Δείγμα Γραφής

«Ονομάζοντας Ανθρώπινη Κωμωδία ένα έργο που πάνε κιόλας δεκατρία χρόνια αφότου το άρχισα, είναι ανάγκη να πω την κατευθυντήρια σκέψη μου, να εξηγήσω δια βραχέων το σχέδιό του, να μιλήσω γι’ αυτά τα πράγματα σάμπως να μου ήταν αδιάφορα. Δεν είναι κάτι τόσο δύσκολο όσο θα πίστευε το κοινό. Η λίγη δουλειά γεννά μεγάλη φιλαυτία, αντίθετα η πολλή δουλειά σου μεταδίδει άπειρη μετριοφροσύνη ~ Οι διαφορές ανάμεσα σε έναν στρατιώτη, έναν εργάτη, έναν υπάλληλο, έναν δικηγόρο, έναν φυγόπονο, έναν σοφό, έναν πολιτικό, έναν έμπορο, έναν ναυτικό, έναν ποιητή, έναν φτωχό, έναν ιερέα, μολονότι συλλαμβάνονται πιο δύσκολα, είναι εξίσου σημαντικές μ’ εκείνες που διακρίνουν το λύκο, το λιοντάρι, το γάιδαρο, το κοράκι, τον καρχαρία, τη φώκια, το πρόβατο κτλ. Υπήρχαν λοιπόν και θα υπάρχουν εσαεί κοινωνικά είδη όπως υπάρχουν τα ζωολογικά είδη».

Μέρος του Προλόγου από το κεφάλαιο «Σκηνές της Ιδιωτικής Ζωής», από το μνημειώδες έργο «Η Ανθρώπινη Κωμωδία» του Γάλλου μυθιστοριογράφου και θεατρικού συγγραφέα Ονορέ Ντε Μπαλζάκ. (1842). Σ’ αυτό το βιβλίο θα βρει ο αναγνώστης εκατοντάδες διεξοδικές παρατηρήσεις για τα κατεξοχήν μπαλζακικά θέματα: Οικογένεια, πολιτική χρήμα, θρησκεία πίστη, παρθενία, αφοσίωση, φιλοδοξία, κραιπάλη και ψυχική διάλυση.

Δείγμα Γραφής

Στις 14 Ιουνίου του 1986, πέθανε από καρκίνο του ήπατος σε ηλικία 87 ετών ο Αργεντινός ποιητής, πεζογράφος και δοκιμιογράφος Χόρχε Λουίς Μπόρχες, ίσως ο πιο οικουμενικός συγγραφέας του 20^ου αιώνα, όπως τον χαρακτηρίζει ένας από τους καλύτερους μεταφραστές των έργων του, Αχιλλέας Κυριακίδης. Έναν χρόνο πριν πεθάνει, επισκέφθηκε την Κρήτη, απ’ όπου και η φωτογραφία. Και σε έναν σύντομο, μεστό και συγκλονιστικό λόγο, είπε τα εξής:

«Ως ποιητής δεν μπορώ παρά να χρησιμοποιώ μεταφορές, και στη σημερινή περίπτωση θα χρησιμοποιήσω δύο. Η πρώτη είναι εκείνη της επιστροφής στην πατρίδα, της επιστροφής του Οδυσσέα. Ο Οδυσσέας έκανε δέκα χρόνια να γυρίσει στην Ιθάκη. Εγώ θα έλεγα ότι επιστρέφω στην Κρήτη, επιστρέφω στην Ελλάδα, είκοσι πέντε αιώνες έπειτα από τότε που όλα άρχισαν εδώ· εδώ όπου ανέβλυσαν ο στοχασμός, η διαλεκτική, η ποίηση, η φιλοσοφία, όλα. Και γυρίζω έπειτα από τόσους αιώνες για να σας ευχαριστήσω όλους. […] Και τώρα μπορείτε να διαλέξετε. Μπορείτε να με θεωρήσετε ως έναν εξόριστο Έλληνα στην Νότιο Αμερική, που επιστρέφει στην πατρίδα του, ή να πείτε ότι ήμουν πάντα στην Ελλάδα, εννοώ πνευματικά όχι σωματικά. Λοιπόν, μπορείτε να διαλέξετε. Όμως αυτό που θα ήθελα να καταλάβετε, και ξέρω ότι το καταλαβαίνετε ή μάλλον ότι το αισθάνεστε, είναι ότι νοιώθω ευτυχισμένος εδώ, πολύ ευτυχισμένος που βρίσκομαι στην Ελλάδα, και θα βρίσκομαι για πάντα εδώ, ακόμα και όταν το σώμα μου θα απουσιάζει».

Οι μέσα μου σελίδες...

Ό,τι και να μου λένε, κρίση–ξεκρίση, ταλαιπωρία-ξεταλαιπωρία, κυκλοφοριακό-ξεκυκλοφοριακό, καυσαέρια-ξεκαυσαέρια, απεργίες-ξεαπεργίες, …, η Αθήνα είναι εθιστική. Addictive.

