ΚΑΠΟΙΟ ΛΑΘΟΣ...

 Συναντιόμαστε σχεδόν κάθε μέρα στο ασανσέρ. Κακομούτσουνοι και οι δύο. Η "καλημέρα", αν βγει, βγαίνει λειψή. Το βλέμμα, πάντα χαμηλωμένο. Είμαι βέβαιος πως όταν χωρίζουμε, η αστραπιαία σκέψη του ενός για τον άλλον, ασυνείδητα, αυτόματα, αφήνει μια σταγόνα από φαρμάκι.

Σήμερα, όμως, συνέβη κάποιο λάθος. (Προφανώς λάθος, γιατί αλλιώς πως εξηγείται;).

Μου χαμογέλασε λίγο, πολύ λίγο. Αλλά ήταν σαφώς χαμόγελο. Και την "καλημέρα" της την άκουσα καθαρά και ξάστερα. Ανταπέδωσα αμέσως και τα δύο, σχεδόν αποσβολωμένος από το πόσο όμορφη και, προπαντός, πόσο γλυκειά ήταν.

Όταν βγήκε, πρώτη εκείνη πάντα, και βάδισε βιαστικά μπροστά, εγώ έμεινα εκεί, μπροστα στην ανοικτή πόρτα του ασανσέρ, με το στόμα οθάνοιχτο. Ταράχτηκα!

Λές νά ταν έτσι, όμορφη και γλυκειά, πάντα;
Λες να' μουν κι εγώ;