Friday, May 10, 2013

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Εντάξει παιδιά, δίκιο έχετε!

Παραμέλησα λίγο (δηλαδή πολύ) το site. Μέρες του Πάσχα, μ' απορρόφησαν πλήρως το πανέμορφο Πήλιο (Θεέ μου, τι πανηγύρι της βλάστησης ήταν αυτό!...), η καλή παρέα μου, οι λειτουργίες στο μοναστήρι των Ταξιαρχών, στον Άη Γιώργη, (στη φωτό, η περιφορά του Επιταφίου στο προαύλιο της Μονής), οι βόλτες, οι φαντασιώσεις μου, η απόσταση που σε φέρνει πιο κοντά στον άλλον, τόσο που κόβεται η ανάσα σου, οι γεύσεις μου, οι μυρωδιές.

Η διαγραφή "της υπάρχουσας κατάστασης".

Απομόνωση από την ΕΡΤ. Δεδουλευμένα. Οφειλόμενα. Λεξιλόγιο οικονομικής επιβίωσης, που σπάνια είναι συνυφασμένο με την πραγματική συμπόρευση με τη ζωή, μέσα από τις χαρές, τις λύπες, τις επιτυχίες και τις θλίψεις της.

Ευχαριστω τον Θεό, που μέ οδήγησε σε δρόμους όπου η επιβίωση και, ακόμα περισσότερο η ευτυχία μου, δεν εξαρτάται ούτε από το αν έχω δουλειά, ή ποιά δουλειά έχω, ούτε από τα πόσα χρήματα βγάζω. Δεν έχω ανάγκη να διαβεβαιώσω κανέναν ότι δεν ομιλώ από θέσεως ισχύος ή εξασφαλισμένης σιγουριάς. Η μόνη δύναμη που έχω, είναι αυτή που τροφοδοτεί τη σκέψη και τη ψυχή μου. Δεν μπορεί να την πειράξει κανείς, μόνο εάν εγώ το επιτρέψω. Δεν υπόκειται σε κανεναν κανονισμό. Δεν υπάγεται σε κανένα "όργανο". Και μ' αυτήν, προσπαθώ, αγωνίζομαι κάθε μέρα, να εξασφαλίσω κομματάκι-κομματάκι την ελευθερία μου.

Οπλίζομαι, λοιπόν.
Και μαζέυω "τα μικρά, πολύτιμα" που μου επιτρέπει η διάθεσή μου να βλέπω. Αυτή η "διάθεση" είναι το μεγάλο μου πρόβλημα. Ο εχθρός μου. Εξαρτάται, ακόμα, από προσώπατα και πράγματα της τρέχουσας κατάστασης.

Μια γραμμή ειδησεογραφίας, μου φέρνει ακόμα θυμό.
Μιά στίξη ανακοινωσης συνδικαλιστικού φορέα, μου κάθεται στο στόμα, γευση όξυνη, και πανικοβάλλομαι να μη τη καταπιώ και δηλητηριάσει τη ψυχή μου.

Σ' αυτόν τον "τομέα", της ... πρώτης, πικρής γεύσης, έχω ακόμα πολλή δουλειά να κάνω.

Μια φίλη, με βοηθά πολύ τελευταία. Τη ξέρω λίγο, την αισθάνομαι πολύ.

Μου στέλνει τραγούδια. Φρέσκα, σαν τον καρπό που κόβειθς από το δέντρο πριν φτάσουν σ' αυτό οι μηχανές και οι άπληστοι. Λέω στο web radio που μαρινάρω ακόμα μες το μυαλό μου, να την "διορίσω" υπεύθυνη για την προσέλκυση των ακροατών που η ηλικιακή μου απόσταση από αυτούς, άρχισε να φαίνεαι και να βαραίνει.

Θα την λέω "Μαντάμ Ε.", για να τη φορτώσω με τίτλο δυσανάλογο πρός τη φρεσκάδα της.

Αυτή, σας παρουσιάζει σήμερα του Oh Land, στο τραγούδι Rainbow.

Ουράνιο τόξο...

Καλή ακρόαση!

 

2 comments:

  1. Και να που μάθαμε...
    http://youtu.be/DJ3ro4D744g

    ...μ’ όλο που το ξέρεις πως έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ
    ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει.
    Γιάννης Ρίτσος

    Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι
    Οδυσσέας Ελύτης

    Λέμε τον ουρανό “ουρανό” και τη θάλασσα “θάλασσα”.
    Θ’ αλλάξουν όλα μια μέρα κι εμείς μαζί τους θ’ αλλάξουμε,
    αλλά η φύση μας ανεπανόρθωτα θα ‘ναι χαραγμένη πάνω στη γεωμετρία,
    που καταφρονέσαμε στον Πλάτωνα.
    Και μεσ’ απ’ αυτήν, όταν σκύβουμε,
    όπως σκύβουμε καμιά φορά πάνω στα νερά του νησιού μας,
    θα βρίσκουμε τους ίδιους καστανούς λόφους, όρμους και κάβους,
    τους ίδιους ανεμόμυλους και τις ίδιες ερημοκλησιές,
    τα σπιτάκια που ακουμπάνε το ‘να στ’ άλλο,
    και τ’ αμπέλια που κοιμούνται σα μικρά παιδιά, τους τρούλους και τους περιστεριώνες.
    Δε θέλω να πω αυτά τα ίδια.
    Θέλω να πω τις ίδιες φυσικές και αυθόρμητες κινήσεις της ψυχής,
    που γεννούν και διατάσσουν προς ορισμένη κατεύθυνση την ύλη.
    Τις ίδιες αναπάλσεις,
    τις ίδιες ανατάσεις προς το βαθύτερο νόημα
    ενός ταπεινού Παραδείσου,
    που είναι ο αληθινός μας εαυτός,
    το δίκιο μας,
    η ελευθερία μας, ο δεύτερος και πραγματικός ηθικός μας ήλιος.

    Οδυσσέας Ελύτης


    http://www.youtube.com/watch?v=KpOtuoHL45Y

    Με εκτίμηση α.μ.

    ReplyDelete
  2. Ευγνωμονεις...
    κι αυτο σε(μας) κανει "πλουσιοτερο".

    Οσο υπαρχουν αισθησεις
    τοσο θα πρεπει να σπερνουμε καρπους.

    Καλησπερα,Χρηστο.
    Παντα κοντα σου,παντα συνοδοιποροι!

    ReplyDelete

Ο Νορβηγός ζογκλέρ*

  Στο τρένο, Παρασκευή κατά τις 11.30 το πρωί, από Κηφισιά-Μοναστηράκι. Ως το Ηράκλειο είχε γεμίσει το βαγόνι μας. «Ποιοι είμαστε;», θα αναρ...