Φαντάσου να βρίσκεσαι στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο ή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών απολαμβάνοντας ένα σπουδαίο έργο - αρχαία τραγωδία, σύγχρονο θέατρο, όπερα, μπαλέτο, συμφωνία, κλπ - και ξαφνικά να σταματά η παράσταση και να εμφανίζεται σε μια οθόνη διαφήμιση υπεραγοράς τροφίμων, κινητής τηλεφωνίας ή της υπερπλατφόρμας Alibaba, Και λοιπά! …
Ας μη
προσπαθήσουμε να περιγράψουμε τις πιθανές αντιδράσεις. Ευτυχώς, επί του
παρόντος, δεν έχουμε φτάσει σε αυτήν την κατάντια, όσον αφορά ζωντανές
παραστάσεις. Οι χορηγίες, ευπρόσδεκτες και αξιέπαινες, κάνουν τη δουλειά τους
προς αμοιβαίο όφελος. Και ευτυχώς, μέχρι στιγμής, δεν έχουν ξεφύγει σε
βουλιμία, η και σε ακρότητες.
Πώς μου
‘ρθε ξαφνικά αυτός ο φόβος;
Χθες,
κάθισα να απολαύσω στο YouTube το αξεπέραστο ορατόριο Μεσσίας του Γκέοργκ Φρίντριχ Χέντελ, από την
σπουδαία ορχήστρα της Ακαδημίας της Αρχαίας Μουσικής και το μουσικό σύνολο VOCES8, υπό τη διεύθυνση του Μπάρναμπι Σμιθ.
Το μέγα
λάθος μου ήταν ότι επέλεξα να το παρακολουθήσω από το κινητό μου! Διότι εκεί,
κάθε λίγο και λιγάκι διακοπτόταν το ορατόριο για να ενημερωθώ από διαφήμιση
υπεραγοράς πόσο έχουν σήμερα τα αγγουράκια περιβολιού, πόσο το κιλό η σπάλα
χοιρινού, και πόσο μια σκόνη πλυσίματος με 20% παραπάνω περιεχόμενο!
Φαντάσου
να ακούς το Ρέκβιεμ του Φορέ, το υπέροχο αντάντε από το Κοντσέρτο για Φλάουτο
και Άρπα του Μότσαρτ, τις καθηλωτικές Παραλλαγές Γκόλντμπεργκ του Μπάχ, την
υπέροχη 1η μπαλάντα σε σολ ελάσσονα του Σοπεν, και τόσα άλλα, και να
τα σκοτώνουν, διακόπτοντάς τα πολλές φορές στην μέση, οι διαφημίσεις. Ας τις έβαζαν
στην αρχή και στο τέλος. Στην μέση; Ιεροτελεστία!
Τι έκανα;
Απλά,
έκλεισα το κινητό, και αποφάσισα από εδώ και στο εξής, αν θέλω να βλέπω μια
παράσταση, να προτιμώ το λάπτοπ (όπου δεν έχουν πρόσβαση οι εταιρείες κινητής),
ή να γραφτώ συνδρομητής σε συγκεκριμένους καλλιτεχνικούς ιστότοπους – υπάρχουν
πολλοί, για κάθε είδος καλών τεχνών, στη μουσική, το θέατρο, τα κονσέρτα, κλπ.
(Όπως πχ της
Deutsche Grammophon, του National Theatre, της France Musique Concerts, Royal Opera House, Berliner Philharmoniker, BR-Klassik, NDR Klassik, I Musici και άπειρα ακόμα, με τις καλύτερες
εκτελέσεις, χωρίς διαφημίσεις).
Πριν από
αρκετά χρόνια στην Αγγλία, αρχές της δεκαετίας του ’90 θυμάμαι, πήγα στην
Οξφόρδη και πήρα συνέντευξη από έναν σπουδαίο Άγγλο Ελληνιστή, Καθηγητή
Ποίησης, Πίτερ Λίβι, που μόλις είχε κυκλοφορήσει ένα καταπληκτικό βιβλίο του με,
τίτλο
Ο Λόφος του Κρόνου. Είχα διάλλειμα μιας ώρας από την δουλειά μου στο BBC , κάθισα σ’ ένα παγκάκι στο St. James’s Park, και το τέλειωσα μονορούφι!
Ήταν μια
συναρπαστική, ολοζώντανη αφήγηση για πράγματα που έζησε επισκεπτόμενος συχνά την
Ελλάδα, αλλά και μένοντας εδώ για αρκετά χρόνια. Ήταν πολύ φίλος με τον Γιώργο
Σεφέρη, την γυναίκα του Μαρώ, και τον σπουδαίο μας ποιητή Γιώργη Παυλόπουλο,
από τον Πύργο της Ηλείας.
Η
συνέντευξη ήταν στα ελληνικά, τα οποία γνώριζε πάρα πολύ καλά. Ονειρεύομαι στα
ελληνικά κιόλας, μου είπε αιφνιδιάζοντάς με. Και εξομολογήθηκε ότι ο
μεγαλύτερος όμως εφιάλτης του, είναι να μην πουλήσουν κάποτε τις κολώνες του
Παρθενώνα για διαφήμιση, και αντί για κολώνες να βλέπουμε πλέον σωλήνες με
οδοντόπαστα!...
Δεν απέχουμε πολύ από αυτό, αγαπημένε μου κ. Λίβι.
