ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠ' ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ

ΑΛΛΗ συνήθεια κι αυτή! Την έχω και την συντηρώ από τα 10 μου χρόνια. Στην αρχή με ενθουσιασμό, κάθε μέρα. Μετά, στα άγουρα και εφηβικά χρόνια, ακολούθησε μια μεγάλη κοιλιά, μετά μπήκα στην ενήλικη ζωή, σπουδές, πρώτα βήματα δουλειάς, οι σχέσεις άρχισαν να σοβαρεύουν, οικογένεια, καριέρα, … , το ημερολόγιο πάντα εκεί, στο γραφείο μου, με λιγότερες «εισαγωγές» αλλά, όσο περνούσε ο καιρός, λιγότερο περιγραφικές και περισσότερο φιλοσοφημένες. Του στυλ «το νόημα της ζωής», κι άλλες τέτοιες ωραίες ανοησίες…

ΤΩΡΑ, επανέρχομαι στα περιγραφικά. Τις αναλύσεις τις εγκαταλείπω, και με εγκαταλείπουν. Ό,τι αποτυπώνω, είναι αυτό που βλέπω με τα μάτια, και ακούω με τα’ αυτιά μου. Μπορεί να τα σχολιάζω, αλλά δεν τα αναλύω. Με αυτήν την διαδικασία ασχολούμαι … μετα-ημερολογιακά! Λέω όμως, αραιά και που να μοιράζομαι μαζί σας μερικές από αυτές τις σημειώσεις, στις οποίες άλλωστε τα «πρόσωπα και τα προσωπεία», τίτλος της στήλης, κατέχουν πρωταρχική θέση.

ΤΡΙΤΗ πρωί, 2/6: Σερφάρω στα ενημερωτικά sites, κυρίως τα ξένα, κρατώ σημειώσεις, και γράφω. Ακούω συνέχεια το 3^ο Πρόγραμμα του BBC με κλασσική μουσική – τώρα, στην εκπομπή του Rob Cowan, το Κοντσέρτο για Βιολί, αρ. 3, του Μότσαρτ. Κάπου-κάπου σηκώνομαι για ξεμούδιασμα και καφέ. Όποτε μπαίνω στη κουζίνα, ακούω έναν θόρυβο από την ανοικτή τηλεόραση, ρίχνω μια ματιά και πάντα, μα πάντα, βλέπω κάποιους να χορεύουν μες τη τρελή χαρά. «Σε ποια χώρα ζω, Χριστέ μου», λέω. Για να εισπράξω μονίμως την ίδια απάντηση «μην είσαι γκρινιάρης».

ΔΕΥΤΕΡΑ βράδυ, ξημερώματα Τρίτης: Είμαι κολλημένος στ Twitter και παρακολουθώ τις εξελίξεις στην 5μερή του Βερολίνου μεταξύ Μέρκελ, Ολάντ, Γιούνκερ, Λαγκάρντ και Ντράγκι. Αν ήταν 5άδα στο μπάσκετ, φόβο και τρόμο θα’ σπερνε. Ξαφνικά, μουρχετ’ ένα tweet που μου φέρνει χαμόγελο στο πρόσωπο. Η γυναίκα της φωτογραφίας που βλέπετε, είναι Ελληνίδα, από την Κω. Στα χέρια της μια κατσαρόλα με ζεστό, σπιτικό φαγητό. Κάθε μέρα βγαίνει στους δρόμους για να υποδεχτεί με αυτό τους Σύρους πρόσφυγες που καταφτάνουν «πελαγωμένοι» στο νησί. Δίχως μοίρα στον ήλο, και στομάχια που γουργουρίζουν. Η κυρία από την Κω είναι για μένα ένα ουράνιο τόξο.

ΔΕΥΤΕΡΑ βράδυ, όταν εγώ είμαι κολλημένος στο Twitter, κάποιες εκατοντάδες φίλαθλοι του Παναθηναϊκού είναι στο «Ελ. Βενιζέλος» και υποδέχονται το νέο μεταγραφικό απόκτημα της ομάδας τους, τον Μίκαελ Εσιέν, 32, από την Γκάνα. Η αρχική μου αντίδραση είναι αρνητική, και η πρώτη μου παρόρμηση είναι να γράψω κάτι και να τους κράξω. Είναι δυνατόν να παίζεται η τύχη της χώρας στις διαπραγματεύσεις, και σεις «βάζελοι» να υποδέχεστε σαν Μεσία έναν ποδοσφαιριστή που Θεός ξέρει πόσα ξοδέψατε για να τον πάρετε.

«Α, ΜΠΑ;», η φωνή που με μάζεψε αμέσως. Κι εσύ πιτσιρικάς δεν έκανες τα ίδια; Και δεν ήταν ωραία τότε, που έτρεχες με τα φιλαράκια σου και συ να υποδεχτείς τον Μπάγεβιτς, ή να πας μαζί τους με πούλμαν στα εκτός έδρας παιχνίδια; Και να τραγουδάς στη διαδρομή; Και να κλαίς, άλλες φορές; Και να μη θέλεις να κλείσεις τα μάτια σου ούτε στιγμή, για να χωρέσει σ’ αυτά όλη η ζωή που μαζί με σένα έτρεχε με τα χίλια;

ΔΙΠΛΩΣΑ το ημερολόγιο, σκουπίζοντας τα δάκρυα της ψυχής μου.

«ΕΙΠΕ: Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και τις ισότητας. Διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα. Την παρανομία ως ελευθερία. Την αναίδεια του λόγου ως ισοτιμία. Και την αναρχία ως ευδαιμονία»

Δεν υπάρχει ούτε μία λέξη σε αυτά τα λόγια του Ισοκράτη (463 πΧ – 338 πΧ) που να μην αντικατοπτρίζουν απόλυτα την πραγματικότητα στην Ελλάδα, όχι μόνο σήμερα, αλλά όσα χρόνια ζω σ’ αυτόν τον τόπο.