εδω, από το περίφημο Live Concert στο Βερολίνο, με την Sinead O'Connor και τον μέγα Roger Waters

Η Μαρία της βροχής!....

Σε δωμάτιο ενός ιδιωτικού νοσοκομείου στην Αθήνα (αποφεύγω να δώσω … διευθύνσεις και ονόματα, γιατί ξέρω ότι τα πιράνχας των μίντια θα ορμήξουν αμέσως), νοσηλεύεται εδώ και καιρό μία κοπέλα που μία σπάνια αρρώστια την κατέστησε ολοκληρωτικά παράλυτη. Το ευτύχημα, αλλά ίσως και το βασανιστήριό της συνάμα, είναι ότι τα μάτια της είναι συνεχώς ορθάνοιχτα. Ακόμα κι όταν κοιμάται. Τα βλέπει όλα...

Αισθάνεται, αλλά δεν έχει τρόπο να το εκφράσει. Μόνο εκείνη ξέρει πότε χαίρεται, πότε λυπάται, πότε κλαίει, πότε γελάει, πότε έχει πείνα, πότε πόνο, ανησυχία, αγωνία, λαχτάρα, δίψα, συγκίνηση, φόβο, κούραση, ευτυχία…

Ευτυχία;

Είναι πολλά μερόνυχτα τώρα, από τότε που άκουσα την ιστορία της, που αυτό το μονολεκτικό ερώτημα, τόσο απλό, τόσο καθαρό, στριφογυρίζει μες το μυαλό μου και το βασανίζει;

Η μητέρα της δεν άντεξε ετούτο το ριζικό και έλιωσε από το μαράζι της. Ο πατέρας της, διαλυμένος και αυτός, μεγάλος πια και στην ηλικία, ούτε να την συντηρήσει μπορεί, ούτε και να σταθεί κοντά της, κολώνα στην ακίνητη ζωή που της επιφύλαξε η μοίρα.

Μα, είναι ακίνητη; Η ίδια, ναι. Το βλέπεις. Η ζωή της, όμως; Ποιος ξέρει;

Δίπλα της, στο πλευρό της, ένας αδερφός. Ο μόνος δικός της άνθρωπος. Ο μόνος που ίσως ξέρει. Που σίγουρα ξέρει. Γιατί, όταν είναι εκείνος εκεί, οι δυο τους μοιάζουν να συνεννοούνται. Ζητάει να της φέρουν λίγο παγωτό. Της περιγράφει μια βόλτα του στη Πάρνηθα. Την παρακαλεί να μην ανησυχεί γι’ αυτόν, «μια χαρά είμαι».

Η επικοινωνία γίνεται μέσω μιας ανεπαίσθητης κίνησης της κόρης του οφθαλμού της κοπέλας, που μόνο ο αδελφός της μπορεί να αντιληφθεί, αλλά και τώρα τελευταία 1-2 από τις νοσοκόμες που είναι πολλές ώρες στο πλευρό της. Η ελάχιστη αυτή κίνηση έγινε η αφορμή για να αναπτύξουν οι γύρω της μια καινούργια, δική τους γλώσσα, ώστε να αποσπούν από αυτήν απαντήσεις σε ερωτήματα που της θέτουν. Το «ναι» και το «όχι», σχεδόν το έχουν κατακτήσει.

Αλλά ο «ομορφότερος κωδικός» είναι εκείνος που δεν έχει αποκωδικοποιηθεί ακόμα. Είναι ο «κωδικός των συναισθημάτων». Αυτός, που επιτρέπει στους ελάχιστους κοντινούς της ανθρώπους, έχοντας εξοικειωθεί πια με την απειροελάχιστη κίνηση της κόρης των ματιών της (φανταστείτε, δηλαδή, να μπορούσατε να δείτε ένα φτερούγισμα του ανέμου χωρίς να υπάρχουν δέντρα η γρασίδι κοντά, και χωρίς να μπορεί αυτό το φτερούγισμα να σας αγγίξει), να καταλαβαίνουν και να ανταποκρίνονται στα συναισθήματά της.

Η οικογένεια της κοπέλας δεν είναι πλούσια. Όσα χρήματα είχαν, ξοδεύτηκαν στην αρρώστια. Ευτυχώς, η διοίκηση του νοσοκομείου ανέλαβε εσαεί τα έξοδο της περίθαλψής της. (Άλλος ένας λόγος που δεν γράφω ποιο νοσοκομείο είναι, είναι ότι θα βρεθούν κάποιοι, ως συνήθως, που θα δουν πίσω από την ιστορία αυτή κάποιο δικό μου συμφέρον, μια δική μου ιδιοτέλεια – είπαμε, ζούμε σε χώρα βαθύτατα άρρωστη).

Η ιστορία της, που λέτε, έφτασε και στα αυτιά Αμερικανών επιστημόνων, οι οποίοι ήρθαν εδώ και δοκιμάζουν τώρα, με πολύ θετικά αποτελέσματα μέχρι στιγμής, μία μέθοδο καινούργια με την οποία (θα το πω όσο πιο απλά μπορώ, γιατί και εγώ δεν έχω καταλάβει ακόμα καλά-καλά πως γίνεται αυτό), μέσω ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή θα κατευθύνεται μία «ακτίνα» στη κόρη του οφθαλμού της ασθενούς, η οποία, «ακτίνα», στη συνέχεια, θα μπορεί να «ερμηνεύσει» τι αισθάνεται η κοπέλα εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Αυτή η «αποκωδικοποίηση του αισθήματος», θα επιτρέψει, κατόπιν, την ευκολότερη συνεννόηση μαζί της.

«Τι σου είναι η επιστήμη!», θα πει κάποιος, και δίκιο θάχει. Όμως, προηγείται μία άλλη, πιο σημαντική … αναφώνηση: «Τι σου είναι ο άνθρωπος!». Και, πρώτος-πρώτος, στη λίστα τη συγκεκριμένη που σας διηγούμαι σήμερα, είναι εκείνος ο άνθρωπος που, η πρώτη του εικόνα παραπέμπει στο «τίποτα».

