Monday, April 28, 2014

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΑΚΟΥΣΑΤΕ. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!


Καλησπέρα.

Βρήκα αυτό στο YouTube. Το Adagio από τον Κοντσερτο για Πιάνο αρ.23 του Μότσαρτ, με την Ελέν Γκριμώ.

Ακούω, ρίχνοντας ταυτόχρονα και κλεφτές ματιές. Περισσότερο έχω ανάγκη να γράψω. Όπως έκανα κάθε βράδυ, τέτοια ώρα, επί περίπου 4 χρόνια, ετοιμάζοντας την εκπομπή μου στο Τρίτο.

Τότε που προσπαθούσα να συνδυάσω τη μουσική με σκέψεις και εικόνες, και να βρώ τον τρόπο να τις μεταδώσω σε όσους με άκουγαν, κάθε πρωί, 8 με 10.

Αυτό δεν άρεσε σε πολλούς. Στην αρχή ειδικά, οι αντιδράσεις ήταν πολλές. Το πρώτο τηλεφώνημα που πήρα, από τον κ. Περίδα στη Νέα Σμύρνη, ήταν "καλωσόρισες, και φύγε"! Όταν των ρώτησα "γιατί, καλέ μου άνθρωπε;", μου απάντησε:

"Διότι δεν μας ενδιαφέρει κανένα προσωπικό σου συναίσθημα. Ούτε αν είσαι χαρούμενος που ήρθες εδω, ούτε αν είσαι λυπημένος που σου συνέβη κάτι. Δεν μας ενδιαφέρει η επικαιρότητα, όσο σοβαρή κι αν είναι. Αν θέλουμε να μάθουμε τα συμβαίνοντα, θα γυρίσουμε σε άλλη συχνότητα. Ούτε τον καιρό να μας λές. Θα παίζεις Σιμπέλιους, Μπάχ και Μπετόβεν, έργα ολόκληρα, και θα μας λες μόνο τους συντελεστές τους".

Αναφέρω το όνομα του κ. Περίδα, γιατί μετά από λίγο καιρό, ήρθαμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Με αμοιβαίες υποχωρήσεις, όπως θα λέγαμε. Λιγόστεψα εγώ τη φλυαρία, μεγάλωσε αυτός την υπομονή του.

Κάπως έτσι, λοιπόν, κτίστηκε και με πολλούς άλλους μια ωραία σχέση. Μου διόρθωναν τα λάθη μου, δεν με έβριζαν για αυτά. Ξεφόρτωνα εγώ από πάνω μου τις σκέψεις μου, κι αυτοί τις σήκωναν. Μάθαμε να μιλάμε ο ένας με τον άλλον, όχι ΣΤΟΝ άλλον, απρόσωπα, ενδεικτικά, άψυχα. Φτιάξαμε μια σχέση.

Με άλλους, δεν τα καταφέραμε. Ίσως γιατί και οι δύο δεν δώσαμε στον άλλον την ευκαιρία να γίνει το βήμα της προσέγγισης. Το πράγμα ξεκίνησε με ένταση, και έτσι παρέμεινε. Λυπάμαι για αυτό. Αλλά ταυτόχρονα ξέρω πως το μόνο που θα άλλαζα αν ξανάκανα την εκπομπή, ήταν εκείνο το πρώτο βήμα της υποχώρησης, που δεν έκανα τότε για μερικούς. Θα άφηνα στην μπάντα τον εγωϊσμό μου, που ακόμα παλεύω να τον τιθασεύσω και να τον κατανικήσω, και θα προσπαθούσα, όπως και με τον κ. Περίδα, να πλησιάσω πιο πολύ.

Ο φίλος μου ο Γιώργος Παπαστεφάνου, που χωρίς την βοήθεια και συμπαράστασή του νομίζω πως δεν θα άντεχα στο Τρίτο ούτε έναν μήνα, με μάλωνε συνέχεια και μουλεγε "σταμάτα να ασχολείσαι με τους ακροατές και, κυρίως, σταμάτα να τους απαντάς". Το ίδιο με συμβούλευε και ο διευθυντής μου, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, που επίσης ήταν από τους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκε, με πίστεψε, και μου το έδειξε.

