ΝΑΜΑΣΤΕ και πάλι
εδώ. Ή, όπως λέει κι ο ηρωικός ύμνος, «και ξανά προς την δόξα τραβάμε». Έτσι
λοιπόν, για πολλοστή φορά - τρίτη εντός της χρονιάς ετούτης – φοράω την
πολεμική μου μπέρτα, οπωσδήποτε και τη περικεφαλαία μου – και ξαναγίνομαι
πολεμικός σας ανταποκριτής.
ΚΑΤ’ΑΡΧΑΣ, εκτός
του ότι δεν ξέρουμε πότε ακριβώς θα γίνουν οι επόμενες βουλευτικές μας εκλογές,
σίγουρα δεν έχουμε ακόμα καταλάβει γιατί θα γίνουν. Τα έγκυρα μέσα ενημέρωσης,
ερμηνεύοντας την απόφαση του έως τώρα Πρωθυπουργού, λένε ότι αποφάσισε την
πρόωρη προσφυγή στις κάλπες για να λύσει τους λογαριασμούς του με τους
εσωκομματικούς του αντιπάλους – τον Λαφαζάνη, τον Στρατούλη, την
Κωνσταντοπούλου, και άλλους που τόλμησαν να μην στηρίξουν το νέο Μνημόνιο που
έφερε.
ΕΙΝΑΙ ενδιαφέρον
πάντως, ότι μέσα σε 6 μόλις μήνες η «πρώτη φορά αριστερά» (εάν και αυτό το
σλόγκαν, προσωπικά το αμφισβητώ) κατάφερε κιόλας, και πάλι, να διασπαστεί. Ο
ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, που ξέραμε, είναι πλέον λειψός, και το κομμάτι που αποσπάστηκε
από αυτόν ονομάζεται Λαϊκή Ενότητα. Ειρωνικό μου ακούγεται, ιδίως αυτό το "Ενότητα", αλλά πάλι αυτό δεν
είναι δική μου υπόθεση.
ΘΑ προσπαθήσω στις
επίπονες, ομολογώ, ανταποκρίσεις μου από το ελληνικό εκλογικό μέτωπο, ετούτη τη
φορά να μεταφέρω ρεπορτάζ, σχόλια και απόψεις από το στρατόπεδο των πραγματικών
πρωταγωνιστών, που δεν είναι εκείνοι που σέρνουν πάλι τον τόπο στις κάλπες,
αλλά εκείνοι που σέρνονται σε αυτές.
ΕΙΝΑΙ οι άνθρωποι
που, μόλις αντίκρισαν και άκουσαν την περασμένη Πέμπτη 20 Αυγούστου τον
Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να ανακοινώνει εκλογές, είμαι σίγουρος πως οι
περισσότεροι από αυτούς αναφώνησαν «όχι πάλι, ρε γαμώτο»! Αυτό το «ρε γαμώτο»,
ως επίλογος μιας φράσης, όπως μας έμαθε και η Βούλα Πατουλίδου όταν πήρε το
χρυσό στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης, είναι η επί το λαϊκότερο αντικατάσταση του
«να πάρει η ευχή, να πάρει».
ΟΙ Έλληνες
κουράστηκαν! Κουράστηκαν να σέρνονται πίσω από αποφάσεις και λόγια που
αισθάνονται πια ότι δεν τους οδηγούν πουθενά. Η απελπισία και απογοήτευση του
κόσμου εκδηλώνεται και με την απόφαση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων που αισθάνονται ήδη πρόσφυγες στον τόπο τους, άλλοι να φεύγουν, άλλοι να
ετοιμάζονται.
ΧΘΕΣ συναντήθηκα
στην Αθήνα με παρέα φίλων παραθεριστών από την Κύπρο. Μία κοπέλα εργάζεται σε
αρκετά υψηλόβαθμο πόστο στη Τράπεζα Κύπρου, και έλεγε αυτό που υποθέτω πως
είναι πολύ γνωστό πια στο νησί, ότι «δεν προλαβαίνουμε να ανοίγουμε
καινούργιους λογαριασμούς», και μάλιστα όχι μόνο για εταιρείες από την Ελλάδα,
αλλά ακόμα και για μεμονωμένα άτομα. Ιδιώτες. Μου ανέφερε μάλιστα και
περιπτώσεις – διότι η ίδια χειρίστηκε τις σχετικές υποθέσεις – δημοσίων
υπαλλήλων της Ελλάδας που αισθάνονται, λέει, ανετότερα εάν βγάζουν ένα μέρος
του μισθού ή και άλλων εισοδημάτων τους στη Κύπρο.
ΑΥΤΟ, δεν είναι
ούτε υπερβολή, ούτε εξαίρεση, ούτε λαϊκισμός. Είναι η πραγματικότητα μιας χώρας
που όχι μόνο δεν μπορεί να συγκρατήσει τον δικό της πλούτο, κυρίως τον
ανθρώπινο, αλλά έχει το θράσος μέσω των πολιτικών της δημαγωγών να υπόσχεται σε
κάθε εκλογική αναμέτρηση, ότι πρώτο μέλημά της είναι «η ανάπτυξη και η προσέλκυση
ξένων επενδύσεων».
ΜΑ πως θα
προσελκύσεις ξένες επενδύσεις, μαύρε, όταν δεν μπορείς να δώσεις μια στοιχειώδη
έστω σιγουριά στους δικούς σας ανθρώπους; Ποιος θα έρθει να βάλει εδώ τα
χρήματά του, όταν βλέπει πως οι ίδιοι οι Έλληνες τα βγάζουν έξω;
ΜΙΑ τέτοια, λοιπόν,
συζήτηση, δεν θα ακούσουμε στην σύντομη προεκλογική μας εκστρατεία. Θα
ακούσουμε όμως πολλά για το νέο κόμμα Λαφαζάνη, ποιοι θα το στηρίξουν, ποιοι
όχι, τι θα πει ο Βαρουφάκης (που ακόμα υπάρχουν κάποιοι που απασχολούνται με
κάθε τι που λέει), τι θ’ απογίνει η Ζωή, αν θα υπάρξει αυτοδυναμία, και άλλα
παρόμοια. Ίσως καταφέρουμε απ’ εδώ, να αναδείξουμε μερικά έστω από όσα δεν θα
διαβάσετε σε κανένα non-paper!...
Καλημέρα και καλή
εβδομάδα. Ο πολεμικό σας ανταποκριτής
(Η ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ σήμερα
είναι από έργο του Έλληνα ζωγράφου Γιάννη Γαίτη).
(*) Από την στήλη μου "Πρόσωπα&Προσωπεία", 24/8/2015 στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος" της Κύπρου, www.philenews.com
No comments:
Post a Comment