Ζούμε σε μια κοινωνία όπου η καθημερινότητά της κατάντησε να χαρακτηρίζεται, δικαίως ή όχι, από μικρές και μεγάλες τραγωδίες. Γύρω από αυτές περιστρέφονται όλα. Οι ειδήσεις και αναλύσεις μας. Οι φωνές και οι διαμαρτυρίες μας. Η οργή, και το ξέσπασμά μας. Η αγωνία και η απελπισία μας.

Και όμως, μέσα σε αυτόν τον ίδιο μικρόκοσμο, της καθημερινότητας, ναι, …, συμβαίνουν και τα μικρά η μεγάλα θαύματά μας. Γύρω από τα οποία, περιστρέφονται ελάχιστοι – δυο-τρεις άνθρωποι, το πολύ. Η κοπέλα, ο αδελφός της, οι νοσοκόμες, και τρεις επιστήμονες που κρατάνε ένα λαπτοπ σαν Ευαγγέλιο και περιμένουν μία ακτίνα ελάχιστου φωτός να τους πει «η Μαρία είναι χαρούμενη που σήμερα βρέχει».

ΥΓ.: Το "κομματι" αυτό δημοσιεύεται και στο http://www.aixmi.gr/

ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ...

Από τον φίλο μου τον Νίκο η υπόδειξη για αυτήν την εξαίρετη εκτέλεση του In The Arms of an Angel από την Sarah Mclachlan και τον μοναδικό Carlos Santana να τη συνοδεύει στη κιθάρα. Στον φίλο μου Νίκο "επιστρεφω" μια αφιέρωση από καρδιάς, που ο ιδίος βέβαια θα την απορρίψει ως "μελιστάλαχτη", αλλά επειδή πολύ έχουμε μπουχτίσει τελευταία στη ζωή μας από "κουβέντες ισορροπίας", εγω θα την δεχτω ώς κομπλιμέντο. Καλή ακρόαση...

Το μίσος...

«Μα το μεγάλο μίσος φουντώνει ανάμεσα σε πολύ κοντινούς ανθρώπους. Τα μικρά μίση είναι σε μακρινούς. Ευθύνεται η γειτονιά και τα μπλεξίματα που είχαμε μέσα στους αιώνες, καθώς δεν μπορούσε ο ένας να απαλλαγεί από τον άλλο. Δεν μπορούσε να γλιτώσει και του έμενε το μίσος ως τρόπος συνυπάρξεως. Βεβαίως, μαζί δεν κάναμε και χώρια δεν μπορούσαμε. Αυτό που μας συνδέει είναι η γειτονιά, οι νοοτροπίες και η κοινή ανατολίτικη αντίληψη και στάση ζωής».

Προς στιγμήν, διαβάζοντας τα λόγια αυτά του σπουδαίου μας φιλόσοφου Στέλιου Ράμφου στο χθεσινό περιοδικό «Ε» της «Κυριακάτικης» Ελευθεροτυπίας, ξέχασα προς στιγμήν ότι μιλούσε στα πλαίσια ενός, εξαιρετικού μάλιστα, αφιερώματος στην Τουρκία, τον «άγνωστό μας γείτονα», και νόμιζα πως μιλούσε για μίση και πάθη ενδο-οικογενειακά, που έχω γευτεί πολλά τα τελευταία χρόνια, με αφορμή οικονομικές διαφορές, αλλά με πραγματική αιτία αυτήν την «ασφυξία του κοντινού», που μόλις περιέγραψε ο εκ Θεσσαλονίκης διανοούμενος.

Συζητώντας, μάλιστα, πρίν λίγο καιρό με μια φίλη ψυχοθραπεύτρια εδώ στην Αθήνα, για αυτές ακριβώς τις άρρωστες ενδοοικογενειακές διαμάχες, μου έλεγε ότι οί τάχα μου πολιτισμένες συζητήσεις για ειρηνική, ή έστω συμβιβαστική, επίλυση του προβλήματος (λές και επρόκειτο για το Κυπριακό), δεν θα οδηγήσουν πουθενά «γιατί απλούστατα, βαθιά μέσα τους, οι δύο οικογένειες δεν θέλουν να τα βρούν». Δηλαδή; «Εχουν συνηθίσει να συνυπάρχουν με τα μέση, τα πάθη και τις καχυποψίες τους». Και όλα αυτά, φτάνουν για να μολύνουν και τους γύρω. Δηλαδή εκείνους που προστίθενται στην οικογένεια, χωρίς ποτέ (να τους επιτρέπεται) να είναι πραγματικά μέλη της.

Το λέει κι ο Ράμφος, αλλά για την Ελλάδα και την Τουρκία:

Και οι δύο δεν πιστεύουμε στον κόσμο. Δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να έχει αποτέλεσμα στη ζωή μας μια σχέση με τον κόσμο παραγωγική, ιστορικής παρεμβάσεως.»

Και πάρα κάτω, ό ίδιος, περιγράφοντας πόσο ενοχλεί τους Τούρκους που εμείς είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και εκείνοι όχι – και είναι σαν να αντιγράφω, πάλι, πρακτικά από θυελλώδη οικογενειακή συνεδρίαση με θέμα «το συμφέρον μου»:

«Οι Τούρκο να θα μπουν στην Ευρώπη (όχι γιατί πραγματικά το επιθυμούν για το συμφέρον τους), αλλά διότι εμείς κάνουμε ό,τι κάνουν εκείνοι, και εκείνοι κάνουν ό,τι κάνουμε εμείς. Είπαμε, χώρια δεν μπορούμε και μαζί δεν τα καταφέρνουμε. Όταν είχε γίνει η αίτηση της Ελλάδος για να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1951, ο τότε Υπουργός Εξωτερικών ή ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας, δεν θυμάμαι, συγκάλεσε όλους τους διευθυντές του Υπουργείου Εξωτερικών και τους έβαλε μια τρομερή κατσάδα διότι δεν είχαν παρακολουθήσει ακριβώς τα βήματα των Ελλήνων, και τους έδωσε εντολή ρητή: “Ό,τι κάνουν οι Έλληνες, κάντε και σεις”. Είναι η ανάγκη να μην ξεχωρίζουμε».