Όμως, δεν μπορούσα να ακολουθήσω την συμβουλή τους και να μην ασχολούμαι με τους ακροατές. Ο ραδιόφωνο δεν είναι ένα άψυχο πράγμα. Εκείνος που μιλάει στο μικρόφωνο και που βάζει μουσικές, δεν θα ήταν τίποτα εαν δεν υπήρχαν από την άλλη μεριά κάποιοι να τον ακούν. Ακόμα κι αν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο, στην περίπτωση του Τρίτου ήξερα ότι είχα να κάνω, εν γένει, με ένα ακροατήριο ανθρώπων που δεν μπορούσε σε καμμία περίπτωση να αγνοήσεις, πόσο μάλλον να περιφρονήσεις - αυτό δεν ισχύει για ακραίες περιπτώσεις, που πάντα υπάρχουν.

Αυτή ακριβώς η αίσθηση, λοιπόν, δυνάμωνε μέσα μου κάθε βράδυ όταν καθόμουν στο γραφείο μου στο σπίτι για να ετοιμάσω την εκπομπή. Ιεροτελεστεία!

Είχα απλωμένες γύρω μου τις "πηγές". Τα ημερολόγια και τις ατζέντες, για να ιδώ αν κάτι σημαντικό από μουσικής απόψεως συνέβη την ημέρα της εκπομπής - μιά πρεμιέρα, μία γέννηση, ένας θάνατος. Τα γεγονότα τις ημέρας που κατέγραψα στο πρόχειρο σημειωματάριό μου. Τα βιβλία της ποίησης που διάβαζα εκείνον τον καιρό - 2 με 3 πάντα, ταυτοχρόνως. Τα CD's που διάλεξα τυχαία από τα ράφια μου, διαδικασία που κάθε μέρα διαρκούσε τουλάχιστον μισή ωρα.

Κάπως έτσι ξεκινούσα, και καθ' οδόν κτιζόταν το πράγμα. Δεν έπαιζα όλα τα CD's που διάλεγα. Μου προέκυπταν άλλα που, εάν δεν τα είχα στην δική μου δισκοθήκη, τα κατέβαζα από το i-Tunes. (Πριν από κανέναν μήνα, έκανα μια σούμα εκείνων των διαδικτυακών μου αγορών και είδα ότι, δόξα τω Θεώ, ξεπέρασα τα 800 ευρώ!).

Οι σκέψεις μου! Αυτές ήταν, τελικά, όλη μου η εκπομπή. Τα όμορφα και ασχημα που στροβιλίζονταν μες το μυαλό μου, που κάποια από αυτά γίνονταν κείμενα μικρά, και αυτομάτως παντρεύονταν με μουσική. Που συνήθως, σε αυτές τις περιπτώσεις, ήταν και το πιο εύκολο μέρος.

Συνήθως, γινόταν 2-3 μετά τα μεσάνυχτα να πάω για ύπνο, και το ξυπνητήρι το πρωί κτυπούσε στις 6. Στις 7 ήμουν στην ΕΡΤ, και στις 8 παρά 15 μέσα στο στούντιο.

Τον χαμένο μου ύπνο τον αναπλήρωνα 2-5 το απόγευμα, και έτσι "φτιάχτηκε" που λέτε, ελέω Τρίτου, το βιολογικό μου ρολόι εκείνης της περιόδου, του "Μάνος Σεμπάστιαν Φλόϊντ".

Γιατί ταγραψα τώρα όλα αυτά;

Διότι τυχαία ανακάλυψα στο YouTube αυτό το κομμάτι, και νόμισα πως θάκανα ξανά εκπομπή.

Ευχαριστω που με ακούσατε, καληνύχτα!

11 comments:

  1. Χρίστο μου, φίλε, δυστυχώς κανένας Μιχαηλίδης η σαν-Μιχαηλίδης δεν βλεπω να μπορεί να εμφανιστεί ξανά στο κρατικό ραδιόφωνο... Η λαίλαπα που σάρωσε όλες τις ΕΡΤ και τα ραδιόφωνα της ανά την επικράτεια δεν θα αφήσει ξανά να ανθίσει αυτό που με τόση αγάπη έφτιαξε ένα και μοναδικός Μάνος. Τι να γράψω, η αγανάκτηση είναι μεγάλη για την καταστροφή ενός τέτοιου μεγάλου Οργανισμού και μεγαλώνει μαζί με θυμό που βλέπουμε έναν λαό που καθοδηγείται να μην συζητά καθόλου τα πραγματικά του προβλήματα και για το πως θα μπορέσει κάποτε να τα λύσει. Εσύ καλά κάνεις και ονειρεύεσαι τα του Τρίτου, συνέχισε μήπως και ονειρευτούμε και εμείς μαζί σου και ξεφύγουμε λίγο από τον λαβύρινθο που μας έχουν ρίξει έντεχνα μέσα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Φίλε μου Ανώνυμε.
      Σε ευχαριστω πολύ για όσα μου έγραψες.
      Εγώ, εξακολουθώ να ονειρεύομαι μια δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση πολύ διαφορετική απ' ότι είχε καταντήσει η ΕΡΤ, και εντελώς διαφορετική από ότι δείχνει μέχρι στιγμής να είναι ή διάδοχή της κατάσταση, που δεν είναι παρά ένας μικρότερος κλώνος της. Μακάρι να εξελιχθεί διαφορετικά, αλλά επειδή ακριβώς στηθηκε με τα "ίδια μυαλά" με την προηγούμενη, δεν το βλέπω.

