Εάν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο…

Ένα πάντα επίκαιρο, συγκλονιστικό μάθημα ζωής από έναν απόστρατο του αμερικανικού ναυτικού, που μας συμβουλεύει πώς να ξεκινάμε τη μέρα μας.

Ο πρώην Ναύαρχος του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού Ουίλιαμ Χάρι Μακ Ρέϊβεν, 62, μας δείχνει πώς να αδράξεις την ημέρα επιτελώντας αυτό το μικρό, απλό καθήκον, κάθε πρωί μόλις σηκωθείς:

«Εάν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, ξεκίνα φτιάχνοντας πρώτα το κρεβάτι σου. Στρώνοντας κάθε πρωί το κρεβάτι σου, επιτελείς το πρώτο σου καθήκον της ημέρας. Θα σου χαρίσει μια μικρή αίσθηση υπερηφάνειας, και θα σε ενθαρρύνει να πραγματοποιήσεις κι άλλο. Κι άλλο, κι άλλο. Το στρώσιμο του κρεβατιού ενισχύει το γεγονός ότι τα μικρά πράγματα στη ζωή έχουν τελικά σημασία. Αν δεν μπορείς να κάνεις σωστά αυτά τα μικρά πράγματα, δεν θα μπορέσεις ποτέ να διεκπεραιώσεις σωστά και τα μεγάλα. Αν πάλι τύχει να έχεις μια δύσκολη μέρα, θα γυρίσεις σε ένα σπίτι όπου τουλάχιστον θα σε περιμένει ένα στρωμένο κρεβάτι. Το οποίο μάλιστα έστρωσες εσύ. Και ένα ωραίο, στρωμένο από σένα κρεβάτι θα σε παρηγορήσει ότι η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη».

Ο ναύαρχος εν αποστρατεία ήταν διοικητής επίλεκτων μονάδων στον πόλεμο του Περσικού Κόλπου, καθώς και στην επιχείρηση εξόντωσης του τρομοκράτη Οσάμα Μπιν Λάντεν. Στην Αμερική θεωρείται ήρωας. Τον Μάιο του 2014, εκφώνησε λόγο στην τελετή αποφοίτησης στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, απ’ όπου αποφοίτησε και εκείνος το 1977. Η ομιλία του είχε τίτλο «Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο», και ξεκίνησε με αυτήν την συμβουλή που παρέθεσα πιο πάνω. Και συνεχίστηκε κάπως έτσι:

«Για μα περάσει κάποιος την ειδική εκπαίδευση του αμερικανικού ναυτικού, SEAL, (σσ: κάτι σαν τις δικές μας Ομάδες Υποβρυχίων Καταστροφών, ΟΥΚ), υπάρχει και μια δοκιμασία κολύμβησης μεγάλων αποστάσεων. Μία από αυτές είναι νυχτερινή. Πριν αρχίσει, ο εκπαιδευτής ενημερώνει με χαριτωμένο τρόπο τους εκπαιδευόμενους για κάθε είδους καρχαρία που υπάρχει στη θαλάσσια περιοχή ανοικτά του Σαν Κλεμέντε, στην Καλιφόρνια.

Σε διαβεβαιώνουν βέβαια ότι κανένας εκπαιδευόμενος δεν έχει ποτέ φαγωθεί από καρχαρία σ αυτά τα νερά. Ταυτόχρονα όμως διδάσκεσαι ότι εάν ένας καρχαρίας αρχίσει να σε περικυκλώνει, κράτα τη θέση σου. Μην πανικοβληθείς. Μην τραπείς σε φυγή. Κι αν παρόλα αυτά ο καρχαρίας, πεινασμένος για ένα μεταμεσονύκτιο μεζέ πεταχτεί προς το μέρος σου, τότε μάζεψε όλη σου τη δύναμη και γρονθοκόπησέ τον εκεί που εξέχει η μουτσούνα του, και θα δεις ότι θα κάνει αμέσως στροφή και θα απομακρυνθεί. Υπάρχουν πολλοί καρχαρίες στον κόσμο.  Εάν ελπίζεις να ολοκληρώσεις την δοκιμασία, θα πρέπει να τους αντιμετωπίσεις. Άρα, εάν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, μην κάνεις πίσω όταν βρεθείς αντιμέτωπος με καρχαρίες.