Και έτσι, που λέτε, διαιωνίζεται η δυστυχία, το μίσος μεταδίδεται από γενεά προς γενεά, οι φίλοι, εκατέρωθεν λιγοστεύουν, κάποιος θα πάρει τη θέση του ενός, κάποιος του άλλου, κάποιος θα προσπαθήσει να κρατήσει ισορροπίες, ο καθένας με τους δικούς του λόγους… Όταν θα γίνει μια δήλωση υπέρ της Ελλάδος, θα πανηγυρίσουμε και θα ξεγελαστούμε ότι ό τάδε είναι μαζί μας. Όταν κάποιος θα ανοιχτεί (είτε επειδή το θέλει, είτε επειδή έτσι προστάζει το συμφέρον του – γιατί, μη γελιέστε, και οι απ’ έξω έχουν συμφέροντα) προς την Τουρκία, θα μελαγχολήσουμε εμείς, θα πικραθούμε, θα θυμώσουμε, …, και πάει λέγοντας.

Υ.Γ.: Ο αρτοποιός Δημήτρης Κότσαρης (που μπορείτε να διβάσετε την ιστορία του σε προηγούμενο post) μού έλεγε ότι ρώτησε κάποιος, κάποτε, την μητέρα του, που μεγάλωσε 10 παιδιά χωρίς ποτέ να τσακωθούν τα αδέρφια μεταξύ τους, πως τα κατάφερε, και εκείνη απάντησε: "Απλά. Εκτός από αγάπη, δεν είχα τίποτ' άλλο να τους μοιράσω". Ούτε σπίτια, ούτε επιχιερήσεις, ούτε καταθέσεις σε τράπεζες, ούτε οικόπεδα, ούτε μετοχές. Τίποτα.

Τον άρτον ημών τον επιούσιον...

ΜΟΝΟ ΝΑ ΣΥΣΤΗΣΩ μπορώ τον σημερινό μας «καλεσμένο» -τι καλεσμένο, δηλαδή, που είδα κι έπαθα ώσπου να τον βρω και, κυρίως, να τον πείσω να συναντηθούμε, να γνωριστούμε και να μιλήσουμε. Ονομάζεται Δημήτρης Κότσαρης και γεννήθηκε πριν από περίπου 75 χρόνια στο χωριό Βελανιδιά της Μεσσηνίας, από πατέρα αγρότη, «πολύ αυστηρό άνθρωπο, αυταρχικό, άκαμπτο, μα και άμεμπτο, αδερφέ μου», και μητέρα «αγία, τι να σου λέω, δέκα παιδιά μεγάλωσε χωρίς να αδικήσει κανένα, με περίσσευμα αγάπης για όλα -ξέρεις γιατί;- γιατί δεν είχε τίποτ' άλλο να δώσει, μόνο αυτό, αγάπη».

