ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ (One year on...)

Τα πολιτικά συνθήματα στην Ελλάδα, ιδίως αυτά που εγκαινιάζονται σε προεκλογικές εκστρατείες από κομματικά και επικοινωνιακά αστροπελέκια, έχουν παράδοση στο να διαψεύδονται παταγωδώς, και μάλιστα τόσο γρήγορα που προλαβαίνουν οι σεναριογράφοι και θιασάρχες να ανεβάζουν ξεκαρδιστικές επιθεωρήσεις που «σπάνε» ταμεία.

Πάλι καλά που ο Έλληνας ανέκαθεν διασκέδαζε με τις ανοησίες του.

Η ανωμαλία του τελευταίου παραδείγματος – εννοώ της κυβέρνησης που πήρε (κατ’ άλλους άρπαξε) τα ηνία της εξουσίας τον περασμένο Ιανουάριο – ξεκίνησε την επόμενη κιόλας ημέρα των εκλογών όταν ο Πάνος Καμμένος έσπευσε στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και σε χρόνο ρεκόρ εξήλθε ανακοινώντας πομπωδώς «έχουμε κυβέρνηση», λες κι ήταν καρδινάλιος επί των τιμών σε εκλογή Πάπα.

Εκείνη ακριβώς, τη στιγμή πέθανε το σύνθημα που μέχρι πριν λίγες ώρες είχε οδηγήσει τον Τσίπρα και το κόμμα του σε θρίαμβο. Μέσα στην γενική ευφορία που επικρατούσε στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρχαν και μερικοί που άκουγαν με κατήφεια την ανακοίνωση για την αίσια έκβαση του συνοικεσίου του κόμματός τους με τους ακροδεξιούς εθνικιστές του Καμμένου.

Όμως, ο ενθουσιασμός για την νέα τάξη πραγμάτων κυριαρχούσε, καθώς μεγάλη ήταν η ελπίδα των πολλών ότι πράγματι, όπως υποσχέθηκε ο Τσίπρας ακόμα και τη βραδιά του εκλογικού του θριάμβου, «από αύριο τελειώνουμε με τα μνημόνια, η τρόϊκα αποτελεί παρελθόν, και ο λαός ξανακερδίζει την χαμένη του αξιοπρέπεια».

Η κυβέρνηση διέθετε άνετη πλειοψηφία 162 εδρών (149 του ΣΥΡΙΖΑ, 13 των ΑΝΕΛ) για να περάσει τις πολιτικές που είχε υποσχεθεί. Και πολλοί είχαν πιστέψει ότι αυτή η όντως νέα και άφθαρτη ως τότε φουρνιά πολιτικών, μπορούσε να αναμετρηθεί στα ίσα με τους δανειστές της Ελλάδας για να πετύχει «άλλη συμφωνία» που δεν θα λεγόταν «Μνημόνιο» και δεν θα περιείχε «μνημονιακά μέτρα».

Ο επικοινωνιακός μηχανισμός που μπήκε σε λειτουργία αμέσως στο Μαξίμου, φρόντισε από τη πρώτη στιγμή να αναδείξει την παρτιζάνικη πλευρά της νέας κυβέρνησης, και να την παρουσιάσει με το «καλημέρα» ως αντίπαλο όλων των προηγούμενων, εντός και εκτός Ελλάδος, και να δαιμονοποιήσει όσους τάσσονταν υπέρ της συνέχισης της λιτότητας, υπέρ της μνημονιακής πορείας της χώρας, έως ότου έρθει η κατάλληλη στιγμή να εξέλθει από την επιτήρηση και να βγει στις αγορές.

Στην ορκωμοσία της πρώτης κυβέρνησής του, ο Τσίπρας έδωσε αμέσως το στίγμα του παρτιζανικού φαίνεσθαι! Οι δικοί του Υπουργοί (του ΣΥΡΙΖΑ) πήραν πολιτικό όρκο και δεν φόρεσαν γραβάτα. Οι του Καμμένου ήταν κουστουμαρισμένοι και ορκίστηκαν στο Ευαγγέλιο.

