Ο ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΟΣ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΥ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΥΡΙΖΑ (Η ανάκληση της άδειας στις Σκουριές)

Ανακοίνωσε με αρκετή έπαρση τη Παρασκευή (27.02.2015) ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ότι η κυβέρνησή του, με εισήγηση του Υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Παναγιώτη Λαφαζάνη, αποφάσισε να ανακαλέσει την άδεια Αρχιτεκτονικής και Ηλεκτρομηχανολογικής Μελέτης του εργοστασίου της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός» ,στις Σκουριές της Χαλκιδικής.

Η ανάκληση αυτή, είπε,  κρίθηκε επιβεβλημένη μετά από σοβαρές καταγγελίες που μεσολάβησαν, «προκειμένου να υπάρξει επανέλεγχος για το κατά πόσο στη σχετική θεώρηση έχουν τηρηθεί, από την επιχείρηση στις Σκουριές, οι κείμενες διατάξεις».

(Δώστε σημασία, παρακαλώ, στα παραπάνω λόγια που τονίζω με έντονα γράμματα, ακριβώς διότι σε αυτή τη φράση βασίζω το ακόλουθο επιχείρημά μου. Επιχείρημα ότι η πολιτική διάλεκτος (political discourse) αυτών των ανθρώπων, μεταστρέφει πολύ εύκολα κάτι που στην αρχή φαίνεται ως λογική επιχειρηματολογία σε απροκάλυπτη προπαγάνδα).

Επιστρέφοντας, λοιπόν, στα λεγόμενα του πρωθυπουργού για την ανάκληση της άδειας στις Σκουριές, τον παρακολουθούμε στην συνέχεια, και μάλιστα στην αμέσως επόμενη φράση του, να απομακρύνεται  από την αποστασιοποιημένη, αντικειμενική θέση που υποτίθεται πως πρέπει να τηρεί μία κυβέρνηση όταν πραγματοποιεί επανέλεγχο μιας προηγούμενης απόφασης ή κατάστασης, και να απλώνει το «ιδεολογικό υπόβαθρό» του προκειμένου, ακολούθως, να «σκοτώσει», στην ουσία, τον προαναγγελθέντα επανέλεγχο.

«Σκοπός μας είναι με αυτή μας την κίνηση να προασπίσουμε, με τον όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικό τρόπο, δύο μείζονες προτεραιότητες για την κυβέρνησή μας, το περιβάλλον και το δημόσιο συμφέρον», τόνισε ο κ. Τσίπρας. Και κατέληξε:

«Για την κυβέρνηση, οι εργαζόμενοι, η προοδευτική παραγωγική ανάπτυξη, το περιβάλλον και το δημόσιο όφελος, βρίσκονται πάνω απ΄ όποια επιχειρηματικά συμφέροντα, όσο μεγάλα και αν είναι και όσες διασυνδέσεις και αν διαθέτουν. Και αυτό ας το χωνέψουν όλοι μέσα και έξω από τη χώρα».

Λίγοι θα διαφωνήσουν με την κατακλείδα του. Είναι ωραία και καλά, όσα λεει, αλλά ως προγραμματικές θέσεις. Όχι στο πλαίσιο, και ως συνέχεια, επιχειρηματλόγησης επί μιας απόφασης, που μάλιστα θα ισχύσει – εάν το καταλάβαμε καλά – εφ’ όσον από τον επανέλεγχο διαπιστωθεί ότι πράγματι υπήρξαν παρατυπίες, παρανομίες ή οτιδήποτε άλλο.

Αυτές οι επαναστατικές κορώνες, και δη σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση πρωθυπουργικής εισήγησης σε συνεδρίαση Υπουργικού Συμβουλίου (που εγώ προσωπικά δεν έχω ξαναδεί ή ξανακούσει ποτέ, οπουδήποτε αλλού στον προηγμένο κόσμο), τι νόημα έχουν, πέραν από το να προδιαθέσουν εκείνους που θα κάνουν τον επανέλεγχο;

Κι εν πάσει περιπτώσει, αφού ο Πρωθυπουργός – προφανώς επειδή νοιώθει άγριο στρίμωγμα από αλλού – αισθάνθηκε ότι εδώ τον παίρνει να αγριέψει και να ανοίξει με αποφασιστικότητα και πυγμή όλα του τα χαρτιά, ας έλεγε τουλάχιστον κι αυτό: Ποιος φορέας θα κάνει τον επανέλεγχο, ποιοι θα τον αποτελούν, και ποιο είναι το γνωστικό αντικείμενο καθενός από αυτούς;

Διαφάνεια, αυτό είναι.

Τέλος, αυτό το «κι ας το χωνέψουν αυτό όλοι καλά, μέσα και έξω από τη χώρα», μου φαντάζει αχρείαστος. Έχει νόημα και αξία μόνο εάν το πραγματοποιείς σωστά, σιωπηλά και πολιτισμένα. Η απειλητική χροιά της «πολιτικής γλωσσολογίας» του ΣΥΡΙΖΑ, με έντονο το στοιχείο του τσαμπουκά, μπορεί να είναι καλή για να κερδίζεις πλειοψηφίες σε πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, αλλά όχι για να κυβερνάς μια χώρα.

Που μάλιστα ζητά επενδύσεις όπως ο πνιγμένος το οξυγόνο.