Ο κύριος Δημήτρης, «κύριος» με τα όλα του, τζέντλεμαν σωστός, με το γκρι κοστούμι του, ραμμένο από ράφτη, πουκάμισο άσπρο με μπλε λεπτές ρίγες και γραβάτα «κολεγιακή», εγγλέζος πραγματικός, είναι -να το πω λαϊκά;- φούρναρης ή -να το πω πιο... επιστημονικά- αρτοποιός! Αλλά, όχι μόνο...
Κι αυτοί ακόμα οι τίτλοι δεν αρκούν, θαρρώ, για να τον συστήσω όπως πρέπει. Εύκολο είναι να το παρακάνω σε επίθετα και να τον αδικήσω. Ο άνθρωπος αυτός υπερβαίνει την όποια, δικιά μου, περιγραφική δεινότητα. Γι' αυτό και θα τον αφήσω σε λίγο να τα πει όλα μόνος του. Χύμα. Χείμαρρος. Αλλά, προσέξτε, μη φανταστείτε κάτι πληθωρικό, δυναμικό, πομπώδες και ασυγκράτητο -όχι! Η ορμή του είναι ήμερη. Ο ενθουσιασμός του, σεμνός. Η φλόγα του δεν καίει, ζεσταίνει. Η οργή του, ευγενική!
Τον συνάντησα στο μαγαζί του στην οδό Πετράκη, έναν μικρό δρόμο παράλληλο της Ερμού. Φέρει το όνομα «Πνύκα» και εκεί συρρέουν καθημερινά όσοι έχουν μυηθεί στη λατρεία του «καθαρού, ανόθευτου ψωμιού». Πρέπει να είναι από τους λιγοστούς αρτοποιούς που έχουν φανατικούς οπαδούς! Μου τον σύστησε ένας γιατρός που άλλαξε τη ζωή μου στη διατροφή. Ενας γιατρός που με πείσμα και πειθώ λέει στους ασθενείς του ότι η σωστή διατροφή είναι το καλύτερο φάρμακο και ότι πρώτο στη λίστα αυτής πρέπει πάντα να είναι το καλό ψωμί, ολικής αλέσεως. Ο φούρνος του κ. Δημήτρη, εκεί όπου τέσσερις δεκαετίες τώρα, κάθε βράδυ προς ξημέρωμα, γίνεται το θαύμα της γέννησης «του θείου αυτού δώρου», είναι στο Παγκράτι. Ας αρχίσουμε από εκεί, λοιπόν, και όπου μας βγάλει:
«Επάνω σ' αυτόν τον πάγκο που κάθε μέρα φτιάχνουμε το ψωμί γίνεται μια μικρή ιεροτελεστία. Οπως στο Μυστικό Δείπνο. Πρέπει όλοι, πρώτα-πρώτα, να πλύνουμε τα χέρια μας με οινόπνευμα. Θέλω να είμαστε όλοι καθαροί, ξυρισμένοι, με ρούχα φρεσκοπλυμένα, πεντακάθαρα και να μοσχομυρίζουν. Πώς θα έχουμε την απαίτηση ο κόσμος να φάει το ψωμί μας εάν εμείς δεν το χειριζόμαστε αυτό το αγαθό, γιατί αγαθό είναι, με σεβασμό και καθαρότητα σώματος και ψυχής;»
Οπως όλοι οι σπουδαίοι καλλιτέχνες, και μαστόροι, και δημιουργοί, και τεχνίτες, έτσι και ο κ. Δημήτρης ρίχνει όλο το βάρος του στην πρώτη ύλη. Στη δική του περίπτωση, είναι το στάρι.
«Αχ, είναι πολύ εύκολο να διαλέξεις το καλύτερο σιτάρι. Οπως βλέπεις, ας πούμε, την ελιά και λες, "αυτή γυαλίζει ωραία, πρέπει να είναι καλή", το ίδιο ακριβώς κριτήριο ισχύει και για έναν φούρναρη που θέλει να διαλέξει την καλύτερή του πρώτη ύλη. Το καλό σιτάρι γυαλίζει, και μοιάζει με χρυσάφι. Το καλύτερο στον κόσμο το βρίσκεις στον Καναδά. Γυρίζω όλη την Ελλάδα για να βρω· και εδώ, έχει, αλλά δεν επαρκεί. Φέρνω και απ' έξω. Να, αυτό το ολικής αλέσεως που θα σου δώσω μετά να δοκιμάσεις είναι από καναδέζικο σιτάρι. Υπάρχουν πολλές ποικιλίες, πάρα πολλές. Πρέπει να βρεις το πιο κατάλληλο σιτάρι για να το απορροφάει ο οργανισμός μας. Πρέπει να νιώσεις τη γεύση του. Να έχεις πείρα. Είμαι έξαλλος με αυτό το παραμύθι που λέγεται "ψωμί πολυτελείας". Είναι μύθος. Απάτη. Είναι το χειρότερο ψωμί που υπάρχει. Κοροϊδεύουν τον κόσμο. Αφού του τα έχεις βγάλει όλα από μέσα, τι πολυτελείας είναι; Και όμως, το 95% των Ελλήνων αυτό το ψωμί αγοράζει και νομίζει ότι τρώει και κάτι σπουδαίο! Είναι σκουπίδια το πολυτελείας! Ρίχνουν βελτιωτικά και προσθετικά. Είναι χημικά. Δεν ωφελούν σε τίποτα».
Πριν από μερικά χρόνια, βρέθηκαν στην Ελλάδα καθηγητές από τη Σχολή Δημόσιας Υγιεινής του Χάρβαρντ. Εμειναν στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία», που παίρνει ψωμιά και από τον φούρνο του κ. Δημήτρη. Οι Αμερικανοί ενθουσιάστηκαν και ζήτησαν να τον γνωρίσουν. Ενας από αυτούς ήταν ο φημισμένος καθηγητής Ουόλτερ Ουίλετ, που φέρεται να είναι ο εμπνευστής της λεγόμενης «διατροφικής πυραμίδας». Τον επισκέφθηκαν στο μαγαζί της οδού Πετράκη και εκεί έγινε η πρώτη γνωριμία. Το 2008 τον κάλεσαν στη Βοστόνη, όπου και τους μίλησε, όχι μόνο για τη δική του τέχνη, το ψωμί, αλλά γενικά για τη διατροφή μας στην Ελλάδα.
«Μου λέγανε "έχετε τη μεσογειακή διατροφή και δεν την ακολουθείτε, κρίμα". Τους περιέγραψα το δικό μου πρόγραμμα: πρωί ψωμί, ελιές, ντομάτα, μέλι, φρούτα, λίγο γάλα, να φας καλά. Το μεσημέρι όσπρια, κυρίως φακές, φασόλια και ρεβίθια. Ισως και λίγο τυρί. Το βράδυ ελάχιστα, φρούτα, λίγο γιαούρτι. Κάπου-κάπου κανά κρασί, όχι πολύ. Ισως και κάνα τσίπουρο, άγιο. Δεν τρώω κρέας, δεν μπορώ, δεν πάει κάτω, καμία ζωική τροφή. Υπάρχει πιο ωραία διατροφή από αυτή; Τα 'χουμε όλα εδώ στην Ελλάδα, και όμως τρώμε σκουπίδια. Το μεγαλύτερο κακό που έγινε εδώ ήταν με τις επιδοτήσεις. Σταμάτησε να δουλεύει ο Ελληνας. Κάθεται στο καφενείο, και μια-δυο φορές τον χρόνο κλείνει δρόμους για να διαμαρτυρηθεί. Η λούφα, η τεμπελιά, παγιδεύει τον άνθρωπο, τον κάνει βλάκα. Η κρίση, θα δεις, θα ωφελήσει τελικά. Εγώ μεγάλωσα έξι παιδιά, πέντε κορίτσια, ένα αγόρι. Δούλευα μια ζωή διπλοβάρδιες. Μου άρεσε η δουλειά, δεν τεμπέλιασα ποτέ. Και ποτέ δεν κουβάλησα τη μιζέρια μέσα στο σπίτι».
Στον πάγκο του μαγαζιού βλέπω το τελευταίο βιβλίο του Μάικλ Λούις (του συγγραφέα και δημοσιογράφου που έγραψε στο «Vanity Fair» και το εκτενές άρθρο για τη σημερινή Ελλάδα), για την παγκόσμια κρίση. Είναι βιβλιοφάγος ο φούρναρής μας. Κάπου κάπου πηγαίνει και θέατρο, του αρέσει πολύ. Και, άλλες φορές, μαζεύεται με φίλους, παίζει το μπουζούκι του και τραγουδάνε.
«Πάντα τραγουδάγαμε και χορεύαμε. Στα χωράφια άκουγες κάτι αηδόνια, Παναγιά μου! Πάρε μου ό,τι θέλεις, Χρήστο, δεν με νοιάζει. Μη μου πάρεις όμως ποτέ τις παιδικές μου αναμνήσεις. Το '46-'47 στο χωριό, ήμασταν 302 παιδιά. Ξυπόλυτοι όλη μέρα. Με κρύο και με ζέστη, δεν μας ένοιαζε. Το φαγητό μας ελάχιστο, φασόλια, φακές -ποιο κρέας; Ενα κοτόπουλο το καλοκαίρι, και εάν. Δεν θυμάμαι ποτέ ούτε ένα παιδί να είχε αρρωστήσει. Οταν ο Ιπποκράτης έλεγε ''το φαγητό σου είναι και φάρμακό σου'', ήξερε τι έλεγε. Στη φύση είναι όλες οι απαντήσεις που γυρεύουμε. Εκεί δεν υπάρχει απρέπεια. Μόνο αρμονία. Ολες οι τροφές πρέπει να τρώγονται ανόθευτες. Εχουν δική τους γεύση. Οταν πάρουμε ένα αμύγδαλο θέλει αλάτι; Το σταφύλι θέλει ζάχαρη; Ετσι, λοιπόν, και το σιτάρι έχει δική του γεύση, ατόφια, και δεν χρειάζεται να του ρίξεις αλάτι».

