Τα δύσκολα...

 

Βαρύς χειμώνας έρχεται, προβλέπουν μετεωρολόγοι (ακραία καιρικά φαινόμενα), οικονομολόγοι (κύμα ακρίβειας παντού) και επιδημιολόγοι (τις μεταλλάξεις και τους ανεμβολίαστους). Αυτοί, ο καθένας στον τομέα τους, φαίνεται να συμφωνούν ότι μέρες δύσκολες είναι μπροστά μας. Στο πολιτικό επάγγελμα, διαφοροποιούνται τα πράγματα. Αυτοί που κυβερνούν, συνήθως τα βλέπουν πιο εύκολα και σου αφήνουν ελπίδες. Οι αντιπολιτευόμενοι, τα βλέπουν πιο μαύρα. Έτσι όμως γυρίζει η γη μας, χρόνια τώρα. Αιώνες. Η απάντηση δεν είναι μόνο ποιους απ’ όλους εμπιστεύεσαι, αλλά τι κάνεις εσύ για να έχεις καθαρό μυαλό να κρίνεις.

Εάν διαπεράσει κάποιος με λίγη προσοχή όσα έχουμε βιώσει τα τελευταία περίπου 2 χρόνια με την επιδημία, και τα προηγούμενα περίπου 10 χρόνια με την οικονομική κρίση, θα δει πολύ καθαρά ότι έχουμε μάθει πολλά, έχουν αλλάξει πολλά, και δεν είναι όλα προς το χειρότερο, για πέταμα. Ίσως, αν τα βάλουμε σε μια τάξη σκέψης, να δούμε ήλιο και να νοιώσουμε ηρεμία μετά την καταιγίδα.

 

> Όπως και στην φωτογραφία

Η αιώνια κατάρα του Ελληνισμού*

 

                 Κύπρος: Προσωπική μαρτυρία από το πραξικόπημα του 1974

Ήταν τέτοια μέρα, Δευτέρα 15 Ιουλίου του 1974, που ξύπνησα στο σπίτι της θείας μου στη Λευκωσία κι άκουγα φασαρία έξω. Στο διπλανό, είδα να μαζεύονται άνθρωποι ταλαιπωρημένοι και ρακένδυτοι, που οι νοικοκυραίοι πάσχιζαν να περιποιηθούν. Μου έκανε όμως εντύπωση, θυμάμαι, που ήταν μία αναστάτωση χαρούμενη.

Στην άκρη του μικρού δρόμου μπροστά από το σπίτι, στη συνοικία Άγιος Ανδρέας, είδα ένα άρμα μάχης, και γύρω από αυτό, στρατιώτες. Δεν καταλάβαινα. Ήμουν μόνο 16 ετών.

Έναν χρόνο νωρίτερα, τέτοιες μέρες ακριβώς, είχα χάσει εντελώς ξαφνικά τον πατέρα μου στην πρώτη, ποτέ, επίσκεψή μας στην Κύπρο, για να γνωρίσουμε τον τόπο και συγγενείς που δεν ξέραμε. Το μίσησα το νησί. Όμως, χρειάστηκε να επιστρέψω πάλι για το ετήσιο μνημόσυνο, μιας και η μάνα μου στην Αθήνα μαζί με τα αδέρφια μου, δεν άντεχε και δεν ήθελε να επιστρέψει στον τόπο που της πήρε τον άνδρα της, αφήνοντάς τη χήρα στα 35.

Έφτασα στη Κύπρο την Κυριακή 14 Ιουλίου 1975. Με παρέλαβε στο αεροδρόμιο Λευκωσίας η θεία μου η Θέκλα, αδερφή του πατέρα μου. «Θα σε πάω σε μια θάλασσα που δεν έχεις ξαναδεί», μου είπε, και χάρηκα πάρα πολύ. Είχε καύσωνα, όπως πάντα τέτοια εποχή.

