Κράτησα τη ζωή μου...

 

 

 

Χρόνια Πολλά! Καλά και ευλογημένα. Σε όσους και όσες γιορτάζουν σήμερα. Που σημαίνει ότι κάποιος ή κάποια στην ζωή σου σε νοιάζεται, σε έχει στο νου και στην καρδιά του/της, και προσεύχεται στον Θεό των καλών πραγμάτων να έχει και για σένα πολλά.

Παιδί της Αφρικής, γέννημα-θρέμμα, όσο περνούν τα χρόνια, μια περίεργη και πανίσχυρη έλξη με τραβά προς τα εκεί. Δεν είναι μνήμη. Είναι ενέργεια, νομίζω. Που, πάνω απ’ όλα, νομίζω πως απορρέει από τα πάνω. Από τον αανυπέρβλητο ουρανό αυτής της μεγάλης και τόσο ελκτικής Ηπείρου.

Όποιος δεν έχει ζήσει εκεί, δύσκολα θα καταλάβει τι κουβαλάμε μέσα μας, όσοι γεννηθήκαμε κάτω από αφρικανικούς ουρανούς – Under African Skies, που τόσο ωραία τραγούδησε ο Πολ Σάϊμον στο εμβληματικό του άλμπουμ Graceland.

 Σήμερα, μοιράζομαι με σας μια εικόνα που μου ήρθε από μια ομάδα-κοινότητα Ροδεσιάνων στο facebook. Κάθε τι που βλέπουμε, νομίζουμε πως είναι τόσο δικό μας, που πολλές φορές κρυβόμαστε σε μια γωνιά και κλαίμε. Μη μας δουν. Μη μας ακούσουν.

Γιατί, εκεί που μεγαλώσαμε, το κλάμα ήταν απαγορευμένο. Για έναν, απλό λόγο: Η Ζωή δεν το θέλει…

Αυτήν την φωτογραφία μας την έστειλε η Αντέλια Ολιβέϊρα, και έβαλε τον υπέροχο τίτλο «Η Εμφάνιση Δεν Μετράει». Και εξηγεί:

« Η Αφρική έχει την ικανότητα να εξαντλεί τα αυτοκίνητά της πολύ πιο πέρα από την λογική διάρκεια ζωής τους. Αυτό το FIAT 500 του 1957 φωτογραφήθηκε πρόσφατα στο Μουτάρε, μια πόλη 250.000 κατοίκων, που εμείς γνωρίζαμε ως Ουμτάλι. Την δουλειά του, την κάνει ακόμα μια χαρά, ας του λείπουν τα μεγάλα φώτα (μόνο την ημέρα κυκλοφορεί), και τα λαμπάκια των φρένων δεν δουλεύουν – τα φρένα όμως είναι μια χαρά.».

Έχει και τα χτυπήματά του, όπως βλέπετε. Και στην οροφή, τοποθέτησαν κάτι σαν στέγαστρο για να φορτώνουν ό,τι χρειάζεται να μεταφερθεί.

Στην Κύπρο μένουν πια μόνιμα πολλοί φίλοι και μερικοί συγγενείς από εκείνα τα χρόνια της αφρικανικής ζωής μας. Εύχομαι σε κάθε έναν και κάθε μία ξεχωριστά Καλή Χρονιά. Με υγεία. Χαρά. Και χαμόγελα που δεν χασαμε ποτέ.

Πολλή κουβέντα γίνεται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα με αφορμή την ταινία για τον Στέλιο Καζαντζίδη. Έχει τίτλο «Υπάρχω», και τον λαϊκό τραγουδιστή  ενσαρκώνει ο γνωστός μουσικός καλλιτέχνης Χρήστος Μάστορας. Τα σόσιαλ μίντια έχουν πάρει φωτιά γύρω από το ερώτημα «εάν ο Στελλάρας είναι πράγματι ο μεγαλύτερος λαϊκος τραγουδφιστής που έβγαλε η σύγχρονη Ελλάδα;»

Γκάλοπ δεν έχει γίνει, αλλά υποψιάζομαι πως κερδίζει το «ναι», συντριπτικά.

Εγώ, πάλι, είμαι με το «Όχι» (σ.σ.: μην το μπερδέψετε με το Ανάν – εκεί, ήμουν με αυτούς που ο πρώην Αρχιεπίσκοπος, μητροπολίτης τότε της Πάφου, έλεγε ότι όσοι ψηφίσουν ρίξουν «Ναι», θα πάνε στην Κόλαση!). Μαζί με τον φίλο και συνεργάτη μου Παναγιώτη Ιωακειμίδη,  διεθνολόγο, ομότιμο καθηγητή Ευρωπαϊκή Ενοποίηση του Πανεπιστημίου Αθηνών, έχουμε άλλη άποψη. Όπως γράφει και στο facebook: «Ο μέγιστος τραγουδιστής της χώρας λέγεται Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Κράτησα τη ζωή μου.»

Επιδόρπιον! Έχω μια φίλη που η κύρια διατροφή της είναι το λιγότερο δύο χάμπουργκερ,  δύο χοτ-ντόγκς και μισό τηγανητό κοτόπουλο την εβδομάδα. Τα λατρεύει. Και τα θέλει κομπλέ, λέει. «Με όλα τα βρώμικα». Κετσαπ, μαγιονέζα, τυρί τσένταρ, μαρούλι, ντομάτα και, μερικές φορές προσθέτει πίκλες και τραγανό μπέϊκον!

Ως εδώ, καλά. Δεν μου πέφτει λόγος, διότι και εγώ, με λιγότερη συχνότητα, τρελαίνομαι για αυτά τα αμερικάνικα γκουρμέ, (κυρίως τα δύο πρώτα – το κοτόπουλο ούτε για αστείο!) που άλλοι τα λένε fast-foods. Απαξιωτικά.

Εκείνο που με τρελλαίνει όμως με την μπεργκερού «και βάλε», φιλενάδα μου είναι ότι εξακολουθεί να υποστηρίζει φανατικά ότι δεν θέλει να κάνει κανένα εμβόλιο, ούτε καν της γρίπης διότι, όπως λέει, δεν ξέρει «τι έχει μέσα», και «δεν βάζω στον οργανισμό μου ό,τι δεν γνωρίζω».

Πλάκα μας κάνεις, ρε Μαρία; Τα άλλα που λατρεύεις/λατρεύουμε, τα ξέρεις;

ΥΓ: Κομμάτι μου στην Κυπριακή εφημερίδα Φιλελεύθερος στις αρχές Ιανουαρίου 2025