Είναι απλός, ο δικός μου ο σοσιαλισμός

Ο ΡΑΦΑΗΛ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, 18 ετών, πήρε 19.952 μόρια στις τελευταίες πανελλαδικές εξετάσεις, με άριστα τα 20.000. Ηρθε πρώτος πανελλαδικά. Την περασμένη εβδομάδα, η μη κυβερνητική οργάνωση «Ευρωπαϊκή Εκφραση», που εδώ και περίπου 20 χρόνια δραστηριοποιείται σε θέματα υποστήριξης της ευρωπαϊκής προοπτικής και ιδέας σε επίπεδο θεσμών και νοοτροπιών, και αναλαμβάνει, με πενιχρά μέσα, κάποια προγράμματα, όπως τα δικαιώματα των ασθενών, τα δικαιώματα των επιβατών κ.λπ., τον βράβευσε. Μπορεί να ακούγονται τυπικά και κάπως «στεγνά» όλ' αυτά, αλλά δεν είναι. Διαβάστε παρακάτω...

Ο Ραφαήλ πάσχει εκ γενετής από σπαστική τετραπληγία. Λόγω της κατάστασής του, είχε τη δυνατότητα να μπει σε όποια σχολή ήθελε, δεδομένου ότι αποφοίτησε από το σχολείο με άριστα, αλλά δεν το έκανε. Τόσο ο ίδιος, όσο και οι γονείς του, θεώρησαν ότι εφόσον μπορούσε να δώσει εξετάσεις, θα ήταν ανέντιμο, μόνο και μόνο επειδή είναι τετραπληγικός, να μην το κάνει, και να αποκτήσει πλεονέκτημα έναντι των άλλων παιδιών.
Η μητέρα του, Ελισάβετ Δήμου, λέει: «Μπορεί το κράτος να παρέχει κάποιες προσφορές σε ευάλωτες ομάδες, αλλά δεν υπάρχει λόγος να καρπωθείς αυτά τα πράγματα όταν μπορείς να τα βγάλεις πέρα και χωρίς αυτά».
Οταν ανακοινώθηκε ότι θα «ανέβαιναν» τα τιμολόγια της ΔΕΗ, και έλεγαν ότι, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, τα άτομα με ειδικές ανάγκες δικαιούνται κάποια έκπτωση, η κ. Δήμου, που είναι χωρισμένη σήμερα και ζει μόνη της με τον Ραφαήλ στη Θεσσαλονίκη, πήγε για να ρωτήσει συγκεκριμένα για την έκπτωση αυτήν.
«Με ρώτησαν ποιο είναι το ετήσιο εισόδημά μου, και τους είπα 19.600. Και βεβαίως, μου απάντησαν τότε ότι δεν δικαιούμαι έκπτωσης, παρά το γεγονός ότι έχω παιδί με πρόβλημα. Ε, λοιπόν, αυτό το χάρηκα πάρα πολύ εγώ διότι, πλούσια δεν είμαι, αλλά παρόλ' αυτά, εγώ τα βγάζω πέρα, ενώ υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που πεινάνε. Εγώ, μπορώ να πληρώσω το ρεύμα μου. Και παρά το ότι το αυξήσανε, κάτι θα κόψω από κάπου αλλού, και θα τα καταφέρουμε».
Είναι βάλσαμο λόγια σαν και αυτά. Ιδίως ζώντας σε μια χώρα όπου, στα άγρια τώρα στριμώγματα, όλο και πληθαίνουν οι ιστορίες για ομάδες συμπολιτών μας που αντιπροσωπεύουν το αντίθετο ακριβώς από αυτό που μόλις ακούσαμε. Δηλαδή, ακόμα και αν είναι αρτιμελείς και απολύτως υγιείς, ορισμένοι φρόντιζαν και κατάφερναν να παίρνουν επιδόματα αναπήρων, ή να εισπράττουν μισθούς για εργασία που ποτέ δεν έκαναν.
Τέτοιες νοοτροπίες και πρακτικές βοήθησαν ασφαλώς τον Ραφαήλ Παπαδόπουλο να πάρει την απόφαση να ακολουθήσει ακαδημαϊκά τον δρόμο που από καιρό ήξερε μέσα του ότι ήθελε να πάρει. Σπουδάζει πολιτικές επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Πολλοί συγγενείς τον προέτρεπαν να σπουδάσει νομικά, αλλά εκείνος είχε ήδη πάρει την απόφασή του να ασχοληθεί με τα κοινά. Σε μία εποχή που οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι αποστρέφονται την πολιτική, τι κάνει τον Ραφαήλ να θέλει να αφιερώσει σε αυτήν, όπως λέει, όλη του τη ζωή;
«Είμαι και εγώ απογοητευμένος από την πολιτική σήμερα. Πιστεύω όμως ότι το να είμαστε απ' έξω, και να λέμε ότι είναι όλοι κλέφτες και να τα ισοπεδώνουμε όλα, είναι πολύ επικίνδυνο, γιατί ουσιαστικά υποσκάπτει το ίδιο μας το πολίτευμα. Εμείς τους υποστηρίζουμε τους πολιτικούς, εμείς τους εκλέγουμε, άρα έχουμε και πολύ μεγάλη ευθύνη και εμείς, ως πολίτες, για την κατάσταση στην οποία είναι σήμερα η χώρα. Πιστεύω ότι η μόνη ελπίδα να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο είναι οι πολίτες, και ιδίως οι νέοι, να συμμετάσχουν ενεργά στην πολιτική».
