Τι θανατικό ειν' αυτό, ετούτον τον "τρομερό μήνα Αύγουστο", όπως τιτλοφορείται το συκλονιστικό βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού, στο οποίο περιγράφει τον χαμό της γυναίκας του, της Μιμής;
Ακόμα δεν πρόκαμα να γράψω δυο κουβέντες για τον καθηγητή, συγγραφέα, και εί 14 έτη διευθυντή του National Geographic στην Ελλάδα, Νίκο Σ. Μάργαρη (θα το κάνω άμεσα) που πέθανε τη Δευτέρα 26 του μηνός, ακόμα δεν στέγνωσε το δάκρυ μου για τον ξαφνικό χαμό του φίλου μου, Κύπριου ζωγράφου Γιώργου Ερωτόκριτου (που κηδεύτηκε σήμερα στη Λεμεσό), να τώρα, σήμερα Τετάρτη 28 Αυγούστου, νωρίς τ' απόγευμα, η είδηση ότι ο σχεδιαστής μόδας Μιχάλης Ασλάνης βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του, στην οδό Σκουφά, στο Κολωνάκι.
Οι πρώτες πληροφορίες κάνουν λόγο για αυτοκτονία, αφού δίπλα στο άψυχό του σώμα βρέθηκαν χάπια. Ήδη γράφονται πολλά για τα πιθανά αίτια, αλλά αυτά τα ξέρει μόνο εκείνος, και θεωρώ ασέβεια στην μνήμη του κάθε προσπάθεια ερμηνείας εκείνων των παραγόντων που έφεραν τόση θλίψη και απελπισία στη καρδιά του.
Εγώ αποχαιρετώ σιωπηλά και με λύπη μεγάλη, έναν άνθρωπο που δεν γνώρισα ποτέ κατ' ιδίαν, αλλά από την έκθεσή στα ΜΜΕ "κατεγράφη" μέσα μου ως ένας πολύ ευαίσθητος και ευγενής άνθρωπος. Αυτό, στον χώρο του - αλλά όχι μόνον εκεί - σπανίζει παρά πολύ.
"Γνωριστήκαμε" όμως ... τηλεοπτικά! Ηταν στη δεκαετία του '90, όταν ο κίτρινος τύπος, Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, έκανε μια εκπομπή διασύροντας τον Μιχάλη Ασλανη, διαβάζοντας αποσπάσματα από το προσωπικό του ημερολόγιο, το οποίο ουδέποτε αποκάλυψε πως βρήκε.
Από το γραφείο μου στην "Ελευθεροτυπία", όπου εργαζόμουν τότε, βγήκα με link στο δελτίο ειδήσεων, νομίζω του Alpha, και είπα τη γνώμη μου για το θέμα αυτό, μόνο από δημοσιογραφικής πλευράς. Είπα ότι σε άλλη πολιτισμένη, δημοσιογραφικά χώρα, ο Τριανταφυλλόπουλος θα έτρωγε μία μήνυση από εδώ ίσαμε τη Πάτρα, και μάλλον δεν θα ξανάκανε ποτέ εκπομπή. Διαπόμπευσε έναν άνθρωπο δημόσια. Εναν άνθρωπο που δεν έκανε τίποτα μεμπτό, και στον οποίο ο Τριανταφυλλόπουλος κόλλησε τη ρετσινιά ενός τάχα μου έκφυλου μόδιστρου.
Μήνυση δεν "έφαγε" ο Τριανταφυλλόπουλος, διότι δεν ειναι εύκολο. Η δύναμή του, εκείνον τον καιρό, ήταν τεράστια. Κάτι θά'ψαχνε, κάτι θα σού'βρισκε, κάτι θα σου' βγαζε στον αέρα, και τρέχα μετα εσύ να αποδεικνύεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.
Την άλλη μέρα της εμφάνισής μου στη τηλεόραση, έλαβα στην εφημερίδα μία λιτή ανθοδέσμη. Ανοιξα τη κάρτα και διάβασα "Σας ευχαριστώ που με υπερασπιστήκατε, χωρίς να σας το ζητήσω, χωρίς να γνωριζόμαστε. Μιχάλης Ασλάνης".
Εμαθα από μία φίλη συνάδελφο που τον γνώριζε, ότι για πολύ καιρό δεν κοιμόταν τα βράδυ έπειτα από εκείνην την τηλεοπτική απρέπεια εις βάρος του. "Μα, για τον Τριανταφυλλόπουλο;", αναρωτήθηκα φωναχτά. "Γι' αυτόν", απάντησε η φίλη.
Φαίνεται, λοιπόν, απ΄όσα διαβάζω τις τελευταίες ωρες για τον θάνατο το Μιχάλη Ασλάνη, ότι στον δύσκολο χώρο που επέλεξε να εργαστεί (και το έκανε με ταλέντο και πάθος, ξέρω), βρήκε μπροστά του αρκετούς ανθρώπους που δεν έχουν ούτε ιερό, ούτε όσιο. Και μάλλον η ευαίσθητη και ευγενική του ψυχή δεν το άντεξε αυτό.
Ευχομαι (και είμαι σίγουρος ότι) στον τελευταίο του προορισμό τέτοιους ανθρώπους δεν θα συναντήσει.
Τον πιο εύστοχο τίτλο, τον διάβασα σε ένα tweet: Η Θανάσιμη Μοναξιά του Μιχάλη Ασλάνη.
σχολιο της φιλης μου Μαριάννας:
ReplyDeleteέτσι τον γνωρίζαμε εκείνη την εποχή της εφηβείας στην Χαλκίδα όπου επισκεπτόμουνα την θεία μου Μαίρη Μηχαηλίδου,γνωστή φωτογράφο της εποχής και απο τις πρώτες χειραφετημένες γυναίκες,κοντό μαλλί,παντελόνι,βέσπα την οποία θαύμαζα και αγαπούσα πολύ.
Εκείνη με συνόδευε στο κλάμπ για να χορέψω μόνον με τον Μιχαλάκη,γιατί είναι καλό παιδί,όπως συνήθιζε να λέει.Καθότανε με το τσιγαράκι και το ποτό της και μας καμάρωνε στις τρελές φιγούρες του...σέικ.
Κάναμε πολύ παρέα με τον Μιχαλάκη,ο οποίος ζωγράφιζε απο τότε μοντέλλα με ωραία φορέματα.Μου έμαθε να σκιτσάρω την τζουτζούκα,ενα χαριτωμένο μουτράκι που το έχω σχεδιάσει με όποιο παιδί έχω γνωρίσει.
Κύττα πως σμίγουνε πάλι οι τροχιές μας.Τον υπερασπίστηκες με κίνδυνο να εκτεθείς στους καννίβαλους.
Δεν βρίσκω λόγια για το τέλος....