«Υπήρχε κάποτε στη χώρα που
λέγεται Alifbay, μία λυπημένη πόλη, η πιο λυπημένη απ’ όλες τις
πόλεις, μια πόλη τόσο καταστροφικά λυπημένη που είχε ξεχάσει το όνομά της.
Στεκόταν δίπλα σε μια πενθούσα θάλασσα γεμάτη από σκυθρωπόψαρα, που ήταν τόσο
άθλια να τα τρως που έκαναν τους ανθρώπους να ρεύονται από μελαγχολία παρόλο
που οι ουρανοί ήταν γαλάζιοι».
Διαβάζοντας αυτήν την
εκπληκτική, πρώτη παράγραφο στο βιβλίου «Haroun and the sea of stories», στα ελληνικά «Ο Χαρούν και η θάλασσα των παραμυθιών»,
του μεγάλου Ινδοβρετανού συγγραφέα Σαλμάν Ρούσντι, δεν μπόρεσα να δραπετεύσω
από την ιδέα ότι το έγραψε για τη δική μου πόλη (χώρα) των τελευταίων χρόνων.
Και συνεχίζει:
«Στα βόρεια της λυπημένης
πόλης υψώνονταν μεγαλοπρεπή εργοστάσια που (όπως μου λένε) παρήγαγαν όντως την
λύπη, η οποία στη συνέχεια συσκευαζόταν και γινόταν εξαγωγή σε όλο τον κόσμο,
όπου η ζήτηση δεν σταματούσε ποτέ. Μαύρος καπνός χυνόταν έξω από τις καμινάδες
των εργοστασίων λύπης, και κρέμονταν πάνω από την πόλη σαν κακές ειδήσεις».
(Το βιβλίο έχει εκδοθεί στα
ελληνικά από τις εκδόσεις «Ψυχογιός», σε μετάφραση Ρένιας Τουρκολιά-Κυδωνιέως,
αλλά όπως μαθαίνω έχει εξαντληθεί. Η μετάφραση εδώ έγινε από τον υπογράφοντα,
από την αγγλική έκδοση που κυκλοφορεί από την Granta Books).
No comments:
Post a Comment