Δύο "σταθμάρχες" ναι. Γιατί όχι;..

 

Επί του Πιεστηρίου, ολίγον προβοκατόρικο, ελπίζω ... συζητήσιμο!

Δεν έχουμε ακούσει πολλούς πρωθυπουργούς (προσωπικά δεν θυμάμαι ούτε έναν) που μετά από μια τέτοια τραγωδία, σαν αυτήν των Τεμπών, να τοποθετείται τόσο καθαρά απέναντι σε μια δύσκολη κατάσταση στην οποία, πρωτίστως η δική του κυβέρνηση έχει περιέλθει, όπως την εβδομάδα αυτή στο Υπουργικό Συμβούλιο. Είπε πράγματα που τον δεσμεύουν, με έναν τρόπο που, ελάχιστα αν ξεφύγει από αυτά, ξέρει ότι θα πέσει.

Πέραν αυτού, όμως, αισθάνθηκα ότι, με τα όσα είπε και στους υπουργούς του, ανοίγει για πρώτη φορά ένα παράθυρο για άλλου είδους αντιμετώπιση της πολιτικής. Και μάλιστα σε μία από τις χειρότερες φάσεις της. Η κριτική του και σε προηγούμενες κυβερνήσεις του δικού του χώρου, αλλά και το γεγονός ότι απέφυγε οποιαδήποτε "οξύτητα" προς την αντίπαλη πλευρά και τις δικές της κυβερνητικές αστοχίες, με κάνει να πιστεύω πως αυτή τη στιγμή η συνεννόηση με το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα είναι εφικτή. Για μένα,  και αναγκαία. Ιδίως εάν  πράγματι επαληθεύονται τα καμπανάκια που έρχονται από δημοσκοπήσεις ότι μετά την σιδηροδρομική τραγωδία, πολύς κόσμος,  ιδίως νέοι, στρέφονται προς πιο ακραία πολιτικά σχήματα - βλέπε Βελόπουλος και Κασιδιάρης.

 Ναι, οι φανατικοί και από τις δύο πλευρές, Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, θα αντιδράσουν. Ας πάρουν τα δύο αυτά κόμματα, οι δύο αρχηγοί τους, την πρωτοβουλία, και ας επωμιστούν και αυτό το κόστος. Κρατώντας την ιδεολογική τους ρότα, να προτάξουν το καλό του τόπου και να συμφωνήσουν ότι, σε αυτήν την χρονική στιγμή, οι περιστάσεις απαιτούν συνύπαρξη. Συνεργασία ειδικού σκοπού, πείτε την.

 Έτσι όπως έχουν έρθει τώρα τα πράγματα μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα, που τόσες και τόσες «κακοήθειες» του πολιτικού μας συστήματος αποκάλυψε, οι επερχόμενες εκλογές είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμες.  Όποιος από τους δύο, Μητσοτάκης ή Τσίπρας, χάσει τη μάχη αυτήν, θα περάσει πολιτικά στην άγρια ερημιά. Κι ο τόπος πιθανόν να γίνει και ζούγκλα.

Ερώτημα: Μπορούν να βάλουν στην άκρη, έστω και στο "αθόρυβο" και στην "αναμονή" τις διαφορές τους, τις μεγάλες διαφορές τους, για να μπει από κοινού μια τάξη σε πράγματα και σε καταστάσεις που μόνο μαζί είναι δυνατόν να τα καταφέρουν;

 

Αυτήν την στιγμή δεν είναι εύκολη η απάντηση. Μπορεί όμως να γίνει. Ιδίως εάν σε ένα σχήμα «εθνικής ανάγκης και ανασυγκρότησης» προστεθεί και το ΠΑΣΟΚ. Κάτι που θα δώσει μια διαφορετική ώθηση στη χώρα, ακόμα και στα μάτια του διεθνούς παράγοντα που εδώ και πολλές δεκαετίες, στέκεται απέναντι σε μια χώρα, πανέμορφη μεν, αποκρουστικά διχασμένη δε!  Και ξέρει ότι αυτός ο διχασμός, δεν αφήνει την Ελλάδα να πετάξει.

«Σκεφθείτε, αλήθεια, πόσα πράγματα μπορούμε να πετύχουμε μαζί, παρά χωρισμένοι», έλεγε ο Γκάντι στον ηγέτη των Μουσουλμάνων της Ινδίας, Μοχάμεντ Αλί Τζινά, όταν αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία της χώρας τους από τους Άγγλους.

 Αυτές είναι πρώτες σκέψεις, γεννημένες μέσα από στάχτες που ακόμα καίνε.  Δεν θα πω ότι μπορεί η τραγωδία να γεννήσει ευκαιρίες, γιατί θα ακούσω τα εξ’ αμάξης, ιδίως από τηλεπερσόνες, τόσο ερωτευμένες με τον θυμωμένο εαυτό τους που μπορεί και να πλαντάξουν. Θα επαναλάβω μόνο ότι για να βγει η χώρα ασφαλής και ανανεωμένη από αυτό το σκοτεινό, τρομακτικό τούνελ της μονής ράγας, θα πρέπει, τουλάχιστον σε αυτήν την φάση, όπως είπε και ο Πρωθυπουργός στο Υπουργικό, να έχει δυο σταθμάρχες στην βάρδια!

 Και μετά, βλέπουμε…