«Να σταματήσει η Ελλάδα την
επεκτατική της πολιτική κατά της Τουρκίας», δήλωσε προχθές ο Υπουργός Άμυνας
της γείτονος Χουλουσί Ακάρ. Προς τον οποίο, εάν θέλουμε να είμαστε καλοί
γείτονες, οφείλουμε να ζητήσουμε συγγνώμη που επεκταθήκαμε στη χώρα του και
κατακτήσαμε την Μικρά Ασία, με αποτέλεσμα να τον αναγκάσουμε, όπως λέει κι ο
πολιτικός του προϊστάμενος, να μας πετάξει στη θάλασσα.
Πρέπει να τον ευχαριστήσουμε που κατέλαβε μόνο την μισή Κύπρο,
και μας έκανε τη χάρη να περιοριστούμε στην άλλη μισή, που κι αυτό ξέρω ότι τον
ενοχλεί, αλλά είναι γενναιόδωρος και το ανέχεται. Συγγνώμη επίσης που δεν αποστρατικοποιούμε τα νησιά του Αιγαίου,
δείχνοντας έτσι ότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον τόσο γενναιόδωρο γείτονά μας.
Συγγνώμη που κατέχουμε την Θράκη και που, σε αντίθεση με αυτόν που έχει
ώπα-ώπα, μη βρέξει και μη στάξει τους Έλληνες Χριστιανούς της
Κωνσταντινούπολης, εμείς καταπιέζουμε και βασανίζουμε τους Τούρκους
μουσουλμάνους αδερφούς του της δυτικής περιφέρειας του Νομού. Τόσο πολύ,
μάλιστα, που δεν κάνουν καμία επένδυση σε ακίνητη περιουσία στην περιοχή, γιατί
θέλουν να φύγουν και να επιστρέψουν μόνιμα στην Τουρκία, αλλά εμείς δεν τους αφήνουμε γιατί θέλουμε να
τους εκχριστιανίσουμε.
> Πως αλλιώς να αποκριθεί ένας νοήμων άνθρωπος στην παραπάνω δήλωση
του Ακάρ, που σίγουρα το ανέκδοτο της εβδομάδας; Θα πείτε ίσως, «με τη σιωπή».
Ναι, το σκέφτηκα. Αλλά κι αυτή, αλλιώς ερμηνεύεται από ανθρώπους σαν κι αυτόν…
Ξεκίνησα έτσι «απότομα» λοιπόν, για να επανέλθω στην
πραγματικότητα, και να πω ότι κρατώντας τις επιφυλάξεις μου (και σίγουρα όχι
τον θυμωμένο εαυτό μου που φανέρωσα πριν), κρίνω ως θετικό το γεγονός ότι η
Τουρκία, για όποιους δικούς της λόγους, έστειλε την διπλωματική της ομάδα
(χωρίς τον Καλίν αυτήν την φορά) στην Αθήνα για συνέχιση των διερευνητικών
επαφών, και δείχνει διάθεση εκτόνωσης του τοξικού κλίματος που η ίδια φρόντισε
να δημιουργήσει και να συντηρήσει τα τελευταία χρόνια.
Έχω τις δικές μου απόψεις επ’ αυτού, αλλά το ερώτημα «γιατί
το κάνει η Τουρκία τώρα;», ετούτη τη στιγμή μου είναι αδιάφορο. Με την έννοια
ότι ανήκω σε εκείνη τη σχολή σκέψης που λέει ότι η δική μας πλευρά, εφ’ όσον
βαδίζει με πυξίδα της το Διεθνές Δίκαιο και την κοινή λογική, είναι υποχρεωμένη
ανά πάσα στιγμή να επιδιώκει τον διάλογο και να προσέρχεται σε αυτόν. Δεν
υπάρχει άλλος τρόπος λύσης του προβλήματος, από το να το συζητάς με τον
αντίπαλό σου. Να τοι βάλεις σε καταστολή δεν παίζει. Σαράντα επτά χρόνια
είμαστε διασωληνωμένοι στην Κύπρο. Κι όσο μένουμε στην Εντατικοί, τόσο θα
μειώνονται, μέρα με τη μέρα, οι πιθανότητες να βγούμε από εκεί ζωντανοί. Και
ιστορικό προηγούμενο πολιτικής νεκρανάστασης δεν υπάρχει.
Η εξίσωση είναι πολύπλοκη. Εάν λυνόταν με εύκολες απαντήσεις, σαν
και την δική μου πιο πάνω, σε κορώνες από τον κάθε Ακάρ, δεν θα μιλούσαμε για
σοβαρή διπλωματία αλλά για το επιτραπέζιο Monopoly όπου
κλέβεις και να ξεγελάς τον άλλον για πλάκα. Η γερή βάση για την αντιμετώπιση δύσκολων και περίπλοκων θεμάτων,
είναι (α) Η σταθερότητα σε μια ρεαλιστική, αποδεκτή, αλλά και ευέλικτη στρατηγική,
(β) η διαρκής εμπλοκή του ανθρώπινου στοιχείου, δηλαδή η αξιοποίηση κάθε
ενωτικής δραστηριότητας των απλών πολιτών από κάθε πλευρά, και (γ) η ενίσχυση
των πολιτικών σου συμμαχιών, που θα ενισχύουν και την δική σου υπόθεση, και το
δικό σου προφίλ.
Επί του παρόντος, πάμε
σχετικά καλά στο (γ). Στα άλλα όχι. Και κακώς. Διότι αυτά είναι που θα
ενδυναμώσουν ακόμα περισσότερο και τα άλλα δύο. Η Τουρκία φαίνεται να αλλάζει
στάση για του «Χ» δικούς της λόγους. Όποιοι και νάναι (πίεση από ΗΠΑ,
οικονομική της κατρακύλα κλπ), συνειδητοποιεί, ή αναγκάζεται να
συνειδητοποιήσει ότι τα καουμποϊλίκια του Ερντογάν και του Ακάρ μπορεί να
διαρκούν όσο η Αμερική έχει έναν Τραμπ, η Ρωσία έναν Πούτιν, και η Γερμανία
κάπου 4 εκατομμύρια Τούρκους πολίτες στο έδαφός της, αλλά οι θεσμοί της Δύσης,
με όλα τα λάθη και τις ρωγμές τους, έχουν θεμέλια γερά, αντέχουν, και νομίζω πώς τελικά επικρατούν
κιόλας…
Επιτέλους, μετά από πολλές δεκαετίες πολιτικής σαχλαμάρας και
ψευδαισθήσεων, έχουμε επιλέξει σωστή πλευρά, σωστούς συμμάχους!
-- Δημοσιεύτηκε την Κυριακή 21.03.2021 στον Φιλελευθερο Κύπρου
(*) Αυτά που διέφυγαν της προσοχής μας, που υποτιμήθηκαν
ειδησεογραφικά, που ίσως να πέρασαν απαρατήρητα, ή που αξίζει να αναδείξουμε
πιο πολύ
