«Οι Έλληνες, όταν βρεθούν μπροστά στον γκρεμό, πηδούν μέσα».

Στις 13 Ιουνίου 2012 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Lifo και στο www.lifo.gr, το παρακάτω άρθρο του καθηγητή, συγγραφέα και επί σειρά ετών διευθυντή της ελληνικής έκδοσης του National Geographic, Νίκου Σ. Μάργαρη, ο οποίος δυστυχώς, λίγο μετά, στις 26 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς, εγκατέλειπε τον μάταιο τούτο κόσμο.

Η ματαιότης του οποίου, μπορεί να πει κάποιος, αναδεικνύεται και μέσω αυτού του μικρού άρθρου, με τις μεγάλες αλήθειες του.

Όλως τυχαίως έπεσα επάνω σ’ αυτό, γυρεύοντας στο Ίντερνετ μερικά στοιχεία για τον Γιάννη Σπράο, για να χρησιμοποιήσω σε ένα άρθρο μου που έγραψα για την κυπριακή εφημερίδα «Φιλελεύθερο». (Θα το δημοσιεύσω εδώ, μεθαύριο).

Διαβάζοντάς το, το άρθρο του καθηγητή Μάργαρη (για μένα, ο

Θάνατος δεν σβήνει τους τίτλους των ανθρώπων), αναρωτήθηκα πάλι αν έχει σημασία τελικά που κάποιοι αξιόλογοι άνθρωποι συνεχίζουν, χωρίς φόβο και πάθος, να γράφουν πράγματα που δεν τα θέλει η εποχή μας;

Ποιος τα διαβάζει, εκτός από όλους εμάς (τους λίγους, φοβούμαι), που είμαστε της ίδιας σκέψης – ας το πω έτσι – και όχι εκείνης της «Ελευθεροτυπίας», όπου εργάστηκα κι εγώ επί χρόνια και που, όσο περνά ο καιρός και μαρινάρονται καλύτερα οι σκέψεις, όλο και λιγοστεύουν για μένα τα καλά πράγματα που πρόσφερε στη κοινωνία ετούτη η εφημερίδα;

Αμέτρητα άρθρα γράφονται κάθε μέρα σε εφημερίδες, μπλογκς και σάϊτς. Το οξύμωρο σε αυτόν τον τόπο είναι ότι τα περισσότερα άρθρα αφορούν τα ίδια, πολύ λίγα θέματα, που απασχολούν το χωριό μας.

Σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο, του άρθρου γνώμης, προηγείται το γεγονός, η πληροφορία. Εμείς, δεν τάχουμε αυτά. Τα υποθέτουμε. Ή τα μαθαίνουμε από τρίτους και τέταρτους.

Η δημοσιογραφία της πρωτογενούς είδησης έχει πεθάνει. Επιβιώνει – για λίγο ακόμα, είμαι σίγουρος – μόνο η δημοσιογραφία της άποψης. (Αυτό, άλλωστε, που κάνω κι εγώ τώρα, πανάθεμά με!, αλλά βρείτε μου ένα Μέσον που να θέλει δημοσιογραφία της έρευνας και του ψαξίματος, χωρίς κομματικές επιχειρηματικές και άλλες πιέσεις, και εγώ θα την υπηρετήσω αμέσως και τσάμπα!).

Ο καθηγητής Σπράος, πχ, όπως θα διαβάσετε τώρα στο εξαιρετικό ατό σημείωμα του Νίκου Σ. Μάργαρη, παρήγαγε έρευνα. Συνδύασε το ψάξιμο με τη γνώση. Επεξεργάστηκε τα στοιχεία με το νου και όχι με τη καρδιά (αυτό του προσάπτουν οι λαϊκιστές της Αριστεράς!...). Και έδωσε τροφή για διάλογο, που κανείς δεν ήθελε να κάνει, και προβληματισμό που κανείς δεν είχε.

