Ένα κείμενο που ξεχώρισα, για έναν άνθρωπο που του "φερθήκαμε αισχρά", και ένα σχόλιο του Ευάγγελου Βενιζέλου

 

Του Leo Irakliotis στο Facebook:

 

Ο Ανδρέας Γεωργίου σύρθηκε στα δικαστήρια από ψώνια και ψέκια. Τα δικαστήρια αντί να σταθούν στο ύψος τους, τον ταλαιπώρησαν σε απίστευτο βαθμό. Δικαιώθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. [Η απόφαση στο πρώτο σχόλιο].

Δεν χωρούσε βλέπετε ο νους μας πως το χρέος, η κατάντια της χώρας, ήταν συλλογική ευθύνη. Ρίξαμε το φταίξιμο στον άνθρωπο που έριξε φως στην αλήθεια. Επειδή μας έπεσε βαριά η αλήθεια. Επειδή ρευόμασταν ακόμη όσα φάγαμε μαζί.

Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο. Ξέρω όμως πώς του φερθήκαμε ως χώρα και ως λαός. Ανεχτήκαμε ημιμαθή ψώνια να τον στέλνουν στα δικαστήρια. Τον αδίκησε η δικαιοσύνη του τόπου.

Δικαιώθηκε επιτέλους ο άνθρωπος. Του οφείλουμε μια Leo Irakliotis Facebook:

 

Ο Ανδρέας Γεωργίου σύρθηκε στα δικαστήρια από ψώνια και ψέκια. Τα δικαστήρια αντί να σταθούν στο ύψος τους, τον ταλαιπώρησαν σε απίστευτο βαθμό. Δικαιώθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. [Η απόφαση στο πρώτο σχόλιο].

Δεν χωρούσε βλέπετε ο νους μας πως το χρέος, η κατάντια της χώρας, ήταν συλλογική ευθύνη. Ρίξαμε το φταίξιμο στον άνθρωπο που έριξε φως στην αλήθεια. Επειδή μας έπεσε βαριά η αλήθεια. Επειδή ρευόμασταν ακόμη όσα φάγαμε μαζί.

Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο. Ξέρω όμως πώς του φερθήκαμε ως χώρα και ως λαός. Ανεχτήκαμε ημιμαθή ψώνια να τον στέλνουν στα δικαστήρια. Τον αδίκησε η δικαιοσύνη του τόπου.

Δικαιώθηκε επιτέλους ο άνθρωπος. Του οφείλουμε μια συγνώμη.

 

https://hudoc.echr.coe.int/eng#{%22itemid%22:[%22001-223435%22]}

 

Του Ευάγγελου Βενιζέλου

 Γεωργίου κατά Ελλάδος. Τι σημαίνει η απόφαση του ΕΔΔΑ. Ένα αρχικό σχόλιο.

Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) στην υπόθεση Γεωργίου κατά Ελλάδας που δημοσιεύθηκε σήμερα με προσφεύγοντα τον πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου, που είναι εμβληματικό θύμα του τρόπου λειτουργίας του ελληνικού δικαστικού συστήματος, συνιστά κόλαφο και μάθημα στο όνομα του ευρωπαϊκού κράτους δικαίου.

Συνιστά κόλαφο και μάθημα κατά της ακατάβλητης αντιμνημονιακής συνωμοσιολογίας ως προς το ύψος του πρωτογενούς και του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009 και τους λόγους που οδήγησαν τη χώρα στη μακρά περιπέτεια των μνημονίων. Ο ισχυρισμός ότι δεν υπήρχε λόγος να προσφύγει η χώρα στα μνημόνια και ότι μαγειρεύτηκαν τα δημοσιονομικά δεδομένα του 2009, δεν υιοθετείται πλέον πολιτικά από κανέναν που διαθέτει στοιχειώδη σοβαρότητα. Εξακολουθεί όμως να βρίσκει υποστηρικτές στον χώρο της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Το Εφετείο Αθηνών καταδίκασε το 2017 τον Ανδρέα Γεωργίου για παράβαση καθήκοντος και ο Άρειος Πάγος απέρριψε την αίτησή του για αναίρεση της καταδικαστικής απόφασης αρνούμενος να απευθύνει προδικαστικό ερώτημα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) ως προς το νόημα της κρίσιμης διάταξης του Κανονισμού που διέπει την EUROSTAT και τις εθνικές στατιστικές αρχές.