Περάσαμε από την Κερύνεια, και φτάσαμε στην Καρπασία, στην μαγική παραλία που είχε το παράξενο για μένα όνομα Παχύαμμος. Πράγματι υπέροχη θάλασσα, δεν έβγαινα από μέσα. Που νάξερα όμως ότι την επόμενη μέρα θα εκδηλωνόταν το κατευθυνόμενο από τη χούντα των Αθηνών πραξικόπημα, και ότι 5 μέρες μετά, Σάββατο 20 του μηνός, σε εκείνην την μοναδική θαλασσογραμμή της βόρειας Κύπρου θα αποβιβάζονταν τα τουρκικά στρατεύματα.

Ξυπνήσαμε με στρατιωτικά εμβατήρια από το ΡΙΚ, και με μία στεντόρεια φωνή που έλεγε «ο Μακάριος είναι νεκρός». Οι αποφυλακισθέντες από τους πραξικοπηματίες πολιτικοί του αντίπαλοι που ήταν στη βεράντα του διπλανού σπιτιού ξέσπασαν σε ζητωκραυγές. Τους έλεγαν «Εοκαβητατζήδες», από την ΕΟΚΑ Β’, μια παραστρατιωτική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1971 από τον στρατηγό Γεώργιο Γρίβα – καμία σχέση με την ΕΟΚΑ που ηγήθηκε του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα εναντίον των Άγγλων, 1955-1959.

Υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας από την ανατολή ως την δύση του Ηλίου. Και με αυτό το καθεστώς, της διχόνοιας και του περιορισμού, με μάχες σε διάφορες πόλεις Κύπρου,  με πολλούς νεκρούς και με τον Μακάριο να έχει διαψεύσει το διάγγελμα του ΡΙΚ ότι ήταν νεκρός, μπήκαν σχεδόν ανενόχλητοι οι Τούρκοι στο νησί.

Εγώ, διέφυγα στο παρά πέντε. παραμονή της εισβολής, με μια Άδεια Εξόδου που εξασφαλίστηκε την τελευταία στιγμή. Το πρωί της 19^ης , πάλι με ειδική άδεια,  μας επιτράπηκε να κυκλοφορήσουμε, και πήγαμε στο Κοιμητήριο Λευκωσίας για ένα τρισάγιο στον τάφο του μπαμπά. Η κυρία Άννα, που είχε το ανθοπωλείο έξω από το νεκροταφείο, με θυμήθηκε από τις τραγικές οικογενειακές μας μέρες έναν χρόνο πριν. «Μην πας μέσα, αγόρι μου», μου είπε, «θάφκουν τους σαν τους χοίρους». «Ποιους;», ρώτησα. «Δικούς μας ανθρώπους», απάντησε.

Προχώρησα τρέμοντας προς το μνήμα. Ο παπάς στεκόταν δίπλα μου, μαζί με τη θεία Θέκλα που μου κρατούσε σφιχτά το χέρι και μου’ λεγε «μη κοιτάς και μπλέξουμε, έχουμε πτήση το δείλις».

Άρχισε το Τρισάγιο «Παναγία Τριάς ελέησον ημάς…».

Ακούστηκαν ριπές στον αέρα. Πολύ κοντά μας. Είδα ένα φορτηγό με ανατρεπόμενη καρότσα που άδειασε πτώματα μέσα σε ομαδικό τάφο. Θα έπαιρνα όρκο ότι άκουσα και βογγητά από τους νεκρούς όταν σταμάτησαν οι πυροβολισμοί και άρχισαν να τους σκεπάζουν άρον-άρον με χώμα. Το είπα στη θεία μου, και μου απάντησε «ιδέα σου είναι». Το είπα και αρκετά χρόνια αργότερα σε ραδιοφωνική εκπομπή στη Κύπρο, και ο τότε Υπουργός Εσωτερικών μου διαμήνυσε «σε παρακαλώ, μην ξαναπείς αυτά που λες ότι είδες και άκουσες». Το ίδιο μου είπαν άνθρωποι και από την Επιτροπή των Αγνοουμένων.