Τίποτα δεν άλλαξε, και τίποτα δεν θα αλλάξει στην Ελλάδα, στο προσεχές μέλλον, λοιπόν. Ό,τι και να λένε οι αριθμοί, το θέμα είναι να απαλλαγούμε από τα νούμερα!...

                                                                *******************

Απουσίασα καιρό - με συγχωρείτε.
Κάπου μεταξύ Λονδίνου, για τον 13ο δίσκο του Λέναρντ Κοέν, 80 χρονών πια, Χριστέ μου, Σκωτίας, για το πιο σημαντικό δημοψήφισμα που έγινε ποτέ τα τελευταία 50 χρόνια, Ελλάδας όπου δεν γίνεται τίποτα, και Κύπρου όπου, ως και οι οικογένειες διαλύονται.

ΓΙΑΝΝΟΣ ΚΡΑΝΙΔΙΤΗΣ: Αυτός, ναί, αποδεικνύεται ότι ΗΤΑΝ αναντικατάστατος

(Φωτογραφία και επεξεργασία Takis Vorini)

Καθώς συμπληρώνονται σήμερα 15 χρόνια από τον θάνατο του Γιάννου Κρανιδιώτη, η ελληνική κυβέρνηση θυμάται και επαινεί «έναν υποδειγματικό δημόσιο λειτουργό» ο οποίος σε όλη του τη ζωή «υπήρξε στη κυριολεξία μία ζωντανή γέφυρα μεταξύ της Ελλάδας και της Κύπρου».

Τα λόγια αυτά αποκτούν ίσως μία επιπρόσθετη σημασία καθότι προέρχονται από το στόμα ενός ανθρώπου που συνδέθηκε φιλικά μαζί του, συμπορεύτηκε στο ίδιο κόμμα, και τώρα υπηρετεί σε ένα υπουργείο, εκείνο των Εξωτερικών, όπου ο Κρανιδιώτης, ως υφυπουργός από το 1994-1995 και ξανά από το 1997 μέχρι την αποφράδα μέρα του θανάτου του, σε αεροπορικό δυστύχημα, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1999, ως αναπληρωτής υπουργός.

Πρόκειται για τον Υπουργό Εξωτερικών και Αντιπρόεδρο της ελληνικής κυβέρνησης, Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος σε εκτενή ανακοίνωσή του θυμάται και αναφέρεται σε «έναν ταλαντούχο και οξυδερκή διπλωμάτη, έναν οραματιστή πατριώτη, με τις ενέργειες και προσπάθειες του οποίου δόθηκε νέα ώθηση και δυναμική στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας και της Κύπρου». 

«Είχα την τύχη και το προνόμιο να συνδεθώ και να συνεργαστώ στενά με τον Γιάννο Κρανιδιώτη, ιδιαίτερα κατά την περίοδο που ξεκίνησε και τροχοδρομήθηκε η ευρωπαϊκή πορεία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και γνωρίζω προσωπικά πόσο συνέβαλαν οι επιτυχείς, λεπτοί, πολιτικοί και διπλωματικοί του χειρισμοί στο να είναι σήμερα η Κυπριακή Δημοκρατία ένα απόλυτα ασφαλές και ισότιμο κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο ίδιος οραματίστηκε και εργάστηκε σκληρά για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εκτιμώντας σωστά ότι η εξέλιξη αυτή θα αποτελούσε τον καταλύτη για την επανεκκίνηση των διπλωματικών προσπαθειών για τον τερματισμό της κατοχής και την επανένωση της νήσου», επισημαίνει ο κ. Βενιζέλος, ο οποίος πιστεύει ακράδαντα ότι η παρουσία του Γιάννου Κρανιδιώτη  ενώ η παρουσία του Γιάννου Κρανιδιώτη στο δημόσιο βίο «αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί ένα σύμβολο συνεχούς και αδιάλειπτης συμπόρευσης του ελλαδικού και του κυπριακού Ελληνισμού». 