Όλα αυτά, υπό το υπερήφανο βλέμμα ενός καραδεξιού Προέδρου, του Προκόπη Παυλόπουλου, που υπήρξε υπουργός όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας, ακόμα και της τελευταίας «της μνημονιακής» όπως απαξιωτικά την έλεγε ο Τσίπρας.

Προηγουμένως, ο Πρωθυπουργός είχε επισκεφθεί τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο για να του εξηγήσει, λέει, γιατί θα είναι ο πρώτος που θα ορκιστεί με πολιτικό όρκο. Κυρίως όμως, για να κρατήσει σε καλό επίπεδο τη σχέση του με την Εκκλησία, αν και Αριστερός!

Λένε πως η ελληνική πολιτική είναι σκακιέρα στην οποία το παιχνίδι παίζεται από αδίστακτους παίκτες. Shrewd, στα αγγλικά. Ο Τσίπρας, από την αρχή έδειξε τέτοιες αρετές. Και η επιλογή Παυλόπουλου είναι σαφώς σ’ αυτά τα πλαίσια.

Αμέσως μετά την ορκωμοσία, ο Τσίπρας πήρε τους αριστερούς υπουργούς του και πήγε και κατέθεσε στεφάνι στο σημείο όπου Γερμανοί κατακτητές εκτέλεσαν Έλληνες αγωνιστές στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο πρώτος ξένος αξιωματούχος που επισκέφθηκε την Ελλάδα, λίγες μέρες μετα την ορκομωσία της νέας κυβέρνησης, ήταν ο Πρόεδρος του Eurogroup Γερουν Ντάϊσλεμπλουμ, για να ιδεί και να ακούσει από κοντά τι προτίθεται να κάνει ο Τσίπρας με την συνέχιση του προγράμματος στήριξης της Ελλάδος, που μπήκε on-hold λόγω της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες.

Η συνάντησή του με τον Πρωθυπουργό στο Μαξίμου ήταν εθιμοτυπική. «Θα τα πείτε με τον νέο μου Υπουργό Οικονομικών» φέρεται να είπε ο Τσίπρας στον Ολλανδό αξιωματούχο.

Και τότε, μαζί με αυτόν, πήραμε όλοι μια πρώτη γεύση από το φαινόμενο Βαρουφάκη!

Στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε, ανακοίνωσε στον εμβρόντητο Ολλανδό ότι «η τρόϊκα τελείωσε», και έτσι άνοιξε η αυλαία μιας από τις πιο θλιβερές παραστάσεις θεάτρου παραλόγου που παρακολούθησε ο κόσμος ποτέ!

Η «πρώτη φορά Αριστερά» εκτοξεύτηκε!

Στη Βουλή, τα σκήπτρα της κρατούσε η φλογερή Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ο Υπουργός Ενέργειας Παναγιώτης Λαφαζάνης έκανε υποκλίσεις στους διευθυντές της Gazprom που θα μας έφερναν αέριο μέσω του Turkish Stream που θα μετονομάζαμε σε Hellenic Pipes (σε ελεύθερη μετάφραση «ελληνικές πίπες»!). Ο Υπουργός Εργασίας Δημήτρης Στρατούλης ανακοίνωνε μαζί με τον Βαρουφάκη την επαναπρόσληψη των καθαριστριών που είχε απολύσει ο Στουρνάρας. Και ο λοχαγός του Τσίπρα, Νίκος Παππάς, άνοιγε ξανά την ΕΡΤ.

Όλοι αυτοί, πλην Παππά, είναι πλέον το αριστερό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ, που αποκόπηκε όταν ο πρώην σύντροφός τους, έχοντας καταγάγει περήφανη νίκη στο δημοψήφισμα, πήρε το συντριπτικό «όχι» του λαού και το μετέφερε ως φρέσκο «ναι» στους εταίρους, επιστρέφοντας νύχτα Ιουλίου από τας Βρυξέλλας με μια συμφωνία που έφερε στην χώρα 3^ο Μνημόνιο, άλλα 89 δις χρέη από νέο δάνειο, και μέτρα που πονάνε πρωτίστως τους ψηφοφόρους της αριστερής όχθης και εκείνους που δεν έχουν.