Το αίτημα του κατηγορουμένου να απευθυνθεί προδικαστικό ερώτημα στο ΔΕΕ απορρίφθηκε χωρίς αιτιολογία.

Με τη σημερινή του απόφαση το ΕΔΔΑ διαπιστώνει ότι η Ελλάδα, με την παραπάνω απόφαση του Αρείου Πάγου, παραβίασε το άρθρο 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ, δηλαδή το δικαίωμα στη δίκαιη δίκη. Το ΕΔΔΑ επανέλαβε την πάγια νομολογία του σύμφωνα με την οποία η παράλειψη και μάλιστα η αναιτιολόγητη εθνικού δικαστηρίου κράτους μέλους της ΕΕ (που είναι προφανώς και κράτος μέρος της ΕΣΔΑ και του Συμβουλίου της Ευρώπης) να απευθύνει προδικαστικό ερώτημα στο ΔΕΕ, παρότι έχει σχετική υποχρέωση κατά το άρθρο 267 ΣΛΕΕ (τέτοιο δικαστήριο είναι ο ΑΠ) και μάλιστα παρότι έχει υποβληθεί σχετικό αίτημα, συνιστά παραβίαση του άρθρου 6 παρ. 1 ΕΣΔΑ, δηλαδή του δικαιώματος στη δίκαιη δίκη. Ζήτημα ιδιαίτερα κρίσιμο για τη σχέση ΕΕ και ΕΣΔΑ.

Το ΕΣΔΑ δεν αφήνει μάλιστα κανένα περιθώριο παρερμηνείας της απόφασής του. Περιέλαβε στην απόφασή του ειδικό κεφάλαιο για τον τρόπο με τον οποίο η Ελλάδα οφείλει κατά το άρθρο 46 ΕΣΔΑ να συμμορφωθεί προς την απόφαση του Στρασβούργου. Αυτό πρέπει να γίνει με την επανάληψη της διαδικασίας (reopening) ενώπιον του ΑΠ, ο όποιος οφείλει να απευθύνει το κρίσιμο προδικαστικό ερώτημα στο ΔΕΕ. Θεωρητικά ο ΑΠ θα μπορούσε να αιτιολογήσει τη φορά αυτή την απόρριψη του αιτήματος να υποβληθεί προδικαστικό ερώτημα στο Λουξεμβούργο, ας ελπίσουμε όμως ότι μια άλλη σύνθεση του αρμόδιου σχηματισμού του ΑΠ θα διαφυλάξει, έστω στο όριο, την στοιχειώδη διεθνή αξιοπιστία της Ελληνικής Δικαιοσύνης.

Δύο "σταθμάρχες" ναι. Γιατί όχι;..

 

Επί του Πιεστηρίου, ολίγον προβοκατόρικο, ελπίζω ... συζητήσιμο!

Δεν έχουμε ακούσει πολλούς πρωθυπουργούς (προσωπικά δεν θυμάμαι ούτε έναν) που μετά από μια τέτοια τραγωδία, σαν αυτήν των Τεμπών, να τοποθετείται τόσο καθαρά απέναντι σε μια δύσκολη κατάσταση στην οποία, πρωτίστως η δική του κυβέρνηση έχει περιέλθει, όπως την εβδομάδα αυτή στο Υπουργικό Συμβούλιο. Είπε πράγματα που τον δεσμεύουν, με έναν τρόπο που, ελάχιστα αν ξεφύγει από αυτά, ξέρει ότι θα πέσει.