Έπειτα από πολλές εβδομάδες σκληρής εκπαίδευσης, η ομάδα μου των SEAL που αποτελείτο αρχικά από 150 άνδρες έμεινε μόνο με 42. Είχαμε έτσι, πληρώματα 7 ανδρών για 6 σκάφη φουσκωτά. Εγώ ήμουν στο φουσκωτό με τους ψηλούς και μεγαλόσωμους. Όμως το καλύτερο πλήρωμά μας ήταν εκείνο με τους μικρόσωμους. Το «Μάντσκιν Πλήρωμα», όπως το λέγαμε. (σ.σ: Μάντσκιν λέγονταν τα μικρά ανθρωπάκια με την τσιριχτή φωνή στον περίφημο Μάγο του Οζ). Ούτε ένας από αυτούς ήταν πάνω από 1,67μ.

Το πλήρωμα αποτελείτο από έναν Ινδιάνο Αμερικανό, έναν Αφροαμερικανό, έναν Πολωνοαμερικανό, έναν Έλληνοαμερικανό, έναν Ιταλοαμερικανό, και δύο δυνατά παιδιά από τις Μεσοδυτικές Πολιτείες. Ήταν καλύτεροι σε όλα από τα πληρώματα των άλλων σκαφών. Τα μεγαλόσωμα παιδιά, ήταν πάντα οι πλακατζήδες και πείραζαν τους μικρόσωμους συναδέλφους τους επειδή φορούσαν μικροσκοπικά βατραχοπέδιλα. Κάπως όμως, αυτά τα μικρά τυπάκια από κάθε γωνιά της χώρας, κάθε γωνιά του κόσμου, ήταν αυτοί που γελούσαν τελευταίοι. Κολυμπώντας γρηγορότερα απ’ όλους, και φτάνοντας στην ακτή πολύ πριν τους υπόλοιπους.

Η εκπαίδευση SEAL ήταν μεγάλο μάθημα. Τίποτα δεν είχε τόση σημασία, όσο η θέλησή σου να επιτύχεις. Ούτε το χρώμα του δέρματός σου, ούτε η εθνική σου καταγωγή, ούτε η εκπαίδευση, ούτε και η κοινωνική σου θέση.  Εάν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, λοιπόν, μέτρα τον άλλο από το μέγεθος της καρδιάς του, όχι από το μέγεθος του βατραχοπέδιλού του.

Η 9^η εβδομάδα της εκπαίδευσης είναι γνωστή και ως «Εβδομάδα της Κολάσεως». Επί 6 μερόνυχτα άυπνος, με απίστευτη και διαρκή ψυχική και σωματική δοκιμασία, και από την Τετάρτη εκείνης της εβδομάδος, μέσα σε λασπώδη βάλτο. Το νερό που εισρέει ορμητικά εκεί σχηματίζει ένα τεράστιο λασπώδες κύμα που καλύπτει ολότελα τους εκπαιδευόμενους. Είσαι εκεί, παγιδευμένος, προσπαθώντας να επιζήσεις μέσα σε παγωμένα λασπόνερα και ψυχρό αέρα που ουρλιάζει.

Το βράδυ της Τετάρτης, η ομάδα μου είχε παραβιάσει κάποιους κανόνες και της επιβλήθηκε ποινή να βυθιστούμε ολόκληροι στο νερό, εκτός από το κεφάλι μας. Οι εκπαιδευτές μας είπαν ότι θα μπορέσουμε να βγούμε από τα παγωμένα λασπόνερα μόνο εάν πέντε από εμάς δηλώσουν παραίτηση και δεν αποφοιτήσουν.