Τον ρωτάω εάν θα τον ενδιέφερε να πολιτευτεί. Εάν, τελειώνοντας τις σπουδές του, μπορεί να δει τον εαυτό του σε κάποιο κόμμα, στη Βουλή ίσως, ή σε κάποιο άλλο πολιτικό αξίωμα. «Είναι μακρινή αυτή η προοπτική. Ετσι όπως είναι σήμερα η πολιτική, δεν με εκφράζει. Ούτε και για τα υπάρχοντα κόμματα έχω την καλύτερη ιδέα. Είναι πολύ λίγοι οι πολιτικοί που εκτιμώ».
Αναζητώ το δικό του πολιτικό στίγμα. «Ως φιλοσοφία, είναι ο σοσιαλισμός, αλλά όχι έτσι όπως τον γνωρίσαμε στην Ελλάδα, να μοιράζουμε προνόμια αριστερά και δεξιά, που έγινε κυρίως τη δεκαετία του '80. Ο δικός μου σοσιαλισμός είναι απλός: Στις δύσκολες εποχές που ζούμε, να διασφαλίσουμε έτσι ώστε οι χαμηλότερες τάξεις που έχουνε πραγματικά ανάγκη, να υπάρχει μία κυβέρνηση η οποία θα φροντίσει ώστε αυτοί οι άνθρωποι να μην εξαθλιωθούν».
Αναζητώ και το όραμά του. «Να δω στο μέλλον αυτούς που σήμερα είναι τελείως αδιάφοροι για την πολιτική και κάθονται στους καναπέδες και λένε "α, τους κλέφτες", να βγουν στον δρόμο και να κάνουν κάτι και οι ίδιοι για να μην ξανάχουμε κλέφτες. Να ενεργοποιηθούν, όπως οι Ατενίστας εδώ στην Αθήνα, που βγαίνουν έξω και φυτεύουν ένα δέντρο - συμβολικά το λέω».
Ενα από τα λίγα αισιόδοξα πράγματα που συνέβησαν στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό ήταν, κατά τον Ραφαήλ, η εκλογή Καμίνη και Μπουτάρη στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. «Ολα τα κόμματα έπαιξαν ένα θέατρο πολιτικό. Μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Και ευτυχώς ο κόσμος δεν τσίμπησε».
Ο υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης της Ν.Δ. κ. Γκιουλέκας του έκανε πρόταση να μπει στο ψηφοδέλτιό του. «Οχι ευχαριστώ, δεν με αντιπροσωπεύει η πολιτική σας», του απάντησε ευγενικά, αλλά πολύ τον πλήγωσε, λέει, που ένιωσε ότι η πρόταση που του έγινε, «ήταν σαφώς για λόγους δημοσιότητας».
Από την άλλη, ο Ραφαήλ θεωρεί την εκλογή δημοτικού συμβούλου της Χρυσής Αυγής στον Δήμο Αθηναίων, ως μία από τις «πιο μαύρες στιγμές της πολιτικής μας τα τελευταία χρόνια».
«Είδα τους οπαδούς της να πανηγυρίζουν με σβάστικες. Είναι μία τραμπούκικη οργάνωση, και εύχομαι η δημοκρατία μας, όπως επέτρεψε να εκλεγούν, έτσι και να ανοίξει τα μάτια σε όσους τους ψήφισαν και στις επόμενες εκλογές να τους μαυρίσουν, που είναι και το χρώμα τους».
Ο πατέρας του, Δημήτρης Παπαδόπουλος, εκδίδει την εφημερίδα «Χρόνος» στο Ωραιόκαστρο. Είναι και αυτός «μέσα στα πράγματα», όχι απαθής, και σίγουρα πολλά πήρε και από αυτόν ο Ραφαήλ. Γνώρισα ένα παιδί που, για κάποιες ώρες, με έκανε να ξεχάσω την καταχνιά που έχει έξω. Το χαμόγελό του έχει δύναμη ανείπωτη. Αν κατάφερνα ποτέ, με τη δική του βοήθεια ασφαλώς, να έβλεπα μέσα στην καρδιά του, είμαι σίγουρος πως θα αντίκριζα όλο το χρυσάφι τα Γης. Εχει πάντα το κεφάλι ψηλά. Εκτός από μία περίπτωση. Οταν πάει να κατέβει από ράμπα του πεζοδρομίου, «που ποτέ δεν είναι σύρριζα με τον δρόμο». Ούτε αυτό έχουν καταφέρει να κάνουν καλά στην Ελλάδα μας, λέει...

ΥΓ: Δημοσιεύτηκε στη στήλη "Ανθρωπων Εργα & Ημερες" της "Κυριακάτικης" Ελευθεροτυπίας, 06.02.2011

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ

Sarah McLauchlan - In The Arms of an Angel.


Απίθανο τραγούδι. Εξαιρετική ερμηνεία.


Αφιερωμένο στους φίλους και σις φίλες μου που καταλαβαίνουν...

Φτερό στον άνεμο (ή, σκέψεις του αέρα...)

-- Δεν θα εμπιστευόμουν ποτέ την ζωή μου σε γιατρό που κάνει κατάληψη. Οπουδήποτε. Και για οποιονδήποτε λόγο. Ο Ορκος του ειναι πιο ιερός ακόμα και από την ίδια του τη ζωή. Και το δίκηο σου, υπάρχουν άπειροι τρόποι να το προιβάλεις και να το διεκδικήσεις. Ο γιατρός ΔΕΝ κάνει κατάληψη. ΠΟΤΕ!