Για να μείνει στην εξουσία, ο Τσίπρας χρειάστηκε να ξανακάνει εκλογές. Με διαλυμένη Νέα Δημοκρατία, τις πήρε εύκολα και έγινε κάτι σαν ο Ερντογάν της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Απόλυτος άρχων, αν και πάλι με Καμμένο, και με την αριστερή του πτέρυγα κομμένη και εκτός κυβέρνησης.

Στόχος του, είναι να ενδώσει όσο τον παίρνει ώστε να λάβει τα χρήματα της ΕΕ και να ξαναβάλει, λέει, την χώρα σε τροχιά ανάπτυξης. Τότε, όπως διαβεβαιώνει τους συντρόφους που έχουν μείνει στο πλευρό του και τον πιστεύουν ακόμα, θα μπορέσει να εφαρμόσει «πρώτη φορά αριστερή πολιτική».

Αν θα τα καταφέρει, παραμένει ερώτημα. Επί του παρόντος, πράγματι φαίνεται master of the game. Οι υποχωρήσεις και κωλουτούμπες του, ασφαλώς και τον ενοχλούν. Έχει το ταλέντο όμως, ή και την πονηριά, να τις ξεπερνά με έναν άρτιο προπαγανδιστικό μηχανισμό, και με μιαν επικοινωνιακή γλώσσα που θεωρεί δεδομένο ότι απευθύνεται σε λαό με διαρκές αλτσχάϊμερ.

Έχει, επίσης, και την ανοχή (η και σιωπηλή υποστήριξη ακόμα) από τους δανειστές. Που αν μη τι άλλο, είναι ήσυχοι ότι με τον «Αlexis» στο τιμόνι, μεγάλες διαδηλώσεις δεν θα γίνονται, και ο κόσμος ευκολότερα θα καταπίνει ένα ακόμα πικρό ποτήρι.

Μπορεί όλα αυτά να είναι έτσι, και πράγματι ο Τσίπρας να εξελιχθεί σε «ηγέτη». Ακόμα και αν συμβεί αυτό όμως, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα είναι ηγέτης της Αριστεράς. Που είχε την ευκαιρία να κυβερνήσει, και την έχασε την πρώτη μέρα μετά την πρώτη της εκλογική νίκη…

ΡΙΖΕΣ

Saatchi Art Artist Carly Landry; Painting, “Deep Roots”

Επιστρέφω προσωρινώς, εδώ απ’ όπου θα φεύγω πάντα.

Κράτησε πολύ η τελευταία μου στάση εδώ, βοηθώντας με να καταλάβω ότι δεν μπορώ να ριζώσω σε μέρος όπου ρίζες δεν έχω.

Αναφορές, ναι.

Πιστοποίηση, βεβαίως.

Συναισθηματικά, δεν χωρεί αμφιβολία.

Αλλά «μονιμότητα» δεν είχα ποτέ, και ποτέ δεν θέλω νάχω.

Οι αποδράσεις μου πιστοποιούνται απόλυτα από τα ένσημα που μου λείπουν. Αυτά που  βεβαιώνουν ότι σύνταξη δεν θα πάρω ποτέ.

Η σύνταξη, για μένα, είναι ένα είδος τυπικής αναγνώρισης. Ό,τι κάποιος δούλεψε πολύ, τροφοδότησε το σύστημα πολύ, και εισπράττει ένα  «ευχαριστώ» λίγο!

Εγώ όμως, που δεν δύναμαι να την αποσπάσω από το κράτος με αλχημείες ή με  «συμπτωματικές τροποποιήσεις», και που δεν θέλω να του εκμαιεύσω και ένα «ευχαριστώ» που έτσι κι αλλιώς δεν είναι ικανό ούτε να την καταλάβει, κάνω τις επιλογές μου ανάλογα…

ΞΕΡΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ 58!

Πενήντα οκτώ χρονών γίνεται σήμερα κάποιος που ξέρω. Τον κοιτάζω στο καθρέφτη και είναι σαν να μην τον ξέρω.