Δεν είναι μόνο τα στέκια της, τα μουσεία, τα αρχαιολογικά της τοπία (τα περισσότερα από τα οποία οι πολλοί ούτε καν γνωρίζουν), τα θέατρα, οι καφενέδες, τα εστιατόρια, οι ταβέρνες, τα μπαράκια, ουζάδικα, τσιπουράδικα, οι γκαλερί, οι κινηματογράφοι, ιδίως οι θερινοί, οι πλατείες και τα παζάρια, και τόσα άλλα…

Είναι ότι ξέρεις, αισθάνεσαι πως ανά πάσα στιγμή, χωρίς πρόγραμμα και πολλές σκέψεις, να βγεις από το σπίτι σου και να πας κάπου ωραία. Μια μέρα πήρα τον ηλεκτρικό από την Κηφισιά και κατέβηκα στον Πειραιά. Απρογραμμάτιστα. Βγαίνοντας από τον σταθμό εκεί, περπάτησα κατά μήκος του λιμανιού, προς το τελωνείο. Καθ’ οδόν, είδα ένα πλοίο μικρό που έφευγε σε 10 λεπτά για Αγκίστρι. Έκοψα εισιτήριο και μπήκα μέσα. Σε 40 λεπτά ήμουν σε νησί.

Δεν είναι ανάγκη νασαι πάντα με κόσμο. Έχει πολλή η Αθήνα. Και μόνος σου, σε γεμίζει. Αρκεί να είσαι ανοικτός. Να ξέρεις ποιο δρομάκι να πάρεις, σε ποια μέρη να περιπλανηθείςς, και που θα καταλήξεις. Το μόνο GPS που χρειάζεσαι είναι η αισθητική και η διάθεσή σου.

ΥΓ.: Από το Αγκίστρι, γύρισα το απόγευμα νωρίς. Έκανα ένα μπάνιο στο σπίτι και κάθισα στη βεράντα με το βιβλίο μου για τον Μπομπ Ντύλαν, από το οποίο βρήκα κιόλας και το Δείγμα Γραφής για τη στήλη σήμερα. Αυτήν που γράφω τώρα, στο αεροπλάνο, επιστρέφοντας στη Κύπρο.

Νωρίτερα, ήμουν στο Lounge της Aegean στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», περιμένοντας την πτήση μου για Λάρνακα. Εκεί που καθόμουν είχε δύο τηλεοράσεις. Η μία αριστερά, η άλλη δεξιά. Η δεύτερη, έδειχνε από το BBC σε απευθείας αναμετάδοσης από την Σιγκαπούρη την συνέντευξη Τύπου του Ντόναλντ Τραμπ μετά από την ιστορική συνάντησή του με τον ηγέτη της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν.

Η άλλη τηλεόραση, αριστερά, έδειχνε την πρωινή εκπομπή του Αντέννα με την Φαίη Σκορδά. Φιλοξενούσε εκείνη τη στιγμή την εθνική αστρολόγα της Ελλάδος Λίτσα Πατέρα η οποία, απευθυνόμενη σε μια τεράστια μάζα αστοιχείωτων ανθρώπων, τους έλεγε τι τους επιφυλάσσει για την τρέχουσα ημέρα το ζώδιό τους.

Η εκπομπή της Σκορδά, όπως και όλες οι εντελώς (μα εντελώς, λέμε) παρόμοιες των περισσοτέρων άλλων ελληνικών καναλιών (πολλά από τα οποία αντιγράφονται ή και αναμεταδίδονται κι από τα κυπριακά), παίζει κάθε μέρα. Κάθε πρωί σερβίρει την ίδια ανάλαφρη σαχλαμάρα σε ένα ακροατήριο που έχει πειστεί ότι αυτό του αρέσει, αυτό του ταιριάζει.

Η συγκεκριμένη συγκυρία όμως στο σαλόνι της Aegean με τις δύο τηλεοράσεις αντικριστά, έχει και ένα επιπρόσθετο ενδιαφέρον: Την ύπαρξη ενός σημαντικού γεγονότος (ίσως και ιστορικής σημασίας ακόμα), που ενδέχεται, εφ’ όσον καταλήξει σε συμφωνία και δούμε στην πράξη τον πυρηνικό αφοπλισμό, να επηρεάσει τον κόσμο όλον, την ζωή μας όλη, πολύ πιο άμεσα, πολύ πιο ρεαλιστικά απ’ ότι ο … τιμημένος Αιγόκερως, Παρθένος, Τοξότης ή Καρκίνος της Λίτσας Πατέρα.

Εδώ ο κόσμος καίγεται, λέει η παροιμία. Και το υπόλοιπο το γνωρίζετε!

Δείγμα Γραφής

«Ακούω Dylan και ξετυλίγεται η μπομπίνα και παρελεύνουν μονταρισμένα και αμοντάριστα πλάνα από σοκάκια της απόγνωσης, όπου συναντιούνται απίθανες μούρες και σλαταρισμένα θύματα ενός ξέφρενου ρομαντισμού. Ακούω Dylan και βλέπω λιθόστρωτους κήπους, τον σκυθρωπό άντρα με το μαύρο μακρύ πανωφόρι, τον Κύριο Πουθενά και τον Μπάρμπα-Τίποτα να σέρνονται και να τσακίζονται στις ξέρες της καθημερινής ζωής».

«Το Φαινόμενο Bob Dylan», του Γιώργου – Ίκαρου Μπαμπασάκη (Εκδόσεις Μεταίχμιο),

* Εδώ, το τραγούδι My Back Pages, Οι Πίσω Μου Σελιδες του Ντύλαν, σε μια καταπληκτική διασκευή από τους America