Στις 14 Σεπτεμβρίου 1999, ο Κρανιδιώτης βρισκόταν εν πτήσει με το υπηρεσιακό αεροσκάφος τύπου Falcon προς το Βουκουρέστι, όπου θα λάμβανε μέρος, εκπροσωπώντας την Ελλάδα, σε Διαβαλκανική Διάσκεψη των υπουργών Εξωτερικών. Περίπου 20 λεπτά πριν τη προσγείωση, το αεροσκάφος έπεσε σε κακοκαιρία, με πολύ σφοδρές αναταράξεις, και έχασε ύψος απότομα από τα 25.000 πόδια στα 5000. Από τους κραδασμούς του αεροσκάφους, βρήκαν τραγικό θάνατο οι 6 από τους 13 συνολικά επιβάτες που δεν φορούσαν ζώνη ασφαλείας.

Εκτός από τον Γιάννο Κρανιδιώτη, σκοτώθηκαν ο γιος του, Νικόλας, οι δημοσιογράφοι Δημήτρης Πανταζόπουλος (της ΕΡΤ) και Νίνα Ασημακοπούλου (της ΕΡΑ), ο εικονολήπτης της ΕΡΤ Παναγιώτης Πούλος , ο συνοδός της φρουράς του, αστυνόμος Νίκος Ασημακόπουλος και ο μηχανικός του αεροσκάφους Μιχάλης Παπαδόπουλος.

Η είδηση του τόσο άδικου θανάτου τους, και μάλιστα σε μία αεροπορική τραγωδία όπου εν τέλει το αεροσκάφος προσγειώθηκε κανονικά,  είχε συγκλονίσει την Ελλάδα και, βεβαίως, την γενέτειρα του Γιάννου, την Κύπρο.

Η κηδεία του Γιάννου Κρανιδιωτη και του γιου του Νικόλα έγινε στην Αθήνα στις 19 Σεπτεμβρίου, σε πολύ βαρύ κλίμα. Η ταφή έγινε στο Α’Νεκροταφείο.

Όπως έγραψε εκείνη τη μέρα σε ένα κείμενο στην εφημερίδα «Το Βήμα» ο «Διόδωρος», που πιστεύεται ότι ηταν ψευδώνυμο το τότε διευθυντή Σταύρου Ψυχάρη:

«Κατά τη γνωστή κυνική φράση “το Α' Νεκροταφείο είναι γεμάτο "αναντικατάστατους"”: προέδρους, πρωθυπουργούς, υπουργούς ­ γεμάτο φθαρμένα ανταλλακτικά της Εξουσίας. Στην ψυχή μας όμως μετράμε με πόνο τα κενά που έχουν αφήσει οι πραγματικοί αναντικατάστατοι: οι αγαπημένοι. Αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών θα βρεθεί αλλά Γιάννος Κρανιδιώτης με το ανατολίτικο χαλαρό σώμα και τα σαρκώδη κυπριακά χείλη δεν θα υπάρξει ξανά».

Στην κηδεία ήταν και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος σήμερα θυμάται και παρατηρεί:

«Σε μια εποχή που ο Ελληνισμός βρίσκεται αντιμέτωπος με κρίσιμες προκλήσεις, τιμούμε σήμερα τη μνήμη του πολιτικού και διπλωμάτη Γιάννου Κρανιδιώτη και κρατάμε ζωντανή την πολιτική του παρακαταθήκη, συνεχίζοντας, σε στενή συνεργασία με την Κυπριακή Κυβέρνηση, τις προσπάθειές του για την επίτευξη μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού».

* Ανταποκριση του υπογράφοντος στο Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων

O ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΑΡΔΗΣ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΑΦΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ - ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ: "ΕΙΣΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ".

Στο Νεκροταφείο της Παιανίας θα τελεστεί αύριο, Πέμπτη, η κηδεία του μουσικοσυνθέτη Αντώνη Βαρδή, ο οποίος πέθανε τα ξημερώματα της Τρίτης, 2 Σεπτεμβρίου, από επιπλοκές που προκλήθηκαν λόγω καρκίνου στην εγκέφαλο, σε ηλικία 66 ετών.