Βάζω ένα κόκκινο Βουργουνδίας, και πίνω στην υγειά του. 
Στο πικάπ, το Duettino Sull'aria από την όπερα Οι Γάμοι του Φίγκαρο, του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, με την χορωδία και ορχήστρα της Deutschen Oper Berlin, και τον μεγάλο Carl Bohm στο πόντιουμ.

Η σκηνή που βλέπουμε, είναι από την ταινία The Shawshank Redemption. Και ακούμε κάποια στιγμή τον Morgan Freeman να λέει:

"Μέχρι και σήμερα, δεν έχω ιδέα τι τραγουδούσαν εκείνες οι δύο Ιταλίδες. Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να ξέρω. Μερικά πράγματα είναι καλύτερα να μένουν έτσι, μη ειπωμένα".

Στο αεροδρόμιο σήμερα, έφευγαν οι φοιτητές και έμεναν πίσω οι γονείς τους. Όλοι λέγαμε, μέσα μας ή και φωναχτά, το ίδιο πράγμα: "Τουλάχιστον αυτοί, φεύγουν από την Ελλάδα". Και πολλοί από εμάς, εκφράσαμε και την πικρή ευχή, "μακάρι να μείνουν έξω".

Στενοχώρια έχω που το λέω και εγώ. Όχι τύψεις όμως. Καμία.

Αυτό το "αξίωμα" ότι τάχα μου πρέπει να μείνουμε όλοι και να βοηθήσουμε τη χώρα, δεν το πιστεύω πια, δεν με πείθει, και το απορρίπτω. Δεν υπάρχει πιο αποκαρδιωτική εικόνα από το να βλέπεις το παιδί, τα παιδιά σου, εκεί που είναι έτοιμα να πετάξουν, να είναι καθηλωμένα με κομμένα φτερά. Κι έτσι ακριβώς είναι τα περισσότερα παιδιά σήμερα εδώ. Η Ελλάδα τους έκοψε τα φτερά, και η επίκληση της ομορφιάς, της ιστορίας της, και της "ταυτότητάς" της δεν είναι αρκετή για να τα καθηλώσει εδώ.

Χώρια που, για μένα, η πατρίδα δεν είναι πρωτίστως μία γεωγραφική έννοια!

Τα φέραμ' από δω, τα φέρμ' απο κεί.
Πυξ Λαξ - Αφοι Κατσιμίχα.

Φεύγοντας από το αεροδρόμιο, αγόρασα ένα παράξενο δώρο για τον εορτάζοντα απέναντι!

Ένα βιβλίο της Μαρί Κόντο, μιας Γιαπωνέζας που είναι ειδική, λέει, "στην εξάλειψη της ακαταστασάις και την τακτοποίηση". Έχει τίτλο "Σπίτι σε τάξη. Ζωή σε τάξη", και υπότιτλο "Η μαγεία του να τακτοποιείς".

Είναι μια "ιστορία" που, όσο με απωθεί, άλλο τόσο με μαγεύει!
Πως γίνεται αυτό, μη ρωτάς.

Κατά διαστήματα, και μάλιστα τακτά, με πιάνει η μανία του σιγυρίσματος. Της εκκαθάρισης. Να πετάξω τα άχρηστα/αχρείαστα. Να χαρίσω όσα δεν μπορώ και δεν θέλω να πετάξω. Να βάλω μια τάξη στον χώρο μου, και κατ' επέκταση στη ζωή μου.

"Η μαγεία του να τακτοποιείς" διαρκεί όμως όσες μέρες ή ώρες το κάνω!
Μετά, αθροίζονται πάλι τα "πράγματα".

Αποκόμματα εφημερίδων με κάτι ενδιαφέδρον να ξαναδιαβάσω και να γράψω.

Ηλεκτρονικά μηνύματα που δεν ανοίγω αμέσως γιατί βαριέμαι, και τ' αφήνω για μετά.

Βιβλία καινούργια που αγοράζω, και στοιβάζω.

