Friday, February 3, 2012

Άχου, πουλάκι μου!...


Η σύντροφός του έχει τραυματιστεί, και η κατάστασή της είναι πολύ άσχημη
Της φέρνει κι άλλο φαγητό, όμως σοκάρεται από τον θάνατό της και προσπαθεί να την συνεφέρει

Συνειδητοποιεί ότι είναι νεκρή, και ξεσπάει σε κλάματα

Αποδέχεται πια ότι δεν θα ξαναγυρίσει κοντά του
Αυτές οι φωτογραφίες, με τις συνοδευτικές λεζάντες, μου τις έστειλε φίλος μέσω e-mail. Υποθέτω ότι, όπως συμβαινει πάντα, θα φτάσουν και σε πολλούς άλλους παραλήπτες. Αναφέρεται ότι τραβήχτηκαν στην Ουκρανία, και ότι ο φωτογράφος τις πούλησε με συμβολικό αντίτιμο σε πασίγνωστη γαλλική εφημερίδα. Λεπτοιμέρειες δεν γνωρίζω, ούτε κατάφερα να διαπιστωσω εάν είναι σωστές οι πληροφορίες αυτές. Ομως, και εάν ακόμα πλάστηκε η ιστορία, είναι συγκινητική, δεν χρειάζεται να αποδειχθεί ότι είναι αληθινή, και σε βοηθά να δεις στη ζωή άλλο νόημα από αυτό που της προσδίδουμε πολλοί. Η "συντροφικότητα", στους καιρούς των ανθρωπων, είναι μια έννοια δύσκολη. Έχει "πάθει" πολλά, κυρίως από όσους την οικειοποιήθηκαν πολιτικά, ψάχνει να βρεί την "αλήθειά" της, δοκιμάζεται κάθε μέρα. Τώρα, μες τη κρίση, οι δυσκολίες θα φάνταζαν λιγότερες εάν υπήρχε πραγματικά αυτό το συναίσθημα. Η συντροφικότητα. Η αλληλλεγγύη. Η συμπαράσταση. Δυστυχώς, ακόμα και διαδηλώσεις, με τά ίδια αιτήματα, γίνονται με ξεχωριστά μπλόκα, ξεχωριστά συνθήματα, και ενίοτε με προσπάθεια εμφανή να καταδειχθεί η ... διαφορά. Είναι προφανές ότι η αποτυχία μας συνίσταται στην έλλειψη της βασικής προυπόθεσης για να υπάρξει συντροφικότητα: της αληθινής αγάπης. Αυτής, που μας δείχνει τόσο συγκλονιστικά, το πουλί που χάνει τη σύτντροφό του...

No comments:

Post a Comment

Ο Νορβηγός ζογκλέρ*

  Στο τρένο, Παρασκευή κατά τις 11.30 το πρωί, από Κηφισιά-Μοναστηράκι. Ως το Ηράκλειο είχε γεμίσει το βαγόνι μας. «Ποιοι είμαστε;», θα αναρ...