Η οικογένεια του θανόντος, με ανάρτηση στην προσωπική σελίδα του Αντώνη Βαρδή στο facebook, λέει ότι επιθυμία του ίδιου ήταν να ταφεί στο παρεκκλήσι της οικίας του, αλλά για «γραφειοκρατικούς λόγους» που δεν εξηγεί, επισημαίνοντας μόνο ότι «κανείς δεν μας δίνει χέρι βοηθείας για να εκπληρώσουμε την επιθυμία του να γυρίσει στο σπίτι και να μείνει για πάντα στο παρεκκλίσι του», η κηδεία θα γίνει τελικά στο Νεκροταφείο της Παιανίας στις 11 το πρωί.

Στην ίδια ανάρτηση, η οικογένεια δηλώνει ότι «επιθυμία του Αντώνη είναι να μην έχει στεφάνια και λουλούδια», και ότι σε ανύποπτο χρόνο ο ίδιος είχε πεί «αντί να πεταχτούν αυτά τα χρήματα, θέλω να δοθεί ένα πιάτο φαγητό σε όποιον το έχει ανάγκη» .

Έτσι, η οικογένεια προτείνει οι δωρεές αντί στεφάνων, να γίνουν:
1. Στους άστεγους και άπορους της περιοχής σας.
2. Κοινωνική Κουζίνα «Ο άλλος άνθρωπος», Ο άνεργος εμπνευστής, δημιουργός και επικεφαλής αυτής της ομάδας, είναι ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος
3. Φάρμακα στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού

Εν τω μεταξύ πολύ συγκινητικά λόγια έγραψε στον δικό του λογαριασμό στο facebook ο τραγουδιστής Γιάννης Βαρδής για τον αγαπημένο του πατέρα, ονοματίζοντάς τον ως καλύτερό του φίλο, και απευθυνόμενος σε αυτόν σε πρώτο πρόσωπο:

«Ο,τι και να πω είναι λίγο και τόσο μικρο στο μεγαλείο της ψυχής σου. Ησουν ο καλύτερος φίλος, ο καλύτερος πατέρας, το στήριγμά μου σε οτιδήποτε έκανα, ο αόρατος και ορατός παρατηρητής μου, η αδυναμία μου, η ζωή μου, ο άνθρωπός μου. Μου δίδαξες τον τρόπο σου, το σκεπτικό σου, το φιλότιμο και την αγάπη που είχες για όλους, το να μην κρατάω κάκια σε κανέναν γιατί κανείς δεν το αξίζει. Μου δίδαξες επίσης το χάρισμα να επεξεργάζομαι το καθετί που συμβαίνει, να μη βιάζομαι σε αποφάσεις, να κάνω αργές και σταθερές κινήσεις σε οτιδήποτε στη ζωή μου, μου δίδαξες να συγχωρώ, να μαθαίνω μέσα απ τη σιωπή. Μου δίδαξες σε στιγμές πόνου πώς να με ηρεμείς ακόμα και εκείνες τις δύσκολες στιγμές με ένα σου χαμόγελο. Είσαι πλέον ο άγγελός μου και σε κουβαλάω μέσα μου γιατί είμαι αυτό που ήθελες είμαι... εσύ, με όσα ελαττώματα κι αν κουβαλούσες, όπως έλεγες! Είσαι ο θεός μου... σ' αγαπώ!».

ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΗ ΟΜΙΛΙΑ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΗΜΙΤΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

Του

Κώστα Σημίτη

Πέρασε ένας χρόνος από την τελευταία εκδήλωση για την 3^η Σεπτέμβρη.  Τότε είχαμε διαπιστώσει ότι το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται ανανέωση σε πρόσωπα και ιδέες.  Σήμερα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να δεχθούμε ότι βρισκόμαστε περίπου στο ίδιο σημείο συζητήσεων για το πώς θα υπερβούμε την όλο και φθίνουσα απήχησή μας, τις αλληλοαμφισβητήσεις, τις προσωπικές στρατηγικές.