Τώρα, με τις ανασκαφές για την ανεύρεση αγνοουμένων, μαθαίνουμε ότι ανάμεσα σε εκείνους από την τουρκική εισβολή, πρέπει να υπάρχουν νεκροί και από το πραξικόπημα.

Νύχτα 19^ης Ιουλίου έφτασα στην αγκαλιά της μάνας μου στην Αθήνα. Πώς να τα διηγηθώ όλα αυτά; Τους πανηγυρισμούς της βεράντας από ανθρώπους που είδα με τα μάτια μου επάνω στα κορμιά τους σημάδια βασανιστηρίων; Τον ομαδικό τάφο στο Κοιμητήριο Κωνσταντίνου και Ελένης; Τα εμβατήρια, τα διαγγέλματα από τους στρατιωτικούς στην Αθήνα και από τον Σαμψών στη Κύπρο; Την εισβολή που μας έπιασε στον ύπνο; Τον Παχύαμμο; Την Κερύνεια; Τα γεγονότα που ενέπνευσαν τον θρήνο του Μόντη, έναν χρόνο μετά:

Είναι δύσκολο να πιστέψω

πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας,

είναι δύσκολο να πιστέψω

πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας. 

 

Το πιο δύσκολο απ’ όλα όμως, είναι να πιστέψεις πως όλα αυτά συνέβησαν επειδή για μία ακόμη φορά ο Ελληνισμός μπολιάστηκε μόνος του με το δηλητήριο του διχασμού. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις αντιδράσεις στα δύο ραδιοφωνικά διαγγέλματα που με σημάδεψαν όσο τίποτ’ άλλο. Το πρώτο από το ΡΙΚ ότι «ο Μακάριος είναι νεκρός» με την στεντόρεια φωνή του εκφωνητή, και το δεύτερο από ερασιτεχνικό σταθμό της Πάφου, με χιλιάδες παράσιτα «χρατς-χρατς» και τα σπασμένα λόγια «Κυπριακές λαέ, γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Είμαι ο Μακάριος. Δεν είμαι νεκρός. Είμαι ζωντανός». Και τα δύο διαγγέλματα συνοδεύτηκαν από ξέφρενους πανηγυρισμούς.

Έπειτα, μπήκαν οι Τούρκοι…

 

(*) Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, διηγούμαι την ιστορία αυτή σαν χρέος. Σαν ανάγκη. Συνήθως προς τον εαυτό μου. Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά εδώ, στο Protagon, το 2018. Επιστρέφω σ΄ αυτήν σήμερα, χωρίς να αλλάξω τίποτα. Παρά μόνο ότι, στο σπίτι δίπλα σε εκείνο της θείας μου στη Λευκωσία, είχαν συναχθεί αρκετοί αντιμακαριακοί που είχαν απελευθερωθεί από τις φυλακές από τους πραξικοπηματίες. Ήσαν χαρούμενοι που αφέθηκαν ελεύθεροι και που, όπως κατάλαβα από τα λεγόμενά τους, η Κύπρος ερχόταν κοντύτερα στην Ελλάδα. Δεν κατείχα τα πολιτικά, άλλωστε είχαμε εγκατασταθεί στην Ελλάδα από την Αφρική μόλις το 1970. Μέσα στη δικτατορία. Την οποία επίσης δεν καταλάβαινα. Για να επιστρέψω, όμως, στην βεράντα του διπλανού σπιτιού, θυμάμαι πολύ καθαρά τα πρησμένα πόδια αρκετών εκ των αποφυλακισθέντων. Ήταν, τότε, η πρώτη φορά που άκουσα τη λέξη «φάλαγγα», και η πρώτη φορά που έμαθα τι σήμαινε. Στο μυαλό μου μέσα, ανείπωτη τρικυμία. «Βλαχάκι» 16 χρονών από τη Ροδεσία, απ’ τα 12 στην Ελλάδα, στα 15 χωρίς πατέρα. Να πρέπει να διαχειριστώ όλα αυτά. Αδύνατον! Πέρασαν χρόνια για να μπουν σε μια τάξη λογικής μέσα μου. Η μνήμη αλώβητη από εικόνες που είδα, και λόγια που άκουσα, εμπλουτίστηκε από απαντήσεις που γύρεψα και πήρα.