Όπως κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον, βλέπαμε ότι ο καθένας ήταν έτοιμος να παραδοθεί. Έμεναν ακόμα 8 ώρες μέχρι να βγει ο ήλιος και να τελειώσει το μαρτύριο της παγωνιάς. Ακούγονταν τόσο δυνατά τα μουγκρητά των εκπαιδευόμενων, που ήταν δύσκολο να ακούσεις οτιδήποτε άλλο.

Και τότε, μια φωνή ήχησε μέσα στη νύχτα. Μια φωνή που τραγουδούσε. Το τραγούδι ήταν φάλτσο. Αλλά η φωνή έβγαινε με μεγάλο ενθουσιασμό. Η μία φωνή έγινε δύο. Οι δύο, τρεις. Και πολύ γρήγορα όλη η ομάδα τραγουδούσε. Οι εκπαιδευτές απειλούσαν ότι θα μας κρατούσαν περισσότερο χρόνο μέσα στη λάσπη, αλλά συνεχίσαμε να τραγουδάμε, πιο δυνατά ακόμα. Και κάπως, τότε, η λάσπη μας φάνηκε λίγο πιο θερμή, ο άνεμος λίγο πιο ήμερος και η αυγή όχι τόσο μακριά πια.

Εάν έμαθα κάτι από όλα μου τα ταξίδια στον κόσμο, αυτό είναι η δύναμη της ελπίδας. Η δύναμη ενός ανθρώπου, ενός Ουάσιγκτον, ενός Λίνκολν, ενός Μάρτιν Λούθερο Κίνγκ, ενός Νέλσον Μαντέλα, ακόμα και ενός νεαρού κοριτσιού από το Πακιστάν, της Μαλάλα, που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, χαρίζοντας στους υπόλοιπους ανθρώπους ελπίδα.

Έτσι λοιπόν, αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, άρχισε τη μέρα σου με μια δουλειά τελειωμένη, το κρεβάτι σου. Βρες κάποιον να σε βοηθήσει να τα βγάλεις πέρα στη ζωή. Δείξε σεβασμό σε όλους. Μάθε ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη, ότι και εσύ θα πέσεις συχνά. Αλλά πάρε κάποια ρίσκα, στάσου όρθιος όταν έρθουν οι δύσκολοι καιροί, αντιμετώπισε τους bullies, βοήθα τους πεσμένους να σηκωθούν, και προσπάθησε να μην τα παρατήσεις ποτέ. Εάν τα κάνεις αυτά, η επόμενη γενιά, και εκείνες που θα ακολουθήσουν, θα ζήσουν σε έναν κόσμο πολύ καλύτερο από τον σημερινό».

                                ***************

Αυτές τις ημέρες του Πάσχα, των Ορθοδόξων τώρα, των καθολικών την προηγούμενη εβδομάδα, μηνύματα ανορθωτικά έχουν πλημμυρίσει το διαδίκτυο. Πώς να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Τι να κάνουμε για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος. Και λοιπά. Τα τελευταία χρόνια, έρχονται και ξανάρχονται στην επιφάνεια τα λόγια ετούτα του Αμερικανού ναυάρχου. Που εμπεριέχουν και αυτά ένα στοιχείο «πίστης», και που τα συναντάς στις Γραφές, στις Εκκλησίες και στα λόγια των πνευματικών.

Όπως ότι στον αγώνα σου θα πέσεις πολλές φορές, αλλά αξία έχει να μην απογοητευθείς και να ξανασηκωθείς. Ή ότι, δεν μετράμε τους ανθρώπους από το χρώμα του δέρματος ή από το πάχος του πορτοφολιού τους. Και σίγουρα ότι, η τήρηση ενός καθημερινού προγράμματος, αρχίζοντας από τα μικρά, πρακτικά πράγματα, έχει την σημασία και την αξία της.

Το βίντεο του Ναυάρχου, https://youtu.be/U6OoCaGsz94, έχει γίνει viral. Και το βιβλίο του, Make Your Bed (Στρώσε το κρεβάτι σου), μπεστ σελερ.