      Φιλικά,
      Χρήστος

      Delete
  2. Πώς θα ήταν αν υπήρχε ένας ραδιοφωνικός σταθμός όπου ο κάθε μουσικός παραγωγός ήταν απλά.. ο εαυτός του; Η χαρά του ακροατή, αφού αυτός τελικά θα έπρεπε να έχει τον τελευταίο λόγο. Και να ξέρετε, σίγουρα θα το γνωρίζετε, πως ο ακροατής καταλαβαίνει ποιος απευθύνεται (νοιάζεται) πραγματικά σε αυτόν. Κρίμα πάντως...

    ReplyDelete
    Replies
    1. Margo μου.

      Από την στιγμή που επικράτησαν/επιβλήθηκαν στο παζάρι τα λεγόμενα playlist ραδιόφωνα (εδώ φέρω και εγω ευθύνη, αφού άνοιξα τη πόρτα για να μπεί και στον Δίεση αυτός ο άγριος σίφουνας!), ο μουσικός παραγωγός που μπορεί, όπως λές, να είναι ο εαυτός του, δεν είναι πια είδος υπό εξαφάνιση. Έχει εξαφανιστεί.

      Φιλικά,
      Χρήστος

      Delete
  3. Ευχαριστώ για άλλη μια φορά για όσα μου έχεις προσφέρει. Και ας μη μιλήσαμε ποτέ γι' αυτό. Ευχαριστώ και για αυτή την εκπομπή - για μένα ακόμη "εκπέμπεις" με τον λόγο σου και με τις μουσικές σου προτάσεις μέσα από αυτό βήμα.
    Όλα τα ωραία, κάποτε τελειώνουν και έστω και ως ανάμνηση συνοδεύουν την ζωή μας.
    Είμαι σίγουρος, πως θα βρούμε τον τρόπο να συνεχίσουμε αυτή την επικοινωνία- όσοι το επιζητούμε - με άλλους τρόπους.
    Για όλα αυτά, θερμά σε ευχαριστώ.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Με συγκίνησε, Ευγγάλε, το μήνυμα σου. Ειλικρινά. Και όσο νοιώθω ότι "εκεί έξω" υπάρχουν άνθρωποι σαν και σένα με τους οποίους μπορώ να επικοινωνώ, θα αξιοποιήσω ακόμα και μία ελάχιστη χαραμάδα φωτός για να το κάνω.

      Νασαι καλά,
      Χρήστος

      Delete
  4. Αγαπημενε μας Χριστο ,καλησπερα και χρονια πολλα .Μας εχει λειψει η φωνη σου και οι εκπομπες σου.Να ξερεις παντως οτι καλα εκανες και δεν ακουσες τον κατα τα αλλα συμπαθεστατο Γιωργο Παπαστεφανου.Απαντωντας στα σχολια μας επικοινωνεις μαζι μας, δινεις και παιρνεις αγαπη ,δειχνεις προσωπικα στον καθενα ακροατη σου τον απαραιτητο σεβασμο.Ακουγαμε πριν λιγεες μερες μια βραδυνη εκπομπη στο δημοσιο ραδιοφωνο απο καποιον δημοσιογραφο ο οποιος κατ'εμε δεν εχει λογο υπαρξης ουτε πριν ουτε και τωρα στο συγκεκριμενο ποστο παρ'ολα αυτα τον εαυτο του και αρα και την εκπομπη του σαν ακουσμα για...λιγους .Η σιωπη του τηλεφωνου θα πρεπε να του ελεγε πολλα και να τον κατεβαζε λιγο απο το καλαμι του ,αλλα αυτος το επαιρνε μαλλον για θαυμασμο.Φτανει πια η μεγαλομανια που εχουν αποκτησει καποιοι ανθρωποι.Η απλοτητα ,η αμεσοτητα ο σεβασμος στον απλο πολιτη ειναι νομιζω αυτα που χρειαζονται πλεον για να ξαναποκτησει επαφη ο κοσμος με αυτους που προσπαθουν να του δωσουν τα φωτα τους.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Avaki μου.