Έργα, όχι λόγια

Μακάρι να λειτουργούσαν όλοι έτσι: Να μετακινούσαν ένα αντικείμενο από την θέση Α στη θέση Β, και να μας το γνωστοποιούσαν τότε. Όχι από πριν, όπως είναι το πολιτικό πάγιο.

Συγχαίρω τον κ. Πιερρακάκη και την ομάδα του. Η δουλειά τους έχει απτά αποτελέσματα στην κοινωνία, και αναγνωρίζεται διεθνώς.

Αναφέρω το τελευταίο διότι η "εσωτερική αναγνώριση" δεν είναι δεδομένη. Δυσκολεύεται ο Έλληνας να πει μπράβο. Ευκολότερο του έρχεται να καταδικάσει. Ιδίως στον πολιτικό χώρο.

Καταλαβαίνω ότι θίγεται το "συμφέρον" πολλών που, το συμφέρον τους θίγεται όταν τα πράγματα βαίνουν αργά. Η ταλαιπωρία του πολίτη ήταν ανέκαθεν η επιβεβαίωση της ανάγκης διατήρησης της δικής τους εργασιακής θέσης. Τώρα, δυσκολεύονται να την κρατήσουν.

Οι πιο συνετοί ζητούν και αναλαμβάνουν άλλα καθήκοντα. Οι πιο κολλημένοι, που κατά κανόνα κρέμονται μόνο από τα συνδικαλιστικά τους, θα κρατηθούν όσο μπορούν, και συνάμα θα συνεχίσουν να κάνουν αυτό στο οποίο είναι «καλοί»: θόρυβο. Μέχρι να πέσουν. Κάτι που είναι βέβαιο ότι θα συμβεί. Νομοτελειακά. Έρχεται, όσο κι αν φωνάζει η ντουντούκα! 

Τα απομεινάρια της εβδομάδας*

«Να σταματήσει η Ελλάδα την επεκτατική της πολιτική κατά της Τουρκίας», δήλωσε προχθές ο Υπουργός Άμυνας της γείτονος Χουλουσί Ακάρ. Προς τον οποίο, εάν θέλουμε να είμαστε καλοί γείτονες, οφείλουμε να ζητήσουμε συγγνώμη που επεκταθήκαμε στη χώρα του και κατακτήσαμε την Μικρά Ασία, με αποτέλεσμα να τον αναγκάσουμε, όπως λέει κι ο πολιτικός του προϊστάμενος, να μας πετάξει στη θάλασσα.

Πρέπει να τον ευχαριστήσουμε που κατέλαβε μόνο την μισή Κύπρο, και μας έκανε τη χάρη να περιοριστούμε στην άλλη μισή, που κι αυτό ξέρω ότι τον ενοχλεί, αλλά είναι γενναιόδωρος και το ανέχεται. Συγγνώμη επίσης  που δεν αποστρατικοποιούμε τα νησιά του Αιγαίου, δείχνοντας έτσι ότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον τόσο γενναιόδωρο γείτονά μας. Συγγνώμη που κατέχουμε την Θράκη και που, σε αντίθεση με αυτόν που έχει ώπα-ώπα, μη βρέξει και μη στάξει τους Έλληνες Χριστιανούς της Κωνσταντινούπολης, εμείς καταπιέζουμε και βασανίζουμε τους Τούρκους μουσουλμάνους αδερφούς του της δυτικής περιφέρειας του Νομού. Τόσο πολύ, μάλιστα, που δεν κάνουν καμία επένδυση σε ακίνητη περιουσία στην περιοχή, γιατί θέλουν να φύγουν και να επιστρέψουν μόνιμα στην Τουρκία,  αλλά εμείς δεν τους αφήνουμε γιατί θέλουμε να τους εκχριστιανίσουμε.