Πέραν αυτού, όμως, αισθάνθηκα ότι, με τα όσα είπε και στους υπουργούς του, ανοίγει για πρώτη φορά ένα παράθυρο για άλλου είδους αντιμετώπιση της πολιτικής. Και μάλιστα σε μία από τις χειρότερες φάσεις της. Η κριτική του και σε προηγούμενες κυβερνήσεις του δικού του χώρου, αλλά και το γεγονός ότι απέφυγε οποιαδήποτε "οξύτητα" προς την αντίπαλη πλευρά και τις δικές της κυβερνητικές αστοχίες, με κάνει να πιστεύω πως αυτή τη στιγμή η συνεννόηση με το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα είναι εφικτή. Για μένα,  και αναγκαία. Ιδίως εάν  πράγματι επαληθεύονται τα καμπανάκια που έρχονται από δημοσκοπήσεις ότι μετά την σιδηροδρομική τραγωδία, πολύς κόσμος,  ιδίως νέοι, στρέφονται προς πιο ακραία πολιτικά σχήματα - βλέπε Βελόπουλος και Κασιδιάρης.

 Ναι, οι φανατικοί και από τις δύο πλευρές, Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, θα αντιδράσουν. Ας πάρουν τα δύο αυτά κόμματα, οι δύο αρχηγοί τους, την πρωτοβουλία, και ας επωμιστούν και αυτό το κόστος. Κρατώντας την ιδεολογική τους ρότα, να προτάξουν το καλό του τόπου και να συμφωνήσουν ότι, σε αυτήν την χρονική στιγμή, οι περιστάσεις απαιτούν συνύπαρξη. Συνεργασία ειδικού σκοπού, πείτε την.

 Έτσι όπως έχουν έρθει τώρα τα πράγματα μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα, που τόσες και τόσες «κακοήθειες» του πολιτικού μας συστήματος αποκάλυψε, οι επερχόμενες εκλογές είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμες.  Όποιος από τους δύο, Μητσοτάκης ή Τσίπρας, χάσει τη μάχη αυτήν, θα περάσει πολιτικά στην άγρια ερημιά. Κι ο τόπος πιθανόν να γίνει και ζούγκλα.

Ερώτημα: Μπορούν να βάλουν στην άκρη, έστω και στο "αθόρυβο" και στην "αναμονή" τις διαφορές τους, τις μεγάλες διαφορές τους, για να μπει από κοινού μια τάξη σε πράγματα και σε καταστάσεις που μόνο μαζί είναι δυνατόν να τα καταφέρουν;

 

Αυτήν την στιγμή δεν είναι εύκολη η απάντηση. Μπορεί όμως να γίνει. Ιδίως εάν σε ένα σχήμα «εθνικής ανάγκης και ανασυγκρότησης» προστεθεί και το ΠΑΣΟΚ. Κάτι που θα δώσει μια διαφορετική ώθηση στη χώρα, ακόμα και στα μάτια του διεθνούς παράγοντα που εδώ και πολλές δεκαετίες, στέκεται απέναντι σε μια χώρα, πανέμορφη μεν, αποκρουστικά διχασμένη δε!  Και ξέρει ότι αυτός ο διχασμός, δεν αφήνει την Ελλάδα να πετάξει.

«Σκεφθείτε, αλήθεια, πόσα πράγματα μπορούμε να πετύχουμε μαζί, παρά χωρισμένοι», έλεγε ο Γκάντι στον ηγέτη των Μουσουλμάνων της Ινδίας, Μοχάμεντ Αλί Τζινά, όταν αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία της χώρας τους από τους Άγγλους.

 Αυτές είναι πρώτες σκέψεις, γεννημένες μέσα από στάχτες που ακόμα καίνε.  Δεν θα πω ότι μπορεί η τραγωδία να γεννήσει ευκαιρίες, γιατί θα ακούσω τα εξ’ αμάξης, ιδίως από τηλεπερσόνες, τόσο ερωτευμένες με τον θυμωμένο εαυτό τους που μπορεί και να πλαντάξουν. Θα επαναλάβω μόνο ότι για να βγει η χώρα ασφαλής και ανανεωμένη από αυτό το σκοτεινό, τρομακτικό τούνελ της μονής ράγας, θα πρέπει, τουλάχιστον σε αυτήν την φάση, όπως είπε και ο Πρωθυπουργός στο Υπουργικό, να έχει δυο σταθμάρχες στην βάρδια!

 Και μετά, βλέπουμε…