      Νομίζω πως θα πρέπει κάποια στιγμή - το λέω πρώτα στον εαυτό μου αυτό - να μοιραζόμαστε κυρίως όσα μας ανεβάζουν, και λιγότερα εκείνα που μας θυμώνουν και μας ρίχνουν.
      Μή ξεχνάς ότι η μαγεία του ραδιοφώνου (όπως και της τηλεόρασης), είναι και να μπορείς να αλλάζεις σταθμό όταν κάτι δεν σου αρέσει.
      Δυστυχώς, στον τόπο μας, οι εναλλακτικές επιλογές είναι ελάχιστες - αν υπάρχουν κιόλας. Και έτσι, φεύγοντας από το Χ, πάλι στο Χ καταλήγεις.
      Ευτυχώς υπάρχουν τα CDs και το Ιντερνετ.

      Σε χαιρετώ,
      Χρηστος

      Delete
  5. Ειναι πολυ σημαντικο να καταλαβεις, οτι για καθε ακροατη που εχει επικοινωνησει μαζι σου, στα τοσα χρονια, υπαρχουν αλλοι δεκα οι οποιοι δεν το εκαναν ποτε.
    Για μενα που σε γνωρισα ραδιοφωνικα, τα τελευταια δυο χρονια, πριν σταματησει το τριτο να εκπεμπει, εισαι μοναδικος, οχι τοσο για την μουσικη σου, αλλα και για τον λογο σου.

    Εχω σκεφθει απειρες φορες, πως θα μπορουσαμε να χρηματοδοτησουμε μια εκπομπη και παλι στα ερτζιανα, ομως μετα σκεφτομαι οτι αλλη χαρη ειχε ο συντονισμος στο ραδιο την ωρα που οδηγουσα για την δουλεια, και αλλη χαρη θα εχει οτιδηποτε καινουριο θα καναμε.

    Σε καθε περιπτωση, θεωρω οτι η εκπομπη σου, αλλα και το blog σου με κανουν να νιωθω πιο ομορφα, και να σκεφτομαι οτι εκτος απο την κριση, και τα οικονομικα, υπαρχουν και αλλα πραγματα στην ζωη σημαντικα.

    Ελπιζω να μην σταματησεις το blog και κυριως να παραμεινεις εκει ωστε να εκπεμπεις και να γραφεις για ολους εμας...εως την ημερα που παλι κατι θα αλαλξει....

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αυτό είναι από τα όμορφα μηνύματα που έλαβα ποτέ, και σε ευχαριστω όσο δεν φαντάζεσαι.

      Η πρώτη σου φράση, με άγγιξε.

      Δεν λες κάτι καινούργιο, αλλά να... όσοι είμαστε μέσα σε αυτό το παιχνίδι, ακόμα και τα αυτονόητα, σπάνια τα σκεφτόμαστε.

      Πολύ μεγάλη δύναμη μου δίνει, λοιπόν, η προτροπή που μου δίνεις, να συνεχίσω ΚΑΙ για όσους δεν τηλεφωνούν και δεν γράφουν ποτέ.

      Δεν θα σταματήσω το blog. Απλώς με "τρώει" τον τελευταίο καιρό να βρω τρόπο, χωρίς να χαλάσω την μορφή του, να το "μεγαλώσω" λιγάκι. Θα με ενδιέφερε η γνώμη σας.

      Με αγάπη,
      Χρηστος

      Delete
  6. πολυ καλος ο ανωνυμος κυριος,επιτελους ,ενας ανθρωπος με λογικη αισιοδοξια
    !!!!!!

    ReplyDelete

Ο Νορβηγός ζογκλέρ*

  Στο τρένο, Παρασκευή κατά τις 11.30 το πρωί, από Κηφισιά-Μοναστηράκι. Ως το Ηράκλειο είχε γεμίσει το βαγόνι μας. «Ποιοι είμαστε;», θα αναρ...