> Πως αλλιώς να αποκριθεί ένας νοήμων άνθρωπος στην παραπάνω δήλωση του Ακάρ, που σίγουρα το ανέκδοτο της εβδομάδας; Θα πείτε ίσως, «με τη σιωπή». Ναι, το σκέφτηκα. Αλλά κι αυτή, αλλιώς ερμηνεύεται από ανθρώπους σαν κι αυτόν…

 Ξεκίνησα έτσι «απότομα» λοιπόν, για να επανέλθω στην πραγματικότητα, και να πω ότι κρατώντας τις επιφυλάξεις μου (και σίγουρα όχι τον θυμωμένο εαυτό μου που φανέρωσα πριν), κρίνω ως θετικό το γεγονός ότι η Τουρκία, για όποιους δικούς της λόγους, έστειλε την διπλωματική της ομάδα (χωρίς τον Καλίν αυτήν την φορά) στην Αθήνα για συνέχιση των διερευνητικών επαφών, και δείχνει διάθεση εκτόνωσης του τοξικού κλίματος που η ίδια φρόντισε να δημιουργήσει και να συντηρήσει τα τελευταία χρόνια.

Έχω τις δικές μου απόψεις επ’ αυτού, αλλά το ερώτημα «γιατί το κάνει η Τουρκία τώρα;», ετούτη τη στιγμή μου είναι αδιάφορο. Με την έννοια ότι ανήκω σε εκείνη τη σχολή σκέψης που λέει ότι η δική μας πλευρά, εφ’ όσον βαδίζει με πυξίδα της το Διεθνές Δίκαιο και την κοινή λογική, είναι υποχρεωμένη ανά πάσα στιγμή να επιδιώκει τον διάλογο και να προσέρχεται σε αυτόν. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος λύσης του προβλήματος, από το να το συζητάς με τον αντίπαλό σου. Να τοι βάλεις σε καταστολή δεν παίζει. Σαράντα επτά χρόνια είμαστε διασωληνωμένοι στην Κύπρο. Κι όσο μένουμε στην Εντατικοί, τόσο θα μειώνονται, μέρα με τη μέρα, οι πιθανότητες να βγούμε από εκεί ζωντανοί. Και ιστορικό προηγούμενο πολιτικής νεκρανάστασης δεν υπάρχει.

 Η εξίσωση είναι πολύπλοκη. Εάν λυνόταν με εύκολες απαντήσεις, σαν και την δική μου πιο πάνω, σε κορώνες από τον κάθε Ακάρ, δεν θα μιλούσαμε για σοβαρή διπλωματία αλλά για το επιτραπέζιο Monopoly όπου κλέβεις και να ξεγελάς τον άλλον για πλάκα. Η γερή βάση για την  αντιμετώπιση δύσκολων και περίπλοκων θεμάτων, είναι (α) Η σταθερότητα σε μια ρεαλιστική, αποδεκτή, αλλά και ευέλικτη στρατηγική, (β) η διαρκής εμπλοκή του ανθρώπινου στοιχείου, δηλαδή η αξιοποίηση κάθε ενωτικής δραστηριότητας των απλών πολιτών από κάθε πλευρά, και (γ) η ενίσχυση των πολιτικών σου συμμαχιών, που θα ενισχύουν και την δική σου υπόθεση, και το δικό σου προφίλ.

