Απ' το παράθυρό μου βλέπω ...*

Θάνατοι μεταξύ 05/03 και 05/04 σε 4 χώρες της ΕΕ με παρόμοιο πληθυσμό με την Ελλάδα: Ολλανδία 1776, Βέλγιο 1447, Πορτογαλία 295 και Ελλάδα 73.  Όπως λέει και το τραγούδι από την Μελωδία της Ευτυχίας «κάτι καλό πρέπει νάχουμε κάνει».

Όμως, δεν είναι η ώρα τώρα για πανηγυρισμούς, ο δρόμος είναι μακρύς, μαραθώνιος είπαμε, και νικητής πάντα αναδεικνύεται εκείνος που αντέχει ως το τέλος, και όχι πάντα εκείνος που προπορεύεται στην αρχή.

Το ευτύχημα για την Ελλάδα είναι ότι έχει τους καταλληλότερους ανθρώπους στην κατάλληλη θέση, και έδρασαν έγκαιρα.

Ένας από αυτούς – και δεν θα κουραστώ να το λέω και να το φωνάζω – είναι ο Καθηγητής Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Σωτήρης Τσιόδρας, τον οποίο παρακολουθούμε κάθε απόγευμα στις 6μμ από την ΕΡΤ, και έχουμε πλήρη εικόνα της κατάστασης, με σοβαρότητα και ηρεμία.

Ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα, Τζέφρι Πράϊατ, έγραψε προχθές στο Twitter, επικροτώντας σχετικό άρθρο της New York Times (NYT): «Καθ’ όλα άξιος ο έπαινος προς τον Έλληνα Καθηγητή Τσιόδρα, “τον επικεφαλής της διαχείρισης του κορωνοϊού από την κυβέρνηση, θρησκευόμενου πατέρα επτά παιδιών, με μακρά σταδιοδρομία μελετώντας μεταδοτικές νόσους στο Χάρβαρντ, στο Μ.Ι.Τ. και αλλού.” Είμαστε όλοι πολύ τυχεροί που τον έχουμε εδώ στην Ελλάδα».

Τα γράφω και τα αναπαράγω αυτά για έναν βασικό λόγο: Πιστεύω ακράδαντα ότι η επόμενη μέρα αυτής της πανδημίας θα είναι η αρχή μιας άλλης ζωής για όλους. Σε πολλά επίπεδα. Για παράδειγμα, στον καίριο τομέα της πολιτικής επικοινωνίας, «οι ανερχόμενοι ήρωες της εποχής του κορωνοϊού, είναι κορυφαίοι επιστήμονες στην Ευρώπη

που έχουν γίνει αναγνωρίσιμα πρόσωπα σε κάθε σπιτικό, ικανοποιώντας την συναισθηματική μα και πρακτική ανάγκη της κοινωνίας να έχει σωστή πληροφόρηση, να της λένε την αλήθεια», όπως γράφει η Ματίνα Στεβής στο άρθρο της «Οι ανερχόμενοι ήρωες της εποχής του κορωνοϊού» στην NYT.

«Ο Δρ. Μάσσιμο Γκάλλι στην Ιταλία, διευθυντής του Τμήματος Μεταδοτικών Νόσων στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λουίτζι Σάκκο του Μιλάνου, δέχτηκε να αλλάξει την λευκή εργαστηριακή του μπλούζα για κουστούμι και γραβάτα, και να εκτεθεί στα μίντια για να λέει τα πράγματα ως έχουν». Δηλαδή, για να λέει στον κόσμο όχι αυτά που θέλει να ακούσει, αλλά αυτά που πρέπει να ακούσει. Την αλήθεια.

Ήδη, αυτή η σημαντική «αποκάλυψη» ετούτης της εποχής του κορωνοϊού, βάζει από τώρα γερά θεμέλια για να αλλάξει  η πολιτική επικοινωνία την επόμενη μέρα. Οι σοβαροί πολιτικοί το καταλαβαίνουν κιόλας αυτό. Οι λαϊκιστές, τους βλέπετε, ένας-ένας γκρεμίζονται.

Όσο για τον Δρ. Σωτήρη Τσιόδρα, προσωπική επιλογή (κατόπιν εισηγήσεων στενών του συνεργατών) του Έλληνα Πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, ο Θοδωρής Αναγνωστόπουλος, συνιδρυτής και γενικός διευθυντής του μη κερδοσκοπικού οργανισμού SciCo (από το Science Communication),  τον περιγράφει στην NYT ως έναν «ταπεινό, μετριόφρονα και φιλεύσπλαχνο άνθρωπο, που αναμφισβήτητα όμως είναι και ένας κορυφαίος επιστήμονας στον κλάδο του».

Βλέπουμε ,λοιπόν, και νομίζω ότι θα το δούμε και πιο ξεκάθαρα ακόμα όταν περάσει αυτή η μόρα, ότι η εποχή των λεγόμενων «χαρισματικών ηγετών» βαίνει προς το τέλος της, εάν το «χαρισματικός» περιορίζεται μόνο σε επικοινωνιακό-δημαγωγικό επίπεδο. Χωρίς τα ουσιώδη «τυπικά προσόντα», δηλαδή αυτά που έχουν ο Τσιόδρας και ο Γκάλλι, δεν πας πουθενά.

Δεν λέω ότι πρέπει να είσαι αναγκαστικά  φτασμένος και  καταξιωμένος ιατρός για να γίνεις πχ Υπουργός Υγείας μιας χώρας, ή σπουδαίος αρχιτέκτονας ή πολιτικός μηχανικός για να ηγηθείς της πολεοδομίας, αν και θα ήταν καλό. Στην Ελλάδα τώρα, ο Υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Κυριάκος Πιερρακάκης, είναι ένας άνθρωπος που προέρχεται από αυτόν τον χώρο της πληροφορικής, και τον παίζει στα δάκτυλά του. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, έχει κάνει όσα δεν έγιναν τα δέκα τελευταία.

Άρα, απαιτείται συνδυασμός της ικανότητας να επιλέγεις τους ικανότερους και πιο κατάλληλους,  να μπορείς να καταλαβαίνεις τι σου λένε, και να βλέπεις την γενικότερη εικόνα ώστε να τα εφαρμόζεις. Αυτοί θα είναι οι ηγέτες του αύριο. Για τους υπόλοιπους, θα λέμε απλώς ότι τους έφαγε ο κορωνοϊός!

Εικονογράφηση: Έργο του Edward Hopper

(*) Η σημερινή μου στήλη, Πρόσωπα & Προσωπεία, στην κυπριακή εφημερίδα Φιλελεύθερος.