Επιβήτορες...

Αυτό το μόνιμο, πλάγιο γελάκι του Παππά, προδίδει τα λόγια που θέλει αλλά δεν μπορεί να πεί ανοικτά, και που είναι "εγώ, θα σας γ.... όλους"! Τι πράγμα είναι τούτο Χριστέ μου σ' αυτόν τον τόπο με τον πλεονασμό επιβητόρων που μπλέξαμε, οι πλείστοι εκ των οποίων μάλιστα μας κυβερνούν τώρα; Ιδού μερικά χαρακτηριστικά case studies: Τσίπρας, Καμμένος, Πολάκης, Φίλης, Κατρούγκαλος, Πάντζας, αλλά και θηλυκού γένους ... επιβήτορες, όπως Αυλωνίτου, Βαγενά, Καφαντάρη, Γεροβασίλη, Καββαδία, και last but not least η Σία. Αυτό το είδος, το τίγκα στην τεστοστερόνη, μου θυμίζει έντονα τους Έλληνες χούλιγκαν των γηπέδων, που όταν παίζει η ομάδα τους καλά, βάζει γκόλ και κερδίζει, αντί να το χαρούν και να το πανηγυρίσουν μεταξύ τους, στρεφονται προς τους αντιπάλους, τους κάνουν έεεε-ώωωπ τη γνωστή επιβητορική χειρονομία, και βρίζουν εν χορώ τη μάνα τους και τον τόπο καταγωγή τους. Τον Πειραιά, τη Λεωφόρο, την Τουρκία, την Θεσσαλονίκη, κλπ. Τόχω δει πολλές φορές αυτό το έργο με το αγαπημένο μου ΑΕΚάκι. Βάζουμε ένα γκόλ στον Πλατανιά ή την Καλλονή ας πούμε, και η εξέδρα των σκληροπυρηνικών φωνάζει "γ... ο Θρύλος κι ο Πειραιάς". Ε, το ίδιο κάνουν στη Βουλή ο Τσίπρας, ο Παππάς και οι λοιποί πολιτικοί χουλιγκάνοι.

ΥΓ. Και οι άλλοι, μη νομίζεται. Αντί να σιωπούν και να ασχοληθούν με το παιχνίδι, αρχίζουν και αυτοί να ανταποδίδουν. Θεωρώντας πως μόνο έτσι παίζεται το παιχνίδι και καταξιώνεσαι στην Ελλάδα.

Το βήμα των αχρήστων

Όταν βλέπω δημοσιογράφους που είναι ή θεωρούνται ικανοί, να καλούν σε τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές τους εκπομπές πολιτικούς ακατάλληλους, με μόνο γνώμονα ότι είναι προκλητικοί στον λόγο τους, άρα θα αποφέρουν τηλεθέαση/ακροαμαγικότητα, θυμώνω και χάνω όποια εκτίμηση μπορεί ή δεν μπορεί να τους εχω. Πριν λίγο στο ραδιόφωνο του Σκάι, άκουσα τον Τάκη Χατζή να προαναγγέλλει ότι στην κυριακάτική του εκπομπή θα έχει καλεσμένους τον Πρόεδρο της Ενωσης Κεντρώων Βασίλη Λεβέντη και τον υφυπουργό Επικρατείας Τέρενς Κουίκ. Γιατί; Τι μπορούν να πουν οι συγκεκριμένοι κύριοι, που να ενδιαφέρει τους πολίτες, να τους πληροφορήσει για κάτι που ήδη γνωρίζουν, ή που να συνεισφέρει έστω κατ' ελάχιστον στην βελτίωση της πολιτικής κατάστασης της χώρας; Απολύτως τίποτα. Προσκαλούνται μόνο για να γίνει σαματάς, και να φανεί ο δημοσιογράφος ότι τους "μπαίνει". Το ίδιο έκαναν σχεδόν όλοι στην τηλεόραση. Ο Χατζηνικολάου. Ο Πρετεντέρης. Οι της πρωινής και μεσημβρινής "ενημέρωσης" επίσης. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις. Ο Παπαχελάς, ο Τσίμας, και ίσως κάποιοι άλλοι που μου διαφέυγουν τώρα και τους ζητώ συγνώμη. Όπως και νάχει η πάγια δημοσιογραφική υπεκφυγή, ότι "πρέπει να ακούγονται όλες οι απόψεις", δεν με βρίσκει σύμφωνο και δεν την αγοράζω!

Liquid Acrobat As Regards The Air

Κάθομαι, που λέτε, στην άκρη του νέφους, και παρακολουθώ ένα-ένα τα κάποτε μεγάλα και συγκλονιστικά θέματα της επικαιρότητας να σβήνουν από προσώπου πατρίδος. Ίσως νάναι και σωτήριο τελικά αυτό το εφήμερο των ασήμαντων ειδήσεων για όσους επιλέγουν να τις παρακολουθούν. Διαφορετικά, τα φαινόμενα ψυχικής διαταραχής φοβούμαι πως θα ήταν πολλαπλάσια. Σιγά-σιγά δε, βλέπω να γίνεται κι ένας ωραιότατος διαχωρισμός: Κάποιοι μένουν εκεί, κολλημένοι στην οθόνη των ευτελών πραγμάτων. Κάποιοι, υγιώς, έχουν αποστασιοποιηθεί. Κι εγώ, που δεν πίστεψα ποτέ μου στις αγέλες, από το νέφος μου το βαρύ, αναπαυτικά καθήμενος, ένθερμα χειροκροτώ αυτήν την διάσπαση των ατόμων.

Και να τώρα, for the few that are here around, ένα διαμαντάκι παλιό, από το The Incredible String Band στο Red hair. Για μία κοκκινομάλλα, λέτε; Δώστε βάση στα λόγια, και προπαντός στην ενορχήστρωση.

Γεια χαρά!

ΑΠΟΝΕΜΩ ΒΡΑΒΕΙΑ...

Μεσ’ από τον συρφετό των ημερών γυρεύω με λαχτάρα λίγα έστω πρόσωπα/απρόσωπα, ας είναι και φανταστικά δεν πειράζει, , για να απονείμω εις αυτά, για λόγους που εν πάση περιπτώσει θα επινοήσω αυθαίρετα, μια οποιαδήποτε τιμητική διάκριση.

Θυμάμαι φερ ειπείν τον τροχονόμο της Λεωφόρου Κηφισιάς στο ύψος της Αγίας Βαρβάρας που έβλεπε τα’ αυτοκίνητα να περνούν χαρίζοντάς τους χαμόγελο, με αποτέλεσμα να απορρυθμίζεται τότε ο ασυνήθιστος σε χαμόγελα οδηγός, που πατούσε εξ αυτού πιο δυνατά το γκάζι, έφευγε γρηγορότερα το αμάξι και έτσι, από αμηχανία σε χαμόγελο, ρυθμιζόταν η κίνηση. Δεν τον βλέπω πια εκείνον τον τροχονόμο της Κηφισίας με το λεβέντικο μουστάκι. Φαντάζομαι πως θα’χει συνταξιοδοτηθεί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει πάρει και σύνταξη.

Βρίσκω επίσης την Πετρούλα. Μια Νύμφη των Ολίγων Υδάτων, που’χει μαζέψει γύρω της μια μικρή λίμνη.

Τιμώ ένα σκουπιδάκι που δεν πρόλαβε να γίνει στοίβα. Ένα δολλάριο που κρατιέται ακόμα στα χαμηλά του. Και το παλιό βιολί του Μιχάλη μου, που ήταν κάποτε πιο μεγάλο απ’ ότι όλος ο κόσμος του. 

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.