 Επί του παρόντος, πάμε σχετικά καλά στο (γ). Στα άλλα όχι. Και κακώς. Διότι αυτά είναι που θα ενδυναμώσουν ακόμα περισσότερο και τα άλλα δύο. Η Τουρκία φαίνεται να αλλάζει στάση για του «Χ» δικούς της λόγους. Όποιοι και νάναι (πίεση από ΗΠΑ, οικονομική της κατρακύλα κλπ), συνειδητοποιεί, ή αναγκάζεται να συνειδητοποιήσει ότι τα καουμποϊλίκια του Ερντογάν και του Ακάρ μπορεί να διαρκούν όσο η Αμερική έχει έναν Τραμπ, η Ρωσία έναν Πούτιν, και η Γερμανία κάπου 4 εκατομμύρια Τούρκους πολίτες στο έδαφός της, αλλά οι θεσμοί της Δύσης, με όλα τα λάθη και τις ρωγμές τους, έχουν θεμέλια γερά,  αντέχουν, και νομίζω πώς τελικά επικρατούν κιόλας…

Επιτέλους, μετά από πολλές δεκαετίες πολιτικής σαχλαμάρας και ψευδαισθήσεων, έχουμε επιλέξει σωστή πλευρά, σωστούς συμμάχους!

-- Δημοσιεύτηκε την Κυριακή 21.03.2021 στον Φιλελευθερο Κύπρου

 (*) Αυτά που διέφυγαν της προσοχής μας, που υποτιμήθηκαν ειδησεογραφικά, που ίσως να πέρασαν απαρατήρητα, ή που αξίζει να αναδείξουμε πιο πολύ

Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, γι’ αλλού…

                                 

In Memoriam. Δεν μπορώ να φανταστώ τον Αντώνη Καλογιάννη κατάκειτο επί χρόνια, όπως γράφει η Τρίτη γραμμή της είδησης του θανάτου του χθες, στην Αθήνα, σε ηλικία 81 ετών. Ούτε κι απόντα από τη ζωή πλέον μπορώ να τον φανταστώ, γιατί ακόμα κι αν πάει καιρός που σταμάτησε τις ζωντανές εμφανίσεις, τα τραγούδια του πάντα γυροφέρνουν τη ζωή μου. Εκείνη η βραχνάδα. Εκείνο το κοφτερό βλέμμα που, μαζί με τη φωνή αποτελούσε μέρος της ερμηνευτικής του μοναδικότητας.

Ασπροντυμένος μια ζωή. Με γένι και «αυστηρό» βλέμμα. Πως στην ευχή καταφέρνετε να ερμηνεύετε μερικά από τα πιο τρυφερά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, ακόμα και τα επαναστατικά του Μίκη, τον ρώτησα σε μία από τις συνεντεύξεις που του πήρα στα χρόνια που ως και οι απορίες μας ήταν υπέροχα αθώες; «Υποδύομαι τον ευαίσθητο», ήταν η απάντησή του, που έγινε και τίτλος όταν δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα.

 Θυμάμαι μια άλλη συνέντευξη, από κοινού με τον Μάριο Τόκα αυτή, σε ένα ωραίο εστιατόριο (έκλεισε πια, ούτε που το θυμάμαι), στην οδό Μιχαλακοπούλου. Οι κουβέντες μας, οι κουβέντες τους ειδικότερα, είχαν πάντα έναν αισιόδοξο τόνο. Ξεχώριζαν και συζητούσαν τα ωραία πράγματα. Εκθείαζαν συναδέλφους τους από τον χώρο του τραγουδιού. Περιέγραφαν «νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες». Στέκονταν, ναι, στα τρέχοντα και δύσκολα της εποχής, αλλά τα ποτήρια τους ήταν πάντα μισογεμάτα,  και το «γειά μας» ήταν πράγματι γλυκό κρασί. 