Μολίβια, στυλό. Σπρέϊ σκόνης για τα πλήκτρα του κομπιούτερ. 

Καθαριστικά για την οθόνη. Άλλα για το κινητό.

CD's. Αρωματικά μαντηλάκια. Η δέκατη οδοντόβουρτσα. 

Σαπουνάκια που αγοράζω ή κλέβω από ξενοδοχεία. Δείγματα καλλυντικών που φυλάω από ταξίδια.

Πετσέτες κουζίνας, που έχουν φθαρεί και που συνεχίζω να τις χρησιμοποιώ. Κουτάκια από διάφορες συσκευές, που δεν τα πετάω διότι - σκέφτομαι - αν καμιά φορά μετακομίσω (να πάω πού;) να μην τα ρίξω χύμα σε βαλίτσες ή μεγάλα κιβώτια. Καλώδια άγνωστης πια χρησιμότητας.

Γράμματα. Τηλεγραφήματα! (Μόνο ο Καραμανλής μου στέλνει πια, κάθε χρόνο στη γιορτή μου). Business Cards, ακόμα και από ανθρώπους που δεν θυμάμαι πια - αλλά δεν τα πετάω, μήπως και κάνει "κλικ" η μνήμη μου, και τα χρειαστώ.

Η τακτοποίηση είναι ένας διάλογος με τον εαυτό σας, λέει η Κόντο, που προσπαθεί να με πείσει ότι "υπάρχει σημαντική ομοιότητα ανάμεσα στον διαλογισμό κάτω από έναν καταρράκτη και στην τακτοποίηση".

Έχω όλη την καλή διάθεση να την πιστέψω, και να μυηθώ στην "θρησκεία" της. Θα προσπαθήσω. Και εάν πετύχω καλά πράγματα, θα το μάθετε. Αν όχι, θα το καταλάβετε...

Εδώ, τώρα, η αγαπημένη μου σκηνή από τν Φίγκαρο. Τέταρτη πράξη, Contessa Perdono.



Καλημέρα. Καλή Χρονιά σε όλους και όλες. Ευχαριστω για τις ευχές. Ευχαριστώ και για την "ακρόαση"

ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ!...

«ΔΕΚΑ σοροί προσφύγων σε δέκα ημέρες στους Φούρνους», περνάει μπροστά σου στα social media σαν ριπή ανέμου η είδηση, και δεν προλαβαίνεις κάν να ζυγίσεις τα αισθήματά σου – όσα έχεις.

ΑΡΧΙΣΑ να φοβάμαι το Αιγαίο! Μη βουτήξω μια μέρα στα νερά που τόσο αγάπησα, και βρεθώ ανάμεσα σε πτώματα ανθρώπων. Που κάποτε, κάπου στη ζωή τους, θα άκουσαν κάτι για την Ελλάδα αλλά δεν πρόκαμαν να το γνωρίσουν από κοντά.

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ, που αγαπάμε να μισούμε, διαβάζω ότι θα προσλάβει άμεσα 8.500 δασκάλους και καθηγητές για να  κάνουν μαθήματα σε σχολεία όπου ήδη φοιτούν παιδιά προσφύγων που έχουν φτάσει στη χώρα και έχουν λάβει άδεια διαμονής, αυτά, και εργασίας οι γονείς τους.

ΕΡΓΑΖΟΜΑΙ σε μέσα ενημέρωσης, και δεν ξέρω πια πώς να διαχειριστώ μιαν είδηση. Ιδίως σε εκείνα τα ΜΜΕ που βασίζονται στην αμεσότητα. Και πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί τάχα να έχει τόσο μεγάλη σημασία να μεταδώσω πρώτος, και άλλος να μάθει πρώτος, ότι σήμερα πνίγηκαν τρεις άνθρωποι στ’ ανοιχτά των Φoύρνων; Τη στιγμή, μάλιστα, που από πολλά μέσα ενημέρωσης λείπει πια το «ψάξιμο» της είδησης. Το «γιατί;».