-- Μόλις γυρισα από το Γενικό Κρατικό, όπου πήγα για κάτι εξετάσεις που μας ζητάνε από την ΕΡΤ - τις ζητάνε σε κάθε δημόσια υπηρεσία, έμαθα. Ειναι εξετάσεις καρδιολογικές, οφθαλμολογικές, ΩΡΛ, ακτινογραφία θώρακος και νευρολογικές!

-- Για να τις κάνει ένας άνθρωπος όλες αυτές τις εξετάσεις (που ακόμα δεν έχω καταλάβει σε τί χρειάζονται), σε δημόσιο νοσοκομείο, όπως σε υποχρεώνουν, πρέπει να ξοδέψεις τουλάχιστον 2-3 μέρες, άν είσαι τυχερός, άν έχεις μέσον. Το ίδιο ισχύει, άν επιλέξεις να τις κάνεις στον ασφαλιστικό σου οργανισμό.

-- Στην πρόσοψη του μπροστινού κτιρίου του Γενικού Κρατικού, που "βλέπει" στην οδό Μεσογείων, έχει ξεμείνει από τις ... θρυλικές μέρες του Αβραμόπουλου στο Υπουργείο Παιδείας, ένα τεράστιο πανώ που γράφει: "Από σήμερα, 1 Ιουλίου 2009, η Ελλάδα κόβει το κάπνισμα". Η χώρα αυτή είχε πάντα το ταλέντο να διαφημίζει ακόμα τα στραβοπατήματα και τις σαχλαμάρες της. Ισως γιατί δεν έχει και τίποτ' άλλο να διαφημίσει.

-- Η πετρελαική εταιρεία Shell ανακοίνωσε σήμερα ότι σε σχέση με το 2009, τα κέρδη της το 2010 διπλασιάστηκαν. Το 2009 ηταν 9,8 δις δολλάρια, και το 2010 ανέβηκε στα 18,6 δις. Η σημερινή "Γκάρντιαν" το κάνει πιο λιανά. Η Shell, γράφει, βγάζει κέρδος περίπου 2,6 εκατομύρια δολλάρια την ώρα!

-- Πως την πάτησα με τουτο το πετρέλαιο ως Διαχειριστής! Ο μετρητής (αυτός που μοιάζει με θερμόμετρο) έδειξε ότι η σταθμη πήγε στα 107 cm όταν βάλανε πετρέλαιο, αλλά όταν άνοιξα το καπάκι του ντεπόζιτου η στάθμη ηταν πολύ πιο κάτω. Εκανα το λάθος να τους αφηξσω μόνβους τους στο δωμάτιο του καυστήρα, μέχρι να πάω να φέρω λεφτά από το διαμέρισμά μου. Εκκληση: Επειδή δεν ειναι η πρώτη φορά που μας πιάνουνε Κώτσους στην πολυκαοικία - μάλιστα με δύο εταιρείες στις οποίες αναθέσαμε παλιότερα και όλη τη διαχείρηση είμαστε στα δικαστηρια γιατί φάγανε του καλού καιρού, παρακαλώ θερμά, όποιος ξέρει έναν έντιμο "πετρελαιά", να μας τον συστήσει. Και μάλιστα με γραπτή εγγυηση ότι, εάν δέν είναι, θα πληρώσει αυτός, ο συστήσας, τη "ζημιά".

-- Φίλος που γνωρίζει καλά την αγορά πετρελαίου, μόλις του είπα ποιά εταιρεία χρησιμοποιούμε, μου απάντησε "περαστικά σας", και με συμβούλευσε να εμπιστευόμαστε μόνο γνωστές εταιρείες καυσίμων, αλλά και πάλι "ο Θεός βοηθός".

-- Επίσης, με συμβουλευσε:
1.Να μην αφηνω ποτε τους ανθρωπους που φέρνουν πετρέλαιο μόνους στο δωματιάκι του καυστήρα.
2.Να μετράω την στάθμη του πετρελαίου με κανονικό μέτρο, δηλαδή να μήν εμπιστευομαι τον "μετρητή σαν θερμόμετρο".
3.Να μετράω την στάθμη αφού αφήσω να περάσουν λίγα λεπτά ωσπου να "κάτσει" λίγο το πετρέλαιο.

-- Ο αγωνας ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, χθες στο γηπεδο της Τούμπας στη Θεσσαλονίκη, για το Κύπελλο Ελλάδος, έγινε κεκλεισμένων των θυρών. Και όμως, όταν αποβλήθηκε ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού Μιραλάς επειδή κτύπησε αντίπαλό του, δέχτηκε βροχή από αντικέιμενα που παραλίγο να τον τραυματίσουν σοβαρά. Τα αντικείμενα ρίχτηκαν από την κερκίδα τών επισήμων, που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους αλήτες-οπαδούς που οι ίδιοι εκθρέφουν.

-- Επεισόδια έγιναν και στο Ολυμπιακό Σταδιο στο παιχνίδι ΑΕΚ-Παναθηναικού. Οπαδοί της ΑΕΚ, που ειναι από τους χειρότερους που μπορεί να συναντήσει κάποιος στα γηπεδα, εισέβαλαν στον αγνωνιστικό χώρο πρίν τελειώσει το παιχνίδι, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά ότι η κρίση στον τόπο μας δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά κυρίως εγκεφαλική!

--"Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τοιν Ηλιο πάνω από την Ελλάδα", φώναζε ο καυμένος ο Σικελιανός. Το θέμα είναι άλλο όμως, θαρρώ. Να βοηθήσουμε να σηκώσουμε την Ελλάδα πάνω από τον Ηλιο.

-- Αυτός που εμποδίζει κάποιον συνάνθρωπό του να εφαρμόσει τον νόμο (πχ να ακυρώσει το εισιτήριό του στο Μετρό), έχει ή δεν έχει φασιστική νοοτροπία;

-- Ο τελικός του Top Chef τωρα στην τηλεόραση. Υποχρέωσαν τους τρείς "μονομάχους" να μαγειρέψουν ένα πιάτο έχοντας ώς ένα από τα υλικά τους την τσίχλα μιας εταιρείας που είναι χορηγός της εκπομπής. Η αόλυτη ξεφτίλα της μαγειρικής. Η απόλυτη ξεφτίλα του μάρκετιγκ...

