Ineptocracy (in-ept-o-cra-cy) - a system of government where the least capable to lead are elected by the least capable of producing, and where the members of society least likely to sustain themselves or succeed, are rewarded with goods and services paid for by the confiscated wealth of a diminishing number of producers.
Εκ του επιθέτου "inept", που σημαίνει "άτοπο, ανάρμοστο, αταίριαστο", ή και "ανόητος, παράλογος". Στην προκειμένη περίπτωση, απ' όλα αυτά, επιλέγω το "παράλογο", για να συνθέσουμε με αυτό την "άγνωστη λέξη": ΠΑΡΑΛΟΓΟΚΡΑΤΙΑ.
Ο ορισμός της οποίας, σύμφωνα με το αγγλικό πρωτότυπο που έλαβα από φίλο μέσω e-mail, και παρέθεσα στην αρχή της στήλης, είναι:
Παραλογοκρατία - σύστημα διακυβέρνησης στο οποίο οι λιγότερο ικανοί να κυβερνήσουν εκλέγονται από τους λιγότερο ικανούς να παράξουν. Και στο οποίο επίσης, οι κοινωνικές ομάδες που είναι λιγότερο δυνατόν να υποστηρίξουν τον εαυτό τους ή να επιτύχουν, ανταμείβονται με προϊόντα και υπηρεσίες που έχουν πληρωθεί από τον κατησχυμένο πλούτο ενός όλο και μειούμενου αριθμού ανθρώπων που ακόμα παράγουν.
Ο ορισμός, που βεβαίως σηκώνει πολλή συζήτηση, μάλλον είναι βγαλμένος από το Λεξικό του Νεοφιλελευθερισμού...
Παρά το χιουμοριστικό (;) του πράγματος, τον βρίσκω εύστοχο, σε επιμέρους επισημάνσεις του, αλλά δεν τον συμμερίζομαι ούτε "κατ' άρθρον", ούτε "εν συνόλω". Εκμηδενίζει την μία πλευρά, και αποθεώνει την άλλη. Καμία από τις δύο δεν αποτελεί ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, που ευτυχώς δεν αποτελείται μόνο από χαραμοφάηδες από την μία, και ικανούς δουλευταράδες από την άλλη.
Ο "μη δυνάμενος", δεν είναι κατ' ανάγκην ανίκανος και ανεπρόκοπος. Υπάρχουν συνάνθρωποί μας που για χίλιους δύο λόγους, απλά δεν μπόρεσαν. Ο βασικότερος, είναι ίσως αυτός που συνδέεται με αυτό που αποκαλούμε "ριζικό". Δεν στάθηκαν τυχεροί. Κάθε τέτοιος άνθρωπος χρειάζεται βοήθεια, λοιπόν, και στήριξη. Όχι φιλανθρωπική, αλλά ουσιαστική. Αλλά να του δοθούν ευκαιρίες και να του εξασφαλιστούν συνθήκες για να πετύχει, και να ζήσει καλά. Όχι απλώς να επιβιώσει.
Το σύστημα στο οποίο έχουμε μεγαλώσει, δυστυχώς έχει εκθρέψει ψηφοφόρους- επαίτες, στους οποίους αρκεί να πετάξεις ένα κομμάτι ψωμί και λίγα ψίχουλα ιδεολογίας, συνήθως μπαγιάτικης, για να τους πάρεις, εκτός από την ψήφο, αλλά και την ψυχή τους. Μιλώ σαφέστατα για τους ψηφοφόρους-πρόβατα.
Από την άλλη, "ο κατησχυμένος πλούτος εκείνων που εργάζονται και παράγουν", είναι ... μεγάλη ιστορία. Σηκώνει τόνους συζήτησης. Υπάρχουν, ασφαλώς, εκείνοι που πληρώνουν δυσανάλογα με όσα προσφέρουν. Σε πολλές χώρες όμως (ή δική μας είναι ίσως από τα τις κλασσικότερες περιπτώσεις), υπάρχουν όχι ολίγοι, που δεν πληρώνουν "τίποτα" σε σχέση με όσα παράγουν και εισπράττουν.
Η "παραλογοκρατία" υφίσταται, συνεπώς, ως σύστημα που ευνοεί το παράλογο, και καταδικάζει το λογικό. Είναι το ίδιο σύστημα που έχει επικρατήσει στο νεοελληνικό αλλά και στο νεοκυπριακό κράτος στο οποίο, επί παραδείγματι, αρκούν μόλις δύο χρόνια (μερικές φορές ούτε κάν τόσα), για να αποδειχθεί μία κυβέρνηση καταστροφικότερη της προηγούμενης, και ο περισσότερος κόσμος να πειστεί ότι είναι προς το συμφέρον του να επαναφέρει, δια της ψήφου του, την προηγούμενη κυβέρνηση ξανά στην εξουσία, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Μανωλιός απλώς άλλαξε ρούχα.
Η θεωρητική αυτή προσέγγιση των
πραγμάτων, δεν υποτιμά και σίγουρα δεν διαγράφει επί μέρους επιτεύγματα. Το
γενικό αποτέλεσμα όμως είναι εκείνο που δίνει την πιο ξεκάθαρη εικόνα.
Αλλοίμονο εάν δεν είχαμε προχωρήσει ως κράτος και κοινωνία. Πόσο όμως; Υπάρχει
αξιοκρατία; Υπάρχει ποιότητα λόγου και υπηρεσιών; Υπάρχουν δομικές αλλαγές
ποιοτικής διάστασης; Από τα σχολεία μας βγαίνουν παιδιά με κριτική σκέψη η μόνο
με βαθμούς στο απολυτήριο; Και, πάνω απ’ όλα, έχουμε βάλει και εμείς χεράκι
στην μη επίλυση του εθνικού μας θέματος, ή φταίνε για αυτό μόνο οι άλλοι;
No comments:
Post a Comment