Η Ρένα κοιμήθηκε…

In Memoriam: Ρένα Κουμιώτη, 1948-2023. Απεβίωσε τα ξημερώματα χθες, σε οίκο ευγηρίας των Αθηνών, έχοντας ταλαιπωρηθεί πολύ από την υγεία της τα τελευταία 2 χρόνια, ιδιαίτερα μετά το περασμένο καλοκαίρι που έχασε τον γιο της, Νίκο Σαββίδη. Ήταν από τα πιο αναγνωρίσιμα και τρυφερά πρόσωπα του λεγόμενου Νέου Κύματος του ελληνικού τραγουδιού στη δεκαετία του ’60.

Το τραγούδι της Ρένας Κουμιώτη που με σημάδεψε όσο λίγα, ήταν το «Δώσε μου το στόμα σου» («Σαν Χελιδονάκι»), του 1969.  Είναι από τον Δρόμο του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου.  Είναι κάτι παραπάνω από ερωτικό το τραγούδι. Περιγράφει πως μια κοπέλα χάνει τη παρθενιά της. Προσκαλεί τον νέο, που έχει προσγειωθεί σαν χελιδονάκι στο μπαλκόνι της, να γείρει να πλαγιάσει στο σεντόνι, πλάι της, και να γεμίσει – λέει – η κάμαρη πουλιά. Προηγείται όμως το λούσιμο…

Τρέχει το νερό πάνω στο σώμα σου,
τρέχω το κατόπι σου κι εγώ.
Δώσε μου, αγόρι μου, το στόμα σου
στο βαθύ φιλί σου να πνιγώ

Κι αφού γίνει αυτό και πλακωθούν στη συνέχεια στα φιλιά, η κοπελιά κάνει τη μεγαλειώδη όσο και δραματική πλέον δήλωση, ότι «η ζωή μου αρχίζει μες στα χέρια σου, ήμουνα αγέννητη ως τα χτες». Αλλά το πήρε απόφαση, δεν κρατιέται άλλο, θέλει να του δοθεί ολάκερη, και τον εκλιπαρεί «πάρε με, αγόρι μου, στα χέρια σου, 
πάρε με και κάνε με ό,τι θες.

Πάρε με, και κάνε με ό,τι θες! Πόσο προχωρημένο σαν τραγούδι! Ειπωμένο, μάλιστα, από μια κοπέλα που για όλους όσοι την «ξέραμε», ήταν η προσωποποίηση της σεμνής μελαγχολίας. Αυτό, απελευθέρωσε κύματα ηδονής! …