 Θυμάμαι που «δούλευε» τον Μάριο για την Αννούλα του Χιονιά. Και κάθε φορά που συναντιόνταν του έλεγε «θα μου πεις ρε πουλάκι μου ποια ήταν αυτή, να τη γνωρίσω επιτέλους;». «Όχι, γιατί θα μου τη φας, άτιμε!», η στερεότυπη απάντηση του «Κύπριου», όπως τον φώναζε. Με πολύ γέλιο. Σαν παιδιά που κάνουν αταξίες και λένε σαχλά. Εγώ καθόμουν πίσω κι απολάμβανα. Κι όποτε τύχαινε να βρεθούμε σ’ ένα αυτοσχέδιο μικρογλέντι στη Καισαριανή, τη γειτονιά του Αντώνη, ήξερε ποιο τραγούδι του αγαπούσα πολύ και με βασάνιζε κρατώντας το για το τέλος, όταν έξω ξημέρωνε: «Άνοιξε το παράθυρο να δεις, δροσιά να μπει του Μάη. Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε , γι’ αλλού. Κι αλλού η ζωή μας πάει». Η φωνή του, το άπλωνε ως πέρα αυτό το τραγούδι. Πάντα δάκρυζα μ’ αυτό. Και τώρα δεν μπορώ να σταματήσω!

Ο Αντώνης Καλογιάννης έφυγε από τη ζωή τη Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2021, σε ηλικία 81 ετών από ανακοπή καρδιάς. Ήταν κατάκοιτος για αρκετά χρόνια. 

(Δημοσιεύτηκε στη στήλη μου Πρόσωπα & Προσωπεία στον Φιλελεύθερο της Κύπρου)

Οι κουμπάρες, και άλλα ωραία...

 

Με τη φράση «να σταματήσουμε να παίζουμε τις κουμπάρες με την Τουρκία και να πάμε σε διάλογο» ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης υπογράμμισε την πρόθεση της Ελλάδας να προσέλθει στις διερευνητικές, μόλις υπάρξει επίσημη πρόσκληση από πλευρά της Τουρκίας, σε κοινές δηλώσεις που έκανε στη Λισαβόνα με τον Πορτογάλο ομόλογό του Αντόνιο Κόστα.

 

Πολύ θα ήθελα να άκουγα πώς αποδόθηκε από τον μεταφραστή, ή την μεταφράστρια το «να σταματήσουμε να παίζουμε τις κουμπάρες». «We must stop playing the best women, or bridesmaids»; Και κατ’ επέκταση, αν του μεταφέρθηκε έτσι του κ. Κόστα, τι να κατάλαβε άραγε ο δύστυχος;

 

Ερώτηση κρίσεως: Η είδηση ότι κατά την διάρκεια του πολύμηνου, αυστηρότατου lockdown στην Αυστραλία (που και για αυτό σήμερα είναι σχεδόν covid-free) οι περισσότερες παραβάσεις έγιναν από Έλληνες και Κύπριους που ζουν εκεί, υπάρχει περίπτωση να σας προκαλεί έκπληξη;

 

Τζέϊκομπ Τσάνσλι, γνωστός ως Τζέϊκ Άντζελι, οπαδός του Τραμπ από την Αριζόνα, έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε δικαστήριο όπου κατηγορείται γiα εισβολή σto Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου. Η μαμά του είπε ότι ο κρατούμενος γιός της δεν έχει φάει τίποτα από την περασμένη Παρασκευή γιατί οι σωφρονιστικές αρχές αρνούνται να  του δώσουν μόνο οργανική τροφή. Ασχολίαστο.

