Υπάρχει λόγος;

Την Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου τη γιόρτασα διαβάζοντας κείμενα παλιότερών μου εκπομπών. Έτσι έμαθα, από την αρχή που εισέβαλα ορμητικά, αλλά και φοβισμένα, στον μαγικό κόσμο του. Δεν μπαίνεις ποτέ στο στούντιο χωρίς κείμενο, μας έλεγαν στο BBC. «Μα, ακόμα κι αν κάνω συνέντευξη ή και μουσική εκπομπή;», ρωτούσα. «Ιδίως τότε», αποκρίνονταν. Ακόμα κι αν δεν το «ακολουθείς» κατά γράμμα, το κείμενο σε βοηθά. Σου βγάζει άλλα πράγματα από μέσα σου. Σε αναγκάζει να μπεις στο στούντιο μελετημένος. Σου ορίζει συντεταγμένες. Σε καθοδηγεί. Σου επιτρέπει ακόμα και να αυτό. σχεδιάσεις. Ακούω, λοιπόν, τις εκπομπές μου διαβάζοντάς τες. Ακόμα και τις μουσικές μου διαβάζω! Σήμερα, το ραδιόφωνο έχει γίνει πολύ χύμα, πολύ φλύαρο, και πολύ χαζοχαρούμενο. Λίγες οι εξαιρέσεις. Και αυτές έρχονται από ανθρώπους που κατέχουν πρωτίστως τον γραπτό λόγο.

ΥΓ: Ασφαλώς και μου λείπει. Κάνω εκπομπές μόνος μου, γράφω και διαβάζω κειμενάκια μου, κολλάω μουσικές, και χάνομαι. Δεν είναι το ίδιο όμως. Είναι άλλο να χάνεσαι και με άλλους!...,

Δεν ξέρω γιατί επέλεξα αυτό το τραγούδι. Είναι δυο μέρες τώρα που ακούω όλο το Της Γης το Χρυσάφι. Συγκινούμαι. Γελάω με τους στίχους που έλεγα λάθος όταν πρωτοβγήκε ο δίσκος και τον άκουγα όλη μέρα στο ραδιόφωνο. Ένα υπήρχε τότε. Απολαμβάνω την ιδιοφυή απλότητα των στίχων του Γκάτσου. και σκέφτομαι πόσο ξένοιαστος θα πρέπει να ήταν τότε και ο Χατζιδάκις.

Να! Τέτοια λέω. Και τέτοια ακούω!