-- Ωχ! Ετοιμάζονται και οι αγρότες. Διαβάζω ότι "ζεσταίνουν τα τρακτέρ τους". Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, το ίδιο παραμύθι.

-- Ευτυχως που η Ελλάδα δεν κέρδισε την διοργάνωση των (παγκοσμίως αδιάφορων) Μεσογειακών Αγώνων του 2013. Δεν θα το αντέχαμε κι άλλο φαγοπότι. Εξάλλου: ποιός θα συμμετείχε; Η Τυνησία; Το Μαρόκο; Η Αιγυπτος;
(Και όμως, ο Κούβελος, ο σύζυγος της κ. Μπακογιάννης, κλαίει και οδύρεται...)


Ες αυριον...

IN MEMORIAM (Τάκης Βαρβιτσιώτης 1916-2011)

Εφυγε σήμερα από τη ζωή ετούτη, σε ηλικία 95 ετών, ο εκ Θεσσαλονίκης ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης. Ενας ακόμα από την σπουδαία σοδειά μεγάλων ποιητών πού γέννησε αυτή η μικρή, τόσο αντιφατική, και σίγουρα από κάπου ευλογημένη, χώρα μας. Ειναι, επίσης, αξιοσημείωτο, πόσο γερές και όμορφες ποιητικές ρίζες έχει αυτή ή "σοδειά" στην Θεσσαλονίκη μας.

Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης ηταν, κυριολεκτικά, γέννημα-θρέμμα της πόλης. Εζησε όλη του τη ζωή, μέχρι και την τελευταία του αναπνοή, στο σπίτι όπου γεννήθηκε, πίσω από την εκκλησία της Αγίας Σοφίας. Σ' αυτήν την εκκλησία θα ψαλεί αύριο, ημερα της κηδείας του, και η εξόδιος ακολουθία. Σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, άρχισε να ασκεί το επάγγελμα της δικηγορίας το 1940, αλλά πολύ γρηγορα τα πρωτεία και την "αποκλειστικότητα" πήρε η ποιηση.

Δημοσίευσε 22 ποιητικές συλλογές και ηταν Αντεπιστέλλον Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

«Είναι καιρός να καλλιεργηθεί η ιδέα ότι η ποίηση -όπως και η τέχνη γενικότερα- είναι ένας σταυρός μαρτυρίου, που τον σηκώνουν μοναχά άνθρωποι σημαδεμένοι από τη μοίρα, μία νόσος εκ γενετής. Με δύο λόγια δημοκρατία, σοσιαλισμός, χριστιανισμός, είναι το τρίπτυχο που αντιπροσωπεύει και συμπυκνώνει την πνευματική μου υπόσταση», έλεγε προ τριετίας σε συνέντευξή του με αφορμή την απονομή του Βαλκανικού βραβείου «Αίμος».

Που κύλησαν οι λέξεις μου;
Στην άπλα τ'ουρανού;
Στην μαύρη οπή της νύχτας;
Ή μες στους μαύρους κάλυκες
Ενός αιώνιου ρόδου;

Στην ποίησή του, όπως έλεγε ο ίδιος, υπάρχει μιά αυστηρή επιμονή σε ορισμένα θέματα και ορισμένους τρόπους γραφής. Αυτή η αίσθηση αιχμαλωσίας στη σκληρή πραγματικότητα, "το άστρο που μένει πάντα αιχμάλωτο μες σε μία λάμπα", "η αρπαγή της νύχτας", και "του θανάτου η συνωμοσία", τα λευκά περιθώρια, η σιωπή, οι καθρέφτες, το χιόνι, τα ρολόγια, η φθορά του χρόνου, τα άλογα, η μουσική, οι άγγελοι, η ιχνηλασία της ομορφιάς, η συμπύκνωση του λόγου,  μαγεία και το όνειρο, η μεταμόρφωση της λάσπης σε αλάβαστρο, η ποιητική αλχημία που επιζητεί να βγάλει από το χώμα χρυσό, η αναζήτηση της παιδικής αθωότητας, η καταφυγή τέλος στην προσευχή και στη θεία χάρη του Ιησού Χριστού και της Παρθένου Μαρίας, αποτελούν μερικές σταθερές όψεις της.

Αυτα έγραφε στο βιβλίο του "Ο διάπλους του καθρέφτη", με ενδιαφέρουσες "σημειώσεις για την ποίηση" (Εκδόσεις Αρμός, 2008), όπου κάθε παράγραφος είναι και ένα μάθημα, μία "διάλεξη βάθους" από έναν σοφό άνθρωπο:

Παραθέτω ένα ακόμα χαρακτηριστικό απόσπασμα - αυτήν την φορά για την ελληνική γλώσσα:
"θα επαναλάβω κάτι πολύ γνωστό σε έλληνες και ξένους αλλά που δεν πρέπει ποτέ να το λησμονούμε. Η εληνική γλώσσα είναι η μητέρα όλων των γλωσσών του κόσμου. Είναι, όπως υποστηρίζει ο Χάϊντεγκερ, "όχι μία γλώσσα, αλλά η γλώσσα". Το τελειότερο γλωσσικό όργανο όλων των εποχών, η σοφότερη γλώσσα κατα τον Κοραή, η πλαστικότερη και ωραιότερη κατά τον Σολωμό, η γλυκύτερη του κόσμου καί άξια να ομιλείται από τους θεούς, κατά τον Κικέρωνα. Και αποτελεί μέγα προνόμιο να ειναι κανείς φορέας της γλώσσας των θεων, της γλώσσας στην οποία έγραψαν ο Όμηρος, ο Πινδαρος, η Σαπφώ, οι μεγάλοι αρχαίοι τραγικοί, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης και άλλοι σπουδαίοι, της γλώσσας τέλος των Ευαγγελίων".