 

Πώς θα της φαινόταν της Ένωσης Συντακτών Κύπρου η ιδέα να τιμήσει, έστω και μακρόθεν, τους συναδέλφους μας του Al Jazeera που έσωσαν ό,τι έχει απομένει από την τιμή της Κύπρου, με τα ρεπορτάζ για τις πολιτογραφήσεις; Απλώς σκέφτομαι φωναχτά…

 

«Κύριε Δημήτρη μου, γιατί δεν καλύπτεις και την μύτη σου με τη μάσκα;», τόλμησα να ρωτήσω τον συμπαθή ταξιτζή που με «Κύριε «Κύριε Δημήτρη, γιατί δεν καλύπτεις και τη μύτη σου με την μάσκα», ρώτησα τον συμπαθή ταξιτζή που με μετάφερε από τη Λεμεσό στο αεροδρόμιο χθες. «Γιατί δυσκολεύομαι στην αναπνοή», μου απάντησε. «Έχεις πρόβλημα υγείας;», ξαναρώτησα. «Όχι, μια χαρά είμαι», αποκρίθηκε αποφασιστικά και με φωνή στεντόρεια.  Εγώ, απλώς σιώπησα, και φόρεσα και δεύτερη μάσκα πάνω από τη πρώτη.

 

Ο Ντόναλντ Τραμπ, μετά τα όσα έγιναν στο Καπιτώλιο, έκαψε οριστικά την πιθανότητα υποψηφιότητάς τους για τις προεδρικές εκλογές του 2025 υπό τη σημαία του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Αυτό, νομίζω, δεν αμφισβητείται. Όλες οι πληροφορίες όμως, αλλά  προπαντός η κοινή λογική, λένε ότι ο 74χρονος επιχειρηματίας, έχοντας γλυκαθεί όσο δεν παίρνει άλλο από την εξουσία, ήδη ετοιμάζεται να εξαγγείλει την ίδρυση νέου κόμματος, που πιθανώς να λέγεται και Great America, και που θα είναι το όχημα με το οποίο ελπίζει να ξαναγίνει Πρόεδρος. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι υπάρχουν πολλοί που θα τον ψηφίσουν, και τα χαρακτηριστικά τους δεν πρέπει να διαφέρουν και πάρα πολύ από εκείνα που είδαμε στις τηλεοράσεις τη νύχτα που έγινε η έφοδος στο Καπιτώλιο. Όσοι και να είναι όμως, όσο και αν ευδοκιμεί σε όλο τον πλανήτη ο λαϊκισμός (τον ζούμε και εμείς στη μικρή μας γωνίτσα), οι βάσεις της δημοκρατίας είναι πολύ δυνατότεροι από τους πυροβολημένους.

 

«Καλωσήρθατε στο Brexit»: Ολλανδοί τελωνειακοί κατάσχουν τα σάντουιτς βρετανών οδηγών! Καθώς η εισαγωγή κρέατος -και άλλων προϊόντων- από μεμονωμένα άτομα απαγορεύεται, ώστε να μη μεταδοθούν ασθένειες που θα πλήξουν την ευρωπαϊκή κτηνοτροφία, οι οδηγοί από τη Βρετανία υπόκεινται σε αυστηρούς, αν όχι υπερβολικούς και εξευτελιστικούς. Οι μετασεισμοί του Brexit οδηγούν σε υπερβολές. Νόμιμες υπερβολές, αλλά πάντα υπερβολές. Και θύματά τους δεν είναι οι φυσικά ηγεσίες που οδήγησαν το Ηνωμένο Βασίλειο σε αυτήν την ιστορική υποχώρηση με την αποχώρησή του από την Ευρωπαϊκή Ενωση ύστερα από 48 χρόνια, αλλά οι απλοί εργαζόμενοι. Το βράδυ της Δευτέρας, η ολλανδική τηλεόραση έδειξε στιγμιότυπα κατά τα οποία ολλανδοί αξιωματούχοι εμφανίζονταν να κατάσχουν σάντουιτς με κρέας από βρετανούς οδηγούς, που έφτασαν μέσω οχηματαγωγών στην Ευρώπη. (Πηγή: Guardian/Protagon.gr)

Από τη στήλη μου Πρόσωπα & Προσωπεία στρην κυπριακή εφημερίδα "Φιλελεύθερος".