Η προχθεσινή εκδήλωση δείχνει ότι κάποιοι μάλιστα παραμένουν σταθερά προσηλωμένοι στο παρελθόν και επιδεικνύουν με υπερηφάνεια την μικρόνοιά τους.  Επικρατεί ομίχλη σε σχέση με το τι πρέπει να κάνουμε.  Θυμίζουμε τα ξερά φύλλα που στροβιλίζει αδιάκοπα ο αέρας στην αυλή της πολιτικής.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να συνεχίσουμε τις μικροκινήσεις.  Ο χρόνος που διαθέτουμε είναι όλο και πιο περιορισμένος.  Μας διαβεβαιώνουν ότι εκλογές δεν πρόκειται να γίνουν σύντομα, αλλά οι ενδείξεις δείχνουν ότι όλα είναι αβέβαια.  Οι εξελίξεις πάντως δεν θα συμμορφωθούν προς το δικό μας ασαφές χρονοδιάγραμμα.  Αντιδράσαμε πετυχημένα στις ευρωεκλογές πιστεύουν μερικοί και θεωρούν ότι είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε κάθε εξέλιξη.  Παραβλέπουν όμως ότι στις εθνικές εκλογές η μεγάλη πλειοψηφία ψηφίζει με κριτήριο μια εφικτή κυβερνητική λύση που θα ανταποκρίνεται στις επιδιώξεις της.  Δεν ψηφίζει απαραίτητα όποιο κόμμα της είναι πιο συμπαθητικό.  Κόμματα διαμαρτυρίας παρά την πίεση επιζούν. Κόμματα εξουσίας χωρίς προοπτική εξουσίας συρρικνώνονται.  Ιδίως όταν προβάλουν ως προγράμματα προχειρότητες της τελευταίας στιγμής επενδυμένες με μεγαλόπνοο αλλά φθαρμένο από τη συνεχή χρήση λόγο.

Αν θέλουμε να εκφράσουμε το τμήμα της κοινωνίας που θέλει την ενεργή συμμετοχή της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο, την κοινωνική δικαιοσύνη υπό συνθήκες οικονομικής σταθερότητας και ανάπτυξης πρέπει να είμαστε πειστικοί, να αποστασιοποιηθούμε από μαγικές λύσεις.  Οι λαϊκίστικες υποσχέσεις δεν χαρίζουν την ελευθερία δράσης από δεσμά του παρελθόντος, αντίθετα οδηγούν προς την αποτυχία και επιτείνουν την υστέρηση.  Ας θυμηθούμε τι κόστισε στη χώρα η διαβεβαίωση ότι «λεφτά υπάρχουν».  Χρειάζεται να δείξουμε με ειλικρίνεια τα προβλήματα, τον τρόπο αντιμετώπισής τους και τη θέλησή μας για μια ρεαλιστική και αποτελεσματική παρέμβαση.  Όσο πιο τεκμηριωμένοι και σαφείς θα είμαστε τόσο περισσότερο θα συσπειρώσουμε εκείνους που έχουν κουραστεί από τις ωραιοποιήσεις, τις μη πραγματοποιούμενες διαβεβαιώσεις και τις αβεβαιότητες του μέλλοντος.  Να δείξουμε ότι δύναμή μας είναι η γνώση μας, η εμπειρία μας, η δυνατότητα ανάλυσης και σχεδιασμού, η ικανότητα να συνθέσουμε σταθεροποίηση, ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη.  Να δείξουμε ότι δεν είμαστε ένα καραβάνι παλαιοπολιτικών που αναζητούμε μια νέα όαση γιατί μας έδιωξαν από εκείνη που κατείχαμε.