Έκλαιγα όλη νύχτα!...

 ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Από έναν δάσκαλο, που πριν από αρκετούς μήνες μου έστειλε ένα μέϊλ.

 

Δεν θέλω να πω το όνομά του, γιατί ζούμε μέρες αδέσποτες. Δεν ξέρεις από πού σου έρχεται.

 

Διαβάζοντάς το πολλές φορές, δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ.

 

Γράφει:

 

«Καλημέρα. Ακούω την εκπομπή σας πολύ καιρό τώρα.

 

Θα ήθελα να μοιραστώ μια εμπειρία μου μαζί σας. Είμαι εκπαιδευτικός σε επαγγελματικό λύκειο και προχθές είχαμε κανονίσει να παρακολουθήσουν οι μαθητές της α’ λυκείου την ταινία «Ο Μεγάλος Δικτάτορας» του Τσάρλι Τσάπλιν (φωτό). Μόλις λοιπόν το ανακοινώσαμε σηκώθηκαν τέσσερις μαθήτριες και ρώτησαν αν μπορούν να εξαιρεθούν από την εκδήλωση αυτή. Μας φάνηκε παράξενο και ρωτήσαμε «γιατί;» Η απάντηση ήταν ότι η ταινία «έχει αντιφασιστικό περιεχόμενο».

 

Εγώ – συνεχίζει ο δάσκαλος - σκέφτηκα πως αυτό κάποτε ήταν το ζητούμενο για μια ταινία. Να δείξει τα κακά, τα άγρια του φασισμού. Δυστυχώς, η … αντίσταση των παιδιών ήταν μεγάλη.  Φάνηκε να πιέζονται τραγικά με αυτό που τους ζητούσαμε να κάνουν. Τι τους πιάσαμε με το καλό, τι προσπαθήσαμε να συζητήσουμε τα διδάγματα της ταινίας στην τάξη,…,τίποτα. Το αποτέλεσμα ήταν να φύγουν από το μάθημα με απουσίες. Η μία μαθήτρια έμεινε στην ίδια τάξη από αυτές τις απουσίες και μετά από μερικές μέρες φάνηκε η μητέρα που ζητούσε τα «ρέστα» για την δική μας συμπεριφορά !!!

 

Αν εμείς λοιπόν δεν σταθούμε ανάμεσα σ ’αυτούς και τα παιδιά μας με την αγάπη μας και την διαπαιδαγώγηση, μην περιμένουμε τίποτα από το κράτος!»

 

Για να συνέρθω από το σοκ, έβαλα το CD από το soundtrack της ταινίας  «Δεκάλογος 8» του Κριστόφ Κισλόφσκι, και άκουσα σε λούπα, πολλές φορές, το «Ολοκαύτωμα», σε μουσική Ζμπίγκνιου Πράισνερ.

 

Μια μουσική, που δυναμώνει τις εικόνες της φρίκης, που κάποιοι θέλουν να ξεχάσουμε, και κάποιοι άλλοι δεν ξέρουν τίποτα γι’ αυτές…

 

Έκλαιγα! Διότι στ’ αλήθεια δεν χωρούσε μες το μυαλό μου η εικόνα μιας μαθήτριας να σηκώνεται όρθια όταν ο δάσκαλός της ετοιμάζεται να προβάλει μία από τις συγκλονιστικότερες ταινίες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, τον Δικτάτορα με τον Τσάρλι Τσαπλιν, και αυτή να λέει «όχι, εγώ θα αποχωρήσω, γιατί η ταινία είναι αντιφασιστική».

 

Έκλαιγα όλη νύχτα. Γιατί, πάσχιζα να καταλάβω, ειλικρινά προσπαθούσα, από τι πραγματικά “αποχωρούσε” η μαθήτρια. Τι ΔΕΝ ήθελε να δει; Τι ΔΕΝ άντεχε ν’ ακούσει; Τι ΦΟΒΟΤΑΝ ότι μπορεί να της αποκάλυπτε η ταινία αυτή;

 

Κι όσο δεν έβρισκα απαντήσεις, τόσο δυνάμωνε μέσα μου το κλάμα. Ώσπου, κάποια στιγμή, είδα ξανά την εικόνα από μια απόσταση, πιο μακρινή, …, ένα σχολείο, ένα σύστημα, μια χώρα, …, ένα τοπίο ξεχασμένο, παρατημένο, παρατημένο πιά στα όρνια και στα κοράκια… γνώση σκορπισμένη, φτωχή και λειψή, άγνοια και φόβος, αδυναμία.

 

Εκεί, ακριβώς, στην στροφή της αδυναμίας, μπαίνει πάντα στο παιχνίδι ο Προστάτης. Ο Νταβατζής.  Και κάνει «έλα σε μένα», στον αποδεκατισμένο. Στον πνευματικά άδειο. Θύμα μιας χρόνιας αδυναμίας. «Εγώ είμαι εδώ…».

 

Αυτήν την φωνή άκουσε η μαθήτρια που δεν ήθελε να δει τον Σαρλώ…

 

Μέσα στο σκοτάδι μου, έβαλα άλλο CD στο ραδιόφωνο, ελπίζοντας να κατευνάσω τον απελπισμένο δάσκαλο που με αναστάτωσε τόσο με το κείμενο που μου έστειλε.  Ήταν, από την ταινία «Oι Ώρες», το εναρκτήριο «The Poet Acts», «Ο Ποιητής Δραστηριοποιείται», σε μουσική Φίλιπ Γκλας.

 

Από την ίδια ταινία, και τον ίδιο συνθέτη, έβαλα να ακούσουμε και ένα ακόμα κομμάτι. Το «Πρωινά Περάσματα», Morning Passages. Έτσι, να καθαρίσει λίγο το βαρύ τοπίο…

 

Ωσάν να μην μας έφτανε η αφρικανική σκόνη που έχει καθίσει εκείνες τις ζοφερές μέρες επάνω μας – τόσο, που ένα φίλος που ασχολείται με τα τη κλιματικής κρίσης, είναι βέβαιος ότι σε λίγα χρόνια θα μιλάμε για «Ελληνική Σκόνη», όχι αφρικάνικη…

https://youtu.be/w8HdOHrc3OQ?si=WiP9GQOtBjR6foGH