Η ΚΥΠΡΟΣ είναι μικρός τόπος. Αυτό είναι καλό και κακό. Κάποτε, η «μικρότητά» της ήταν και όλη της η ομορφιά. Μεγάλο πράγμα η συναίσθηση του μεγέθους σου. Να ξέρεις που πατάς, και πόσο σε παίρνει. Να μη μεγαλοπιάνεσαι, έλεγε η γιαγιά.

ΔΕΝ περνά μέρα που να μη «συναντήσω» στις εφημερίδες «μικρά κεφαλάκια» ανθρώπων του πολιτικού μας ρόστερ, και από κάτω μια φράση τους, συνοδευόμενη από ένα σχόλιο. Το κάνω κι εγώ πολλές φορές εδώ…

ΜΟΝΟ που προσπαθώ να αποφεύγω την επανάληψη των ίδιων προσώπων, αν και μερικά από αυτά, όσον αφορά την Ελλάδα τουλάχιστον, όπως ο Τσίπρας κι ο Καμένος, και μερικούς μήνες πριν ο Βαρουφάκης κι ο Λαφαζάνης, δεν μ’ αφήνουν ν’ αγιάσω.

ΣΕ μια εφημερίδα της Κύπρου προχθές, είδα για παράδειγμα τα «κεφαλάκια» του Άντρου Κυπριανού, του Γιώργου Περδίκη και του Γιαννάκη Ομήρου. Για χιλιοστή φορά, ίσως.

ΔΕΝ φταίνε τα «κεφαλάκια», συμπέρανα. Ούτε και όσα καλά ή κακά λένε – συνήθως τα κακά προτάσσουμε.

ΦΤΑΙΜΕ εμείς (πρώτος-πρώτος εγώ) που κάνουμε τόσο κακή χρήση ενός τόσο πολύτιμου αγαθού, όπως είναι το χαρτί, για το οποίο μάλιστα ο κοσμάκης δίνει χρήματα…

ΤΟ ένα tweet γράφει «Πανζουρλισμός στην Ερμού και στα άλλα καταστήματα της Αθήνας στις γιορτές». Και τα’ άλλο, «49% πιο κάτω ο χριστουγεννιάτικος τζίρος από το 2009». Μπορεί και τα δύο να λένε την αλήθεια. Αλλά δεν την εξηγούν.

ΔΙΑΒΑΣΑ ότι σε γκάλοπ στην Αμερική ρώτησαν ρεπουμπλικάνους αν είναι υπέρ του βομβαρδισμού της Agrabah. 30% είπε ναι. Η Agrabah είναι φανταστική πόλη απ τον Αλαντίν. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ανάλογο θα ήταν το ποσοστό της ίδιας απάντησης εάν ρωτούσαν και ψηφοφόρους του Δημοκρατικού Κόμματος.

ΑΠΟ την Guardian της 27ης Δεκεμβρίου: «Τι μπορεί να ‘λέει’ για σένα το χαρτί τουαλέτας;». Και το σχετικό άρθρο εξηγεί, μέσω της Dr. Gilda Carle (που παρουσιάζεται ως «ειδική σε θέματα σχέσεων των αστέρων»!), τι σημαίνει όταν βάζεις τον ρολό του «κ..χαρτου με το κομμάτι που κρέμεται να είναι κοντά στον τοίχο, και τι όταν  είναι μακρύτερα από αυτόν. Η επιστήμη της ανοησίας! Ή, διαφορετικά: Δεν μας χέ…; Ή, σε ελεύθερη μετάφραση: What a load of crap!

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ...

ΕΔΩ, στα καθ’ ημάς, επιστροφή στα συνηθισμένα. Τα καθημερινά μας. Δεν ξέρω αν το ίδιο συμβαίνει κι αλλού, αλλά εδώ στην Μητέρα Πατρίδα το πρώτο που κάνουν οι νεοέλληνες όποτε επιστρέφουν από ολιγοήμερες διακοπές είναι επιδρομή στα σουπερμαρκετ, λες και έπεσε σύνθημα ότι επίκειται πόλεμος. Η εικόνα αυτή, σίγουρα δεν παραπέμπει σε χώρα με οικονομική κρίση. Σε άλλου είδους κρίση, ναι.